Psyche
alle pijlers
Heb jij alles uit het leven gehaald?
vrijdag 6 december 2019 om 19:10
Van de week kwam ik iemand tegen waarmee ik op de basisschool heb gezeten, het is ruim 40 jaar geleden maar we herkenden elkaar meteen, natuurlijk wilden we van elkaar weten hoe het ons is vergaan , zij is gescheiden met 2 kinderen, werkt in de zorg, woont in een rijtjes woning, vader is overleden en ze is mantelzorger voor haar moeder, ik kon ongeveer hetzelfde vertellen alleen ben ik getrouwd, heb ik 1 kind meer dan zij en ik werk op kantoor, ook ik mantelzorg voor mijn moeder, nadat wij nog wat oude herinneringen hebben opgehaald zijn onze wegen gescheiden. Gisteravond in bed kwam het gesprek weer naar boven en toen bedacht ik dat ik eigenlijk een doorsnee leven leid en dat ik zeker geen hoogvlieger ben, ik ben dankbaar voor mijn gezin, maar ineens bekruipt mij het gevoel van : Is dit het?
Wanneer mij als kind gevraagd werd wat ik wilde worden dan riep ik dokter, astronaut, zelfs brandweerman, maar niets van mijn dromen is uitgekomen, nu ben ik volwassen, en ik merk dat ik best onder de indruk ben van bijv die Powervrouwen van het programma strafrechtadvocaten op Net 5, wanneer die dames tiptop opgemaakt met hun
12 cm stilettohakken het gerechtsgebouw betreden dan denk , wauw, ik merk dat ik tegen dat soort vrouwen opkijk, en ik merk dat ik last heb van mijn gedachten, want al met al ben ik tevreden, maar het gevoel van er had veel meer in kunnen zitten steekt gewoon de kop op, ik schaam me om het te zeggen, maar het was een opluchting dat die oude bekende van school ook een simpel bestaan leid, stel dat zij een carrièrevrouw was met een topfunctie bij de ING, oei wat zou ik me dan kleintjes hebben gevoeld, en dat terwijl ik een prima baan heb.
Ik vraag me af of er meer mensen zijn die zo nu en dan mijn gevoel herkennen, en wat doe jij dan behalve je zegeningen tellen?
Ik ben erg benieuwd naar jullie reacties.
Wanneer mij als kind gevraagd werd wat ik wilde worden dan riep ik dokter, astronaut, zelfs brandweerman, maar niets van mijn dromen is uitgekomen, nu ben ik volwassen, en ik merk dat ik best onder de indruk ben van bijv die Powervrouwen van het programma strafrechtadvocaten op Net 5, wanneer die dames tiptop opgemaakt met hun
12 cm stilettohakken het gerechtsgebouw betreden dan denk , wauw, ik merk dat ik tegen dat soort vrouwen opkijk, en ik merk dat ik last heb van mijn gedachten, want al met al ben ik tevreden, maar het gevoel van er had veel meer in kunnen zitten steekt gewoon de kop op, ik schaam me om het te zeggen, maar het was een opluchting dat die oude bekende van school ook een simpel bestaan leid, stel dat zij een carrièrevrouw was met een topfunctie bij de ING, oei wat zou ik me dan kleintjes hebben gevoeld, en dat terwijl ik een prima baan heb.
Ik vraag me af of er meer mensen zijn die zo nu en dan mijn gevoel herkennen, en wat doe jij dan behalve je zegeningen tellen?
Ik ben erg benieuwd naar jullie reacties.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
zaterdag 7 december 2019 om 07:51
Ik ben juist steeds tevredener, altijd gewoon gewerkt in een vak wat ik echt leuk vind en nu ik het al zo lang doe lijkt alles in elkaar te vallen samen te smelten, maar ook uit re breiden, ik wordt steeds meer mijn vak en dat verweeft zich met mijn leven, het wordt nu echt mijn bedrijfje en daar krijg ik weer energie van, ik kende dat gevoel wel van: ik wilde ooit dierenarts worden en nu leef ik mijn toekomst al en ben ik dat niet geworden maar nu dit jarenlange proces ergens toe leidt wordt ik steeds enthousiaster, ik werk langere dagen, verdien meer geld en heb daarna nog genoeg energie.
Echt heel fijn.
Soms moet je gewoon doorgaan.
Echt heel fijn.
