Psyche
alle pijlers
Heb jij alles uit het leven gehaald?
vrijdag 6 december 2019 om 19:10
Van de week kwam ik iemand tegen waarmee ik op de basisschool heb gezeten, het is ruim 40 jaar geleden maar we herkenden elkaar meteen, natuurlijk wilden we van elkaar weten hoe het ons is vergaan , zij is gescheiden met 2 kinderen, werkt in de zorg, woont in een rijtjes woning, vader is overleden en ze is mantelzorger voor haar moeder, ik kon ongeveer hetzelfde vertellen alleen ben ik getrouwd, heb ik 1 kind meer dan zij en ik werk op kantoor, ook ik mantelzorg voor mijn moeder, nadat wij nog wat oude herinneringen hebben opgehaald zijn onze wegen gescheiden. Gisteravond in bed kwam het gesprek weer naar boven en toen bedacht ik dat ik eigenlijk een doorsnee leven leid en dat ik zeker geen hoogvlieger ben, ik ben dankbaar voor mijn gezin, maar ineens bekruipt mij het gevoel van : Is dit het?
Wanneer mij als kind gevraagd werd wat ik wilde worden dan riep ik dokter, astronaut, zelfs brandweerman, maar niets van mijn dromen is uitgekomen, nu ben ik volwassen, en ik merk dat ik best onder de indruk ben van bijv die Powervrouwen van het programma strafrechtadvocaten op Net 5, wanneer die dames tiptop opgemaakt met hun
12 cm stilettohakken het gerechtsgebouw betreden dan denk , wauw, ik merk dat ik tegen dat soort vrouwen opkijk, en ik merk dat ik last heb van mijn gedachten, want al met al ben ik tevreden, maar het gevoel van er had veel meer in kunnen zitten steekt gewoon de kop op, ik schaam me om het te zeggen, maar het was een opluchting dat die oude bekende van school ook een simpel bestaan leid, stel dat zij een carrièrevrouw was met een topfunctie bij de ING, oei wat zou ik me dan kleintjes hebben gevoeld, en dat terwijl ik een prima baan heb.
Ik vraag me af of er meer mensen zijn die zo nu en dan mijn gevoel herkennen, en wat doe jij dan behalve je zegeningen tellen?
Ik ben erg benieuwd naar jullie reacties.
Wanneer mij als kind gevraagd werd wat ik wilde worden dan riep ik dokter, astronaut, zelfs brandweerman, maar niets van mijn dromen is uitgekomen, nu ben ik volwassen, en ik merk dat ik best onder de indruk ben van bijv die Powervrouwen van het programma strafrechtadvocaten op Net 5, wanneer die dames tiptop opgemaakt met hun
12 cm stilettohakken het gerechtsgebouw betreden dan denk , wauw, ik merk dat ik tegen dat soort vrouwen opkijk, en ik merk dat ik last heb van mijn gedachten, want al met al ben ik tevreden, maar het gevoel van er had veel meer in kunnen zitten steekt gewoon de kop op, ik schaam me om het te zeggen, maar het was een opluchting dat die oude bekende van school ook een simpel bestaan leid, stel dat zij een carrièrevrouw was met een topfunctie bij de ING, oei wat zou ik me dan kleintjes hebben gevoeld, en dat terwijl ik een prima baan heb.
Ik vraag me af of er meer mensen zijn die zo nu en dan mijn gevoel herkennen, en wat doe jij dan behalve je zegeningen tellen?
Ik ben erg benieuwd naar jullie reacties.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
zondag 8 december 2019 om 15:13
Ja hoor, ik haal wel alles uit het leven.
Tuurlijk zou ik sportiever, slanker, geslaagder en socialer willen zijn, maar dat kost me meer moeite en dat heb ik er (kennelijk) niet voor over, anders had ik het wel gedaan.
Het is makkelijk om vanuit een relaxed leventje te fantaseren over een stiletto-heels-carriere maar 'nothing comes for free' en het is maar de vraag of je er de energie en nadelen voor over had gehad.
Tuurlijk zou ik sportiever, slanker, geslaagder en socialer willen zijn, maar dat kost me meer moeite en dat heb ik er (kennelijk) niet voor over, anders had ik het wel gedaan.
