Psyche
alle pijlers
hele donkere dag vandaag..
dinsdag 13 april 2010 om 15:48
Hey,
Dit wordt een pure wanhoopspost denk ik. Heb niet eens zin om een nieuwe nick aan te maken terwijl ik wel kans maak herkenbaar te zijn.
Ik kamp al een jaar of tien met depressie's eetstoornissen en paniekaanvallen. Gecombineerd met verslavingen (veel blowen in het verleden en momenteel behoorlijk problemen met alcohol)
Ik hou mezelf al een aantal jaren redelijk op de been, praat er over met vrienden en heb de liefste familie. (2 iets oudere zussen waar ik altijd terecht kan) Ook heb ik een superlieve vriend waarmee ik samenwoon. Ik hou vreselijk veel van deze mensen maar ik zak af en toe zo weg in mijn negativiteit. Zoals vandaag dus, ik heb er gewoon geen zin meer in en de denk er zelfs wel eens aan om er een eind aan te maken. Uiteraard spreek ik dit niet uit, ik vind het vreselijk als ik dat denk en het maakt me heel erg bang. Ik wil ook niet dat iemand zich extreem zorgen gaat maken, want weet wel dat ik er weer bovenop kom. Voor de buitenwereld ben ik een volkomen normaal mens, Mijn naasten weten natuurlijk wel van mijn angsten en eetproblemen. Het gaat met vlagen heel goed en dan val ik ineens weer in die put. Ik voel me uitgeput, als ik smorgens wakker wordt begint het al. Ik zit tijdelijk in de ziektewet omdat ik keer op keer tegen de lamp aanloop. Te hard ren, te streng ben voor mezelf...
Ik weet het gewoon niet meer. Durf niet tegen mijn vriend te zeggen dat ik wel eens denk aan doodgaan, vanaf het moment dat hij thuiskomt straks loop ik met een mona lisa smile door het huis en doe ik of alles ok is. Tuurlijk prikt hij er wel eens doorheen. Hij is ook niet stom. Het erge is dat zijn broer een paar jaar gelden zelfmoord heeft gepleegd omdat hij psychoses had. En ik durf er echt niet met hem over te praten.
Ik heb hulp gehad, Riagg, GGZ, en sta nu op een wachtlijst voor een intensief therapieproject. Incl diagnostiek. Ook ben ik bij verschillende klinieken geweest die me willen opnemen. (het zelfs noodzakelijk vinden, maar de wachtlijsten zo lang en als het dan een tijdje goed gaat haak ik af.) Heel stom van mezelf. Ik kan me nu gewoon niet voorstellen dat dit de kwaliteit is van de rest van mijn leven, het is zo zwaar..
Ik denk dat ik een dikke trap onder mijn kont nodig heb maar bij alle hulpverlenders waar ik geweest ben zeggen ze juist dat ik wat aardiger voor mezelf moet zijn. En dat ik geen superwoman kan zijn en dat ook niet hoef te proberen.
Ik hoop dat er iemand is die hier iets in herkent. Iig bedankt voor het lezen alvast
Dit wordt een pure wanhoopspost denk ik. Heb niet eens zin om een nieuwe nick aan te maken terwijl ik wel kans maak herkenbaar te zijn.
Ik kamp al een jaar of tien met depressie's eetstoornissen en paniekaanvallen. Gecombineerd met verslavingen (veel blowen in het verleden en momenteel behoorlijk problemen met alcohol)
Ik hou mezelf al een aantal jaren redelijk op de been, praat er over met vrienden en heb de liefste familie. (2 iets oudere zussen waar ik altijd terecht kan) Ook heb ik een superlieve vriend waarmee ik samenwoon. Ik hou vreselijk veel van deze mensen maar ik zak af en toe zo weg in mijn negativiteit. Zoals vandaag dus, ik heb er gewoon geen zin meer in en de denk er zelfs wel eens aan om er een eind aan te maken. Uiteraard spreek ik dit niet uit, ik vind het vreselijk als ik dat denk en het maakt me heel erg bang. Ik wil ook niet dat iemand zich extreem zorgen gaat maken, want weet wel dat ik er weer bovenop kom. Voor de buitenwereld ben ik een volkomen normaal mens, Mijn naasten weten natuurlijk wel van mijn angsten en eetproblemen. Het gaat met vlagen heel goed en dan val ik ineens weer in die put. Ik voel me uitgeput, als ik smorgens wakker wordt begint het al. Ik zit tijdelijk in de ziektewet omdat ik keer op keer tegen de lamp aanloop. Te hard ren, te streng ben voor mezelf...
