Psyche
alle pijlers
Help mij, ik word het huis uitgezet!
maandag 4 mei 2009 om 18:22
Hallo, sorry kan even geen vrolijk hoi zeggen.
Mijn moeder en ik liggen nu al jaren over hoop met elkaar, ik ben nu 17 en over anderhalve maand achttien. Op dit moment heb ik eindexamens van het VWO. Vandaag had ik mijn eerste examen buiten de regulire examens om, omdat ik tweetalig VWO doe. Ik heb het dus echt heel druk op dit moment en kan echt geen spanningen gebruiken.
Daarom ga ik iedere doordeweekse dag in de bieb zitten om te studeren. Vandaag had ik mijn eerste examen, maar het ging slecht, ik had te weinig tijd en heb echt onvoldoende opgeschreven. Echt een ramp in mijn ogen en ik kan er nog steeds om huilen. Ik had dus echt geen zin om in de bieb te gaan zitten, maar ging naar huis om een bad te nemen en daarna een beetje uit te huilen (klinkt dramatisch maar eindexamens brengen gewoon echt heel veel stress met zich mee).
Toen ik thuis was, was er verder niemand, dus ik zette mijn tas neer, en pakte die uit. Ondertussen kwam mijn moeder thuis. Die is kwaad op mij, áltijd, gewoon omdat ik een vriend heb, en ze jaloers is op de aandacht die ik nu wél voor hem heb en niet voor haar (ze is heel eenzaam en heeft geen vriendinnen/hobbies) althans dat denk ik, en daarnaast irriteerd ze zich kennelijk in alles aan mij. Ik ook bij haar, maar ik hou dan verder me mond en ga op me kamer zitten met de deur dicht. Mijn moeder pakt dit heel anders aan. Die gaat hardop over mij praten, heel vervelend en werkt echt op je zenuwen en ze zit me gewoon te sarren.
Vanmiddag kwam ze dus thuis en op een gegeven moment ging ze in de badkamer staan (nuriënd omdat ze weet dat ik dat vervelend vind, maar ik zei of deed niks) net op het moment dat ik ook naar de badkamer wou om in bad te gaan. Ik bleef daar dus gewoon staan wachten totdat ze weg was. Op een gegeven moment zegt ze: gaat er nog iets gebeuren? Dus ik zeg: nou ik wou in bad. En zei: Dat denk ik niet.
*(even tussendoor: vanochtend zou ik om 7 uur douchen, en ik kwam om twee voor zeven in de badkamer. Mijn vader was er toen nog en ik begon heel erg te drammen dat hij weg moest gaan. Het leek wel alsof hij me wou pesten en ging heel langzaam zijn gezicht wassen. Toen zei ik: het is 7 uur, hij zei: het is 2 voor zeven. Toen op een gegeven moment na heel veel gedram van mij, zei mijn vader: o, nu is het 7 uur. Boos en gestresst zei ik toen op brutale toon: Eruit dan! (ik weet dat dit niet kan, maar ik ga gewoon niet zo goed met stress om) En toen was me vader kwaad en begon ie te schreeuwen. Daar ben ik verder niet op in gegaan en toen ben ik gaan douchen toen hij de badkamer uitging)
Mijn moeder zei dus: je hebt vanochtend toch gedoucht? Op een pesterige manier. En ik zei: ja maar ik heb stress vanwege examens en ik wil nu in bad. Moeder: Nou dat denk ik toch niet met je brutale smoel, papa zei ook dat je vanochtend té ver bent gegaan. Eruit nu, Eruit! Ik zei dat ik mijn vader ging bellen. Zo gezegt zo gedaan en mijn vader bemiddelde en ik mocht in bad. Mijn moeder ging de hond uitlaten en ongeveer een uurtje later ging ik uit bad. Ik was weer helemaal rustig. Totdat ik even rustig in mijn kamer zat en me moeder allerlei dingen begon te zeggen over mij op de gang en de overloop. Heel irritant, en geprikkelt dat ik al was van daarvoor begon ik na een tijdje te schreeuwen dat ze 'der bek dicht moest houden', ik snap dat je zo niet je moeder hoort te praten, maar mijn moeder voelt niet meer als mijn moeder, en het is hier thuis echt verschrikkelijk, dus daar ga ik nu echt even geen probleem van maken. Ze bleef doorgaan en ik schreeuwde meer. Maar ze stopte niet. Uiteindelijk ontstond er van beide kanten geschreeuw. Ik zei dat ze der kutbek moest houden (alweer heel onbeschoft) en zij zei dat ik kanker moest krijgen én aids en mijn vriendje ook! (ik vind dit ook niet kunnen van haar). Ik ging opnieuw mijn vader bellen. Ik belde hem, en vroeg hem om me te helpen omdat dit niet langer kon, dat ik niks deed en zij gek geworden was. Opeens viel de verbinding uit. Mijn moeder had de verbinding eruit getrokken en ik kon niet meer bellen. Ook het internet lag eruit. Ik hield de telefoon wel boven, want ik dacht: als ik niet kan bellen, dan zij ook niet. Ze begon te schreeuwen om de telefoon, hier op mijn kamer, zei dat ze mijn laptop zou pakken of mijn mobiel. En uiteindelijk zei ze dat ze met haar mobiel wel naar mijn vader zou gaan bellen en zou gaan zeggen dat ik mijn vriendje met de huistelefoon belde (wat niet mag, want dan maak ik te hoge kosten) wat dus helemaal niet waar was, maar gewoon om mijn vader boos te maken op mij. Ik liep boos naar beneden en na een tijdje wist ik de verbinding van de telefoon weer aan te sluiten zodat ik mijn vader kon bellen. Mijn moeder had hem nog niet kunnen bellen, omdat ze haar mobiel eerst moest opladen. Dus ik belde mijn vader en zei wat er allemaal gebeurd was, en of ie zo snel mogelijk naar huis wou komen. Mijn moeder begon er allemaal doorheen te gillen, en uiteindelijk te schreeuwen dat ik de telefoon aan haar moest geven. Ik deed dat niet, maar mijn vader zei dat hij eraan kwam maar dat ik toch even de telefoon aan me moeder moest geven. Dat heb ik toen gedaan en toen ben ik naar boven naar mijn kamer gegaan. Toen op een gegeven moment kwam me moeder naar boven (ze had al opgehangen) met een behuild gezicht (wat een aanstelster want zij is echt niet het slachtoffer, ze lokt het juist uit!) en toen zei ze iets over de crisisopvang. Ik ben afgelopen december ook al een keer naar de crisisopvang gemoeten omdat ik te laat thuis was (namelijk 10 over elf i.p.v. elf uur), dit was niet eens mijn schuld, maar kwam omdat ik moest werken en dat uitliep. Maargoed dramamaker als mijn moeder is moest ik de volgende dag naar de crisisopvang. Het was daar verschrikkelijk, ik heb heel slecht geslapen (op een kamer van 2 bij 3 met een raam wat niet open kon en verder alleen een bed en een tafel) vanwege de stress. De volgende dag was ik echt brak toen ik op school aan kwam (de crisisopvang is aan de andere kant van de stad, en als ik nog op tijd had willen zijn had ik om 5 uur moeten opstaan, niet echt geschikt dus) en op school heb ik echt niks kunnen doen(de volgende ochtend belde mijn moeder me op met de melding dat ze mij zo miste en dat ik snel naar huis moest komen, terwijl ze me notabene zelf weg had gestuurd!). Daarom is dit echt geen optie voor tijdens mijn examen en ga ik dus echt niet naar de crisisopvang voor de komende paar weken. Ook mijn opa en oma wonen minstens een uur met de auto van mijn school vandaan, en dat schiet dus ook niet echt op...
