Psyche
alle pijlers
Grenzen aangeven
zaterdag 13 juli 2024 om 13:44
Ben jij goed in grenzen aangeven of vind je het lastig? kun je zoiets nog écht leren? hoe krijg je de knop om dat je voortaan wél je grenzen aangeeft (zonder schuldgevoel)?
Zelf heb ik er al vanalles aan gedaan, oa een assertiviteitstraining. Ik zal niet zeggen dat ik er niks van heb geleerd, want ik was echt heel slecht in grenzen aangeven, ik durfde bijvoorbeeld niet eens als eerste de telefoon op te hangen op een gegeven moment. Dat soort dingen zijn echt verbeterd. Toch ben ik nog steeds een people pleaser en vind ik het nog steeds lastig om grenzen aan te geven. Ik moet eerlijk bekennen dat ik tegenwoordig vaak gebruik maak van ChatGPT om berichtjes voor mij te maken waarmee ik mijn grenzen dan kan aangeven
En ja, wat is nou eigenlijk het ergste wat kan gebeuren? Niks eigenlijk! Maar toch blijft het zo verrekte moeilijjk. Is dit herkenbaar?
Zelf heb ik er al vanalles aan gedaan, oa een assertiviteitstraining. Ik zal niet zeggen dat ik er niks van heb geleerd, want ik was echt heel slecht in grenzen aangeven, ik durfde bijvoorbeeld niet eens als eerste de telefoon op te hangen op een gegeven moment. Dat soort dingen zijn echt verbeterd. Toch ben ik nog steeds een people pleaser en vind ik het nog steeds lastig om grenzen aan te geven. Ik moet eerlijk bekennen dat ik tegenwoordig vaak gebruik maak van ChatGPT om berichtjes voor mij te maken waarmee ik mijn grenzen dan kan aangeven
En ja, wat is nou eigenlijk het ergste wat kan gebeuren? Niks eigenlijk! Maar toch blijft het zo verrekte moeilijjk. Is dit herkenbaar?
maandag 5 augustus 2024 om 10:47
Klinkt als oude pijn/onverwerkte kindervaringen en zelfafwijzing.
Dat ligt idd bij jouzelf, in de zin dat deze gevoelens van vroeger zijn en daarom in jouw rugzak zitten.
Situaties zoals genegeerd worden kunnen een trigger zijn waardoor zulke heftige gevoelens opspelen. Maar eigenlijk horen ze niet bij de situatie van nu, daar was feitelijk weinig aan de hand. Je bent een volwassene maar je gevoelens zijn van de kleine Aurora die zich angstig en buitengesloten voelt.
Het helpt als je weet dat die gevoelens er zijn en dat ze opgeroepen worden door sociale situaties waarin je je minderwaardig voelt. Jouw manier om met jezelf en die gevoelens om te gaan is waarschijnlijk ook niet helpend. Je dwingt jezelf om het "goed" te doen. Daardoor blijft je innerlijke kind zich hulpeloos en afhankelijk voelen.
Dat ligt idd bij jouzelf, in de zin dat deze gevoelens van vroeger zijn en daarom in jouw rugzak zitten.
Situaties zoals genegeerd worden kunnen een trigger zijn waardoor zulke heftige gevoelens opspelen. Maar eigenlijk horen ze niet bij de situatie van nu, daar was feitelijk weinig aan de hand. Je bent een volwassene maar je gevoelens zijn van de kleine Aurora die zich angstig en buitengesloten voelt.
Het helpt als je weet dat die gevoelens er zijn en dat ze opgeroepen worden door sociale situaties waarin je je minderwaardig voelt. Jouw manier om met jezelf en die gevoelens om te gaan is waarschijnlijk ook niet helpend. Je dwingt jezelf om het "goed" te doen. Daardoor blijft je innerlijke kind zich hulpeloos en afhankelijk voelen.
maandag 5 augustus 2024 om 10:47
zakdoek schreef: ↑05-08-2024 10:34Misschien ligt het aan jezelf, maakt dat wat uit?
Feit blijft dat 'op verjaardag' gaan jou heel veel kost en niets/weinig oplevert.
Wat is er dan mis mee om je man alleen te laten gaan en jezelf te excuseren?
Overprikkeld is overprikkeld, wat de oorzaak daarvan ook is, het blijft overprikkeld.
Dat is dan gewoon zo en daar houd je dan rekening mee.
Iedereen heeft zo zijn dingen en dit hoort bij jou.
Waarom mag je wel rekening houden met een ander en niet met jezelf? Ben jij minder 'mens'?
