Psyche
alle pijlers
Gemiste kindertijd inhalen, verwarrend.
zaterdag 4 maart 2017 om 19:46
Wat hierboven wordt gezegd: Ik denk dat het verstandig is dat je hulp zoekt voor jezelf. Zo kan je het verleden een plekje geven en als een volwassen persoon doorgaan met je leven ipv jezelf als een kind te laten behandelen en dan ook nog eens door iemand die je nog niet zo lang kent en een soort moederrol op zich neemt. En dat laatste bedoel ik niet lullig.
zaterdag 4 maart 2017 om 19:49
quote:_carly schreef op 04 maart 2017 @ 19:46:
Wat hierboven wordt gezegd: Ik denk dat het verstandig is dat je hulp zoekt voor jezelf. Zo kan je het verleden een plekje geven en als een volwassen persoon doorgaan met je leven ipv jezelf als een kind te laten behandelen en dan ook nog eens door iemand die je nog niet zo lang kent en een soort moederrol op zich neemt. En dat laatste bedoel ik niet lullig.
Idd.
Dit klinkt heel ongezond.
Wat hierboven wordt gezegd: Ik denk dat het verstandig is dat je hulp zoekt voor jezelf. Zo kan je het verleden een plekje geven en als een volwassen persoon doorgaan met je leven ipv jezelf als een kind te laten behandelen en dan ook nog eens door iemand die je nog niet zo lang kent en een soort moederrol op zich neemt. En dat laatste bedoel ik niet lullig.
Idd.
Dit klinkt heel ongezond.
zaterdag 4 maart 2017 om 19:49
Als ik niet bij haar ben, dan heb ik een normaal volwassen leven.
Eigen huis, studie, sociaal netwerk, reis veel (alleen), op dit moment happy single. Alles gaat hartstikke goed en heb niks te klagen. Maar als ik bij haar ben voel ik me gewoon heel klein. En onze band heelt heel veel pijn en verdriet, waardoor ik als persoon groei en van mezelf heb leren houden, meer ruggengraat heb en nu ook doe wat ik zelf wil en niet wat anderen willen.
Eigen huis, studie, sociaal netwerk, reis veel (alleen), op dit moment happy single. Alles gaat hartstikke goed en heb niks te klagen. Maar als ik bij haar ben voel ik me gewoon heel klein. En onze band heelt heel veel pijn en verdriet, waardoor ik als persoon groei en van mezelf heb leren houden, meer ruggengraat heb en nu ook doe wat ik zelf wil en niet wat anderen willen.
zaterdag 4 maart 2017 om 19:51
Heel vervelend dat je zo een vervelende start hebt gehad als kind.. dat gun ik niemand...
Hoe jij je voelt is begrijpelijk, maar niet normaal. Ik vind dat zij ook niet normaal naar jou doet trouwens...
Als ik jou was zou ik erg snel hulp zoeken en contact minderen. Je moet leren om volwassen te zijn en om met een goede manier met jouw gevoelens om te leren gaan.
Hoe jij je voelt is begrijpelijk, maar niet normaal. Ik vind dat zij ook niet normaal naar jou doet trouwens...
Als ik jou was zou ik erg snel hulp zoeken en contact minderen. Je moet leren om volwassen te zijn en om met een goede manier met jouw gevoelens om te leren gaan.
zaterdag 4 maart 2017 om 19:52
Waar ik een beetje huiverig voor ben is een afhankelijkheidsrelatie. En wat levert het je soulmate op? Ik begrijp dat je een inhaalslag maakt en hoop van harte voor je dat men zuiver met je omgaat en dat deze ervaring nog veel positiviteit brengt. Houd een slag om de arm ter zelfbescherming, want ook al voelt het nu zo, het is natuurlijk niet je mama.
zaterdag 4 maart 2017 om 19:58
Stel voor jezelf tenminste een soort termijn waarin je nog klein mag zijn bij je surrogaatmoeder. Bijvoorbeeld een jaar, daarna niet meer bij haar in bed slapen, anderhalf jaar en geen slaapkusjes meer maar een aai, twee jaar en dat je dan als volwassene met haar begint om te gaan.
Ondertussen moet je ook op andere manieren je jeugd een plek geven, met een professional.
Ondertussen moet je ook op andere manieren je jeugd een plek geven, met een professional.
zaterdag 4 maart 2017 om 20:01
Dank voor jullie eerlijke reacties.
Het is niet zo dat ik compleet afhankelijk ben van haar, ik heb mijn eigen leven naast haar en alles draait niet om haar. Soms zien we elkaar weken niet, dan mis ik haar soms wel, maar het is niet zo dat ik heimwee krijg of perse bij haar moet zijn.
Door haar heb ik juist geleerd om te praten (ik was altijd stil, verlegen, sprak nooit over wat mij dwarszat), om emoties te tonen ipv weg te stoppen. Ik kan veel beter mijn grenzen aangeven en voelen wat ik zelf nodig heb, waardoor ik in dat opzicht veel volwassener en zelfstandiger ben geworden.
