Psyche
alle pijlers
hele donkere dag vandaag..
dinsdag 13 april 2010 om 15:48
Hey,
Dit wordt een pure wanhoopspost denk ik. Heb niet eens zin om een nieuwe nick aan te maken terwijl ik wel kans maak herkenbaar te zijn.
Ik kamp al een jaar of tien met depressie's eetstoornissen en paniekaanvallen. Gecombineerd met verslavingen (veel blowen in het verleden en momenteel behoorlijk problemen met alcohol)
Ik hou mezelf al een aantal jaren redelijk op de been, praat er over met vrienden en heb de liefste familie. (2 iets oudere zussen waar ik altijd terecht kan) Ook heb ik een superlieve vriend waarmee ik samenwoon. Ik hou vreselijk veel van deze mensen maar ik zak af en toe zo weg in mijn negativiteit. Zoals vandaag dus, ik heb er gewoon geen zin meer in en de denk er zelfs wel eens aan om er een eind aan te maken. Uiteraard spreek ik dit niet uit, ik vind het vreselijk als ik dat denk en het maakt me heel erg bang. Ik wil ook niet dat iemand zich extreem zorgen gaat maken, want weet wel dat ik er weer bovenop kom. Voor de buitenwereld ben ik een volkomen normaal mens, Mijn naasten weten natuurlijk wel van mijn angsten en eetproblemen. Het gaat met vlagen heel goed en dan val ik ineens weer in die put. Ik voel me uitgeput, als ik smorgens wakker wordt begint het al. Ik zit tijdelijk in de ziektewet omdat ik keer op keer tegen de lamp aanloop. Te hard ren, te streng ben voor mezelf...
Ik weet het gewoon niet meer. Durf niet tegen mijn vriend te zeggen dat ik wel eens denk aan doodgaan, vanaf het moment dat hij thuiskomt straks loop ik met een mona lisa smile door het huis en doe ik of alles ok is. Tuurlijk prikt hij er wel eens doorheen. Hij is ook niet stom. Het erge is dat zijn broer een paar jaar gelden zelfmoord heeft gepleegd omdat hij psychoses had. En ik durf er echt niet met hem over te praten.
Ik heb hulp gehad, Riagg, GGZ, en sta nu op een wachtlijst voor een intensief therapieproject. Incl diagnostiek. Ook ben ik bij verschillende klinieken geweest die me willen opnemen. (het zelfs noodzakelijk vinden, maar de wachtlijsten zo lang en als het dan een tijdje goed gaat haak ik af.) Heel stom van mezelf. Ik kan me nu gewoon niet voorstellen dat dit de kwaliteit is van de rest van mijn leven, het is zo zwaar..
Ik denk dat ik een dikke trap onder mijn kont nodig heb maar bij alle hulpverlenders waar ik geweest ben zeggen ze juist dat ik wat aardiger voor mezelf moet zijn. En dat ik geen superwoman kan zijn en dat ook niet hoef te proberen.
Ik hoop dat er iemand is die hier iets in herkent. Iig bedankt voor het lezen alvast
Dit wordt een pure wanhoopspost denk ik. Heb niet eens zin om een nieuwe nick aan te maken terwijl ik wel kans maak herkenbaar te zijn.
Ik kamp al een jaar of tien met depressie's eetstoornissen en paniekaanvallen. Gecombineerd met verslavingen (veel blowen in het verleden en momenteel behoorlijk problemen met alcohol)
Ik hou mezelf al een aantal jaren redelijk op de been, praat er over met vrienden en heb de liefste familie. (2 iets oudere zussen waar ik altijd terecht kan) Ook heb ik een superlieve vriend waarmee ik samenwoon. Ik hou vreselijk veel van deze mensen maar ik zak af en toe zo weg in mijn negativiteit. Zoals vandaag dus, ik heb er gewoon geen zin meer in en de denk er zelfs wel eens aan om er een eind aan te maken. Uiteraard spreek ik dit niet uit, ik vind het vreselijk als ik dat denk en het maakt me heel erg bang. Ik wil ook niet dat iemand zich extreem zorgen gaat maken, want weet wel dat ik er weer bovenop kom. Voor de buitenwereld ben ik een volkomen normaal mens, Mijn naasten weten natuurlijk wel van mijn angsten en eetproblemen. Het gaat met vlagen heel goed en dan val ik ineens weer in die put. Ik voel me uitgeput, als ik smorgens wakker wordt begint het al. Ik zit tijdelijk in de ziektewet omdat ik keer op keer tegen de lamp aanloop. Te hard ren, te streng ben voor mezelf...
