Psyche
alle pijlers
familie
maandag 1 juni 2009 om 17:41
Ik kan nergens terecht met mijn verhaal, vandaar dat ik er een topic over open.
ik ben geadopteerd, ik heb meerdere malen geprobeerd te zoeken, helaas werd dit niet in behandeling genomen ivm te weinig info/politieke situatie v/h land.
Een aantal jaren geleden heb ik het contact verbroken met het adoptiegezin waarin ik opgegroeid ben. Het was voor mij niet meer haalbaar om contact te hebben.
Ik mis het hebben van een familie, waar je op terug kunt vallen, waarbij je warmte, liefde & geborgenheid kunt vinden. Ik heb het hier erg moeilijk mee, dit is elke keer weer wat mij "nekt" en depressief maakt.
Ik heb weinig sociale contacten en de contacten die ik heb zijn "druk" met hun eigen leven. Ik snap dit ook wel, maar voel me er vaak wel verontwaardigd/boos over. Dat dit onterecht is weet ik ook. Ik voel me zo weinig waard, ben ik niet de moeite waard om regelmatig wat leuks mee te doen?
Ook voel ik me niet verbonden met mensen, ik zou heel graag hechte vriendschappen willen, maar het lukt me niet om dit voor elkaar te krijgen. Over het algemeen ben ik een luisteraar, vrienden vertellen en ik luister. Als het dan al een keer over mij gaat, draait het gesprek al gauw weer hun kant op en vind ik het moeilijk om weer over mezelf te beginnen. Het is niet mijn bedoeling dat het overkomt alsof ik hun de schuld geef, ik heb zelf ook mijn aandeel, ik vind het moeilijk om het over mezelf te hebben, dus ik draai ook vaak genoeg het gesprek weer om.
Al het bovenstaande maakt dat ik me erg eenzaam voel. Ik ben ook wel bezig om op zoek te gaan naar meer contacten, maar ik denk niet dat dit de gehele oplossing is, volgens mij zit die eenzaamheid in mij. Feit blijft dat ik geen familie heb.
Alle adviezen/tips/reacties die ik op de laatste zin krijg vind ik moelijk (reacties zoals "familie is ook niet alles" "er zijn meer mensen die geen familie hebben") ik krijg daardoor het gevoel dat ik MOET relativeren, maar waarom? Ik weet dat soort dingen wel, ik weet dat er meer mensen zijn die geen familie hebben/het contact met familie hebben verbroken. Ik weet helaas maar al te goed dat het niet alles is om een (adoptie)familie te hebben!
Ik hoop vaak dat iemand me alsnog komt halen en dat ik vanaf nu bij dat gezin hoor. Dat ik bij iemand op schoot kan kruipen om uit te huilen, veilig onder iemand zijn armen. Ik baal ervan dat ik al te oud ben om alsnog in een pleeggezin geplaats te worden. Ik schaam me voor deze gevoelens, maar ik heb het zo nodig. Ik voel me net een kind van 5 wat om liefde & verzorging schreeuwt. Maar ik ben een volwassen vrouw, deze gedachten/gevoelens mogen geen plaats meer hebben in mijn hoofd/hart.
Ik heb altijd gedacht als ik mijn ouders vind, dan word alles beter, dan heeft het leven zin, maar dit breekt me ook op, het heeft me niks gebracht! Laatst zei iemand nog tegen me dat ik moet blijven vechten om mijn biologische ouders te vinden. Maar ik wil niet meer vechten, ik wil niet meer hopen dat ik mijn ouders vind, ik wil niet meer hopen dat het leven dan beter word, ik wil er vanaf, van het doet me onbeschrijfelijk veel pijn.
Maar dan is er niks meer, een leeg, zwart gat, vol met eenzaamheid & angst, dat ik altijd alleen blijf, dat het niet gaat lukken om een gelukkig leven te kunnen leiden.