Wat het haar geeft? Zij ziet dit iets als moois wat ze mij kan geven, waardoor ik haar veel teruggeef, wat haar gelukkig maakt. Wij zitten op veel dingen op hetzelfde level wat ik met niemand anders heb en zij ook niet. onze gesprekken zijn diep en filosofisch en we begrijpen elkaar in bijna alles.
Het is niet zo dat ik compleet afhankelijk ben van haar, ik heb mijn eigen leven naast haar en alles draait niet om haar. Soms zien we elkaar weken niet, dan mis ik haar soms wel, maar het is niet zo dat ik heimwee krijg of perse bij haar moet zijn.
Door haar heb ik juist geleerd om te praten (ik was altijd stil, verlegen, sprak nooit over wat mij dwarszat), om emoties te tonen ipv weg te stoppen. Ik kan veel beter mijn grenzen aangeven en voelen wat ik zelf nodig heb, waardoor ik in dat opzicht veel volwassener en zelfstandiger ben geworden.
Wat het haar geeft? Zij ziet dit iets als moois wat ze mij kan geven, waardoor ik haar veel teruggeef, wat haar gelukkig maakt. Wij zitten op veel dingen op hetzelfde level wat ik met niemand anders heb en zij ook niet. onze gesprekken zijn diep en filosofisch en we begrijpen elkaar in bijna alles.
zaterdag 4 maart 2017 om 20:04
quote:Berlinberlin schreef op 04 maart 2017 @ 19:49:
Als ik niet bij haar ben, dan heb ik een normaal volwassen leven.
Eigen huis, studie, sociaal netwerk, reis veel (alleen), op dit moment happy single. Alles gaat hartstikke goed en heb niks te klagen. Maar als ik bij haar ben voel ik me gewoon heel klein. En onze band heelt heel veel pijn en verdriet, waardoor ik als persoon groei en van mezelf heb leren houden, meer ruggengraat heb en nu ook doe wat ik zelf wil en niet wat anderen willen.En als surrogaatmoeder er geen zin meer in heeft stort je weer in? Je zult die kracht uiteindelijk echt uit jezelf moeten halen. Prima dat je een goede band met haar hebt, maar kan dat ook zonder rollenspel? Dat stukje klinkt erg verontrustend en een beetje gek. Je bent geen kleine meid meer.
Als ik niet bij haar ben, dan heb ik een normaal volwassen leven.
Eigen huis, studie, sociaal netwerk, reis veel (alleen), op dit moment happy single. Alles gaat hartstikke goed en heb niks te klagen. Maar als ik bij haar ben voel ik me gewoon heel klein. En onze band heelt heel veel pijn en verdriet, waardoor ik als persoon groei en van mezelf heb leren houden, meer ruggengraat heb en nu ook doe wat ik zelf wil en niet wat anderen willen.En als surrogaatmoeder er geen zin meer in heeft stort je weer in? Je zult die kracht uiteindelijk echt uit jezelf moeten halen. Prima dat je een goede band met haar hebt, maar kan dat ook zonder rollenspel? Dat stukje klinkt erg verontrustend en een beetje gek. Je bent geen kleine meid meer.
zaterdag 4 maart 2017 om 20:14
Omdat het voor mij/ons normaal is zoals het nu is. Inmiddels heb ik ook mijn plekje in dit gezin en zien mijn zusjes mij als zus en andersom. De vriend van haar voelt als mijn stiefvader en zijn zoontje als mijn broertje. Opa/oma van beide kanten zien mij als kleindochter.
Maar ik weet ook dat dit heel raar is en dat zeg ik ook vaak tegen haar, maar ze zegt dat het niet raar is en mij die gemiste tijd wil teruggeven. Daarom was ik benieuwd hoe anderen (die ons -als gezin- niet kennen) hierover denken.
Maar ik weet ook dat dit heel raar is en dat zeg ik ook vaak tegen haar, maar ze zegt dat het niet raar is en mij die gemiste tijd wil teruggeven. Daarom was ik benieuwd hoe anderen (die ons -als gezin- niet kennen) hierover denken.
zaterdag 4 maart 2017 om 20:19
zaterdag 4 maart 2017 om 20:21
Ik denk dat ik je tot op bepaalde hoogte wel begrijp, ik ben niet geadopteerd, maar heb wel de hele schare pleeggezinnen en tehuizen gezien omdat mijn ouders niet voor mij konden zorgen.
Echter, daar stopt het, ik krijg altijd een ongelofelijke kriebel van mensen zoals jouw surrogaat moeder, ik vind dat ze van mij proberen te profiteren omdat zij zonodig iemand willen die afhankelijk is van hen, dat geeft ze blijkbaar iets wat ze nodig hebben. Ik zeg niet dat ze dat bewust doen, ik zegniet dat deze vrouw dat ook doet, ik zeg alleen dat ik er een kriebel van krijg, vind het ongezond en inprettig. Goed advies kan ik je eigenlijk niet echt geven.