Kortom ik wil niet naar de crisisopvang. Het kan goed zijn dat ze nu weer gepland hebben dat ik daar straks naartoe moet, maar dat wil ik dus gewoon echt niet. Ik ben echt niet de aanstichter van dit probleem en ik ga dus echt niet weg.
Wat kan ik in godsnaam doen? Ik sta heel zwak tegenover mijn ouder sin dit geval, en ik weet gewoon niet hoe ik dit aan moet pakken. Ik heb al bedacht deze post ook aan de mensen van de crisisopvang te laten lezen, zodat ze misschien inzien dat ik niet degene ben die weg moet.. Maar verder weet ik echt niet wat ik kan doen.
Kan iemand mij hier helpen?
PS: Sorry voor het lange verhaal, maar op deze manier krijgen jullie wat beter inzicht in de situatie
Mijn moeder en ik liggen nu al jaren over hoop met elkaar, ik ben nu 17 en over anderhalve maand achttien. Op dit moment heb ik eindexamens van het VWO. Vandaag had ik mijn eerste examen buiten de regulire examens om, omdat ik tweetalig VWO doe. Ik heb het dus echt heel druk op dit moment en kan echt geen spanningen gebruiken.
Daarom ga ik iedere doordeweekse dag in de bieb zitten om te studeren. Vandaag had ik mijn eerste examen, maar het ging slecht, ik had te weinig tijd en heb echt onvoldoende opgeschreven. Echt een ramp in mijn ogen en ik kan er nog steeds om huilen. Ik had dus echt geen zin om in de bieb te gaan zitten, maar ging naar huis om een bad te nemen en daarna een beetje uit te huilen (klinkt dramatisch maar eindexamens brengen gewoon echt heel veel stress met zich mee).
Toen ik thuis was, was er verder niemand, dus ik zette mijn tas neer, en pakte die uit. Ondertussen kwam mijn moeder thuis. Die is kwaad op mij, áltijd, gewoon omdat ik een vriend heb, en ze jaloers is op de aandacht die ik nu wél voor hem heb en niet voor haar (ze is heel eenzaam en heeft geen vriendinnen/hobbies) althans dat denk ik, en daarnaast irriteerd ze zich kennelijk in alles aan mij. Ik ook bij haar, maar ik hou dan verder me mond en ga op me kamer zitten met de deur dicht. Mijn moeder pakt dit heel anders aan. Die gaat hardop over mij praten, heel vervelend en werkt echt op je zenuwen en ze zit me gewoon te sarren.
Vanmiddag kwam ze dus thuis en op een gegeven moment ging ze in de badkamer staan (nuriënd omdat ze weet dat ik dat vervelend vind, maar ik zei of deed niks) net op het moment dat ik ook naar de badkamer wou om in bad te gaan. Ik bleef daar dus gewoon staan wachten totdat ze weg was. Op een gegeven moment zegt ze: gaat er nog iets gebeuren? Dus ik zeg: nou ik wou in bad. En zei: Dat denk ik niet.
*(even tussendoor: vanochtend zou ik om 7 uur douchen, en ik kwam om twee voor zeven in de badkamer. Mijn vader was er toen nog en ik begon heel erg te drammen dat hij weg moest gaan. Het leek wel alsof hij me wou pesten en ging heel langzaam zijn gezicht wassen. Toen zei ik: het is 7 uur, hij zei: het is 2 voor zeven. Toen op een gegeven moment na heel veel gedram van mij, zei mijn vader: o, nu is het 7 uur. Boos en gestresst zei ik toen op brutale toon: Eruit dan! (ik weet dat dit niet kan, maar ik ga gewoon niet zo goed met stress om) En toen was me vader kwaad en begon ie te schreeuwen. Daar ben ik verder niet op in gegaan en toen ben ik gaan douchen toen hij de badkamer uitging)
Mijn moeder zei dus: je hebt vanochtend toch gedoucht? Op een pesterige manier. En ik zei: ja maar ik heb stress vanwege examens en ik wil nu in bad. Moeder: Nou dat denk ik toch niet met je brutale smoel, papa zei ook dat je vanochtend té ver bent gegaan. Eruit nu, Eruit! Ik zei dat ik mijn vader ging bellen. Zo gezegt zo gedaan en mijn vader bemiddelde en ik mocht in bad. Mijn moeder ging de hond uitlaten en ongeveer een uurtje later ging ik uit bad. Ik was weer helemaal rustig. Totdat ik even rustig in mijn kamer zat en me moeder allerlei dingen begon te zeggen over mij op de gang en de overloop. Heel irritant, en geprikkelt dat ik al was van daarvoor begon ik na een tijdje te schreeuwen dat ze 'der bek dicht moest houden', ik snap dat je zo niet je moeder hoort te praten, maar mijn moeder voelt niet meer als mijn moeder, en het is hier thuis echt verschrikkelijk, dus daar ga ik nu echt even geen probleem van maken. Ze bleef doorgaan en ik schreeuwde meer. Maar ze stopte niet. Uiteindelijk ontstond er van beide kanten geschreeuw. Ik zei dat ze der kutbek moest houden (alweer heel onbeschoft) en zij zei dat ik kanker moest krijgen én aids en mijn vriendje ook! (ik vind dit ook niet kunnen van haar). Ik ging opnieuw mijn vader bellen. Ik belde hem, en vroeg hem om me te helpen omdat dit niet langer kon, dat ik niks deed en zij gek geworden was. Opeens viel de verbinding uit. Mijn moeder had de verbinding eruit getrokken en ik kon niet meer bellen. Ook het internet lag eruit. Ik hield de telefoon wel boven, want ik dacht: als ik niet kan bellen, dan zij ook niet. Ze begon te schreeuwen om de telefoon, hier op mijn kamer, zei dat ze mijn laptop zou pakken of mijn mobiel. En uiteindelijk zei ze dat ze met haar mobiel wel naar mijn vader zou gaan bellen en zou gaan zeggen dat ik mijn vriendje met de huistelefoon belde (wat niet mag, want dan maak ik te hoge kosten) wat dus helemaal niet waar was, maar gewoon om mijn vader boos te maken op mij. Ik liep boos naar beneden en na een tijdje wist ik de verbinding van de telefoon weer aan te sluiten zodat