Psyche
alle pijlers
HELP! Ik laat mijn ouders achter voor mijn ex in NOOD!
dinsdag 28 oktober 2008 om 08:45
HELP!!!
hoe laat ik mijn ouders die mijn ex niet kunnen uitstaan weten dat ik weer terugga naar hem en dat ik kilometers van hen vandaan ga wonen? In Belgie. Ik durf dit echt niet over mijn lippen te krijgen, want dan breekt de hel los thuis. Hij is illegaal en dakloos; leeft sinds een week op straat, is een tijdje terug uit zijn kamer gezet.
IK MOET HEM HELPEN! Ik hou van hem, ik mis hem en het was gewoon heel stom van mij om het uit te maken. Ik heb nu besloten om terug te gaan. We willen onze relatie weer een kans geven. Ik ga ook papieren voor hem regelen zodat hij kans heeft op een normaal bestaan en zodat hij ook eindelijk wit kan werken. Ik heb er vertrouwen in en mocht hij het ooit uitmaken, dan heb ik er vrede mee. Maargoed, ik ga er vanuit dat hij echt van mij houdt. Het kan mij niet schelen wat anderen zeggen. De meesten kennen heel het verhaal niet. Het is niet zo dat hij vanaf dag 1 begon over papieren toen ik hem leerde kennen. Dat duurde MAANDEN en toen ik hem leerde kennen was hij gewoon student en had een visum. Pas toen hij zakte voor zijn taalcursus, die hij eerst moest doen voordat hij aan zijn studie kon beginnen, was hij gedwongen het land te verlaten. Want zakken betekende teruggaan. Ik wilde hem natuurlijk niet kwijt en wilde hem helpen. Maargoed, ik ben dus 22 jaar en we zijn zo’n 2 jaar samen geweest. We houden alweer 1 jaar lang contact, omdat we elkaar niet kunnen en willen laten gaan. Waarom het uit is gegaan doet er nu even niet toe (O ja ik maakte het uit, heb spijt)
Maargoed mijn moeder is blij dat ik weer thuis woon en ziet mij liever niet teruggaan. Maar ja, moet ik nu doodongelukkig wezen om mijn moeder te plezieren?? Hoe kan ik haar vertellen dat ik terug wil naar mijn ex, zonder dat ik contact verlies met mijn familie en zonder ruzie uit te lokken? Hoe kan je zoiets nou goed brengen? Ik weet echt niet WAT ik moet zeggen.
Ben ik een egoïst als ik voor mijn vriend kies en niet voor mijn moeder? Maargoed ik kan mijn ex toch ook niet dood laten gaan op straat? Dat zou hartloos zijn! Hij kan nergens terecht. Vrienden zijn hem zat, bieden geen slaapplaats meer etc. Financieel zit het hem ook niet mee. Zwart werk is moeilijk te vinden, omdat het allemaal van korte duur is (aantal dagen, soms 1 dag) Daar kan je niet van rondkomen. En met zijn familie heeft hij geen contact meer. En mijn moeder, ja die kan makkelijk praten. Ze geeft niks om mijn vriend. Ze kan wel hartloos zeggen: "Laat hem lekker stikken". Maar NO WAY dat ik dat doe. Ze houdt gewoon geen rekening met mijn gevoelens!!! Wie is nu egoïstisch?
Ook gaan mijn ouders met mij om als met een klein kind. Heel beschermend, haast overdreven. Ik ben 22, maar word constant gecontroleerd. Als ik buiten ben, dan wordt ik om de zoveel uur opgebeld, om te kijken waar ik nou ben. Ze willen alles weten. Ik krijg het er werkelijk BENAUWD van. Ze zitten werkelijk overal bovenop. Bemoeien zich overal mee en wat mij het meest irriteert is dat ze altijd wat te zeggen hebben over mijn liefdesleven. Ik bedoel, ik ben volwassen…Ik mag denk zelf weten met wie ik thuis kom en daar hebben ze niets maar dan ook niets over te zeggen en om mij voor de keuze te stellen: HEN of MIJN VRIEND vind ik te ver gaan. Ik ben razend kwaad op hen. Op zo’n manier jagen ze mij sowieso uit huis.
