Psyche
alle pijlers
Genezen van Borderline, het kan toch wel!
woensdag 28 maart 2018 om 14:43
Hallo iedereen die meeleest en interesse heeft.
Ik heb veel oude topics gezien waarbij de discussie ontstaat of Borderline wel niet te genezen is. Vroeger zei men van niet, maar met de komst van (ntensieve) schema therapie is deze stelling veranderd.
Het geld vast niet voor elke patiënt, iedereen is anders, ik heb gelezen dat het percentage van genezen rond de 50% ligt voor borderline patiënten die de schematherapie intensief en voor langere tijd aangeboden krijgen.
Maar ik ben dus begin dit jaar, na 6 jaar hard werken en veel schematherapie genezen verklaard. Van de 9 kenmerken die borderline telt (je moet er 5 hebben om de diagnose te krijgen) had ik er 7 en nu nog maar 1. Daarmee is de diagnose komen te vervallen.
Zijn er meer mensen die deze ervaring hebben, of iemand kennen, die ook genezen zijn van Borderline of een vergelijkbare persoonlijkheid stoornis?
Ik heb veel oude topics gezien waarbij de discussie ontstaat of Borderline wel niet te genezen is. Vroeger zei men van niet, maar met de komst van (ntensieve) schema therapie is deze stelling veranderd.
Het geld vast niet voor elke patiënt, iedereen is anders, ik heb gelezen dat het percentage van genezen rond de 50% ligt voor borderline patiënten die de schematherapie intensief en voor langere tijd aangeboden krijgen.
Maar ik ben dus begin dit jaar, na 6 jaar hard werken en veel schematherapie genezen verklaard. Van de 9 kenmerken die borderline telt (je moet er 5 hebben om de diagnose te krijgen) had ik er 7 en nu nog maar 1. Daarmee is de diagnose komen te vervallen.
Zijn er meer mensen die deze ervaring hebben, of iemand kennen, die ook genezen zijn van Borderline of een vergelijkbare persoonlijkheid stoornis?
woensdag 28 maart 2018 om 15:09
Geen ervaring mee. Heb er wel laatst voor mijn studie een artikel overgelezen. Hierin stond dat er met de term persoonlijkheidsstoornis bedoelt wordt dat het een stoornis betreft die nooit meer overgaat, maar dat uit verschillende onderzoeken is gebleken dat 10 jaar nadat de diagnose voor het eerst is gesteld het merendeel van de patiënten niet meer voldoet aan de criteria. Dit betekent niet dat ze klachtenvrij zijn. Velen zijn depressief en/of leven een teruggetrokken eenzaam bestaan. Een aantal overlijdt ook aan suïcide (10%).
Vanuit mij ook respect voor jou! Knap dat dit je is gelukt. Ik wens je veel geluk in de toekomst.
Vanuit mij ook respect voor jou! Knap dat dit je is gelukt. Ik wens je veel geluk in de toekomst.
happy__ wijzigde dit bericht op 28-03-2018 15:33
14.18% gewijzigd
woensdag 28 maart 2018 om 15:26
Het lastige met de diagnose persoonlijkheidsstoornis is dat veel kenmerken uitvergrotingen zijn van dingen die juist heel erg menselijk zijn. Dingen waar bijna iedereen in meer of mindere mate mee te maken heeft. Het zou ook ongezond zijn als je dit soort gevoelens nooit meer zou hebben. Persoonlijk vind ik dat als je nog erg depressief en eenzaam bent dat je niet genezen bent van je problematiek, dan heb je gewoon bepaalde klachten ingeruild voor andere, wat eronder ligt zal nog steeds hetzelfde zijn. Wat dus niet betekent dat je als 'genezen' persoon je je nooit depressief of eenzaam kan voelen. Ook dit zin heel menselijke gevoelens, maar ze moeten niet je leven overheersen voor langere tijd.Happy__ schreef: ↑28-03-2018 15:09Geen ervaring mee. Heb er wel laatst voor mijn studie een artikel overgelezen. Hierin stond dat er met de term persoonlijkheidsstoornis bedoelt wordt dat het een stoornis betreft die nooit meer overgaat, maar dat uit verschillende onderzoeken is gebleken dat 10 jaar nadat de diagnose voor het eerst is gesteld het merendeel van de patiënten niet meer voldoet aan de criteria. Dit betekend niet dat ze klachtenvrij zijn. Velen zijn depressief en/of leven een teruggetrokken eenzaam bestaan. Een aantal overlijdt ook aan suïcide (10%).