Ik wil niet meer "overleven" ik wil leven. Ik wil kunnen genieten van kleine dingen, een leuk sociaal leven, huisje, boompje, beestje, kortom de zin van het leven inzien, maar het lukt me niet. Zelfs op een dag als vandaag, met dit mooie weer, is de wereld voor mij "donker"
Ik vind dat de hulpverlening tekort schiet om me hier bij te helpen, zij weten het ook niet, ik krijg alleen maar te horen dat ik het moet accepteren en dat ik het hier mee moet doen. En daar sta je dan met legen handen, want hoe moet ik verder, ik heb handvaten nodig, maar die krijg ik niet aangereikt.
Zijn er meer mensen die het contact met hun familie verbroken hebben, of in een zelfde situatie zitten als ik?
hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
ik ben geadopteerd, ik heb meerdere malen geprobeerd te zoeken, helaas werd dit niet in behandeling genomen ivm te weinig info/politieke situatie v/h land.
Een aantal jaren geleden heb ik het contact verbroken met het adoptiegezin waarin ik opgegroeid ben. Het was voor mij niet meer haalbaar om contact te hebben.
Ik mis het hebben van een familie, waar je op terug kunt vallen, waarbij je warmte, liefde & geborgenheid kunt vinden. Ik heb het hier erg moeilijk mee, dit is elke keer weer wat mij "nekt" en depressief maakt.
Ik heb weinig sociale contacten en de contacten die ik heb zijn "druk" met hun eigen leven. Ik snap dit ook wel, maar voel me er vaak wel verontwaardigd/boos over. Dat dit onterecht is weet ik ook. Ik voel me zo weinig waard, ben ik niet de moeite waard om regelmatig wat leuks mee te doen?
Ook voel ik me niet verbonden met mensen, ik zou heel graag hechte vriendschappen willen, maar het lukt me niet om dit voor elkaar te krijgen. Over het algemeen ben ik een luisteraar, vrienden vertellen en ik luister. Als het dan al een keer over mij gaat, draait het gesprek al gauw weer hun kant op en vind ik het moeilijk om weer over mezelf te beginnen. Het is niet mijn bedoeling dat het overkomt alsof ik hun de schuld geef, ik heb zelf ook mijn aandeel, ik vind het moeilijk om het over mezelf te hebben, dus ik draai ook vaak genoeg het gesprek weer om.
Al het bovenstaande maakt dat ik me erg eenzaam voel. Ik ben ook wel bezig om op zoek te gaan naar meer contacten, maar ik denk niet dat dit de gehele oplossing is, volgens mij zit die eenzaamheid in mij. Feit blijft dat ik geen familie heb.
Alle adviezen/tips/reacties die ik op de laatste zin krijg vind ik moelijk (reacties zoals "familie is ook niet alles" "er zijn meer mensen die geen familie hebben") ik krijg daardoor het gevoel dat ik MOET relativeren, maar waarom? Ik weet dat soort dingen wel, ik weet dat er meer mensen zijn die geen familie hebben/het contact met familie hebben verbroken. Ik weet helaas maar al te goed dat het niet alles is om een (adoptie)familie te hebben!
Ik hoop vaak dat iemand me alsnog komt halen en dat ik vanaf nu bij dat gezin hoor. Dat ik bij iemand op schoot kan kruipen om uit te huilen, veilig onder iemand zijn armen. Ik baal ervan dat ik al te oud ben om alsnog in een pleeggezin geplaats te worden. Ik schaam me voor deze gevoelens, maar ik heb het zo nodig. Ik voel me net een kind van 5 wat om liefde & verzorging schreeuwt. Maar ik ben een volwassen vrouw, deze gedachten/gevoelens mogen geen plaats meer hebben in mijn hoofd/hart.
