HELP! Ik laat mijn ouders achter voor mijn ex in NOOD!

Meid ga lekker naar je ex toe en verpest je leven voor die loser als je dat zo graag wil. En doe op de koop toe je ouders ook nog 'ns veel verdriet door hen te laten vallen. Vergeef je het jezelf wel als je ouders op 'n gegeven moment ziek worden en doodgaan en je hebt hen laten vallen voor zo'n illegale loser? Nou, veel geluk dan maar!

Ik geloof er geen bal van dat dit een echt verhaal is...

Ben ik een egoïst als ik voor mijn vriend kies en niet voor mijn moeder?



Nee, dat ben je niet, het is jouw leven waarin je je eigen keuzes (en fouten) moet en mag maken.

Je bent meerderjarig (volwassen niet echt als ik zo je verhaal lees) en bent dus geen enkele verantwoording schuldig aan wie dan ook.



Je hele verhaal lezende zou ik als jouw moeder zijnde, ook mijn grote bedenkingen hebben bij deze 'relatie'.

Ook het feit dat je je zo druk maakt over allerlei randzaken geeft voor mij aan dat je ergens deep down weet dat het allemaal heel destructief is.

Denk in elk geval aan 1 ding heel erg goed: Je kunt hem NIET redden!!!!!!!! De valkuil van heel veel (jonge) vrouwen die denken als hij maar genoeg liefde krijgt dat het dan vanzelf goed komt. Echt meid: dat is NIET zo!

Hij is verantwoordelijk voor zijn eigen leven, dat kun jij (of wie dan ook) niet van hem overnemen.

Waarom denk je dat je moeder zo doet? Omdat ze van je houdt! Je reageert heel puberaal vind ik...hij gaat echt niet dood. Als hij ook van jou zou houden zorgt hij dat hij zijn zaakjes voor elkaar heeft en hoeft hij jou niet te misbruiken.

Later als je groot bent en je kijkt hier op terug dan heb je spijt dat je je zo hebt laten manipuleren!

Florence Nightingale- complex?

Het laatste waar je aan denkt is jezelf?

In dit geval zowel met je moeder die alcoholiste is als met je ex vriend zou ik zeggen,denk nu juist WEL aan JEZELF.

Waarom zijn zijn vrienden hem zat,waarom biedt niemand hem een slaapplaats aan,hij heeft geen contact meer met zijn familie etc? Weet jij de ware reden?

Maar goed als jij dit echt wil.....

Ga dan naar je exvriend,de tijd zal het leren of dat een goede of slechte beslissing is geweest.Sterkte!

Vooral gaan, samen op straat wonen is natuurlijk een stuk gezelliger voor hem dan dat ie er in zijn eentje zit

quote:Lady_Chanel01 schreef op 28 oktober 2008 @ 08:45:

HELP!!!



hoe laat ik mijn ouders die mijn ex niet kunnen uitstaan weten dat ik weer terugga naar hem en dat ik kilometers van hen vandaan ga wonen? In Belgie. Ik durf dit echt niet over mijn lippen te krijgen, want dan breekt de hel los thuis. Hij is illegaal en dakloos; leeft sinds een week op straat, is een tijdje terug uit zijn kamer gezet.



Wil je terug naar hem omdat je van hem houdt ? Of omdat je hem als een soort van het betere vrijwilligers-werk-projectje ziet ?



IK MOET HEM HELPEN! Ik hou van hem, ik mis hem en het was gewoon heel stom van mij om het uit te maken.Waarom heb je het uitgemaakt ?