Ik weet het gewoon niet meer. Durf niet tegen mijn vriend te zeggen dat ik wel eens denk aan doodgaan, vanaf het moment dat hij thuiskomt straks loop ik met een mona lisa smile door het huis en doe ik of alles ok is. Tuurlijk prikt hij er wel eens doorheen. Hij is ook niet stom. Het erge is dat zijn broer een paar jaar gelden zelfmoord heeft gepleegd omdat hij psychoses had. En ik durf er echt niet met hem over te praten.
Ik heb hulp gehad, Riagg, GGZ, en sta nu op een wachtlijst voor een intensief therapieproject. Incl diagnostiek. Ook ben ik bij verschillende klinieken geweest die me willen opnemen. (het zelfs noodzakelijk vinden, maar de wachtlijsten zo lang en als het dan een tijdje goed gaat haak ik af.) Heel stom van mezelf. Ik kan me nu gewoon niet voorstellen dat dit de kwaliteit is van de rest van mijn leven, het is zo zwaar..
Ik denk dat ik een dikke trap onder mijn kont nodig heb maar bij alle hulpverlenders waar ik geweest ben zeggen ze juist dat ik wat aardiger voor mezelf moet zijn. En dat ik geen superwoman kan zijn en dat ook niet hoef te proberen.
Ik hoop dat er iemand is die hier iets in herkent. Iig bedankt voor het lezen alvast
woensdag 14 april 2010 om 17:46
Dat pakpapiertje mag je naar de buitenwereld omhouden. Althans dat wil zeggen op je werk, in winkels, op feestjes e.d. maar NIET bij je vriend, ouders, echt goede vrienden en de psyg. Laat hier maar heel duidelijk zien hoe je je voelt.
Het maakt het alleen maar moeilijker als je je niet bloot geeft en zeker bij de psyg haal je geen of niet voldoende resultaat als je niet het achterste van je tong laat zien. Let wel: deze mensen zijn, als ze goed zijn, er om je te helpen, staan objectief erin, zullen je niet veroordelen en er alles aan doen jouw leven weer glans te geven. Je werkt jezelf tegen als je zegt dat het allemaal wel meevalt. Wees hier wel hard voor jezelf. Ga door het diepe dal tijdens de gesprekken toen je emoties!
Het maakt het alleen maar moeilijker als je je niet bloot geeft en zeker bij de psyg haal je geen of niet voldoende resultaat als je niet het achterste van je tong laat zien. Let wel: deze mensen zijn, als ze goed zijn, er om je te helpen, staan objectief erin, zullen je niet veroordelen en er alles aan doen jouw leven weer glans te geven. Je werkt jezelf tegen als je zegt dat het allemaal wel meevalt. Wees hier wel hard voor jezelf. Ga door het diepe dal tijdens de gesprekken toen je emoties!
woensdag 14 april 2010 om 17:55
Hoi Zomerfreak,
Wat een shat van een vriend! Goed idee van hem om je te schijven om je zo te bereiken.
En van jou ook goed plan om teschrijven.
Stukje biiij beetje kun je het mischien bepraten, maar stapje voor stapje.
Zal wel aan je denknen vanavond. En ik ddnek niet dat het te laat is hoor, anders had hij jou niet geschreven.
Geef hem maar een stevige omhels!
Zjena
Wat een shat van een vriend! Goed idee van hem om je te schijven om je zo te bereiken.
En van jou ook goed plan om teschrijven.
Stukje biiij beetje kun je het mischien bepraten, maar stapje voor stapje.
Zal wel aan je denknen vanavond. En ik ddnek niet dat het te laat is hoor, anders had hij jou niet geschreven.
Geef hem maar een stevige omhels!
Zjena
woensdag 14 april 2010 om 18:49
Hoi allemaal, weer erg bedankt voor de reacties joh! Echt super.