Persoonlijkheidsproblematiek is wel echt moeilijk om vanaf te komen en vraagt dat je heel hard werkt en bereid bent heel eerlijk te zijn naar jezelf toe en in je therapie. Je moet ook echt voldoende kunnen reflecteren en bereid zijn dingen aan te gaan die je heel naar, verdrietig, eng en frustrerend vindt. Dus, nogmaals, petje af TO!
woensdag 28 maart 2018 om 15:41
Een persoonlijkheidsstoornis is mijns inziens een set valkuilen. Elke keer wordt hetzelfde gedrag getriggerd dat je in je jeugd hebt gevormd onder invloed van je karakter, opvoeding en de dingen die je hebt meegemaakt. Je weet eigenlijk niet beter dan op die manier te reageren.
Door middel van therapie kun je erachter komen wat er achter je gedrag steekt, wanneer dit gedrag wordt getriggerd en dus ook hoe je daar anders mee om kunt gaan. De eerste stap is erkenning dat bepaalde dingen je hebben gevormd en er niet meer voor weglopen. Daarna herkenning van situaties in het heden waarin je wordt beïnvloed door je verleden. Als je dat weet, dan kun je ook gaan veranderen.
Dus ik geloof zeker wel dat een persoonlijkheidsstoornis te genezen is. Onze hersenen zijn geen vaststaand gegeven, ze veranderen dagelijks.
Door middel van therapie kun je erachter komen wat er achter je gedrag steekt, wanneer dit gedrag wordt getriggerd en dus ook hoe je daar anders mee om kunt gaan. De eerste stap is erkenning dat bepaalde dingen je hebben gevormd en er niet meer voor weglopen. Daarna herkenning van situaties in het heden waarin je wordt beïnvloed door je verleden. Als je dat weet, dan kun je ook gaan veranderen.
Dus ik geloof zeker wel dat een persoonlijkheidsstoornis te genezen is. Onze hersenen zijn geen vaststaand gegeven, ze veranderen dagelijks.
woensdag 28 maart 2018 om 15:52
Ik ben ook genezen van borderline. Maar dat heeft er meer mee te maken dat na vier jaar bleek dat ik helemaal geen borderline had, maar autisme. 
Even serieus: super fijn zeg! Is echt een opluchting lijkt me. Of het nu echt is dat je genezen bent of om kan gaan met de stoornis; het is in ieder geval fijn dat je er geen last meer van hebt!
Even serieus: super fijn zeg! Is echt een opluchting lijkt me. Of het nu echt is dat je genezen bent of om kan gaan met de stoornis; het is in ieder geval fijn dat je er geen last meer van hebt!
woensdag 28 maart 2018 om 15:52
Ik denk dat in heel veel dingen die hier zijn genoemd een kern van waardheid in zir maar dat het niet voor iedereen mogelijk is om af te komen van een diagnose. Maar wat fijn dat dit voor jouw niet opgaat en het nu zo lekker gaat.
You can breathe, you can blink, you can cry. Hell, you’re all gonna be doing that.
woensdag 28 maart 2018 om 16:02
Dankjewel iedereen voor de lieve woorden!
Ja er zit een verschil tussen je onder klachten controle hebben, dat is dus behandeld maar niet genezen. En niet meer de klachten hebben die ik jaren geleden had, dus wel genezen, zo is het mij uitgelegd door mijn therapeut.