Maargoed, als ik naar mezelf luister, naar mijn gevoel, dan zegt mijn gevoel dat ik moet gaan en mijn vriend moet gaan helpen. Ik loop wel risico dat ik mijn moeder zoveel verdriet doe, dat ze weer begint te drinken en zichzelf dood drinkt. Ze heeft leverbeschadiging, maar we weten nog niet hoe ernstig. Maargoed dat is haar keus. Het is haar keus of ze naar de fles grijpt of niet. Ik kan haar dat niet verbieden. Nu drinkt ze ook nog gewoon door, ondanks dat we zeggen dat ze moet kappen voor haar gezondheid. Naar een afkickkliniek wil ze niet, tenzij met dwang van ons kant!! Maargoed nu klinkt het misschien alsof ik niet om haar geef, maar dat is niet waar. Mijn vriend zit nu in een NOOD situatie en daarom trek ik hem voor. Sowieso vind ik dat mijn familie niets over mijn relatie heeft te zeggen!! Wat ik net ook al zei. Daar blijf ik bij.
Ik wil gewoon mijn vriend helpen. En laat ik even duidelijk maken: IK DENK NIET AAN MEZELF! Dus ik zit niet te wachten op reacties als: meid je verpest JOUW toekomst, wil je wel leven met zo'n iemand en blablabla. Dit gaat niet over mij. Het laatste waar ik aan denk is MEZELF! Stel dat mijn ouders er niet geweest waren, dan zat ik nu bij mijn ex, zonder twijfel, en had ik dit verhaal nooit hoeven typen. Mijn positie boeit mij niet! Ik zal mezelf alleen beter voelen als ik HEM help. Maargoed, hoe zeg ik dit tegen mijn ouders? Die verklaren mij voor gek en willen mij misschien nooit meer zien.
Alsjeblieft help! Mijn hart verscheurt van verdriet alleen al door de gedachte dat hij door regen en kou moet, slapeloze nachten, helemaal alleen, zonder onderdak, zonder geld en zonder eten. Als hij doodgaat, vergeef ik het mezelf nooit en vooral mijn ouders niet! Simpelweg, omdat ze mij hem niet laten helpen.
hoe laat ik mijn ouders die mijn ex niet kunnen uitstaan weten dat ik weer terugga naar hem en dat ik kilometers van hen vandaan ga wonen? In Belgie. Ik durf dit echt niet over mijn lippen te krijgen, want dan breekt de hel los thuis. Hij is illegaal en dakloos; leeft sinds een week op straat, is een tijdje terug uit zijn kamer gezet.
IK MOET HEM HELPEN! Ik hou van hem, ik mis hem en het was gewoon heel stom van mij om het uit te maken. Ik heb nu besloten om terug te gaan. We willen onze relatie weer een kans geven. Ik ga ook papieren voor hem regelen zodat hij kans heeft op een normaal bestaan en zodat hij ook eindelijk wit kan werken. Ik heb er vertrouwen in en mocht hij het ooit uitmaken, dan heb ik er vrede mee. Maargoed, ik ga er vanuit dat hij echt van mij houdt. Het kan mij niet schelen wat anderen zeggen. De meesten kennen heel het verhaal niet. Het is niet zo dat hij vanaf dag 1 begon over papieren toen ik hem leerde kennen. Dat duurde MAANDEN en toen ik hem leerde kennen was hij gewoon student en had een visum. Pas toen hij zakte voor zijn taalcursus, die hij eerst moest doen voordat hij aan zijn studie kon beginnen, was hij gedwongen het land te verlaten. Want zakken betekende teruggaan. Ik wilde hem natuurlijk niet kwijt en wilde hem helpen. Maargoed, ik ben dus 22 jaar en we zijn zo’n 2 jaar samen geweest. We houden alweer 1 jaar lang contact, omdat we elkaar niet kunnen en willen laten gaan. Waarom het uit is gegaan doet er nu even niet toe (O ja ik maakte het uit, heb spijt)
Maargoed mijn moeder is blij dat ik weer thuis woon en ziet mij liever niet teruggaan. Maar ja, moet ik nu doodongelukkig wezen om mijn moeder te plezieren?? Hoe kan ik haar vertellen dat ik terug wil naar mijn ex, zonder dat ik contact verlies met mijn familie en zonder ruzie uit te lokken? Hoe kan je zoiets nou goed brengen? Ik weet echt niet WAT ik moet zeggen.
