Psyche
alle pijlers
Help!pas een baby maar voel me zo rot..
woensdag 23 januari 2008 om 17:59
Hai,ik ben 2 weken geleden bevallen van een dochtertje,maar ik kan totaal niet blij zijn of van haar genieten.Ik heb alleen maar de hele tijd een gevoel van heimwee naar ons vrije makkelijke leventje van voor dat ze er was,huil veel en krijg geen hap door mn keel.
Ik ben zo bang dat dit gevoel spijt is.Zo van waar ben ik aan begonnen.Hoewel we wel voelden dat we een keer een kind van elkaar wilden,en ook allebei rond de 30 zijn,was de zwangerschap niet gepland.Maar ik dacht in de zwangerschap gegroeid te zijn in t ´moedergevoel,en dacht inmiddels wel klaar te zijn samen met mn vriend voor een nieuwe fase in ons leven.Maar nu kan ik alleen maar voelen dat ik noghelemaal die vorige ´fase´ niet af had willen sluiten.(we gingen er bv graag spontaan op uit,feestjes,weekenden doorhalen.)Of zou t een kwestie van wennen zijn,wat voor de 1 heftger is dan voor een ander?Mn vriend vind t ook wel wennen,maar is er relaxter onder dan ik.(scheelt ook wel iets natuurlijk dat hij niet opeens 7 dagen per week dag en nacht voor een baby hoeft te zorgen)
Herkent iemand dit...?Weet me echt geen raad met dit gevoel.
Ga morgen een afspraak maken met een psycholoog op aanraden vd huisarts..
Ik ben zo bang dat dit gevoel spijt is.Zo van waar ben ik aan begonnen.Hoewel we wel voelden dat we een keer een kind van elkaar wilden,en ook allebei rond de 30 zijn,was de zwangerschap niet gepland.Maar ik dacht in de zwangerschap gegroeid te zijn in t ´moedergevoel,en dacht inmiddels wel klaar te zijn samen met mn vriend voor een nieuwe fase in ons leven.Maar nu kan ik alleen maar voelen dat ik noghelemaal die vorige ´fase´ niet af had willen sluiten.(we gingen er bv graag spontaan op uit,feestjes,weekenden doorhalen.)Of zou t een kwestie van wennen zijn,wat voor de 1 heftger is dan voor een ander?Mn vriend vind t ook wel wennen,maar is er relaxter onder dan ik.(scheelt ook wel iets natuurlijk dat hij niet opeens 7 dagen per week dag en nacht voor een baby hoeft te zorgen)
Herkent iemand dit...?Weet me echt geen raad met dit gevoel.
Ga morgen een afspraak maken met een psycholoog op aanraden vd huisarts..
woensdag 6 februari 2008 om 11:45
Soyli, jij laat zien dat je tijdens je sombere dagen de dingen van je af kon praten.
Ik kon dat niet................was compleet van de wereld en leefde als een zombie. Ik weet niets meer van het eerste levensjaar van beide kinderen.
Ik hoop voor Liaatje dat het zover niet hoeft te komen.
Hulp is er nodig in welke vorm dan ook.
En ook mijn man was veel weg.
Maar ja, dat is nu nog steeds zo.
Of het makkelijker zou zijn geweest als hij er meer was weet ik niet, ik mocht dit niet beleven.
De sleutel zit in jezelf................zorg voor de juiste hulp.
En vooral maak zoveel mogelijk foto's elke dag weer.
Dat is wat ik mis omdat ik er gewoon niet bij was.........lichamelijk wel maar psychisch totaal niet.
Ik kon dat niet................was compleet van de wereld en leefde als een zombie. Ik weet niets meer van het eerste levensjaar van beide kinderen.
Ik hoop voor Liaatje dat het zover niet hoeft te komen.
Hulp is er nodig in welke vorm dan ook.
En ook mijn man was veel weg.
Maar ja, dat is nu nog steeds zo.
Of het makkelijker zou zijn geweest als hij er meer was weet ik niet, ik mocht dit niet beleven.