ik mijn vader kon bellen. Mijn moeder had hem nog niet kunnen bellen, omdat ze haar mobiel eerst moest opladen. Dus ik belde mijn vader en zei wat er allemaal gebeurd was, en of ie zo snel mogelijk naar huis wou komen. Mijn moeder begon er allemaal doorheen te gillen, en uiteindelijk te schreeuwen dat ik de telefoon aan haar moest geven. Ik deed dat niet, maar mijn vader zei dat hij eraan kwam maar dat ik toch even de telefoon aan me moeder moest geven. Dat heb ik toen gedaan en toen ben ik naar boven naar mijn kamer gegaan. Toen op een gegeven moment kwam me moeder naar boven (ze had al opgehangen) met een behuild gezicht (wat een aanstelster want zij is echt niet het slachtoffer, ze lokt het juist uit!) en toen zei ze iets over de crisisopvang. Ik ben afgelopen december ook al een keer naar de crisisopvang gemoeten omdat ik te laat thuis was (namelijk 10 over elf i.p.v. elf uur), dit was niet eens mijn schuld, maar kwam omdat ik moest werken en dat uitliep. Maargoed dramamaker als mijn moeder is moest ik de volgende dag naar de crisisopvang. Het was daar verschrikkelijk, ik heb heel slecht geslapen (op een kamer van 2 bij 3 met een raam wat niet open kon en verder alleen een bed en een tafel) vanwege de stress. De volgende dag was ik echt brak toen ik op school aan kwam (de crisisopvang is aan de andere kant van de stad, en als ik nog op tijd had willen zijn had ik om 5 uur moeten opstaan, niet echt geschikt dus) en op school heb ik echt niks kunnen doen(de volgende ochtend belde mijn moeder me op met de melding dat ze mij zo miste en dat ik snel naar huis moest komen, terwijl ze me notabene zelf weg had gestuurd!). Daarom is dit echt geen optie voor tijdens mijn examen en ga ik dus echt niet naar de crisisopvang voor de komende paar weken. Ook mijn opa en oma wonen minstens een uur met de auto van mijn school vandaan, en dat schiet dus ook niet echt op...
Kortom ik wil niet naar de crisisopvang. Het kan goed zijn dat ze nu weer gepland hebben dat ik daar straks naartoe moet, maar dat wil ik dus gewoon echt niet. Ik ben echt niet de aanstichter van dit probleem en ik ga dus echt niet weg.
Wat kan ik in godsnaam doen? Ik sta heel zwak tegenover mijn ouder sin dit geval, en ik weet gewoon niet hoe ik dit aan moet pakken. Ik heb al bedacht deze post ook aan de mensen van de crisisopvang te laten lezen, zodat ze misschien inzien dat ik niet degene ben die weg moet.. Maar verder weet ik echt niet wat ik kan doen.
Kan iemand mij hier helpen?
PS: Sorry voor het lange verhaal, maar op deze manier krijgen jullie wat beter inzicht in de situatie
maandag 4 mei 2009 om 19:52
google hier maar als je per direct het huis uit wil
http://www.google.nl/sear ... isisopvang+pubers&spell=1
http://www.google.nl/sear ... isisopvang+pubers&spell=1
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 4 mei 2009 om 19:54
Dat van die kinderbijslag is niet meer zo.
Kinderbijslag stopt namelijk met 18 jaar. Daar staat tegenover, dat ze bij de IB studiefinanciering aan moet vragen, en als ze dan een kamer heeft, krijgt ze voor een uitwonende student.
Pa en ma blijven onderhoudplichtig totdat dochterlief klaar is met de studie.
Kinderbijslag stopt namelijk met 18 jaar. Daar staat tegenover, dat ze bij de IB studiefinanciering aan moet vragen, en als ze dan een kamer heeft, krijgt ze voor een uitwonende student.
Pa en ma blijven onderhoudplichtig totdat dochterlief klaar is met de studie.
maandag 4 mei 2009 om 19:56
In deze situatie maakt het weinig uit om te gaan wijzen wie welke fouten maakt, dat lost niks op. De situatie is voor jou en je ouders aardig onhoudbaar geworden en er moet dus iets gebeuren.
Je moeder gaat het huis niet uirt, dus zaak is dus dat je
- óf jezelf gedeisd houdt, en er dus voor zorgt dat er geen reden is om boos op jou te worden, tot je examens achter de rug zijn. Daarna kan je een kamer gaan zoeken
- óf dat je nu jeugdzorg belt en zegt dat je er nu uit wilt. Dan ga je naar de crisisopvang en van daaruit stroom je verder in permanentere woonruimte
Veel andere smaken heb je niet Vivelle. Succes!
Je moeder gaat het huis niet uirt, dus zaak is dus dat je
- óf jezelf gedeisd houdt, en er dus voor zorgt dat er geen reden is om boos op jou te worden, tot je examens achter de rug zijn. Daarna kan je een kamer gaan zoeken
- óf dat je nu jeugdzorg belt en zegt dat je er nu uit wilt. Dan ga je naar de crisisopvang en van daaruit stroom je verder in permanentere woonruimte
Veel andere smaken heb je niet Vivelle. Succes!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 4 mei 2009 om 19:56
quote:Zamirah schreef op 04 mei 2009 @ 19:54:
Dat van die kinderbijslag is niet meer zo.
Kinderbijslag stopt namelijk met 18 jaar. Daar staat tegenover, dat ze bij de IB studiefinanciering aan moet vragen, en als ze dan een kamer heeft, krijgt ze voor een uitwonende student.
Pa en ma blijven onderhoudplichtig totdat dochterlief haar bull heeft. Master heet dat tegenwoordig geloof ik. ??Inderdaad, vanaf je 18e kun je een studiebeurs krijgen en geen kinderbijslag meer. Mits je studeert, uiteraard...
Dat van die kinderbijslag is niet meer zo.
Kinderbijslag stopt namelijk met 18 jaar. Daar staat tegenover, dat ze bij de IB studiefinanciering aan moet vragen, en als ze dan een kamer heeft, krijgt ze voor een uitwonende student.