Het is makkelijk om vanuit een relaxed leventje te fantaseren over een stiletto-heels-carriere maar 'nothing comes for free' en het is maar de vraag of je er de energie en nadelen voor over had gehad.
zondag 8 december 2019 om 15:28
Ik ben ook niet ontevreden of ongelukkig. Maar ik ben wel heel nieuwsgierig en ik wil het liefst alles meemaken. Dus ik wil gewoon ook heel veel tegelijk. Alleen het leven als getrouwde moeder van 2 in een relatief saaie stad in Nederland laat zich nou eenmaal niet rijmen met een bestaan als vrijgezelle wereldreiziger bijvoorbeeld. Ik ben me gewoon heel erg bewust dat er heel veel werelden zijn die ik niet ken en die ik niet ga leren kennen. En daar word ik niet ongelukkig van, maar ik kan me echt afvragen hoe het leven is als voetbalhooligan in Polen of als motorclub-echtgenote of als yogalerares in India of als lesbische mensenrechtenactivist of multimiljonair in Dubai. Hoe kijk je dan tegen de wereld aan, hoe zien je dagen eruit, met wat voor mensen ga je om, wat zijn je dromen en angsten.lux- schreef: ↑08-12-2019 12:14Heb je zelf een idee hoe dat komt? Ik heb dat zelf namelijk helemaal niet. Ik heb het idee dat ik precies uit het leven aan het halen ben wat ik eruit wil halen. Ik ben me er ook terdege van bewust dat mensen andere dingen willen in het leven dan ik, maar die wil ík niet. Dus leuk om naar te kijken, te luisteren naar hun verhalen, maar frustrerend? Nee dat niet.
Daar zal ik nooit achter komen en dat is wel eens frustrerend, want je hebt maar 1 leven. Kiezen en je beseffen dat je niet alles kunt hebben zijn niet mijn sterkste kanten. En ik ben zoals ik al zei niet ongelukkig of ontevreden. Wel behoorlijk onrustig soms
zondag 8 december 2019 om 15:52
dagdromer1986 schreef: ↑07-12-2019 22:39Wel interessant wat je schrijft over status. Ik denk altijd dat ik voor mezelf doelen wil bereiken (onder het mom van 'als ik iets doe, wil ik het goed doen. Ik stop er energie in, dan wil ik het terugzien in resultaten). Maar misschien is het ook wel status-gevoeligheid. Omdat ik echt wel kan opkijken naar mensen met veel status, terwijl er ook mensen zijn die daar veel minder om lijken te geven. Maar ik denk dat ik toch vooral 'trots' wil zijn op mezelf. Van: het heeft heel wat bloed, zweet en tranen gekost maar toch mooi bereikt/gedaan.
Kan me voorstellen dat je het leuk vond om zo'n groots feest te organiseren voor je moeder, leuk ook dat je dat deed. En ik herken zeker dat je dan ook niet zomaar een feest wilt organiseren, maar 'alles' er op en eraan en helemaal verzorgd. Maakt zoiets ook juist leuk vind ik.
En ik snap dat dat ook meteen iets triggert, dat je er eigenlijk meer mee wil doen. Dat is in de praktijk vaak lastig (niet onmogelijk) i.v.m. minder vastigheid. Soms 'moet' je risico's nemen, maar dan moet het naar mijn idee wel iets zijn waarvan je behoorlijk zeker weet dat je het zo geweldig vindt dat het de risico's waard is.
Precies dit, en niets is zo heerlijk om zeker te zijn van je inkomen einde van de maand, dat geeft een hoop rust.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
zondag 8 december 2019 om 20:53
Waarom denk je van niet? Niet dat het per definitie de sleutel tot geluk is maar ik denk toch zeker dat een soort gevoel van kick/status hen zeker niet ongelukkig maakt? Dat leven past ze.icequeen2000 schreef: ↑08-12-2019 20:49zouden rijke acteurs die in elke film te zien zijn en heel de wereld gezien hebben, zouden die gelukkig zijn? ik denk het ook niet zenne...
