Psyche
alle pijlers
Help mij, ik word het huis uitgezet!
maandag 4 mei 2009 om 18:22
Hallo, sorry kan even geen vrolijk hoi zeggen.
Mijn moeder en ik liggen nu al jaren over hoop met elkaar, ik ben nu 17 en over anderhalve maand achttien. Op dit moment heb ik eindexamens van het VWO. Vandaag had ik mijn eerste examen buiten de regulire examens om, omdat ik tweetalig VWO doe. Ik heb het dus echt heel druk op dit moment en kan echt geen spanningen gebruiken.
Daarom ga ik iedere doordeweekse dag in de bieb zitten om te studeren. Vandaag had ik mijn eerste examen, maar het ging slecht, ik had te weinig tijd en heb echt onvoldoende opgeschreven. Echt een ramp in mijn ogen en ik kan er nog steeds om huilen. Ik had dus echt geen zin om in de bieb te gaan zitten, maar ging naar huis om een bad te nemen en daarna een beetje uit te huilen (klinkt dramatisch maar eindexamens brengen gewoon echt heel veel stress met zich mee).
Toen ik thuis was, was er verder niemand, dus ik zette mijn tas neer, en pakte die uit. Ondertussen kwam mijn moeder thuis. Die is kwaad op mij, áltijd, gewoon omdat ik een vriend heb, en ze jaloers is op de aandacht die ik nu wél voor hem heb en niet voor haar (ze is heel eenzaam en heeft geen vriendinnen/hobbies) althans dat denk ik, en daarnaast irriteerd ze zich kennelijk in alles aan mij. Ik ook bij haar, maar ik hou dan verder me mond en ga op me kamer zitten met de deur dicht. Mijn moeder pakt dit heel anders aan. Die gaat hardop over mij praten, heel vervelend en werkt echt op je zenuwen en ze zit me gewoon te sarren.
Vanmiddag kwam ze dus thuis en op een gegeven moment ging ze in de badkamer staan (nuriënd omdat ze weet dat ik dat vervelend vind, maar ik zei of deed niks) net op het moment dat ik ook naar de badkamer wou om in bad te gaan. Ik bleef daar dus gewoon staan wachten totdat ze weg was. Op een gegeven moment zegt ze: gaat er nog iets gebeuren? Dus ik zeg: nou ik wou in bad. En zei: Dat denk ik niet.
*(even tussendoor: vanochtend zou ik om 7 uur douchen, en ik kwam om twee voor zeven in de badkamer. Mijn vader was er toen nog en ik begon heel erg te drammen dat hij weg moest gaan. Het leek wel alsof hij me wou pesten en ging heel langzaam zijn gezicht wassen. Toen zei ik: het is 7 uur, hij zei: het is 2 voor zeven. Toen op een gegeven moment na heel veel gedram van mij, zei mijn vader: o, nu is het 7 uur. Boos en gestresst zei ik toen op brutale toon: Eruit dan! (ik weet dat dit niet kan, maar ik ga gewoon niet zo goed met stress om) En toen was me vader kwaad en begon ie te schreeuwen. Daar ben ik verder niet op in gegaan en toen ben ik gaan douchen toen hij de badkamer uitging)
Mijn moeder zei dus: je hebt vanochtend toch gedoucht? Op een pesterige manier. En ik zei: ja maar ik heb stress vanwege examens en ik wil nu in bad. Moeder: Nou dat denk ik toch niet met je brutale smoel, papa zei ook dat je vanochtend té ver bent gegaan. Eruit nu, Eruit! Ik zei dat ik mijn vader ging bellen. Zo gezegt zo gedaan en mijn vader bemiddelde en ik mocht in bad. Mijn moeder ging de hond uitlaten en ongeveer een uurtje later ging ik uit bad. Ik was weer helemaal rustig. Totdat ik even rustig in mijn kamer zat en me moeder allerlei dingen begon te zeggen over mij op de gang en de overloop. Heel irritant, en geprikkelt dat ik al was van daarvoor begon ik na een tijdje te schreeuwen dat ze 'der bek dicht moest houden', ik snap dat je zo niet je moeder hoort te praten, maar mijn moeder voelt niet meer als mijn moeder, en het is hier thuis echt verschrikkelijk, dus daar ga ik nu echt even geen probleem van maken. Ze bleef doorgaan en ik schreeuwde meer. Maar ze stopte niet. Uiteindelijk ontstond er van beide kanten geschreeuw. Ik zei dat ze der kutbek moest houden (alweer heel onbeschoft) en zij zei dat ik kanker moest krijgen én aids en mijn vriendje ook! (ik vind dit ook niet kunnen van haar). Ik ging opnieuw mijn vader bellen. Ik belde hem, en vroeg hem om me te helpen omdat dit niet langer kon, dat ik niks deed en zij gek geworden was. Opeens viel de verbinding uit. Mijn moeder had de verbinding eruit getrokken en ik kon niet meer bellen. Ook het internet lag eruit. Ik hield de telefoon wel boven, want ik dacht: als ik niet kan bellen, dan zij ook niet. Ze begon te schreeuwen om de telefoon, hier op mijn kamer, zei dat ze mijn laptop zou pakken of mijn mobiel. En uiteindelijk zei ze dat ze met haar mobiel wel naar mijn vader zou gaan bellen en zou gaan zeggen dat ik mijn vriendje met de huistelefoon belde (wat niet mag, want dan maak ik te hoge kosten) wat dus helemaal niet waar was, maar gewoon om mijn vader boos te maken op mij. Ik liep boos naar beneden en na een tijdje wist ik de verbinding van de telefoon weer aan te sluiten zodat ik mijn vader kon bellen. Mijn moeder had hem nog niet kunnen bellen, omdat ze haar mobiel eerst moest opladen. Dus ik belde mijn vader en zei wat er allemaal gebeurd was, en of ie zo snel mogelijk naar huis wou komen. Mijn moeder begon er allemaal doorheen te gillen, en uiteindelijk te schreeuwen dat ik de telefoon aan haar moest geven. Ik deed dat niet, maar mijn vader zei dat hij eraan kwam maar dat ik toch even de telefoon aan me moeder moest geven. Dat heb ik toen gedaan en toen ben ik naar boven naar mijn kamer gegaan. Toen op een gegeven moment kwam me moeder naar boven (ze had al opgehangen) met een behuild gezicht (wat een aanstelster want zij is echt niet het slachtoffer, ze lokt het juist uit!) en toen zei ze iets over de crisisopvang. Ik ben afgelopen december ook al een keer naar de crisisopvang gemoeten omdat ik te laat thuis was (namelijk 10 over elf i.p.v. elf uur), dit was niet eens mijn schuld, maar kwam omdat ik moest werken en dat uitliep. Maargoed dramamaker als mijn moeder is moest ik de volgende dag naar de crisisopvang. Het was daar verschrikkelijk, ik heb heel slecht geslapen (op een kamer van 2 bij 3 met een raam wat niet open kon en verder alleen een bed en een tafel) vanwege de stress. De volgende dag was ik echt brak toen ik op school aan kwam (de crisisopvang is aan de andere kant van de stad, en als ik nog op tijd had willen zijn had ik om 5 uur moeten opstaan, niet echt geschikt dus) en op school heb ik echt niks kunnen doen(de volgende ochtend belde mijn moeder me op met de melding dat ze mij zo miste en dat ik snel naar huis moest komen, terwijl ze me notabene zelf weg had gestuurd!). Daarom is dit echt geen optie voor tijdens mijn examen en ga ik dus echt niet naar de crisisopvang voor de komende paar weken. Ook mijn opa en oma wonen minstens een uur met de auto van mijn school vandaan, en dat schiet dus ook niet echt op...
