Psyche
alle pijlers
Help mij, ik word het huis uitgezet!
maandag 4 mei 2009 om 18:22
Hallo, sorry kan even geen vrolijk hoi zeggen.
Mijn moeder en ik liggen nu al jaren over hoop met elkaar, ik ben nu 17 en over anderhalve maand achttien. Op dit moment heb ik eindexamens van het VWO. Vandaag had ik mijn eerste examen buiten de regulire examens om, omdat ik tweetalig VWO doe. Ik heb het dus echt heel druk op dit moment en kan echt geen spanningen gebruiken.
Daarom ga ik iedere doordeweekse dag in de bieb zitten om te studeren. Vandaag had ik mijn eerste examen, maar het ging slecht, ik had te weinig tijd en heb echt onvoldoende opgeschreven. Echt een ramp in mijn ogen en ik kan er nog steeds om huilen. Ik had dus echt geen zin om in de bieb te gaan zitten, maar ging naar huis om een bad te nemen en daarna een beetje uit te huilen (klinkt dramatisch maar eindexamens brengen gewoon echt heel veel stress met zich mee).
Toen ik thuis was, was er verder niemand, dus ik zette mijn tas neer, en pakte die uit. Ondertussen kwam mijn moeder thuis. Die is kwaad op mij, áltijd, gewoon omdat ik een vriend heb, en ze jaloers is op de aandacht die ik nu wél voor hem heb en niet voor haar (ze is heel eenzaam en heeft geen vriendinnen/hobbies) althans dat denk ik, en daarnaast irriteerd ze zich kennelijk in alles aan mij. Ik ook bij haar, maar ik hou dan verder me mond en ga op me kamer zitten met de deur dicht. Mijn moeder pakt dit heel anders aan. Die gaat hardop over mij praten, heel vervelend en werkt echt op je zenuwen en ze zit me gewoon te sarren.
Vanmiddag kwam ze dus thuis en op een gegeven moment ging ze in de badkamer staan (nuriënd omdat ze weet dat ik dat vervelend vind, maar ik zei of deed niks) net op het moment dat ik ook naar de badkamer wou om in bad te gaan. Ik bleef daar dus gewoon staan wachten totdat ze weg was. Op een gegeven moment zegt ze: gaat er nog iets gebeuren? Dus ik zeg: nou ik wou in bad. En zei: Dat denk ik niet.
*(even tussendoor: vanochtend zou ik om 7 uur douchen, en ik kwam om twee voor zeven in de badkamer. Mijn vader was er toen nog en ik begon heel erg te drammen dat hij weg moest gaan. Het leek wel alsof hij me wou pesten en ging heel langzaam zijn gezicht wassen. Toen zei ik: het is 7 uur, hij zei: het is 2 voor zeven. Toen op een gegeven moment na heel veel gedram van mij, zei mijn vader: o, nu is het 7 uur. Boos en gestresst zei ik toen op brutale toon: Eruit dan! (ik weet dat dit niet kan, maar ik ga gewoon niet zo goed met stress om) En toen was me vader kwaad en begon ie te schreeuwen. Daar ben ik verder niet op in gegaan en toen ben ik gaan douchen toen hij de badkamer uitging)
Mijn moeder zei dus: je hebt vanochtend toch gedoucht? Op een pesterige manier. En ik zei: ja maar ik heb stress vanwege examens en ik wil nu in bad. Moeder: Nou dat denk ik toch niet met je brutale smoel, papa zei ook dat je vanochtend té ver bent gegaan. Eruit nu, Eruit! Ik zei dat ik mijn vader ging bellen. Zo gezegt zo gedaan en mijn vader bemiddelde en ik mocht in bad. Mijn moeder ging de hond uitlaten en ongeveer een uurtje later ging ik uit bad. Ik was weer helemaal rustig. Totdat ik even rustig in mijn kamer zat en me moeder allerlei dingen begon te zeggen over mij op de gang en de overloop. Heel irritant, en geprikkelt dat ik al was van daarvoor begon ik na een tijdje te schreeuwen dat ze 'der bek dicht moest houden', ik snap dat je zo niet je moeder hoort te praten, maar mijn moeder voelt niet meer als mijn moeder, en het is hier thuis echt verschrikkelijk, dus daar ga ik nu echt even geen probleem van maken. Ze bleef doorgaan en ik schreeuwde meer. Maar ze stopte niet. Uiteindelijk ontstond er van beide kanten geschreeuw. Ik zei dat ze der kutbek moest houden (alweer heel onbeschoft) en zij zei dat ik kanker moest krijgen én aids en mijn vriendje ook! (ik vind dit ook niet kunnen van haar). Ik ging opnieuw mijn vader bellen. Ik belde hem, en vroeg hem om me te helpen omdat dit niet langer kon, dat ik niks deed en zij gek geworden was. Opeens viel de verbinding uit. Mijn moeder had de verbinding eruit getrokken en ik kon niet meer bellen. Ook het internet lag eruit. Ik hield de telefoon wel boven, want ik dacht: als ik niet kan bellen, dan zij ook niet. Ze begon te schreeuwen om de telefoon, hier op mijn kamer, zei dat ze mijn laptop zou pakken of mijn mobiel. En uiteindelijk zei ze dat ze met haar mobiel wel naar mijn vader zou gaan bellen en zou gaan zeggen dat ik mijn vriendje met de huistelefoon belde (wat niet mag, want dan maak ik te hoge kosten) wat dus helemaal niet waar was, maar gewoon om mijn vader boos te maken op mij. Ik liep boos naar beneden en na een tijdje wist ik de verbinding van de telefoon weer aan te sluiten zodat ik mijn vader kon bellen. Mijn moeder had hem nog niet kunnen bellen, omdat ze haar mobiel eerst moest opladen. Dus ik belde mijn vader en zei wat er allemaal gebeurd was, en of ie zo snel mogelijk naar huis wou komen. Mijn moeder begon er allemaal doorheen te gillen, en uiteindelijk te schreeuwen dat ik de telefoon aan haar moest geven. Ik deed dat niet, maar mijn vader zei dat hij eraan kwam maar dat ik toch even de telefoon aan me moeder moest geven. Dat heb ik toen gedaan en toen ben ik naar boven naar mijn kamer gegaan. Toen op een gegeven moment kwam me moeder naar boven (ze had al opgehangen) met een behuild gezicht (wat een aanstelster want zij is echt niet het slachtoffer, ze lokt het juist uit!) en toen zei ze iets over de crisisopvang. Ik ben afgelopen december ook al een keer naar de crisisopvang gemoeten omdat ik te laat thuis was (namelijk 10 over elf i.p.v. elf uur), dit was niet eens mijn schuld, maar kwam omdat ik moest werken en dat uitliep. Maargoed dramamaker als mijn moeder is moest ik de volgende dag naar de crisisopvang. Het was daar verschrikkelijk, ik heb heel slecht geslapen (op een kamer van 2 bij 3 met een raam wat niet open kon en verder alleen een bed en een tafel) vanwege de stress. De volgende dag was ik echt brak toen ik op school aan kwam (de crisisopvang is aan de andere kant van de stad, en als ik nog op tijd had willen zijn had ik om 5 uur moeten opstaan, niet echt geschikt dus) en op school heb ik echt niks kunnen doen(de volgende ochtend belde mijn moeder me op met de melding dat ze mij zo miste en dat ik snel naar huis moest komen, terwijl ze me notabene zelf weg had gestuurd!). Daarom is dit echt geen optie voor tijdens mijn examen en ga ik dus echt niet naar de crisisopvang voor de komende paar weken. Ook mijn opa en oma wonen minstens een uur met de auto van mijn school vandaan, en dat schiet dus ook niet echt op...