zondag 8 december 2019 om 20:53
zondag 8 december 2019 om 20:55
telkens als een soort van marionett te moeten performen bij een of ander comic con events, zoveelste fans die I love you roepen, die uw relatie beoordelen omdat hun partner niet de partner van in de film is, aan lopende band bij events foto's nemen, telkens achtervolgt worden door paperazzi....
zondag 8 december 2019 om 21:37
Ik zou daar volgens mij toch best gelukkig van worden ja. Wel pas als de basis goed is. Een rijke acteur die kampt met somberheid, weinig of geen waardevolle/fijne contacten heeft of wat dan ook... die zal er misschien niet zoveel boodschap aan hebben dat de carrière in ieder geval wel glansrijk is. Maar als de basis goed is, lijkt het me een hele fijne invulling voor de behoefte aan spanning/afwisseling o.i.d. die ik ergens nogal heb maar wat ik te weinig heb op dit moment.icequeen2000 schreef: ↑08-12-2019 20:49zouden rijke acteurs die in elke film te zien zijn en heel de wereld gezien hebben, zouden die gelukkig zijn? ik denk het ook niet zenne...
zondag 8 december 2019 om 21:41
Als ik morgen te horen zou krijgen dat ik nog een jaar te leven had, kan ik dan terugkijken op mijn leven en er tevreden over zijn?
Dat is voor mij het criterium.
Ik ben bijna 50 en als ik deze vraag 20 jaar terug zou hebben moeten beantwoorden denk ik dat ik dan niet volmondig “ja” had kunnen zeggen.
Er waren toen nog zoveel onzekerheden op mijn pad.
Baan, vrienden, burgerlijke staat, alles kon nog alle kanten op.
Inmiddels heeft alles zich mooi uitgekristalliseerd.
Maar alles uit het leven gehaald? Natuurlijk niet. Alles kan niet.
Maar heb ik voldoende uit het leven gehaald en heb ik die dingen eruit gehaald die het voor mij de moeite waard maken? Zeker weten.
Natuurlijk heb ik dingen niet gedaan of zijn me niet overkomen, ik ben bijvoorbeeld altijd alleen gebleven. Niet direct mijn eerste keuze, maar al lang geaccepteerd en ik besef inmiddels dat ik hiermee meer op mijn plaats ben dan in een relatie. Dus daarom is het denk ik nooit gebeurd.
Er zijn zoveel dingen waar ik uiterst tevreden over ben. Ik heb fijne familie, een aantal hele goede vrienden, ben peetvader en peetoom van de kinderen van mijn beste vrienden, die mij ook graag mogen en graag hier zijn.
Voor een van hen ben ik volgens zijn moeder meer een vader dan zijn echte vader, iets waar ik enorm trots op ben.
Verder heb ik een ontzettend leuke baan, ik kom overal en zie allerlei verschillende bedrijven. Ik heb interessante gesprekken van de top tot de werkvloer. Ontzettend interessant.
En het betaalt ook prettig zodat ik mijn leven in redelijke luxe kan leven.
Net als TO ben ik ook wel een beetje statusgevoelig en hou ik van mooie spullen.
Dankzij mijn baan wordt dit ook redelijk ingevuld.
Maar het belangrijkste zijn de familie en vrienden.
Ik hoop dat ze me niet zouden herinneren om die luxe auto en de mooie spullen, maar om de goede vriend en familielid die ik probeer te zijn. Om mijn gastvrijheid, de gezelligheid die we hebben en de liefde voor elkaar.
En ik denk dat dat aardig lukt. Wanneer ik eens in de paar jaar weer eens mijn verjaardag vier en ik de kamer vol heb met mensen die soms wel 2 uur heen en 2 uur terug rijden om speciaal voor mij er te zijn, dan vind ik mezelf enorm bevoorrecht en beschouw ik dat als echte rijkdom.
En daarmee heb ik weliswaar niet álles uit die enorme vruchtentaart gehaald die het leven is, maar wel de stukjes en rozijntjes die ik het lekkerst vind.
Dat is voor mij het criterium.
Ik ben bijna 50 en als ik deze vraag 20 jaar terug zou hebben moeten beantwoorden denk ik dat ik dan niet volmondig “ja” had kunnen zeggen.