Iedereen heeft zijn eigen grenzen en als het goed is, stopt iedereen bij de grens.
(nee, dat gebeurt lang niet altijd en overal maar heb jij een goede reden om daaraan mee te doen?)
Mijn man heeft mogelijk een nog grotere hekel aan verjaardagen dan ik, die is allang blij als ik niet meer wil gaan.
Ik ben zeker niet minder mens. Al voel ik me wel zo op verjaardagen, dan voel ik me echt een alien tussen de mensen.
maandag 5 augustus 2024 om 10:49
Doreia* schreef: ↑05-08-2024 10:45Ik denk dat je inderdaad heel erg aan het leven bent naar de verwachtingen van je belangrijke anderen.
Eerder vroeg ik al wat belangrijk voor jou betekent. Ik denk dat jij belangrijk opvat als : van hen heb ik de goedkeuring nodig, geen ruzie of verdriet en ik moet hen trots maken.
Dus belangrijk als in, op een voetstuk. Hun mening telt. Misschien wel meer dan je eigen mening.
Maar,
Hoe belangrijk ben jij voor jezelf in je leven?
Ja, dat is een goede vraag.
Ik kom eigenlijk pas recent tot de conclusie dat ik heel erg naar andermans waarden leef, dat ik nooit heb stilgestaan dat ik andere dingen belangrijk vind dan (bijvoorbeeld) mijn ouders, mijn familie etc. En dat dit ook gewoon mag en kan.
En nog steeds voelt het egoïstisch om andere keuzes te maken.
Ik vind het heel lastig en ingewikkeld eerlijk gezegd.
maandag 5 augustus 2024 om 10:51
maandag 5 augustus 2024 om 10:53
bijtie schreef: ↑05-08-2024 10:47Klinkt als oude pijn/onverwerkte kindervaringen en zelfafwijzing.
Dat ligt idd bij jouzelf, in de zin dat deze gevoelens van vroeger zijn en daarom in jouw rugzak zitten.
Situaties zoals genegeerd worden kunnen een trigger zijn waardoor zulke heftige gevoelens opspelen. Maar eigenlijk horen ze niet bij de situatie van nu, daar was feitelijk weinig aan de hand. Je bent een volwassene maar je gevoelens zijn van de kleine Aurora die zich angstig en buitengesloten voelt.
Het helpt als je weet dat die gevoelens er zijn en dat ze opgeroepen worden door sociale situaties waarin je je minderwaardig voelt. Jouw manier om met jezelf en die gevoelens om te gaan is waarschijnlijk ook niet helpend. Je dwingt jezelf om het "goed" te doen. Daardoor blijft je innerlijke kind zich hulpeloos en afhankelijk voelen.
Ja, dat zou best kunnen inderdaad. Ik moet hier even goed over nadenken.
maandag 5 augustus 2024 om 10:54
Hoe is de relatie met je ouders?
Zien zij je als een mede volwassene? Die klaar is met opgevoed worden en op eigen benen kan staan?
Of ben je bij hen nog steeds 12 jaar in hun ogen?
En hoe ben jij naar je ouders? Zie jij hen inmiddels als gelijkwaardige volwassenen? Of zijn ze je ouders waarnaar je dient te luisteren en gehoorzamen?
Zien zij je als een mede volwassene? Die klaar is met opgevoed worden en op eigen benen kan staan?
Of ben je bij hen nog steeds 12 jaar in hun ogen?
En hoe ben jij naar je ouders? Zie jij hen inmiddels als gelijkwaardige volwassenen? Of zijn ze je ouders waarnaar je dient te luisteren en gehoorzamen?
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
maandag 5 augustus 2024 om 10:58
Doreia* schreef: ↑05-08-2024 10:54Hoe is de relatie met je ouders?
Zien zij je als een mede volwassene? Die klaar is met opgevoed worden en op eigen benen kan staan?
Of ben je bij hen nog steeds 12 jaar in hun ogen?
En hoe ben jij naar je ouders? Zie jij hen inmiddels als gelijkwaardige volwassenen? Of zijn ze je ouders waarnaar je dient te luisteren en gehoorzamen?
Die is erg in ontwikkeling nog steeds.
Ik denk dat ik tot 10 jaar geleden mezelf nog heel erg als hun kind zag. Inmiddels is dat wel anders, ik zie ze nu als mede-volwassenen. Maar dat heeft wel langer dan gemiddeld geduurd.
maandag 5 augustus 2024 om 13:27
Deze reactie had ik even gemist.