De sleutel zit in jezelf................zorg voor de juiste hulp.
En vooral maak zoveel mogelijk foto's elke dag weer.
Dat is wat ik mis omdat ik er gewoon niet bij was.........lichamelijk wel maar psychisch totaal niet.
woensdag 6 februari 2008 om 11:45
Maar dit kun je dan toch geen babyblues meer noemen, daarmee wordt de situatie van Liaatje onderschat en daar is ze zéker niet mee geholpen.
Ik hoop ook dat ze hulp zoekt (dat krijgen zal wel lukken). Omdat ik weet dat je in zo'n situatie moeilijk zelf wat onderneemt, hoop ik dat er mensen in haar omgeving zijn die zo alert zijn of die haar ernaartoe slepen (haar vriend bijvoorbeeld).
woensdag 6 februari 2008 om 11:47
woensdag 6 februari 2008 om 11:53
Dat klopt! Ik had inderdaad hele donkere dagen maar tussendoor kon ik wel degelijk genieten van mijn kindjes (de eerste weken nauwelijks maar naar verloop van tijd steeds meer..). Ik weet niet of ik een lichte vorm van pnd heb gehad over een wat zwaardere vorm van babyblues. Feit is: ik heb geen hulp gehad en ben er bovenop gekomen... Wat jij schrijft lijkt mij een zware vorm van pnd, want je het eerste jaar na de geboorte van je kindje(s) niet kunnen herinneren, dat lijkt me heel heavy.. Ik wil verder niet meer in herhaling vallen maar vind het dus heel goed van Liaatje dat ze hulp zoekt en krijgt!!! ~the end~
Als je voor jezelf kiest, krijg je er altijd iets mooiers voor terug..
woensdag 6 februari 2008 om 12:01
woensdag 6 februari 2008 om 14:34
Dames, nu niet meer ruzie maken hoor. Zand erover?
Kattija, wat moet jij een heftige PPD achter de rug hebben gehad (ik neem aan dat het nu weer beter is of zelfs normaal?)
Ik moet even ter verduidelijking uitleggen dat ik nooit met dochter bovenaan de trap heb gestaan of dat ik in een auto zat en bewust heb gedacht om er een einde aan te maken hoor. Gelukkig ging het zo slecht nog niet en had ik dusdanig veel realiteitszin, dat ik besefte wat zulke dingen aanrichten bij anderen en dat ik daarmee niet zou kunnen leven.
Ook kon ik goed onderscheid maken dat ik uit de situatie wou en niet per se uit het leven. Dat is een groot verschil. Mocht ik ooit die actieve doodswens gevoelens hebben gehad, dan zou ik waarschijnlijk acuut de crisisdienst hebben gebeld. Omdat ik nl. wel weet dat je die gevoelens bijna niet meer in de hand kunt hebben, zo sterk kan die wens zijn.
Mijn gevoelens waren veel meer van agressieve aard. Agressieve gedachten en gevoelens naar dochter toe, waar ik me vervolgens dus erg schuldig om voelde, maar waar ik echt niks aan kon en kan doen. Dochter werd daarmee bijna ontmenselijkt en voelde voor mij bijna duivels (nee, ik was niet aan het halucineren, maar dochter was voor mijn gevoel het kwaad). Ik vond (en vind, als het weer boven komt drijven) het erg moeilijk om hier mee om te gaan. Omdat die gevoelens zo sterk en overheersend aanwezig zijn. Ik heb hier flink wat om zitten huilen, om die neigingen die ik voelde en die ik op dat moment bijna niet goed kon ombuigen. Mijn gevoelens waren dus niet zozeer tegen mezelf gericht (van de trap af willen springen), maar tegen anderen en dan vooral dochter.
