familie

Ik kan nergens terecht met mijn verhaal, vandaar dat ik er een topic over open.



ik ben geadopteerd, ik heb meerdere malen geprobeerd te zoeken, helaas werd dit niet in behandeling genomen ivm te weinig info/politieke situatie v/h land.



Een aantal jaren geleden heb ik het contact verbroken met het adoptiegezin waarin ik opgegroeid ben. Het was voor mij niet meer haalbaar om contact te hebben.



Ik mis het hebben van een familie, waar je op terug kunt vallen, waarbij je warmte, liefde & geborgenheid kunt vinden. Ik heb het hier erg moeilijk mee, dit is elke keer weer wat mij "nekt" en depressief maakt.



Ik heb weinig sociale contacten en de contacten die ik heb zijn "druk" met hun eigen leven. Ik snap dit ook wel, maar voel me er vaak wel verontwaardigd/boos over. Dat dit onterecht is weet ik ook. Ik voel me zo weinig waard, ben ik niet de moeite waard om regelmatig wat leuks mee te doen?



Ook voel ik me niet verbonden met mensen, ik zou heel graag hechte vriendschappen willen, maar het lukt me niet om dit voor elkaar te krijgen. Over het algemeen ben ik een luisteraar, vrienden vertellen en ik luister. Als het dan al een keer over mij gaat, draait het gesprek al gauw weer hun kant op en vind ik het moeilijk om weer over mezelf te beginnen. Het is niet mijn bedoeling dat het overkomt alsof ik hun de schuld geef, ik heb zelf ook mijn aandeel, ik vind het moeilijk om het over mezelf te hebben, dus ik draai ook vaak genoeg het gesprek weer om.



Al het bovenstaande maakt dat ik me erg eenzaam voel. Ik ben ook wel bezig om op zoek te gaan naar meer contacten, maar ik denk niet dat dit de gehele oplossing is, volgens mij zit die eenzaamheid in mij. Feit blijft dat ik geen familie heb.



Alle adviezen/tips/reacties die ik op de laatste zin krijg vind ik moelijk (reacties zoals "familie is ook niet alles" "er zijn meer mensen die geen familie hebben") ik krijg daardoor het gevoel dat ik MOET relativeren, maar waarom? Ik weet dat soort dingen wel, ik weet dat er meer mensen zijn die geen familie hebben/het contact met familie hebben verbroken. Ik weet helaas maar al te goed dat het niet alles is om een (adoptie)familie te hebben!



Ik hoop vaak dat iemand me alsnog komt halen en dat ik vanaf nu bij dat gezin hoor. Dat ik bij iemand op schoot kan kruipen om uit te huilen, veilig onder iemand zijn armen. Ik baal ervan dat ik al te oud ben om alsnog in een pleeggezin geplaats te worden. Ik schaam me voor deze gevoelens, maar ik heb het zo nodig. Ik voel me net een kind van 5 wat om liefde & verzorging schreeuwt. Maar ik ben een volwassen vrouw, deze gedachten/gevoelens mogen geen plaats meer hebben in mijn hoofd/hart.



Ik heb altijd gedacht als ik mijn ouders vind, dan word alles beter, dan heeft het leven zin, maar dit breekt me ook op, het heeft me niks gebracht! Laatst zei iemand nog tegen me dat ik moet blijven vechten om mijn biologische ouders te vinden. Maar ik wil niet meer vechten, ik wil niet meer hopen dat ik mijn ouders vind, ik wil niet meer hopen dat het leven dan beter word, ik wil er vanaf, van het doet me onbeschrijfelijk veel pijn.



Maar dan is er niks meer, een leeg, zwart gat, vol met eenzaamheid & angst, dat ik altijd alleen blijf, dat het niet gaat lukken om een gelukkig leven te kunnen leiden.



Ik wil niet meer "overleven" ik wil leven. Ik wil kunnen genieten van kleine dingen, een leuk sociaal leven, huisje, boompje, beestje, kortom de zin van het leven inzien, maar het lukt me niet. Zelfs op een dag als vandaag, met dit mooie weer, is de wereld voor mij "donker"



Ik vind dat de hulpverlening tekort schiet om me hier bij te helpen, zij weten het ook niet, ik krijg alleen maar te horen dat ik het moet accepteren en dat ik het hier mee moet doen. En daar sta je dan met legen handen, want hoe moet ik verder, ik heb handvaten nodig, maar die krijg ik niet aangereikt.



Zijn er meer mensen die het contact met hun familie verbroken hebben, of in een zelfde situatie zitten als ik?



hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?

hallo Jane, ik zie dat jij je bericht hebt aangepast. ik had gister namelijk het stukje al gelezen.