Echter, daar stopt het, ik krijg altijd een ongelofelijke kriebel van mensen zoals jouw surrogaat moeder, ik vind dat ze van mij proberen te profiteren omdat zij zonodig iemand willen die afhankelijk is van hen, dat geeft ze blijkbaar iets wat ze nodig hebben. Ik zeg niet dat ze dat bewust doen, ik zegniet dat deze vrouw dat ook doet, ik zeg alleen dat ik er een kriebel van krijg, vind het ongezond en inprettig. Goed advies kan ik je eigenlijk niet echt geven.
zaterdag 4 maart 2017 om 20:23
quote:Berlinberlin schreef op 04 maart 2017 @ 19:49:
Als ik niet bij haar ben, dan heb ik een normaal volwassen leven.
Eigen huis, studie, sociaal netwerk, reis veel (alleen), op dit moment happy single. Alles gaat hartstikke goed en heb niks te klagen. Maar als ik bij haar ben voel ik me gewoon heel klein. En onze band heelt heel veel pijn en verdriet, waardoor ik als persoon groei en van mezelf heb leren houden, meer ruggengraat heb en nu ook doe wat ik zelf wil en niet wat anderen willen.Ik geloof er niks van dat dit helend is. Het lijkt mij niet goed dat jij je na zoveel jaar nog klein voelt. Jammer de bammer, je hebt bepaalde dingen als kind gemist, maar dat op deze leeftijd krijgen lijkt mij bepaald niet helend, maar juist verknipt.
Als ik niet bij haar ben, dan heb ik een normaal volwassen leven.
Eigen huis, studie, sociaal netwerk, reis veel (alleen), op dit moment happy single. Alles gaat hartstikke goed en heb niks te klagen. Maar als ik bij haar ben voel ik me gewoon heel klein. En onze band heelt heel veel pijn en verdriet, waardoor ik als persoon groei en van mezelf heb leren houden, meer ruggengraat heb en nu ook doe wat ik zelf wil en niet wat anderen willen.Ik geloof er niks van dat dit helend is. Het lijkt mij niet goed dat jij je na zoveel jaar nog klein voelt. Jammer de bammer, je hebt bepaalde dingen als kind gemist, maar dat op deze leeftijd krijgen lijkt mij bepaald niet helend, maar juist verknipt.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 4 maart 2017 om 20:23
zaterdag 4 maart 2017 om 20:30
Ach het leven is één groot experiment. Toch zou ik voor mezelf er zwaar op tegen zijn om slecht verlopen periodes in mijn leven via rollenspel in te halen. En ik weet me toch wel enkele tafereeltjes voor de geest te halen waarin mijn ouders tekortschoten.
Ik zou enorm de giechels krijgen om een andere vrouw als "mama" te zien. Ik ben immers volwassen en mijn ego wil dat ik mijn eigen, volwassen rol speel.
Maar goed. Misschien wil je het bespreken met je psych?
Ik zou enorm de giechels krijgen om een andere vrouw als "mama" te zien. Ik ben immers volwassen en mijn ego wil dat ik mijn eigen, volwassen rol speel.
Maar goed. Misschien wil je het bespreken met je psych?
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 4 maart 2017 om 20:34
quote:Berlinberlin schreef op 04 maart 2017 @ 20:14:
Omdat het voor mij/ons normaal is zoals het nu is. Inmiddels heb ik ook mijn plekje in dit gezin en zien mijn zusjes mij als zus en andersom. De vriend van haar voelt als mijn stiefvader en zijn zoontje als mijn broertje. Opa/oma van beide kanten zien mij als kleindochter.
Maar ik weet ook dat dit heel raar is en dat zeg ik ook vaak tegen haar, maar ze zegt dat het niet raar is en mij die gemiste tijd wil teruggeven. Daarom was ik benieuwd hoe anderen (die ons -als gezin- niet kennen) hierover denken.Gemiste kindertijd kan je niet meer inhalen als volwassene. Je bent enkel een leegte aan het opvullen wat tijdelijk even werkt, maar uiteindelijk heb je nog steeds een kutjeugd gehad en zul je daarmee moeten dealen.
Omdat het voor mij/ons normaal is zoals het nu is. Inmiddels heb ik ook mijn plekje in dit gezin en zien mijn zusjes mij als zus en andersom. De vriend van haar voelt als mijn stiefvader en zijn zoontje als mijn broertje. Opa/oma van beide kanten zien mij als kleindochter.
Maar ik weet ook dat dit heel raar is en dat zeg ik ook vaak tegen haar, maar ze zegt dat het niet raar is en mij die gemiste tijd wil teruggeven. Daarom was ik benieuwd hoe anderen (die ons -als gezin- niet kennen) hierover denken.Gemiste kindertijd kan je niet meer inhalen als volwassene. Je bent enkel een leegte aan het opvullen wat tijdelijk even werkt, maar uiteindelijk heb je nog steeds een kutjeugd gehad en zul je daarmee moeten dealen.
