Psyche
alle pijlers
Fatshaming
zondag 19 maart 2023 om 12:56
Vroeger was er nog geen term voor en toen besefte ik mij ook niet dat ik er slachtoffer van was. Maar ik begin er tegen mijn omgeving steeds meer over los te laten in de hoop dat het mij helpt in mijn verwerkingsproces. Net zoals mijn gevoelens en gedachten hier neer schrijven.
Ik ben al vanaf dat ik kleuter ben stevig. Absoluut niet dik maar altijd groter en wat zwaarder dan mijn leeftijdsgenoten. Qua postuur kon je mij vergelijken met Amalia, om het even te verduidelijken. En nu vind ik Amalia absoluut niet dik, maar gewoon wat stevig. Maar zoals bepaalde reacties op Amalia zijn, zo reageerden bepaalde mensen in mijn omgeving ook op mij. Ooms die op verjaardagen meenden opmerkingen te moeten maken. Kinderen die soms zeiden dat ze met mij niet wilden spelen omdat ik dik was. Klasgenoten die zeiden dat ik nooit een vriendje zou kunnen krijgen. En misschien stom om over jezelf te zeggen maar ik was en ben absoluut niet lelijk.
Eigenlijk gingen de opmerkingen van vreemden en bekenden door tot ik ver in de 20 was. Inmiddels ben ik 43 en werd ik laatst gefeliciteerd door iemand met mijn zwangerschap (die er dus niet is) en maakt een kind af en toe een opmerking, maar verder heb ik er nooit meer last van. Tenminste, niet qua hardop dingen die geroepen of gezegd worden tegen mij.
Ik merk dat ik het nog steeds lastig vind om langs een groep jongeren te lopen of wanneer ik het idee heb dat mensen over mij praten. Dan denk ik meteen dat het over mijn postuur gaat.
Vriendinnen die ik vertel over dat de opmerkingen van vreemden en bekenden niet op twintig handen zijn te tellen en dat ik werd geslagen en uitgescholden op de basis- en middelbare school, staan met hun oren te klepperen over wat mensen kunnen doen en zeggen. En ik besef meer en meer hoe abnormaal het eigenlijk is. En stom dat ik dat destijds nooit met iemand heb gedeeld maar juist op mijn kamer ging zitten en meer ging eten.
Lees ook weleens op social media dat mensen met opmerkingen als "ga naar de sportschool" denken dat ze mensen met overgewicht helpen omdat ze het niet aanmoedigen, maar het werkt vaak alleen maar averechts. Vooral met obesitas is het ontzettend moeilijk het afgevallen gewicht er ook daadwerkelijk af te houden. Maar dat is weer een ander verhaal.
Ik weet niet precies wat ik wil vertellen met mijn verhaal maar een stukje herkenning is al heel fijn. Want zelfs mensen die ook altijd te zwaar zijn geweest herkennen dit niet echt. Ik denk dat het bij mij ook deels kwam omdat ik al heel onzeker overkwam en dan ben je een makkelijk slachtoffer.
En dat mensen beseffen dat ze met bepaalde opmerkingen iemand ontzettend kunnen kwetsen (waarom hebben sommige mensen toch die behoefte?!).
Inmiddels ben ik nog steeds stevig maar ben zo veel zelfverzekerder! Ik weet dat ik er mag zijn en dat mensen mij niet minder vinden door mijn gewicht. Ik ben er nog niet maar werk er hard aan. Bedankt voor het lezen in ieder geval
!
Ik ben al vanaf dat ik kleuter ben stevig. Absoluut niet dik maar altijd groter en wat zwaarder dan mijn leeftijdsgenoten. Qua postuur kon je mij vergelijken met Amalia, om het even te verduidelijken. En nu vind ik Amalia absoluut niet dik, maar gewoon wat stevig. Maar zoals bepaalde reacties op Amalia zijn, zo reageerden bepaalde mensen in mijn omgeving ook op mij. Ooms die op verjaardagen meenden opmerkingen te moeten maken. Kinderen die soms zeiden dat ze met mij niet wilden spelen omdat ik dik was. Klasgenoten die zeiden dat ik nooit een vriendje zou kunnen krijgen. En misschien stom om over jezelf te zeggen maar ik was en ben absoluut niet lelijk.
Eigenlijk gingen de opmerkingen van vreemden en bekenden door tot ik ver in de 20 was. Inmiddels ben ik 43 en werd ik laatst gefeliciteerd door iemand met mijn zwangerschap (die er dus niet is) en maakt een kind af en toe een opmerking, maar verder heb ik er nooit meer last van. Tenminste, niet qua hardop dingen die geroepen of gezegd worden tegen mij.