Zoe & Indonees hoe is het met jullie?



Soundpost & roosvrouw eigenlijk hoop ik toch wel dat jullie hier weer komen schrijven. heb ik jullie weg gejaagd?



mijn andere topic, is zo goed als dood gebloed, er reageert niemand meer daar.



ik heb een tijd geleden ook een topic geopend en het verliep en beetje hetzelfde als nu. ik heb het idee, dat ik toch iets fout doe, ik hoor graag jullie mening.

teveel van het goede voor jezelf? ik weet niet zo goed meer wat ik wil.



ik heb namelijk het idee dat ik mensen weg jaag en dat is echt niet de bedoeling. mijn hoofd zit van tijd tot tijd zo vol en ik weet gewoon niet zo goed, wat ik er mee moet. daarom heb ik dit topic destijds geopend.

Hey Zoe, mag ik vragen wat voor fysieke aandoening je hebt? heb je daardoor veel pijn, zodat je veel slaapt?



ik weet van mij zelf dat ik veel de schuld bij anderen kan leggen, daarom doe ik nu heel erg mijn best om naar mijn eigen aandeel te kijken. Wel met het gevolg dat ik werkelijk over alles ontzettend onzeker word. Ik kan bepaalde dingen niet goed relativeren, waardoor ik het op mij zelf betrek



vertellen over mijn dagelijkse dingen wordt lastig, ik ben bang dat mensen mij dan gaan herkennen, en dat is niet de bedoeling. maar zou het wel willen hoor.

vervelend dat je regelmatig pijn hebt ik heb een aantal jaren geleden dat geprobeerd, helaas was het elke week huilend thuis komen. ik was té onzeker en veel te veel bezig met goed/fout doen. ik ben bang dat dit nu weer het geval zal zijn.

hallo Jane,



ik ben er nog niet opgerust dat ik niemand weg jaag, maar dat is mijn eigen onzekerheid.



doe je dat elke dag die runningtherapie?

oh dat valt nog mee, maar dan wordt er toch maar 2 keer per week extra serotonine aangemaakt? en de rest van de dagen dan, merk je dan het verschil?

interessant hoe dat werkt, want het is niet hetzelfde als gewoon hardlopen toch? heeft iedereen een ander niveau?

dat is wel fijn dat je als beginner wat meer gecoached wordt. maar het lijkt me toch wel eng, iedereen die het dan al kan en nog ook nog eens sociaal moeten zijn en nog hardlopen



zoe, ik vind het in de lente/zomer wel mooier buiten. maar qua stress & problemen, nee dat dan weer niet. ik heb dat in de zomer misschien nog wel meer juist. is er geen natuurgebied bij je in de buurt waar je af en toe een beetje kan uitwaaien?

wie weet is het wat voor de toekomst, het therapeutische aspect spreekt me wel aan. en dat is dan wellicht de stok achter de deur die ik nodig heb. voor andere sport heb ik echt geen discipline (om er naar toe te gaan)

ja een groep motveert inderdaad veel meer. in de winter zit iedereen over het algemeen binnen, in de lente/zomer allemaal verliefde stelletjes op straat, mensen die het leuk hebben en dat hoor je dan ook gewoon als je je raam open hebt staan.



en ik ben erg onzeker over mijn uiterlijk/lichaam, ik durf echt niet naar het strand en dat frustreert mateloos

quote:Jane1970 schreef op 12 juni 2009 @ 22:59:

Wat is je moeite met verliefde stelletjes ik zou zelf ook graag een relatie willen, dus ik vind dit confronterend of andere mensen die het leuk hebben? omdat ik mij vaak eenzaam/alleen voel/ben is dit ook weer confronterend

Waar ben je dan onzeker over misschien kunnen we een opleuk tip geven? ik walg echt van mijzelf, ik vind mijzelf zo lelijk, ik kan vaak niet in de spiegel kijken, dan ben ik zo boos.

Afgezien daarvan je kunt (met 21 graden zeker) ook met lange broek op het strand gaan liggen evt op een afgelegen plekje. Als iemand er naar vraagt zeg je gewoon dat je een koukleum bent of factor 95 bent vergeten. Of doe of je moslim bent en trek een burka .... ja misschien niet helemaal een goed idee...hmals ik gewoon op straat loop voel ik mij ook onzeker, dan zie ik ook dat iedereen mooier/knapper/meer trendy etc etc is dan ik. ik kan nu wel vaak met een zonnebril oplopen, dat vind ik dan wel weer fijn, omdat ik me daar kan achter verschuilen.