Kortom ik wil niet naar de crisisopvang. Het kan goed zijn dat ze nu weer gepland hebben dat ik daar straks naartoe moet, maar dat wil ik dus gewoon echt niet. Ik ben echt niet de aanstichter van dit probleem en ik ga dus echt niet weg.
Wat kan ik in godsnaam doen? Ik sta heel zwak tegenover mijn ouder sin dit geval, en ik weet gewoon niet hoe ik dit aan moet pakken. Ik heb al bedacht deze post ook aan de mensen van de crisisopvang te laten lezen, zodat ze misschien inzien dat ik niet degene ben die weg moet.. Maar verder weet ik echt niet wat ik kan doen.
Kan iemand mij hier helpen?
PS: Sorry voor het lange verhaal, maar op deze manier krijgen jullie wat beter inzicht in de situatie
Mijn moeder en ik liggen nu al jaren over hoop met elkaar, ik ben nu 17 en over anderhalve maand achttien. Op dit moment heb ik eindexamens van het VWO. Vandaag had ik mijn eerste examen buiten de regulire examens om, omdat ik tweetalig VWO doe. Ik heb het dus echt heel druk op dit moment en kan echt geen spanningen gebruiken.
Daarom ga ik iedere doordeweekse dag in de bieb zitten om te studeren. Vandaag had ik mijn eerste examen, maar het ging slecht, ik had te weinig tijd en heb echt onvoldoende opgeschreven. Echt een ramp in mijn ogen en ik kan er nog steeds om huilen. Ik had dus echt geen zin om in de bieb te gaan zitten, maar ging naar huis om een bad te nemen en daarna een beetje uit te huilen (klinkt dramatisch maar eindexamens brengen gewoon echt heel veel stress met zich mee).
Toen ik thuis was, was er verder niemand, dus ik zette mijn tas neer, en pakte die uit. Ondertussen kwam mijn moeder thuis. Die is kwaad op mij, áltijd, gewoon omdat ik een vriend heb, en ze jaloers is op de aandacht die ik nu wél voor hem heb en niet voor haar (ze is heel eenzaam en heeft geen vriendinnen/hobbies) althans dat denk ik, en daarnaast irriteerd ze zich kennelijk in alles aan mij. Ik ook bij haar, maar ik hou dan verder me mond en ga op me kamer zitten met de deur dicht. Mijn moeder pakt dit heel anders aan. Die gaat hardop over mij praten, heel vervelend en werkt echt op je zenuwen en ze zit me gewoon te sarren.
Vanmiddag kwam ze dus thuis en op een gegeven moment ging ze in de badkamer staan (nuriënd omdat ze weet dat ik dat vervelend vind, maar ik zei of deed niks) net op het moment dat ik ook naar de badkamer wou om in bad te gaan. Ik bleef daar dus gewoon staan wachten totdat ze weg was. Op een gegeven moment zegt ze: gaat er nog iets gebeuren? Dus ik zeg: nou ik wou in bad. En zei: Dat denk ik niet.
*(even tussendoor: vanochtend zou ik om 7 uur douchen, en ik kwam om twee voor zeven in de badkamer. Mijn vader was er toen nog en ik begon heel erg te drammen dat hij weg moest gaan. Het leek wel alsof hij me wou pesten en ging heel langzaam zijn gezicht wassen. Toen zei ik: het is 7 uur, hij zei: het is 2 voor zeven. Toen op een gegeven moment na heel veel gedram van mij, zei mijn vader: o, nu is het 7 uur. Boos en gestresst zei ik toen op brutale toon: Eruit dan! (ik weet dat dit niet kan, maar ik ga gewoon niet zo goed met stress om) En toen was me vader kwaad en begon ie te schreeuwen. Daar ben ik verder niet op in gegaan en toen ben ik gaan douchen toen hij de badkamer uitging)
Mijn moeder zei dus: je hebt vanochtend toch gedoucht? Op een pesterige manier. En ik zei: ja maar ik heb stress vanwege examens en ik wil nu in bad. Moeder: Nou dat denk ik toch niet met je brutale smoel, papa zei ook dat je vanochtend té ver bent gegaan. Eruit nu, Eruit! Ik zei dat ik mijn vader ging bellen. Zo gezegt zo gedaan en mijn vader bemiddelde en ik mocht in bad. Mijn moeder ging de hond uitlaten en ongeveer een uurtje later ging ik uit bad. Ik was weer helemaal rustig. Totdat ik even rustig in mijn kamer zat en me moeder allerlei dingen begon te zeggen over mij op de gang en de overloop. Heel irritant, en geprikkelt dat ik al was van daarvoor begon ik na een tijdje te schreeuwen dat ze 'der bek dicht moest houden', ik snap dat je zo niet je moeder hoort te praten, maar mijn moeder voelt niet meer als mijn moeder, en het is hier thuis echt verschrikkelijk, dus daar ga ik nu echt even geen probleem van maken. Ze bleef doorgaan en ik schreeuwde meer. Maar ze stopte niet. Uiteindelijk ontstond er van beide kanten geschreeuw. Ik zei dat ze der kutbek moest houden (alweer heel onbeschoft) en zij zei dat ik kanker moest krijgen én aids en mijn vriendje ook! (ik vind dit ook niet kunnen van haar). Ik ging opnieuw mijn vader bellen. Ik belde hem, en vroeg hem om me te helpen omdat dit niet langer kon, dat ik niks deed en zij gek geworden was. Opeens viel de verbinding uit. Mijn moeder had de verbinding eruit getrokken en ik kon niet meer bellen. Ook het internet lag eruit. Ik hield de telefoon wel boven, want ik dacht: als ik niet kan bellen, dan zij ook niet. Ze begon te schreeuwen om de telefoon, hier op mijn kamer, zei dat ze mijn laptop zou pakken of mijn mobiel. En uiteindelijk zei ze dat ze met haar mobiel wel naar mijn vader zou gaan bellen en zou gaan zeggen dat ik mijn vriendje met de huistelefoon belde (wat niet mag, want dan maak ik te hoge kosten) wat dus helemaal niet waar was, maar gewoon om mijn vader boos te maken op mij. Ik liep boos naar beneden en na een tijdje wist ik de verbinding van de telefoon weer aan te sluiten zodat ik mijn vader kon bellen. Mijn moeder had hem nog niet kunnen bellen, omdat ze haar mobiel eerst moest opladen. Dus ik belde mijn vader en zei wat er allemaal gebeurd was, en of ie zo snel mogelijk naar huis wou komen. Mijn moeder begon er allemaal doorheen te gillen, en uiteindelijk te