Ik heb overigens wel herinneringen aan die eerste tijd hoor. Vooral dat afschuw vooral zo groot was. Dit heeft dusdanige indruk op me gemaakt, dat ik het vandaag de dag nog maar moeilijk te verkroppen vind. Ik hoop echt tot in mijn tenen dat dochter er op geen enkele wijze iets van gemerkt heeft. Gisteravond heb ik ook -na aanleiding van dit topic- oude filmpjes terug zitten kijken en op die filmpjes is echt met geen mogelijkheid te ontdekken wat er allemaal in mij omgaat. Je ziet een blije vrolijke moeder die erg lief doet met haar babietje.
Kattija, wat moet jij een heftige PPD achter de rug hebben gehad (ik neem aan dat het nu weer beter is of zelfs normaal?)
Ik moet even ter verduidelijking uitleggen dat ik nooit met dochter bovenaan de trap heb gestaan of dat ik in een auto zat en bewust heb gedacht om er een einde aan te maken hoor. Gelukkig ging het zo slecht nog niet en had ik dusdanig veel realiteitszin, dat ik besefte wat zulke dingen aanrichten bij anderen en dat ik daarmee niet zou kunnen leven.
Ook kon ik goed onderscheid maken dat ik uit de situatie wou en niet per se uit het leven. Dat is een groot verschil. Mocht ik ooit die actieve doodswens gevoelens hebben gehad, dan zou ik waarschijnlijk acuut de crisisdienst hebben gebeld. Omdat ik nl. wel weet dat je die gevoelens bijna niet meer in de hand kunt hebben, zo sterk kan die wens zijn.
Mijn gevoelens waren veel meer van agressieve aard. Agressieve gedachten en gevoelens naar dochter toe, waar ik me vervolgens dus erg schuldig om voelde, maar waar ik echt niks aan kon en kan doen. Dochter werd daarmee bijna ontmenselijkt en voelde voor mij bijna duivels (nee, ik was niet aan het halucineren, maar dochter was voor mijn gevoel het kwaad). Ik vond (en vind, als het weer boven komt drijven) het erg moeilijk om hier mee om te gaan. Omdat die gevoelens zo sterk en overheersend aanwezig zijn. Ik heb hier flink wat om zitten huilen, om die neigingen die ik voelde en die ik op dat moment bijna niet goed kon ombuigen. Mijn gevoelens waren dus niet zozeer tegen mezelf gericht (van de trap af willen springen), maar tegen anderen en dan vooral dochter.
Ik heb overigens wel herinneringen aan die eerste tijd hoor. Vooral dat afschuw vooral zo groot was. Dit heeft dusdanige indruk op me gemaakt, dat ik het vandaag de dag nog maar moeilijk te verkroppen vind. Ik hoop echt tot in mijn tenen dat dochter er op geen enkele wijze iets van gemerkt heeft. Gisteravond heb ik ook -na aanleiding van dit topic- oude filmpjes terug zitten kijken en op die filmpjes is echt met geen mogelijkheid te ontdekken wat er allemaal in mij omgaat. Je ziet een blije vrolijke moeder die erg lief doet met haar babietje.
woensdag 6 februari 2008 om 14:42
woensdag 6 februari 2008 om 16:46
Hallo lieve meiden,
Dat korte beichtje..ahum..ik moet eerlijk zeggen dat ik gewoon 2 pagina's van dit topic gemist had..
Heb t dus net allemaal gelezen,jammer vh geruzie,ga er ook niet op in want ga er van uit dat dat nu over en uit is.(Wil hier alleen nog over zeggen dat ik me bij Intiem en Soyli aansluit..)
De 1e dag zonder vriend zat ik erg in een dip.Ik had t huis vol met meiden van mn werk uit Brabant,gezellig dus,maar wel met dat onderhuidse rotgevoel.t contrast was dan ook erg groot;hele week met vriend,alles samen gedaan,nu opeens met de neus op de feiten:alleen,maar MET babydochter.erg moeilijk.Vandaag ook bezoek gehad,geluncht,gewandeld,gekletst,was goede afleiding!Maar eenmaal weer thuis met dochter,overheerst al snel dat gevoel weer..
Ons dochtertje is niet de 'beslissing' van mijn vriend geweest hoor.We hebben erallbei voor gekozen
Ik bewonder jullie om hoe goed jullie alles,jullie ervaringen,en ook de raadgevingen aan mijn adres,kunnen omschrijven,kunnen verwoorden.