Ik merk dat ik het nog steeds lastig vind om langs een groep jongeren te lopen of wanneer ik het idee heb dat mensen over mij praten. Dan denk ik meteen dat het over mijn postuur gaat.
Vriendinnen die ik vertel over dat de opmerkingen van vreemden en bekenden niet op twintig handen zijn te tellen en dat ik werd geslagen en uitgescholden op de basis- en middelbare school, staan met hun oren te klepperen over wat mensen kunnen doen en zeggen. En ik besef meer en meer hoe abnormaal het eigenlijk is. En stom dat ik dat destijds nooit met iemand heb gedeeld maar juist op mijn kamer ging zitten en meer ging eten.
Lees ook weleens op social media dat mensen met opmerkingen als "ga naar de sportschool" denken dat ze mensen met overgewicht helpen omdat ze het niet aanmoedigen, maar het werkt vaak alleen maar averechts. Vooral met obesitas is het ontzettend moeilijk het afgevallen gewicht er ook daadwerkelijk af te houden. Maar dat is weer een ander verhaal.
Ik weet niet precies wat ik wil vertellen met mijn verhaal maar een stukje herkenning is al heel fijn. Want zelfs mensen die ook altijd te zwaar zijn geweest herkennen dit niet echt. Ik denk dat het bij mij ook deels kwam omdat ik al heel onzeker overkwam en dan ben je een makkelijk slachtoffer.
En dat mensen beseffen dat ze met bepaalde opmerkingen iemand ontzettend kunnen kwetsen (waarom hebben sommige mensen toch die behoefte?!).
Inmiddels ben ik nog steeds stevig maar ben zo veel zelfverzekerder! Ik weet dat ik er mag zijn en dat mensen mij niet minder vinden door mijn gewicht. Ik ben er nog niet maar werk er hard aan. Bedankt voor het lezen in ieder geval
!
woensdag 22 maart 2023 om 13:00
Zou fijn zijn als mensen gewoon eens zouden stoppen met het maken van rotopmerkingen over andermans uiterlijk en inzien dat dit gewoon not-done/raar/aso is. Ik ben altijd aan de dunne kant geweest. Dat is mijn natuurlijke bouw. Heb daar ook altijd heel veel opmerkingen over gehad. De ene keer zag ik er eng dun uit en zou ik anorexia hebben, de keer daarop vond men weer dat ik teveel vet had bij mijn kin, de keer daarop was ik gewoon lelijk dun etc. Ook heel vaak opmerkingen als: "Jij moet de laatste portie maar nemen, jij kunt het toch hebben." Of in een periode waarin ik moeite had met gezond eten opmerkingen als: "Maakt voor jou toch niet uit? Je bent toch slank. Je kunt het toch allemaal wel hebben, dus geen probleem."
woensdag 22 maart 2023 om 13:11
Van gezond eten is het echter veel moeilijker om aan te komen, omdat die verzadiging veel sneller is. Ik moet met mijn voedingsgewoonten bijv. echt mijn best doen om te overeten.nitflex schreef: ↑22-03-2023 12:13Sowieso die hele illusie dat je van “gezond” niet aan zou kunnen komen, dat lees ik in dit topic ook herhaaldelijk. Maar een boterham kaas wordt als gezond gezien, en met Nutella niet. Dat valt natuurlijk te betwisten. Het gaat uiteindelijk toch meer om hoeveel je van iets eet. En dat kan gewoon echt heel moeilijk zijn.
De vraag alleen is 'wat is gezond'. En daar zullen verschillende ideeën over zijn.
Daarbij hanteer ik voor mezelf toch echt een laag koolhydraat dieet, waarbij ik in verhouding relatief meer vet eet (en dat verzadigd dus).
woensdag 22 maart 2023 om 16:24
Ik reageer in dit topic en de daaraan gelinkte voorbeelden. Ik weet heel prima dat er onder eetproblematiek veel meer schuil gaat, extremen van te veel, naar te weinig, naar te eenzijdig en alles wat daar tussenin zit.Positive_vibes schreef: ↑22-03-2023 12:55Het valt me wel op dat jij eetproblematiek consequent als overeten lijkt te bestempelen. Ook hier dat de maatschappij het overal aanbiedt lijkt je mee te suggereren dat het alleen om ‘te veel’ gaat.
woensdag 22 maart 2023 om 22:40
Dankjewel, we doen ons best!Positive_vibes schreef: ↑22-03-2023 09:23Wat goed dat jullie er samen zo positief in staat. Ik word er oprecht blij van om dat te lezen
donderdag 23 maart 2023 om 13:39
Voor de moeder die zo haar best doet ...