Pa en ma blijven onderhoudplichtig totdat dochterlief haar bull heeft. Master heet dat tegenwoordig geloof ik. ??Inderdaad, vanaf je 18e kun je een studiebeurs krijgen en geen kinderbijslag meer. Mits je studeert, uiteraard...
maandag 4 mei 2009 om 19:57
Mamzelle: jeugdzorg ziet kennelijk niet de urgentie van mijn situatie in. daarnaast moet ik eerlijk zeggen dat ik niet ál die tijd bij jeugdzorg zat, aan het begin liep ik eerst een tijdje bij de GGZe, daarna pas jeugdzorg.
Pien: geprobeerd, neutrale personen genoeg gehad, mensen van de GGZe, mensen van Jeugdzorg en ook mijn opa en oma.. het helpt niet echt, ook zij concluderen elke keer dat het gesprek tussen mij en mijn ouders niet helpt.
Zamirah: ik heb me inderdaad ingeschreven, in amsterdam en rotterdam, moet nog even kijken welke het nou word.
lindy: klopt met stufi en een bijbaantje moet het lukken, ik hbe mijn begroting al gemaakt.
gelukkigmeisje: precies ze weet precies wát ze moet zeggen om mij kwaad te maken.
UCChick: sorry dat ik er uberchick van maakte. Verder over de IB essay, daar heb ik geen grote zorgen over, comperative commentaries zijn al niet mijn sterkste punt en daar had ik al weinig vertrouwen in. ik hoop dat de rest allemaal goed komt.
nummerzoveel: ik zie wel in dat crisisopvang best 'leuk' kan zijn, maar het is zo'n gedoe (ik weet het: het is beter dan dit) maar als mijn moeder me de volgende dag weer belt dat ik naar huis moet komen...
bianca: decaan heb ik niet mee gepraat, wel de vertrouwenspersoon van school en mijn mentor. het leverde voor de thuis situatie niet veel op, alleen op school werd ik meer begrepen.
Flashy: ik kan wel bij mensen slapen, ik kan er genoeg noemen die me heus wel opvangen, alleen zijn mijn ouders het er niet mee eens (denk ook dat ze bang zijn dat iedereen het dan te weten komt, nl. aan de buitenkant is ons gezin the perfect family) mijn vriend moet ik al helemaal niet naartoe gaan, want dan maken ze me af. Ik kan dus wel weg, maar mijn ouders gaan er problemen van maken, en ik ben bang dat ze dan jeugdzorg bellen, de boel weer verdraaien en ik zodoende helemaal geen poot meer heb om op te staan.
Juniper: dankje, maar ik moet nog kijken hoe het nu eigenlijk afloopt met jeugdzorg
bianca: bij mij thuis is het al heel lang slecht. ook voor ik puberde lag het tussen mij en mijn moeder niet goed, en moest mijn vader al vaak bemiddelen. Hij heeft mij afgelopen zomer voor het eerst écht geslagen, vantevoren was het nooit meer dan een corrigerende tik. en ja ik heb vaak zat met jeugdzorg gepraat zonder dat mijn ouders erbij waren, maar ik weet niet welke richting je op wil met deze vraag? verder weten alleen mijn beste vriendin en mijn vriendje alles, ik denk alleen dat beide het niet aan hun ouders hebben verteld.
PS: Sorry voor de vele spellingsfouten, fouten met interpunctie en gebruik van hoofdletters, maar er word (gelukkig) zoveel gereageerd in korte tijd dat ik zo snel mogelijk typ om alles te verduidelijken, dat er heel wat fouten in mijn schrijfwerk ontstaan.
PPS: mijn ouders zijn nu weg, ongeveer een kwartierje geleden weggegaan met de auto, en ik weet niet wat ik hiervan moet denken. Ben ik nu té achterdochtig? Ik weet niet eens waar ik bang voor ben, maar straks weten ze me 'in de val te lokken'.
Pien: geprobeerd, neutrale personen genoeg gehad, mensen van de GGZe, mensen van Jeugdzorg en ook mijn opa en oma.. het helpt niet echt, ook zij concluderen elke keer dat het gesprek tussen mij en mijn ouders niet helpt.
Zamirah: ik heb me inderdaad ingeschreven, in amsterdam en rotterdam, moet nog even kijken welke het nou word.
lindy: klopt met stufi en een bijbaantje moet het lukken, ik hbe mijn begroting al gemaakt.
gelukkigmeisje: precies ze weet precies wát ze moet zeggen om mij kwaad te maken.
UCChick: sorry dat ik er uberchick van maakte. Verder over de IB essay, daar heb ik geen grote zorgen over, comperative commentaries zijn al niet mijn sterkste punt en daar had ik al weinig vertrouwen in. ik hoop dat de rest allemaal goed komt.
nummerzoveel: ik zie wel in dat crisisopvang best 'leuk' kan zijn, maar het is zo'n gedoe (ik weet het: het is beter dan dit) maar als mijn moeder me de volgende dag weer belt dat ik naar huis moet komen...
bianca: decaan heb ik niet mee gepraat, wel de vertrouwenspersoon van school en mijn mentor. het leverde voor de thuis situatie niet veel op, alleen op school werd ik meer begrepen.
Flashy: ik kan wel bij mensen slapen, ik kan er genoeg noemen die me heus wel opvangen, alleen zijn mijn ouders het er niet mee eens (denk ook dat ze bang zijn dat iedereen het dan te weten komt, nl. aan de buitenkant is ons gezin the perfect family) mijn vriend moet ik al helemaal niet naartoe gaan, want dan maken ze me af. Ik kan dus wel weg, maar mijn ouders gaan er problemen van maken, en ik ben bang dat ze dan jeugdzorg bellen, de boel weer verdraaien en ik zodoende helemaal geen poot meer heb om op te staan.
Juniper: dankje, maar ik moet nog kijken hoe het nu eigenlijk afloopt met jeugdzorg
bianca: bij mij thuis is het al heel lang slecht. ook voor ik puberde lag het tussen mij en mijn moeder niet goed, en moest mijn vader al vaak bemiddelen. Hij heeft mij afgelopen zomer voor het eerst écht geslagen, vantevoren was het nooit meer dan een corrigerende tik. en ja ik heb vaak zat met jeugdzorg gepraat zonder dat mijn ouders erbij waren, maar ik weet niet welke richting je op wil met deze vraag? verder weten alleen mijn beste vriendin en mijn vriendje alles, ik denk alleen dat beide het niet aan hun ouders hebben verteld.
PS: Sorry voor de vele spellingsfouten, fouten met interpunctie en gebruik van hoofdletters, maar er word (gelukkig) zoveel gereageerd in korte tijd dat ik zo snel mogelijk typ om alles te verduidelijken, dat er heel wat fouten in mijn schrijfwerk ontstaan.