Ik heb gepraat net, mijn brief overhandigd, Mijn vriend was fantastisch lief en behulpzaam. Hij was blij dat ik nu eens eerlijk was en vond ook dat ik mijn meest donkere gedachten niet voor hem verborgen moest houden. Ook zei hij dat hij het herkenbaar vond en bang was. Hij bood aan om nu zelf de crisisdienst te bellen omdat hupverlening wel ernstig noodzakelijk is en hij zich vreselijk zorgen maakt. Ik schrijf morgen weer een update, zometeen ga ik naar mijn ouders. Keibedankt voor jullie reacties weer!
Ik heb gepraat net, mijn brief overhandigd, Mijn vriend was fantastisch lief en behulpzaam. Hij was blij dat ik nu eens eerlijk was en vond ook dat ik mijn meest donkere gedachten niet voor hem verborgen moest houden. Ook zei hij dat hij het herkenbaar vond en bang was. Hij bood aan om nu zelf de crisisdienst te bellen omdat hupverlening wel ernstig noodzakelijk is en hij zich vreselijk zorgen maakt. Ik schrijf morgen weer een update, zometeen ga ik naar mijn ouders. Keibedankt voor jullie reacties weer!
woensdag 14 april 2010 om 18:59
Goed zeg, dat je die brief geschreven en gegeven hebt!
Ik denk dat het voor je vriend ook heel positief kan voelen dat je hem hierover in vertrouwen neemt. Waarschijnlijk merkte hij al langer dat het niet goed met je ging, maar kon hij er weinig aan doen. Nu je hem erbij betrekt kan hij wat meer voor je betekenen hierin.
Veel plezier bij je ouders.
En succes!!
Ik denk dat het voor je vriend ook heel positief kan voelen dat je hem hierover in vertrouwen neemt. Waarschijnlijk merkte hij al langer dat het niet goed met je ging, maar kon hij er weinig aan doen. Nu je hem erbij betrekt kan hij wat meer voor je betekenen hierin.
Veel plezier bij je ouders.
En succes!!
Dat was mijn spreekbeurt, zijn er nog vragen?!
woensdag 14 april 2010 om 22:45
Ben ik weer even. Ook nu met mijn pap en mam gepraat. Was er zelf niet over begonnen maar mijn moeder vroeg op een bepaald moment hoe het nou met therapie zat. Vriend zat tegenover me en kan heel goed met mijn ouders door een deur. Ik heb veel verteld. Over hoe ik me soms voel. En hoe ik vanacht misselijk wakker werd. Mijn pa kent het, zoals ik eerder al schreef. Mijn moeder is wat gesloten maar ze was wel degene die erover begon. ik heb het gewoon gezegd. En ook gezegd dat het lastig gr omdat ik niet wil dat ze er minder goed door slapen. In ieder geval was de boodschap duidelijk. Ik moet praten, bellen, mailen, langskomen.. Het doet wel pijn om mijn ouders zo radeloos te zien. Terwijl ze wel heel nuchter en begripvol en vooral erg liefdevol zijn. Ik ga ze nu nog een sms sturen om te zeggen hoeveel ik van ze hou. Ben nu op mobiel internet dus mischien wat tikfouten:)
donderdag 15 april 2010 om 00:23
Tikfouten valt wel mee.
Wat de crisisdienst betreft: ik ben zelf jaren geleden via de crisisdienst binnengekomen bij GGZ. Had daarvoor nog geen contact met ze. Via die crisisdienst was het bellen - gesprek - en ik werd meteen opgenomen. Daarna heb ik altijd hulp gekregen als het nodig was.
Wat ik wil zeggen: je kaart zelf het probleem van de lange wachtlijsten aan, maar via de crisisdienst kom je meteen goed binnen. Als je vriend denkt dat het goed is die te bellen, is dat misschien wel zo.
Ik zeg niet dat je dan dus meteen opgenomen wordt maar het kan gebeuren dat het 20 x sneller is dan een andere weg.
Wat de crisisdienst betreft: ik ben zelf jaren geleden via de crisisdienst binnengekomen bij GGZ. Had daarvoor nog geen contact met ze. Via die crisisdienst was het bellen - gesprek - en ik werd meteen opgenomen. Daarna heb ik altijd hulp gekregen als het nodig was.
Wat ik wil zeggen: je kaart zelf het probleem van de lange wachtlijsten aan, maar via de crisisdienst kom je meteen goed binnen. Als je vriend denkt dat het goed is die te bellen, is dat misschien wel zo.
