Psyche
alle pijlers
Geweten...hoe moet je daarover oordelen
donderdag 5 november 2009 om 16:12
Vrijwel altijd ben ik bezig met mijn eigen geweten te beoordelen of te veroordelen.
Zo ook n.a.v. het topic `Horrorlab`.
Ik zie de konijnen in hokjes opgesloten zitten, maar ik voel van binnen geen medelijden, dat vind ik heel slecht van mezelf. Ik weet wel dat het geen zin heeft om jezelf tot medelijden te dwingen, maar dat ik niet zo `gezegend` ben met veel medelijden vind ik mijn grootste misser.
Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar ik doe alles voor mijn eigen dieren en ik zet me graag in voor asieldieren. Daarnaast vind ik onderzoek naar ziekten, het beschermen van mensenrechten en kinderen ook heel belangrijk.
Maar er hoeft toch maar één bericht op te duiken waarbij ik geen medeleven voel en ik vind mezelf al een slecht mens.
Zelfveroordeling op grond van geweten, is dat terecht??
Zo ook n.a.v. het topic `Horrorlab`.
Ik zie de konijnen in hokjes opgesloten zitten, maar ik voel van binnen geen medelijden, dat vind ik heel slecht van mezelf. Ik weet wel dat het geen zin heeft om jezelf tot medelijden te dwingen, maar dat ik niet zo `gezegend` ben met veel medelijden vind ik mijn grootste misser.
Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar ik doe alles voor mijn eigen dieren en ik zet me graag in voor asieldieren. Daarnaast vind ik onderzoek naar ziekten, het beschermen van mensenrechten en kinderen ook heel belangrijk.
Maar er hoeft toch maar één bericht op te duiken waarbij ik geen medeleven voel en ik vind mezelf al een slecht mens.
Zelfveroordeling op grond van geweten, is dat terecht??
Viva naar de knoppen.
vrijdag 6 november 2009 om 20:20
Digitalis, veel mensen op dit forum vooral op de eerste pagina hebben gezegd dat ze bij het zien van oorlogsbeelden en verhongerende kinderen, niks voelen en rustig dooreten. Iemand zei zelfs dat het haar irriteerde als een bedelaar zijn afgestorven ledematen in haar gezicht duwde. Ik geef hier mijn mening over, namelijk dat ik dat hard en gevoelloos vind. Dat is mijn mening.
Jij ben het daar helemaal niet mee eens en vindt mij dom.
Nou best, dat mag je ook vinden hoor.
Jij ben het daar helemaal niet mee eens en vindt mij dom.
Nou best, dat mag je ook vinden hoor.
vrijdag 6 november 2009 om 20:24
Ja, ik voel er ook niets bij Bloemetje. Maar mocht het mijn vader/vriend/vriendin zijn, dan wel. Ik hou ook niet van bedelende mensen met een handicap. Het is alsof je het zielig MOET vinden. Net als met spotjes over Afrikaanse kinderen of honden in een hok. Ik hou niet van leed dat wordt opgedrongen en in grote letters STORT NU OP GIRO 765432 op het beeldscherm.
Jij roept dat wij ons moeten schamen. Daar hou ik ook niet van.
Jij roept dat wij ons moeten schamen. Daar hou ik ook niet van.
vrijdag 6 november 2009 om 21:34
quote:Bloemetje22 schreef op 06 november 2009 @ 20:20:
Iemand zei zelfs dat het haar irriteerde als een bedelaar zijn afgestorven ledematen in haar gezicht duwde. Ik geef hier mijn mening over, namelijk dat ik dat hard en gevoelloos vind. Zomaar een vraag: hoeveel bedelaars met afgestorven ledematen heb jij al ontmoet?
Iemand zei zelfs dat het haar irriteerde als een bedelaar zijn afgestorven ledematen in haar gezicht duwde. Ik geef hier mijn mening over, namelijk dat ik dat hard en gevoelloos vind. Zomaar een vraag: hoeveel bedelaars met afgestorven ledematen heb jij al ontmoet?
maandag 9 november 2009 om 15:02
Even over die geamputeerde ledematen (ik denk niet dat ze 'afgestorven' zijn, ik woon niet in Syberië ofzo en polio bestaat hier ook niet meer). Ik wil best uitleggen waarom ik me er aan stoor:
1) zonder benen of met één arm kan je nog steeds (bijna) alles bereiken wat je wilt. Ok, je kan geen fietskoerier worden, maar wel ministerpresident, telefonist, laborant, onderzoeker, secretaresse, enzovoort enzovoort enzovoort. Dat je dan net doet of je zonder benen eigenlijk ont-zet-tend zielig bent vind ik dus vrij beledigend voor mensen zonder benen. Daarmee suggereer je namelijk dat je zonder benen geen leven meer hebt en je hand op moet houden omdat je anders niets kan doen en sterft van de honger - en dat terwijl je nog wel eens heel ruim boven de Balkenende norm uit zou kunnen komen als je zelf initiatief nam en je lot in eigen hand nam ipv je afhankelijk op te stellen van de goedwil van een ander.