Ja klopt, dat besef ik me ook steeds meer. En daarom ben ik nu ook zo bezig met bepalen wat mijn eigen waardes zijn.
vrijdag 6 september 2024 om 11:15
Dan gewoon je afspraken maar niet afzeggen want het is inderdaad heel belangrijk dat anderen vooral niet denken dat je je aanstelt. Dat je daarmee dan over je eigen grenzen gaat is natuurlijk van totaal ondergeschikt belang.auroraatje schreef: ↑06-09-2024 11:08Omdat ik niet weet of andere mensen ook zo zouden reageren denk ik dat ik me misschien wel aanstel.
Ik wil liever niet dat andere mensen denken dat ik me aanstel
En nu hoop ik dat je inziet hoe belachelijk dat eigenlijk is.
Weet je, Aurora. Jij mag om élke reden een afspraak afzeggen, eigenlijk hoef je niet eens een reden te geven.
En de ander mag dan weer helemaal zelf weten hoe hij/zij daarop reageert.
...
vrijdag 6 september 2024 om 11:15
Je leeft voor jezelf.auroraatje schreef: ↑06-09-2024 11:08Omdat ik niet weet of andere mensen ook zo zouden reageren denk ik dat ik me misschien wel aanstel.
Ik wil liever niet dat andere mensen denken dat ik me aanstel
Niet voor andere mensen.
En zéker niet voor de mening van andere mensen.
Je hoeft jezelf geen geweld aan te doen, om andere mensen tevreden te stellen.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 6 september 2024 om 11:35
Hoeveel mensen trekken zich iets aan van wat jij vind over hen?auroraatje schreef: ↑06-09-2024 11:19bedankt. Jullie bevestigen eigenlijk wat ik zelf ook al weet, maar soms nog niet durf
Hoeveel mensen weet jij, die hun leven plooien naar jouw mening over hen?
Hoeveel mensen kijken angstvallig naar jou om te zien of ze het goed doen in jouw ogen?
Luister alleen naar die mensen
Waar je ook zelf naartoe gaat voor advies.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 6 september 2024 om 11:38
Doreia* schreef: ↑06-09-2024 11:35Hoeveel mensen trekken zich iets aan van wat jij vind over hen?
Hoeveel mensen weet jij, die hun leven plooien naar jouw mening over hen?
Hoeveel mensen kijken angstvallig naar jou om te zien of ze het goed doen in jouw ogen?
Luister alleen naar die mensen
Waar je ook zelf naartoe gaat voor advies.
Dat zijn er niet zoveel.
vrijdag 6 september 2024 om 11:48
En de mensen over wie je nu piekert of je je niet aanstelt,
zijn dat ook de mensen naar wie je toe gaat omdat ze je raad geven die past bij jou, je situatie en met jouw belang voor ogen?
En dan nog,
Jij gaat altijd als eerste bij jezelf te rade voor advies en tips.
En als jij met jezelf besluit dat je dingen (nu) niet wilt doen, dan is dat OKE!
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 6 september 2024 om 11:53
Je staat altijd in je recht om geen zin te hebben in wat dan ook.auroraatje schreef: ↑06-09-2024 11:00Vandaag niet zulk goed nieuws gekregen over de gezondheid van een van mijn ouders. In hoeverre sta ik in mijn recht om te zeggen dat ik hierdoor even geen zin heb in bepaalde activiteiten?Of stel ik me aan?
En als ik dat overdreven zou vinden (jeetje, nou, dr nagel is gebroken en nu komt ze niet), dan zijn dat MIJN waarden.
En jij wilt leven binnen JOUW waarden en grenzen.
jij, jouw gedachtes, jouw keuzes en wensen zijn 100% even veel waard en rechtvaardig als die van wie dan ook. (behalve crimineel gedoe, je mag een ander niet op zn gezicht slaan omdat het jouw wens is, dat dan weer niet).
Jij zou Lóreal shampoo moeten gaan gebruiken en elke keer met je hoofd zwieren 'Because I'm WORTH it' als je twijfelt over dit soort dingen.
vrijdag 6 september 2024 om 12:07
Ik heb er nog even over nagedacht. De reden dat i het er ook moeilijk mee heb is; het ene wil ik graag door laten gaan. Een afspraak met mijn beste vriendin die ik juist heel graag wil zien. Een andere afspraak met schoonfamilie keek ik sowiso al tegenop maar ik dacht even masker op en doen alsof ik het leuk heb. Maar nu met dit nieuws weet ik gewoon niet of ik dat kan (zeker als we volgende week echt weten hoe erg-erg het is!)