Ik zeg niet dat je dan dus meteen opgenomen wordt maar het kan gebeuren dat het 20 x sneller is dan een andere weg.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 15 april 2010 om 10:50
Hi Moonlight, wat heftig zeg. Ben je toen meteen opgenomen en hoe lang heb je daar gezeten? Hoe oud was je toen? Ik heb er eerlijk gezegd vaak aan gedacht om een crisisdienst te bellen. Natuurlijk altijd op die hele slechte dagen. Mijn vriend vroeg me gisteren of hij moest bellen. Hij heeft lang met me gepraat en gaf duidelijk aan dat de situatie wel steeds erger begint te worden en dat hij patronen ziet, (die hij herkent van zijn broer) en dat hij telkens probeert me de goede richting in te sturen en me niet kan zien aftakelen. Het raakt hem ook extreem hard. Ik heb dit soort gesprekken wel al eens eerder met hem gehad en als hij dan zei 'ik ga ze nú bellen' krabbelde ik altijd terug. Want bang, panisch..
Gisteren dacht ik voor het eerst dat het dan waarschijnlijk toch wel een goed idee zou zijn. Eigenlijk de enige oplossing. Maar ik werd toch weer bang en heb gezegd dat ik het nog een paar dagen zou bekijken. En (natuurlijk) vandaag voel ik me weer beter. Het gaat zo met extreme ups en downs. Ik kan niet zeggen dat ik me heel goed voel maar ik zie het niet meer zo somber als gisteren en eergisteren. Hoewel ik me zeker besef dat ik die dagen wel serieus moet nemen. Er klopt gewoon iets niet.
Ook met mijn ouders gepraat hierover, ze weten het wel al jaren hoor. Dat ik zo vastloop soms. Maar ik ben er meestal luchtig over. Mijn pap zei gisteren dat hij dat altijd merkt aan mijn stemmingen. As ik heel overdreven leuk doe en een beetje een vlotte babbel heb, dat het dan júist niet ok is. Dan raak ik geforceerd leuk ofzoiets. Ik merk steeds meer dat ik moet blijven praten. Toen ik mijn vriend leerde kennen was ik een heel stil meisje, en hij zag dat er vanalles zat maar ik kreeg het er niet uit. Ook tegen mijn ouders en zussen speel ik vaak toneel. En nu ik meer praat kom ik er dus achter dat ze het wel zien maar zich radeoos voelen. Niet weten wat te doen. Ik ben er nog lang niet maar ik ga in het vervolg wel echt meer praten. Het lucht sowieso op
Gisteren dacht ik voor het eerst dat het dan waarschijnlijk toch wel een goed idee zou zijn. Eigenlijk de enige oplossing. Maar ik werd toch weer bang en heb gezegd dat ik het nog een paar dagen zou bekijken. En (natuurlijk) vandaag voel ik me weer beter. Het gaat zo met extreme ups en downs. Ik kan niet zeggen dat ik me heel goed voel maar ik zie het niet meer zo somber als gisteren en eergisteren. Hoewel ik me zeker besef dat ik die dagen wel serieus moet nemen. Er klopt gewoon iets niet.
Ook met mijn ouders gepraat hierover, ze weten het wel al jaren hoor. Dat ik zo vastloop soms. Maar ik ben er meestal luchtig over. Mijn pap zei gisteren dat hij dat altijd merkt aan mijn stemmingen. As ik heel overdreven leuk doe en een beetje een vlotte babbel heb, dat het dan júist niet ok is. Dan raak ik geforceerd leuk ofzoiets. Ik merk steeds meer dat ik moet blijven praten. Toen ik mijn vriend leerde kennen was ik een heel stil meisje, en hij zag dat er vanalles zat maar ik kreeg het er niet uit. Ook tegen mijn ouders en zussen speel ik vaak toneel. En nu ik meer praat kom ik er dus achter dat ze het wel zien maar zich radeoos voelen. Niet weten wat te doen. Ik ben er nog lang niet maar ik ga in het vervolg wel echt meer praten. Het lucht sowieso op
donderdag 15 april 2010 om 11:39
Was even kijken of je de nacht goed door gekomen bent, heb je beter kunnen slapen? Je hebt al heel veel stappen gezet de afgelopen dagen hier gepraat, en nog veel belangrijker met je vriend en je ouders gesproken dat zijn toch al hele grote stappen!