Soms moet je gewoon doorgaan.
zaterdag 7 december 2019 om 08:00
Eens. Vergeet ook niet dat artiesten sporters etc geleefd worden, weinig privacy hebben en vaak een 'normale' jeugd hebben moeten laten schieten om te komen waar ze nu zijn. Zonder garantie dat het zou lukken. Ik benijd hen echt niet.redbulletje schreef: ↑07-12-2019 07:43Ik benijd mensen met drukke banen of sportcarrieres juist totaal niet. Sinds ik arbeidsongeschikt ben heb ik pas tijd om écht qualitytime thuis te kunnen vinden. Ik geniet zoveel van mijn huis en tuin. Toen ik nog deel nam aan de ratrace ging dat allemaal langs me heen.
zaterdag 7 december 2019 om 08:58
Ik durf te zeggen dat ik eindelijk op de goede weg lijk te zijn. Ik leer te accepteren dat ik arbeidsongeschikt ben, dat mijn leven er anders uitziet dan ik voor ogen had. Ik heb wel dromen die ik probeer waar te maken. Maar vooral ben ik bezig met hoe kan ik mijn leven zo inrichten, zodat ik het ook echt fijn kan hebben. Het leven heeft alles uit mij gehaald, nu wil ik het graag wat meer andersom.
zaterdag 7 december 2019 om 09:41
Ik kan niet in details treden maar bij mij is het zo dat nu ik bereikt heb wat ik mogelijkerwijs maar kon bereiken (gezien talenten en kansen), mij een zekere lusteloosheid overvallen heeft en ik bepaalde dingen gewoon maar verder laat liggen, vooral omdat ik daar toch maar heel even blij mee ben.
Vroeger verlangde ik naar eeuwig geluk, en als ik dít maar had of dát, ik pas echt gelukkig zou zijn, en dat geloof heb ik verloren. Ik was steeds korter blij met iets en nu heeft het de vorm aangenomen dat het vaak helemaal niet meer hoeft voor mij. Niet dat ik lamlendig of levensmoe ben; dat nou ook weer niet, maar ik kijk overal overheen de verte in. En dan hoeft iets wat ik vroeger heel belangrijk vond, nu niet meer per se van mij.
Vroeger verlangde ik naar eeuwig geluk, en als ik dít maar had of dát, ik pas echt gelukkig zou zijn, en dat geloof heb ik verloren. Ik was steeds korter blij met iets en nu heeft het de vorm aangenomen dat het vaak helemaal niet meer hoeft voor mij. Niet dat ik lamlendig of levensmoe ben; dat nou ook weer niet, maar ik kijk overal overheen de verte in. En dan hoeft iets wat ik vroeger heel belangrijk vond, nu niet meer per se van mij.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 7 december 2019 om 10:13
Alles wat je maar kon bereiken?retrostar schreef: ↑07-12-2019 09:41Ik kan niet in details treden maar bij mij is het zo dat nu ik bereikt heb wat ik mogelijkerwijs maar kon bereiken (gezien talenten en kansen), mij een zekere lusteloosheid overvallen heeft en ik bepaalde dingen gewoon maar verder laat liggen, vooral omdat ik daar toch maar heel even blij mee ben.
Vroeger verlangde ik naar eeuwig geluk, en als ik dít maar had of dát, ik pas echt gelukkig zou zijn, en dat geloof heb ik verloren. Ik was steeds korter blij met iets en nu heeft het de vorm aangenomen dat het vaak helemaal niet meer hoeft voor mij. Niet dat ik lamlendig of levensmoe ben; dat nou ook weer niet, maar ik kijk overal overheen de verte in. En dan hoeft iets wat ik vroeger heel belangrijk vond, nu niet meer per se van mij.
Ik heb al 25 jaar een hobby, en ik ben er nog steeds niet op uitgekeken.
Het is een hobby waarbij oefening kunst baart (denk aan: muziek maken of schilderen), en ik nog altijd mezelf verbeteren kan.
Belangrijker is dat ik echt blij word als ik ermee bezig ben.
Ik weet niet of ik het nog steeds kan als ik bijv. 70 ben (vergelijk stijldansen: geen topsport, maar niet mogelijk als je een versleten knie hebt). Maar ik heb nu wel het gevoel dat ik iets waardevols (soms zelfs: bijzonders) ontdekt heb.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
zaterdag 7 december 2019 om 10:24
Ja waar ik in alle redelijkheid aanleg voor had én ook echt naar verlangde.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 7 december 2019 om 10:27
Op het laatst is het voor iedereen "zand erover". Natuurlijk zijn er dan de eerste vijftig jaar nog mensen die zich jou herinneren en waarbij je af en toe naar boven komt borrelen als ze je zien op een oude video.