Ben ik een egoïst als ik voor mijn vriend kies en niet voor mijn moeder? Maargoed ik kan mijn ex toch ook niet dood laten gaan op straat? Dat zou hartloos zijn! Hij kan nergens terecht. Vrienden zijn hem zat, bieden geen slaapplaats meer etc. Financieel zit het hem ook niet mee. Zwart werk is moeilijk te vinden, omdat het allemaal van korte duur is (aantal dagen, soms 1 dag) Daar kan je niet van rondkomen. En met zijn familie heeft hij geen contact meer. En mijn moeder, ja die kan makkelijk praten. Ze geeft niks om mijn vriend. Ze kan wel hartloos zeggen: "Laat hem lekker stikken". Maar NO WAY dat ik dat doe. Ze houdt gewoon geen rekening met mijn gevoelens!!! Wie is nu egoïstisch?
Ook gaan mijn ouders met mij om als met een klein kind. Heel beschermend, haast overdreven. Ik ben 22, maar word constant gecontroleerd. Als ik buiten ben, dan wordt ik om de zoveel uur opgebeld, om te kijken waar ik nou ben. Ze willen alles weten. Ik krijg het er werkelijk BENAUWD van. Ze zitten werkelijk overal bovenop. Bemoeien zich overal mee en wat mij het meest irriteert is dat ze altijd wat te zeggen hebben over mijn liefdesleven. Ik bedoel, ik ben volwassen…Ik mag denk zelf weten met wie ik thuis kom en daar hebben ze niets maar dan ook niets over te zeggen en om mij voor de keuze te stellen: HEN of MIJN VRIEND vind ik te ver gaan. Ik ben razend kwaad op hen. Op zo’n manier jagen ze mij sowieso uit huis.
Maargoed, als ik naar mezelf luister, naar mijn gevoel, dan zegt mijn gevoel dat ik moet gaan en mijn vriend moet gaan helpen. Ik loop wel risico dat ik mijn moeder zoveel verdriet doe, dat ze weer begint te drinken en zichzelf dood drinkt. Ze heeft leverbeschadiging, maar we weten nog niet hoe ernstig. Maargoed dat is haar keus. Het is haar keus of ze naar de fles grijpt of niet. Ik kan haar dat niet verbieden. Nu drinkt ze ook nog gewoon door, ondanks dat we zeggen dat ze moet kappen voor haar gezondheid. Naar een afkickkliniek wil ze niet, tenzij met dwang van ons kant!! Maargoed nu klinkt het misschien alsof ik niet om haar geef, maar dat is niet waar. Mijn vriend zit nu in een NOOD situatie en daarom trek ik hem voor. Sowieso vind ik dat mijn familie niets over mijn relatie heeft te zeggen!! Wat ik net ook al zei. Daar blijf ik bij.
Ik wil gewoon mijn vriend helpen. En laat ik even duidelijk maken: IK DENK NIET AAN MEZELF! Dus ik zit niet te wachten op reacties als: meid je verpest JOUW toekomst, wil je wel leven met zo'n iemand en blablabla. Dit gaat niet over mij. Het laatste waar ik aan denk is MEZELF! Stel dat mijn ouders er niet geweest waren, dan zat ik nu bij mijn ex, zonder twijfel, en had ik dit verhaal nooit hoeven typen. Mijn positie boeit mij niet! Ik zal mezelf alleen beter voelen als ik HEM help. Maargoed, hoe zeg ik dit tegen mijn ouders? Die verklaren mij voor gek en willen mij misschien nooit meer zien.