schreeuwen dat ik de telefoon aan haar moest geven. Ik deed dat niet, maar mijn vader zei dat hij eraan kwam maar dat ik toch even de telefoon aan me moeder moest geven. Dat heb ik toen gedaan en toen ben ik naar boven naar mijn kamer gegaan. Toen op een gegeven moment kwam me moeder naar boven (ze had al opgehangen) met een behuild gezicht (wat een aanstelster want zij is echt niet het slachtoffer, ze lokt het juist uit!) en toen zei ze iets over de crisisopvang. Ik ben afgelopen december ook al een keer naar de crisisopvang gemoeten omdat ik te laat thuis was (namelijk 10 over elf i.p.v. elf uur), dit was niet eens mijn schuld, maar kwam omdat ik moest werken en dat uitliep. Maargoed dramamaker als mijn moeder is moest ik de volgende dag naar de crisisopvang. Het was daar verschrikkelijk, ik heb heel slecht geslapen (op een kamer van 2 bij 3 met een raam wat niet open kon en verder alleen een bed en een tafel) vanwege de stress. De volgende dag was ik echt brak toen ik op school aan kwam (de crisisopvang is aan de andere kant van de stad, en als ik nog op tijd had willen zijn had ik om 5 uur moeten opstaan, niet echt geschikt dus) en op school heb ik echt niks kunnen doen(de volgende ochtend belde mijn moeder me op met de melding dat ze mij zo miste en dat ik snel naar huis moest komen, terwijl ze me notabene zelf weg had gestuurd!). Daarom is dit echt geen optie voor tijdens mijn examen en ga ik dus echt niet naar de crisisopvang voor de komende paar weken. Ook mijn opa en oma wonen minstens een uur met de auto van mijn school vandaan, en dat schiet dus ook niet echt op...
Kortom ik wil niet naar de crisisopvang. Het kan goed zijn dat ze nu weer gepland hebben dat ik daar straks naartoe moet, maar dat wil ik dus gewoon echt niet. Ik ben echt niet de aanstichter van dit probleem en ik ga dus echt niet weg.
Wat kan ik in godsnaam doen? Ik sta heel zwak tegenover mijn ouder sin dit geval, en ik weet gewoon niet hoe ik dit aan moet pakken. Ik heb al bedacht deze post ook aan de mensen van de crisisopvang te laten lezen, zodat ze misschien inzien dat ik niet degene ben die weg moet.. Maar verder weet ik echt niet wat ik kan doen.
Kan iemand mij hier helpen?
PS: Sorry voor het lange verhaal, maar op deze manier krijgen jullie wat beter inzicht in de situatie
maandag 4 mei 2009 om 20:39
maandag 4 mei 2009 om 20:41
Hè meis, het is wel ontzettend zwaar voor je. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om bij mijn ouders thuis niet naar beneden te durven.
Succes met het aanbieden van je excuses (en probeer je echt voor te houden dat je nergens op in gaat als zij proberen toch terug te komen op de ruzie!), hou je haaks en ontzettend veel succes met je examens. Zo te lezen ben je erg slim en ga je glansrijk slagen.
Succes met het aanbieden van je excuses (en probeer je echt voor te houden dat je nergens op in gaat als zij proberen toch terug te komen op de ruzie!), hou je haaks en ontzettend veel succes met je examens. Zo te lezen ben je erg slim en ga je glansrijk slagen.
maandag 4 mei 2009 om 20:42
maandag 4 mei 2009 om 20:51
Heel vervelend voor je allemaal.... daarvoor wil ik je ook heel veel sterkte wensen. Je examens zijn het allerbelangrijkste en je bent goed bezig daarvoor.
Maar eerlijkgeheidszelve moet ik wel zeggen, dat je in je verhaal behoorlijk puberaal over komt.
Je hebt nu eenmaal regels waar ook jij jezelf aan zal moeten houden, wil je in je ouders huis leven. Die bepaal jij nou eenmaal niet. Dus dat soort opmerkingen naar je ouders, drammen en gaan schelden/schreeuwen wanneer je ouders iets doen wat jou niet aanstaat, zegt alles over de leeftijdsfase waarin je nog zit. Daarmee bedoel ik dat je een echte puber bent.
Dat gedrag kan nou eenmaal nergens. Overal zal je jezelf aan moeten passen. Pas als je op jezelf woont bepaal jij zelf je eigen regels. Zo simpel is het.
Het gedrag van je moeder klinkt trouwens ook nogal puberaal en behoorlijk ongezond voor een volwassen persoon.
Een kind slaan is nooit goed te praten. Er zal vast een hoop meer aan de hand zijn als de jeugdzorg, crisis opvang e.d. er al bij betrokken is geweest.
Daar kan niemand van ons verder een oordeel over vellen. Omdat wij niet jouw gezin kennen en niet alle feiten zien en horen van beide kanten. Daar heb je nou eenmaal proffessionele mensen voor, die dat beter zouden kunnen beoordelen.
Meid word snel volwassen want met deze instelling zal het je nog best wel tegen gaan vallen als je op jezelf zou gaan wonen.
Maar eerlijkgeheidszelve moet ik wel zeggen, dat je in je verhaal behoorlijk puberaal over komt.
Je hebt nu eenmaal regels waar ook jij jezelf aan zal moeten houden, wil je in je ouders huis leven. Die bepaal jij nou eenmaal niet. Dus dat soort opmerkingen naar je ouders, drammen en gaan schelden/schreeuwen wanneer je ouders iets doen wat jou niet aanstaat, zegt alles over de leeftijdsfase waarin je nog zit. Daarmee bedoel ik dat je een echte puber bent.
Dat gedrag kan nou eenmaal nergens. Overal zal je jezelf aan moeten passen. Pas als je op jezelf woont bepaal jij zelf je eigen regels. Zo simpel is het.
Het gedrag van je moeder klinkt trouwens ook nogal puberaal en behoorlijk ongezond voor een volwassen persoon.
Een kind slaan is nooit goed te praten. Er zal vast een hoop meer aan de hand zijn als de jeugdzorg, crisis opvang e.d. er al bij betrokken is geweest.
Daar kan niemand van ons verder een oordeel over vellen. Omdat wij niet jouw gezin kennen en niet alle feiten zien en horen van beide kanten. Daar heb je nou eenmaal proffessionele mensen voor, die dat beter zouden kunnen beoordelen.