Maar als je geen Edison, Charles Aznavour, Bob Ross of Romy Schneider heet ben je al gauw in de vergetelheid.
Maar als je geen Edison, Charles Aznavour, Bob Ross of Romy Schneider heet ben je al gauw in de vergetelheid.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 7 december 2019 om 11:47
Een droom proberen te verwezenlijken en 'alles uit het leven halen' zijn wel behoorlijk verschillende dingen. Die eerste is prima maar die tweede is problematisch. Doet me denken aan FOMO (fear of missing out). Een rat race waarin je zelf verantwoordelijk bent voor alles wat je meemaakt en bereikt en dat dat een afspiegeling is van wie je bent en je daar je trots en identiteit uit haalt. Doodvermoeiend en verziekt echt geluk.
En een topsporter die een medaille wint zal natuurlijk heel blij zijn met zichzelf. Groot gelijk want het is hard werken. Maar het is wel iets wat die persoon zelf gekozen heeft om naartoe te leven. Dan is het makkelijk om daar vervolgens eigenwaarde uit te halen. Daar heb ik respect voor, maar veel meer respect heb ik voor mensen die niet zelf hebben kunnen kiezen en moeten zien te leven met wat hun is toebedeeld. Het is dan veel moeilijker om gelukkig te zijn met jezelf want dan moet je gaan accepteren wat je zelf niet in de hand hebt. Dat heeft mijn respect, want dat is pas topsport.
En een topsporter die een medaille wint zal natuurlijk heel blij zijn met zichzelf. Groot gelijk want het is hard werken. Maar het is wel iets wat die persoon zelf gekozen heeft om naartoe te leven. Dan is het makkelijk om daar vervolgens eigenwaarde uit te halen. Daar heb ik respect voor, maar veel meer respect heb ik voor mensen die niet zelf hebben kunnen kiezen en moeten zien te leven met wat hun is toebedeeld. Het is dan veel moeilijker om gelukkig te zijn met jezelf want dan moet je gaan accepteren wat je zelf niet in de hand hebt. Dat heeft mijn respect, want dat is pas topsport.
zaterdag 7 december 2019 om 14:24
Wat een onzin, die tweede alinea. Iedereen moet namelijk leven met wat hen is toebedeeld, ook die topsporter of die carriereman of vrouw. En ook die mensen hebben niet alles zelf in de hand. Kijk naar een Bibian Mentel bijvoorbeeld. Het is juist dat verschil in karakter wat maakt dat de een bij tegenslag of onvoorziene omstandigheid tóch een manier vindt om te excelleren, en de ander bij tegenslag of onvoorziene omstandigheid zegt "tja, ik had wel topsporter kunnen worden, maar ja, ik werd ziek, he".wittereiger schreef: ↑07-12-2019 11:47Een droom proberen te verwezenlijken en 'alles uit het leven halen' zijn wel behoorlijk verschillende dingen. Die eerste is prima maar die tweede is problematisch. Doet me denken aan FOMO (fear of missing out). Een rat race waarin je zelf verantwoordelijk bent voor alles wat je meemaakt en bereikt en dat dat een afspiegeling is van wie je bent en je daar je trots en identiteit uit haalt. Doodvermoeiend en verziekt echt geluk.
En een topsporter die een medaille wint zal natuurlijk heel blij zijn met zichzelf. Groot gelijk want het is hard werken. Maar het is wel iets wat die persoon zelf gekozen heeft om naartoe te leven. Dan is het makkelijk om daar vervolgens eigenwaarde uit te halen. Daar heb ik respect voor, maar veel meer respect heb ik voor mensen die niet zelf hebben kunnen kiezen en moeten zien te leven met wat hun is toebedeeld. Het is dan veel moeilijker om gelukkig te zijn met jezelf want dan moet je gaan accepteren wat je zelf niet in de hand hebt. Dat heeft mijn respect, want dat is pas topsport.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 7 december 2019 om 14:55
Dat is niet wat ik zeg.fashionvictim schreef: ↑07-12-2019 14:24Wat een onzin, die tweede alinea. Iedereen moet namelijk leven met wat hen is toebedeeld, ook die topsporter of die carriereman of vrouw. En ook die mensen hebben niet alles zelf in de hand. Kijk naar een Bibian Mentel bijvoorbeeld. Het is juist dat verschil in karakter wat maakt dat de een bij tegenslag of onvoorziene omstandigheid tóch een manier vindt om te excelleren, en de ander bij tegenslag of onvoorziene omstandigheid zegt "tja, ik had wel topsporter kunnen worden, maar ja, ik werd ziek, he".