Alsjeblieft help! Mijn hart verscheurt van verdriet alleen al door de gedachte dat hij door regen en kou moet, slapeloze nachten, helemaal alleen, zonder onderdak, zonder geld en zonder eten. Als hij doodgaat, vergeef ik het mezelf nooit en vooral mijn ouders niet! Simpelweg, omdat ze mij hem niet laten helpen.
donderdag 30 oktober 2008 om 11:54
Ik weet het niet hoor...Ik probeer er met mijn moeder over te praten..ff mezelf moed inpraten.
Ik ga mijn vriend bellen vanavond en wil meer over die rare voorwaarden van zijn beste vriend weten en vraag hem nogmaals om naar NL te komen. Heb hem wel het idee gegeven dat ik kom. Al de tweede keer. De eerste keer, toen heb ik dat idee vervolgens toch de grond ingeboord en nu een aantal dagen geleden heb ik mezelf alweer laten ompraten. Toen werd het verhaal ook zieliger, dat ie dakloos is.
Ik wil wel bij hem zijn, maar ik heb geen zin in alle gedoe in het vooruitzicht. Werk zoeken, huisje regelen, samen met vreemden (zijn vrienden) wonen...mijn ouders missen. Ik doe eigenlijk wel veel tegen mijn zin in voor hem, maar ik ben ff eerlijk in als ik zeg dat ik geen contacten wil verbreken met hem.
Ik ga mijn vriend bellen vanavond en wil meer over die rare voorwaarden van zijn beste vriend weten en vraag hem nogmaals om naar NL te komen. Heb hem wel het idee gegeven dat ik kom. Al de tweede keer. De eerste keer, toen heb ik dat idee vervolgens toch de grond ingeboord en nu een aantal dagen geleden heb ik mezelf alweer laten ompraten. Toen werd het verhaal ook zieliger, dat ie dakloos is.
Ik wil wel bij hem zijn, maar ik heb geen zin in alle gedoe in het vooruitzicht. Werk zoeken, huisje regelen, samen met vreemden (zijn vrienden) wonen...mijn ouders missen. Ik doe eigenlijk wel veel tegen mijn zin in voor hem, maar ik ben ff eerlijk in als ik zeg dat ik geen contacten wil verbreken met hem.
donderdag 30 oktober 2008 om 15:57
Je draait er omheen: is het waar dat deze ex van jou je dwong tot prostitutie of niet?
Zou voor mij namelijk nogal uitmaken of ik wel of niet bij hem terug zou willen in ieder geval...
Hoe dan ook: sterkte. En vergeet niet dat je moeder en je familie en de vrouwen op het vivaforum je welgemeende adviezen geven!
Zou voor mij namelijk nogal uitmaken of ik wel of niet bij hem terug zou willen in ieder geval...
Hoe dan ook: sterkte. En vergeet niet dat je moeder en je familie en de vrouwen op het vivaforum je welgemeende adviezen geven!
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
donderdag 30 oktober 2008 om 16:03
Zijn er mensen met wie je goed kunt praten, Chanel? Bij wie je je verhaal kwijt zou willen? Mensen die niet rechtstreeks betrokken zijn bij de problemen met je ouders of je vriend?
De huisarts of een maatschappelijk werker, een vriendin of misschien de moeder van een vriendin? Een aardige leraar of lerares van je school? Het maakt niet uit als het mensen zijn die je niet zo goed kent of al een tijd niet gesproken hebt. Ik weet zeker dat er mensen zijn die je graag willen helpen en graag willen dat jij keuzes maakt waar je, nu en in de toekomst, gelukkig van wordt.