2) Ik woon in Europa en hier is er voldoende sociale zekerheid, niemand hoeft te sterven van de honger. Ik betaal belasting en daarvan wordt het levensonderhoud bekostigt van mensen die er niet in staat zijn zelf. Het staat me dan tegen dat men mij rot wil laten voelen terwijl ik in een verzorgingsstaat woon en door gewoon te werken en belasting te betalen (iets wat ik nooit zal proberen te ontduiken) al in hun onderhoud voorzie.
3) Dezelfde mensen kom ik zeer regelmatig tegen in een duur warenhuis waar ze naar de supermarkt gaan (denk Bijenkorf).
Al met al houdt het in dat ze mijn geld niet nódig hebben. Wel gebruiken ze iets, en of dat nou een geamputeerde arm is, of een baby op de arm, of ze gaan bij de uitgang van de kerk zitten, om jou je schuldig te laten voelen over hun situatie (die in principe dus niet beklagenswaardig is). Dat vind ik erg onprettig, als mensen mij zo proberen te manipuleren.
1) zonder benen of met één arm kan je nog steeds (bijna) alles bereiken wat je wilt. Ok, je kan geen fietskoerier worden, maar wel ministerpresident, telefonist, laborant, onderzoeker, secretaresse, enzovoort enzovoort enzovoort. Dat je dan net doet of je zonder benen eigenlijk ont-zet-tend zielig bent vind ik dus vrij beledigend voor mensen zonder benen. Daarmee suggereer je namelijk dat je zonder benen geen leven meer hebt en je hand op moet houden omdat je anders niets kan doen en sterft van de honger - en dat terwijl je nog wel eens heel ruim boven de Balkenende norm uit zou kunnen komen als je zelf initiatief nam en je lot in eigen hand nam ipv je afhankelijk op te stellen van de goedwil van een ander.
2) Ik woon in Europa en hier is er voldoende sociale zekerheid, niemand hoeft te sterven van de honger. Ik betaal belasting en daarvan wordt het levensonderhoud bekostigt van mensen die er niet in staat zijn zelf. Het staat me dan tegen dat men mij rot wil laten voelen terwijl ik in een verzorgingsstaat woon en door gewoon te werken en belasting te betalen (iets wat ik nooit zal proberen te ontduiken) al in hun onderhoud voorzie.
3) Dezelfde mensen kom ik zeer regelmatig tegen in een duur warenhuis waar ze naar de supermarkt gaan (denk Bijenkorf).
Al met al houdt het in dat ze mijn geld niet nódig hebben. Wel gebruiken ze iets, en of dat nou een geamputeerde arm is, of een baby op de arm, of ze gaan bij de uitgang van de kerk zitten, om jou je schuldig te laten voelen over hun situatie (die in principe dus niet beklagenswaardig is). Dat vind ik erg onprettig, als mensen mij zo proberen te manipuleren.
maandag 9 november 2009 om 15:46
quote:Bloemetje22 schreef op 06 november 2009 @ 20:20:
Digitalis, veel mensen op dit forum vooral op de eerste pagina hebben gezegd dat ze bij het zien van oorlogsbeelden en verhongerende kinderen, niks voelen en rustig dooreten. Iemand zei zelfs dat het haar irriteerde als een bedelaar zijn afgestorven ledematen in haar gezicht duwde. Ik geef hier mijn mening over, namelijk dat ik dat hard en gevoelloos vind. Dat is mijn mening.
Jij ben het daar helemaal niet mee eens en vindt mij dom.
Nou best, dat mag je ook vinden hoor.
Gewoon uit nieuwsgierigheid, wat doe jij dan tijdens het acht uur journaal?
En wat ik me afvraag: ben je weleens in een echt ellendig gebied geweest? Je kan dan twee dingen doen: 1) je realiseren dat jij maar een beperkte bijdrage kan leveren en je daarvoor inzetten; 2) gek worden. Ik heb beide gezien en wil absoluut niet voor 2 gaan. Dan móet je wat afstand nemen, je kan niet het leed van de wereld op je schouders dragen. Vooral niet als je echt wat wilt uitrichten. Of zie jij het voor je dat verpleegsters (zoals Zusenzo meen ik?) de hele dag brullend over de IC lopen? Of zo naar worden van al het leed wat ze zien dat ze geen hap meer door hun keel kunnen krijgen / niet meer helder na kunnen denken? Hoe denk jij dat een Arts zonder Grenzen in staat is zijn baan uit te voeren? Denk je dat als je in Congo woont en werkt de hele dag de tijd hebt om te huilen en naar te zijn? Mooie boel zou dat worden.
En dan denk ik: geef mij maar iemand die in staat is die noodzakelijke afstand te nemen en daadwerkelijk wat uitricht dan iemand die constant zo verdrietig wordt van vanalles en nog wat dat ze niet meer functioneert. In elk geval niet in een omgeving waar je écht kan helpen. En dan denk ik daarna dat iemands daden véél meer over iemand zeggen dan iemands 'innerlijke gevoel' (wat je dan maar moet geloven).
