Psyche
alle pijlers
hele donkere dag vandaag..
dinsdag 13 april 2010 om 15:48
Hey,
Dit wordt een pure wanhoopspost denk ik. Heb niet eens zin om een nieuwe nick aan te maken terwijl ik wel kans maak herkenbaar te zijn.
Ik kamp al een jaar of tien met depressie's eetstoornissen en paniekaanvallen. Gecombineerd met verslavingen (veel blowen in het verleden en momenteel behoorlijk problemen met alcohol)
Ik hou mezelf al een aantal jaren redelijk op de been, praat er over met vrienden en heb de liefste familie. (2 iets oudere zussen waar ik altijd terecht kan) Ook heb ik een superlieve vriend waarmee ik samenwoon. Ik hou vreselijk veel van deze mensen maar ik zak af en toe zo weg in mijn negativiteit. Zoals vandaag dus, ik heb er gewoon geen zin meer in en de denk er zelfs wel eens aan om er een eind aan te maken. Uiteraard spreek ik dit niet uit, ik vind het vreselijk als ik dat denk en het maakt me heel erg bang. Ik wil ook niet dat iemand zich extreem zorgen gaat maken, want weet wel dat ik er weer bovenop kom. Voor de buitenwereld ben ik een volkomen normaal mens, Mijn naasten weten natuurlijk wel van mijn angsten en eetproblemen. Het gaat met vlagen heel goed en dan val ik ineens weer in die put. Ik voel me uitgeput, als ik smorgens wakker wordt begint het al. Ik zit tijdelijk in de ziektewet omdat ik keer op keer tegen de lamp aanloop. Te hard ren, te streng ben voor mezelf...
Ik weet het gewoon niet meer. Durf niet tegen mijn vriend te zeggen dat ik wel eens denk aan doodgaan, vanaf het moment dat hij thuiskomt straks loop ik met een mona lisa smile door het huis en doe ik of alles ok is. Tuurlijk prikt hij er wel eens doorheen. Hij is ook niet stom. Het erge is dat zijn broer een paar jaar gelden zelfmoord heeft gepleegd omdat hij psychoses had. En ik durf er echt niet met hem over te praten.
Ik heb hulp gehad, Riagg, GGZ, en sta nu op een wachtlijst voor een intensief therapieproject. Incl diagnostiek. Ook ben ik bij verschillende klinieken geweest die me willen opnemen. (het zelfs noodzakelijk vinden, maar de wachtlijsten zo lang en als het dan een tijdje goed gaat haak ik af.) Heel stom van mezelf. Ik kan me nu gewoon niet voorstellen dat dit de kwaliteit is van de rest van mijn leven, het is zo zwaar..
Ik denk dat ik een dikke trap onder mijn kont nodig heb maar bij alle hulpverlenders waar ik geweest ben zeggen ze juist dat ik wat aardiger voor mezelf moet zijn. En dat ik geen superwoman kan zijn en dat ook niet hoef te proberen.
Ik hoop dat er iemand is die hier iets in herkent. Iig bedankt voor het lezen alvast
Dit wordt een pure wanhoopspost denk ik. Heb niet eens zin om een nieuwe nick aan te maken terwijl ik wel kans maak herkenbaar te zijn.
Ik kamp al een jaar of tien met depressie's eetstoornissen en paniekaanvallen. Gecombineerd met verslavingen (veel blowen in het verleden en momenteel behoorlijk problemen met alcohol)
Ik hou mezelf al een aantal jaren redelijk op de been, praat er over met vrienden en heb de liefste familie. (2 iets oudere zussen waar ik altijd terecht kan) Ook heb ik een superlieve vriend waarmee ik samenwoon. Ik hou vreselijk veel van deze mensen maar ik zak af en toe zo weg in mijn negativiteit. Zoals vandaag dus, ik heb er gewoon geen zin meer in en de denk er zelfs wel eens aan om er een eind aan te maken. Uiteraard spreek ik dit niet uit, ik vind het vreselijk als ik dat denk en het maakt me heel erg bang. Ik wil ook niet dat iemand zich extreem zorgen gaat maken, want weet wel dat ik er weer bovenop kom. Voor de buitenwereld ben ik een volkomen normaal mens, Mijn naasten weten natuurlijk wel van mijn angsten en eetproblemen. Het gaat met vlagen heel goed en dan val ik ineens weer in die put. Ik voel me uitgeput, als ik smorgens wakker wordt begint het al. Ik zit tijdelijk in de ziektewet omdat ik keer op keer tegen de lamp aanloop. Te hard ren, te streng ben voor mezelf...