PPS: mijn ouders zijn nu weg, ongeveer een kwartierje geleden weggegaan met de auto, en ik weet niet wat ik hiervan moet denken. Ben ik nu té achterdochtig? Ik weet niet eens waar ik bang voor ben, maar straks weten ze me 'in de val te lokken'.
maandag 4 mei 2009 om 19:58
het is nu telkens elkaar beschuldigen, je moeder is met haar verwensingen (kanker aids) net zo fout als jij met je kreten (kutwijf). Gelukkig zie je wat je niet goed doet. Maar verzin er geen excuus voor! Doe het gewoon niet.
Je had er ook voor kunnen kiezen om, toen je moeder op de gang begon met praten over jou, je spullen te pakken en alsnog naar de biep te gaan.
Misschien is kamer-training iets voor je? daar krijg je begeleiding, en je kunt de relatie met je ouders van een afstandje bekijken en wellicht verbeteren.
heel veel succes met je examens!!!!!
Je had er ook voor kunnen kiezen om, toen je moeder op de gang begon met praten over jou, je spullen te pakken en alsnog naar de biep te gaan.
Misschien is kamer-training iets voor je? daar krijg je begeleiding, en je kunt de relatie met je ouders van een afstandje bekijken en wellicht verbeteren.
heel veel succes met je examens!!!!!
maandag 4 mei 2009 om 20:00
quote:Dhelia schreef op 04 mei 2009 @ 19:41:
[...]
Reacties in de trant van "oooo wat errug voor je" zijn dan net zo zinloos. Schiet ze nl ook geen bal mee op.
Ik vind het allemaal nogal dramatisch-puberaal aangezet. En in dat verband plaats ik ook de titel: nogal overdreven. Er zal misschien best wat aan de hand zijn, maar daar met z'n allen in mee gaan en om het hardst roepen hoe sielug ze wel niet is, levert niets op.
Op je 17e op kamers gaan, kan uitstekend, kan ik je uit eigen ervaring vertellen. Maar dat vereist wel inzet en zelf in beweging komen, iets wat to tot nu toe niet lijkt op te brengen. Want hoe moeilijk kan het zijn om zelf jeugdzorg te benaderen? Iemand die ellenlange posts kan typen, kan ook in diezelfde tijd jeugdzorg bellen. Kennelijk speelt het al tijden, dan had ze dus ook al tijden iets kunnen veranderen.
Niemand heeft gezegd dat ze zielig is, wel dat ze meeleven, het erg voor haar vinden, en dat meeleven is iets heel anders dan opmerkingen maken over de d's en de t's en de benoeming van haar probleem in de titel.
Ik snap ook niet dat je haar verhaal 'overdreven' noemt, het is toch duielijk dat er van alles aan de hand is, alleen al het feit wat haar moeder (moeder dus! volwassen!) tegen haar zegt en dat haar vader de moeder slaat.
En het feit dat het jou gelukt is om op je 17e op kamers te gaan, trouwens wel met het geluk van betalende ouders, wil niet zeggen dat het een ander ook zou lukken. Zeker met zo'n achtergrond als zij beschrijft zal dat echt niet makkelijk zijn.
Ik vind 17 nog erg jong en 18 ook, bovendien krijgen de meeste studenten die 18 zijn hulp van de ouders, iets wat bij haar niet vanzelfsprekend zo lijkt te zijn.
[...]
Reacties in de trant van "oooo wat errug voor je" zijn dan net zo zinloos. Schiet ze nl ook geen bal mee op.
Ik vind het allemaal nogal dramatisch-puberaal aangezet. En in dat verband plaats ik ook de titel: nogal overdreven. Er zal misschien best wat aan de hand zijn, maar daar met z'n allen in mee gaan en om het hardst roepen hoe sielug ze wel niet is, levert niets op.
Op je 17e op kamers gaan, kan uitstekend, kan ik je uit eigen ervaring vertellen. Maar dat vereist wel inzet en zelf in beweging komen, iets wat to tot nu toe niet lijkt op te brengen. Want hoe moeilijk kan het zijn om zelf jeugdzorg te benaderen? Iemand die ellenlange posts kan typen, kan ook in diezelfde tijd jeugdzorg bellen. Kennelijk speelt het al tijden, dan had ze dus ook al tijden iets kunnen veranderen.
Niemand heeft gezegd dat ze zielig is, wel dat ze meeleven, het erg voor haar vinden, en dat meeleven is iets heel anders dan opmerkingen maken over de d's en de t's en de benoeming van haar probleem in de titel.
Ik snap ook niet dat je haar verhaal 'overdreven' noemt, het is toch duielijk dat er van alles aan de hand is, alleen al het feit wat haar moeder (moeder dus! volwassen!) tegen haar zegt en dat haar vader de moeder slaat.
En het feit dat het jou gelukt is om op je 17e op kamers te gaan, trouwens wel met het geluk van betalende ouders, wil niet zeggen dat het een ander ook zou lukken. Zeker met zo'n achtergrond als zij beschrijft zal dat echt niet makkelijk zijn.
Ik vind 17 nog erg jong en 18 ook, bovendien krijgen de meeste studenten die 18 zijn hulp van de ouders, iets wat bij haar niet vanzelfsprekend zo lijkt te zijn.
maandag 4 mei 2009 om 20:10
quote:Zamirah schreef op 04 mei 2009 @ 19:42:
[...]
Juist niet, als zij zich op tijd in had laten schrijven had ze nu in de zomer een kamer kunnen zoeken.
Ik ken echt niemand die zich in december van het eindexamenjaar al had ingeschreven voor de studie van daaropvolgend jaar, behalve bij studies waarvoor dit vanwege loting nodig was. En dat zijn er niet veel. Ikzelf heb mij destijds in augustus ingeschreven en dat was niet te laat.
Verder vind ik ook dat 'o wat ben je sielug'-posts geen zoden aan de dijk zetten, maar vind ik wel dat je rekening mag houden met het feit dat TO een puber is, in een ontzettende stress-situatie. Natuurlijk had ze ervoor kunnen zorgen dat ze vantevoren al een rustige woonplek zou hebben gevonden voor de examenperiode. Maar ik vraag me af of ik dit in haar geval zou hebben gedaan, waarschijnlijk zou ik ook hebben gedacht dat het wel los zou lopen.