Ik heb altijd gedacht als ik mijn ouders vind, dan word alles beter, dan heeft het leven zin, maar dit breekt me ook op, het heeft me niks gebracht! Laatst zei iemand nog tegen me dat ik moet blijven vechten om mijn biologische ouders te vinden. Maar ik wil niet meer vechten, ik wil niet meer hopen dat ik mijn ouders vind, ik wil niet meer hopen dat het leven dan beter word, ik wil er vanaf, van het doet me onbeschrijfelijk veel pijn.
Maar dan is er niks meer, een leeg, zwart gat, vol met eenzaamheid & angst, dat ik altijd alleen blijf, dat het niet gaat lukken om een gelukkig leven te kunnen leiden.
Ik wil niet meer "overleven" ik wil leven. Ik wil kunnen genieten van kleine dingen, een leuk sociaal leven, huisje, boompje, beestje, kortom de zin van het leven inzien, maar het lukt me niet. Zelfs op een dag als vandaag, met dit mooie weer, is de wereld voor mij "donker"
Ik vind dat de hulpverlening tekort schiet om me hier bij te helpen, zij weten het ook niet, ik krijg alleen maar te horen dat ik het moet accepteren en dat ik het hier mee moet doen. En daar sta je dan met legen handen, want hoe moet ik verder, ik heb handvaten nodig, maar die krijg ik niet aangereikt.
Zijn er meer mensen die het contact met hun familie verbroken hebben, of in een zelfde situatie zitten als ik?
hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
vrijdag 10 juli 2009 om 19:21
Lieve NS,
Ik ken je helemaal niet, ben pas sindskort wat actiever op het forum. Daarvoor een tijdje een stille meelezer geweest. Ik vind jouw posts altijd erg prettig overkomen. Je bent begaan met mensen en je hebt fijne adviezen. Ik heb niet je hele verhaal hier gelezen, maar ik begrijp dat je je momenteel erg verdrietig, rot en eenzaam voelt. En dat gevoel is kut. Ik hoop dat je snel weer wat lichtpuntjes ziet. Dikke knuffel voor je!
Ik ken je helemaal niet, ben pas sindskort wat actiever op het forum. Daarvoor een tijdje een stille meelezer geweest. Ik vind jouw posts altijd erg prettig overkomen. Je bent begaan met mensen en je hebt fijne adviezen. Ik heb niet je hele verhaal hier gelezen, maar ik begrijp dat je je momenteel erg verdrietig, rot en eenzaam voelt. En dat gevoel is kut. Ik hoop dat je snel weer wat lichtpuntjes ziet. Dikke knuffel voor je!
maandag 13 juli 2009 om 20:52
naar aanleiding van gisteren zit ik er toch over te denken om wat meer over mijzelf te vertellen richting vrienden, maar hoe moet ik dat doen? ik zal zelf te denken om een stukje uit dit topic te mailen naar 1 persoon, maar vind het wel doodeng, ben toch bang voor die afwijzing of dat ik bang ben dat ze niks weet te zeggen.
maar aan de andere kant ik wil hun ook niet opzadelen met teveel info, het is namelijk best heftig allemaal, ik ben benieuwd hoe anderen dat hier doen, vertel je er uberhaupt over, of moet ik eerst andere dingen vertellen en dit voor een eventueel later stadium bewaren?
maar aan de andere kant ik wil hun ook niet opzadelen met teveel info, het is namelijk best heftig allemaal, ik ben benieuwd hoe anderen dat hier doen, vertel je er uberhaupt over, of moet ik eerst andere dingen vertellen en dit voor een eventueel later stadium bewaren?
maandag 13 juli 2009 om 21:01
wat een goed idee van je om iets over jezelf te vertellen richting vrienden. is het naar een persoon die je goed kent? misschien kun je het inderdaad in stukjes doen, niet meteen het hele heftige verhaal eruit gooien maar stukje bij beetje.
