Psyche
alle pijlers
Heb ik een Autisme Spectrum Stoornis?
woensdag 17 juni 2020 om 19:35
Nee, ik vraag niet om een diagnose. Maar ik vraag me de afgelopen jaren af en toe af of ik wellicht een Autisme Spectrum Stoornis kan hebben. Mensen die mij niet zo goed kennen, zullen dat nooit vermoeden. Maar mensen die mij erg goed kennen.... die waarschijnlijk wel. Ooit zelfs vragen gehad die in bedekte termen daar op aan stuurden. Laatst heb ik voor het eerst deze gedachte met mijn man gedeeld. Hij was niet verbaasd en zei dat hij daar ook wel eens aan gedacht heeft.
Wat wijst erop?
- ik ben vrij star en rechtlijnig
- ik hou van vooruit plannen en niet van onverwachte dingen
- ik kan sociaal zijn, maar het kost wel energie
- ik ben introvert
- ik neem dingen erg letterlijk
- ik kan me vastbijten in details
- ik ben erg prikkelgevoelig
Wat wijst er juist niet op?
- ik begrijp en bezig sarcasme
- ik vind dat ik gevoel voor humor heb en begrijp ook humor van anderen snel
- ik heb een beroep waarbij ik veel verschillende soorten sociaal contact heb. Dat lukt wel, maar ik zie het als een rol
Sommige dingen lijken tegenstrijdig, maar toch is dit hoe ik het zie.
Als ik er al over nadacht, vond ik het niet zo vreselijk belangrijk, want wat verandert een diagnose (of juist niet) nou?
Maar de laatste maanden heb ik toch wel meer ervaren dat ik van bepaalde dingen last heb. Meer dan mijn omgeving dat lijkt te hebben. De laatste paar maanden heb ik (net als heel veel anderen) veel moeten schakelen. Per direct een nieuwe manier van werken moeten ontdekken. Snel en veel nieuwe dingen moeten leren. In het diepe gegooid worden. Ik heb er moeite mee. Ik ben vaak gespannen en raak het minder makkelijk kwijt. Het thuis werken levert veel te veel prikkels op. Ik zit mezelf in de weg. Ik raak overweldigend van de vele wijzigingen in strategie die ik noodgedwongen (zij het begrijpelijk) moet toepassen.
Lastig uitleggen, hopelijk is het een beetje duidelijk wat ik bedoel.
Meer dan ooit speelt dus de vraag door mijn hoofd: heb ik ASS?
Mijn vraag voor hier is: welke stappen kan ik het beste ondernemen om daar achter te komen? Huisarts? En: heeft het zin?
Wat wijst erop?
- ik ben vrij star en rechtlijnig
- ik hou van vooruit plannen en niet van onverwachte dingen
- ik kan sociaal zijn, maar het kost wel energie
- ik ben introvert
- ik neem dingen erg letterlijk
- ik kan me vastbijten in details
- ik ben erg prikkelgevoelig
Wat wijst er juist niet op?
- ik begrijp en bezig sarcasme
- ik vind dat ik gevoel voor humor heb en begrijp ook humor van anderen snel
- ik heb een beroep waarbij ik veel verschillende soorten sociaal contact heb. Dat lukt wel, maar ik zie het als een rol
Sommige dingen lijken tegenstrijdig, maar toch is dit hoe ik het zie.
Als ik er al over nadacht, vond ik het niet zo vreselijk belangrijk, want wat verandert een diagnose (of juist niet) nou?
Maar de laatste maanden heb ik toch wel meer ervaren dat ik van bepaalde dingen last heb. Meer dan mijn omgeving dat lijkt te hebben. De laatste paar maanden heb ik (net als heel veel anderen) veel moeten schakelen. Per direct een nieuwe manier van werken moeten ontdekken. Snel en veel nieuwe dingen moeten leren. In het diepe gegooid worden. Ik heb er moeite mee. Ik ben vaak gespannen en raak het minder makkelijk kwijt. Het thuis werken levert veel te veel prikkels op. Ik zit mezelf in de weg. Ik raak overweldigend van de vele wijzigingen in strategie die ik noodgedwongen (zij het begrijpelijk) moet toepassen.