Ik weet het gewoon niet meer. Durf niet tegen mijn vriend te zeggen dat ik wel eens denk aan doodgaan, vanaf het moment dat hij thuiskomt straks loop ik met een mona lisa smile door het huis en doe ik of alles ok is. Tuurlijk prikt hij er wel eens doorheen. Hij is ook niet stom. Het erge is dat zijn broer een paar jaar gelden zelfmoord heeft gepleegd omdat hij psychoses had. En ik durf er echt niet met hem over te praten.
Ik heb hulp gehad, Riagg, GGZ, en sta nu op een wachtlijst voor een intensief therapieproject. Incl diagnostiek. Ook ben ik bij verschillende klinieken geweest die me willen opnemen. (het zelfs noodzakelijk vinden, maar de wachtlijsten zo lang en als het dan een tijdje goed gaat haak ik af.) Heel stom van mezelf. Ik kan me nu gewoon niet voorstellen dat dit de kwaliteit is van de rest van mijn leven, het is zo zwaar..
Ik denk dat ik een dikke trap onder mijn kont nodig heb maar bij alle hulpverlenders waar ik geweest ben zeggen ze juist dat ik wat aardiger voor mezelf moet zijn. En dat ik geen superwoman kan zijn en dat ook niet hoef te proberen.
Ik hoop dat er iemand is die hier iets in herkent. Iig bedankt voor het lezen alvast
dinsdag 13 april 2010 om 19:05
quote:zomerfreak schreef op 13 april 2010 @ 16:59:
Hmm. ik kan me de reactie van Meds goed voorstellen eigenlijk, het is net waar de schoen dus wringt. Ik voél dat niet, dat ik mezelf de moeite waard moet vinden.. Dat klinkt heel dramatisch natuurlijk. Ik Weet dat ik mijn gezondheid op het spel zet. Enórm op het spel zet! Maar iemand die voor een trein gaat liggen doet dat ook en doet het niet zomaar. Het zit heel diep, die depressie.
Heb je medicatie? Ik voel het gewoon niet meer. Levenslust, motivatie.. ik doe alsof en het lukt me al een paar jaar maar nu breekt dit me ook helemaal op. Ik heb geen idee hoe ik uit kan leggen wat het gevoel is. En ik ben boos op mezelf, wil mezelf niet verwaarlozen. Ik hoop gewoon dat dit eens over gaat. En ik de kwaliteit van mijn leven weer kan zien. Jullie hebben allemaal gelijk, Dibah ook. Ik sta wel open voor dit soort reacties. Er moet namelijk echt iets radicaal veranderen.Hoe ziet je dag eruit? Zit er structuur in je dag?
Hmm. ik kan me de reactie van Meds goed voorstellen eigenlijk, het is net waar de schoen dus wringt. Ik voél dat niet, dat ik mezelf de moeite waard moet vinden.. Dat klinkt heel dramatisch natuurlijk. Ik Weet dat ik mijn gezondheid op het spel zet. Enórm op het spel zet! Maar iemand die voor een trein gaat liggen doet dat ook en doet het niet zomaar. Het zit heel diep, die depressie.
Heb je medicatie? Ik voel het gewoon niet meer. Levenslust, motivatie.. ik doe alsof en het lukt me al een paar jaar maar nu breekt dit me ook helemaal op. Ik heb geen idee hoe ik uit kan leggen wat het gevoel is. En ik ben boos op mezelf, wil mezelf niet verwaarlozen. Ik hoop gewoon dat dit eens over gaat. En ik de kwaliteit van mijn leven weer kan zien. Jullie hebben allemaal gelijk, Dibah ook. Ik sta wel open voor dit soort reacties. Er moet namelijk echt iets radicaal veranderen.Hoe ziet je dag eruit? Zit er structuur in je dag?
dinsdag 13 april 2010 om 19:09
Ik ben er nog! Heb nu even mijn mobiel internet aanstaan. Ik zal morgen uitgebreid reageren op jullie waardevolle postings. Heb net vriend ook verteld over mijn offbeat day. Ik wil wel nog even zeggen dat ik met alle reactie's blij ben. En ik lees ze met zorg. Ook scherpe reactie's zijn welkom. Voor nu heel erg bedankt en ik kom er morgen op terug! X
dinsdag 13 april 2010 om 21:42
Hoi Zomerfreak,
Ik wild e je net schriven dat het misschien wel een idee is je vrien t te vertellen hoe kut je je vot vandag, en dan niet met je doodsgevoelns. Zo weet hij dat er echt wat aan de hand is en heof je niet te mona lisaen.
En nu leees ik dat je dat heb gedaan. Wat goed!
Hoe regerrde hij? Ik hoop zo dat ie een stevig arm om je heen sloeg!
Hoopdat je in zijn artmen kan gaan slapen.
Zjena
Ik wild e je net schriven dat het misschien wel een idee is je vrien t te vertellen hoe kut je je vot vandag, en dan niet met je doodsgevoelns. Zo weet hij dat er echt wat aan de hand is en heof je niet te mona lisaen.