Kortom ik wil niet naar de crisisopvang. Het kan goed zijn dat ze nu weer gepland hebben dat ik daar straks naartoe moet, maar dat wil ik dus gewoon echt niet. Ik ben echt niet de aanstichter van dit probleem en ik ga dus echt niet weg.
Wat kan ik in godsnaam doen? Ik sta heel zwak tegenover mijn ouder sin dit geval, en ik weet gewoon niet hoe ik dit aan moet pakken. Ik heb al bedacht deze post ook aan de mensen van de crisisopvang te laten lezen, zodat ze misschien inzien dat ik niet degene ben die weg moet.. Maar verder weet ik echt niet wat ik kan doen.
Kan iemand mij hier helpen?
PS: Sorry voor het lange verhaal, maar op deze manier krijgen jullie wat beter inzicht in de situatie
Mijn moeder en ik liggen nu al jaren over hoop met elkaar, ik ben nu 17 en over anderhalve maand achttien. Op dit moment heb ik eindexamens van het VWO. Vandaag had ik mijn eerste examen buiten de regulire examens om, omdat ik tweetalig VWO doe. Ik heb het dus echt heel druk op dit moment en kan echt geen spanningen gebruiken.
Daarom ga ik iedere doordeweekse dag in de bieb zitten om te studeren. Vandaag had ik mijn eerste examen, maar het ging slecht, ik had te weinig tijd en heb echt onvoldoende opgeschreven. Echt een ramp in mijn ogen en ik kan er nog steeds om huilen. Ik had dus echt geen zin om in de bieb te gaan zitten, maar ging naar huis om een bad te nemen en daarna een beetje uit te huilen (klinkt dramatisch maar eindexamens brengen gewoon echt heel veel stress met zich mee).
Toen ik thuis was, was er verder niemand, dus ik zette mijn tas neer, en pakte die uit. Ondertussen kwam mijn moeder thuis. Die is kwaad op mij, áltijd, gewoon omdat ik een vriend heb, en ze jaloers is op de aandacht die ik nu wél voor hem heb en niet voor haar (ze is heel eenzaam en heeft geen vriendinnen/hobbies) althans dat denk ik, en daarnaast irriteerd ze zich kennelijk in alles aan mij. Ik ook bij haar, maar ik hou dan verder me mond en ga op me kamer zitten met de deur dicht. Mijn moeder pakt dit heel anders aan. Die gaat hardop over mij praten, heel vervelend en werkt echt op je zenuwen en ze zit me gewoon te sarren.
Vanmiddag kwam ze dus thuis en op een gegeven moment ging ze in de badkamer staan (nuriënd omdat ze weet dat ik dat vervelend vind, maar ik zei of deed niks) net op het moment dat ik ook naar de badkamer wou om in bad te gaan. Ik bleef daar dus gewoon staan wachten totdat ze weg was. Op een gegeven moment zegt ze: gaat er nog iets gebeuren? Dus ik zeg: nou ik wou in bad. En zei: Dat denk ik niet.
*(even tussendoor: vanochtend zou ik om 7 uur douchen, en ik kwam om twee voor zeven in de badkamer. Mijn vader was er toen nog en ik begon heel erg te drammen dat hij weg moest gaan. Het leek wel alsof hij me wou pesten en ging heel langzaam zijn gezicht wassen. Toen zei ik: het is 7 uur, hij zei: het is 2 voor zeven. Toen op een gegeven moment na heel veel gedram van mij, zei mijn vader: o, nu is het 7 uur. Boos en gestresst zei ik toen op brutale toon: Eruit dan! (ik weet dat dit niet kan, maar ik ga gewoon niet zo goed met stress om) En toen was me vader kwaad en begon ie te schreeuwen. Daar ben ik verder niet op in gegaan en toen ben ik gaan douchen toen hij de badkamer uitging)
Mijn moeder zei dus: je hebt vanochtend toch gedoucht? Op een pesterige manier. En ik zei: ja maar ik heb stress vanwege examens en ik wil nu in bad. Moeder: Nou dat denk ik toch niet met je brutale smoel, papa zei ook dat je vanochtend té ver bent gegaan. Eruit nu, Eruit! Ik zei dat ik mijn vader ging bellen. Zo gezegt zo gedaan en mijn vader bemiddelde en ik mocht in bad. Mijn moeder ging de hond uitlaten en ongeveer een uurtje later ging ik uit bad. Ik was weer helemaal rustig. Totdat ik even rustig in mijn kamer zat en me moeder allerlei dingen begon te zeggen over mij op de gang en de overloop. Heel irritant, en geprikkelt dat ik al was van daarvoor begon ik na een tijdje te schreeuwen dat ze 'der bek dicht moest houden', ik snap dat je zo niet je moeder hoort te praten, maar mijn moeder voelt niet meer als mijn moeder, en het is hier thuis echt verschrikkelijk, dus daar ga ik nu echt even geen probleem van maken. Ze bleef doorgaan en ik schreeuwde meer. Maar ze stopte niet. Uiteindelijk ontstond er van beide kanten geschreeuw. Ik zei dat ze der kutbek moest houden (alweer heel onbeschoft) en zij zei dat ik kanker moest krijgen én aids en mijn vriendje ook! (ik vind dit ook niet kunnen van haar). Ik ging opnieuw mijn vader bellen. Ik belde hem, en vroeg hem om me te helpen omdat dit niet langer kon, dat ik niks deed en zij gek geworden was. Opeens viel de verbinding uit. Mijn moeder had de verbinding eruit getrokken en ik kon niet meer bellen. Ook het internet lag eruit. Ik hield de telefoon wel boven, want ik dacht: als ik niet kan bellen, dan zij ook niet. Ze begon te schreeuwen om de telefoon, hier op mijn kamer, zei dat ze mijn laptop zou