Ik heb nu besloten om terug te gaan. We willen onze relatie weer een kans geven. Ik ga ook papieren voor hem regelen zodat hij kans heeft op een normaal bestaan en zodat hij ook eindelijk wit kan werken. Ik heb er vertrouwen in en mocht hij het ooit uitmaken, dan heb ik er vrede mee. Maargoed, ik ga er vanuit dat hij echt van mij houdt. Het kan mij niet schelen wat anderen zeggen. De meesten kennen heel het verhaal niet. Het is niet zo dat hij vanaf dag 1 begon over papieren toen ik hem leerde kennen. Dat duurde MAANDEN en toen ik hem leerde kennen was hij gewoon student en had een visum. Pas toen hij zakte voor zijn taalcursus, die hij eerst moest doen voordat hij aan zijn studie kon beginnen, was hij gedwongen het land te verlaten. Wat voor een land ? Heeft hij problemen als hij terug gaat naar land van herkomst ? Of wilde hij "gewoon" hier komen wonen ? Want zakken betekende teruggaan. Ik wilde hem natuurlijk niet kwijt en wilde hem helpen. Maargoed, ik ben dus 22 jaar en we zijn zo’n 2 jaar samen geweest. We houden alweer 1 jaar lang contact, omdat we elkaar niet kunnen en willen laten gaan. Waarom het uit is gegaan doet er nu even niet toe (O ja ik maakte het uit, heb spijt)



Maargoed mijn moeder is blij dat ik weer thuis woon en ziet mij liever niet teruggaan. Maar ja, moet ik nu doodongelukkig wezen om mijn moeder te plezieren?? Hoe kan ik haar vertellen dat ik terug wil naar mijn ex, zonder dat ik contact verlies met mijn familie en zonder ruzie uit te lokken? Hoe kan je zoiets nou goed brengen? Ik weet echt niet WAT ik moet zeggen.



Ben ik een egoïst als ik voor mijn vriend kies en niet voor mijn moeder? Maargoed ik kan mijn ex toch ook niet dood laten gaan op straat? Dat zou hartloos zijn! Hij kan nergens terecht. Vrienden zijn hem zat, bieden geen slaapplaats meer etc.Hoe komt het dat al zij vrienden hem zat zijn ? Financieel zit het hem ook niet mee. Zwart werk is moeilijk te vinden, omdat het allemaal van korte duur is (aantal dagen, soms 1 dag) Daar kan je niet van rondkomen. En met zijn familie heeft hij geen contact meer. En mijn moeder, ja die kan makkelijk praten. Ze geeft niks om mijn vriend. Ze kan wel hartloos zeggen: "Laat hem lekker stikken". Maar NO WAY dat ik dat doe. Ze houdt gewoon geen rekening met mijn gevoelens!!! Wie is nu egoïstisch?



Ook gaan mijn ouders met mij om als met een klein kind. Heel beschermend, haast overdreven. Ik ben 22, maar word constant gecontroleerd. Als ik buiten ben, dan wordt ik om de zoveel uur opgebeld, om te kijken waar ik nou ben. Ze willen alles weten. Ik krijg het er werkelijk BENAUWD van. Ze zitten werkelijk overal bovenop. Bemoeien zich overal mee en wat mij het meest irriteert is dat ze altijd wat te zeggen hebben over mijn liefdesleven. Ik bedoel, ik ben volwassen…Ik mag denk zelf weten met wie ik thuis kom en daar hebben ze niets maar dan ook niets over te zeggen en om mij voor de keuze te stellen: HEN of MIJN VRIEND vind ik te ver gaan. Ik ben razend kwaad op hen. Op zo’n manier jagen ze mij sowieso uit huis.



Maargoed, als ik naar mezelf luister, naar mijn gevoel, dan zegt mijn gevoel dat ik moet gaan en mijn vriend moet gaan helpen. Ik loop wel risico dat ik mijn moeder zoveel verdriet doe, dat ze weer begint te drinken en zichzelf dood drinkt. Ze heeft leverbeschadiging, maar we weten nog niet hoe ernstig. Maargoed dat is haar keus. Het is haar keus of ze naar de fles grijpt of niet. Ik kan haar dat niet verbieden. Nu drinkt ze ook nog gewoon door, ondanks dat we zeggen dat ze moet kappen voor haar gezondheid. Naar een afkickkliniek wil ze niet, tenzij met dwang van ons kant!! Maargoed nu klinkt het misschien alsof ik niet om haar geef, maar dat is niet waar. Mijn vriend zit nu in een NOOD situatie en daarom trek ik hem voor. Sowieso vind ik dat mijn familie niets over mijn relatie heeft te zeggen!! Wat ik net ook al zei. Daar blijf ik bij.



