familie

Ik kan nergens terecht met mijn verhaal, vandaar dat ik er een topic over open.



ik ben geadopteerd, ik heb meerdere malen geprobeerd te zoeken, helaas werd dit niet in behandeling genomen ivm te weinig info/politieke situatie v/h land.



Een aantal jaren geleden heb ik het contact verbroken met het adoptiegezin waarin ik opgegroeid ben. Het was voor mij niet meer haalbaar om contact te hebben.



Ik mis het hebben van een familie, waar je op terug kunt vallen, waarbij je warmte, liefde & geborgenheid kunt vinden. Ik heb het hier erg moeilijk mee, dit is elke keer weer wat mij "nekt" en depressief maakt.



Ik heb weinig sociale contacten en de contacten die ik heb zijn "druk" met hun eigen leven. Ik snap dit ook wel, maar voel me er vaak wel verontwaardigd/boos over. Dat dit onterecht is weet ik ook. Ik voel me zo weinig waard, ben ik niet de moeite waard om regelmatig wat leuks mee te doen?



Ook voel ik me niet verbonden met mensen, ik zou heel graag hechte vriendschappen willen, maar het lukt me niet om dit voor elkaar te krijgen. Over het algemeen ben ik een luisteraar, vrienden vertellen en ik luister. Als het dan al een keer over mij gaat, draait het gesprek al gauw weer hun kant op en vind ik het moeilijk om weer over mezelf te beginnen. Het is niet mijn bedoeling dat het overkomt alsof ik hun de schuld geef, ik heb zelf ook mijn aandeel, ik vind het moeilijk om het over mezelf te hebben, dus ik draai ook vaak genoeg het gesprek weer om.



Al het bovenstaande maakt dat ik me erg eenzaam voel. Ik ben ook wel bezig om op zoek te gaan naar meer contacten, maar ik denk niet dat dit de gehele oplossing is, volgens mij zit die eenzaamheid in mij. Feit blijft dat ik geen familie heb.



Alle adviezen/tips/reacties die ik op de laatste zin krijg vind ik moelijk (reacties zoals "familie is ook niet alles" "er zijn meer mensen die geen familie hebben") ik krijg daardoor het gevoel dat ik MOET relativeren, maar waarom? Ik weet dat soort dingen wel, ik weet dat er meer mensen zijn die geen familie hebben/het contact met familie hebben verbroken. Ik weet helaas maar al te goed dat het niet alles is om een (adoptie)familie te hebben!



Ik hoop vaak dat iemand me alsnog komt halen en dat ik vanaf nu bij dat gezin hoor. Dat ik bij iemand op schoot kan kruipen om uit te huilen, veilig onder iemand zijn armen. Ik baal ervan dat ik al te oud ben om alsnog in een pleeggezin geplaats te worden. Ik schaam me voor deze gevoelens, maar ik heb het zo nodig. Ik voel me net een kind van 5 wat om liefde & verzorging schreeuwt. Maar ik ben een volwassen vrouw, deze gedachten/gevoelens mogen geen plaats meer hebben in mijn hoofd/hart.



Ik heb altijd gedacht als ik mijn ouders vind, dan word alles beter, dan heeft het leven zin, maar dit breekt me ook op, het heeft me niks gebracht! Laatst zei iemand nog tegen me dat ik moet blijven vechten om mijn biologische ouders te vinden. Maar ik wil niet meer vechten, ik wil niet meer hopen dat ik mijn ouders vind, ik wil niet meer hopen dat het leven dan beter word, ik wil er vanaf, van het doet me onbeschrijfelijk veel pijn.



Maar dan is er niks meer, een leeg, zwart gat, vol met eenzaamheid & angst, dat ik altijd alleen blijf, dat het niet gaat lukken om een gelukkig leven te kunnen leiden.