Waar ben je precies bang voor qua afwijzing? Wat kan er in het ergste geval gebeuren?
hoe hoop je dat die persoon erop gaat reageren?
goed dat je een stukje uit dit topic neemt, dan staat het er al en heb je er al woorden aan gegeven, want om het zelf te moeten zeggen is misschien wel erg moeilijk.
ik moet zeggen dat ik er niet teveel over vertel, mijn verhaal is misschien minder heftig dan dat van jou, maar in mijn geval gaat het om mijn ouders en familie en het doet me toch heel veel pijn om slecht over ze te spreken tegen anderen.
Waar ben je precies bang voor qua afwijzing? Wat kan er in het ergste geval gebeuren?
hoe hoop je dat die persoon erop gaat reageren?
goed dat je een stukje uit dit topic neemt, dan staat het er al en heb je er al woorden aan gegeven, want om het zelf te moeten zeggen is misschien wel erg moeilijk.
ik moet zeggen dat ik er niet teveel over vertel, mijn verhaal is misschien minder heftig dan dat van jou, maar in mijn geval gaat het om mijn ouders en familie en het doet me toch heel veel pijn om slecht over ze te spreken tegen anderen.
maandag 13 juli 2009 om 21:07
goed kennen is een groot woord, ik ken haar al wel een aantal jaren, maar we durven allebei niet veel over ons zelf te vertellen, dus wellicht is dit een opening.
ja dat in stukjes is wel een goed idee, zat zelf te denken aan de OP, maar misschien is dat al te veel, wat vind jij?
ik vind het moeilijk als mensen dan oplossingen gaan verzinnen, want er valt niks op te lossen en dan heb ik het gevoel dat mijn gevoel van tafel wordt geveegd. ik kan dan dus niet mijzelf zijn.
en vaak weten mensen niet wat ze moeten zeggen en zeggen ze alleen: "rot voor je", ik vind dit zo moeilijk, heb je je zo kwetsbaar opgesteld en dan komt alleen dat.
dat herken ik wel hoor, maar je hoeft nog niet zo zeer over hun te praten toch, maar eerst over jezelf hoe jij hier in staat.
ja dat in stukjes is wel een goed idee, zat zelf te denken aan de OP, maar misschien is dat al te veel, wat vind jij?
ik vind het moeilijk als mensen dan oplossingen gaan verzinnen, want er valt niks op te lossen en dan heb ik het gevoel dat mijn gevoel van tafel wordt geveegd. ik kan dan dus niet mijzelf zijn.
en vaak weten mensen niet wat ze moeten zeggen en zeggen ze alleen: "rot voor je", ik vind dit zo moeilijk, heb je je zo kwetsbaar opgesteld en dan komt alleen dat.
dat herken ik wel hoor, maar je hoeft nog niet zo zeer over hun te praten toch, maar eerst over jezelf hoe jij hier in staat.
maandag 13 juli 2009 om 21:22
Ik vind de tekst van je OP heel goed geschreven, het is duidelijk waar je mee zit en je brengt het goed over. En ik vind het niet te heftig (het is natuurlijk wel een heftig verhaal, maar je brengt het niet te heftig) Dus ik zou dat gewoon nemen.
Die persoon waar je het naar toe wil sturen, verwacht je dat ze er goed mee om kan gaan? Is hij/zij begripvol of verwacht je herkenning? Misschien moet je nagaan bij jezelf wat je van haar/hem verwacht/hoopt zodat je eventuele teleurstelling al kan anticiperen.
ik moet zeggen, we hebben gisteren vrij lang op het forum gepraat, en ik ben er vandaag nog best veel mee bezig geweest. ik zou je willen kunnen helpen en was de hele dag aan het zoeken naar woorden waar je iets mee zou kunnen (die ik trouwens niet heb gevonden). Zou ik nu weer te empathisch zijn? want ik kan het heel moeilijk loslaten.