Er waren toen nog zoveel onzekerheden op mijn pad.
Baan, vrienden, burgerlijke staat, alles kon nog alle kanten op.
Inmiddels heeft alles zich mooi uitgekristalliseerd.
Maar alles uit het leven gehaald? Natuurlijk niet. Alles kan niet.
Maar heb ik voldoende uit het leven gehaald en heb ik die dingen eruit gehaald die het voor mij de moeite waard maken? Zeker weten.
Natuurlijk heb ik dingen niet gedaan of zijn me niet overkomen, ik ben bijvoorbeeld altijd alleen gebleven. Niet direct mijn eerste keuze, maar al lang geaccepteerd en ik besef inmiddels dat ik hiermee meer op mijn plaats ben dan in een relatie. Dus daarom is het denk ik nooit gebeurd.
Er zijn zoveel dingen waar ik uiterst tevreden over ben. Ik heb fijne familie, een aantal hele goede vrienden, ben peetvader en peetoom van de kinderen van mijn beste vrienden, die mij ook graag mogen en graag hier zijn.
Voor een van hen ben ik volgens zijn moeder meer een vader dan zijn echte vader, iets waar ik enorm trots op ben.
Verder heb ik een ontzettend leuke baan, ik kom overal en zie allerlei verschillende bedrijven. Ik heb interessante gesprekken van de top tot de werkvloer. Ontzettend interessant.
En het betaalt ook prettig zodat ik mijn leven in redelijke luxe kan leven.
Net als TO ben ik ook wel een beetje statusgevoelig en hou ik van mooie spullen.
Dankzij mijn baan wordt dit ook redelijk ingevuld.
Maar het belangrijkste zijn de familie en vrienden.
Ik hoop dat ze me niet zouden herinneren om die luxe auto en de mooie spullen, maar om de goede vriend en familielid die ik probeer te zijn. Om mijn gastvrijheid, de gezelligheid die we hebben en de liefde voor elkaar.
En ik denk dat dat aardig lukt. Wanneer ik eens in de paar jaar weer eens mijn verjaardag vier en ik de kamer vol heb met mensen die soms wel 2 uur heen en 2 uur terug rijden om speciaal voor mij er te zijn, dan vind ik mezelf enorm bevoorrecht en beschouw ik dat als echte rijkdom.
En daarmee heb ik weliswaar niet álles uit die enorme vruchtentaart gehaald die het leven is, maar wel de stukjes en rozijntjes die ik het lekkerst vind.
When in doubt, the auditor is always right!
maandag 9 december 2019 om 07:54
Wat een mooie vergelijking!
Ik vond het boek: "The subtile art of not giving a fuck" wel een mooie (is er ook wel in het Nederlands). Het gaat er oa over dat het niet per se gaat over wat je wilt, maar waar je ook voor wilt afzien. Dus als je die carrière wilt, ben je dan ook bereid om altijd maar veel te werken en veel van huis te zijn. En nog wel wat inzichten m.b.t. gelukkig zijn.
Voor mij is inmiddels alles uit het leven halen wel de stukjes en rozijntjes uit de taart halen die IK het lekkerst vind. En niet de sociaal wenselijke stukjes. Het gaat me steeds beter af en daardoor heb ik ook steeds minder vaak het gevoel dat anderen meer uit het leven halen dan ik, dat ik daar tegenop kijk. Ik heb wel bewondering, maar ik weet ook dat het niets voor mij is.
maandag 9 december 2019 om 08:05
Foodisgood schreef: ↑06-12-2019 19:47Alles uit het leven halen is voor mij je dromen achterna gaan. Of dat nou op carrieregebied is, in huisje-boompje-beestje of elke week in het cafe zitten (als jij dat fantastisch vind). Dus zolang jij blij bent met je leven en het je voldoening geeft is het toch goed.