Ik weet het gewoon niet meer. Durf niet tegen mijn vriend te zeggen dat ik wel eens denk aan doodgaan, vanaf het moment dat hij thuiskomt straks loop ik met een mona lisa smile door het huis en doe ik of alles ok is. Tuurlijk prikt hij er wel eens doorheen. Hij is ook niet stom. Het erge is dat zijn broer een paar jaar gelden zelfmoord heeft gepleegd omdat hij psychoses had. En ik durf er echt niet met hem over te praten.
Ik heb hulp gehad, Riagg, GGZ, en sta nu op een wachtlijst voor een intensief therapieproject. Incl diagnostiek. Ook ben ik bij verschillende klinieken geweest die me willen opnemen. (het zelfs noodzakelijk vinden, maar de wachtlijsten zo lang en als het dan een tijdje goed gaat haak ik af.) Heel stom van mezelf. Ik kan me nu gewoon niet voorstellen dat dit de kwaliteit is van de rest van mijn leven, het is zo zwaar..
Ik denk dat ik een dikke trap onder mijn kont nodig heb maar bij alle hulpverlenders waar ik geweest ben zeggen ze juist dat ik wat aardiger voor mezelf moet zijn. En dat ik geen superwoman kan zijn en dat ook niet hoef te proberen.
Ik hoop dat er iemand is die hier iets in herkent. Iig bedankt voor het lezen alvast
dinsdag 13 april 2010 om 15:56
Herkenbaar! ook het feit dat je misschien herkent wordt.
Ik kamp al een erg lange tijd met angsten voor het slapengaan. Denk aan geesten, enge films, inbrekers, engerds onder mijn bed. Ook al check ik het huis eerst 100 x, nog steeds slaap ik niet goed. Hierdoor klamp ik me erg vast aan vriend, wat ik zelf vervelend vindt. Hij weet namelijk niet echt van mijn angsten af en ik ben bang (als ik teveel claim) dat vriend me dan verlaat. Heb sowieso ook last van verlatingsangst, al mijn hele leven..
Anyway, het gaat nu over jou, niet over mij
Ten eerste vind ik het onwijs sterk dat je je problemen zo durft te delen met je familie. Mijn familie is namelijk niet op de hoogte, ivm angst voor afwijzing of afkeuring. Ook vind ik het onwijs sterk dat je hulp hebt gezocht en (juist nu je meerdere instellingen hebt bezocht) nog steeds open staat voor een nieuwe kans, ook al is die nog zo eng.
Ik denk niet dat je een harde trap onder je kont nodig hebt, maar alleen het inzicht dat van elk leven een mooi leven te maken is, ook die van jou!! Wat de hulpverleners zeggen: Je moet leren van jezelf en van je leven te houden. Kijk eens wat je hebt: Familie die voor je klaar staat, een vriend die je steunt, etc. Het is allemaal te mooi om weg te gooien, ook al lijkt dat nu misschien niet zo.
Heel veel sterkte meid!
Ik kamp al een erg lange tijd met angsten voor het slapengaan. Denk aan geesten, enge films, inbrekers, engerds onder mijn bed. Ook al check ik het huis eerst 100 x, nog steeds slaap ik niet goed. Hierdoor klamp ik me erg vast aan vriend, wat ik zelf vervelend vindt. Hij weet namelijk niet echt van mijn angsten af en ik ben bang (als ik teveel claim) dat vriend me dan verlaat. Heb sowieso ook last van verlatingsangst, al mijn hele leven..
Anyway, het gaat nu over jou, niet over mij
Ten eerste vind ik het onwijs sterk dat je je problemen zo durft te delen met je familie. Mijn familie is namelijk niet op de hoogte, ivm angst voor afwijzing of afkeuring. Ook vind ik het onwijs sterk dat je hulp hebt gezocht en (juist nu je meerdere instellingen hebt bezocht) nog steeds open staat voor een nieuwe kans, ook al is die nog zo eng.
Ik denk niet dat je een harde trap onder je kont nodig hebt, maar alleen het inzicht dat van elk leven een mooi leven te maken is, ook die van jou!! Wat de hulpverleners zeggen: Je moet leren van jezelf en van je leven te houden. Kijk eens wat je hebt: Familie die voor je klaar staat, een vriend die je steunt, etc. Het is allemaal te mooi om weg te gooien, ook al lijkt dat nu misschien niet zo.
Heel veel sterkte meid!
dinsdag 13 april 2010 om 16:00
Ik weet niet zo goed wat te schrijven, maar ik herken er wel wat in.