pakken of mijn mobiel. En uiteindelijk zei ze dat ze met haar mobiel wel naar mijn vader zou gaan bellen en zou gaan zeggen dat ik mijn vriendje met de huistelefoon belde (wat niet mag, want dan maak ik te hoge kosten) wat dus helemaal niet waar was, maar gewoon om mijn vader boos te maken op mij. Ik liep boos naar beneden en na een tijdje wist ik de verbinding van de telefoon weer aan te sluiten zodat ik mijn vader kon bellen. Mijn moeder had hem nog niet kunnen bellen, omdat ze haar mobiel eerst moest opladen. Dus ik belde mijn vader en zei wat er allemaal gebeurd was, en of ie zo snel mogelijk naar huis wou komen. Mijn moeder begon er allemaal doorheen te gillen, en uiteindelijk te schreeuwen dat ik de telefoon aan haar moest geven. Ik deed dat niet, maar mijn vader zei dat hij eraan kwam maar dat ik toch even de telefoon aan me moeder moest geven. Dat heb ik toen gedaan en toen ben ik naar boven naar mijn kamer gegaan. Toen op een gegeven moment kwam me moeder naar boven (ze had al opgehangen) met een behuild gezicht (wat een aanstelster want zij is echt niet het slachtoffer, ze lokt het juist uit!) en toen zei ze iets over de crisisopvang. Ik ben afgelopen december ook al een keer naar de crisisopvang gemoeten omdat ik te laat thuis was (namelijk 10 over elf i.p.v. elf uur), dit was niet eens mijn schuld, maar kwam omdat ik moest werken en dat uitliep. Maargoed dramamaker als mijn moeder is moest ik de volgende dag naar de crisisopvang. Het was daar verschrikkelijk, ik heb heel slecht geslapen (op een kamer van 2 bij 3 met een raam wat niet open kon en verder alleen een bed en een tafel) vanwege de stress. De volgende dag was ik echt brak toen ik op school aan kwam (de crisisopvang is aan de andere kant van de stad, en als ik nog op tijd had willen zijn had ik om 5 uur moeten opstaan, niet echt geschikt dus) en op school heb ik echt niks kunnen doen(de volgende ochtend belde mijn moeder me op met de melding dat ze mij zo miste en dat ik snel naar huis moest komen, terwijl ze me notabene zelf weg had gestuurd!). Daarom is dit echt geen optie voor tijdens mijn examen en ga ik dus echt niet naar de crisisopvang voor de komende paar weken. Ook mijn opa en oma wonen minstens een uur met de auto van mijn school vandaan, en dat schiet dus ook niet echt op...
Kortom ik wil niet naar de crisisopvang. Het kan goed zijn dat ze nu weer gepland hebben dat ik daar straks naartoe moet, maar dat wil ik dus gewoon echt niet. Ik ben echt niet de aanstichter van dit probleem en ik ga dus echt niet weg.
Wat kan ik in godsnaam doen? Ik sta heel zwak tegenover mijn ouder sin dit geval, en ik weet gewoon niet hoe ik dit aan moet pakken. Ik heb al bedacht deze post ook aan de mensen van de crisisopvang te laten lezen, zodat ze misschien inzien dat ik niet degene ben die weg moet.. Maar verder weet ik echt niet wat ik kan doen.
Kan iemand mij hier helpen?
PS: Sorry voor het lange verhaal, maar op deze manier krijgen jullie wat beter inzicht in de situatie
maandag 4 mei 2009 om 19:18
maandag 4 mei 2009 om 19:19
ik heb niemand die ik nú kan bellen. ik dacht dat ik dat over mijn vaders geweldadige gedrag wel in mijn op had gezet, sorry voor de onduidelijkheid. op dit moment durf ik niks tegen mijn vader te zeggen, bang dat ie mij ook 'pakt'. Dus ik hou me hier gedeisd op mijn kamer. Pa is overigens zwaar overspannen als je het mij vraagt, geen excuus om te slaan, maar wel misschien de rede dat hij de controle wat eerder verliest. Hij werkt van 9 tot 7 elke dag, en daarna werkt hij nog thuis. Als ik thuis ben moet hij de ruzie tussen mij en me moeder uitvechten, als ik er niet ben, heeft hij zelf ruzie met mijn moeder. Ik weet niet zo goed wat ik over mijn moeder kan zeggen. Wil haar niet overal de schuld van geven, maar ik kan denk ik het este zeggen dat ze niet echt 'goed in de groep ligt' hier thuis. Begeleiding van jeugdzorg zijn we overigens mee gestopt omdat mijn ouders daar niet aan mee werken, die denken dat alleen ik moet veranderen en willen zelf dus niks ondernemen.
Nog even voor juniper: wat een ontzettend lief aanbod, dit ontroerd me echt. Helaas ben ik bang dat mijn ouders dan helemaal door het lint gaan...
Nog even voor juniper: wat een ontzettend lief aanbod, dit ontroerd me echt. Helaas ben ik bang dat mijn ouders dan helemaal door het lint gaan...
maandag 4 mei 2009 om 19:19
Als ik jou was zou ik me lekker aanmelden bij Jeugdzorg, zodat je een crisisplekje krijgt. Alles is volgens mij rustiger dan daar blijven zitten.
Dan zit je 4-6 weken op een crisisplaatsing, daarna regulier en kun je via je mentor daar aanmelden voor begeleid kamerwonen.
Jij moet je nu kunnen concentreren op je examens, i.p.v. dat gelazer thuis.
Dan zit je 4-6 weken op een crisisplaatsing, daarna regulier en kun je via je mentor daar aanmelden voor begeleid kamerwonen.
Jij moet je nu kunnen concentreren op je examens, i.p.v. dat gelazer thuis.