Als ik jullie,kattja(!)zo hoor,klinkt wat jullie door hebben gemaakt wel erg heftig,heftiger dan ik t nu meemaak,ik hoop die ervaringen dan ook niet te gaan delen met jullie..maar jullie zijn er over t algemeen allemaal ook weer erg goed uitgekomen,en dat geeft hoop.....
Moet nu stoppen,onverwacht bezoek..probeer gauw mn stukje af te maken
Liefs
Dat korte beichtje..ahum..ik moet eerlijk zeggen dat ik gewoon 2 pagina's van dit topic gemist had..
Heb t dus net allemaal gelezen,jammer vh geruzie,ga er ook niet op in want ga er van uit dat dat nu over en uit is.(Wil hier alleen nog over zeggen dat ik me bij Intiem en Soyli aansluit..)
De 1e dag zonder vriend zat ik erg in een dip.Ik had t huis vol met meiden van mn werk uit Brabant,gezellig dus,maar wel met dat onderhuidse rotgevoel.t contrast was dan ook erg groot;hele week met vriend,alles samen gedaan,nu opeens met de neus op de feiten:alleen,maar MET babydochter.erg moeilijk.Vandaag ook bezoek gehad,geluncht,gewandeld,gekletst,was goede afleiding!Maar eenmaal weer thuis met dochter,overheerst al snel dat gevoel weer..
Ons dochtertje is niet de 'beslissing' van mijn vriend geweest hoor.We hebben erallbei voor gekozen
Ik bewonder jullie om hoe goed jullie alles,jullie ervaringen,en ook de raadgevingen aan mijn adres,kunnen omschrijven,kunnen verwoorden.
Als ik jullie,kattja(!)zo hoor,klinkt wat jullie door hebben gemaakt wel erg heftig,heftiger dan ik t nu meemaak,ik hoop die ervaringen dan ook niet te gaan delen met jullie..maar jullie zijn er over t algemeen allemaal ook weer erg goed uitgekomen,en dat geeft hoop.....
Moet nu stoppen,onverwacht bezoek..probeer gauw mn stukje af te maken
Liefs
donderdag 7 februari 2008 om 18:30
Als ik bezoek heb/niet alleen ben,heb ik afleiding,en als ik alleen ben heeft die knoop in mn maag over hoe anders nu alles is,dat we een kind hebben,en dat ik zo'n heimwee voel naar ons fijne,makkelijke,vrije leventje samen,weer vrij spel..
Vandaag met mn schoonmoeder en mn kleine meisje naar Amtelveen geweest om haar aan mn collega's te laten zien,en ik was erg trots op haar,en voelde me best goed de hele middag.Tot we op de terugweg naar huis waren,de route reden die mn vriend en ik altijd (met zn tweetjes)reden als hij me met de(fijne!) bus vd zaak(die hij nu dus niet meer heeft ivm ander werk)op had gehaald (wat nu niet meer zal zijn,in ieder geval niet met de bus,ook niet met zn tweetjes,en ook niet naar ons huis,de flat,waar ik fijne herinneringen aan heb door de afgelopen jaren die we er hebben doorgebracht,met zn tweetjes),voelde ik me meteen weer rot;weer met mn neus op de feiten van alle veranderingen die ik gewoon geen plaats lijk weten te geven.Waarom ben ik zo vreselijk sentimenteel,melancholisch of wat voor naam t ook mag hebben..?Waarom kan ik veranderingen niet als een vooruitgang zien.waarom kan ik zo moeilijk dingen loslaten??Ik wil helemaal niet zo'n emotioneel wrak zijn die aan alle oude dingen vast wil houden.Dat maakt dat ik me nu zo voel als ik me nu voel..Ik wil verdomme een gat in de lucht springen door alle over t algemeen genomen positieve veranderingen in ons leven,al is t kort achter elkaar allemaal.Ik wil niet t gevoel hebben dat ik voor al die dingen nog helemaal niet klaar was,met helemaal op nr 1 dan natuurlijk t hebben van een kind..Nu lijken die andere dingen(verhuizing,ander werk v vriend,fam.en vriendinnen niet in de buurt door mn eerdere verhuizing,vriend doordeweeks weg) me ook heel erg bezig te houden,maar die vallen nu in t niet door de komst van de kleine..Ik denk juist steeds:was dat t nog maar waar ik mee te dealen heb,wat zou dat n 'makkie' zijn..)