Wat rot dat je nu zo lang op hulp moet wachten. Kan je misschien toch iemand bedenken aan wie je het wel zou durven vertellen wat je wilt vertellen? Ik heb zelf ook nogal de neiging om mooi weer te blijven spelen, maar het is onmogelijk om dat steeds maar vol te blijven houden. Probeer zo goed mogelijk open te blijven naar de mensen om je heen.
Sowieso mag je het hier van je afschrijven!
Wat rot dat je nu zo lang op hulp moet wachten. Kan je misschien toch iemand bedenken aan wie je het wel zou durven vertellen wat je wilt vertellen? Ik heb zelf ook nogal de neiging om mooi weer te blijven spelen, maar het is onmogelijk om dat steeds maar vol te blijven houden. Probeer zo goed mogelijk open te blijven naar de mensen om je heen.
Sowieso mag je het hier van je afschrijven!
dinsdag 13 april 2010 om 16:01
Dag Zomerfreak, (alvast sorry voor de taalfouten, is ff niet anreds)
Wat vereslijk kut voor je.
Weet je wt ik hekern in je verhal?
Dat je vrolijk probeert te deon om de ander niet ongreust te maken.
Het maakt het voor jou wel meoik dat je niet tegen vriend kan zeggen dat je er smso aan denkt dat je wil stoppen, omdathij broer heeft verloren.
Maar ik geloof dat het just wel goed is als je de gedahcte kenmbaar maakt. Dat kan natuurlijk ook met iemand anders. degenene zal wel shcirkeen, maar daarna vragen stellen en dan houdt diegene jou een spiegel voor. Dan begrijp je jezelf ook betr.
Je moet niet te hard zijn voor jezelf maar ook snap ik dat je vind dat je een rtap ondr je kont moet heeben.
Wat erg dat de wachtlijetn zo lang zijn. Tuurlijk haak je dan weer af als het geod gaat.
Ik heb geen tips. Misschien alleen : Doe je niet altijd vrolijker voor dan je bent. Dan weet niemand waar ze an toe zin. Soms moet je het wel zeggen hoor dat je het niet meer weet.
(maar ik ken het, heb zelf ook gedaan en "val nu door de mand'
Heel veel sterkte.
Oh ja...soms helpt het jist wel als je vrolijk doet met bv je vriedn en even aa keten met hem, dan ga je ineens vanzelf wel lachn. Ook al is het maar even. Even door de barriere heen. Daarna een stevige knuffel.
Wat vereslijk kut voor je.
Weet je wt ik hekern in je verhal?
Dat je vrolijk probeert te deon om de ander niet ongreust te maken.
Het maakt het voor jou wel meoik dat je niet tegen vriend kan zeggen dat je er smso aan denkt dat je wil stoppen, omdathij broer heeft verloren.
Maar ik geloof dat het just wel goed is als je de gedahcte kenmbaar maakt. Dat kan natuurlijk ook met iemand anders. degenene zal wel shcirkeen, maar daarna vragen stellen en dan houdt diegene jou een spiegel voor. Dan begrijp je jezelf ook betr.
Je moet niet te hard zijn voor jezelf maar ook snap ik dat je vind dat je een rtap ondr je kont moet heeben.
Wat erg dat de wachtlijetn zo lang zijn. Tuurlijk haak je dan weer af als het geod gaat.
Ik heb geen tips. Misschien alleen : Doe je niet altijd vrolijker voor dan je bent. Dan weet niemand waar ze an toe zin. Soms moet je het wel zeggen hoor dat je het niet meer weet.
(maar ik ken het, heb zelf ook gedaan en "val nu door de mand'
Heel veel sterkte.
Oh ja...soms helpt het jist wel als je vrolijk doet met bv je vriedn en even aa keten met hem, dan ga je ineens vanzelf wel lachn. Ook al is het maar even. Even door de barriere heen. Daarna een stevige knuffel.
dinsdag 13 april 2010 om 16:06
quote: mahnaHerkenbaar! ook het feit dat je misschien herkent wordt.
Ik kamp al een erg lange tijd met angsten voor het slapengaan. Denk aan geesten, enge films, inbrekers, engerds onder mijn bed
Dit is voor mij een klassiek voorbeeld, misschien kun je je zelf eens afvragen waar jij je allemaal schuldig voor en aan wie voelt.
Je bent niemand iets schuldig, je bent hier op de aarde enkel en alleen voor jezelf. Probeer eens iets egoïstischer te zijn. Een poosje "Ikke , ikke en de rest kan......". Kan echt geen kwaad.