Lastig uitleggen, hopelijk is het een beetje duidelijk wat ik bedoel.
Meer dan ooit speelt dus de vraag door mijn hoofd: heb ik ASS?
Mijn vraag voor hier is: welke stappen kan ik het beste ondernemen om daar achter te komen? Huisarts? En: heeft het zin?
woensdag 17 juni 2020 om 21:12
Da's lullig. Ik had mijn rijbewijs al 30 jaar voor ik mijn diagnose kreeg.haarklover schreef: ↑17-06-2020 20:49Autisten moeten tegenwoordig een extra onderzoek ondergaan als ze rijexamen doen.
https://www.cbr.nl/nl/rijbewijs-houden/ ... utisme.htm
woensdag 17 juni 2020 om 21:36
Aha thankslollypopje schreef: ↑17-06-2020 20:38Hoogsensitifiteit is een kenmerk en die kan ook samen gaan met een diagnose.
Zeker bij autisme hoor je het vaak. Ik ben het ook, al zeg ik liever prikkelgevoelig omdat daar minder een "zweef" imago aanhangt.
donderdag 18 juni 2020 om 07:53
Ik denk dat het meer zin heeft om een paar boeken over autisme te lezen (en dan vooral over vrouwen met autisme, want die schijnen het moeilijker te hebben omdat er van vrouwen meer niet-autistisch gedrag verwacht wordt dan van mannen) om te kijken of daar wat in staat waar je wat mee kan.
Ik heb niet zo heel veel vertrouwen in psychische diagnostiek (mensen zijn gewoon te verschillend), en met een therapeut moet het ook maar net klikken. En al dat wachten ook voor je ergens terecht kunt. En stel dat je een diagnose krijgt, wat ga je dan doen? Een boek erover lezen toch? Dus dat kun je dan net zo goed meteen doen
Ik heb niet zo heel veel vertrouwen in psychische diagnostiek (mensen zijn gewoon te verschillend), en met een therapeut moet het ook maar net klikken. En al dat wachten ook voor je ergens terecht kunt. En stel dat je een diagnose krijgt, wat ga je dan doen? Een boek erover lezen toch? Dus dat kun je dan net zo goed meteen doen
donderdag 18 juni 2020 om 08:10
Er zullen uiteraard mensen zijn voor wie een diagnose en een psycholoog niks toevoegt.kweepeer schreef: ↑18-06-2020 07:53Ik denk dat het meer zin heeft om een paar boeken over autisme te lezen (en dan vooral over vrouwen met autisme, want die schijnen het moeilijker te hebben omdat er van vrouwen meer niet-autistisch gedrag verwacht wordt dan van mannen) om te kijken of daar wat in staat waar je wat mee kan.
Ik heb niet zo heel veel vertrouwen in psychische diagnostiek (mensen zijn gewoon te verschillend), en met een therapeut moet het ook maar net klikken. En al dat wachten ook voor je ergens terecht kunt. En stel dat je een diagnose krijgt, wat ga je dan doen? Een boek erover lezen toch? Dus dat kun je dan net zo goed meteen doen
Echter doe je, in mijn ogen, het belang dat deze dingen voor mij en veel anderen hebben gehad echt te kort.
Als eerste omdat de diagnose mij geholpen heeft met accepteren van mijn beperkingen. Dat was mij met alleen een boek lezen niet gelukt. Dan blijft toch de twijfel (jamaar als het bij mij toch anders is en ik die dingen wel moet kunnen). Daarnaast is een boek algemeen, terwijl elke autist verschillend is. Het is een spectrum en bij iedereen uit het zich anders. Een psycholoog heeft mij geholpen de inhoud van het boek naar mij te vertalen, maar ook door actief hulp te bieden en opdrachten te geven voor zaken waar ik tegenaan loop.