En nu leees ik dat je dat heb gedaan. Wat goed!
Hoe regerrde hij? Ik hoop zo dat ie een stevig arm om je heen sloeg!
Hoopdat je in zijn artmen kan gaan slapen.
Zjena
dinsdag 13 april 2010 om 22:56
quote:Very Cherry schreef op 13 april 2010 @ 17:38:
[...]
Verbeter de wereld en begin bij jezelf, zou ik zeggen dan. En nou kappen met dit geklier en gezuig, als het kan. Heeft niemand wat aan.
Hier ben ik het mee eens.
@ TO, ik kan het hele topic opschonen, maar dan met het risico dat het een beetje warrig wordt.
Bij deze een waarschuwing voor allen; blijf ontopic nu.
[...]
Verbeter de wereld en begin bij jezelf, zou ik zeggen dan. En nou kappen met dit geklier en gezuig, als het kan. Heeft niemand wat aan.
Hier ben ik het mee eens.
@ TO, ik kan het hele topic opschonen, maar dan met het risico dat het een beetje warrig wordt.
Bij deze een waarschuwing voor allen; blijf ontopic nu.
woensdag 14 april 2010 om 10:10
thanks allemaal!
Ik vertel het meestal wel aan mijn vriend als ik me slecht voel maar het is natuurlijk heel erg moeilijk te begrijpen. Hij zag het al toen hij binnenkwam en vroeg hoe het ging. Ik heb geantwoord met 'mwah' en moest toen vechten tegen mijn tranen. Ik ben vervolgens heel vroeg naar bed gegaan en werd vanacht om 4 uur wakker met een paniekaanval. Misselijk..maagpijn..
Ben in het logeerbed gaan liggen en moest er van overgeven. (Dit heb ik ook eerder gehad, mijn maag reageert ontzettend op stress. Mijn vader had het vroeger ook altijd dus dat zal wel in de familie zitten)
Vriend sliep. Vanmorgen toen hij ging werken zag ik dat hij gisteravond een lange brief voor me geschreven had. Waarin stond dat hij er ook buikpijn van had en het vreselijk rot vond dat ik me af en toe zo slecht voel. En dat hij altijd met me wil praten maar ik zo snel stil val. Het was een hele lieve warme brief. Maar de situatie staat nu wel op springen zeg maar. Ik ben nu bezig wat dingen op te schrijven zodat we het er vanavond over kunnen hebben. Hij weet wel van mijn depressies en verslavingsgevoeligheid (in het verleden, dit is nu niet meer extreem aan de hand) Hij weet ook dat ik een eetstoornis heb gehad, en dat ik soms enorm opgesloten zit in mezelf. Hij wil praten, praten, praten. Ik kan soms gewoon geen woord uitbrengen en als ik dan iets zeg klinkt het compleet warrig. Ik wil eigenlijk het liefst de hele dag slapen en niet nadenken. Maar ja, dat lost natuurlijk niks op.
Ik ben benieuwd of we vanavond een beetje beter kunnen praten. En ik hoop natuurlijk dat het niet allemaal te laat is want hij is echt een fantastische vent.
Ik vertel het meestal wel aan mijn vriend als ik me slecht voel maar het is natuurlijk heel erg moeilijk te begrijpen. Hij zag het al toen hij binnenkwam en vroeg hoe het ging. Ik heb geantwoord met 'mwah' en moest toen vechten tegen mijn tranen. Ik ben vervolgens heel vroeg naar bed gegaan en werd vanacht om 4 uur wakker met een paniekaanval. Misselijk..maagpijn..
Ben in het logeerbed gaan liggen en moest er van overgeven. (Dit heb ik ook eerder gehad, mijn maag reageert ontzettend op stress. Mijn vader had het vroeger ook altijd dus dat zal wel in de familie zitten)
Vriend sliep. Vanmorgen toen hij ging werken zag ik dat hij gisteravond een lange brief voor me geschreven had. Waarin stond dat hij er ook buikpijn van had en het vreselijk rot vond dat ik me af en toe zo slecht voel. En dat hij altijd met me wil praten maar ik zo snel stil val. Het was een hele lieve warme brief. Maar de situatie staat nu wel op springen zeg maar. Ik ben nu bezig wat dingen op te schrijven zodat we het er vanavond over kunnen hebben. Hij weet wel van mijn depressies en verslavingsgevoeligheid (in het verleden, dit is nu niet meer extreem aan de hand) Hij weet ook dat ik een eetstoornis heb gehad, en dat ik soms enorm opgesloten zit in mezelf. Hij wil praten, praten, praten. Ik kan soms gewoon geen woord uitbrengen en als ik dan iets zeg klinkt het compleet warrig. Ik wil eigenlijk het liefst de hele dag slapen en niet nadenken. Maar ja, dat lost natuurlijk niks op.