Ik kamp al een erg lange tijd met angsten voor het slapengaan. Denk aan geesten, enge films, inbrekers, engerds onder mijn bed
Dit is voor mij een klassiek voorbeeld, misschien kun je je zelf eens afvragen waar jij je allemaal schuldig voor en aan wie voelt.
Je bent niemand iets schuldig, je bent hier op de aarde enkel en alleen voor jezelf. Probeer eens iets egoïstischer te zijn. Een poosje "Ikke , ikke en de rest kan......". Kan echt geen kwaad.
dinsdag 13 april 2010 om 16:09
Blijf vooral schrijven hier. Echt. Desnoods onder een nieuwe nick.
Ik zit al een tijdje op deze pijler en je zult de eerste niet zijn die begint met een wanhoopspost en een half jaar later een stuk stabieler is. En er forumvrienden bij heeft
Je denkt wel eens aan doodgaan schrijf je. Je schrijft ook dat je weet dat het altijd weer een periode beter gaat.
Dat laatste, kun je je daar even aan vastklampen, voor nu?
De kans is groot dat komende week een dag heeft die minder zwart is dan deze dag.
De kans is groot dat je je over een maand niet meer ZO kut voelt als nu.
Ik post dit alvast even, wellicht schrijf ik daarna weer verder.
Ik zit al een tijdje op deze pijler en je zult de eerste niet zijn die begint met een wanhoopspost en een half jaar later een stuk stabieler is. En er forumvrienden bij heeft
Je denkt wel eens aan doodgaan schrijf je. Je schrijft ook dat je weet dat het altijd weer een periode beter gaat.
Dat laatste, kun je je daar even aan vastklampen, voor nu?
De kans is groot dat komende week een dag heeft die minder zwart is dan deze dag.
De kans is groot dat je je over een maand niet meer ZO kut voelt als nu.
Ik post dit alvast even, wellicht schrijf ik daarna weer verder.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 13 april 2010 om 16:11
Kun je anders bij de huisarts ofzo uitspreken dat je doodsgedachten hebt?
Het is een redelijk normaal verschijnsel bij depressie maar er rust een enorm taboe op.
Dan heb je het iig tegen íemand gezegd en krijg je misschien ook sneller hulp. Denk wel dat je hulp nodig hebt nu.
HA zal niet denken dat je meteen morgen van de brug springt. Maar zal wel inzien dat je depressie zwaar is op dit moment. (want daar heb je ook gradaties in)
Het is een redelijk normaal verschijnsel bij depressie maar er rust een enorm taboe op.
Dan heb je het iig tegen íemand gezegd en krijg je misschien ook sneller hulp. Denk wel dat je hulp nodig hebt nu.
HA zal niet denken dat je meteen morgen van de brug springt. Maar zal wel inzien dat je depressie zwaar is op dit moment. (want daar heb je ook gradaties in)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 13 april 2010 om 16:12
Wat een fijne reacties, dankjewel écht!
Mahna, praat je met niemand over je angsten dan? Het is ook zo lastig te begrijpen voor iemand anders. Zoals veel van mijn 'problemen' ik kan het nooit goed uitleggen maar het voelt wel heel heftig elke dag. Het belemmert me en ik doe niet wat ik zou willen doen met dit leven. Mijn verwachtingen zijn ook vaak te hoog en dat lees ik wel vaker op de psyche pijler. Ik denk niet dat ik daar de enige in ben.
De hulpverlening laat idd lang op zich wachten. Maar ook daar moet ik een beetje de hand in eigen boezem steken omdat ik vaak gedemotiveerd werd door de lange wachtlijsten of een psycholoog waarmee ik niet klikte of het ging ineens weer keigoed met me. Ik ben nu 28. Zonder baan want altijd ziek. Ik heb een huis en een vriend en een hond, twee ouders, twee zussen en een broer, een tuin.. Ik regel momenteel alles in huis omdat vriend een drukke goede baan heeft. Maar ik heb het echt gehad. Ik voel me zo minderwaardig. Nutteloos en zelfs overbodig, lastig.