Ik wil gewoon mijn vriend helpen. En laat ik even duidelijk maken: IK DENK NIET AAN MEZELF! Dus ik zit niet te wachten op reacties als: meid je verpest JOUW toekomst, wil je wel leven met zo'n iemand en blablabla.Grappig dat is een van de eerste dingen die in mij opkomt. Laat je ex eerst zijn leven op orde brengne, daarna kunnen jullie altijd nog verder kijken.

Dit gaat niet over mij. Het laatste waar ik aan denk is MEZELF! Stel dat mijn ouders er niet geweest waren, dan zat ik nu bij mijn ex, zonder twijfel, en had ik dit verhaal nooit hoeven typen. Mijn positie boeit mij niet! Ik zal mezelf alleen beter voelen als ik HEM help. Maargoed, hoe zeg ik dit tegen mijn ouders? Die verklaren mij voor gek en willen mij misschien nooit meer zien.





Alsjeblieft help! Mijn hart verscheurt van verdriet alleen al door de gedachte dat hij door regen en kou moet, slapeloze nachten, helemaal alleen, zonder onderdak, zonder geld en zonder eten. Als hij doodgaat,als hij doodgaat is dat nog altijd niet jouw fout of verantwoording. vergeef ik het mezelf nooit en vooral mijn ouders niet! En die van je ouders al helemaal niet. Simpelweg, omdat ze mij hem niet laten helpen. but hey, als jij gaag je leven wil vergooien, be my guest.

Ooit gaabn de kinderen het nest uit, dat weet je moeder ook. Maar maakt ze zich echt zorgen om het feit dat ze dan alleen is of maakt ze zich druk om het feit dat je achter een dubieus figuur aan gaat?

Eens met al het bovenstaande. Waarom denk je niet aan jezelf? Het is toch ook jou leven? Maar ja als je zo graag terug wilt, wat houdt je tegen? Ik geloof dat je allang weet wat je wil doen.

Ik gok zomaar het laatste Johnny.



Ik zou ook niet echt vrolijk worden als mijn dochter later met een illegale dakloze werkloze man een toekomst ( welke ? ) op wil gaan bouwen.

quote:Lady_Chanel01 schreef op 28 oktober 2008 @ 08:45:

Het kan mij niet schelen wat anderen zeggen. De meesten kennen heel het verhaal niet. [/b]Nou, dan zeg ik maar niks..... In feite maakt het je dus niet uit wat mensen je hier voor raad of adviezen zullen geven, dat kan je toch niets schelen?

Waarom schrijf je hier je verhaal op als je toch blijkbaar al besloten hebt wat je gaat doen? Doe het dan gewoon. Je hebt altijd het recht je eigen leven te verknallen. Maar vraag je ondertussen maar eens af waarom zijn vrienden hem niet willen helpen. Dat zal niet zomaar zijn.

Mijn tekst maar weer weggehaald. Laat ook maar. De rest van de wereld begrijpt er toch niks van hoe enig en uniek deze liefde is...



Sluit me aan bij Capara: print je hele verhaal uit en lees het over 10 of 15 jaar nog eens terug!

Ga eerst eens voor jezelf leren zorgen.

Bovendien heeft een volwassen man geen zorg nodig, moet hij in staat zijn om het zelf te doen.



Maar hey, je hoeft nog maar zo'n 60-70 jaar te leven, dus wat kan jou je toekomst boeie?

quote:Lady_Chanel01 schreef op 28 oktober 2008 @ 08:45:



IK MOET HEM HELPEN!



Ja, dat denk ik ook.Hij kan zichzelf niet redden, zijn vrienden zijn hem zat, hij heeft geen contact meer met zijn familie.....ja, dan zit er niks anders op dan te emigreren voor je ex.