Ik ben benieuwd of we vanavond een beetje beter kunnen praten. En ik hoop natuurlijk dat het niet allemaal te laat is want hij is echt een fantastische vent.
woensdag 14 april 2010 om 10:32
Joh wat heb je een lieve vriend (denk ik).
Hij reikt je nu zijn hand, spreekwoordelijk. Pak die dan aan. Als praten niet lukt kun je beginnen met je emoties te tonen.
Je vecht tegen je tranen schrijf je. Waarom? Je mag je tranen echt wel laten zien aan je vriend, denk ik.
En al sla je wartaal uit... misschien is dat voor hem fijner dan dat je niks zegt.
Als je je emoties niet uit kun je daar lichamelijk echt beroerd van worden (bijv misselijk).
Een man die een brief schrijft... ik ken er niet zoveel die dat zouden doen. Denk dat je echt een lieverd hebt getroffen.
Hij reikt je nu zijn hand, spreekwoordelijk. Pak die dan aan. Als praten niet lukt kun je beginnen met je emoties te tonen.
Je vecht tegen je tranen schrijf je. Waarom? Je mag je tranen echt wel laten zien aan je vriend, denk ik.
En al sla je wartaal uit... misschien is dat voor hem fijner dan dat je niks zegt.
Als je je emoties niet uit kun je daar lichamelijk echt beroerd van worden (bijv misselijk).
Een man die een brief schrijft... ik ken er niet zoveel die dat zouden doen. Denk dat je echt een lieverd hebt getroffen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 14 april 2010 om 10:38
Ja, het is een ontzettende lieverd. Ik had ook niet verwacht dat hij dat zou doen eigenlijk. Hij schrijft o.a. dat hij zich machteloos voelt en dat als ik stil val, hij het idee heeft dat hij dingen voor me moet gaan invullen. Maar ook zegt hij dat het vertrouwen af en toe heel zwak is omdat ik vaak om de hete brei heendraai. En dat hij er altijd voor me is en alles wil doen om het zonnetje weer te laten schijnen zeg maar. Heel eerlijk en ook erg confronterend. We houden echt heel veel van elkaar maar af en toe is het zo moeilijk om samen te leven terwijl ik me zo rot voel.
Ik merk steeds vaker dat ik lichamelijk ziek ben van emoties ja. Ik zal zijn hand pakken en vanavond goed praten. Anders ontploft de bom binnenkort en dat is het laatste wat ik wil!
Ik merk steeds vaker dat ik lichamelijk ziek ben van emoties ja. Ik zal zijn hand pakken en vanavond goed praten. Anders ontploft de bom binnenkort en dat is het laatste wat ik wil!
woensdag 14 april 2010 om 10:57
Thanks
Ik heb geleerd de afgelopen jaren dat ik zelf met mijn problemen aan de slag moet voordat ik leuk ben voor anderen.
Dit staat er anders dan ik bedoel. Ben best door hevige dalen gegaan en er ook weer uit gekomen, met hulp van psychiater en anderen.
Ik heb geen partner en ook niet gehad afgelopen jaren (alleen iets korts wat snel strandde). Ben daar wel blij om want het was goed voor me om zelf uit te vinden hoe ik met mezelf om moet gaan.
Aan de andere kant was ik misschien niet zo diep gezonken als ik wel een partner had gehad. Maargoed, zo was de situatie niet.
Denk dat het bij mij met name voor familie zwaar was maar dat zijn niet altijd praters dus hoe ze het precies ervaren hebben weet ik niet.
Anyway: ik denk dat je nu - naast te werken aan je relatie - echt professionele hulp moet zoeken en hen jou ook laten helpen. Niet weglopen als het serieus wordt.
Onthoud dat je vriend je vriend is. NIet je hulpverlener. Je kunt hem vertellen hoe je je voelt, dat mag, maar hij kan het niet oplossen. Dat kun je zelf, met hulp van professionals.
Ik denk net als jij dat deze situatie niet lang meer stand houdt. Als jij zo in de knoop zit dat je er ziek van wordt, maar het niet aan hem vertelt of uit, dan kan dat niet heel lang zo blijven.
Sterkte hoor. Heb zelf ook dalen gekend zoals ik zei. Maar vandaag geniet ik van de zon die schijnt. Het kan echt beter worden
Ik heb geleerd de afgelopen jaren dat ik zelf met mijn problemen aan de slag moet voordat ik leuk ben voor anderen.
Dit staat er anders dan ik bedoel. Ben best door hevige dalen gegaan en er ook weer uit gekomen, met hulp van psychiater en anderen.
Ik heb geen partner en ook niet gehad afgelopen jaren (alleen iets korts wat snel strandde). Ben daar wel blij om want het was goed voor me om zelf uit te vinden hoe ik met mezelf om moet gaan.