Ik ben in elk geval heel erg blij dat mijn harde werken op deze manier beloond werd en fijn te lezen dat er toch nog wel meer mensen zijn bij wie het ook zo gegaan is.
Ja er zit een verschil tussen je onder klachten controle hebben, dat is dus behandeld maar niet genezen. En niet meer de klachten hebben die ik jaren geleden had, dus wel genezen, zo is het mij uitgelegd door mijn therapeut.
Ik ben in elk geval heel erg blij dat mijn harde werken op deze manier beloond werd en fijn te lezen dat er toch nog wel meer mensen zijn bij wie het ook zo gegaan is.
woensdag 28 maart 2018 om 16:02
violetskies schreef: ↑28-03-2018 15:52Ik denk dat in heel veel dingen die hier zijn genoemd een kern van waardheid in zir maar dat het niet voor iedereen mogelijk is om af te komen van een diagnose. Maar wat fijn dat dit voor jouw niet opgaat en het nu zo lekker gaat.
Ik denk dat het voor iedereen mogelijk zou kunnen zijn, maar het kost soms echt een enorme berg tijd en overtuigingskracht om bij de juiste therapie terecht te komen. En je moet er zelf ook aan toe zijn om heel eerlijk te zijn naar jezelf en naar je therapeut.
Als ik naar mezelf kijk: ik heb al vanaf mijn 9e dat ik vastloop. Heb diverse keren gesprekken gehad met therapeuten en psychologen. Waar het bij mij misliep was dat ik altijd veel te graag de psycholoog wilde pleasen. dus zelfs al hielp de therapie niet, ik hield er mijn mond over dicht. Tot ik mijn zoontje kreeg en dus voor de zoveelste keer vastliep en me besefte dat ik dit niet meer wilde. Niet eens voor mezelf, maar voor mijn zoontje. Hij verdient beter.
Dus ben ik vanaf dat moment blijven pushen en heb toen ze me weer cognitieve therapie aanboden gezegd dat ik toch echt dacht dat er meer achter mijn depressieve gevoelens zat. Toen zijn ze eindelijk verder gaan zoeken en kwam er dus uit dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb en idd zwaardere therapie nodig heb.
woensdag 28 maart 2018 om 16:12
Uiteraard heb ik inderdaad nog steeds menselijke gevoelens, zoals je zegt, die heeft iedereen gewoon. Maar niet oncontroleerbaar, sterk uitvergroot of destructief voor mezelf of anderen.tu1nhek schreef: ↑28-03-2018 15:26Het lastige met de diagnose persoonlijkheidsstoornis is dat veel kenmerken uitvergrotingen zijn van dingen die juist heel erg menselijk zijn. Dingen waar bijna iedereen in meer of mindere mate mee te maken heeft. Het zou ook ongezond zijn als je dit soort gevoelens nooit meer zou hebben. Persoonlijk vind ik dat als je nog erg depressief en eenzaam bent dat je niet genezen bent van je problematiek, dan heb je gewoon bepaalde klachten ingeruild voor andere, wat eronder ligt zal nog steeds hetzelfde zijn. Wat dus niet betekent dat je als 'genezen' persoon je je nooit depressief of eenzaam kan voelen. Ook dit zin heel menselijke gevoelens, maar ze moeten niet je leven overheersen voor langere tijd.
Persoonlijkheidsproblematiek is wel echt moeilijk om vanaf te komen en vraagt dat je heel hard werkt en bereid bent heel eerlijk te zijn naar jezelf toe en in je therapie. Je moet ook echt voldoende kunnen reflecteren en bereid zijn dingen aan te gaan die je heel naar, verdrietig, eng en frustrerend vindt. Dus, nogmaals, petje af TO!