Ow, tip, verander je naam alvast in Lady_Bristol of Lady_Zeeman of iets dergelijks.

quote:loomii schreef op 28 oktober 2008 @ 09:19:

Ow, tip, verander je naam alvast in Lady_Bristol of Lady_Zeeman of iets dergelijks.Denk dat Lady_salvation army meer van toepassing zal zijn!

quote:loomii schreef op 28 oktober 2008 @ 09:19:

[...]

Ow, tip, verander je naam alvast in Lady_Bristol of Lady_Zeeman of iets dergelijks.Ik zet in op Lady Leger-des-Heils.

Ik heb een relatie gehad met iemand uit het buitenland, waarvoor ik toen ook verblijfspapieren heb geregeld en ik denk helemaal niet zo snel dat iemand bewust misbruik van je wil maken, heb dat idee bij ex bijvoorbeeld ook zeker niet en we hebben zelfs een kind samen. Maar; zo'n relatie is slopend. Omdat er heel heel heel erg veel stress bij komt kijken. Omdat hij afhankelijk van je is en omdat jullie dus een ongelijke basis hebben. Omdat er legio culturele verschillen kunnen zijn.



Net als Borodini vraag ik me af waarom je het de eerste keer uitgemaakt hebt. Kun je dat vertellen? Zal toch niet voor niets zijn geweest? Dat vrienden hem zat zijn vind ik ook geen fijn teken..



Ik zeg niet dat jet niet moet doen, want daar ken ik/ kent niemand jullie situatie niet goed genoeg voor, maar denk er alsjeblieft wel heeeeeel goed overna voor dat je beslist. Praat met anderen. Met vrienden of met hulpverleners. Met ervaringsdeskundigen via bijvoorbeeld een forum als www.buitenlandsepartner.nl (daar kun je trouwens ook info vinden over de procedures).



Ik hoop dat je uiteindelijke de beste beslissing maakt.

Kijk goed uit en pas op jezelf. Dat helemaal niet voor jezelf kiezen is ook niet goed, denk daar aan..

De vraag is of je hem hiermee écht helpt......Door naar hem toe te gaan zijn zijn problemen niet opeens weg, daar is meer voor nodig. Wat precies ga jij doen wat hem zal helpen...



Hij is uit zn kamer gezet, jij gaat naar hem toe...en dan, waar gaan jullie wonen. Of heb jij per direct een huis ofzo?? En hij ga je dan alles voor hem betalen?? Kan hij niet werken?? Moet jij daar niet werk hebben??



Je wil papieren voor hem regelen, hoe dan?? Weet je waar je wezen moet, weet je wat dat kost? Weet je hoe lang zn procedure loopt??



Als hij zonder geld, zonder eten, zonder dak op straat leeft, dan zijn daar instantie's voor die hem verder kunnen helpen. Waarom gaat hij daar niet heen, daar weten ze hoe zo iets werkt. Of ga jij bij hem samen leven op straat??

Het klinkt allemaal wel heel nobel hoor, hem helpen omdat hij in nood zit. Maar je bent nog nergens concreet over geweest, behalve dat je naar hem toe wil, nou en dan....

En oja, doodgaan op straat zal niet zo snel gebeuren hoor. Er zijn Junks die al jaren op straat vertoeven en slapen in Hoog Catherijne in Utrecht (groot overdekt winkelgebeuren bij t station). Er zijn voorzieningen als het Leger des Heils. Je moet niet denken dat je hem perse móet redden. Hij komt er anders echt wel.

Is dit onderstaande stuk heel toevallig ook jouw verhaal? Er zijn namelijk nogal wat overeenkomsten: een ex die illegaal is en in België woont, je moeder die je niet durft achter te laten in verband met haar alcoholprobleem.quote:

Meiden ik zit met een probleem. Het is een lang verhaal, maar ik kom er zelf niet meer uit. Ik hoop dat iemand kan helpen. Ik zal diegene erg dankbaar zijn!