Meid word snel volwassen want met deze instelling zal het je nog best wel tegen gaan vallen als je op jezelf zou gaan wonen.
maandag 4 mei 2009 om 21:20
okee, ik ben weer terug. mijn moeder zat in bad toen ik naar beneden ging. Tegen mijn vader bood ik mijn excuses aan over mijn brutale gedrag van vanochtend. dit accepteerde hij. Maar verder zei hij niks. Ik zei dat ik hoopte dat ze de crisisopvang niet zouden bellen (misschien sotm van me om erover te beginnen, maar ik kon het niet laten), mijn vader zei dat hij ook het liefst de komende weken zoveel mogelijk zou redden wat er te redden valt, maar dat ik daarvoor niet te veel confrontaties met mijn moeder aan moest gaan, omdat hij anders geen andere oplossing zag dan crisisopvang. Ik ben het hier helemaal mee eens. En ik heb hem belooft om nu mijn best te gaan doen.
Ik ben zo blij dat het meeviel. Misschien lullig voor mijn moeder maar ik ga haar de komende tijd maar gewoon negeren. Vanaf morgen weer elke dag in de bieb, en dan maar kijken of het lukt. Bedankt iedereen voor het luisterend oor, de steunende en aanmoedigende woorden en nogmaals juniper bedankt voor het lieve aanbod. Ik ga het nu op deze manier maar proberen.
Nog heel even: sommige van jullie, en zo ook django net, zeggen dat ik té puberaal ben en dat dit ook problemen gaat geven als ik op mezelf ga wonen. Daar begin ik nu ook aan te twijfelen. Ik heb al eerder eens gedacht: wat nou als ik een huisgenootje heb dat hetzelfde karakter heeft als mij moeder? Ik hoop echt dat dat allemaal mee valt. Buitenshuis heb ik wel minder last van dit puberale gedrag, sterker nog heb ik er nooit iemand iets over horen zeggen tegen mij. Ik hoop dus dat het komt omdat ik zo'n wrok heb tegen mijn ouders, anders weet ik niet wat ik eraan moet doen. Behalve toch nog maar een keer bij maatschappelijk werk aankloppen...
Ik ben zo blij dat het meeviel. Misschien lullig voor mijn moeder maar ik ga haar de komende tijd maar gewoon negeren. Vanaf morgen weer elke dag in de bieb, en dan maar kijken of het lukt. Bedankt iedereen voor het luisterend oor, de steunende en aanmoedigende woorden en nogmaals juniper bedankt voor het lieve aanbod. Ik ga het nu op deze manier maar proberen.
Nog heel even: sommige van jullie, en zo ook django net, zeggen dat ik té puberaal ben en dat dit ook problemen gaat geven als ik op mezelf ga wonen. Daar begin ik nu ook aan te twijfelen. Ik heb al eerder eens gedacht: wat nou als ik een huisgenootje heb dat hetzelfde karakter heeft als mij moeder? Ik hoop echt dat dat allemaal mee valt. Buitenshuis heb ik wel minder last van dit puberale gedrag, sterker nog heb ik er nooit iemand iets over horen zeggen tegen mij. Ik hoop dus dat het komt omdat ik zo'n wrok heb tegen mijn ouders, anders weet ik niet wat ik eraan moet doen. Behalve toch nog maar een keer bij maatschappelijk werk aankloppen...
maandag 4 mei 2009 om 21:27
Ik heb de eerste en laatste pagina gelezen.
Is het een mogelijkheid bij een vriendin te slapen en na je examens direct het huis uit te gaan? In grote lijnen lijkt je verhaal op het mijne; ik ben in april van mijn eindexamenjaar ook opeens op straat terechtgekomen en uiteindelijk 100 km verderop gaan wonen en fulltime gaan werken. Tijdens mijn examens 3 maanden later kon ik bij mijn oma slapen, gelukkig. Ik ben dus op mijn 17e uit huis gegaan onder vergelijkbare omstandigheden, heb mijn examen gehaald en nooit spijt gehad ervan. Was ik thuis blijven wonen dan had ik het sowieso nooit gehaald.
Sterkte!
Is het een mogelijkheid bij een vriendin te slapen en na je examens direct het huis uit te gaan? In grote lijnen lijkt je verhaal op het mijne; ik ben in april van mijn eindexamenjaar ook opeens op straat terechtgekomen en uiteindelijk 100 km verderop gaan wonen en fulltime gaan werken. Tijdens mijn examens 3 maanden later kon ik bij mijn oma slapen, gelukkig. Ik ben dus op mijn 17e uit huis gegaan onder vergelijkbare omstandigheden, heb mijn examen gehaald en nooit spijt gehad ervan. Was ik thuis blijven wonen dan had ik het sowieso nooit gehaald.
Sterkte!
maandag 4 mei 2009 om 21:31
@Vivelle
Ik ben blij dat het meeviel, goed gedaan! Verder denk ik dat "negeren" van je moeder ook brutaal is. Ik zou je dus willen aanraden om toch ook aan haar je excuses aan te bieden en daarna zowel tegen je vader als je moeder wel gewoon beleefd te blijven (dus niet negeren maar netjes "goedemorgen" en "welterusten" enzo blijven zeggen).
En voor wat betreft het puberale gedrag het volgende. Ja, je komt op mij ook nog erg "jong" over. Ik denk dan ook dat je er goed aan doet om niet zomaar op jezelf te gaan wonen straks, maar inderdaad hulp te zoeken bij maatschappelijk werk of wellicht een psycholoog om meer inzicht in jezelf te krijgen, in waarom je reageert zoals je reageert en hoe je daar beter mee om kunt leren gaan. Uit de reacties van je ouders op te maken, heb jij van huis uit gewoon nooit geleerd hoe je op een gezonde manier met meningsverschillen en ergernissen om kunt gaan. Als je dat kunt leren, dan wordt je hele leven een stuk prettiger en makkelijker.
Heel verstandig dat jij je de kritiek ter harte hebt genomen en dat je er voor open staat om daar actief wat mee te doen. Dat vind ik al een heel volwassen besluit! Nu de rest nog...
Sterkte!
Ik ben blij dat het meeviel, goed gedaan! Verder denk ik dat "negeren" van je moeder ook brutaal is. Ik zou je dus willen aanraden om toch ook aan haar je excuses aan te bieden en daarna zowel tegen je vader als je moeder wel gewoon beleefd te blijven (dus niet negeren maar netjes "goedemorgen" en "welterusten" enzo blijven zeggen).
En voor wat betreft het puberale gedrag het volgende. Ja, je komt op mij ook nog erg "jong" over. Ik denk dan ook dat je er goed aan doet om niet zomaar op jezelf te gaan wonen straks, maar inderdaad hulp te zoeken bij maatschappelijk werk of wellicht een psycholoog om meer inzicht in jezelf te krijgen, in waarom je reageert zoals je reageert en hoe je daar beter mee om kunt leren gaan. Uit de reacties van je ouders op te maken, heb jij van huis uit gewoon nooit geleerd hoe je op een gezonde manier met meningsverschillen en ergernissen om kunt gaan. Als je dat kunt leren, dan wordt je hele leven een stuk prettiger en makkelijker.