zaterdag 7 december 2019 om 15:02
Maar het kan zomaar 90 jaar of langer duren voordat het zand erover moment zich aandient, en wat doe je dan in al die jaren? Achterover leunen omdat je toch in de vergetelheid gaat raken???retrostar schreef: ↑07-12-2019 10:27Op het laatst is het voor iedereen "zand erover". Natuurlijk zijn er dan de eerste vijftig jaar nog mensen die zich jou herinneren en waarbij je af en toe naar boven komt borrelen als ze je zien op een oude video.
Maar als je geen Edison, Charles Aznavour, Bob Ross of Romy Schneider heet ben je al gauw in de vergetelheid.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
zaterdag 7 december 2019 om 15:43
Ik benijd mensen met drukke banen ook niet. Ik ben juist veel gelukkiger geworden vanaf het moment dat ik stopte met werken nu 27 jaar geleden. Ik hou van mijn vrijheid en heb een hekel aan verplichtingen. Vervelen doe ik me echt nooit. Carriere maken heeft me nooit aangesproken. Als kind zijnde zei ik al dat ik huisvrouw wilde worden dus ik heb mijn droom wel waar gemaakt.
zaterdag 7 december 2019 om 15:48
Door mijn depressie en ASS gestopt met vrijwilligerswerk. Ik heb dat werk nog geen seconden gemist, hoewel ik het ook echt heel graag deed. Maar het leverde teveel stress en vermoeidheid op. Mss ga ik ooit ander vrijwilligerswerk doen, maar dat zie ik pas als ik helemaal beter ben en ik alles verwerkt heb.
zaterdag 7 december 2019 om 15:52
Blondie456 schreef: ↑07-12-2019 15:43Ik benijd mensen met drukke banen ook niet. Ik ben juist veel gelukkiger geworden vanaf het moment dat ik stopte met werken nu 27 jaar geleden. Ik hou van mijn vrijheid en heb een hekel aan verplichtingen. Vervelen doe ik me echt nooit. Carriere maken heeft me nooit aangesproken. Als kind zijnde zei ik al dat ik huisvrouw wilde worden dus ik heb mijn droom wel waar gemaakt.
zaterdag 7 december 2019 om 18:26
Wow... Weet je dan precies wat je anders had gedaan? En kan het nu niet meer?
The impossible just takes a little longer.
zaterdag 7 december 2019 om 19:04
Ik ben tevreden met hoe mijn leven is, maar had graag een goede baan gehad waarbij ik idd op stiletto’s naar werk zou gaan, maar ik kan het niet, ik zou het niet aankunnen, z’on topbaan met lange werkdagen. Dus die stiletto’s draag ik maar op een ander moment. Misschien als de zorg voor mijn kinderen minder wordt dat ik een studie ga doen. Maar voor nu is mijn parttime werk genoeg.
zaterdag 7 december 2019 om 19:36
Dat is toch zonde van je geluk nu?
Als ik terug kijk op mijn leven heb ik echt wel wat verkeerde beslissingen genomen. Op dat moment leken ze misschien prima maar op de lange termijn hadden ze beter gekund. Ook andersom hoor, beslissingen die niet slim leken maar op termijn geweldig hebben uitgepakt.
Toch ligt de toekomst voor me en heb ik geen spijt van al die dingen.
zaterdag 7 december 2019 om 20:05
Als ik morgen op mijn sterfbed zou liggen dan kijk ik terug op een leuk leven. Als ik het allemaal nog een keertje over kon doen zou ik wel wat zaken anders hebben aangepakt.
Voor mij is van mijn passie mijn werk maken niet zo'n goede keus. Ik ben behoorlijk perfectionistisch en wil de wereld verbeteren. Dat laatste lukt niet echt en ik heb me neergelegd bij proberen in ieder geval mijn directe omgeving mooier en fijner te maken. Qua werk heb ik veel verschillende banen gehad. Nergens spijt van want pas als je iets werkelijk doet weet je of het bij je past. Heb nu een eigen bedrijf en geniet van dat ik mijn eigen tijd kan indelen en vervelende klanten kan mijden of ontslaan.