Als het puur nieuwsgierigheid is en je loopt nooit tegen je beperkingen aan kun je inderdaad prima een boek lezen, heb je er weldegelijk last van dan kan een diagnose en een psycholoog weldegelijk helpen. Misschien niet voor iedereen, maar toch zeker wel voor veel mensen.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
donderdag 18 juni 2020 om 08:33
Er zijn 3 mensen betrokken bij een diagnose. Je vaste psych, een andere psych (objectiviteit) en daarnaast nog de psychiater. Dus je komt niet in een diagnose door de tunnelvisie van slechts één persoon als het goed is.kweepeer schreef: ↑18-06-2020 07:53Ik denk dat het meer zin heeft om een paar boeken over autisme te lezen (en dan vooral over vrouwen met autisme, want die schijnen het moeilijker te hebben omdat er van vrouwen meer niet-autistisch gedrag verwacht wordt dan van mannen) om te kijken of daar wat in staat waar je wat mee kan.
Ik heb niet zo heel veel vertrouwen in psychische diagnostiek (mensen zijn gewoon te verschillend), en met een therapeut moet het ook maar net klikken. En al dat wachten ook voor je ergens terecht kunt. En stel dat je een diagnose krijgt, wat ga je dan doen? Een boek erover lezen toch? Dus dat kun je dan net zo goed meteen doen
donderdag 18 juni 2020 om 08:57
Ik denk dat je inderdaad best eens zou kunnen beginnen met een gesprek bij de POH. Maar goed, ik heb daar dan ook echt een hele fijne ervaring mee.
Los van mijn diagnose ASS (die ik toen al had) heeft hij mij geholpen om uiteindelijk mijn basisprobleem in kaart te brengen. En daarmee kon ik weer veel gerichter om hulp vragen.
Een diagnosetraject is 1 ding. Vaak volgt daarna psycho educatie. Maar dit is allemaal heel erg algemeen.
Als je echt tegen een paar specifieke dingen aan loopt/blijft lopen, kun je veel beter daar specifiek begeleiding voor zoeken.
Los van mijn diagnose ASS (die ik toen al had) heeft hij mij geholpen om uiteindelijk mijn basisprobleem in kaart te brengen. En daarmee kon ik weer veel gerichter om hulp vragen.
Een diagnosetraject is 1 ding. Vaak volgt daarna psycho educatie. Maar dit is allemaal heel erg algemeen.
Als je echt tegen een paar specifieke dingen aan loopt/blijft lopen, kun je veel beter daar specifiek begeleiding voor zoeken.
donderdag 18 juni 2020 om 09:40
Het is maar net wie je treft. Mijn POH zei dat het bij mij in de baarmoeder al mis ging en dat ik met paarden moest praten of met mijn hond.Biebeltje schreef: ↑18-06-2020 08:57Ik denk dat je inderdaad best eens zou kunnen beginnen met een gesprek bij de POH. Maar goed, ik heb daar dan ook echt een hele fijne ervaring mee.
Los van mijn diagnose ASS (die ik toen al had) heeft hij mij geholpen om uiteindelijk mijn basisprobleem in kaart te brengen. En daarmee kon ik weer veel gerichter om hulp vragen.
Ik zou beginnen met de diagnose. Je kan toch ook een directe doorverwijzing vragen voor een autismecentrum? En van daaruit zie je wel verder.
donderdag 18 juni 2020 om 09:52
Ook bij psychoeducatie kan dat verschillen. Mijn therapeut gebruikte juist het algemene als aanleiding om te kijken naar waar ik tegenaan liep en hoe ik daar mee om kan gaan.Biebeltje schreef: ↑18-06-2020 08:57Ik denk dat je inderdaad best eens zou kunnen beginnen met een gesprek bij de POH. Maar goed, ik heb daar dan ook echt een hele fijne ervaring mee.
Los van mijn diagnose ASS (die ik toen al had) heeft hij mij geholpen om uiteindelijk mijn basisprobleem in kaart te brengen. En daarmee kon ik weer veel gerichter om hulp vragen.
Een diagnosetraject is 1 ding. Vaak volgt daarna psycho educatie. Maar dit is allemaal heel erg algemeen.
Als je echt tegen een paar specifieke dingen aan loopt/blijft lopen, kun je veel beter daar specifiek begeleiding voor zoeken.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
donderdag 18 juni 2020 om 10:21
Of een diagnose zin heeft, hangt ook af van of iemand hulp nodig heeft.kweepeer schreef: ↑18-06-2020 07:53Ik denk dat het meer zin heeft om een paar boeken over autisme te lezen (en dan vooral over vrouwen met autisme, want die schijnen het moeilijker te hebben omdat er van vrouwen meer niet-autistisch gedrag verwacht wordt dan van mannen) om te kijken of daar wat in staat waar je wat mee kan.