Voor nu Vivelle is crsisiopvang echt geen optie voor je? Dan zou ik denk ik proberen thuis de rust te vinden, als het mogelijk is. En praat er inderdaad over met school en met je huisarts. Probeer richting je ouders kalm te blijven en ga vooral niet in op dingen die jij ervaart als gemeen of vervelend. Adem diep in en diep uit en reageer niet meteen of liever helemaal niet. Houd in je achterhoofd dat de situatie niet lang meer hoeft voort te duren. Wie weet zorgt dit ervoor dat je ouders ook met meer respect naar jou toe gaan staan. En ga zo snel mogelijk (na je examens als het echt niet anders kan) met Jeugdzorg praten om te kijken of zij je kunnen helpen met een begeleid-wonen-project oid.
[...]
Juist niet, als zij zich op tijd in had laten schrijven had ze nu in de zomer een kamer kunnen zoeken.
Ik ken echt niemand die zich in december van het eindexamenjaar al had ingeschreven voor de studie van daaropvolgend jaar, behalve bij studies waarvoor dit vanwege loting nodig was. En dat zijn er niet veel. Ikzelf heb mij destijds in augustus ingeschreven en dat was niet te laat.
Verder vind ik ook dat 'o wat ben je sielug'-posts geen zoden aan de dijk zetten, maar vind ik wel dat je rekening mag houden met het feit dat TO een puber is, in een ontzettende stress-situatie. Natuurlijk had ze ervoor kunnen zorgen dat ze vantevoren al een rustige woonplek zou hebben gevonden voor de examenperiode. Maar ik vraag me af of ik dit in haar geval zou hebben gedaan, waarschijnlijk zou ik ook hebben gedacht dat het wel los zou lopen.
Voor nu Vivelle is crsisiopvang echt geen optie voor je? Dan zou ik denk ik proberen thuis de rust te vinden, als het mogelijk is. En praat er inderdaad over met school en met je huisarts. Probeer richting je ouders kalm te blijven en ga vooral niet in op dingen die jij ervaart als gemeen of vervelend. Adem diep in en diep uit en reageer niet meteen of liever helemaal niet. Houd in je achterhoofd dat de situatie niet lang meer hoeft voort te duren. Wie weet zorgt dit ervoor dat je ouders ook met meer respect naar jou toe gaan staan. En ga zo snel mogelijk (na je examens als het echt niet anders kan) met Jeugdzorg praten om te kijken of zij je kunnen helpen met een begeleid-wonen-project oid.
maandag 4 mei 2009 om 20:10
Natuurlijk zijn je ouders bang dat je alles vertelt als je weggaat. Maar je bent geen 8 meer, je bent wel al 17. Aan de ene kant een klein meisje, aan de andere kant bijna volwassen.
Jij mag van je ouders misschien niet ergens anders gaan slapen, maar je ouders mogen jou van de wet niet slaan.
Wat is er nou vanavond gebeurd? Je vader kwam thuis en toen? Heb jij met hem gepraat? Hebben jullie gegeten? Weet je waar je ouders heen zijn? Zijn ze misschien naar dodenherdenking dus dat dat niets met jou te maken heeft?
Jij mag van je ouders misschien niet ergens anders gaan slapen, maar je ouders mogen jou van de wet niet slaan.
Wat is er nou vanavond gebeurd? Je vader kwam thuis en toen? Heb jij met hem gepraat? Hebben jullie gegeten? Weet je waar je ouders heen zijn? Zijn ze misschien naar dodenherdenking dus dat dat niets met jou te maken heeft?
I only get one shot at life - so I shoot to kill
maandag 4 mei 2009 om 20:12
heel veel sterkte met deze moeilijke situatie.
İk zou niet teveel eraan denken wat je ouders ervan vinden als je nu bij een vriendin ofzo gaat slapen, kies voor jezelf! Je moet nu ff rust aan je hoofd hebben om je examens goed door te komen. Dit is het begin van je nieuwe toekomst!
Hoe moeilijk en dubbel het ook is in jouw ogen, KİES voor jezelf!
Succes met je examens en je beslissing!
İk zou niet teveel eraan denken wat je ouders ervan vinden als je nu bij een vriendin ofzo gaat slapen, kies voor jezelf! Je moet nu ff rust aan je hoofd hebben om je examens goed door te komen. Dit is het begin van je nieuwe toekomst!
Hoe moeilijk en dubbel het ook is in jouw ogen, KİES voor jezelf!
Succes met je examens en je beslissing!
Met mensen neuken in de hoop dat je gevoelens overgaan is echt zooo denken dat glijmiddel anticonceptie is. #Murdoch#
maandag 4 mei 2009 om 20:15
Even nog over het aanbod van Juniper, wat ik ook ontzettend lief vind! Ik wil daar echt graag op in gaan maar ik ben bang dat mijn ouders gek worden als ze erachter komen dat ik bij een 'vreemde' ben, die ik notabene heb leren kennen via internet. Nou hoor je zoiets niet over het vivaforum, maar jullie snappen dat dit een luguber scenario is. Dit is natuurlijk helemáál niet persoonlijk op Juniper gericht. Ik vind het nog steeds echt heel lief, maar als mijn ouders er al niet mee akkoord gaan dat ik bij een vriendin blijf slapen, dan betwijfel ik of ze geen moord en brand gaan roepen als ik ineens bij Juniper ben. Toch zal ik het wel onthouden, en nogmaals superlief en dankjewel Juniper.
Dan. Over het op kamers gaan. Dit wil ik al sinds mijn vader mij voor het eerst sloeg vorige zomer. Ik ben met dit verhaal (van het slaan) naar mijn toenmalige begeleidster van jeugdzorg gegaan, maar die zei dat op kamers wonen nog niet kon. Want: ik was geen 18, en voor je achttiende kan je nu eenmaal niet zonder toestemming van je ouders het huis uit, en die toestemming die kreeg ik niet. Ook voor begeleidt op kamers wonen heb je toestemming nodig zei jeugdzorg.
Vervolgens ga ik, zoals poezewoes al voorstelde, me zelf nu gewoon gedeisd houden. Ik ga morgen weer naar de bieb, en blijf dat doen, ik probeer mijn ouders wel gewoon te ontlopen. Tuurlijk is het beter als ik nu ergens anders heen ga, maar gisteren en daarvoor was er hier thuis (tijdelijk) wapenstilstand, en dat hoop ik door mezelf rustig te houden weer te kunnen bereiken. Ik hoop alleen niet dat het nu nog een keer tot zo'n grote ruzie uitloopt want dan zit ik weer met hetzelfde probleem. En dus word het mijn moeder maar negeren als ze nuriet enz enz. Zoals hier al vaak is voorgesteld ga ik zo snel mogelijk op kamers na mijn achttiende, dit heb ik al zo lang geleden besloten. Ik ben inmiddels al voor kamers aan het zoeken, heb me in 4 verschillende steden bij studentenhuisvestingbureaus ingeschreven, en zoek me een rotje.