En sneller dan de wind, dit was ik voor...reken er goed op.
maandag 4 mei 2009 om 19:22
Jeetje zeg, als je bij me in de buurt had gewoond, had ik je zo in huis genomen. je zegt dat je dingen van je ouders 'niet mag'
Maar is het in dit geval niet belangrijker voor jezelf te kiezen en wat je ouders willen op een tweede plaats te zetten. Ik heb/had ook een moeder die mij gewoon kon triggeren, dan werd het me zwart voor de ogen en kwamen er de meest nare woorden uit....terwijl ik absoluut geen brutaal iemand ben.....Maar geloof me dat mensen die je zooo treiteren...bij mij werd het altijd zwart voor de ogen....dat ik gewoon een black out kreeg....uiteindelijk ben ik uit huis gegaan toen ik 16 was (naar pa toe) maar ik deed in die situatie ook gymnasium, ik geloof dat dat er los van staat....tis echt niet dat schelden en tieren voor lager opgeleiden geldt...
Maar is het in dit geval niet belangrijker voor jezelf te kiezen en wat je ouders willen op een tweede plaats te zetten. Ik heb/had ook een moeder die mij gewoon kon triggeren, dan werd het me zwart voor de ogen en kwamen er de meest nare woorden uit....terwijl ik absoluut geen brutaal iemand ben.....Maar geloof me dat mensen die je zooo treiteren...bij mij werd het altijd zwart voor de ogen....dat ik gewoon een black out kreeg....uiteindelijk ben ik uit huis gegaan toen ik 16 was (naar pa toe) maar ik deed in die situatie ook gymnasium, ik geloof dat dat er los van staat....tis echt niet dat schelden en tieren voor lager opgeleiden geldt...
maandag 4 mei 2009 om 19:22
Ik kan je titel trouwens ook niet helemaal rijmen. Je roept help ik word het huis uitgezet, maar vervolgens blijkt alleen dat je zelf niet thuis wilt blijven maar niets anders weet?
En met 17 kan je ook best op jezelf wonen. Als de situatie al tijden zo is, waarom heb je daar dan nooit werk van gemaakt?
En met 17 kan je ook best op jezelf wonen. Als de situatie al tijden zo is, waarom heb je daar dan nooit werk van gemaakt?
maandag 4 mei 2009 om 19:23
quote:vivelle schreef op 04 mei 2009 @ 19:11:
Aan de rest: ik kan niet bij een vriendin slapen, want dat mag niet, dat vertrouwen ze niet, ze denken dat ik dan naar mijn vriend ga, en vooral mijn moeder overtuigd me vader er dan in dat dat niet goed is. Op dit moment denk ik dat het voor jou belangrijker is om ergens rust te vinden. Heb je goed contact met de ouders van je vriend of een van je vriendinnen? Zijn zij op de hoogte van de situatie? Probeer alsjeblieft een andere, rustige logeerplek te vinden, het geeft je rust in je hoofd, die je nu zo hard nodig hebt.
Ik weet niet waarom mijn moeder zo'n hekel heeft aan mijn vriendje, ik denk echt dat ze er gewoon heel veel moeite mee heeft dat ze mijn aandacht moet delen, en vooral nu ik toch nog wel een beetje in die puber fase zit: ze soms geen aandacht krijgt van mij, en zoals ik al zei: ze is heel eenzaam. Toen mijn vriendje een tijd geleden hier was, was ze wel van hem onder de indruk en was ze heel positief, inmiddels is ze weer 180 graden gekeerd en vind ze hem maar stom.
Als ik zonder er echt duidelijk over te zijn ineens weg ga, bellen ze de politie, en ik heb geen zin om daar nu ook nog problemen mee te hebben dus dat lijkt me niet zo verstandig.
Ja, mijn mentor op school weet ervan, heb al met vertrouwenspersonen op school gepraat, en het is zelfs bekend bij de directrice.
Nog even special voor uberchick: fijn dat je weet waar ik het over heb met die IB examens, ik hoop echt op mijn essay... Ik heb ze zelf ook moeten maken, maar echt: de beoordeling valt mee. Niet dat het niet van hoog niveau is, maar als je gewoon je werk hebt gedaan is het heel goed te doen. Echt. Mocht je nog specifieke tips of zo willen voor je essay, dan hoor ik het wel.
Welke boeken heb je gelezen? Pak anders vanavond het boek wat je het leukste vond, ga ermee in bed liggen met je deur op slot en mp3speler in, en lees het lekker nog even door. Zoek afleiding, kijk een lekkere film. Probeer, hoe moeilijk het misschien ook is, niet al te veel te malen: dat haalt je concentratie alleen maar verder onderuit.
Ik weet dat ik veel praktische tips geef voor het examen, maar dat is waar ik ervaring mee heb. Ik laat de situatie rondom jeugdzorg rustig aan Minny, Poezewoes en anderen over Die hebben je hele duidelijke tips gegeven, waar je zeker mee aan de slag kan.
Verder, nog een ding: Dat je al zo enorm ver gekomen bent met je situatie thuis toont mij maar 1 ding: je hebt het doorzettingsvermogen, en je kan het!
Liefs,
UCchick
Als er verder nog dingen zijn die ik niet (duidelijk) heb beantwoord dan moeten jullie dat maar even zeggen, want er zijn zóveel reacties dat ik even de draad kwijt ben
Aan de rest: ik kan niet bij een vriendin slapen, want dat mag niet, dat vertrouwen ze niet, ze denken dat ik dan naar mijn vriend ga, en vooral mijn moeder overtuigd me vader er dan in dat dat niet goed is. Op dit moment denk ik dat het voor jou belangrijker is om ergens rust te vinden. Heb je goed contact met de ouders van je vriend of een van je vriendinnen? Zijn zij op de hoogte van de situatie? Probeer alsjeblieft een andere, rustige logeerplek te vinden, het geeft je rust in je hoofd, die je nu zo hard nodig hebt.
Ik weet niet waarom mijn moeder zo'n hekel heeft aan mijn vriendje, ik denk echt dat ze er gewoon heel veel moeite mee heeft dat ze mijn aandacht moet delen, en vooral nu ik toch nog wel een beetje in die puber fase zit: ze soms geen aandacht krijgt van mij, en zoals ik al zei: ze is heel eenzaam. Toen mijn vriendje een tijd geleden hier was, was ze wel van hem onder de indruk en was ze heel positief, inmiddels is ze weer 180 graden gekeerd en vind ze hem maar stom.
Als ik zonder er echt duidelijk over te zijn ineens weg ga, bellen ze de politie, en ik heb geen zin om daar nu ook nog problemen mee te hebben dus dat lijkt me niet zo verstandig.