Dat is precies wat ik onder alles uit het leven halen versta. Ik ben altijd mijn dromen achterna gegaan en het heeft me naar de andere kant van de wereld gebracht. Mijn droom was dus emigreren en moeder worden en daarbij samen allerlei avonturen beleven
maandag 9 december 2019 om 08:09
Hier ook in joggingbroek op de bank maar zonder kibbelende kinderen
Die bank staat op een plek waar ik heel lang van droomde om te wonen en dat is alles uit het leven halen voor mij; je dromen achterna gaan en doen wat je altijd graag wilde doen. Vooral doen wat bij je past en waar je gelukkig van wordt.
maandag 9 december 2019 om 08:40
Dat alles willen meemaken herken ik wel, ik wil altijd weten wat er om de hoek te zien is. Ik denk dat mensen die het maximale uit hun leven ook op een bepaalde manier niet anders kunnen, je hebt altijd die innerlijke drive die wil weten wat je grenzen zijn van je kunnen. Het maakt ook eigenlijk niet uit of je een beperking hebt of niet, het gaat om de grens zoeken die binnen je eigen mogelijkheden ligt. En dan nog kan je die grenzen vaak omzeilen door een alternatief te zoeken voor de grenzen die je niet kan verleggen. Eigenlijk is het creatief omgaan met je kunnen. Ik ben ooit voor 100% afgekeurd, verschrikkelijk voelde dat, je doet gewoon eigenlijk niet meer mee (zo ervaarde ik het), mijn man heeft me toen gewezen op alles wat ik nog wel kon en in die marge ben ik me gaan ontwikkelen. Het heeft lang geduurd maar nu een goedlopende eigen zaak waarin ik mijn eigen "handicap" kan omzeilen.Malinois schreef: ↑08-12-2019 15:28Ik ben ook niet ontevreden of ongelukkig. Maar ik ben wel heel nieuwsgierig en ik wil het liefst alles meemaken. Dus ik wil gewoon ook heel veel tegelijk. Alleen het leven als getrouwde moeder van 2 in een relatief saaie stad in Nederland laat zich nou eenmaal niet rijmen met een bestaan als vrijgezelle wereldreiziger bijvoorbeeld. Ik ben me gewoon heel erg bewust dat er heel veel werelden zijn die ik niet ken en die ik niet ga leren kennen. En daar word ik niet ongelukkig van, maar ik kan me echt afvragen hoe het leven is als voetbalhooligan in Polen of als motorclub-echtgenote of als yogalerares in India of als lesbische mensenrechtenactivist of multimiljonair in Dubai. Hoe kijk je dan tegen de wereld aan, hoe zien je dagen eruit, met wat voor mensen ga je om, wat zijn je dromen en angsten.
Daar zal ik nooit achter komen en dat is wel eens frustrerend, want je hebt maar 1 leven. Kiezen en je beseffen dat je niet alles kunt hebben zijn niet mijn sterkste kanten. En ik ben zoals ik al zei niet ongelukkig of ontevreden. Wel behoorlijk onrustig soms
Zelfdiscipline heeft vooral te maken met hoe graag je iets wil en is geen gave maar een kwestie van doorzetten. Waarom met je kinderen op de bank zitten als dat niet bevalt, je hebt zoveel mensen die de boel verkopen en met hun kinderen de wereld rondzeilen, bioboer worden in Italië of een eigen bedrijf uit de grond stampen. Het ergste wat je kan gebeuren is dat het mislukt en dat je opnieuw moet beginnen maar je hebt in ieder geval geprobeerd om een droom waar te maken. Dromen hoeven ook niet groot te zijn, ik ben een liefhebber van Etsy, ik kan me zo voorstellen dat dat mensen zijn die hun passie voor gehaakte pannenlappen toch een kans geven door ze internationaal aan te bieden aan kopers. Als je niets probeert dan blijf je eeuwig met het "wat als" gevoel zitten.
maandag 9 december 2019 om 08:42
Dat lijkt me echt verschrikkelijk, want ze zijn echt zo de deur uit. Of ze worden ziek, en dan kun je het niet terugdraaien de tijd die je het druk had.lux- schreef: ↑06-12-2019 19:16Tja ik wil dus wel die carrière. Ben jonger dan jij en dus nog aan het bouwen, maar dat betekent in mijn geval na een zesjarige studie een ratrace in om nog eens 6 jaar in opleiding te moeten, heel lange dagen maken, heel vaak ‘s avonds en in het weekend en op feestdagen werken, mijn kinderen dus veel minder zien dan mensen met een meer gemiddelde baan.