Die persoon waar je het naar toe wil sturen, verwacht je dat ze er goed mee om kan gaan? Is hij/zij begripvol of verwacht je herkenning? Misschien moet je nagaan bij jezelf wat je van haar/hem verwacht/hoopt zodat je eventuele teleurstelling al kan anticiperen.
ik moet zeggen, we hebben gisteren vrij lang op het forum gepraat, en ik ben er vandaag nog best veel mee bezig geweest. ik zou je willen kunnen helpen en was de hele dag aan het zoeken naar woorden waar je iets mee zou kunnen (die ik trouwens niet heb gevonden). Zou ik nu weer te empathisch zijn? want ik kan het heel moeilijk loslaten.
maandag 13 juli 2009 om 21:28
ik verwacht zeker geen herkenning, want zij heeft lieve ouders waar ze een goede band mee heeft, daarom vind ik het ook zo eng.
tja moeilijk om te zeggen wat ik hoop, mischien dat ze doorvraagd oprecht "luisterd"
oh je bent een lieverd! hoe komt het dat je het zo moeilijk kan loslaten? als jij er zelf last/hinder van ondervind, is het niet goed voor je. geef jij je grens aan wanneer het voor jouw te veel wordt? ik zou niet willen dat jij je hier naar om gaat voelen, je hebt genoeg aan je eigen hoofd.
tja moeilijk om te zeggen wat ik hoop, mischien dat ze doorvraagd oprecht "luisterd"
oh je bent een lieverd! hoe komt het dat je het zo moeilijk kan loslaten? als jij er zelf last/hinder van ondervind, is het niet goed voor je. geef jij je grens aan wanneer het voor jouw te veel wordt? ik zou niet willen dat jij je hier naar om gaat voelen, je hebt genoeg aan je eigen hoofd.
maandag 13 juli 2009 om 21:36
quote:newstylista schreef op 13 juli 2009 @ 21:28:
tja moeilijk om te zeggen wat ik hoop, mischien dat ze doorvraagd oprecht "luisterd"
oh je bent een lieverd! hoe komt het dat je het zo moeilijk kan loslaten? als jij er zelf last/hinder van ondervind, is het niet goed voor je. geef jij je grens aan wanneer het voor jouw te veel wordt? ik zou niet willen dat jij je hier naar om gaat voelen, je hebt genoeg aan je eigen hoofd.
verwacht je van haar dat ze oprecht luistert en doorvraagt? doet ze dat bij andere, makkelijkere onderwerpen ook? het is natuurlijk lastig, dat als ze lieve ouders heeft, kan ze natuurlijk nooit helemaal begrijpen wat je meemaakt. misschien kan je haar aangeven wat je behoefte is: een luisterend oor en GEEN oplossingen.
En waarom ik het lastig kan loslaten? Dat weet ik niet, ik heb het mezelf ook afgevraagd, we kennen elkaar niet eens in real life, dan kun je je voorstellen hoe slecht ik in real life dingen kan loslaten! ik wil mensen graag helpen en voel me heel (te) snel verantwoordelijk voor andermans welzijn (zoals nu).
ik zal proberen aan te geven waar mijn grens ligt, maar in het voelen van mijn grenzen ben ik geen held, ik heb het meestal pas door als ik VER over mijn grens ben... herkenbaar?
tja moeilijk om te zeggen wat ik hoop, mischien dat ze doorvraagd oprecht "luisterd"
oh je bent een lieverd! hoe komt het dat je het zo moeilijk kan loslaten? als jij er zelf last/hinder van ondervind, is het niet goed voor je. geef jij je grens aan wanneer het voor jouw te veel wordt? ik zou niet willen dat jij je hier naar om gaat voelen, je hebt genoeg aan je eigen hoofd.
verwacht je van haar dat ze oprecht luistert en doorvraagt? doet ze dat bij andere, makkelijkere onderwerpen ook? het is natuurlijk lastig, dat als ze lieve ouders heeft, kan ze natuurlijk nooit helemaal begrijpen wat je meemaakt. misschien kan je haar aangeven wat je behoefte is: een luisterend oor en GEEN oplossingen.