Ja, mijn mentor op school weet ervan, heb al met vertrouwenspersonen op school gepraat, en het is zelfs bekend bij de directrice.
Nog even special voor uberchick: fijn dat je weet waar ik het over heb met die IB examens, ik hoop echt op mijn essay... Ik heb ze zelf ook moeten maken, maar echt: de beoordeling valt mee. Niet dat het niet van hoog niveau is, maar als je gewoon je werk hebt gedaan is het heel goed te doen. Echt. Mocht je nog specifieke tips of zo willen voor je essay, dan hoor ik het wel.
Welke boeken heb je gelezen? Pak anders vanavond het boek wat je het leukste vond, ga ermee in bed liggen met je deur op slot en mp3speler in, en lees het lekker nog even door. Zoek afleiding, kijk een lekkere film. Probeer, hoe moeilijk het misschien ook is, niet al te veel te malen: dat haalt je concentratie alleen maar verder onderuit.
Ik weet dat ik veel praktische tips geef voor het examen, maar dat is waar ik ervaring mee heb. Ik laat de situatie rondom jeugdzorg rustig aan Minny, Poezewoes en anderen over Die hebben je hele duidelijke tips gegeven, waar je zeker mee aan de slag kan.
Verder, nog een ding: Dat je al zo enorm ver gekomen bent met je situatie thuis toont mij maar 1 ding: je hebt het doorzettingsvermogen, en je kan het!
Liefs,
UCchick
Als er verder nog dingen zijn die ik niet (duidelijk) heb beantwoord dan moeten jullie dat maar even zeggen, want er zijn zóveel reacties dat ik even de draad kwijt ben
maandag 4 mei 2009 om 19:26
Wat ga je doen na je examen? Studeren in een andere stad? Op kamers?
Ik denk dat het enige wat je kan doen is iets voor jezelf zoeken. Je ouders moeten het er toch ook wel mee eens zijn dat dat voor alle betrokkenen beter zou zijn als jij niet meer bij hun in huis woont?
Je bent nog erg jong en je hebt je ouders nog zo hard nodig maar zo kan je ook niet verder.
Heel veel succes en ik hoop dat je slaagt!
Ik denk dat het enige wat je kan doen is iets voor jezelf zoeken. Je ouders moeten het er toch ook wel mee eens zijn dat dat voor alle betrokkenen beter zou zijn als jij niet meer bij hun in huis woont?
Je bent nog erg jong en je hebt je ouders nog zo hard nodig maar zo kan je ook niet verder.
Heel veel succes en ik hoop dat je slaagt!
maandag 4 mei 2009 om 19:28
@ Vivelle
Ik vind het goed van je dat je erkent dat je fouten maakt, maar dat je daarvoor vervolgens met allerlei excuses aan komt dragen is natuurlijk een zwaktebod. Je bent nog minderjarig, maar een 17-jarige realiseert zich best dat een actie ook een reactie uitlokt. Hoe slecht je ouders het ook doen, je gooit zelf op die manier ook flink wat kolen op het vuur. Ik denk dat je dat best snapt en dat je daar nu echt mee moet stoppen, want daarmee doe je echt niets om jouw thuissituatie te verbeteren.
Voor de korte termijn zou ik toch op zoek gaan naar een rustige situatie van waaruit jij je examens kunt doen. En als dat dan de crisisopvang is, dan is dat maar zo. (Ik ben zelf op mijn 15e uit huis gegaan en sluit me aan bij wat Minnie ook al zei, namelijk dat je er ook erg fijne ervaringen op kunt doen).
Daarna kun je, in overleg met de crisisopvang, proberen om toch een kamertrainingstraject in te gaan. Die anderhalve maand tot je achtiende is vast nog wel te overbruggen met andere opvang als je ouders er niet mee instemmen. Maar ik denk, in alle eerlijkheid, dat jij nog niet volwassen genoeg bent om nu direct al zonder begeleiding op jezelf te gaan wonen. Je hebt al hulp, maak daar dan nu in deze situatie zoveel mogelijk gebruik van zodat jij een goede start maakt voor de rest van je toekomst met het behalen van je eindexamen nu en daarna met het leren zelfstandig te wonen.
Ik wens je veel sterkte!
Ik vind het goed van je dat je erkent dat je fouten maakt, maar dat je daarvoor vervolgens met allerlei excuses aan komt dragen is natuurlijk een zwaktebod. Je bent nog minderjarig, maar een 17-jarige realiseert zich best dat een actie ook een reactie uitlokt. Hoe slecht je ouders het ook doen, je gooit zelf op die manier ook flink wat kolen op het vuur. Ik denk dat je dat best snapt en dat je daar nu echt mee moet stoppen, want daarmee doe je echt niets om jouw thuissituatie te verbeteren.
Voor de korte termijn zou ik toch op zoek gaan naar een rustige situatie van waaruit jij je examens kunt doen. En als dat dan de crisisopvang is, dan is dat maar zo. (Ik ben zelf op mijn 15e uit huis gegaan en sluit me aan bij wat Minnie ook al zei, namelijk dat je er ook erg fijne ervaringen op kunt doen).
Daarna kun je, in overleg met de crisisopvang, proberen om toch een kamertrainingstraject in te gaan. Die anderhalve maand tot je achtiende is vast nog wel te overbruggen met andere opvang als je ouders er niet mee instemmen. Maar ik denk, in alle eerlijkheid, dat jij nog niet volwassen genoeg bent om nu direct al zonder begeleiding op jezelf te gaan wonen. Je hebt al hulp, maak daar dan nu in deze situatie zoveel mogelijk gebruik van zodat jij een goede start maakt voor de rest van je toekomst met het behalen van je eindexamen nu en daarna met het leren zelfstandig te wonen.
Ik wens je veel sterkte!
maandag 4 mei 2009 om 19:29
quote:Dhelia schreef op 04 mei 2009 @ 19:22:
Ik kan je titel trouwens ook niet helemaal rijmen. Je roept help ik word het huis uitgezet, maar vervolgens blijkt alleen dat je zelf niet thuis wilt blijven maar niets anders weet?
En met 17 kan je ook best op jezelf wonen. Als de situatie al tijden zo is, waarom heb je daar dan nooit werk van gemaakt?