Het is fijn om het hier van me af te schrijven. Ik kan met mijn zussen alles bespreken maar het onderwerp 'geen zin meer in het verdere leven' durf ik écht niet aan te breken! Want ik weet wel dat het over gaat, morgen ben ik mss weer helemaal vrolijk. Ik wil niet dat ze zich zorgen maken. maar van de andere kant wil ik ook niet dat ze zich schuldig voelen als er na jaren blijkt dat ik een heel zware periode gehad heb en dat niet met hun heb gedeeld. Of hulp heb gevraagd. Zo heb ik 6 jaar anorexia en boulimia gehad. Toen ik het vertelde was iedereen verbaasd en geschokt en vonden ze het vreselijk dat ik daar al die tijd zelf mee had rondgelopen. Ik weet gewoon niet wat ik hiermee moet. Mss uitprinten voor het eerste gesprek met mijn nieuwe psycholoog...
Mahna, praat je met niemand over je angsten dan? Het is ook zo lastig te begrijpen voor iemand anders. Zoals veel van mijn 'problemen' ik kan het nooit goed uitleggen maar het voelt wel heel heftig elke dag. Het belemmert me en ik doe niet wat ik zou willen doen met dit leven. Mijn verwachtingen zijn ook vaak te hoog en dat lees ik wel vaker op de psyche pijler. Ik denk niet dat ik daar de enige in ben.
De hulpverlening laat idd lang op zich wachten. Maar ook daar moet ik een beetje de hand in eigen boezem steken omdat ik vaak gedemotiveerd werd door de lange wachtlijsten of een psycholoog waarmee ik niet klikte of het ging ineens weer keigoed met me. Ik ben nu 28. Zonder baan want altijd ziek. Ik heb een huis en een vriend en een hond, twee ouders, twee zussen en een broer, een tuin.. Ik regel momenteel alles in huis omdat vriend een drukke goede baan heeft. Maar ik heb het echt gehad. Ik voel me zo minderwaardig. Nutteloos en zelfs overbodig, lastig.
Het is fijn om het hier van me af te schrijven. Ik kan met mijn zussen alles bespreken maar het onderwerp 'geen zin meer in het verdere leven' durf ik écht niet aan te breken! Want ik weet wel dat het over gaat, morgen ben ik mss weer helemaal vrolijk. Ik wil niet dat ze zich zorgen maken. maar van de andere kant wil ik ook niet dat ze zich schuldig voelen als er na jaren blijkt dat ik een heel zware periode gehad heb en dat niet met hun heb gedeeld. Of hulp heb gevraagd. Zo heb ik 6 jaar anorexia en boulimia gehad. Toen ik het vertelde was iedereen verbaasd en geschokt en vonden ze het vreselijk dat ik daar al die tijd zelf mee had rondgelopen. Ik weet gewoon niet wat ik hiermee moet. Mss uitprinten voor het eerste gesprek met mijn nieuwe psycholoog...
dinsdag 13 april 2010 om 16:22
quote:zomerfreak schreef op 13 april 2010 @ 16:12:
Mahna, praat je met niemand over je angsten dan? Het is ook zo lastig te begrijpen voor iemand anders.
Ik zit al in een lang traject van het GGZ: eerst individueel, toen naar een groep, donderdag heb ik een gesprek met een nieuwe psycholoog, hopelijk voor cognitieve therapie. Heb eigenlijk behoefte nu om een nieuwe TO te openen, omdat ik niet centraal wil staan in jouw TO, die gaat namelijk over jou!
Wil donderdag voor het eerst in mijn leven mijn angsten bespreekbaar maken bij de psycholoog. Heb dit nog niet eerder bij een psycholoog gedaan, omdat ik bang was voor afkeuring en afwijzing (bullshit, dat weet ik ook wel, ze zien die problemen elke dag langskomen!)
Anyway, ik wens je heel veel succes met je aanpak van je problemen; ik vind het in ieder geval heel erg sterk van je!
Mahna, praat je met niemand over je angsten dan? Het is ook zo lastig te begrijpen voor iemand anders.
Ik zit al in een lang traject van het GGZ: eerst individueel, toen naar een groep, donderdag heb ik een gesprek met een nieuwe psycholoog, hopelijk voor cognitieve therapie. Heb eigenlijk behoefte nu om een nieuwe TO te openen, omdat ik niet centraal wil staan in jouw TO, die gaat namelijk over jou!
Wil donderdag voor het eerst in mijn leven mijn angsten bespreekbaar maken bij de psycholoog. Heb dit nog niet eerder bij een psycholoog gedaan, omdat ik bang was voor afkeuring en afwijzing (bullshit, dat weet ik ook wel, ze zien die problemen elke dag langskomen!)
Anyway, ik wens je heel veel succes met je aanpak van je problemen; ik vind het in ieder geval heel erg sterk van je!
dinsdag 13 april 2010 om 16:22
Ohh nog meer reactie's, wat fijn zeg!