Ik heb niet zo heel veel vertrouwen in psychische diagnostiek (mensen zijn gewoon te verschillend), en met een therapeut moet het ook maar net klikken. En al dat wachten ook voor je ergens terecht kunt. En stel dat je een diagnose krijgt, wat ga je dan doen? Een boek erover lezen toch? Dus dat kun je dan net zo goed meteen doen
Bij sommige mensen zal meer nodig zijn dan een boek.
Dan blijft de vraag of dat ook voor jufJoke geldt.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
donderdag 18 juni 2020 om 10:27
Ik lees mee...
In mijn geval niet zozeer behoefte aan een diagnose, wel aan erkenning, áls het zo is. Dat kan denk ik alleen maar door een diagnose of door er veel over te lezen en het voor mezelf zeker te weten. Nouja, ook zoekende daarin dus.
Ik loop wel degelijk tegen beperkingen aan die al wat langer dan een paar maanden duren (...) (al mijn hele leven).
Geen zin in dat mijn ouders er bij betrokken worden. Althans, niet mijn moeder. Er zit wat hartzeer daar, in niet begrepen worden. Ook niet als kind.
Over mijn vader heb ik het met mijn broer/zus al vaak gehad dat we zeker weten dat hij autistisch is. Dat is dus wel een indicatie.
Ik heb een vergelijkbaar pro en cons lijstje als jij JufJoke. Niet helemaal hetzelfde, maar toch. Leeftijd is trouwens ook een factor. Want gedurende je leven word je natuurlijk steeds beter in camoufleren en/of ontwijken. Ik ben begin 50. En jij?
In mijn geval niet zozeer behoefte aan een diagnose, wel aan erkenning, áls het zo is. Dat kan denk ik alleen maar door een diagnose of door er veel over te lezen en het voor mezelf zeker te weten. Nouja, ook zoekende daarin dus.
Ik loop wel degelijk tegen beperkingen aan die al wat langer dan een paar maanden duren (...) (al mijn hele leven).
Geen zin in dat mijn ouders er bij betrokken worden. Althans, niet mijn moeder. Er zit wat hartzeer daar, in niet begrepen worden. Ook niet als kind.
Over mijn vader heb ik het met mijn broer/zus al vaak gehad dat we zeker weten dat hij autistisch is. Dat is dus wel een indicatie.
Ik heb een vergelijkbaar pro en cons lijstje als jij JufJoke. Niet helemaal hetzelfde, maar toch. Leeftijd is trouwens ook een factor. Want gedurende je leven word je natuurlijk steeds beter in camoufleren en/of ontwijken. Ik ben begin 50. En jij?
donderdag 18 juni 2020 om 11:08
Dat kan ik me voorstellen. Blij dat dit die optie bij mij niet eens is genoemd, want zou ik ook niks vinden.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
donderdag 18 juni 2020 om 11:41
hoi Juf Joke,
ik heb toevallig net gister ook een topic aangemaakt omdat ik moeite heb mijn 'autistische kenmerken'. Zo noemt mijn therapeut het. En dit vind ik eigenlijk een hele fijne omschrijving. Al die labels zijn stomvervelend als je daardoor wordt benadeeld omdat er een stigma op zit.
Ik herken veel van wat je schrijft. Ik ben best wel van regeltjes, en management van verwachtingen. Ik kan ook heel sociaal zijn maar moet daarna heel erg opladen. Soms kan ik wel eens verkeerd inschatten wat iemand heeft bedoeld. Ik ben erg goed in details zien, en helaas (vind ik) overgevoelig voor prikkels.
Toch kan ik vaak best goed inschatten wat een ander voelt of nodig heeft. Sarcasme ontgaat me niet. Ik ben redelijk gevat en kan ook andermans humor meestal goed waarderen.