Nooit giga veel verdiend. Zou wel handig zijn geweest maar altijd gekozen voor iets waar ik me prettig bij voelde en geen zin in te veel stress. Nu met eigen bedrijf zou ik meer kunnen verdienen en prestigieuzer werk doen, maar ik vind het wel best zo.
Qua relaties en gezinsleven voldoende meegemaakt en daar dankbaar voor. Heel blij met dat ik eind 30, begin 40 weer single was en heerlijk vrijbuiterig heb kunnen leven. Ook verhuisd naar een ander land met warmer klimaat, iets wat ik altijd wilde.
Als ik het over mocht doen dan zou ik meer reizen en meer uitstapjes en activiteiten doen. Ik ben een beetje lui maar eigenlijk word ik gelukkiger van mezelf een schop onder m'n kont geven. Zou ook graag wat minder onzeker zijn geweest in mijn jonge jaren, maar dat zal wel voor veel mensen gelden.
Voor mij is van mijn passie mijn werk maken niet zo'n goede keus. Ik ben behoorlijk perfectionistisch en wil de wereld verbeteren. Dat laatste lukt niet echt en ik heb me neergelegd bij proberen in ieder geval mijn directe omgeving mooier en fijner te maken. Qua werk heb ik veel verschillende banen gehad. Nergens spijt van want pas als je iets werkelijk doet weet je of het bij je past. Heb nu een eigen bedrijf en geniet van dat ik mijn eigen tijd kan indelen en vervelende klanten kan mijden of ontslaan.
Nooit giga veel verdiend. Zou wel handig zijn geweest maar altijd gekozen voor iets waar ik me prettig bij voelde en geen zin in te veel stress. Nu met eigen bedrijf zou ik meer kunnen verdienen en prestigieuzer werk doen, maar ik vind het wel best zo.
Qua relaties en gezinsleven voldoende meegemaakt en daar dankbaar voor. Heel blij met dat ik eind 30, begin 40 weer single was en heerlijk vrijbuiterig heb kunnen leven. Ook verhuisd naar een ander land met warmer klimaat, iets wat ik altijd wilde.
Als ik het over mocht doen dan zou ik meer reizen en meer uitstapjes en activiteiten doen. Ik ben een beetje lui maar eigenlijk word ik gelukkiger van mezelf een schop onder m'n kont geven. Zou ook graag wat minder onzeker zijn geweest in mijn jonge jaren, maar dat zal wel voor veel mensen gelden.
zaterdag 7 december 2019 om 20:28
Oja het hebben van een eigen bedrijf vind ik ook zoiets bijzonders, mensen die hun vaste baan opgeven om vervolgens een B&B te beginnen, ik weet nog dat het hebben van een cupcakes/donuts/ diverse gebakssoorten winkeltje ook een wens van mij was, alles in mijn winkeltje zou roze zijn, met schattige tierelantijnen, nah ik heb 2 jaar geleden voor de kerstborrel op mijn werk diverse zoete lekkernijen gemaakt, man man man, wat was ik moe, dus dat mierzoete roze winkeltje van me, heb ik heeel snel van mijn to-do lijstje gehaald.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
zaterdag 7 december 2019 om 20:43
Ik herken dit juist heel erg, kan je gedachtegang helemaal volgen.
Vroeg vond ik school niet boeiend. Ik ben toch ergens redelijk goed terecht gekomen met alleen een MBO diploma.
maar ik weet dat ik meer in mijn mars heb, alleen ontbreekt bij mij de discipline.
Een aantal jaar geleden toch nog begonnen met een HBO studie, ik haalde het eerste jaar alleen negens en tienen, tot ik op een gegeven moment geen zin meer had om al mijn vrije tijd op te geven, dus na 1 jaar weer gestopt.
Dus conclusie, ik ben niet geschikt voor een hoge functie want ik heb totaal geen discipline, ik kan niet eens een HBO opleiding afmaken.
Maar jammer vind ik wel, ik heb ook bewondering voor mensen die die discipline wel hebben en daardoor echt iets bereikt hebben. Dat hoeft trouwens niet eens een hoge functie te zijn, maar ook gewoon iemand die zijn droombaan heeft gevonden en elke dag juichend opstaat om naar zijn werk te gaan.... wat zou ik dat graag willen...