Zjena, ik las je topic gisteren. Hoe gaat het nu met je? Ik hoop echt dat je snel duidelijk hebt en bedankt voor je reactie! Heel erg lief en waardevol.
Dibah, ook helemaal gelijk in. Ik moet meer aan mezelf denken. Maar ben zo bang dat ik dan alles kwijtraak. Alhoewel.. als ik bedenk wat ik nu heb en of ik me echt gelukkig voel is het antwoord ook nee.. Ik ben niet gelukkig.
Het taboe over gedachten en angsten om dood te gaan ken ik wel ja, ik werd altij enorm boos op mensen die zeiden dat ze dood wilde of zelfmoord pleegden. Ik ga dat natuurlijk écht niet doen maar de gedachte die soms in me opkomt is echt f**ing scary!
Ik voel me er we al beter bij om het hier neer te zetten. Ook heb ik lang gedacht (weet het eigenlijk wel zeker) dat door mijn blowen en drinkgedrag de angsten alleen maar erger zijn geworden. Ik krijg nu oxazepam en alprazolam van de huisarts. Bij de nieuwe therapie gaan ze kijken of ze me kunnen ondersteunen met antidepressiva. Heb ik een aantal jaren geleden ook gehad maar deed het daar niet heel goed op. Ik hoop dat dat nu wel het geval is.
Zjena, ik las je topic gisteren. Hoe gaat het nu met je? Ik hoop echt dat je snel duidelijk hebt en bedankt voor je reactie! Heel erg lief en waardevol.
Dibah, ook helemaal gelijk in. Ik moet meer aan mezelf denken. Maar ben zo bang dat ik dan alles kwijtraak. Alhoewel.. als ik bedenk wat ik nu heb en of ik me echt gelukkig voel is het antwoord ook nee.. Ik ben niet gelukkig.
Het taboe over gedachten en angsten om dood te gaan ken ik wel ja, ik werd altij enorm boos op mensen die zeiden dat ze dood wilde of zelfmoord pleegden. Ik ga dat natuurlijk écht niet doen maar de gedachte die soms in me opkomt is echt f**ing scary!
Ik voel me er we al beter bij om het hier neer te zetten. Ook heb ik lang gedacht (weet het eigenlijk wel zeker) dat door mijn blowen en drinkgedrag de angsten alleen maar erger zijn geworden. Ik krijg nu oxazepam en alprazolam van de huisarts. Bij de nieuwe therapie gaan ze kijken of ze me kunnen ondersteunen met antidepressiva. Heb ik een aantal jaren geleden ook gehad maar deed het daar niet heel goed op. Ik hoop dat dat nu wel het geval is.
dinsdag 13 april 2010 om 16:33
dinsdag 13 april 2010 om 16:44
Ik denk ook dat je een schop onder je kont nodig hebt, je hebt het al niet makkelijk door je depressie en je angsten en eetstoornis maar je verergert de boel ook nog door te drinken. Waar ben je mee bezig?
Hoe kan het zin hebben om jou een schop onder je kont te geven als je jezelf de moeite niet waard vindt. Je moet niet langer pikken dat je jezelf zo behandelt
Hoe kan het zin hebben om jou een schop onder je kont te geven als je jezelf de moeite niet waard vindt. Je moet niet langer pikken dat je jezelf zo behandelt
dinsdag 13 april 2010 om 16:50
quote:meds schreef op 13 april 2010 @ 16:44:
Ik denk ook dat je een schop onder je kont nodig hebt, je hebt het al niet makkelijk door je depressie en je angsten en eetstoornis maar je verergert de boel ook nog door te drinken. Waar ben je mee bezig?
Hoe kan het zin hebben om jou een schop onder je kont te geven als je jezelf de moeite niet waard vindt. Je moet niet langer pikken dat je jezelf zo behandelt
Ja daar zitten de meeste mensen nu precies op te wachten. Tot alle betweters langs gekomen zijn met hun ..... adviezen.
Je moet dit en je moet dat je moet zus en je moet zo.
Ze moet helemaal niets, noppes nada. Zeker geen ongevraagde adviezen.
Ik denk ook dat je een schop onder je kont nodig hebt, je hebt het al niet makkelijk door je depressie en je angsten en eetstoornis maar je verergert de boel ook nog door te drinken. Waar ben je mee bezig?
Hoe kan het zin hebben om jou een schop onder je kont te geven als je jezelf de moeite niet waard vindt. Je moet niet langer pikken dat je jezelf zo behandelt
Ja daar zitten de meeste mensen nu precies op te wachten. Tot alle betweters langs gekomen zijn met hun ..... adviezen.