Het zit zo: Ik wil mijn ex een tweede kans geven, maar heb geen idee of dat zo slim is. 1 jaar geleden is het uitgegaan. Ik was toen degene die de relatie verbrak na 1 jaar en 8 maanden. Waarom? Het ging al een hele tijd niet goed meer. Van een lieve jongen veranderde hij naar een agressieve, dominante, bazige type. We kregen constant ruzie, praatten niet meer, hij was een groot deel van de dag weg van huis en liet me stikken. Hij wist alles ook beter en vond dat ik MOEST luisteren naar hem anders werd hij kwaad! Hij zegt dat het vooral komt door grote geldproblemen dat ie zo veranderd is, want we zijn vroeg gaan samenwonen en hadden het al gauw erg moeilijk. Waarom we niet even gewacht hebben en waarom alles zo snel-snel moest? Nou dat dus mede doordat hij op straat kwam te staan. zijn visum verliep en hij moest gauw aan verblijfspapieren komen. Even voor de duidelijkheid: ik kende hem ongeveer 5-6 maanden voordat de verblijfspapieren ter sprake kwamen, vandaar dat ik het uitsloot dat ik werd gebruikt voor papieren. Maar zekerheid had ik niet. Mijn ouders mogen hem niet en zijn er van overtuigd dat deze jongen niets goeds met mij voorheeft en dat ie me WEL gebruikt. Nog een klein dingetje waar ik me voor schaam: toen ik diep in de schulden zat heb ik besloten om de prostitutie in te gaan voor een korte periode. Die korte periode werd 1 jaar en het ergste mijn vriend hielp me toen niet van die gedachte af maar liet me maar gaan. Sterker nog dit is niet zomaar in me opgekomen. Op een avond waar zijn vrienden bij waren, toen kende ik hem nog maar 5 maanden en onder het genot van een biertje werden er grapjes gemaakt en van het een op het ander vroeg hij ineens ertussendoor waarom ik nou niet achter de ramen ga om de schulden af te lossen. Ik lachte er even om en vroeg toen of hij serieus was. Hij zei dat het een grapje was. Maar dit is niet alles: misschien weken ervoor liepen we naar huis en we moesten langs een rosse buurt, hij keek toen de straat in waar al die meiden zaten en toen vroeg hij: waarom ga je daar niet werken. Ik lachte erom en zei dat ie gek was. Maar in die tijd nam ik die opmerkingen niet serieus. Alleen nu komt het, na de avond met vrienden waarop hij het me nogmaals heeft gevraagd heeft ie me aan het denken gezet. Ik was in die tijd al smoorverliefd op hem en had behoorlijke schulden. Het ging om de borg van het huis die dringend betaald moest worden. Dus voor mijn gevoel had ik geen keus, want de week erop ben ik ontslagen, en niet betalen zou betekenen dat we het appartementje zouden kwijtraken. Dus ik heb hem gezegd dat ik de prostitutie in wil alleen om de schulden te lossen voor een korte periode. Hij vroeg nog: weetje het zeker, want het hoeft niet, het waren allemaal grapjes. Maargoed ik was koppig en we hadden geld nodig. Uiteindelijk ging hij overstag en zei: vooruit dan maar. Ik ben toen in een nachtclub gaan werken en toen ging het pas heel erg bergafwaarts met onze relatie. Hij werd agressief en ik was zelf ook niet te genieten want het geld wat ik verdiende werd ook meteen uitgegeven, tuurlijk was de borg en een aantal schulden betaald, maar ik zag geen voortgang. We hadden geen spaargeld en ik voelde me gedwongen om door te gaan. Ook mijn vriend veranderde. Hij raakte algauw zo gewend aan de situatie, dat het leek alsof hij er gebruik van begon te maken. Ik zei dat ik zo niet langer wil en dat ik uitgeput was. Ik werkte alle avonden van 22u tot 6u aan 1 stuk door en kon niet langer. Ik vreesde voor mijn gezondheid en vond dat we hier niks mee opschoten. Dus toen ik besloot om niet meer naar de nachtclub te gaan, merkte