De huisarts of een maatschappelijk werker, een vriendin of misschien de moeder van een vriendin? Een aardige leraar of lerares van je school? Het maakt niet uit als het mensen zijn die je niet zo goed kent of al een tijd niet gesproken hebt. Ik weet zeker dat er mensen zijn die je graag willen helpen en graag willen dat jij keuzes maakt waar je, nu en in de toekomst, gelukkig van wordt.
donderdag 30 oktober 2008 om 16:08
quote:Lady_Chanel01 schreef op 30 oktober 2008 @ 10:26:
Ow ja die beste vriend van mijn ex is GETROUWD voordat sommigen denken dat er addertjes onder het gras zitten.O en hij is getrouwd en daarom kan hij geen verborgen agenda hebben. Bij mij zouden er al allerlei alarmbellen afgaan als jouw ex er alleen mag wonen als jij er ook bij bent. Straks wil die man meer van jou in ruil voor die kamer. Pas aub een beetje op jezelf. Ik vind het sowieso al een heel vaag verhaal maar ik denk niet dat je dit moet gaan doen. Geen handvol maar een landvol, er zijn genoeg mannen die een gewone relatie met jou kunnen hebben zonder dat jij er van alles voor op moet geven.
Ow ja die beste vriend van mijn ex is GETROUWD voordat sommigen denken dat er addertjes onder het gras zitten.O en hij is getrouwd en daarom kan hij geen verborgen agenda hebben. Bij mij zouden er al allerlei alarmbellen afgaan als jouw ex er alleen mag wonen als jij er ook bij bent. Straks wil die man meer van jou in ruil voor die kamer. Pas aub een beetje op jezelf. Ik vind het sowieso al een heel vaag verhaal maar ik denk niet dat je dit moet gaan doen. Geen handvol maar een landvol, er zijn genoeg mannen die een gewone relatie met jou kunnen hebben zonder dat jij er van alles voor op moet geven.
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 30 oktober 2008 om 16:15
quote:Lady_Chanel01 schreef op 30 oktober 2008 @ 10:26:
Ok iedereen vindt het raar dat ik niet reageer, dus bij deze zal ik maar iets van me laten horen.
Voor de mensen die mijn verhaal niet geloven....wat is er ongelovig aan?
Verder voel ik me diep gekwetst door de reacties. En hoe jullie mij ook proberen te vertellen hoe goed het wel niet is als ik niet meer omkijk naar mijn ex, het doet mij niet beter voelen. Ik kan beter eerst duidelijk maken, dat de jongen in nood niet alleen mijn ex is, maar nu ook een hele goede vriend. MIJN BESTE VRIEND! En mijn enige ook...
Ik heb niemand naast hem...behalve mijn familie. En wat is er mis met een goede vriend in nood te helpen?? En mijn familie is ook geen happy family...Mijn ouders zijn gescheiden. Mijn vader zie ik 1 keer per week en als ik hem zie is er geen tot weinig gespreksstof..jammer. Mijn moeder ligt de hele dag in bed en drinkt stiekem. Mijn zus en broer zijn altijd op zichzelf en ik ook. Ik leef een geisoleerd bestaan. Meer dan de 4 muren van mijn kamer zie ik niet. Ik kom haast nooit buiten, behalve als ik even boodschappen moet doen of naar mijn werk moet. Ik heb geen vrienden...en ik voel me heel eenzaam.Dus het is niet fijn om nu in mijn schoenen te staan. Ik heb aan zelfmoord gedacht, maar het ontbreekt me aan lef en moed. Ik mis mijn ex heel erg...hij is de enige persoon in mijn leven naast mijn familie die ik echt vertrouw en voor wie ik alles maar dan ook alles zou doen. Ik voel me erg ongeliefd en heb nu sterk behoefte aan liefde..aan gezelschap..aan 2 armen om mij heen. Jullie kunnen nu zeggen, ga vrienden maken ofzo, maar zo makkelijk is het niet. Ik heb nooit vriendschap gekend en het zit veel dieper...Het is mijn ontevredenheid over mezelf en dat is niet 1,2,3 te veranderen. Ik merk ook dat als ik met mensen praat dat ik nooit een hechte band krijg met iemand..ook al is er een klik, een hechte band is er nooit. Vandaar dat ik op den duurt toch op mensen uitgekeken raak of ze boeien mij niet of ik hen niet. Mijn ex is de enige persoon met wie ik een band heb...Ik zou hem echt NOOIT uit mijn leven willen hebben! Ik hoef niet eens een relatie, is leuk, maar vind het fijn als we altijd vrienden mogen blijven.