Aan de andere kant was ik misschien niet zo diep gezonken als ik wel een partner had gehad. Maargoed, zo was de situatie niet.
Denk dat het bij mij met name voor familie zwaar was maar dat zijn niet altijd praters dus hoe ze het precies ervaren hebben weet ik niet.
Anyway: ik denk dat je nu - naast te werken aan je relatie - echt professionele hulp moet zoeken en hen jou ook laten helpen. Niet weglopen als het serieus wordt.
Onthoud dat je vriend je vriend is. NIet je hulpverlener. Je kunt hem vertellen hoe je je voelt, dat mag, maar hij kan het niet oplossen. Dat kun je zelf, met hulp van professionals.
Ik denk net als jij dat deze situatie niet lang meer stand houdt. Als jij zo in de knoop zit dat je er ziek van wordt, maar het niet aan hem vertelt of uit, dan kan dat niet heel lang zo blijven.
Sterkte hoor. Heb zelf ook dalen gekend zoals ik zei. Maar vandaag geniet ik van de zon die schijnt. Het kan echt beter worden
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 14 april 2010 om 11:44
Zomerfreak, ik was ontzettend benieuwd hoe je je nacht bent doorgekomen. Helaas kon het beter.
Als ik zo lees over je vriend, krijg ik een heel warm gevoel. Hij reikt je zijn hand (wat Moonlight ook zegt). Nu is het aan jou om hierop te reageren. Je hoeft niet meteen zijn hele hand te pakken, maar kan ook eerst voorzichtig een paar vingers nemen, waarmee ik bedoel: Jij bent de baas over jezelf, jij bepaalt wat je wel of (nog) niet wilt vertellen!
Ik zal vanavond voor je duimen, mocht je met je vriend gaan praten. En ben erg benieuwd naar de uitkomst!
Hele dikke knuffel!
Als ik zo lees over je vriend, krijg ik een heel warm gevoel. Hij reikt je zijn hand (wat Moonlight ook zegt). Nu is het aan jou om hierop te reageren. Je hoeft niet meteen zijn hele hand te pakken, maar kan ook eerst voorzichtig een paar vingers nemen, waarmee ik bedoel: Jij bent de baas over jezelf, jij bepaalt wat je wel of (nog) niet wilt vertellen!
Ik zal vanavond voor je duimen, mocht je met je vriend gaan praten. En ben erg benieuwd naar de uitkomst!
Hele dikke knuffel!
woensdag 14 april 2010 om 11:55
Dankjewel Mahna en Moonlight. Heel fijn, die warme reactie's. Ik heb net even met mijn vader gepraat. Hij was vroeger ook vaak depressief en overspannen dus hij kent het gevoel. Ik heb eerlijk gezegd hoe ik me voel en dat ik het af en toe niet meer weet. Hij reageerde heel lief en was duidelijk geschrokken wel. Mijn vader is een beetje een grappenmaker dus heeft me wel wat opgevrolijkt
Ik kreeg net nog een lief smsje van mijn vriend dus ik denk dat het wel goed komt, hij is er altijd voor me. Maar op een bepaald moment gaat het hem natuurlijk ook teveel energie kosten en raakt het vertrouwen zoek. Ik zal laten weten hoe het vanavond gaat, ik weet in ieder geval heel zeker dat ik er niet meer omheen moet draaien. Nu maar eens kijken of dat (subtiel) gaat lukken. Dankjewel allemaal. Ik ben altijd zó blij met het viva forum! Gisteren heb ik ook verteld over dit topic. Maar vriend begrijpt niet veel van dat forumgedoe. En heeft liever dat ik met bekenden, vrienden en familie praat dan met een stel vreemden op het internet. Terwijl dit voor mij juist heel erg waardevol is.
Ik kreeg net nog een lief smsje van mijn vriend dus ik denk dat het wel goed komt, hij is er altijd voor me. Maar op een bepaald moment gaat het hem natuurlijk ook teveel energie kosten en raakt het vertrouwen zoek. Ik zal laten weten hoe het vanavond gaat, ik weet in ieder geval heel zeker dat ik er niet meer omheen moet draaien. Nu maar eens kijken of dat (subtiel) gaat lukken. Dankjewel allemaal. Ik ben altijd zó blij met het viva forum! Gisteren heb ik ook verteld over dit topic. Maar vriend begrijpt niet veel van dat forumgedoe. En heeft liever dat ik met bekenden, vrienden en familie praat dan met een stel vreemden op het internet. Terwijl dit voor mij juist heel erg waardevol is.
woensdag 14 april 2010 om 11:57
quote:meds schreef op 14 april 2010 @ 11:52:
Nou het klinkt alsof er van alles wordt opengebroken, wees eerlijk en volledig tegen je vriend. Dat heeft hij recht op zolang hij in een relatie met jou zit.Daar ben ik het niet mee eens! Ik vind dat je dingen in je eigen tempo moet vertellen. Klinkt misschien egoïstisch, maar het gaat nu om zomerfreak's gevoel, en niet zozeer dat van haar vriend. Misschien is het wel belangrijk om erbij te zeggen dat je het moeilijk vindt om geheel open en eerlijk te zijn, en dat het met de tijd wel komt.