ik iets merkwaardigs aan mijn vriend waardoor ik bang werd: Hij keurde het niet goed dat ik thuisbleef en vond dat ik maar MOEST gaan werken anders zat ik toch maar thuis te niksen. Dat was de druppel en toen heb ik alles aan mijn ouders verteld. Ze hebben aangifte gedaan. En ik had spijt. Natuurlijk ontkende ik alles, want ik blijf erbij dat het mijn keus was! Maargoed ik kwam terug bij hem na alles. Na alle ruzies. Ik hield teveel van hem. De weken erop verhuisden we naar Belgie. We hadden ondertussen daar al een huisje gevonden. Borg betaald en we konden erin! Maargoed onze relatie ging de eerste paar weken weer goed, en daarna weer bergafwaarts. Ik stoorde me eraan dat ie ALTIJD weg was en ik zat altijd eenzaam thuis en kende daar NIEMAND in belgie. Hij zei dat hij wat vaker thuis zal zijn voortaan maar deed dat niet. Het was altijd hetzelfde verhaal. Er kwamen toen ook irritaties tussen ons; over de kleinste dingen kregen we ruzie. Bovendien viel ik weer terug in de prostitutie omdat het moeilijk was voor mij om werk te vinden zonder verblijfskaart en alleen een NL paspoort, maargoed om terug te komen, mijn vriend accepteerde het weer dat ik de prostitutie inging. Ditmaal was het trouwens ook weer mijn keus!!!!!!! Alleen het rare was dat ie deed alsof het hem niet veel uitmaakte wat ik deed. Een echte jongen die van je houdt hoort dit toch niet te accepteren?? Hoe kon hij nou toezien dat zijn vriendin seks had met andere mannen voor geld? Gaf hij wel iets om mij? Ik twijfelde toen of dit ECHTE liefde was, want hij liet me wel héél makkelijk gaan. Ok ok, en dat ik zelf die keuze heb gemaakt kon ik eigenlijk ook niet maken tegenover hem, dat snap ik zelf ook wel. Maar het is nu eenmaal gebeurd. Ik ben daarna ook wel gewoon gaan werken na maandenlang wachten op mijn verblijfskaart. Vond mijn vriend beter gelukkig. Hij was blij dat ik uit de prostitutie was. Inmiddels is het uit omdat ik niet met zijn dominante bazige gedrag overweg kon en omdat hij mij weinig aandacht gaf, veel weg van huis etc., veel ruzies. Maargoed, nu 1 jaar verder ben ik nog steeds niet over hem heen en hij ook niet over mij. Hij wil dat ik naar Belgie kom want hij heeft zijn papieren nog steeds niet en is iedere maand gedwongen om zijn visum te verlengen en belooft me dus dit keer ECHT te veranderen. Ik twijfel. Hij belooft niet meer te schreeuwen, meer tijd voor mij te maken en zal niet meer commanderen en bazig doen! En nu weet ik het niet meiden: Kan ik hem op zijn woorden geloven? Hij heeft me al toentertijd zo vaak gezegd te willen veranderen, maar dat was allemaal van korte duur. Ik heb vooral moeite met zijn agressieve, dominante, bazige kant. Zijn luister-naar-mij-kant. Hoe groot is de kans dat hij me niet meer gaat lopen commanderen??? En dat ie niet meer zijn vrienden boven mij verkiest, want heb soms het gevoel dat ik hem niet meer boei. Dat ie liever gezelligheid opzoekt bij vrienden dan bij mij. Komt erbij dat ik moet kiezen tussen hem en mijn ouders. Mijn moeder is heel ziek en voel me egoistisch als ik haar WEER achterlaat voor mijn ex/vriend. Ik denk dat dit onze familieband schaadt en dat het haar fataal wordt. Want dan begint ze vast weer haar verdriet weg te drinken,terwijl de dokter heeft gezegd dat ze geen druppel alcohol meer mag omdat dit fataal kan aflopen vanwege haar leverbeschadiging. Ik kom er niet uit lieve meiden. Wat zouden jullie doen?

http://www.yes.nl/yescafe/forums/thread/1854959.aspx

waarom schrijf je dit verhaal eigenlijk, je wilt hem redden koste van alles, van je eigen leven, jezelf en je familie. nou, ik zou zeggen, succes en doeiiiii!!