Heel verstandig dat jij je de kritiek ter harte hebt genomen en dat je er voor open staat om daar actief wat mee te doen. Dat vind ik al een heel volwassen besluit! Nu de rest nog...
Sterkte!
maandag 4 mei 2009 om 21:41
Knap Vivelle, dat je naar beneden bent gegaan en rustig bent gebleven en alles. Wat betreft het negeren van je moeder sluit ik me bij nummerzoveel aan; probeer rustig en kalm te blijven. laat je niet raken door je moeder, maar ga haar ook niet negeren alsof ze lucht is.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
maandag 4 mei 2009 om 22:02
maandag 4 mei 2009 om 22:08
Ik sluit me aan bij de woorden van Nummerzoveel, je moeder negeren is niet de oplossing. Aan je eigen aandeel werken wel. Ik herken het gedeeltelijk: toen ik nog thuis woonde kon mijn moeder op de een of andere manier het bloed onder mijn nagels vandaan halen. En tot mijn grote schaamte deed zij daar geen aparte dingen voor, ik was in mijn puberteit af en toe simpelweg allergisch voor haar woorden. Dit lag echt bij mij, al was niet alles wat ze zei even subtiel . Houd je zo rustig mogelijk en probeer elke keer dat je woede op voelt komen objectief te kijken wat het oplost om hierin mee te gaan. Mijn advies: doe je best om alle confrontaties uit de weg te gaan en probeer zelf de meest wijze te zijn. Volgens mij lukt je dat als je er écht je best voor doet.
En wat ik je ook mee wil geven: sinds ik op mezelf woon gaat het érg goed tussen mij en mijn moeder! Wie weet versterkt het jullie relatie in de toekomst ook.
Sterkte lieverd!
En wat ik je ook mee wil geven: sinds ik op mezelf woon gaat het érg goed tussen mij en mijn moeder! Wie weet versterkt het jullie relatie in de toekomst ook.
Sterkte lieverd!
maandag 4 mei 2009 om 22:24
Vivelle, wat een rotsituatie!! Je schreef in een eerder topic inderdaad al over een niet zo prettige thuissituatie, maar het doet me verdriet om te horen hoe het zit
Ik vind wel een ding heel belangrijk in deze situatie: jouw ouders zijn de volwassenen in deze situatie, en niet jij, je bent pas 17, natuurlijk, schelden helpt niet, zou misschien in een ideale situatie anders moeten reageren op je ouders, maar kom op zeg, jij bent hun dochter, zij zijn de volwassenen, jouw ouders, die je een veilig 'thuis' zouden moeten bieden! Dreigen met je het huis uit zetten, tijdens je eindexamens, sorry, maar in mijn ogen schieten ze dan behoorlijk tekort.
Goed dat je met je vader gepraat hebt, hoop dat de situatie nu weer een beetje gekalmeerd is. Probeer je een beetje gedeisd te houden, voor zover dat mogelijk is, want crisisopvang tijdens je eindexamen lijkt me verre van ideaal! Is er, mocht het weer escaleren, niet iemand (vriendin/vriend/andere vertrouwenspersoon) waar je eventueel terecht zou kunnen, mensen die ook in ieder geval een beetje op de hoogte zijn van je thuissituatie, zodat je in ieder geval je eindezamens goed doorkomt? Want als een ding me nu belangrijk lijkt, is het je diploma halen en het huis uit!
Ik vind overigens wel, dat als je ouders het wel OK vinden om hun dochter naar de f*cking crisisopvang te sturen, ze moeilijk bezwaar kunnen maken dat je zodra je achttien bent (of eerder als het niet meer gaat) het huis uit wil! Bovendien, lijkt me dat ze daar moeilijk ECHT iets tegen kunnen doen, mocht jij dat besluiten.
Weet je al wat je wilt doen zodra je klaar bent? Je schreef dat je eindexamen VWO doet, wil je gaan studeren? Je schreef ook dat je je in Rotterdam hebt ingeschreven, bij Stadwonen hebben ze een eerstejaars actie waarbij aankomende studenten voorrang krijgen op kamers, maar ook via andere wegen (kamernet is een goede) is het in Rotterdam niet al te moeilijk om een kamer te krijgen.
Sterkte, succes, en petje af dat je nu bezig bent met je VWO eindexamen, je komt er wel!!
Ik vind wel een ding heel belangrijk in deze situatie: jouw ouders zijn de volwassenen in deze situatie, en niet jij, je bent pas 17, natuurlijk, schelden helpt niet, zou misschien in een ideale situatie anders moeten reageren op je ouders, maar kom op zeg, jij bent hun dochter, zij zijn de volwassenen, jouw ouders, die je een veilig 'thuis' zouden moeten bieden! Dreigen met je het huis uit zetten, tijdens je eindexamens, sorry, maar in mijn ogen schieten ze dan behoorlijk tekort.
Goed dat je met je vader gepraat hebt, hoop dat de situatie nu weer een beetje gekalmeerd is. Probeer je een beetje gedeisd te houden, voor zover dat mogelijk is, want crisisopvang tijdens je eindexamen lijkt me verre van ideaal! Is er, mocht het weer escaleren, niet iemand (vriendin/vriend/andere vertrouwenspersoon) waar je eventueel terecht zou kunnen, mensen die ook in ieder geval een beetje op de hoogte zijn van je thuissituatie, zodat je in ieder geval je eindezamens goed doorkomt? Want als een ding me nu belangrijk lijkt, is het je diploma halen en het huis uit!
Ik vind overigens wel, dat als je ouders het wel OK vinden om hun dochter naar de f*cking crisisopvang te sturen, ze moeilijk bezwaar kunnen maken dat je zodra je achttien bent (of eerder als het niet meer gaat) het huis uit wil! Bovendien, lijkt me dat ze daar moeilijk ECHT iets tegen kunnen doen, mocht jij dat besluiten.
Weet je al wat je wilt doen zodra je klaar bent? Je schreef dat je eindexamen VWO doet, wil je gaan studeren? Je schreef ook dat je je in Rotterdam hebt ingeschreven, bij Stadwonen hebben ze een eerstejaars actie waarbij aankomende studenten voorrang krijgen op kamers, maar ook via andere wegen (kamernet is een goede) is het in Rotterdam niet al te moeilijk om een kamer te krijgen.
Sterkte, succes, en petje af dat je nu bezig bent met je VWO eindexamen, je komt er wel!!
maandag 4 mei 2009 om 22:26
quote:Zamirah schreef op 04 mei 2009 @ 19:42:
[...]
Juist niet, als zij zich op tijd in had laten schrijven had ze nu in de zomer een kamer kunnen zoeken.
Et voilá, probleem opgelost.Ik heb het over de studie zelf, je kunt je tot 1 oktober nog aanmelden zelfs! tenzij het een loting studie is natuurlijk.