Nou het klinkt alsof er van alles wordt opengebroken, wees eerlijk en volledig tegen je vriend. Dat heeft hij recht op zolang hij in een relatie met jou zit.Daar ben ik het niet mee eens! Ik vind dat je dingen in je eigen tempo moet vertellen. Klinkt misschien egoïstisch, maar het gaat nu om zomerfreak's gevoel, en niet zozeer dat van haar vriend. Misschien is het wel belangrijk om erbij te zeggen dat je het moeilijk vindt om geheel open en eerlijk te zijn, en dat het met de tijd wel komt.
woensdag 14 april 2010 om 11:59
quote:zomerfreak schreef op 14 april 2010 @ 11:55:Dankjewel allemaal. Ik ben altijd zó blij met het viva forum! Gisteren heb ik ook verteld over dit topic. Maar vriend begrijpt niet veel van dat forumgedoe. En heeft liever dat ik met bekenden, vrienden en familie praat dan met een stel vreemden op het internet. Terwijl dit voor mij juist heel erg waardevol is. Voor mij is het forum ook heel erg waardevol! Je kunt je ei kwijt bij 'onbekenden' die problemen vanuit een heel andere hoek bekijken. Fijn om te doen, voordat je het 'de echte wereld' gaat vertellen!
woensdag 14 april 2010 om 12:03
quote:meds schreef op 14 april 2010 @ 11:52:
Nou het klinkt alsof er van alles wordt opengebroken, wees eerlijk en volledig tegen je vriend. Dat heeft hij recht op zolang hij in een relatie met jou zit.
Dat is helemaal waar Meds, daar voel ik me vaak ook schuldig over. Het is niet eerlijk tegenover hem. Maar erg lastig om zo veel problemen open en bloot op tafel te gooien. Ook omdat ik meestal niet weet waarom ik me rot voel. Dan is het makkelijker te doen alsof er niets aan de hand is. (niet dus.. maar dat dacht ik altijd)
Ook nog even terugkomend op je andere vragen, ik slik buiten oxazepam en alprazolam geen medicijnen meer. Wel allerlei soorten antidepressiva geprobeerd. En weer afgebouwd vanwege nare bijwerkingen. Dit was wel in een periode toen het wel redelijk goed met me ging. Volgende week start mijn nieuwe therapie en dan zullen ze kijken welke antidepressiva's wél goed bij me passen. Dit wordt dan door een psychiater voorgeschreven ipv door mijn huisarts.
Verder heb ik wel een dagbesteding, ik sta smorgens met mijn vriend mee op. (6.15) en ga dan met mijn hond wandelen. Tussendoor zorg ik voor het huishouden, de hond, boodschappen en ik kook graag. Maar ik kan niet zeggen dat dit me echt gelukkig maakt nee, ik wil heel graag weer gaan werken. Dus ik ben bezig met solliciteren en banen zoeken. Ik hoop dat dat snel lukt. Zodat ik me weer een beetje nuttig ga voelen. (het huis is wel heel schoon nu altijd, haha)
Nou het klinkt alsof er van alles wordt opengebroken, wees eerlijk en volledig tegen je vriend. Dat heeft hij recht op zolang hij in een relatie met jou zit.
Dat is helemaal waar Meds, daar voel ik me vaak ook schuldig over. Het is niet eerlijk tegenover hem. Maar erg lastig om zo veel problemen open en bloot op tafel te gooien. Ook omdat ik meestal niet weet waarom ik me rot voel. Dan is het makkelijker te doen alsof er niets aan de hand is. (niet dus.. maar dat dacht ik altijd)
Ook nog even terugkomend op je andere vragen, ik slik buiten oxazepam en alprazolam geen medicijnen meer. Wel allerlei soorten antidepressiva geprobeerd. En weer afgebouwd vanwege nare bijwerkingen. Dit was wel in een periode toen het wel redelijk goed met me ging. Volgende week start mijn nieuwe therapie en dan zullen ze kijken welke antidepressiva's wél goed bij me passen. Dit wordt dan door een psychiater voorgeschreven ipv door mijn huisarts.