Meer praten en blijven praten is inderdaad heel belangrijk, maar dat je andere hulp nodig hebt is denk ik ook wel duidelijk dat je zo lang nog moet wachten is gewoon niet fijn. Lastig crisisdienst bel je niet zomaar, aan de andere kant heb je nu wel hele moeilijke dagen gehad waarbij zij je misschien wel heel goed hadden kunnen helpen, daar zijn ze namelijk voor! Ik weet ook hoe groot de drempel is om te bellen weet ook niet of ik het zou doen als ik weer in zo'n situatie terecht zou komen nu denk ik ja ik bel want daar wil ik nooit meer naar terug, maar of ik dat ook echt zou gaan doen ik weet het niet tis ook verdomde eng om dat te doen.
Niet echt wijze raad dus, maar denk aan je en mij helpt het te weten dat ik niet alleen ben met deze gedachtes.
Meer praten en blijven praten is inderdaad heel belangrijk, maar dat je andere hulp nodig hebt is denk ik ook wel duidelijk dat je zo lang nog moet wachten is gewoon niet fijn. Lastig crisisdienst bel je niet zomaar, aan de andere kant heb je nu wel hele moeilijke dagen gehad waarbij zij je misschien wel heel goed hadden kunnen helpen, daar zijn ze namelijk voor! Ik weet ook hoe groot de drempel is om te bellen weet ook niet of ik het zou doen als ik weer in zo'n situatie terecht zou komen nu denk ik ja ik bel want daar wil ik nooit meer naar terug, maar of ik dat ook echt zou gaan doen ik weet het niet tis ook verdomde eng om dat te doen.
Niet echt wijze raad dus, maar denk aan je en mij helpt het te weten dat ik niet alleen ben met deze gedachtes.
donderdag 15 april 2010 om 14:38
Dankje Hannah, lief van je. Ik voel me vandaag alweer helemaal anders gelukkig, en als ik nu lees wat ik opgeschreven heb denk ik echt 'he? ben ik dat??'
Heb jij in een crisisopvang gezeten? Zo ja, wil je er eens iets over vertellen? Waar loop jij tegenaan?
Met mijn ouders ook gesproken over opname op de Paaz-afdeling. Ik begin er wel steeds meer vrede mee te krijgen dat dat in de toekomst eens kan gaan gebeuren. Als ik over een maand weer zo met mezelf aan het vechten ben bijvoorbeeld. Natuurlijk hoop ik dat het zo ver niet komt. En ik probeer zoveel mogelijk te praten en te accepteren dat het nu niet zo goed met me gaat. (al 10 jaar niet maar altijd voor me uit geschoven en gedaan of er niks was dus..)
Hoe gaat het nu met jou Hannah?
Heb jij in een crisisopvang gezeten? Zo ja, wil je er eens iets over vertellen? Waar loop jij tegenaan?
Met mijn ouders ook gesproken over opname op de Paaz-afdeling. Ik begin er wel steeds meer vrede mee te krijgen dat dat in de toekomst eens kan gaan gebeuren. Als ik over een maand weer zo met mezelf aan het vechten ben bijvoorbeeld. Natuurlijk hoop ik dat het zo ver niet komt. En ik probeer zoveel mogelijk te praten en te accepteren dat het nu niet zo goed met me gaat. (al 10 jaar niet maar altijd voor me uit geschoven en gedaan of er niks was dus..)
Hoe gaat het nu met jou Hannah?
donderdag 15 april 2010 om 14:52
Zomerfreak heb weinig tijd nu om te schrijven. Andere keer kom ik er ff kort op terug (opname)
Fijn dat je je wat beter voelt. Het garandeert niet dat het zo blijft en dat je geen terugval zult hebben, maar goed dat het rotste rotgevoel even weg is.