Fijn topic hier! Fijn om te lezen hoe anderen er tegen aan kijken, en wat anderen ervaren in zichzelf. Ook goed om te lezen (zoals iemand hierboven noemde) dat het cbr mensen met autisme kennelijk benadeeld. Vreemd in mijn ogen.
ik heb toevallig net gister ook een topic aangemaakt omdat ik moeite heb mijn 'autistische kenmerken'. Zo noemt mijn therapeut het. En dit vind ik eigenlijk een hele fijne omschrijving. Al die labels zijn stomvervelend als je daardoor wordt benadeeld omdat er een stigma op zit.
Ik herken veel van wat je schrijft. Ik ben best wel van regeltjes, en management van verwachtingen. Ik kan ook heel sociaal zijn maar moet daarna heel erg opladen. Soms kan ik wel eens verkeerd inschatten wat iemand heeft bedoeld. Ik ben erg goed in details zien, en helaas (vind ik) overgevoelig voor prikkels.
Toch kan ik vaak best goed inschatten wat een ander voelt of nodig heeft. Sarcasme ontgaat me niet. Ik ben redelijk gevat en kan ook andermans humor meestal goed waarderen.
Fijn topic hier! Fijn om te lezen hoe anderen er tegen aan kijken, en wat anderen ervaren in zichzelf. Ook goed om te lezen (zoals iemand hierboven noemde) dat het cbr mensen met autisme kennelijk benadeeld. Vreemd in mijn ogen.
donderdag 18 juni 2020 om 14:27
Ik denk het wel. Ik loop toch wel regelmatig tegen dingen aan, zaken die ik verschrikkelijk belangrijk vind, maar waar de meeste mensen veel flexibeler mee omgaan. Details die niet duidelijk zijn, waar ik vervolgens echt op vast kan draaien. Gespannenheid die ik steeds moeilijker kwijt raak.haarklover schreef: ↑18-06-2020 10:21Of een diagnose zin heeft, hangt ook af van of iemand hulp nodig heeft.
Bij sommige mensen zal meer nodig zijn dan een boek.
Dan blijft de vraag of dat ook voor jufJoke geldt.
donderdag 18 juni 2020 om 14:32
Ja, ik ben ook blij dat ik het topic geopend heb, los van wat ik er verder mee ga doen. Net een bijeenkomst op mijn werk gehad die veertig minuten uitliep en meer vragen heeft opgeroepen dan beantwoord. Dat voel ik nu goed, ik voel me gespannen en rusteloos. Dat kan niet blijven duren.Bijnasoms schreef: ↑18-06-2020 11:41hoi Juf Joke,
ik heb toevallig net gister ook een topic aangemaakt omdat ik moeite heb mijn 'autistische kenmerken'. Zo noemt mijn therapeut het. En dit vind ik eigenlijk een hele fijne omschrijving. Al die labels zijn stomvervelend als je daardoor wordt benadeeld omdat er een stigma op zit.
Ik herken veel van wat je schrijft. Ik ben best wel van regeltjes, en management van verwachtingen. Ik kan ook heel sociaal zijn maar moet daarna heel erg opladen. Soms kan ik wel eens verkeerd inschatten wat iemand heeft bedoeld. Ik ben erg goed in details zien, en helaas (vind ik) overgevoelig voor prikkels.
Toch kan ik vaak best goed inschatten wat een ander voelt of nodig heeft. Sarcasme ontgaat me niet. Ik ben redelijk gevat en kan ook andermans humor meestal goed waarderen.
Fijn topic hier! Fijn om te lezen hoe anderen er tegen aan kijken, en wat anderen ervaren in zichzelf. Ook goed om te lezen (zoals iemand hierboven noemde) dat het cbr mensen met autisme kennelijk benadeeld. Vreemd in mijn ogen.
Fijn dat je hier herkenning vindt. Zo te lezen hadden we zussen kunnen zijn.
donderdag 18 juni 2020 om 14:38
Ik ben 43. Ik wist niet dat je ouders erin betrokken worden, dat las ik hier pas. Met mijn vader had dat prima gekund, wij begrepen elkaar door en door. Hij voelde mij haarfijn aan, beter dan wie ook. Maar hij leeft al drie jaar niet meer. Nu ik er zo over nadenk, de laatste drie jaar gaat het ook allemaal wat moeizamer. Ik besefte toen hij nog leefde niet zo ten volle wat een uitlaatklep hij voor mij was.C⨀urage schreef: ↑18-06-2020 10:27Ik lees mee...