Wat klinkt dit allemaal zwaar zeg..en dit terwijl ik,nogmaals,haar steeds meer wel op kan vreten als ik haar zie.Lekker verwarrend en frustrerend..
Ze heeft van vrienden een T-shirtje gekregen met 'drama queen' erop.Soms denk ik dat ze dat shirtje beter in mijn maat hadden kunnen geven..
Vandaag met mn schoonmoeder en mn kleine meisje naar Amtelveen geweest om haar aan mn collega's te laten zien,en ik was erg trots op haar,en voelde me best goed de hele middag.Tot we op de terugweg naar huis waren,de route reden die mn vriend en ik altijd (met zn tweetjes)reden als hij me met de(fijne!) bus vd zaak(die hij nu dus niet meer heeft ivm ander werk)op had gehaald (wat nu niet meer zal zijn,in ieder geval niet met de bus,ook niet met zn tweetjes,en ook niet naar ons huis,de flat,waar ik fijne herinneringen aan heb door de afgelopen jaren die we er hebben doorgebracht,met zn tweetjes),voelde ik me meteen weer rot;weer met mn neus op de feiten van alle veranderingen die ik gewoon geen plaats lijk weten te geven.Waarom ben ik zo vreselijk sentimenteel,melancholisch of wat voor naam t ook mag hebben..?Waarom kan ik veranderingen niet als een vooruitgang zien.waarom kan ik zo moeilijk dingen loslaten??Ik wil helemaal niet zo'n emotioneel wrak zijn die aan alle oude dingen vast wil houden.Dat maakt dat ik me nu zo voel als ik me nu voel..Ik wil verdomme een gat in de lucht springen door alle over t algemeen genomen positieve veranderingen in ons leven,al is t kort achter elkaar allemaal.Ik wil niet t gevoel hebben dat ik voor al die dingen nog helemaal niet klaar was,met helemaal op nr 1 dan natuurlijk t hebben van een kind..Nu lijken die andere dingen(verhuizing,ander werk v vriend,fam.en vriendinnen niet in de buurt door mn eerdere verhuizing,vriend doordeweeks weg) me ook heel erg bezig te houden,maar die vallen nu in t niet door de komst van de kleine..Ik denk juist steeds:was dat t nog maar waar ik mee te dealen heb,wat zou dat n 'makkie' zijn..)
Wat klinkt dit allemaal zwaar zeg..en dit terwijl ik,nogmaals,haar steeds meer wel op kan vreten als ik haar zie.Lekker verwarrend en frustrerend..
Ze heeft van vrienden een T-shirtje gekregen met 'drama queen' erop.Soms denk ik dat ze dat shirtje beter in mijn maat hadden kunnen geven..
donderdag 7 februari 2008 om 18:53
Het altijd aanwezige,kompleet afhankelijke kleine wezentje is er.
Het immense verantwoordelijkheidsgevoel naar haar toe zal altijd aanwezig zijn maar na verloop van tijd ga je daar makkelijker mee om.
In het begin zijn ze nog zo fragiel dat ze niets anders kunnen dan afhankelijk zijn.
Dat was zo ongeveer het gene waar ik mee vocht.
Noot meer spontaan de auto in en shoppen of meer van dat soort dingen.
Altijd maar weer afhankelijk zijn van een ander die dan wilde oppassen. Of meenemen en je het pleuris zeulen.
Klinkt dit een beetje bekend?
Het immense verantwoordelijkheidsgevoel naar haar toe zal altijd aanwezig zijn maar na verloop van tijd ga je daar makkelijker mee om.