Ik ben alleen zo bang voor vanavond. Mijn ouders zijn inmiddels weer terug, en het is doodstil. De spanning is om te snijden en alleen de tv staat beneden aan. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Maar eigenlijk durf ik niet naar beneden om nu te vragen hoe het zit, want ik ben alleen maar bang dat ik het daarmee allemaal aanwakker.
Dan. Over het op kamers gaan. Dit wil ik al sinds mijn vader mij voor het eerst sloeg vorige zomer. Ik ben met dit verhaal (van het slaan) naar mijn toenmalige begeleidster van jeugdzorg gegaan, maar die zei dat op kamers wonen nog niet kon. Want: ik was geen 18, en voor je achttiende kan je nu eenmaal niet zonder toestemming van je ouders het huis uit, en die toestemming die kreeg ik niet. Ook voor begeleidt op kamers wonen heb je toestemming nodig zei jeugdzorg.
Vervolgens ga ik, zoals poezewoes al voorstelde, me zelf nu gewoon gedeisd houden. Ik ga morgen weer naar de bieb, en blijf dat doen, ik probeer mijn ouders wel gewoon te ontlopen. Tuurlijk is het beter als ik nu ergens anders heen ga, maar gisteren en daarvoor was er hier thuis (tijdelijk) wapenstilstand, en dat hoop ik door mezelf rustig te houden weer te kunnen bereiken. Ik hoop alleen niet dat het nu nog een keer tot zo'n grote ruzie uitloopt want dan zit ik weer met hetzelfde probleem. En dus word het mijn moeder maar negeren als ze nuriet enz enz. Zoals hier al vaak is voorgesteld ga ik zo snel mogelijk op kamers na mijn achttiende, dit heb ik al zo lang geleden besloten. Ik ben inmiddels al voor kamers aan het zoeken, heb me in 4 verschillende steden bij studentenhuisvestingbureaus ingeschreven, en zoek me een rotje.
Ik ben alleen zo bang voor vanavond. Mijn ouders zijn inmiddels weer terug, en het is doodstil. De spanning is om te snijden en alleen de tv staat beneden aan. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Maar eigenlijk durf ik niet naar beneden om nu te vragen hoe het zit, want ik ben alleen maar bang dat ik het daarmee allemaal aanwakker.
maandag 4 mei 2009 om 20:19
Ga naar beneden, hou het bij jezelf. Bied je excuses aan, dat je gestresst was door examens. Dat je hoopt dat ze er begrip voor willen opbrengen en dat examens best stressvol zijn.
Zoiets?
Ik denk dat het óf dat is, óf nu vertrekken. Je kan toch niet doen alsof er niets aan de hand is? Dan komt het geheid volgende keer dat je ze ziet weer tot een uitbarsting!
Zoiets?
Ik denk dat het óf dat is, óf nu vertrekken. Je kan toch niet doen alsof er niets aan de hand is? Dan komt het geheid volgende keer dat je ze ziet weer tot een uitbarsting!
I only get one shot at life - so I shoot to kill
maandag 4 mei 2009 om 20:22
@Vivelle
Je kunt 2 dingen doen nu. Of je blijft op je kamer en je houdt je gedeisd. Of je gaat naar beneden en biedt je excuses aan.
Ik snap dat dit laatste een hele stap is, want waarschijnlijk ben je ook nog steeds boos op je ouders. Maar ik vermoed dat het wel de manier is om een nieuwe wapenstilstand te realiseren. En bovendien erken je daarmee dat jij fout zat. Wat jouw ouders met hun fouten doen, is hun verantwoordelijkheid en hoeft jou er niet van te weerhouden om je eigen verantwoordelijkeid te nemen. Als je dan naar beneden gaat, dan kun je ook meteen de stemming even peilen en wellicht neemt dat jouw ongemakkelijke gevoel over de onzekerheid van de situatie nu ook weg?
Je kunt 2 dingen doen nu. Of je blijft op je kamer en je houdt je gedeisd. Of je gaat naar beneden en biedt je excuses aan.
Ik snap dat dit laatste een hele stap is, want waarschijnlijk ben je ook nog steeds boos op je ouders. Maar ik vermoed dat het wel de manier is om een nieuwe wapenstilstand te realiseren. En bovendien erken je daarmee dat jij fout zat. Wat jouw ouders met hun fouten doen, is hun verantwoordelijkheid en hoeft jou er niet van te weerhouden om je eigen verantwoordelijkeid te nemen. Als je dan naar beneden gaat, dan kun je ook meteen de stemming even peilen en wellicht neemt dat jouw ongemakkelijke gevoel over de onzekerheid van de situatie nu ook weg?
maandag 4 mei 2009 om 20:24
Ik denk, net als spijker, dat het weleens zou kunnen werken als jij je excuses aan gaat bieden. En dan vooral niet hen ergens de schuld van geven of van hen een excuus verwachten, dat levert toch niets op. Leg uit hoe stressvol de examens voor je zijn, dat begrijpen ze toch wel? Denk je dat je dit zou kunnen?
maandag 4 mei 2009 om 20:26
quote:Spijker schreef op 04 mei 2009 @ 20:19:
Ga naar beneden, hou het bij jezelf. Bied je excuses aan, dat je gestresst was door examens. Dat je hoopt dat ze er begrip voor willen opbrengen en dat examens best stressvol zijn.
Zoiets?
Ik denk dat ze beter niets kan zeggen over "examenstress" en "hopen op begrip" enzo. Ik ben bang dat het schuilen achter een excuus de woede weer aan kan wakkeren en met een vraag kun je ook weer discussie uitlokken. Alleen een "Sorry pap en mam, ik had me niet zo brutaal moeten gedragen en daar biedt ik mijn excuses voor aan" geeft minder aanleiding tot ruzie maken, denk ik.
Ga naar beneden, hou het bij jezelf. Bied je excuses aan, dat je gestresst was door examens. Dat je hoopt dat ze er begrip voor willen opbrengen en dat examens best stressvol zijn.
Zoiets?
Ik denk dat ze beter niets kan zeggen over "examenstress" en "hopen op begrip" enzo. Ik ben bang dat het schuilen achter een excuus de woede weer aan kan wakkeren en met een vraag kun je ook weer discussie uitlokken. Alleen een "Sorry pap en mam, ik had me niet zo brutaal moeten gedragen en daar biedt ik mijn excuses voor aan" geeft minder aanleiding tot ruzie maken, denk ik.
maandag 4 mei 2009 om 20:28
Okee,
@annie: je begrijpt het goed, alleen zitten er nog wat addertjes onder het gras. mijn ouders lijken zichzelf wel constant tegen te spreken, en ik snap het ook niet meer. Ik ben dus voortdurend bang dat ik plotsklaps het huis uit geflikkerd word en dat is niet zo handig nu, daarom leg ik het hier op het forum voor, want ik weet echt neit hoe ik met deze situatie om moet gaan.