Ik snap echt niet dat je zo weinig inlevingsvermogen kan tonen, het is helemaal niet makkelijk om op je 17e al op kamers te gaan wonen, en waarom had ze er al eerder werk van moeten maken? Ze is pas 17, dan ben je echt met andere dingen bezig (tweetalig VWO en een vriendje bijvoorbeeld). Bovendien was ze ook bezig met jeugdzorg.
En dat gezeur over die titel slaat ook nergens op, dat is gewoon zoeken naar een probleem of iets dat niet zou kloppen. Ze heeft het al moeilijk genoeg, dit soort reactie's lijken mij nogal zinloos, in ieder geval als je er de bedoeling mee had iets positiefs toe te voegen.
Ik kan je titel trouwens ook niet helemaal rijmen. Je roept help ik word het huis uitgezet, maar vervolgens blijkt alleen dat je zelf niet thuis wilt blijven maar niets anders weet?
En met 17 kan je ook best op jezelf wonen. Als de situatie al tijden zo is, waarom heb je daar dan nooit werk van gemaakt?
Ik snap echt niet dat je zo weinig inlevingsvermogen kan tonen, het is helemaal niet makkelijk om op je 17e al op kamers te gaan wonen, en waarom had ze er al eerder werk van moeten maken? Ze is pas 17, dan ben je echt met andere dingen bezig (tweetalig VWO en een vriendje bijvoorbeeld). Bovendien was ze ook bezig met jeugdzorg.
En dat gezeur over die titel slaat ook nergens op, dat is gewoon zoeken naar een probleem of iets dat niet zou kloppen. Ze heeft het al moeilijk genoeg, dit soort reactie's lijken mij nogal zinloos, in ieder geval als je er de bedoeling mee had iets positiefs toe te voegen.
maandag 4 mei 2009 om 19:34
...Eh...Mazou, wat maakt het uit, 17 of 18? Eerstejaars aan de uni zijn ook 18, normaliter.
Daarom vroeg ik aan to of ze zich nou al in had geschreven voor een studie. Vind het vreemd dat dat
niet gebeurd is, vwo-ers doen dat altijd rond december zoals ik al eerder zei.
Universiteiten willen op tijd weten op hoeveel studenten ze kunnen rekenen, je moet stufi aanvragen, kamer zoeken, etc.
Daarom vroeg ik aan to of ze zich nou al in had geschreven voor een studie. Vind het vreemd dat dat
niet gebeurd is, vwo-ers doen dat altijd rond december zoals ik al eerder zei.
Universiteiten willen op tijd weten op hoeveel studenten ze kunnen rekenen, je moet stufi aanvragen, kamer zoeken, etc.
maandag 4 mei 2009 om 19:36
Ik heb al bedacht deze post ook aan de mensen van de crisisopvang te laten lezen, zodat ze misschien inzien dat ik niet degene ben die weg moet..
Bedoel je dat je moeder er uit moet ?
Hoelang hebben jullie deze problemen al ? Sinds jij pubert ? Of nog langer ?
Hoelang slaat je vader je moeder ( en jou ook geloof ik ? ) al en wéét jeugdzorg dat ? Is er nooit met jou alleen gesproken , zonder je ouders in dezelfde kamer ?
Weten vriendinnen van je ( en hun ouders ) dat je zulke problemen hebt ? Geen tantes / ooms in de buurt ?
Bedoel je dat je moeder er uit moet ?
Hoelang hebben jullie deze problemen al ? Sinds jij pubert ? Of nog langer ?
Hoelang slaat je vader je moeder ( en jou ook geloof ik ? ) al en wéét jeugdzorg dat ? Is er nooit met jou alleen gesproken , zonder je ouders in dezelfde kamer ?
Weten vriendinnen van je ( en hun ouders ) dat je zulke problemen hebt ? Geen tantes / ooms in de buurt ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 4 mei 2009 om 19:36
quote:Dhelia schreef op 04 mei 2009 @ 19:22:
En met 17 kan je ook best op jezelf wonen. Als de situatie al tijden zo is, waarom heb je daar dan nooit werk van gemaakt?Je kunt idd op je 17e op jezelf wonen, dat is waar. Maar er is geen enkel sociaal vangnet voor 17-jarigen, wat betekent dat ze zou moeten werken voor haar kostje. En als 17-jarige verdien je zo weinig, dat het haast onmogelijk is om naast een studie genoeg te werken om in je onderhoud te kunnen voorzien. Want als 17-jarige kom je ook niet in aanmerking voor een woningbouwwoning, wat betekent dat je ook nog particulier moet huren. Kortom, het kan (heb het zelf gedaan) maar het is niet zo eenvoudig als jij hier stelt.
En met 17 kan je ook best op jezelf wonen. Als de situatie al tijden zo is, waarom heb je daar dan nooit werk van gemaakt?Je kunt idd op je 17e op jezelf wonen, dat is waar. Maar er is geen enkel sociaal vangnet voor 17-jarigen, wat betekent dat ze zou moeten werken voor haar kostje. En als 17-jarige verdien je zo weinig, dat het haast onmogelijk is om naast een studie genoeg te werken om in je onderhoud te kunnen voorzien. Want als 17-jarige kom je ook niet in aanmerking voor een woningbouwwoning, wat betekent dat je ook nog particulier moet huren. Kortom, het kan (heb het zelf gedaan) maar het is niet zo eenvoudig als jij hier stelt.
maandag 4 mei 2009 om 19:38
Ja, ik ben het eens met Mazou, de situatie thuis bij dat meisje klinkt me als heel heftig in de oren. Zo'n vader die dan expres in de badkamer lang blijft, terwijl zij examen heeft, dat tekent toch wel de sfeer in die familie.
En dan dat gezeur dat ze allang weg had moeten zijn, hoe moet ze dat in vredesnaam aanpakken dan, ze is minderjarig, heeft weinig of geen geld.
Dan die spellingsfouten, godsamme dat lezen we toch iedere keer in de krant, dat de studenten niet meer kunnen spellen, zelfs onderwijzers die de pabo gedaan hebben, hebben al moeilijkheden. Dat krijg je nl. als je jarenlang roept dat spelling niet belangrijk is, maar het gaat om het begrijpelijk neerzetten van een verhaal. En de scholen hebben idd jarenlang verzaakt als het op schrijven en lezen aankomt, en breek me de bek niet open over kinderen die nog steeds niet weten wat groter is 20% of 1/5 deel.
Maar goed, effe on topic, ik ben het helemaal eens met to dat haar moeder een kutwijf is, en die vader is een zak.