In het begin zijn ze nog zo fragiel dat ze niets anders kunnen dan afhankelijk zijn.
Dat was zo ongeveer het gene waar ik mee vocht.
Noot meer spontaan de auto in en shoppen of meer van dat soort dingen.
Altijd maar weer afhankelijk zijn van een ander die dan wilde oppassen. Of meenemen en je het pleuris zeulen.
Klinkt dit een beetje bekend?
vrijdag 8 februari 2008 om 17:35
Ja,dat is t m vooral,t besef dat je nooit meer spontaan de dingen kan doen(samen) zoals voorheen(nog maar zo kort geleden..).Alsof je nu pas beseft:jee wat waren we eigenlijk vrij en wat hadden we t makkelijk en fijn,en nu je dat ontdekt,t te laat is..Zo tegenstrijdig met wat ik wil voelen,en met de vertedering als ik naar haar kijk,zo'n lief klein,onschuldig mensje.Het leek me zo ultiem:samen met de man van wie je houdt een kindje,wat op je allebei lijkt,helemaal van jullie samen.Heb ik dat gevoel soms geromantiseerd........?
dinsdag 12 februari 2008 om 13:29
woensdag 13 februari 2008 om 11:16
Hey Lia!
Hoe is het nu met je?
Je laatste post is heeeeeel herkenbaar hoor.
Ik denk dat heel veel vrouwen dit ook voelen.
Tis niet niks natuurlijk.
Alles is ineens zo anders met al zijn voors en tegens.
Probeer als het mooi weer is zoveel mogelijk te gaan wandelen met je kleine spruit. Tis heerlijk om te doen en je ziet nog eens wat andere mensen dan.
Precies Intiem,
Lekker wandelen in de zon.
Het kindje zal het (de meesten tenminste) heerlijk vinden dat gehobbel.
Hoe is het nu met je?
Je laatste post is heeeeeel herkenbaar hoor.
Ik denk dat heel veel vrouwen dit ook voelen.
Tis niet niks natuurlijk.
Alles is ineens zo anders met al zijn voors en tegens.
Probeer als het mooi weer is zoveel mogelijk te gaan wandelen met je kleine spruit. Tis heerlijk om te doen en je ziet nog eens wat andere mensen dan.
Precies Intiem,
Lekker wandelen in de zon.
Het kindje zal het (de meesten tenminste) heerlijk vinden dat gehobbel.
dinsdag 19 februari 2008 om 15:46
Hoi meiden,
Ja inmiddels zitten er alweer ruim 2 weken op zonder m'n ventje doordeweeks thuis.
Het gaat met mij inmiddels wel iets beter,ben weer wat stabieler,en niet meer zo emo..Dat neemt niet weg dat ik nog mn moeilijke momenten heb,ik vind t extra moeilijk als mn vriend er niet is,maar ook als hij er wel is,komt nog regelmatig dat gevoel de kop opsteken dat k besef hoe gebonden ik(we) nu ben,en dan voel ik me nog steeds wel rot en benauwd.
Ik ga vaak wandelen met haar,blijf niet thuis zitten.(hoewel dat soms ook lekker is hoor!).Gelukkig komt mn vriend op woensdagavond thuis,dat breekt de week,dat scheelt echt.Als hij op maandag weer weg is na t weekend samen,vind ik t wel erg moeilijk.Maar we redden t wel hoor,zo met zn tweetjes,ik breng mn kleine meisje ook regelmatig even naar mn schoonouders als k iets moet doen,of net als afgelopen weekend als we een avondje weg gaan,en dan ben ik blij met die vrijheid,maar ik heb wel de hele tijd in mn achterhoofd dat ze er wel is,en ook weer opgehaald moet worden,oftewel toch een heel ander gevoel dan toen ze er nog niet was..
En soms kan ik juist weer niet wachten om haar op te kunnen pakken,en vast te houden.