Ik had voor mijn behandeling dezelfde gevoelens als ieder ander, maar dan in ongezonde mate, zonder dat ik dat wilde of er controle over had.
Nu kan ik me er niets meer bij voorstellen dat ik dat ooit nog zal hebben of voelen, maar ik weet nog wel hoe naar en machteloos het was.
woensdag 28 maart 2018 om 16:18
Wauw knap! Ik heb 1,5 jaar lang schematherapie (in een groep) gehad, 1 keer per week. Ging toen beter, maar door wisseling van werk en vele oude valkuilen ben ik best weer terug gevallen...
Hoe heb jij er aan gewerkt? Door steeds opdrachten te maken of iedere keer af te vragen welke modus je zit en weer in de gezonde volwassene komt?
Zelf ben ik nu begonnen aan psychodynamische therapie 1 op 1. Ben benieuwd.
Hoe heb jij er aan gewerkt? Door steeds opdrachten te maken of iedere keer af te vragen welke modus je zit en weer in de gezonde volwassene komt?
Zelf ben ik nu begonnen aan psychodynamische therapie 1 op 1. Ben benieuwd.
woensdag 28 maart 2018 om 17:56
Ik heb eerst een jaar schema therapie individueel 2 keer per week, stond toen op de wachtlijst voor deeltijdtherapie. Ik heb 2 keer een jaar groeps schema therapie gevolgd, 3 dagen per week, deeltijd dus, daar heb ik 2 keer een jaar voor op de wachtlijst gestaan, in die tijd individueel 2 keer per week.ywtje schreef: ↑28-03-2018 16:18Wauw knap! Ik heb 1,5 jaar lang schematherapie (in een groep) gehad, 1 keer per week. Ging toen beter, maar door wisseling van werk en vele oude valkuilen ben ik best weer terug gevallen...
Hoe heb jij er aan gewerkt? Door steeds opdrachten te maken of iedere keer af te vragen welke modus je zit en weer in de gezonde volwassene komt?
Zelf ben ik nu begonnen aan psychodynamische therapie 1 op 1. Ben benieuwd.
De eerste drie jaar vond ik ook erg verwarrend en dacht vaak: waar ben ik mee bezig, wat heb ik hier aan, ik stop ermee. Maar ik ben toch doorgegaan, inderdaad veel huiswerk, dingen uitwerken, je goed openstellen met opdrachten die je krijgt, (ookal denk je eerst het zal wel) niet bang zijn voor emoties of dingen vertellen waarvan je denkt dat ze raar zijn.
Uiteindelijk in mijn vierde jaar therapie, begon ik zoals mijn therapeut dat heel grappig zei, de zaadjes die ik had geplant te oogsten. Ik deed ineens de dingen uit mezelf die gezond voor me waren, de dingen waar ik eerst tegenaan liep en hulp bij nodig had. Ik kon vallen, maar zelf weer opstaan.
Ook elk jaar opnieuw de schema en modi lijsten ingevuld, einde van het vierde jaar was ineens de gezonde volwassene het grootst geworden, zoals het ook hoort te zijn in therapie termen.
Ik kan je geen pasklaar antwoord geven hoe me dat gelukt is, iedereen heeft zijn eigen schema’s en modi waaraan gewerkt moet worden en iedereen doet het op een andere manier.
Ik heb inderdaad nieuwe gewoontes, zonder er nog bij hoeven na te denken en dat is heel prettig.
De laatste 2 jaar heb ik 1 jaar eens per week schematherapie individueel gehad en het laatste jaar vooral gefocust op de laatste puntjes op de i zetten, ik zag mijn therapeut toen eens per 2/3 weken, en de medicatie afbouwen met de psychiater, dat wilde ik graag. Wat mij ook enorm geholpen heeft is dat ik al die tijd in elk 1 vaste therapeut heb gehad, dat gaf vertrouwen en dat vond ik heel fijn.