Verder heb ik wel een dagbesteding, ik sta smorgens met mijn vriend mee op. (6.15) en ga dan met mijn hond wandelen. Tussendoor zorg ik voor het huishouden, de hond, boodschappen en ik kook graag. Maar ik kan niet zeggen dat dit me echt gelukkig maakt nee, ik wil heel graag weer gaan werken. Dus ik ben bezig met solliciteren en banen zoeken. Ik hoop dat dat snel lukt. Zodat ik me weer een beetje nuttig ga voelen. (het huis is wel heel schoon nu altijd, haha)
woensdag 14 april 2010 om 12:09
Sorry, heb niet alles gelezen.
Waarom ga je niet naar een psygoloog die je zelf uitkiest, niet iets via GGD of Riagg. Heb al zo veel slechte verhalen daarover gehoord. Het resultaat is minimaal.
Wees in ieder geval eerlijk en open tegen je vriend. Het zal hem wellicht pijn doen te horen dat je je zo voelt maar dan kan hij je in ieder steunen, naar je luisteren, er voor je zijn. Hier hoef je niet alleen door heen!
Ga zo snel mogelijk met jezelf aan de gang. Het is zo zonde van de voorbije tijd dat je je zo gevoeld hebt. Je verdient het gelukkig te zij en te genieten van het leven. Zet hem op! Werk aan jezelf en je toekomst!
Waarom ga je niet naar een psygoloog die je zelf uitkiest, niet iets via GGD of Riagg. Heb al zo veel slechte verhalen daarover gehoord. Het resultaat is minimaal.
Wees in ieder geval eerlijk en open tegen je vriend. Het zal hem wellicht pijn doen te horen dat je je zo voelt maar dan kan hij je in ieder steunen, naar je luisteren, er voor je zijn. Hier hoef je niet alleen door heen!
Ga zo snel mogelijk met jezelf aan de gang. Het is zo zonde van de voorbije tijd dat je je zo gevoeld hebt. Je verdient het gelukkig te zij en te genieten van het leven. Zet hem op! Werk aan jezelf en je toekomst!
woensdag 14 april 2010 om 14:12
Dankje Shine. Vanavond ga ik bij mijn ouders eten, samen met mijn vriend. Haalt sowieso de druk een beetje van de ketel en Mijn pap is nu ook op de hoogte dat ik weer even vastloop. Ik ken ze goed genoeg om te weten dat ik niet hoéf te praten maar het is wel fijn om even bij familie te zijn. Ook te gek dat mijn vriend zin heeft om met me mee te gaan natuurlijk. Ik besef me maar weer eens hoe ontzettend ik van die mensen houd, mijn ouders en natuurlijk mijn vriend. En hoe zwaar het af en toe zal zijn mij te zien wegglijden. Ik heb afgelopen jaar twee keer in het ziekenhuis gelegen omdat mijn lichaam het niet meer aankon. Eerste keer op de IC en daarna een opname omdat ik toch niet helemaal hersteld was. Dat was vreselijk eng voor ze. Ik voel me er erg schuldig over. Ik hoop dat ik snel met behulp van therapeuten grip op mezelf ga krijgen. Het is al erg belangrijk voor me om hier te schrijven en handvaten te krijgen waar ik iets mee kan. Soms krijg ik wel het gevoel dat hulpverlening niet inziet hoe moeilijk het af en toe is, en dat is deels mijn eigen schuld als ik zaken loop in te pakken met een mooi pakpapiertje natuurlijk. Pfoeh,, lastig hoor.
woensdag 14 april 2010 om 15:36
Even kort. Ben net terug van mijn psych, hard gefietst tegenwind, ben moe.
Denk dat je moet stoppen met 'inpakken' van mensen zoals je het nu noemt. De hulpverleners enzo. Hartstikke moeilijk als het een soort tweede natuur van je is geworden de boel naar je hand te willen zetten.
Ga er vanuit dat ze het beste met je voor hebben... als je maar meewerkt.
Niks is zo vervelend voor een hulpverlener als een client die niet meewerkt. Ze willen graag helpen maar als iemand niet meewerk KUNNEN ze niks doen.
En je blijft houden dat het met de ene hulpverlener beter klikt dan met de ander. Daar kun je zelf selectief in zijn. Maar laat ze wel toe.
Geldt ook voor je ouders en vriend.
Denk dat je moet stoppen met 'inpakken' van mensen zoals je het nu noemt. De hulpverleners enzo. Hartstikke moeilijk als het een soort tweede natuur van je is geworden de boel naar je hand te willen zetten.
Ga er vanuit dat ze het beste met je voor hebben... als je maar meewerkt.
Niks is zo vervelend voor een hulpverlener als een client die niet meewerkt. Ze willen graag helpen maar als iemand niet meewerk KUNNEN ze niks doen.
En je blijft houden dat het met de ene hulpverlener beter klikt dan met de ander. Daar kun je zelf selectief in zijn. Maar laat ze wel toe.