[...]
Juist niet, als zij zich op tijd in had laten schrijven had ze nu in de zomer een kamer kunnen zoeken.
Et voilá, probleem opgelost.Ik heb het over de studie zelf, je kunt je tot 1 oktober nog aanmelden zelfs! tenzij het een loting studie is natuurlijk.
maandag 4 mei 2009 om 22:35
Wat erg allemaal zeg!!
Jammer dat je niet een goede band hebt met vooral je moeder, dat zou toch het mooiste zijn, maar ja!!
Als ik je verhaal lees hebben je pa en ma grote problemen. Je moeder lijkt me zeer instabiel. Overal je vader voor bellen, jouw en je vriend ziektes toewensen etc... En dat pesten, bah wat kinderachtig allemaal zeg!
Je vader doet het ook een beetje?? Is dat dan geen grapje die hij met je uithaalt? Die 2 min. voor 7 bedoel ik?? Wanneer ik bijv. zoiets tegen mijn bijna 18-jarige zeg, begint ze hard te lachen. Ze weet hoe ik in elkaar zit en we hebben gelukkig een superband. Ik zeg weleens "volgens mij moet ik je met geweld uit huis werken later", dan lacht ze al en antwoordt ook "ja tuurlijk, ik vind je veel te lief om te verlaten"! De slijmerd, is gewoon makkelijk en goedkoop zeg ik dan!
Maar even terug naar jou: de hele omgang in jullie gezin is ver beneden alle peil. Er is een gebrek aan respect tegenover elkaar en wellicht ook tussen je ouders. Ze zijn niet bepaald een goed voorbeeld. Zelf eerst eten en dan roepen dat er eten is en je vindt een paar vissticks in de pan???? Bah, niet bepaald een leuk gezin die tijd samen aan tafel doorbrengt.
Slaan is machteloosheid, niet normaal met woorden aan kunnen geven wat wel en niet wenselijk is. Bah, minderwaardig vind ik dat.
Het is actie en reactie bij jullie. Als de een dit doet, gaat de ander dat en zo loopt het maar op. Gebed zonder eind.
Ik heb hier ook een examenkandidaat en ik heb tijdelijk haar huishoudelijke taken in huis overgenomen, zijn er niet zoveel, maar toch. Ze waardeert het enorm, dat we haar lekker laten studeren en op tijd haar rust neemt. Doordat we altijd hebben gepraat heb ik nog nooit een scheldwoord richting ons uit haar mond horen komen. Ze heeft wel eens een grote mond gehad, maar bood haar excuus aan, dan had ze oprechte spijt. En zo ook andersom!! Wederzijds respect noem ik dat.
Maar ja, wat heb je eraan he? Jij wilt ook graag een fijn thuiskomen, zonder toestanden en lekker met je ouders wat drinken en gezellig de dag doornemen. Ik vind het heel dapper dat je je qua school niet van de wijs laat brengen en echt je eindexamen wilt halen. GO FOR IT !! Je kunt dan zoveel meer, de hele wereld ligt aan je voeten. Ik hoop voor je dat je ooit de problemen eens kunt uitpraten en dat je een hele mooie toekomst voor jezelf weet op te bouwen.
Wat er tussen nu en je examen ook gebeurt, tel tot 10 en reageer niet, hoe boos je ook bent. Beter even straatje omlopen en tot rust komen, niet het gevecht aangaan! Het lost nu niets op, het kan alleen maar escaleren en dat kun je nu niet gebruiken.
Jammer dat je niet een goede band hebt met vooral je moeder, dat zou toch het mooiste zijn, maar ja!!
Als ik je verhaal lees hebben je pa en ma grote problemen. Je moeder lijkt me zeer instabiel. Overal je vader voor bellen, jouw en je vriend ziektes toewensen etc... En dat pesten, bah wat kinderachtig allemaal zeg!
Je vader doet het ook een beetje?? Is dat dan geen grapje die hij met je uithaalt? Die 2 min. voor 7 bedoel ik?? Wanneer ik bijv. zoiets tegen mijn bijna 18-jarige zeg, begint ze hard te lachen. Ze weet hoe ik in elkaar zit en we hebben gelukkig een superband. Ik zeg weleens "volgens mij moet ik je met geweld uit huis werken later", dan lacht ze al en antwoordt ook "ja tuurlijk, ik vind je veel te lief om te verlaten"! De slijmerd, is gewoon makkelijk en goedkoop zeg ik dan!
Maar even terug naar jou: de hele omgang in jullie gezin is ver beneden alle peil. Er is een gebrek aan respect tegenover elkaar en wellicht ook tussen je ouders. Ze zijn niet bepaald een goed voorbeeld. Zelf eerst eten en dan roepen dat er eten is en je vindt een paar vissticks in de pan???? Bah, niet bepaald een leuk gezin die tijd samen aan tafel doorbrengt.
Slaan is machteloosheid, niet normaal met woorden aan kunnen geven wat wel en niet wenselijk is. Bah, minderwaardig vind ik dat.
Het is actie en reactie bij jullie. Als de een dit doet, gaat de ander dat en zo loopt het maar op. Gebed zonder eind.
Ik heb hier ook een examenkandidaat en ik heb tijdelijk haar huishoudelijke taken in huis overgenomen, zijn er niet zoveel, maar toch. Ze waardeert het enorm, dat we haar lekker laten studeren en op tijd haar rust neemt. Doordat we altijd hebben gepraat heb ik nog nooit een scheldwoord richting ons uit haar mond horen komen. Ze heeft wel eens een grote mond gehad, maar bood haar excuus aan, dan had ze oprechte spijt. En zo ook andersom!! Wederzijds respect noem ik dat.
Maar ja, wat heb je eraan he? Jij wilt ook graag een fijn thuiskomen, zonder toestanden en lekker met je ouders wat drinken en gezellig de dag doornemen. Ik vind het heel dapper dat je je qua school niet van de wijs laat brengen en echt je eindexamen wilt halen. GO FOR IT !! Je kunt dan zoveel meer, de hele wereld ligt aan je voeten. Ik hoop voor je dat je ooit de problemen eens kunt uitpraten en dat je een hele mooie toekomst voor jezelf weet op te bouwen.
Wat er tussen nu en je examen ook gebeurt, tel tot 10 en reageer niet, hoe boos je ook bent. Beter even straatje omlopen en tot rust komen, niet het gevecht aangaan! Het lost nu niets op, het kan alleen maar escaleren en dat kun je nu niet gebruiken.
maandag 4 mei 2009 om 22:42
Hoi Vivelle,
Zojuist de eerste en laatste pagina gelezen van je topic en reacties. Ik vind het wel knap dat je ondanks alles in je examenjaar van het VWO bent beland. Je bent dus intelligent en hebt een stevige dosis doorzettingsvermogen.