Maar ja, wat doe je eraan, naar de decaan van de school vond ik wel iets, worden die ouders misschien met hun gedrag geconfronteerd.
En dan dat gezeur dat ze allang weg had moeten zijn, hoe moet ze dat in vredesnaam aanpakken dan, ze is minderjarig, heeft weinig of geen geld.
Dan die spellingsfouten, godsamme dat lezen we toch iedere keer in de krant, dat de studenten niet meer kunnen spellen, zelfs onderwijzers die de pabo gedaan hebben, hebben al moeilijkheden. Dat krijg je nl. als je jarenlang roept dat spelling niet belangrijk is, maar het gaat om het begrijpelijk neerzetten van een verhaal. En de scholen hebben idd jarenlang verzaakt als het op schrijven en lezen aankomt, en breek me de bek niet open over kinderen die nog steeds niet weten wat groter is 20% of 1/5 deel.
Maar goed, effe on topic, ik ben het helemaal eens met to dat haar moeder een kutwijf is, en die vader is een zak.
Maar ja, wat doe je eraan, naar de decaan van de school vond ik wel iets, worden die ouders misschien met hun gedrag geconfronteerd.
maandag 4 mei 2009 om 19:40
Even inhaken op de quote die BGB net aanhaalt. Niemand zal ooit inzien dat jij niet degene zou zijn die weg moet. Het is het huis van je ouders, zij betalen de huur en dus blijven zij daar ook wonen. Dat klinkt misschien wat bot, maar zo liggen de feiten nu eenmaal. Als jij jouw situatie wilt verbeteren, dan zul jij dus moeten vertrekken.
Bovendien lijkt het mij ook helemaal niet ideaal om te blijven. Stel dat je daar blijft met je vader en je moeder, dan blijft de situatie onveranderd en wordt het probleem dus niet opgelost. Alleen met je moeder lijkt mij ook geen optie, want zij drinkt en je hebt altijd ruzie met haar. En alleen met je vader, die overwerkt is en losse handen heeft, dat lijkt mij ook niet echt gezond...
Kortom, los van het technische aspect denk ik ook dat je helemaal niet moet willen blijven.
Bovendien lijkt het mij ook helemaal niet ideaal om te blijven. Stel dat je daar blijft met je vader en je moeder, dan blijft de situatie onveranderd en wordt het probleem dus niet opgelost. Alleen met je moeder lijkt mij ook geen optie, want zij drinkt en je hebt altijd ruzie met haar. En alleen met je vader, die overwerkt is en losse handen heeft, dat lijkt mij ook niet echt gezond...
Kortom, los van het technische aspect denk ik ook dat je helemaal niet moet willen blijven.
maandag 4 mei 2009 om 19:41
quote:Mazou schreef op 04 mei 2009 @ 19:29:
[...]
Ik snap echt niet dat je zo weinig inlevingsvermogen kan tonen, het is helemaal niet makkelijk om op je 17e al op kamers te gaan wonen, en waarom had ze er al eerder werk van moeten maken? Ze is pas 17, dan ben je echt met andere dingen bezig (tweetalig VWO en een vriendje bijvoorbeeld). Bovendien was ze ook bezig met jeugdzorg.
En dat gezeur over die titel slaat ook nergens op, dat is gewoon zoeken naar een probleem of iets dat niet zou kloppen. Ze heeft het al moeilijk genoeg, dit soort reactie's lijken mij nogal zinloos, in ieder geval als je er de bedoeling mee had iets positiefs toe te voegen.
Reacties in de trant van "oooo wat errug voor je" zijn dan net zo zinloos. Schiet ze nl ook geen bal mee op.
Ik vind het allemaal nogal dramatisch-puberaal aangezet. En in dat verband plaats ik ook de titel: nogal overdreven. Er zal misschien best wat aan de hand zijn, maar daar met z'n allen in mee gaan en om het hardst roepen hoe sielug ze wel niet is, levert niets op.
Op je 17e op kamers gaan, kan uitstekend, kan ik je uit eigen ervaring vertellen. Maar dat vereist wel inzet en zelf in beweging komen, iets wat to tot nu toe niet lijkt op te brengen. Want hoe moeilijk kan het zijn om zelf jeugdzorg te benaderen? Iemand die ellenlange posts kan typen, kan ook in diezelfde tijd jeugdzorg bellen. Kennelijk speelt het al tijden, dan had ze dus ook al tijden iets kunnen veranderen.
[...]
Ik snap echt niet dat je zo weinig inlevingsvermogen kan tonen, het is helemaal niet makkelijk om op je 17e al op kamers te gaan wonen, en waarom had ze er al eerder werk van moeten maken? Ze is pas 17, dan ben je echt met andere dingen bezig (tweetalig VWO en een vriendje bijvoorbeeld). Bovendien was ze ook bezig met jeugdzorg.
En dat gezeur over die titel slaat ook nergens op, dat is gewoon zoeken naar een probleem of iets dat niet zou kloppen. Ze heeft het al moeilijk genoeg, dit soort reactie's lijken mij nogal zinloos, in ieder geval als je er de bedoeling mee had iets positiefs toe te voegen.
Reacties in de trant van "oooo wat errug voor je" zijn dan net zo zinloos. Schiet ze nl ook geen bal mee op.
Ik vind het allemaal nogal dramatisch-puberaal aangezet. En in dat verband plaats ik ook de titel: nogal overdreven. Er zal misschien best wat aan de hand zijn, maar daar met z'n allen in mee gaan en om het hardst roepen hoe sielug ze wel niet is, levert niets op.
Op je 17e op kamers gaan, kan uitstekend, kan ik je uit eigen ervaring vertellen. Maar dat vereist wel inzet en zelf in beweging komen, iets wat to tot nu toe niet lijkt op te brengen. Want hoe moeilijk kan het zijn om zelf jeugdzorg te benaderen? Iemand die ellenlange posts kan typen, kan ook in diezelfde tijd jeugdzorg bellen. Kennelijk speelt het al tijden, dan had ze dus ook al tijden iets kunnen veranderen.
maandag 4 mei 2009 om 19:42
maandag 4 mei 2009 om 19:45
Toety , en dat geloof ik dan weer niet ( meteen ) , he .................dat zo'n pa expres langzaam gaat doen in de badkamer , dat zo'n moeder expres neuriet ... vergeet niet dat veel pubers bij voorbaat alles wat hun ouders doen stom , irritant en weetikveelwat vinden .