Fijn dat je je wat beter voelt. Het garandeert niet dat het zo blijft en dat je geen terugval zult hebben, maar goed dat het rotste rotgevoel even weg is.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 15 april 2010 om 15:03
Nee ik heb niet in de crisisopvang gezeten, ben wel herstellende van een depressie waarin ik wel periodes heb gehad waarin ik ook doodsgedachten had. Maar het bleef altijd bij gedachten. Tot afgelopen kerst die dagen heb ik het heel zwaar gehad, ben door een heel diep dal gegaan met gedachtes en handelingen die ik zelfs nu haast nog niet terug durf te halen zo eng. Achteraf denk ik had ik toen maar met de crisisdienst gebeld dat was beter geweest maar gelukkig is het goed afgelopen. Ik heb gelukkig al wel hulp van een psycholoog gesprekken die heel zwaar zijn maar me wel heel erg helpen. Nu denk ik nog wel eens dat ik niet verder wil maar gelukkig blijft dat bij gedachten die meestal in een aanval van verdriet en pijn komen en die gelukkig daarna weer op de achtergrond verdwijnen. En ik weet nu dat ik kan en mag bellen als het weer zo zwaar word als rond de kerst die afspraak heb ik ook met mijn spych en met mijn ouders gemaakt. Zij hebben het crisisnummer in ook hun klapper staan zodat zij mocht het nodig zijn voor mij kunnen bellen. Ik hoop dat het niet nodig is maar het geeft me wel rust dat ze er van weten en dat de crisisdienst er is in geval van nood.
Wel herkenbaar trouwens dat van jaren doen alsof het goed gaat deed ik ook tot afgelopen zomer door t verbreken van mijn relatie ik mezelf zo kwijt raakte dat ik niet meer weg kon lopen.... dat was de spreekwoordelijke druppel.... Weg lopen is zoveel gemakkelijker dan stilstaan en vechten voor jezelf, dan moet je soms dingen onder ogen zien die niet gemakkelijk zijn maar uiteindelijk is weg lopen nooit de oplossing...
Wel herkenbaar trouwens dat van jaren doen alsof het goed gaat deed ik ook tot afgelopen zomer door t verbreken van mijn relatie ik mezelf zo kwijt raakte dat ik niet meer weg kon lopen.... dat was de spreekwoordelijke druppel.... Weg lopen is zoveel gemakkelijker dan stilstaan en vechten voor jezelf, dan moet je soms dingen onder ogen zien die niet gemakkelijk zijn maar uiteindelijk is weg lopen nooit de oplossing...
vrijdag 16 april 2010 om 10:49
Hallo allemaal, ik ben er weer even. Het gaat tot nu toe redelijk maar zit toch wel heel sterk te denken aan een opname. Klinkt vreemd, hoe meer ik erover denk hoe sterker ik het gevoel krijg dat het voor nu nodig is. Ik ga het er vanavond nog over hebben met mijn vriend denk ik. Ik ben al 10 jaar aan't vechten tegen mezelf en voel me nu compleet uitgeput. Het enige wat ik wil is rust, praten en slapen. Ik ben ineens bereid om alles uit handen te geven en me totaal over te geven aan iemand anders. Dat heb ik nog nooit gehad. Wel goed geslapen, maar als ik dan wakker wordt wil ik gewoon niet meer opstaan. Dingen die me eerst geen moeite koste doe ik nu met heel veel tegenzin. Ik verwaarloos mezelf en mijn omgeving. Maak mijn post niet meer open, lees geen mails, neem geen telefoon op..
Ik weet niet hoe ik het weer op de rit moet krijgen. Ja, door het gewoon te doen natuurlijk. Hoppekee, schop onder mijn kont en weer een paar maanden doorgaan. Om vervolgens weer op dit punt te belanden. Ik ken het patroon namelijk al lang. En telkens als ik weer wegzak lijkt het nóg erger te worden. Nou ja, ik weet het ook niet zo goed meer. Dus mss ga ik toch de crisisdienst bellen.
Ik weet niet hoe ik het weer op de rit moet krijgen. Ja, door het gewoon te doen natuurlijk. Hoppekee, schop onder mijn kont en weer een paar maanden doorgaan. Om vervolgens weer op dit punt te belanden. Ik ken het patroon namelijk al lang. En telkens als ik weer wegzak lijkt het nóg erger te worden. Nou ja, ik weet het ook niet zo goed meer. Dus mss ga ik toch de crisisdienst bellen.
vrijdag 16 april 2010 om 11:41
Misschien moet je t gewoon keer doen, en met die mensen gaan praten dan weet je wat de mogelijkheden zijn. Dit is ook niets en jezelf nu een schop onder je kont geven helpt alleen als je niet over een poosje weer zo zit als nu maar dan misschien nog wel ietsje verder weer in de put..... Werkt je vriend? Kan je hem bellen of je ouders het met hen bespreken en dan eventueel samen bellen?
van mij in elk geval.
van mij in elk geval.
vrijdag 16 april 2010 om 14:38
Goed dat je serieus de crisisdienst overweegt. Ik vind de dingen die je schrijft heel herkenbaar. Geen telefoon opnemen, geen post openmaken, etc. En dan ook het schuldgevoel wat je krijgt dat je dát niet eens meer durft. En de schaamte.