Je moet dit en je moet dat je moet zus en je moet zo.
Ze moet helemaal niets, noppes nada. Zeker geen ongevraagde adviezen.
dinsdag 13 april 2010 om 16:55
quote:mahna schreef op 13 april 2010 @ 16:33:
TO is geopend
Eens met wat Moonlight82 zegt: op doodsgedachten ligt een taboe, vandaar dat je het misschien niet bespreekbaar durft te maken bij je familie, ook om ze niet ongerust te maken. Logisch en heel lief van je. Ik zou het zelf ook niet durven aansnijden, bang voor de reacties...
Ik denk dat het zelfs beter is om ze bij bepaalde mensen niet uit te spreken. Die zullen misschien het niet kunnen nuanceren en altijd bang blijven dat je jezelf iets aan doet.
Ik heb mijn naaste omgeving ook niet verteld dat ik zulke gedachten gehad heb. Ze hebben er niks aan.
Op het forum durf ik het echter wel kwijt. Omdat daar het taboe nét een tikkeltje minder is.
(Misschien goed om erbij te zeggen dat het een heel gevoelig onderwerp is op het forum en dat er niet de nadruk op mag liggen in je posts. En al helemaal geen dreigingen. Maar ik heb niet het idee dat je dat zult gaan doen. Er zijn iig strenge regels voor, maar je zult gewaarschuwd worden als je in het grensgebied komt)
TO is geopend
Eens met wat Moonlight82 zegt: op doodsgedachten ligt een taboe, vandaar dat je het misschien niet bespreekbaar durft te maken bij je familie, ook om ze niet ongerust te maken. Logisch en heel lief van je. Ik zou het zelf ook niet durven aansnijden, bang voor de reacties...
Ik denk dat het zelfs beter is om ze bij bepaalde mensen niet uit te spreken. Die zullen misschien het niet kunnen nuanceren en altijd bang blijven dat je jezelf iets aan doet.
Ik heb mijn naaste omgeving ook niet verteld dat ik zulke gedachten gehad heb. Ze hebben er niks aan.
Op het forum durf ik het echter wel kwijt. Omdat daar het taboe nét een tikkeltje minder is.
(Misschien goed om erbij te zeggen dat het een heel gevoelig onderwerp is op het forum en dat er niet de nadruk op mag liggen in je posts. En al helemaal geen dreigingen. Maar ik heb niet het idee dat je dat zult gaan doen. Er zijn iig strenge regels voor, maar je zult gewaarschuwd worden als je in het grensgebied komt)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 13 april 2010 om 16:55
quote:Moonlight82 schreef op 13 april 2010 @ 16:53:
Iedereen geeft toch adviezen hier?
Het is aan TO om te kijken welke ze gebruikt en welke niet.Als je ergens mee worstelt, dan heeft het geen enkele zin dat ander zegt "het moet". Zoiets kan enkel uit jezelf ontstaan. Soms heb je daar bergen moed voor nodig. Hoe harder een ander tegen je aanschopt, des te minder moed krijg/heb je.
Iedereen geeft toch adviezen hier?
Het is aan TO om te kijken welke ze gebruikt en welke niet.Als je ergens mee worstelt, dan heeft het geen enkele zin dat ander zegt "het moet". Zoiets kan enkel uit jezelf ontstaan. Soms heb je daar bergen moed voor nodig. Hoe harder een ander tegen je aanschopt, des te minder moed krijg/heb je.
dinsdag 13 april 2010 om 16:56
dinsdag 13 april 2010 om 16:59
Hmm. ik kan me de reactie van Meds goed voorstellen eigenlijk, het is net waar de schoen dus wringt. Ik voél dat niet, dat ik mezelf de moeite waard moet vinden.. Dat klinkt heel dramatisch natuurlijk. Ik Weet dat ik mijn gezondheid op het spel zet. Enórm op het spel zet! Maar iemand die voor een trein gaat liggen doet dat ook en doet het niet zomaar. Het zit heel diep, die depressie. Ik voel het gewoon niet meer. Levenslust, motivatie.. ik doe alsof en het lukt me al een paar jaar maar nu breekt dit me ook helemaal op. Ik heb geen idee hoe ik uit kan leggen wat het gevoel is. En ik ben boos op mezelf, wil mezelf niet verwaarlozen. Ik hoop gewoon dat dit eens over gaat. En ik de kwaliteit van mijn leven weer kan zien. Jullie hebben allemaal gelijk, Dibah ook. Ik sta wel open voor dit soort reacties. Er moet namelijk echt iets radicaal veranderen.