In mijn geval niet zozeer behoefte aan een diagnose, wel aan erkenning, áls het zo is. Dat kan denk ik alleen maar door een diagnose of door er veel over te lezen en het voor mezelf zeker te weten. Nouja, ook zoekende daarin dus.
Ik loop wel degelijk tegen beperkingen aan die al wat langer dan een paar maanden duren (...) (al mijn hele leven).
Geen zin in dat mijn ouders er bij betrokken worden. Althans, niet mijn moeder. Er zit wat hartzeer daar, in niet begrepen worden. Ook niet als kind.
Over mijn vader heb ik het met mijn broer/zus al vaak gehad dat we zeker weten dat hij autistisch is. Dat is dus wel een indicatie.
Ik heb een vergelijkbaar pro en cons lijstje als jij JufJoke. Niet helemaal hetzelfde, maar toch. Leeftijd is trouwens ook een factor. Want gedurende je leven word je natuurlijk steeds beter in camoufleren en/of ontwijken. Ik ben begin 50. En jij?
Mijn moeder is een heel ander verhaal. Ik hou veel van haar, en zij ook van mij, maar ze begrijpt me heel vaak niet. En soms botst het ook wel een beetje. En zij is meer van het 'ben je gek, niets aan de hand'.
donderdag 18 juni 2020 om 14:46
Dat komt omdat autisme een ontwikkelingsstoornis is en veel kenmerken daarvan terug te vinden zijn in je kindertijd. Een deel daarvan leer je in je leven vaak camoufleren.Jufjoke schreef: ↑18-06-2020 14:38Ik ben 43. Ik wist niet dat je ouders erin betrokken worden, dat las ik hier pas. Met mijn vader had dat prima gekund, wij begrepen elkaar door en door. Hij voelde mij haarfijn aan, beter dan wie ook. Maar hij leeft al drie jaar niet meer. Nu ik er zo over nadenk, de laatste drie jaar gaat het ook allemaal wat moeizamer. Ik besefte toen hij nog leefde niet zo ten volle wat een uitlaatklep hij voor mij was.
Mijn moeder is een heel ander verhaal. Ik hou veel van haar, en zij ook van mij, maar ze begrijpt me heel vaak niet. En soms botst het ook wel een beetje. En zij is meer van het 'ben je gek, niets aan de hand'.
Volgens mij was het vroeger dan ook heel moeilijk een diagnose te krijgen zonder informatie van je kindertijd, tegenwoordig doen ze het volgens mij wel, maar het kan wel lastiger zijn.
Overigens moest ik bijvoorbeeld ook dingen meenemen als oude schoolrapporten, omdat daar ook nuttige informatie in kan staan.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
donderdag 18 juni 2020 om 14:51
Herkenbaar. Mijn vader is 3,5 jaar geleden overleden. Maar ben toch blij dat ik mijn moeder heb laten getuigen voor die autismekeuring. Zo kreeg ze ook gelijk meer begrip voor mijn niet-sociale kant. Je hebt dan wel 'n sterker onderbouwde diagnose en er komt een moment dat je je moeder niet meer kunt inschakelen omdat ook zij wegvalt.Jufjoke schreef: ↑18-06-2020 14:38Ik ben 43. Ik wist niet dat je ouders erin betrokken worden, dat las ik hier pas. Met mijn vader had dat prima gekund, wij begrepen elkaar door en door. Hij voelde mij haarfijn aan, beter dan wie ook. Maar hij leeft al drie jaar niet meer. Nu ik er zo over nadenk, de laatste drie jaar gaat het ook allemaal wat moeizamer. Ik besefte toen hij nog leefde niet zo ten volle wat een uitlaatklep hij voor mij was.