En waarom ik het lastig kan loslaten? Dat weet ik niet, ik heb het mezelf ook afgevraagd, we kennen elkaar niet eens in real life, dan kun je je voorstellen hoe slecht ik in real life dingen kan loslaten! ik wil mensen graag helpen en voel me heel (te) snel verantwoordelijk voor andermans welzijn (zoals nu).
ik zal proberen aan te geven waar mijn grens ligt, maar in het voelen van mijn grenzen ben ik geen held, ik heb het meestal pas door als ik VER over mijn grens ben... herkenbaar?
maandag 13 juli 2009 om 21:47
quote:kanarie79 schreef op 13 juli 2009 @ 21:36:
[...]
verwacht je van haar dat ze oprecht luistert en doorvraagt? ja dat zou ik wel graag willen doet ze dat bij andere, makkelijkere onderwerpen ook? ik zeg nooit zoveel, ze vraagt wel dingen, maar meestal geef ik kort antwoord, wij voeren eigenlijk ook alleen gesprekken op msn, persoonlijk lukt echt niet het is natuurlijk lastig, dat als ze lieve ouders heeft, kan ze natuurlijk nooit helemaal begrijpen wat je meemaakt. misschien kan je haar aangeven wat je behoefte is: een luisterend oor en GEEN oplossingen. dat is wel een goed idee
En waarom ik het lastig kan loslaten? Dat weet ik niet, ik heb het mezelf ook afgevraagd, we kennen elkaar niet eens in real life, dan kun je je voorstellen hoe slecht ik in real life dingen kan loslaten! ik wil mensen graag helpen en voel me heel (te) snel verantwoordelijk voor andermans welzijn (zoals nu). ik ben verantwoordelijk voor mijzelf en jij bent verantwoordelijk voor je eigen dingen, je kunt mensen steunen, maar meer dan dat kun je niet doen, hoe graag je dat ook zou willen.
ik zal proberen aan te geven waar mijn grens ligt, maar in het voelen van mijn grenzen ben ik geen held, ik heb het meestal pas door als ik VER over mijn grens ben... herkenbaar? ik kan mij grens hierop het forum wel goed aangeven en irl bij sommige dingen beter dan bij andere dingen, ik denk daar nooit zo over na, ga ik eens doen.probeer in de 1e plaats om jezelf te denken kanarie, dat verdien je echt!
[...]
verwacht je van haar dat ze oprecht luistert en doorvraagt? ja dat zou ik wel graag willen doet ze dat bij andere, makkelijkere onderwerpen ook? ik zeg nooit zoveel, ze vraagt wel dingen, maar meestal geef ik kort antwoord, wij voeren eigenlijk ook alleen gesprekken op msn, persoonlijk lukt echt niet het is natuurlijk lastig, dat als ze lieve ouders heeft, kan ze natuurlijk nooit helemaal begrijpen wat je meemaakt. misschien kan je haar aangeven wat je behoefte is: een luisterend oor en GEEN oplossingen. dat is wel een goed idee
En waarom ik het lastig kan loslaten? Dat weet ik niet, ik heb het mezelf ook afgevraagd, we kennen elkaar niet eens in real life, dan kun je je voorstellen hoe slecht ik in real life dingen kan loslaten! ik wil mensen graag helpen en voel me heel (te) snel verantwoordelijk voor andermans welzijn (zoals nu). ik ben verantwoordelijk voor mijzelf en jij bent verantwoordelijk voor je eigen dingen, je kunt mensen steunen, maar meer dan dat kun je niet doen, hoe graag je dat ook zou willen.
ik zal proberen aan te geven waar mijn grens ligt, maar in het voelen van mijn grenzen ben ik geen held, ik heb het meestal pas door als ik VER over mijn grens ben... herkenbaar? ik kan mij grens hierop het forum wel goed aangeven en irl bij sommige dingen beter dan bij andere dingen, ik denk daar nooit zo over na, ga ik eens doen.probeer in de 1e plaats om jezelf te denken kanarie, dat verdien je echt!