Ik vind het lief, zorgzaam en betrokken zoals jij over je dochters schrijft. Ik heb zoals jouw jongste dochter precies het omgekeerde maar ook bij mij werkt geen druk/acceptatie veel beter dan moetens met uitroeptekens. Als ik even niet oplet, neig ik meteen naar ondergewicht. Ik voel me op mijn best met een volle xs maar daar moet ik dan echt mijn best voor doen. Om medische redenen heb ik daar de energie nu echter niet voor, maar om diezelfde medische redenen zou het beter zijn als ik wél aankom. Dat is dus nogal een impasse. Ik houd van eten, ik kook graag en ben daar ook goed in, dus dat is het punt niet. Maar de stress van móeten eten kost mij meer energie dan acceptatie. En vanuit die rust eet ik dan opeens toch die extra boterham.
En daarnaast denk ik dat de meeste ouders het graag goed willen doen en de minpunten van de eigen ouders uit alle macht willen vermijden in de opvoeding. En soms lukt dat gewoon even niet. Maar jij bent je kind niet. Dus als je door je eigen moeder altijd gefatshamed bent, is dat uiteindelijk niet hetzelfde gevoel dat je kind ervaart als jij zegt dat je witte pitabroodjes geen gezond ontbijt vindt.
Ik vind het lief, zorgzaam en betrokken zoals jij over je dochters schrijft. Ik heb zoals jouw jongste dochter precies het omgekeerde maar ook bij mij werkt geen druk/acceptatie veel beter dan moetens met uitroeptekens. Als ik even niet oplet, neig ik meteen naar ondergewicht. Ik voel me op mijn best met een volle xs maar daar moet ik dan echt mijn best voor doen. Om medische redenen heb ik daar de energie nu echter niet voor, maar om diezelfde medische redenen zou het beter zijn als ik wél aankom. Dat is dus nogal een impasse. Ik houd van eten, ik kook graag en ben daar ook goed in, dus dat is het punt niet. Maar de stress van móeten eten kost mij meer energie dan acceptatie. En vanuit die rust eet ik dan opeens toch die extra boterham.
En daarnaast denk ik dat de meeste ouders het graag goed willen doen en de minpunten van de eigen ouders uit alle macht willen vermijden in de opvoeding. En soms lukt dat gewoon even niet. Maar jij bent je kind niet. Dus als je door je eigen moeder altijd gefatshamed bent, is dat uiteindelijk niet hetzelfde gevoel dat je kind ervaart als jij zegt dat je witte pitabroodjes geen gezond ontbijt vindt.
Ars longa, vita brevis
donderdag 23 maart 2023 om 23:37
Dankjewel.Anna75 schreef: ↑23-03-2023 13:39Voor de moeder die zo haar best doet ...
Ik vind het lief, zorgzaam en betrokken zoals jij over je dochters schrijft. Ik heb zoals jouw jongste dochter precies het omgekeerde maar ook bij mij werkt geen druk/acceptatie veel beter dan moetens met uitroeptekens. Als ik even niet oplet, neig ik meteen naar ondergewicht. Ik voel me op mijn best met een volle xs maar daar moet ik dan echt mijn best voor doen. Om medische redenen heb ik daar de energie nu echter niet voor, maar om diezelfde medische redenen zou het beter zijn als ik wél aankom. Dat is dus nogal een impasse. Ik houd van eten, ik kook graag en ben daar ook goed in, dus dat is het punt niet. Maar de stress van móeten eten kost mij meer energie dan acceptatie. En vanuit die rust eet ik dan opeens toch die extra boterham.
En daarnaast denk ik dat de meeste ouders het graag goed willen doen en de minpunten van de eigen ouders uit alle macht willen vermijden in de opvoeding. En soms lukt dat gewoon even niet. Maar jij bent je kind niet. Dus als je door je eigen moeder altijd gefatshamed bent, is dat uiteindelijk niet hetzelfde gevoel dat je kind ervaart als jij zegt dat je witte pitabroodjes geen gezond ontbijt vindt.
En ik vind dit topic ontzettend helpend, jullie ervaringen/verhalen neem ik mee merk ik.
Bijzonder dat ik geen van jullie ken maar dat ik jullie toch een soort van met me mee draag in meer en mindere mate gedurende de dag
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