Mijn moeder is een heel ander verhaal. Ik hou veel van haar, en zij ook van mij, maar ze begrijpt me heel vaak niet. En soms botst het ook wel een beetje. En zij is meer van het 'ben je gek, niets aan de hand'.
donderdag 18 juni 2020 om 14:57
Bij mij was ook al één ouder overleden, gelukkig met de ander een goede band. Vond het gesprek met die erbij voor mijzelf ook wel verhelderend en daarna was de diagnose voor mij ook echt wel duidelijk. Ik tikte zoveel vinkjes aan als kind.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
donderdag 18 juni 2020 om 15:01
Ik heb sinds Maart dit jaar mijn diagnose, heb daarvoor een jaar op de wachtlijst gestaan. Daar had ik weinig keus in, aangezien ik totaal niet goed functioneerde op vrijwel elk levensgebied.
Voor mij is de diagnose nu al veel waard, ik merk dat ik op een andere manier naar mezelf ben gaan kijken, een acceptatieproces in ben gekomen wat ik voorheen niet kon. Ik heb ook complexe ptss. Ik had hiervoor het gevoel al mijn problemen te moeten overwinnen, vechten, omdat de problemen me waren aangedaan. Nu ik inzie dat sommige dingen gewoon 'mij' zijn, dat ik zo geboren ben, maakt het het acceptatieproces een stuk makkelijker.
Daarnaast past de hulp nu veel beter bij me.
Ik heb vanwege corona nog geen psycho educatie gehad.
Diagnose waren meerdere lange gesprekken, inderdaad ook met ouders en partner, plus vragenlijsten (die ik nergens op vond slaan). Ik heb al heel wat behandeling gehad, dat stond allemaal in mijn dossier (complete historie, iq testen etc).
Op dit moment ben ik eerst weer crisispreventie aan het doen, maar nu vanuit de autisme hoek. Als groepstherapie weer word opgestart psycho educatie (partner gaat ook psycho educatie doen) lichaamsgerichte therapie, CGT, mindfullness.
1 op 1 gaan we verder met partnergesprekken, schematherapie, seksuoloog.
Ik zou vooral eerst kijken wat je wil bereiken. Een diagnose is niet zomaar gesteld.
Poh's moet je maar net een goede treffen, is mijn ervaring.
Voor mij is de diagnose nu al veel waard, ik merk dat ik op een andere manier naar mezelf ben gaan kijken, een acceptatieproces in ben gekomen wat ik voorheen niet kon. Ik heb ook complexe ptss. Ik had hiervoor het gevoel al mijn problemen te moeten overwinnen, vechten, omdat de problemen me waren aangedaan. Nu ik inzie dat sommige dingen gewoon 'mij' zijn, dat ik zo geboren ben, maakt het het acceptatieproces een stuk makkelijker.
Daarnaast past de hulp nu veel beter bij me.
Ik heb vanwege corona nog geen psycho educatie gehad.
Diagnose waren meerdere lange gesprekken, inderdaad ook met ouders en partner, plus vragenlijsten (die ik nergens op vond slaan). Ik heb al heel wat behandeling gehad, dat stond allemaal in mijn dossier (complete historie, iq testen etc).
Op dit moment ben ik eerst weer crisispreventie aan het doen, maar nu vanuit de autisme hoek. Als groepstherapie weer word opgestart psycho educatie (partner gaat ook psycho educatie doen) lichaamsgerichte therapie, CGT, mindfullness.
1 op 1 gaan we verder met partnergesprekken, schematherapie, seksuoloog.
Ik zou vooral eerst kijken wat je wil bereiken. Een diagnose is niet zomaar gesteld.
Poh's moet je maar net een goede treffen, is mijn ervaring.
donderdag 18 juni 2020 om 15:02
Als ik jouw reacties op het forum lees, niet alleen hier, lijk je altijd zo'n sterke twee-eenheid met je moeder te zijn. Of zijn jullie dat meer geworden na je diagnose?redbulletje schreef: ↑18-06-2020 14:51Herkenbaar. Mijn vader is 3,5 jaar geleden overleden. Maar ben toch blij dat ik mijn moeder heb laten getuigen voor die autismekeuring. Zo kreeg ze ook gelijk meer begrip voor mijn niet-sociale kant. Je hebt dan wel 'n sterker onderbouwde diagnose en er komt een moment dat je je moeder niet meer kunt inschakelen omdat ook zij wegvalt.