Ga dat nu eens gebruiken om ongelooflijk goede manieren te leren. Doe beleefd, geef je vader de ruimte om zijn badkamerding te doen ook al loopt het wat uit. Want wat je boven beschreef is erg onbeleefd. Het is hun huis en zij bepalen regels maar ik vraag me af of ze dat eigenlijk wel doen. Misschien beginnen ze te brullen als je een niet vermelde regel hebt overschreden?
Hoe het ook zij je kunt alleen je eigen gedrag veranderen, dus doe beleefd: zeg netjes alsjeblieft en dank je wel. Zorg dat je te vroeg bent en bel als het later word (als je een mobiel hebt). Bijvoorbeeld als je om elf uur thuis moet zijn plan dan half elf.
Stel voor af en toe te koken of wat schoon te maken, afwassen is in ieder geval heel redelijk. Deel je ouders mee dat je je zo positief mogelijk wilt opstellen. Zeg ze ook dat je het soms moeilijk vind kalm te blijven vooral door examen stress (maar ook doordat het schreeuwen tussen jullie een gewoonte is geworden jammer genoeg (dat laatste misschien op een later moment zeggen).
Wettelijk gezien mag je niet op straat gegooid worden, ieder mens heeft woon recht. Je staat op je woonadres ingeschreven dus je hebt het recht daar te wonen. Vraag het gerust na. Gooien ze je echt op straat, gewoon de politie bellen. Maar liever nog vraag eens aan maatschappelijk werk om te bemiddelen. Of ga naar een psycholoog die gezinstherapie kan geven.
Hoe was de sfeer vroeger in jullie gezin toen je nog op de basisschool zat? Zijn er ook positieve dingen in jullie relatie die je terug zou willen?
Zojuist de eerste en laatste pagina gelezen van je topic en reacties. Ik vind het wel knap dat je ondanks alles in je examenjaar van het VWO bent beland. Je bent dus intelligent en hebt een stevige dosis doorzettingsvermogen.
Ga dat nu eens gebruiken om ongelooflijk goede manieren te leren. Doe beleefd, geef je vader de ruimte om zijn badkamerding te doen ook al loopt het wat uit. Want wat je boven beschreef is erg onbeleefd. Het is hun huis en zij bepalen regels maar ik vraag me af of ze dat eigenlijk wel doen. Misschien beginnen ze te brullen als je een niet vermelde regel hebt overschreden?
Hoe het ook zij je kunt alleen je eigen gedrag veranderen, dus doe beleefd: zeg netjes alsjeblieft en dank je wel. Zorg dat je te vroeg bent en bel als het later word (als je een mobiel hebt). Bijvoorbeeld als je om elf uur thuis moet zijn plan dan half elf.
Stel voor af en toe te koken of wat schoon te maken, afwassen is in ieder geval heel redelijk. Deel je ouders mee dat je je zo positief mogelijk wilt opstellen. Zeg ze ook dat je het soms moeilijk vind kalm te blijven vooral door examen stress (maar ook doordat het schreeuwen tussen jullie een gewoonte is geworden jammer genoeg (dat laatste misschien op een later moment zeggen).
Wettelijk gezien mag je niet op straat gegooid worden, ieder mens heeft woon recht. Je staat op je woonadres ingeschreven dus je hebt het recht daar te wonen. Vraag het gerust na. Gooien ze je echt op straat, gewoon de politie bellen. Maar liever nog vraag eens aan maatschappelijk werk om te bemiddelen. Of ga naar een psycholoog die gezinstherapie kan geven.
Hoe was de sfeer vroeger in jullie gezin toen je nog op de basisschool zat? Zijn er ook positieve dingen in jullie relatie die je terug zou willen?
maandag 4 mei 2009 om 23:00
Ondanks dat je nog een echte puber bent... in je gedrag, vind ik het wel ontzettend volwassen van je dat het kritiek wel serieus neemt.
Er worden ontzettende goede en lieve adviezen gegeven.
Als jij zelf gaat leren inzien met de hulp van de juiste mensen, dat ook jij iets moet doen aan jezelf, dan kom je er wel.
Hoe je het wend of keert, je houding zal je nog moeten veranderen. Meid ga ervoor.
En daarbij, ik ben zelf ook ooit puber geweest. Was ook niet de makkelijkste, grote mond en ook in mijn huis was er van alles mis. En ook ik heb moeten leren wat mijn plekje was en hoe ik als volwassene zelfstandig de grote wereld in kon gaan stappen. Als puber lijkt het allemaal zo simpel.
Wie zijn je ouders nou om te bepalen wat jij moet doen? Al dat gezeur af en toe......Zeer herkenbaar...
Elke dag ruzie, omdat ik de dingen niet accepteerde en ik zelf mijn eigen regels wilde bepalen.
Mmm, totdat je op jezelf gaat wonen en ook nog voor een baas moet gaan werken. Dat was heel erg wennen, kan ik je wel bekennen.
Dan besef je ineens dat je er met een grote mond en een bepaalde houding niet heel erg ver gaat komen.
Meisje, ik vind het ontzettend goed van je dat je zo richt op je studie. Zorg er maar voor, dat je slaagt voor je diploma. En ga meteen als je 18 jaar bent naar de juiste instantie zodat je dan met begeleiding op jezelf kan gaan wonen.
Eerst jouw toekomst, dan pas kan je weer proberen om de band met je ouders te herstellen. Als dat van beide kanten mogelijk is.....
Er worden ontzettende goede en lieve adviezen gegeven.
Als jij zelf gaat leren inzien met de hulp van de juiste mensen, dat ook jij iets moet doen aan jezelf, dan kom je er wel.
Hoe je het wend of keert, je houding zal je nog moeten veranderen. Meid ga ervoor.
En daarbij, ik ben zelf ook ooit puber geweest. Was ook niet de makkelijkste, grote mond en ook in mijn huis was er van alles mis. En ook ik heb moeten leren wat mijn plekje was en hoe ik als volwassene zelfstandig de grote wereld in kon gaan stappen. Als puber lijkt het allemaal zo simpel.
Wie zijn je ouders nou om te bepalen wat jij moet doen? Al dat gezeur af en toe......Zeer herkenbaar...
Elke dag ruzie, omdat ik de dingen niet accepteerde en ik zelf mijn eigen regels wilde bepalen.
Mmm, totdat je op jezelf gaat wonen en ook nog voor een baas moet gaan werken. Dat was heel erg wennen, kan ik je wel bekennen.
Dan besef je ineens dat je er met een grote mond en een bepaalde houding niet heel erg ver gaat komen.
Meisje, ik vind het ontzettend goed van je dat je zo richt op je studie. Zorg er maar voor, dat je slaagt voor je diploma. En ga meteen als je 18 jaar bent naar de juiste instantie zodat je dan met begeleiding op jezelf kan gaan wonen.