Dat niet uren mogen opbellen met de huistelefoon ( naar 06 nemmers waarschijnlijk ) ; herkenbaar . Niet twee keer per dag douchen / badderen ; herkenbaar . Vinden mijn kinderen ook vreselijk stom . Pech voor hen . Maar zal toch niet zo zijn dat ik 's morgens mijn normale " toilet " niet kan maken omdat dat hén niet uitkomt , of dat ik niet zou mogen neurieën wegens irritant moederschap ?
Ik hoop van ganser harte dat dit een geval is van " zij zijn groot en ik ben klein en dat is niet eerlijk en hoe krijg ik iedereen aan mijn kant " en als dat niet zo is is dat méér dan vreselijk en zou er heel gauw hulp moeten komen .
Dat niet uren mogen opbellen met de huistelefoon ( naar 06 nemmers waarschijnlijk ) ; herkenbaar . Niet twee keer per dag douchen / badderen ; herkenbaar . Vinden mijn kinderen ook vreselijk stom . Pech voor hen . Maar zal toch niet zo zijn dat ik 's morgens mijn normale " toilet " niet kan maken omdat dat hén niet uitkomt , of dat ik niet zou mogen neurieën wegens irritant moederschap ?
Ik hoop van ganser harte dat dit een geval is van " zij zijn groot en ik ben klein en dat is niet eerlijk en hoe krijg ik iedereen aan mijn kant " en als dat niet zo is is dat méér dan vreselijk en zou er heel gauw hulp moeten komen .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 4 mei 2009 om 19:45
quote:nummerzoveel schreef op 04 mei 2009 @ 19:36:
[...]
Je kunt idd op je 17e op jezelf wonen, dat is waar. Maar er is geen enkel sociaal vangnet voor 17-jarigen, wat betekent dat ze zou moeten werken voor haar kostje. En als 17-jarige verdien je zo weinig, dat het haast onmogelijk is om naast een studie genoeg te werken om in je onderhoud te kunnen voorzien. Want als 17-jarige kom je ook niet in aanmerking voor een woningbouwwoning, wat betekent dat je ook nog particulier moet huren. Kortom, het kan (heb het zelf gedaan) maar het is niet zo eenvoudig als jij hier stelt.
heb het zelf ook gedaan Formeel krijgen ouders van een uithuiswonende minderjarige 3x de kinderbijslag I(als ik het me goed herinner, het was nogal lang geleden ), en aangezien zij nog steeds verantwoordelijk blijven voor het onderhoud van een minderjarige, moeten zij de kosten dragen. En een woning?? Kom op zeg, een kamer is ook een leuk begin!
Maar goed, dat is nu niet haalbaar à la minute, maar was wellicht wel haalbaar geweest als ze eerder in actie was gekomen en als de situatie al zo lang zo onhoudbaar was geweest als ze nu claimt.
[...]
Je kunt idd op je 17e op jezelf wonen, dat is waar. Maar er is geen enkel sociaal vangnet voor 17-jarigen, wat betekent dat ze zou moeten werken voor haar kostje. En als 17-jarige verdien je zo weinig, dat het haast onmogelijk is om naast een studie genoeg te werken om in je onderhoud te kunnen voorzien. Want als 17-jarige kom je ook niet in aanmerking voor een woningbouwwoning, wat betekent dat je ook nog particulier moet huren. Kortom, het kan (heb het zelf gedaan) maar het is niet zo eenvoudig als jij hier stelt.
heb het zelf ook gedaan Formeel krijgen ouders van een uithuiswonende minderjarige 3x de kinderbijslag I(als ik het me goed herinner, het was nogal lang geleden ), en aangezien zij nog steeds verantwoordelijk blijven voor het onderhoud van een minderjarige, moeten zij de kosten dragen. En een woning?? Kom op zeg, een kamer is ook een leuk begin!
Maar goed, dat is nu niet haalbaar à la minute, maar was wellicht wel haalbaar geweest als ze eerder in actie was gekomen en als de situatie al zo lang zo onhoudbaar was geweest als ze nu claimt.
maandag 4 mei 2009 om 19:50
Ik lees hier dat Juniper bij je in de buurt woont en aanbiedt om je eventueel op te vangen. Ontzettend lief aanbod!
Zou het geen idee zijn om daar op in te gaan, zodat je wat afstand kunt doen van de stress thuis en je examens zo goed mogelijk kunt doen. Die examens duren waaarschijnlijk nog zo'n 3 weken toch? Deze aankomende weken zijn dus echt superbelangrijk. Als jij even niet meer thuis bent, komen je ouders misschien ook tot inzicht. Ben je bang dat je ouders nog moeilijker gaan doen als je nu even weg bent?
Hoe dan ook: als jij die examens haalt kun je strax in september een studie gaan doen en op eigen benen gaan staan. Dat zou toch fantastisch zijn.
Zou het geen idee zijn om daar op in te gaan, zodat je wat afstand kunt doen van de stress thuis en je examens zo goed mogelijk kunt doen. Die examens duren waaarschijnlijk nog zo'n 3 weken toch? Deze aankomende weken zijn dus echt superbelangrijk. Als jij even niet meer thuis bent, komen je ouders misschien ook tot inzicht. Ben je bang dat je ouders nog moeilijker gaan doen als je nu even weg bent?
Hoe dan ook: als jij die examens haalt kun je strax in september een studie gaan doen en op eigen benen gaan staan. Dat zou toch fantastisch zijn.
maandag 4 mei 2009 om 19:51
@Dhelia
Die kinderbijslag was in mijn geval net genoeg om eens in de 3 maanden mijn helft van de huur van mijn gedeelde flatje te betalen! (En dat gedeelde flatje was net zo duur als een losse kamer in mijn stadje van destijds). En dan had ik nog de mazzel dat mijn ouders het inderdaad aan mij gaven. Meer gaven ze trouwens ook niet, want ik "koos" er voor om op mezelf te gaan. Als ik goedkoop wilde wonen, dan moest ik maar weer thuis gaan wonen, zo was de redenering.
Die kinderbijslag was in mijn geval net genoeg om eens in de 3 maanden mijn helft van de huur van mijn gedeelde flatje te betalen! (En dat gedeelde flatje was net zo duur als een losse kamer in mijn stadje van destijds). En dan had ik nog de mazzel dat mijn ouders het inderdaad aan mij gaven. Meer gaven ze trouwens ook niet, want ik "koos" er voor om op mezelf te gaan. Als ik goedkoop wilde wonen, dan moest ik maar weer thuis gaan wonen, zo was de redenering.