Vorige week wel een fijn (intake)gesprek gehad met een aardige vrouw.Ze zei aan t einde vh gesprek dat t volgens haar niet om een postnatale depressie gaat,maar dat ze een gezonde jonge vrouw voor zich zag zitten,die,mede door haar verleden,extra moeite heeft nieuwe dingen/veranderingen,in te passen in haar leven.Ze zei ook probeer dingen een andere naam te geven,bv dat ik t niet zo moet zien dat ik dingen los moet laten als er iets verandert in t leven,maar dat je die verandering dus inpast in je bestaande leventje.In ieder geval zaten er wel waarheden in de dingen die ze zei..Donderdag weer een (advies)gesprek met haar..
Ben ook nog steeds bezig opvang voor de kleine te vinden,wat een domper dat dat zo moeilijk is hier..Gelukkig willen mn schoonouders op haar passen zolang t nodig is(terwijl ze altijd 2x per jaar voor 3 maanden naar spanje gaan),heel lief,maar niet ideaal,voor hun niet en voor ons ook niet.in ieder geval een tijdelijke oplossing..Ondertussen ben ik wel er iedere dag mee bezig.
En tussen dit alles door moet ik ook nog genieten!Want ik wil zo graag genieten,ik ben me er in ieder geval steeds meer van bewust dat ik t er nu ook van moet nemen wbt mn verlof,uitslapen,zover dat gaat,alles op mn gemak doen met de kleine,t er van nemen dat ik vrij ben,voordat ik weer moet gaan werken en dan denk 'had ik maar..'
Dat was t voor nu..ik zie zelf gelukkig al duidelijk verschil met zo'n 3,4 weken geleden,hoewel t dus echt nog steeds gevoelsmatig wel vreemd en moeilijk is.Maar ik hoop dat dit een positieve stijgende lijn betekent....
Ja inmiddels zitten er alweer ruim 2 weken op zonder m'n ventje doordeweeks thuis.
Het gaat met mij inmiddels wel iets beter,ben weer wat stabieler,en niet meer zo emo..Dat neemt niet weg dat ik nog mn moeilijke momenten heb,ik vind t extra moeilijk als mn vriend er niet is,maar ook als hij er wel is,komt nog regelmatig dat gevoel de kop opsteken dat k besef hoe gebonden ik(we) nu ben,en dan voel ik me nog steeds wel rot en benauwd.
Ik ga vaak wandelen met haar,blijf niet thuis zitten.(hoewel dat soms ook lekker is hoor!).Gelukkig komt mn vriend op woensdagavond thuis,dat breekt de week,dat scheelt echt.Als hij op maandag weer weg is na t weekend samen,vind ik t wel erg moeilijk.Maar we redden t wel hoor,zo met zn tweetjes,ik breng mn kleine meisje ook regelmatig even naar mn schoonouders als k iets moet doen,of net als afgelopen weekend als we een avondje weg gaan,en dan ben ik blij met die vrijheid,maar ik heb wel de hele tijd in mn achterhoofd dat ze er wel is,en ook weer opgehaald moet worden,oftewel toch een heel ander gevoel dan toen ze er nog niet was..
En soms kan ik juist weer niet wachten om haar op te kunnen pakken,en vast te houden.
Vorige week wel een fijn (intake)gesprek gehad met een aardige vrouw.Ze zei aan t einde vh gesprek dat t volgens haar niet om een postnatale depressie gaat,maar dat ze een gezonde jonge vrouw voor zich zag zitten,die,mede door haar verleden,extra moeite heeft nieuwe dingen/veranderingen,in te passen in haar leven.Ze zei ook probeer dingen een andere naam te geven,bv dat ik t niet zo moet zien dat ik dingen los moet laten als er iets verandert in t leven,maar dat je die verandering dus inpast in je bestaande leventje.In ieder geval zaten er wel waarheden in de dingen die ze zei..Donderdag weer een (advies)gesprek met haar..