Eerst jouw toekomst, dan pas kan je weer proberen om de band met je ouders te herstellen. Als dat van beide kanten mogelijk is.....
maandag 4 mei 2009 om 23:10
Ik herken mijzelf heel erg in jouw verhaal. Mijn ouders zijn op mijn 14e uit elkaar gegaan (ben nu 24). En vanaf dat moment ging het alleen maar bergafwaarts. Mijn moeder was (is ze nog steeds eigenlijk) zo labiel als maar zijn kan, mijn vader is vrachtwagenchauffeur en om die reden nooit thuis. Bij mij was het allemaal wat extremer (ben jarenlang mishandeld geweest), maar ik heb uiteindelijk voor mijzelf gekozen.
Zodra ik 18 was mezelf meteen op de wachtlijst van de woningstichting gezet en binnen een mum van tijd gelukkig eindelijk ruimte voor mijzelf. Hoe ik het ging betalen? Geen idee, zien we dan wel. Is allemaal uiteindelijk goed gekomen. En dat komt het met jou ook wel. Kies voor jezelf!
Zodra ik 18 was mezelf meteen op de wachtlijst van de woningstichting gezet en binnen een mum van tijd gelukkig eindelijk ruimte voor mijzelf. Hoe ik het ging betalen? Geen idee, zien we dan wel. Is allemaal uiteindelijk goed gekomen. En dat komt het met jou ook wel. Kies voor jezelf!
maandag 4 mei 2009 om 23:27
@ Twinkle, je hebt helemaal gelijk. Ouders kunnen ontzettend manipuleren.
Vivelle ik wil ook niet zeggen dat het aan jou ligt, schreeuwende ouders vind ik ook niet echt normaal. Je kunt een ander helaas niet veranderen maar wel beïnvloeden door je eigen gedrag te veranderen.
Ik hoop voor je dat je het kunt redden allemaal en dat je binnenkort een eigen woning hebt met een leuke kat om je gezelschap te houden en leuke buren/vrienden.
Veel succes
Vivelle ik wil ook niet zeggen dat het aan jou ligt, schreeuwende ouders vind ik ook niet echt normaal. Je kunt een ander helaas niet veranderen maar wel beïnvloeden door je eigen gedrag te veranderen.
Ik hoop voor je dat je het kunt redden allemaal en dat je binnenkort een eigen woning hebt met een leuke kat om je gezelschap te houden en leuke buren/vrienden.
Veel succes
dinsdag 5 mei 2009 om 00:01
Laat ik even voorop stellen dat ik vind dat ouders ten allen tijden de verstandigste dienen te zijn. En die indruk krijg ik hier niet helemaal, maar....
Verder sluit ik me volledig aan bij de reacties van Poezewoes en BGB. Steek de hand ook in eigen boezem door je eigen puberale gedrag eens even onder de loep te nemen.
Was je echt zo dapper/nobel geweest dan had je nu niet alleen excuses aangeboden aan je vader (hij is toch degene die mept?), maar ook aan je moeder. Nu ben je (bewust of onbewust?) toch weer aan 't splitten.
En weg is weg hoor! Als jij echt weg wil thuis dan is er echt wel een manier.
Verder sluit ik me volledig aan bij de reacties van Poezewoes en BGB. Steek de hand ook in eigen boezem door je eigen puberale gedrag eens even onder de loep te nemen.
Was je echt zo dapper/nobel geweest dan had je nu niet alleen excuses aangeboden aan je vader (hij is toch degene die mept?), maar ook aan je moeder. Nu ben je (bewust of onbewust?) toch weer aan 't splitten.
En weg is weg hoor! Als jij echt weg wil thuis dan is er echt wel een manier.
dinsdag 5 mei 2009 om 00:31
quote:Twinkle20 schreef op 04 mei 2009 @ 23:13:
Overigens doen sommige mensen hier je gedrag als 'brutaal' en 'onbeschoft' af.
Voor al die mensen: ook ouders kunnen manipulatief zijn en die reacties weten uit te lokken. Het ligt echt niet altijd aan het kind.
Mijn moeder is daar een prima voorbeeld van.Mee eens, en zo'n dysfunctioneel gezin is meestal niet alleen de laatste dagen, maar al heel lang aan de gang. Opeens ben je (bijna) volwassen en pik je het niet langer. Ik hoop dat viv snel een leuk plekje voor zichzelf vindt. Ik zou trouwens geen excuses aan mijn ouders aangeboden hebben in deze situatie, ik denk dat ik met een kop van "jullie kunnen doodvallen" ze dagenlang doodgezwegen zou hebben. Dat is trouwens mijn eigen ervaring, dat niks ze zo irriteert dan gewoon maar te zwijgen, af en toe een ja of nee, want daar kom je niet onderuit, maar verder gewoon nergens op antwoorden, nergens op in gaan.
Overigens doen sommige mensen hier je gedrag als 'brutaal' en 'onbeschoft' af.
Voor al die mensen: ook ouders kunnen manipulatief zijn en die reacties weten uit te lokken. Het ligt echt niet altijd aan het kind.
Mijn moeder is daar een prima voorbeeld van.Mee eens, en zo'n dysfunctioneel gezin is meestal niet alleen de laatste dagen, maar al heel lang aan de gang. Opeens ben je (bijna) volwassen en pik je het niet langer. Ik hoop dat viv snel een leuk plekje voor zichzelf vindt. Ik zou trouwens geen excuses aan mijn ouders aangeboden hebben in deze situatie, ik denk dat ik met een kop van "jullie kunnen doodvallen" ze dagenlang doodgezwegen zou hebben. Dat is trouwens mijn eigen ervaring, dat niks ze zo irriteert dan gewoon maar te zwijgen, af en toe een ja of nee, want daar kom je niet onderuit, maar verder gewoon nergens op antwoorden, nergens op in gaan.
dinsdag 5 mei 2009 om 08:34
quote:Twinkle20 schreef op 04 mei 2009 @ 23:13:
Overigens doen sommige mensen hier je gedrag als 'brutaal' en 'onbeschoft' af.
Voor al die mensen: ook ouders kunnen manipulatief zijn en die reacties weten uit te lokken. Het ligt echt niet altijd aan het kind.
Mijn moeder is daar een prima voorbeeld van.
Mee eens!!
Wanneer de ouders haar een goede opvoeding, liefde en steun hadden gegeven, dan had Viv ook anders gereageerd. Ouders zijn het voorbeeld !
Ik vind dit toch zo triest, dit draag je mee voor de rest van je leven.
Overigens doen sommige mensen hier je gedrag als 'brutaal' en 'onbeschoft' af.
Voor al die mensen: ook ouders kunnen manipulatief zijn en die reacties weten uit te lokken. Het ligt echt niet altijd aan het kind.
Mijn moeder is daar een prima voorbeeld van.
Mee eens!!
Wanneer de ouders haar een goede opvoeding, liefde en steun hadden gegeven, dan had Viv ook anders gereageerd. Ouders zijn het voorbeeld !
Ik vind dit toch zo triest, dit draag je mee voor de rest van je leven.