Ik was echt bang voor de telefoon op een gegeven moment: bang dat ze me wél te pakken zouden krijgen en dan zouden gaan roepen wat voor looser ik wel was enzo.
áls je crisisdienst belt: veel sterkte komende tijd.
Ik heb gisteren beloofd over mijn opname te schrijven maar dat valt me vandaag even te zwaar. Bovendien is het voor iedereen anders dus ik vraag me af of je nu iets aan mijn verhaal zou hebben.
Take good care!
Ik was echt bang voor de telefoon op een gegeven moment: bang dat ze me wél te pakken zouden krijgen en dan zouden gaan roepen wat voor looser ik wel was enzo.
áls je crisisdienst belt: veel sterkte komende tijd.
Ik heb gisteren beloofd over mijn opname te schrijven maar dat valt me vandaag even te zwaar. Bovendien is het voor iedereen anders dus ik vraag me af of je nu iets aan mijn verhaal zou hebben.
Take good care!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 17 april 2010 om 10:50
dank jullie allebei, heftig voor je Moonlight. Ik kan me voorstellen dat het zwaar is om over te vertellen. Een dikke knuffel van mijn kant. Ik vind het heel fijn te weten dat ik niet de enige ben die dit heeft (gehad) Maar ook heel rot dat er meer mensen hiermee hebben rondgelopen. Ik zou het mijn grootste vijand niet gunnen. Met vriend praten is nu even moelijk, ik merk dat hij zich begint af te sluiten en wegloopt. Ook hij heeft natuurlijk vanalles meegemaakt en het valt hem erg zwaar. Dus ik probeer het weer een beetje gezellig te maken nu. Is ook belangrijk. Ik heb gisteren mijn zussen gemaild, wat dingen verteld en ze de link gegeven van dit topic. Ze kennen het forum en weten dat ik hier veel rondhang. Ik kreeg meteen lieve mailtjes terug en voel me vandaag redelijk. Mijn vriend is nu weg, hij moest plotseling dringend werken en liet ook wel een beetje doorschemeren dat hij bang is dat hij gaat wegrennen nu. Me ontwijken. Dat doet best veel pijn. Gelukkig heb ik mijn lieve hondje nog En mijn vriend zal ook rond de middag wel weer thuis zijn. Hoop ik tenminste. Ik ga nu lekker in mijn tuin werken en voel me dan straks vast helemaal opgeladen.
zaterdag 17 april 2010 om 11:02
Tuin werken is altijd goed
Ik heb op het forum al vaak geschreven over mijn opname maar soms is het gewoon handig om het ff niet te doen. Haalt wel veel naar boven iedere keer.
Kan zijn dat ik een keer ga zitten en het er zo uit flap, in een paar minuten maar t is nu beter van ff niet, zo op de zaterdagochtend.
Wat goed dat je je zussen laat weten hoe het gaat, op deze manier!
Misschien is weglopen niet het goede woord voor wat je vriend nu doet: misschien neemt hij even tijd voor zichzelf. Dat is helemaal niet raar, hij heeft ook een leven met een baan etc... soms is het even nodig om jezelf af te schermen voor alles om je heen. Denk dat heel veel mensen dat hebben, of het nou gaat om simpele dingen als een afwas die maar blijft staan, of ergere dingen als relatiekwesties.
Fijn dat je je hond hebt en ik hoop dat je geniet van het tuinieren.
Ik heb op het forum al vaak geschreven over mijn opname maar soms is het gewoon handig om het ff niet te doen. Haalt wel veel naar boven iedere keer.
Kan zijn dat ik een keer ga zitten en het er zo uit flap, in een paar minuten maar t is nu beter van ff niet, zo op de zaterdagochtend.
Wat goed dat je je zussen laat weten hoe het gaat, op deze manier!
Misschien is weglopen niet het goede woord voor wat je vriend nu doet: misschien neemt hij even tijd voor zichzelf. Dat is helemaal niet raar, hij heeft ook een leven met een baan etc... soms is het even nodig om jezelf af te schermen voor alles om je heen. Denk dat heel veel mensen dat hebben, of het nou gaat om simpele dingen als een afwas die maar blijft staan, of ergere dingen als relatiekwesties.