Geldt ook voor je ouders en vriend.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 14 april 2010 om 15:56
Hey Moonlight. Ik deed dat eerst heel extreem. Zat ik bij het Riagg of het GGZ en deed ik alsof het allemaal wel meeviel. Ik heb daar alleen mezelf mee natuurlijk. Het kwam ook doordat ik vanwege mijn toenmalige eetstoornis eigenlijk heel bang was voor hulp. Want dan zou ik grip kwijtraken. Mijn omgeving heeft me toen richting therapie gestuurd omdat ze zagen dat het niet goed ging. Ik hoor van mijn vriend wel eens verhalen over zijn (overleden) broer. Dat hij precies wist wat hij wel en niet wilde vertellen en de hulpverlening op een bepaalde manier naar zijn hand kon zetten. Ik herken dat wel want dat deed ik eerst ook. Inmiddels ben ik een jaar of 5 verder, en nog steeds niet beter. Ik ben bij verschillende klinieken geweest. o.a. de 4sprong in Halsteren. En een kliniek in Barneveld. Daar heb ik heel open verteld hoe het ervoor stond en deze mensen vonden het dus ook zodanig zorgwekkend dat ik intern in een kliniek zou moeten herstellen. (zeiden ze) Maar ja, wachtlijsten.. weken sta je erop en ondertussen gaat het alleen maar bergafwaarts. Mijn huisarts is wel op de hoogte maar komt ook niet echt met tips qua therapie. Alleen maar medicatie en de rest moet ik zelf uitzoeken. (zo komt het over, het is een fijne huisarts maar hij heeft hier gewoon weinig verstand van denk ik)
Ik ben na mijn ziekenhuisopnames doorverwezen naar een instelling die met het ziekenhuis samenwerken. (Paaz en GGZ combinatie) Ook wachtlijsten van 24 weken. Op advies van hun mezelf aangemeld bij een psychologenpraktijk in mijn stad. Ook wachttijden, 19 weken. Ik kan gelukig vanaf volgende week meedoen met een pre-therapiegroep. Zodat ik daar wel regelmatig binnenloop en iemand aan kan spreken als het niet lekker gaat. Het is een warrig verhaal, maar had wel een heel goed gevoel bij mijn laatste intake. En daar werd ook duidelijk gezegd dat als ik een therapeut heb waarmee ik niet klik, ik dat meteen aan moet geven. Al met al, ben ik dus wel al een tijd erg mijn best aan het doen om zo open en eerlijk mogelijk te zijn. Het gaat om mij natuurlijk. En ik merk ook dat ze niet eens heel raar opkijken als ik vertel wat er in mijn hoofd omgaat. Er zijn toch meer mensen die hetzelfde hebben,,
Ik ben na mijn ziekenhuisopnames doorverwezen naar een instelling die met het ziekenhuis samenwerken. (Paaz en GGZ combinatie) Ook wachtlijsten van 24 weken. Op advies van hun mezelf aangemeld bij een psychologenpraktijk in mijn stad. Ook wachttijden, 19 weken. Ik kan gelukig vanaf volgende week meedoen met een pre-therapiegroep. Zodat ik daar wel regelmatig binnenloop en iemand aan kan spreken als het niet lekker gaat. Het is een warrig verhaal, maar had wel een heel goed gevoel bij mijn laatste intake. En daar werd ook duidelijk gezegd dat als ik een therapeut heb waarmee ik niet klik, ik dat meteen aan moet geven. Al met al, ben ik dus wel al een tijd erg mijn best aan het doen om zo open en eerlijk mogelijk te zijn. Het gaat om mij natuurlijk. En ik merk ook dat ze niet eens heel raar opkijken als ik vertel wat er in mijn hoofd omgaat. Er zijn toch meer mensen die hetzelfde hebben,,
woensdag 14 april 2010 om 17:02
Die wachtlijsten zijn wel heel vervelend als je eigenlijk direct hulp nodig hebt.
Maar daar veranderen jij en ik niks aan.. helaas.
Valt me op dat je op 'papier' (forum) best goed dingen kunt verwoorden.
Helpt het om je vriend ook een brief te schrijven, als praten nog even een stap te ver is?
Maar daar veranderen jij en ik niks aan.. helaas.
Valt me op dat je op 'papier' (forum) best goed dingen kunt verwoorden.
Helpt het om je vriend ook een brief te schrijven, als praten nog even een stap te ver is?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 14 april 2010 om 17:15
't is grappig.. ben nu een brief aan't schrijven. N.a.v. de brief van vriend vanmorgen. Ik kan meestal beter schrijven dan praten ja. Dan kan ik even nadenken en zien of het op de juiste manier overkomt. Hij zal zo wel thuiskomen en dan schuif ik hem mijn schrijfsels onder de neus als de timing een beetje goed is. Nu eerst mijn huilgezicht wegwerken 