Vroeg vond ik school niet boeiend. Ik ben toch ergens redelijk goed terecht gekomen met alleen een MBO diploma.
maar ik weet dat ik meer in mijn mars heb, alleen ontbreekt bij mij de discipline.
Een aantal jaar geleden toch nog begonnen met een HBO studie, ik haalde het eerste jaar alleen negens en tienen, tot ik op een gegeven moment geen zin meer had om al mijn vrije tijd op te geven, dus na 1 jaar weer gestopt.
Dus conclusie, ik ben niet geschikt voor een hoge functie want ik heb totaal geen discipline, ik kan niet eens een HBO opleiding afmaken.
Maar jammer vind ik wel, ik heb ook bewondering voor mensen die die discipline wel hebben en daardoor echt iets bereikt hebben. Dat hoeft trouwens niet eens een hoge functie te zijn, maar ook gewoon iemand die zijn droombaan heeft gevonden en elke dag juichend opstaat om naar zijn werk te gaan.... wat zou ik dat graag willen...
zaterdag 7 december 2019 om 20:51
soms dacht ik ook van gewoon te verhuizen naar een ander land, eens een andere omgeving, ver weg van de mensen die je dagelijks ziet. ik had altijd al een zwak gehad voor schotland. zoals die sprookachtige dorpjes dat je soms ziet in die prinsessenfilms... of zo english cottage midden in de natuur en de bergen...
zaterdag 7 december 2019 om 21:11
Tja, dak boven m'n hoofd, goed betaalde baan die ik leuk vind en twee gezonde kinderen. Vrienden, sport, familie, genoeg te eten en vrije tijd.
Ik vind altijd dat ik objectief gezien niks te klagen heb (doe het ook best goed als alleenstaande moeder), tevreden zijn is een ander gevoel. Nou ja, ik ben gauw tevreden, maar gelúkkig, dat past nu eenmaal niet bij mijn psyche. Helaas.
Verder is alles mogelijk, en niks hoeft. Bijna veertig, maar ga binnenkort toch aan een nieuwe master beginnen. Gekozen voor de lange variant zodat de studielast per week minder zwaar is, ik word ten slotte ook een dagje ouder.
Nu nog eens kijken of ik tussen studie en schoolvakanties door nog wat tijd vind om een paar dagen te wandelen in Oostenrijk. Dat wil ik heel graag, en waarom dan niet gewoon doen?
Ik vind altijd dat ik objectief gezien niks te klagen heb (doe het ook best goed als alleenstaande moeder), tevreden zijn is een ander gevoel. Nou ja, ik ben gauw tevreden, maar gelúkkig, dat past nu eenmaal niet bij mijn psyche. Helaas.
Verder is alles mogelijk, en niks hoeft. Bijna veertig, maar ga binnenkort toch aan een nieuwe master beginnen. Gekozen voor de lange variant zodat de studielast per week minder zwaar is, ik word ten slotte ook een dagje ouder.
Nu nog eens kijken of ik tussen studie en schoolvakanties door nog wat tijd vind om een paar dagen te wandelen in Oostenrijk. Dat wil ik heel graag, en waarom dan niet gewoon doen?
zaterdag 7 december 2019 om 21:18
als je het geld hebt ervoor waarom niet, en niemand verwaarloosd eronder! ik heb ook alle basis in mijn leven en heb zeker niet te klagen.femke09 schreef: ↑07-12-2019 21:11Tja, dak boven m'n hoofd, goed betaalde baan die ik leuk vind en twee gezonde kinderen. Vrienden, sport, familie, genoeg te eten en vrije tijd.
Ik vind altijd dat ik objectief gezien niks te klagen heb (doe het ook best goed als alleenstaande moeder), tevreden zijn is een ander gevoel. Nou ja, ik ben gauw tevreden, maar gelúkkig, dat past nu eenmaal niet bij mijn psyche. Helaas.
Verder is alles mogelijk, en niks hoeft. Bijna veertig, maar ga binnenkort toch aan een nieuwe master beginnen. Gekozen voor de lange variant zodat de studielast per week minder zwaar is, ik word ten slotte ook een dagje ouder.
Nu nog eens kijken of ik tussen studie en schoolvakanties door nog wat tijd vind om een paar dagen te wandelen in Oostenrijk. Dat wil ik heel graag, en waarom dan niet gewoon doen?
maar toch wil ik iets dat beetje meer. is het dan al een luxeprobleem? voor sommige wel andere niet,...