Ik ben inmiddels ook al sinds de middelbare school depressief, nu manisch...de diagnose is nooit gesteld, maar de symptomen wijzen erop.
Dat is denk uitgerekend al zo'n 8 jaar aan de gang. Ik ben nooit in behandeling geweest, want ik wil niet aan de pillen.
Ja waar het op neer komt is dat ik erg in de put zit met mezelf...en bij mijn vriend zijn is op dit moment het enige wat ik wil.
Een aantal mensen vragen zich ook af WAAR we gaan wonen als ik naar mijn ex terugga....Simpel, een beste vriend van hem is bereid ons in huis te nemen voor een aantal maanden totdat we geld, werk en een appartementje hebben. Ze (=mijn ex en zijn beste vriend) hebben samen de afspraak gemaakt dat hij (=die beste vriend van mijn ex dus) ons een kamer tot beschikking stelt (GRATIS) maar alleen als wij samen komen wonen en niet alleen hij! Dus mijn ex mag er niet wonen als ik niet meekom. Dat was de afspraak. Die vriend van hem gunt hem dus GEEN slaapplaats als hij alleen komt, zonder mij. Vond het ook al raar klinken, maarja als dat de afspraak is kan ik er ook niet veel aan veranderen. En zonder mij staat mijn ex dus op straat.
Ow ja die beste vriend van mijn ex is GETROUWD voordat sommigen denken dat er addertjes onder het gras zitten.
Lees het boek echte mannen eten geen kaas eens.
Dit riekt ernstig naar loverboypraktijken....
Ok iedereen vindt het raar dat ik niet reageer, dus bij deze zal ik maar iets van me laten horen.
Voor de mensen die mijn verhaal niet geloven....wat is er ongelovig aan?
Verder voel ik me diep gekwetst door de reacties. En hoe jullie mij ook proberen te vertellen hoe goed het wel niet is als ik niet meer omkijk naar mijn ex, het doet mij niet beter voelen. Ik kan beter eerst duidelijk maken, dat de jongen in nood niet alleen mijn ex is, maar nu ook een hele goede vriend. MIJN BESTE VRIEND! En mijn enige ook...
Ik heb niemand naast hem...behalve mijn familie. En wat is er mis met een goede vriend in nood te helpen?? En mijn familie is ook geen happy family...Mijn ouders zijn gescheiden. Mijn vader zie ik 1 keer per week en als ik hem zie is er geen tot weinig gespreksstof..jammer. Mijn moeder ligt de hele dag in bed en drinkt stiekem. Mijn zus en broer zijn altijd op zichzelf en ik ook. Ik leef een geisoleerd bestaan. Meer dan de 4 muren van mijn kamer zie ik niet. Ik kom haast nooit buiten, behalve als ik even boodschappen moet doen of naar mijn werk moet. Ik heb geen vrienden...en ik voel me heel eenzaam.Dus het is niet fijn om nu in mijn schoenen te staan. Ik heb aan zelfmoord gedacht, maar het ontbreekt me aan lef en moed. Ik mis mijn ex heel erg...hij is de enige persoon in mijn leven naast mijn familie die ik echt vertrouw en voor wie ik alles maar dan ook alles zou doen. Ik voel me erg ongeliefd en heb nu sterk behoefte aan liefde..aan gezelschap..aan 2 armen om mij heen. Jullie kunnen nu zeggen, ga vrienden maken ofzo, maar zo makkelijk is het niet. Ik heb nooit vriendschap gekend en het zit veel dieper...Het is mijn ontevredenheid over mezelf en dat is niet 1,2,3 te veranderen. Ik merk ook dat als ik met mensen praat dat ik nooit een hechte band krijg met iemand..ook al is er een klik, een hechte band is er nooit. Vandaar dat ik op den duurt toch op mensen uitgekeken raak of ze boeien mij niet of ik hen niet. Mijn ex is de enige persoon met wie ik een band heb...Ik zou hem echt NOOIT uit mijn leven willen hebben! Ik hoef niet eens een relatie, is leuk, maar vind het fijn als we altijd vrienden mogen blijven.