Ik hoop dat de therapie voor jou ook wat goeds gaat brengen!
woensdag 28 maart 2018 om 18:15
Waar ik gek genoeg, of misschien helemaal niet gek, het meeste aan gehad heb is het uitzoeken waar bepaald gedrag vandaan kwam bij mij. Ik heb trauma’s gehad en bijvoorbeeld veel beschermend en ontwijkend gedrag die erg schadelijk werkten voor me op lange termijn ontwikkeld.
Door die link te begrijpen, dat het gedrag niet zomaar uit de lucht was komen vallen, dat ik het niet deed omdat ik mezelf schade aan wilde richten en het al helemaal niet mijn schuld was dat het zo gelopen was, was een hele opluchting voor mij. Ik kon tijdens therapie mijn masker laten zakken, verdriet en/of woede tonen over wat was geweest en me daarna gewoon eens rustig in mijn hoofd en lichaam te voelen. Later lukte me dat ook in het dagelijks leven en dat was 1 van de lasten die van mijn schouders viel.
Zo kun je bij (bijna) al je klachten en gedragingen waar je last van hebt vaak wel een oorzaak vinden, zodra je die hebt kun je daar misschien wat mee.
woensdag 28 maart 2018 om 18:27
Ergens ben ik blij te horen dat het zo intensief voor je is geweest. Mijn kritische ouder was alweer flink kritiek aan het leveren waarom het mij niet gelukt is in 1,5jaar..Lidl’s-Annie-Aardbei schreef: ↑28-03-2018 17:56Ik heb eerst een jaar schema therapie individueel 2 keer per week, stond toen op de wachtlijst voor deeltijdtherapie. Ik heb 2 keer een jaar groeps schema therapie gevolgd, 3 dagen per week, deeltijd dus, daar heb ik 2 keer een jaar voor op de wachtlijst gestaan, in die tijd individueel 2 keer per week.
De eerste drie jaar vond ik ook erg verwarrend en dacht vaak: waar ben ik mee bezig, wat heb ik hier aan, ik stop ermee. Maar ik ben toch doorgegaan, inderdaad veel huiswerk, dingen uitwerken, je goed openstellen met opdrachten die je krijgt, (ookal denk je eerst het zal wel) niet bang zijn voor emoties of dingen vertellen waarvan je denkt dat ze raar zijn.
Uiteindelijk in mijn vierde jaar therapie, begon ik zoals mijn therapeut dat heel grappig zei, de zaadjes die ik had geplant te oogsten. Ik deed ineens de dingen uit mezelf die gezond voor me waren, de dingen waar ik eerst tegenaan liep en hulp bij nodig had. Ik kon vallen, maar zelf weer opstaan.
Ook elk jaar opnieuw de schema en modi lijsten ingevuld, einde van het vierde jaar was ineens de gezonde volwassene het grootst geworden, zoals het ook hoort te zijn in therapie termen.
Ik kan je geen pasklaar antwoord geven hoe me dat gelukt is, iedereen heeft zijn eigen schema’s en modi waaraan gewerkt moet worden en iedereen doet het op een andere manier.
Ik heb inderdaad nieuwe gewoontes, zonder er nog bij hoeven na te denken en dat is heel prettig.
De laatste 2 jaar heb ik 1 jaar eens per week schematherapie individueel gehad en het laatste jaar vooral gefocust op de laatste puntjes op de i zetten, ik zag mijn therapeut toen eens per 2/3 weken, en de medicatie afbouwen met de psychiater, dat wilde ik graag. Wat mij ook enorm geholpen heeft is dat ik al die tijd in elk 1 vaste therapeut heb gehad, dat gaf vertrouwen en dat vond ik heel fijn.
Ik hoop dat de therapie voor jou ook wat goeds gaat brengen!
Ben blij dat ik nu weer individuele therapie heb. Schematherapie heeft voor mij ook zeker zijn vruchten afgeworpen. Maar helaas ben ik er nog niet