Zou je dat ook willen? Want het is niet zo dat je die dingen van een carrière even kunt ‘overslaan’.
maandag 9 december 2019 om 08:50
Tja, voor veel mannen is dat nog steeds de werkelijkheid natuurlijk. Voor hen is 40 uur werken nog steeds redelijk normaal. En dan voert niemand de argumenten aan die jij nu aanvoert.
maandag 9 december 2019 om 08:53
Lees dit argument heel vaak, maar hoe wéét je dat? Is het vooral een gevoel? Ik herken dat gevoel van "dromen achterna gaan" echt nauwelijks (maar daardoor hoor ik waarschijnlijk bij de categorie mensen waarvan men zal zeggen, die heeft niet alles uit het leven gehaald.") Zou het hebben van dromen (en vooral: bekend zijn met je dromen) vooral te maken hebben met alles uit het leven halen?Beleza schreef: ↑09-12-2019 08:09Hier ook in joggingbroek op de bank maar zonder kibbelende kinderen
maandag 9 december 2019 om 09:09
NYC schreef: ↑09-12-2019 08:53Lees dit argument heel vaak, maar hoe wéét je dat? Is het vooral een gevoel? Ik herken dat gevoel van "dromen achterna gaan" echt nauwelijks (maar daardoor hoor ik waarschijnlijk bij de categorie mensen waarvan men zal zeggen, die heeft niet alles uit het leven gehaald.") Zou het hebben van dromen (en vooral: bekend zijn met je dromen) vooral te maken hebben met alles uit het leven halen?
Ik denk niet dat je het kunt weten maar meer dat het een gevoel is.
Ik ben bijvoorbeeld heel blij dat ik in januari 2017 een tijdelijke baan heb aangepakt voor twee weken, per week drie dagen van drie uur. Die invalklus sprak me helemaal niet aan want al die dagen was ik niet beschikbaar voor iets anders. Toch gedaan en aan die klus heb ik mijn huidige leuke baan te danken. In deze baan pak ik kansen op die ik ook zou kunnen laten liggen maar die mijn baan wel heel leuk maken.
Als ik die klus niet had aangepakt was er vast iets anders op mijn pad gekomen. Ik ben dus niet echt dromen aan het najagen geweest maar heb wel kansen opgepakt die voorbij kwamen.
Voor mijn gevoel heb ik alles wat ik nu heb, te danken aan die twee weken invallen.
maandag 9 december 2019 om 09:44
Ik ben nu 33 en heb eigenlijk het idee dat mijn leven nog moet gaan beginnen. Ik heb leuk werk waar ik met plezier naartoe ga elke dag. Maar ik zou graag meer willen reizen, alleen op vakantie en misschien wel een hobby zoals sporten of iets creatiefs?
Nou ja mijn tijd komt nog wel denk ik altijd, en zo niet dan niet. Ga ik morgen dood dan zou ik toch wel positief terug kijken en heb ik mijn uiterste best gedaan er wat van te maken.
Zo had ik nooit verwacht een reis met mijn kinderen te kunnen maken ( erg duur ) en mijn ex vond reizen vreselijk. Maar het is mij toch gelukt om het alleen te bekostigen. We hebben een dak boven ons hoofd en kunnen eten wat we maar willen.
Dus ik ben wel tevreden maar heb nog genoeg wensen voor mijzelf maar dat komt wel over 5 jaar ofzo
Nou ja mijn tijd komt nog wel denk ik altijd, en zo niet dan niet. Ga ik morgen dood dan zou ik toch wel positief terug kijken en heb ik mijn uiterste best gedaan er wat van te maken.
Zo had ik nooit verwacht een reis met mijn kinderen te kunnen maken ( erg duur ) en mijn ex vond reizen vreselijk. Maar het is mij toch gelukt om het alleen te bekostigen. We hebben een dak boven ons hoofd en kunnen eten wat we maar willen.
Dus ik ben wel tevreden maar heb nog genoeg wensen voor mijzelf maar dat komt wel over 5 jaar ofzo