Ik wil niet meer "overleven" ik wil leven. Ik wil kunnen genieten van kleine dingen, een leuk sociaal leven, huisje, boompje, beestje, kortom de zin van het leven inzien, maar het lukt me niet. Zelfs op een dag als vandaag, met dit mooie weer, is de wereld voor mij "donker"



Ik vind dat de hulpverlening tekort schiet om me hier bij te helpen, zij weten het ook niet, ik krijg alleen maar te horen dat ik het moet accepteren en dat ik het hier mee moet doen. En daar sta je dan met legen handen, want hoe moet ik verder, ik heb handvaten nodig, maar die krijg ik niet aangereikt.



Zijn er meer mensen die het contact met hun familie verbroken hebben, of in een zelfde situatie zitten als ik?



hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?

quote:kanarie79 schreef op 13 juli 2009 @ 22:04:

dat vorige klonk wel heel zielig en slachtofferig van mij, ik neem die woorden terug. al voel ik het helaas vaak wel zo...wil je even ophouden, niks slachtofferig! dit is iets heel wezenlijks waar je mee zit en ik denk dat dit waarschijnlijk wel de kern is. waarom dit gelijk weer teniet doen, waarom mag het er niet zijn, doet het teveel pijn?

quote:kanarie79 schreef op 13 juli 2009 @ 22:06:

maar goed, ik ga maar eens vroeg slapen vanavond. welterusten!ik hoop dat je een beetje kunt slapen, slaap lekker!

ik heb gemaild en helaas is ze niet op het verhaal ingegaan. ze stelde wel wat andere vragen en dat zij zich die eenzaamheid wel kan voorstellen. maar toch ben ik teleurgesteld, dit is het moeilijkste wat ik iemand kon laten weten



ik weet nu ook niet zo goed wat ik verder nog kan zeggen, is dit een overdreven reactie van mij, of zitten er wel positieve kanten aan.



en ik kom net ook nog tot de ontdekking dat mijn fiets (notabene voor mijn eigen huis) gejat is

ik heb haar nogmaals gemaild, maar ze weet er echt niks op te zeggen. dus dan houd het voor mij ook een beetje op, want dan kun je ook niet echt een gesprek voeren



heb ik eindelijk weer een keer de moed gehad, ga je keihard op je bek, dat doe ik dus ook niet weer



maar hopen dat ik irl ooit mensen tegenkom waar ik het hier wel mee over kan hebben, maar ik heb er een hard hoofd in.

quote:Emmeke schreef op 15 juli 2009 @ 15:22:

Hier heb je jezelf mee newstylista. Hoge verwachtingen hebben van mensen is een recept voor teleurstelling. Mensen zijn mensen, ze zijn niet allemaal perfecte, stevig in hun schoenen staande, hoogstaande morele wezens. Ze zijn onzeker, onhandig, hebben hun goeie en minder goeie kanten, hebben het vaak te druk.



ik vond dat ik in dit geval niet een hele hoge verwachting had, een luisterend oor, doorvragen. maar misschien heb ik het mis. ik weet niet meer wat ik mag verwachten, en dan kom ik er dus weer op uit, ik ben mijn leven lang veroordeeld aan de hulpverlening. want anders kan ik mijn verhaal nooit doen en krop ik alles op en daar ga ik zelf aan onderdoor.



De meeste mensen bedoelen het goed, maar ze blijven mensen. Ik heb ongetwijfeld soms ook onhandig gereageerd op iemand. Ik heb mensen gekwetst. Ik heb mannen met een doorzichtig smoesje afgewimpeld. Ik ben bij een probleem van een vriendin snel over mezelf begonnen en heb haar niet uit laten praten. Ik heb weinig geantwoord op iets waar een vriend mee kwam omdat ik niet wist wat te zeggen.



Ik denk dat je mensen teveel op een voetstuk plaatst. In werkelijkheid zijn we allemaal zwak, we doen maar wat, en we doen het zo goed mogelijk, maar we zijn gewoon niet perfect.



ik verwacht ook niet dat mensen perfect zijn, maar is het zo raar dat ik een beetje steun wil, blijkbaar mag en kan ik dat niet verwachten, ik moet het alleen doen.