dinsdag 13 april 2010 om 17:02
quote:zomerfreak schreef op 13 april 2010 @ 16:59:
Hmm. ik kan me de reactie van Meds goed voorstellen eigenlijk, het is net waar de schoen dus wringt. Ik voél dat niet, dat ik mezelf de moeite waard moet vinden.. Dat klinkt heel dramatisch natuurlijk. Ik Weet dat ik mijn gezondheid op het spel zet. Enórm op het spel zet! Maar iemand die voor een trein gaat liggen doet dat ook en doet het niet zomaar. Het zit heel diep, die depressie. Ik voel het gewoon niet meer. Levenslust, motivatie.. ik doe alsof en het lukt me al een paar jaar maar nu breekt dit me ook helemaal op. Ik heb geen idee hoe ik uit kan leggen wat het gevoel is. En ik ben boos op mezelf, wil mezelf niet verwaarlozen. Ik hoop gewoon dat dit eens over gaat. En ik de kwaliteit van mijn leven weer kan zien. Jullie hebben allemaal gelijk, Dibah ook. Ik sta wel open voor dit soort reacties. Er moet namelijk echt iets radicaal veranderen.
Dat gaat je ook wel lukken, maar enkel door opbouwende kritiek.
Jij weet ook wel, dat dit allemaal niet goed is voor jezelf. Er moet perspectief voor je komen. Daar gaat het om.
Die schoppen van Meds, ach ja..............
Hmm. ik kan me de reactie van Meds goed voorstellen eigenlijk, het is net waar de schoen dus wringt. Ik voél dat niet, dat ik mezelf de moeite waard moet vinden.. Dat klinkt heel dramatisch natuurlijk. Ik Weet dat ik mijn gezondheid op het spel zet. Enórm op het spel zet! Maar iemand die voor een trein gaat liggen doet dat ook en doet het niet zomaar. Het zit heel diep, die depressie. Ik voel het gewoon niet meer. Levenslust, motivatie.. ik doe alsof en het lukt me al een paar jaar maar nu breekt dit me ook helemaal op. Ik heb geen idee hoe ik uit kan leggen wat het gevoel is. En ik ben boos op mezelf, wil mezelf niet verwaarlozen. Ik hoop gewoon dat dit eens over gaat. En ik de kwaliteit van mijn leven weer kan zien. Jullie hebben allemaal gelijk, Dibah ook. Ik sta wel open voor dit soort reacties. Er moet namelijk echt iets radicaal veranderen.
Dat gaat je ook wel lukken, maar enkel door opbouwende kritiek.
Jij weet ook wel, dat dit allemaal niet goed is voor jezelf. Er moet perspectief voor je komen. Daar gaat het om.
Die schoppen van Meds, ach ja..............
dinsdag 13 april 2010 om 17:04
hey lieve Zomerfreak, eng is dat als je denkt aan dood en dood willen gaan ik heb die gedachten ook gehad en soms nog wel. Het leven is soms gewoon verdomde moeilijk ik voelde me altijd enorm schuldig als ik die gedachten had en bang, door de psych heb ik geleerd dat je álles mag denken maar niet alles mag doen. Daar zit een groot verschil in. Sindsdien laat ik deze gedachten gewoon toe hoe eng ze ook zijn. Als ze te erg worden en ik denk dat ik het niet meer aankan dan heb ik een nummer van de crisisdienst die ik kan en mag bellen ook dat geeft me enorm veel rust. Wie weet kan je inderdaad nu je nog niet bij de psycholoog bent iets met je huisarts afspreken zodat je, je niet meer zo alleen voelt als je deze gedachtes hebt?
En hoe moeilijk ook toch met je geliefden er over praten, zeker met je vriend over je verlatingsangst dan kan hij je helpen.
En inderdaad liever voor jezelf zijn ipv een schop onder je kont, behalve dan qua alcohol daar mag je jezelf een schop onder je kont voor geven en voor de rest lief voor jezelf zijn!
Dikke knuffel van mij.
En hoe moeilijk ook toch met je geliefden er over praten, zeker met je vriend over je verlatingsangst dan kan hij je helpen.
En inderdaad liever voor jezelf zijn ipv een schop onder je kont, behalve dan qua alcohol daar mag je jezelf een schop onder je kont voor geven en voor de rest lief voor jezelf zijn!
Dikke knuffel van mij.