Maar het voelt voor mij een beete zo van: o dit komt je wel goed uit, nu heb je een reden om het af te zeggen, dus die 'misbruik' je.
Maar het voelt voor mij een beete zo van: o dit komt je wel goed uit, nu heb je een reden om het af te zeggen, dus die 'misbruik' je.
vrijdag 6 september 2024 om 12:13
Dat is ook zo, dat je dit aangrijpt om af te zeggen.
En dat is helemaal oké.
Je moest kiezen tussen jezelf geweld aandoen (masker opzetten) of niet.
En dan is de keuze snel gemaakt. Niet.
En ja, daar vinden mensen vaak van alles van.
Of niet.
Maar dat is van hen en niet van jou.
En je kunt tegen je beste vriendin de afspraak naar 'in potlood' veranderen. Dat het in principe doorgaat, afhankelijk van de ontwikkelingen. En een goede vriendin snapt dat helemaal.
En dat is helemaal oké.
Je moest kiezen tussen jezelf geweld aandoen (masker opzetten) of niet.
En dan is de keuze snel gemaakt. Niet.
En ja, daar vinden mensen vaak van alles van.
Of niet.
Maar dat is van hen en niet van jou.
En je kunt tegen je beste vriendin de afspraak naar 'in potlood' veranderen. Dat het in principe doorgaat, afhankelijk van de ontwikkelingen. En een goede vriendin snapt dat helemaal.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 6 september 2024 om 12:16
Daar zou ik me ook niet schuldig over voelen.auroraatje schreef: ↑06-09-2024 12:07Ik heb er nog even over nagedacht. De reden dat i het er ook moeilijk mee heb is; het ene wil ik graag door laten gaan. Een afspraak met mijn beste vriendin die ik juist heel graag wil zien. Een andere afspraak met schoonfamilie keek ik sowiso al tegenop maar ik dacht even masker op en doen alsof ik het leuk heb. Maar nu met dit nieuws weet ik gewoon niet of ik dat kan (zeker als we volgende week echt weten hoe erg-erg het is!)
Maar het voelt voor mij een beete zo van: o dit komt je wel goed uit, nu heb je een reden om het af te zeggen, dus die 'misbruik' je.
Het is geen smoes, je hebt daadwerkelijk geen zin en puf voor de afspraak met je schoonouders.
Ik zou lekker afzeggen en wel met je vriendin afspreken, als jij daar behoefte aan hebt.
Wat eten we vanavond?
vrijdag 6 september 2024 om 12:17
Jouw vraag is: "sta ik in mijn recht?"
Ja en nee. Ja je staat in je recht, afzeggen van afspraken komt niet in het wetboek voor.
Anderzijds staan er misschien wel sancties op binnen de schoonfamilie, dat weten wij niet.
Dan is je volgende vraag: "stel ik me aan?"
Ja en nee. Je zou kunnen zeggen van wel en je zou kunnen vinden van niet.
Beiden dus irrelevante vragen waar je niets aan hebt behalve dat jezelf alsnog afhankelijk maakt van de mening van anderen, iets wat je juist niet meer wil. Dit vragen en bevestiging zoeken is dus zelfsaboterend gedrag.
Jij zou gaan leven volgens je waarden zei je een maand geleden, dus dan zouden die jou richting moeten geven in een situatie zoals deze.
Ja en nee. Ja je staat in je recht, afzeggen van afspraken komt niet in het wetboek voor.
Anderzijds staan er misschien wel sancties op binnen de schoonfamilie, dat weten wij niet.
Dan is je volgende vraag: "stel ik me aan?"
Ja en nee. Je zou kunnen zeggen van wel en je zou kunnen vinden van niet.
Beiden dus irrelevante vragen waar je niets aan hebt behalve dat jezelf alsnog afhankelijk maakt van de mening van anderen, iets wat je juist niet meer wil. Dit vragen en bevestiging zoeken is dus zelfsaboterend gedrag.
Jij zou gaan leven volgens je waarden zei je een maand geleden, dus dan zouden die jou richting moeten geven in een situatie zoals deze.
vrijdag 6 september 2024 om 12:28
En dat mag ook.auroraatje schreef: ↑06-09-2024 12:07
Maar het voelt voor mij een beete zo van: o dit komt je wel goed uit, nu heb je een reden om het af te zeggen, dus die 'misbruik' je.
Eigenlijk mag alles. Ga het gewoon eens uitproberen, je klinkt echt heel erg bang.
Daar mag je ook gewoon mee ophouden.
...
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