Laat dat je niet kisten! Die vriendin heeft niet gemeen op je gereageerd, ze heeft je niet bot afgewezen, ze weet gewoon niet goed wat ze ermee moet. Dat is niet kwaad bedoeld. Denk ik tenminste, maar da's mijn interpretatie.het is ook niet kwaad bedoeld, maar het voelt wel kut, want nu moet ik hier weer mijn verhaal doen, notabene op een forum en daar baal ik van.

quote:kanarie79 schreef op 15 juli 2009 @ 19:26:

[...]





Mooi gezegd Emmeke! Ik ben het er helemaal mee eens.

Maar ik ken het gevoel wel, dat als je heel depressief bent, dat je dan mensen op een voetstuk plaatst en dat je denkt dat alle mensen om je heen WEL stevig in hun schoenen staan, en WEL een fijn leven hebben. Juist als je je slecht voelt, verwacht je waarschijnlijk (te) veel van mensen om je heen waarop je kan steunen en die alles goed moeten maken, ik weet heel goed dat dit niet kan.. ik verwacht helemaal niet dat ze alles moet goedmaken,Ja, en dan heb je er niet veel aan dat andere mensen om je heen ook onzekere, onhandige en bij tijd en wijle egoistische wezens zijn. Daarom vond ik jou gedicht van Wim Helsen ook zo mooi en treffend (over de mens als een blaadje dun papier)

quote:sneezeweasel schreef op 15 juli 2009 @ 19:12:

Rot voor je dat je niet de reactie hebt gekregen waar je op gehoopt had. Maar je hebt wel een stuk van jezelf laten zien en daar mag je trots op zijn. Ook al heeft dat nu voor jou niet het gewenste resultaat, ik denk dat het goed is dat je probeert om de muren om je heen een beetje af te breken. Wees niet te streng voor jezelf: je gaat niet keihard op je bek, echt niet!

Soms weten mensen gewoon niet goed hoe ze moeten reageren. Voor jou is dat nu vervelend. Hoop echt dat je jezelf niet teveel naar beneden haalt, probeer een beetje lief voor jezelf te zijn!ik ben helemaal niet trots, ik voel mij eerder slecht. ik ben gewoon niet de moeite waard, dat is nu weer eens pijnlijk duidelijk geworden

@kanarie, hoe is het met je, kom je de dagen een beetje door? heb je deze week nog therapie gehad?



het zijn idd mijn woorden, maar het voelt voor mij reeël, zo is het altijd geweest, heeft voor een groot deel ook met mij verleden te maken.



@sneeze, het klopt idd dat ik je niet geloof, maar vind het wel lief dat je het zegt. we doen hier niet aan vergelijken, oke? daarmee bedoel ik te zeggen dat het niet uitmaakt waar je mee zit, het is fijn om er hier over te kunnen praten mocht je daar behoefte aan hebben.



@nieuwsgierigmeisje, mooi gezegd, hopelijk kan ik dit in de toekomst ook zo zien. fijn dat je mij nu wat beter begrijpt



@emmeke, dat vind ik moeilijk om er voor mijzelf te zijn, want hoe doe je dat, hoe doen jullie dat?



hoe zit het overigens met de reis die je gaat maken, heb je alles al gepland?



@mich, dank je wel voor je reactie. wat fijn dat je uiteindelijk wel steun vond bij jouw vriendin en dat die plan de campagne voor je heeft gewerkt. ik besef mij heel goed dat ik negativiteit uitstraal, dat vind ik best wel moeilijk, wantt het zou ergens ook wel fijn zijn als mensen het niet konden zien. nu zie ik er uit, zoals ik mij voel en dat is niet best



kanarie & emmeke, voel je vrij om uit te wijden naar je eigen topic, anders krijgt dat geen aandacht en dat is niet de bedoeling!

mich me ik ben bekend met de technieken, hoe graag ik ook zou willen, het gaat mij niet lukken. daarvoor zit de negativiteit te diep. ik kan het in ieder geval niet alleen, zelfs met therapie gaat het nog een hele kluif worden om een beetje positief te worden.

wat jammer, maar ik snap wel wat je bedoeld. vervelend voor je dat je er treurig van word



jij ook heel veel sterkte, en jij komt er ook!