hele donkere dag vandaag..

Hey,

Dit wordt een pure wanhoopspost denk ik. Heb niet eens zin om een nieuwe nick aan te maken terwijl ik wel kans maak herkenbaar te zijn.

Ik kamp al een jaar of tien met depressie's eetstoornissen en paniekaanvallen. Gecombineerd met verslavingen (veel blowen in het verleden en momenteel behoorlijk problemen met alcohol)

Ik hou mezelf al een aantal jaren redelijk op de been, praat er over met vrienden en heb de liefste familie. (2 iets oudere zussen waar ik altijd terecht kan) Ook heb ik een superlieve vriend waarmee ik samenwoon. Ik hou vreselijk veel van deze mensen maar ik zak af en toe zo weg in mijn negativiteit. Zoals vandaag dus, ik heb er gewoon geen zin meer in en de denk er zelfs wel eens aan om er een eind aan te maken. Uiteraard spreek ik dit niet uit, ik vind het vreselijk als ik dat denk en het maakt me heel erg bang. Ik wil ook niet dat iemand zich extreem zorgen gaat maken, want weet wel dat ik er weer bovenop kom. Voor de buitenwereld ben ik een volkomen normaal mens, Mijn naasten weten natuurlijk wel van mijn angsten en eetproblemen. Het gaat met vlagen heel goed en dan val ik ineens weer in die put. Ik voel me uitgeput, als ik smorgens wakker wordt begint het al. Ik zit tijdelijk in de ziektewet omdat ik keer op keer tegen de lamp aanloop. Te hard ren, te streng ben voor mezelf...

Ik weet het gewoon niet meer. Durf niet tegen mijn vriend te zeggen dat ik wel eens denk aan doodgaan, vanaf het moment dat hij thuiskomt straks loop ik met een mona lisa smile door het huis en doe ik of alles ok is. Tuurlijk prikt hij er wel eens doorheen. Hij is ook niet stom. Het erge is dat zijn broer een paar jaar gelden zelfmoord heeft gepleegd omdat hij psychoses had. En ik durf er echt niet met hem over te praten.



Ik heb hulp gehad, Riagg, GGZ, en sta nu op een wachtlijst voor een intensief therapieproject. Incl diagnostiek. Ook ben ik bij verschillende klinieken geweest die me willen opnemen. (het zelfs noodzakelijk vinden, maar de wachtlijsten zo lang en als het dan een tijdje goed gaat haak ik af.) Heel stom van mezelf. Ik kan me nu gewoon niet voorstellen dat dit de kwaliteit is van de rest van mijn leven, het is zo zwaar..

Ik denk dat ik een dikke trap onder mijn kont nodig heb maar bij alle hulpverlenders waar ik geweest ben zeggen ze juist dat ik wat aardiger voor mezelf moet zijn. En dat ik geen superwoman kan zijn en dat ook niet hoef te proberen.

Ik hoop dat er iemand is die hier iets in herkent. Iig bedankt voor het lezen alvast

Hey! Ik kon steeds niet inloggen maar nu lukte het ineens weer wél. Raar forum.. haha.

Allereerst bedankt voor de reacties nog, ik kom wel tot rust. Mijn ouders zijn heel lief en laten me mijn dingen doen, en ik ben ook begonnen meer te praten. Meestal hou ik me in omdat ik denk dat het lastig is en ze er niet op zitten wachten. Maar afgelopen week toch een paar pittige goeie gesprekken gehad. Mijn vriend spreek ik veel. (ik duf niet exvriend te zeggen want ik denk dat het wel weer goed gaat komen) Hij is ook in de war merk ik. Heel rot om te zien. Ik heb hem ook een paar keer gezien en vanmiddag gaan we even samen over de koninginnemarkt wandelen. Even iets leuks doen ipv alleen maar dat zware gevoel. Dat het een leerzame periode is merk ik ook heel erg. Ik heb mezelf erg lang weggecijferd en slecht voor mezelf gezorgd. Dus ik kies nu voor mezelf ja. Toen die stap eenmaal genomen was vond ik het eigenlijk helemaal niet meer zo moeilijk. Er tegen aanhikken en bang zijn dat die dag ooit zou komen was erger eerlijk gezegd. Nu moet ik wel. Werk aan de winkel! En dan repareren wat er te repareren valt. En als het niet is, dan kom ik er ook wel uit. Ik zal er alleen maar sterker door worden. Fijn dat ik hier wat van me af kan praten.