Fijn dat je je hond hebt en ik hoop dat je geniet van het tuinieren.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 17 april 2010 om 11:37
Lekker even met je handen bezig zijn, lekker wroeten in de aarde, begin ik ook steeds leuker te vinden!
Dat je vriend plotseling moet werken is geen weglopen, maar voor hem misschien wel even lekker om alles even op een rijtje te kunnen zetten. Tis ook moeilijk om iemand waar je veel van houd door zo´n diep dal te zien gaan.
Aan de andere kant moet jij nu niet mooi weer gaan spelen terwijl je, je nog niet goed voelt daar hebben jullie allebei niets aan.
Then again, je hebt zo gevochten de afgelopen dagen, zo in overlevingsmode gestaan dat nu even jezelf in een pauze stand zetten, struisvogelen je krachten misschien wel spaart en je daardoor weer verder kan straks.
Dan heeft struisvogeltje spelen zijn eigen functie even je hoofd in het zand en nergens aan denken, even tot rust komen, je krachten verzamelen om straks weer te kunnen vechten... mjah kan t niet beter omschrijven dan zo, hoop dat t een beetje duidelijk is wat ik bedoel .
knufff
Dat je vriend plotseling moet werken is geen weglopen, maar voor hem misschien wel even lekker om alles even op een rijtje te kunnen zetten. Tis ook moeilijk om iemand waar je veel van houd door zo´n diep dal te zien gaan.
Aan de andere kant moet jij nu niet mooi weer gaan spelen terwijl je, je nog niet goed voelt daar hebben jullie allebei niets aan.
Then again, je hebt zo gevochten de afgelopen dagen, zo in overlevingsmode gestaan dat nu even jezelf in een pauze stand zetten, struisvogelen je krachten misschien wel spaart en je daardoor weer verder kan straks.
Dan heeft struisvogeltje spelen zijn eigen functie even je hoofd in het zand en nergens aan denken, even tot rust komen, je krachten verzamelen om straks weer te kunnen vechten... mjah kan t niet beter omschrijven dan zo, hoop dat t een beetje duidelijk is wat ik bedoel .
knufff
woensdag 21 april 2010 om 15:17
Hey, daar ben ik weer even.
Er is toch wel van alles aan de hand de laatste dagen. Vanmorgen therapie gehad, dat was sowieso erg fijn. En sinds twee dagen hebben vriend en ik besloten even afstand van elkaar te nemen. Ik ben naar mijn ouders gegaan. Nu veel nadenken natuurlijk en huilen. Ik vind het zo rot dat het hier op misloopt. En natuurlijk hoop ik dat we er bovenop komen, maar ik heb wel echt het gevoel dat ik nu even tot mezelf moet terugkeren. En er daarna nooit meer van afwijken natuurlijk. Ik heb mijn vriend wel nog gesproken gisteren en vanmorgen. We hebben geen ruzie maar moeten toch eens bekijken wat nu verstandig is. Heel raar dus allemaal nu..
Er is toch wel van alles aan de hand de laatste dagen. Vanmorgen therapie gehad, dat was sowieso erg fijn. En sinds twee dagen hebben vriend en ik besloten even afstand van elkaar te nemen. Ik ben naar mijn ouders gegaan. Nu veel nadenken natuurlijk en huilen. Ik vind het zo rot dat het hier op misloopt. En natuurlijk hoop ik dat we er bovenop komen, maar ik heb wel echt het gevoel dat ik nu even tot mezelf moet terugkeren. En er daarna nooit meer van afwijken natuurlijk. Ik heb mijn vriend wel nog gesproken gisteren en vanmorgen. We hebben geen ruzie maar moeten toch eens bekijken wat nu verstandig is. Heel raar dus allemaal nu..
vrijdag 23 april 2010 om 11:20
Hoe ist nu met je? Kom je bij je ouders een beetje tot rust? Klinkt alsof je voor jezelf kiest hoe moeilijk die keuze ook laat je emoties maar gaan huil jank schreeuw desnoods ze moeten er uit. Niet meer gaan opkroppen en mooi weer gaan spelen daar doe je jezelf en alle mensen om je heen zoveel te kort mee.
van mij
van mij