@anne liv: crisisopvang is en blijft altijd een optie, maar is en blijft voor mij echt de laatste, ik ga me dus zoals jij en poezewoes, en misschien andere ook, maar daar heb ik dan in alle haast over heen gelezen, voorstellen: mezelf rustig houden. Op de achtregrond blijven en alle woede-uitbarstingen onderdrukken. Ik hoop echt dat ik dit vol kan houden tot na mijn examens, maar op dit moment voelt het echt alsof die 3 weken ontzettend lang zijn.
@spijker: toen mijn vader thuiskwam hebben we niet gepraat. Wetende dat hij en mijn moeder mij naar de crisisopvang willen sturen, probeer ik me sinds mijn laatste telefoongesprek met mijn vader gedeist te houden om de situatie niet meer te verergeren. Voor alsnog lijkt het erop dat ze niet naar jeugdzorg zijn geweest immers heb ik er verder niks mee over gehoord. En over het eten: ik vond een paar aangebrandde vissticks in de pan toen ze, nadat zijzelf hadden gegeten, riepen dat er eten was.
@Yabanci: mijn examens zijn nu inderdaad het belangrijkste, daarvoor ga ik dus al leren in de bieb, zodat ik me beter kan concentreren. Helaas was ik vanmiddag thuis, anders had er misschien wel helemaal niks aan de hand geweest. Zoals ik net al zei: voor nu houd ik me rustig, als blijkt dat deze tactiek niet werkt ga ik zo snel mogelijk weg, op welke manier dan ook.
@annie: je begrijpt het goed, alleen zitten er nog wat addertjes onder het gras. mijn ouders lijken zichzelf wel constant tegen te spreken, en ik snap het ook niet meer. Ik ben dus voortdurend bang dat ik plotsklaps het huis uit geflikkerd word en dat is niet zo handig nu, daarom leg ik het hier op het forum voor, want ik weet echt neit hoe ik met deze situatie om moet gaan.
@anne liv: crisisopvang is en blijft altijd een optie, maar is en blijft voor mij echt de laatste, ik ga me dus zoals jij en poezewoes, en misschien andere ook, maar daar heb ik dan in alle haast over heen gelezen, voorstellen: mezelf rustig houden. Op de achtregrond blijven en alle woede-uitbarstingen onderdrukken. Ik hoop echt dat ik dit vol kan houden tot na mijn examens, maar op dit moment voelt het echt alsof die 3 weken ontzettend lang zijn.
@spijker: toen mijn vader thuiskwam hebben we niet gepraat. Wetende dat hij en mijn moeder mij naar de crisisopvang willen sturen, probeer ik me sinds mijn laatste telefoongesprek met mijn vader gedeist te houden om de situatie niet meer te verergeren. Voor alsnog lijkt het erop dat ze niet naar jeugdzorg zijn geweest immers heb ik er verder niks mee over gehoord. En over het eten: ik vond een paar aangebrandde vissticks in de pan toen ze, nadat zijzelf hadden gegeten, riepen dat er eten was.
@Yabanci: mijn examens zijn nu inderdaad het belangrijkste, daarvoor ga ik dus al leren in de bieb, zodat ik me beter kan concentreren. Helaas was ik vanmiddag thuis, anders had er misschien wel helemaal niks aan de hand geweest. Zoals ik net al zei: voor nu houd ik me rustig, als blijkt dat deze tactiek niet werkt ga ik zo snel mogelijk weg, op welke manier dan ook.
maandag 4 mei 2009 om 20:33
Ik zie dat jullie vinden dat ik me excuses moet aanbieden. Ik wil dit wel, maar durf niet eens naar beneden. Nog even moed verzamelen, en ik denk dat ik het, zoals nummerzoveel al zegt, gewoon houd bij een sorry, want heel uitgebreid gaan praten zal nu toch niet baten, kan er alleen maar opnieuw ruzie ontstaan, aangezien dat altijd gebeurt als we hier thuis een gesprek voeren.
maandag 4 mei 2009 om 20:35
Ow, en @moordwijf: ik snap er helemaal niks van, jeugdzorg bleef maar zeggen dat het echt niet kon zonder toestemming, of dat mijn ouders me dan in ieder geval terug konden halen. Anders zou ik het alláng gedaan hebben. Nog bedankt voor het kopje thee trouwes, was ik helemaal vergeten, maar ik durf nu niet weg.
Okee ik ga ervoor, mijn excuses aanbieden, ik ga het proberen althans
Okee ik ga ervoor, mijn excuses aanbieden, ik ga het proberen althans
maandag 4 mei 2009 om 20:37
quote:nummerzoveel schreef op 04 mei 2009 @ 20:26:
[...]
Ik denk dat ze beter niets kan zeggen over "examenstress" en "hopen op begrip" enzo. Ik ben bang dat het schuilen achter een excuus de woede weer aan kan wakkeren en met een vraag kun je ook weer discussie uitlokken. Alleen een "Sorry pap en mam, ik had me niet zo brutaal moeten gedragen en daar biedt ik mijn excuses voor aan" geeft minder aanleiding tot ruzie maken, denk ik.
Je hebt helemaal gelijk. Ik bedoel ook niet dat ze het als excuus moet gebruiken, maar juist dat ze het bij zichzelf moet houden.
Dus vooral niet gaan zeggen: maar jullie begonnen met de badkamer en het neuriën. Dat kan je wel denken, maar dat zou ik nu maar even niet uitspreken als je je gedeisd wil houden en de situatie wilt kalmeren.
Blijf vooral zelf rustig en kalm.
[...]
Ik denk dat ze beter niets kan zeggen over "examenstress" en "hopen op begrip" enzo. Ik ben bang dat het schuilen achter een excuus de woede weer aan kan wakkeren en met een vraag kun je ook weer discussie uitlokken. Alleen een "Sorry pap en mam, ik had me niet zo brutaal moeten gedragen en daar biedt ik mijn excuses voor aan" geeft minder aanleiding tot ruzie maken, denk ik.
Je hebt helemaal gelijk. Ik bedoel ook niet dat ze het als excuus moet gebruiken, maar juist dat ze het bij zichzelf moet houden.
Dus vooral niet gaan zeggen: maar jullie begonnen met de badkamer en het neuriën. Dat kan je wel denken, maar dat zou ik nu maar even niet uitspreken als je je gedeisd wil houden en de situatie wilt kalmeren.
Blijf vooral zelf rustig en kalm.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