Ik ben inmiddels ook al sinds de middelbare school depressief, nu manisch...de diagnose is nooit gesteld, maar de symptomen wijzen erop.
Dat is denk uitgerekend al zo'n 8 jaar aan de gang. Ik ben nooit in behandeling geweest, want ik wil niet aan de pillen.
Ja waar het op neer komt is dat ik erg in de put zit met mezelf...en bij mijn vriend zijn is op dit moment het enige wat ik wil.
Een aantal mensen vragen zich ook af WAAR we gaan wonen als ik naar mijn ex terugga....Simpel, een beste vriend van hem is bereid ons in huis te nemen voor een aantal maanden totdat we geld, werk en een appartementje hebben. Ze (=mijn ex en zijn beste vriend) hebben samen de afspraak gemaakt dat hij (=die beste vriend van mijn ex dus) ons een kamer tot beschikking stelt (GRATIS) maar alleen als wij samen komen wonen en niet alleen hij! Dus mijn ex mag er niet wonen als ik niet meekom. Dat was de afspraak. Die vriend van hem gunt hem dus GEEN slaapplaats als hij alleen komt, zonder mij. Vond het ook al raar klinken, maarja als dat de afspraak is kan ik er ook niet veel aan veranderen. En zonder mij staat mijn ex dus op straat.
Ow ja die beste vriend van mijn ex is GETROUWD voordat sommigen denken dat er addertjes onder het gras zitten.
Lees het boek echte mannen eten geen kaas eens.
Dit riekt ernstig naar loverboypraktijken....
donderdag 30 oktober 2008 om 16:37
Eerlijk gezegd schrik ik een beetje van je verhaal.
Je hebt het niet makkelijk gehad en ik ben bang dat je jezelf nu echt helemaal aan het verliezen bent.
Jouw leven kan verbeteren echt waar! Je bent 22 en je staat in de bloei van je leven. Je mag hem best helpen, maar offer jezelf niet volledig op om hem te helpen. Hij heeft ook zelfverantwoordelijkheid voor zijn leven. Jij bent zijn leven niet.
Liefde of vriendschap is elkaar zeker helpen, maar niet ten koste van alles en al helemaal niet ten koste van jouw leven.
Verder zou ik jou het liefste even flink door elkaar willen schudden. Dat verhaal over dat hij daar alleen mag wonen als jij er woont slaat helemaal nergens op! Is dat dan echt de enige manier waarop jij hem kan helpen?
Mocht het waar zijn dat hij jou in de prostitutie heeft laten werken, dan is dat absoluut GEEN vriendschap of liefde! Misschien denk je dat omdat je niet weet wat echte vriendschap is, maar dit is het zeker NIET!
Ga astjeblieft met iemand praten!
Je hebt het niet makkelijk gehad en ik ben bang dat je jezelf nu echt helemaal aan het verliezen bent.
Jouw leven kan verbeteren echt waar! Je bent 22 en je staat in de bloei van je leven. Je mag hem best helpen, maar offer jezelf niet volledig op om hem te helpen. Hij heeft ook zelfverantwoordelijkheid voor zijn leven. Jij bent zijn leven niet.
Liefde of vriendschap is elkaar zeker helpen, maar niet ten koste van alles en al helemaal niet ten koste van jouw leven.
Verder zou ik jou het liefste even flink door elkaar willen schudden. Dat verhaal over dat hij daar alleen mag wonen als jij er woont slaat helemaal nergens op! Is dat dan echt de enige manier waarop jij hem kan helpen?
Mocht het waar zijn dat hij jou in de prostitutie heeft laten werken, dan is dat absoluut GEEN vriendschap of liefde! Misschien denk je dat omdat je niet weet wat echte vriendschap is, maar dit is het zeker NIET!
Ga astjeblieft met iemand praten!
donderdag 30 oktober 2008 om 16:51