Toen ik een sterfgeval meemaakte in mijn nabije omgeving was ik in elk geval veel en veel blijer met de mensen die soep en worstebroodjes gemaakt hadden en die kwamen brengen en die door je huis heen poetsten, dan met de mensen die alle aandacht naar zich toetrekken want ze hadden het Oh Zo Zwaar met het verlies van diegene (die ze amper kenden), want ja, zij waren nou eenmaal extreem gevoelig.
Digitalis, veel mensen op dit forum vooral op de eerste pagina hebben gezegd dat ze bij het zien van oorlogsbeelden en verhongerende kinderen, niks voelen en rustig dooreten. Iemand zei zelfs dat het haar irriteerde als een bedelaar zijn afgestorven ledematen in haar gezicht duwde. Ik geef hier mijn mening over, namelijk dat ik dat hard en gevoelloos vind. Dat is mijn mening.
Jij ben het daar helemaal niet mee eens en vindt mij dom.
Nou best, dat mag je ook vinden hoor.
Gewoon uit nieuwsgierigheid, wat doe jij dan tijdens het acht uur journaal?
En wat ik me afvraag: ben je weleens in een echt ellendig gebied geweest? Je kan dan twee dingen doen: 1) je realiseren dat jij maar een beperkte bijdrage kan leveren en je daarvoor inzetten; 2) gek worden. Ik heb beide gezien en wil absoluut niet voor 2 gaan. Dan móet je wat afstand nemen, je kan niet het leed van de wereld op je schouders dragen. Vooral niet als je echt wat wilt uitrichten. Of zie jij het voor je dat verpleegsters (zoals Zusenzo meen ik?) de hele dag brullend over de IC lopen? Of zo naar worden van al het leed wat ze zien dat ze geen hap meer door hun keel kunnen krijgen / niet meer helder na kunnen denken? Hoe denk jij dat een Arts zonder Grenzen in staat is zijn baan uit te voeren? Denk je dat als je in Congo woont en werkt de hele dag de tijd hebt om te huilen en naar te zijn? Mooie boel zou dat worden.
En dan denk ik: geef mij maar iemand die in staat is die noodzakelijke afstand te nemen en daadwerkelijk wat uitricht dan iemand die constant zo verdrietig wordt van vanalles en nog wat dat ze niet meer functioneert. In elk geval niet in een omgeving waar je écht kan helpen. En dan denk ik daarna dat iemands daden véél meer over iemand zeggen dan iemands 'innerlijke gevoel' (wat je dan maar moet geloven).
Toen ik een sterfgeval meemaakte in mijn nabije omgeving was ik in elk geval veel en veel blijer met de mensen die soep en worstebroodjes gemaakt hadden en die kwamen brengen en die door je huis heen poetsten, dan met de mensen die alle aandacht naar zich toetrekken want ze hadden het Oh Zo Zwaar met het verlies van diegene (die ze amper kenden), want ja, zij waren nou eenmaal extreem gevoelig.
maandag 9 november 2009 om 15:50
quote:Bloemetje22 schreef op 06 november 2009 @ 20:20:
Digitalis, veel mensen op dit forum vooral op de eerste pagina hebben gezegd dat ze bij het zien van oorlogsbeelden en verhongerende kinderen, niks voelen en rustig dooreten. Iemand zei zelfs dat het haar irriteerde als een bedelaar zijn afgestorven ledematen in haar gezicht duwde. Ik geef hier mijn mening over, namelijk dat ik dat hard en gevoelloos vind. Dat is mijn mening.
Jij ben het daar helemaal niet mee eens en vindt mij dom.
Nou best, dat mag je ook vinden hoor.
Wat moet je dan gaan doen? Dramatisch en overdreven je bord wegzetten, vertikken te eten want agossie, zij hebben ook niks en ene potje janken?
Het doet me niets, dus reageer ik er niet op. Zou het mijn familie zijn die in dat oorlogsgebied net te pletter is gebombardeerd dan zou ik waarschijnlijk wel een traantje laten. Wat is daar fout aan?
Digitalis, veel mensen op dit forum vooral op de eerste pagina hebben gezegd dat ze bij het zien van oorlogsbeelden en verhongerende kinderen, niks voelen en rustig dooreten. Iemand zei zelfs dat het haar irriteerde als een bedelaar zijn afgestorven ledematen in haar gezicht duwde. Ik geef hier mijn mening over, namelijk dat ik dat hard en gevoelloos vind. Dat is mijn mening.
Jij ben het daar helemaal niet mee eens en vindt mij dom.
Nou best, dat mag je ook vinden hoor.
Wat moet je dan gaan doen? Dramatisch en overdreven je bord wegzetten, vertikken te eten want agossie, zij hebben ook niks en ene potje janken?
Het doet me niets, dus reageer ik er niet op. Zou het mijn familie zijn die in dat oorlogsgebied net te pletter is gebombardeerd dan zou ik waarschijnlijk wel een traantje laten. Wat is daar fout aan?