Ben ook nog steeds bezig opvang voor de kleine te vinden,wat een domper dat dat zo moeilijk is hier..Gelukkig willen mn schoonouders op haar passen zolang t nodig is(terwijl ze altijd 2x per jaar voor 3 maanden naar spanje gaan),heel lief,maar niet ideaal,voor hun niet en voor ons ook niet.in ieder geval een tijdelijke oplossing..Ondertussen ben ik wel er iedere dag mee bezig.
En tussen dit alles door moet ik ook nog genieten!Want ik wil zo graag genieten,ik ben me er in ieder geval steeds meer van bewust dat ik t er nu ook van moet nemen wbt mn verlof,uitslapen,zover dat gaat,alles op mn gemak doen met de kleine,t er van nemen dat ik vrij ben,voordat ik weer moet gaan werken en dan denk 'had ik maar..'
Dat was t voor nu..ik zie zelf gelukkig al duidelijk verschil met zo'n 3,4 weken geleden,hoewel t dus echt nog steeds gevoelsmatig wel vreemd en moeilijk is.Maar ik hoop dat dit een positieve stijgende lijn betekent....
dinsdag 19 februari 2008 om 16:55
Hoi dames, ik lees toevallig jullie topic en voor mn gevoel moet ik er toch even op reageren... Ik snap dat iedereen een bepaalde soort van depressie kan krijgen of zich tijden down kan voelen... zelf heb ik daar ook ervaring mee. Niet zozeer van een zwangerschap of geboorte, wij zijn al bijna 2 jaar bezig om uberhaupt zwanger te kunnen worden. Eigenlijk het tegenovergestelde van dit topic dus. Ik ga nou niet zeggen van jullie moeten kijken naar wat je hebt, want zoals ik al zei ik snap dat iedereen een bepaalde kijk op het leven heeft. Ik vind het altijd alleen moeilijk om te kunnen snappen om zo down te worden van zo'n klein hummeltje, misschien komt dat omdat juist wij het zooo graag willen. Ik schrijf dit echt niet om vervelend over te komen... maar ik hoop voor jullie dat jullie hier zo snel mogelijk uit komen want ik heb er alles voor over om uberhaupt al zwanger te kunnen worden!
dinsdag 19 februari 2008 om 17:16
Ja, dat is natuurlijk moeilijk, Missfine. Maar toch is het zo; zo n vreselijk lief kleintje kan ook zo vreselijk lang achter elkaar huilen, dat je haar ineens helemaal niet meer zo lief vind. Je bent moe, je geduld is op...
Ik herken ook veel in de post van Kattja, ik zal m even kopieren:
"Het altijd aanwezige,kompleet afhankelijke kleine wezentje is er.
Het immense verantwoordelijkheidsgevoel naar haar toe zal altijd aanwezig zijn maar na verloop van tijd ga je daar makkelijker mee om.
In het begin zijn ze nog zo fragiel dat ze niets anders kunnen dan afhankelijk zijn.
Dat was zo ongeveer het gene waar ik mee vocht.
Noot meer spontaan de auto in en shoppen of meer van dat soort dingen.
Altijd maar weer afhankelijk zijn van een ander die dan wilde oppassen. Of meenemen en je het pleuris zeulen.
Klinkt dit een beetje bekend?"
---------------------------
Dit gevoel heb ik vooral in het begin met mijn oudste erg gehad. Het vloog me naar de strot, die verantwoordelijkheid.
Maar dat gaat toch echt over. Je groeit in je rol als moeder, is mijn persoonlijke ervaring.
Ik herken ook veel in de post van Kattja, ik zal m even kopieren:
"Het altijd aanwezige,kompleet afhankelijke kleine wezentje is er.
Het immense verantwoordelijkheidsgevoel naar haar toe zal altijd aanwezig zijn maar na verloop van tijd ga je daar makkelijker mee om.
In het begin zijn ze nog zo fragiel dat ze niets anders kunnen dan afhankelijk zijn.
Dat was zo ongeveer het gene waar ik mee vocht.
Noot meer spontaan de auto in en shoppen of meer van dat soort dingen.
Altijd maar weer afhankelijk zijn van een ander die dan wilde oppassen. Of meenemen en je het pleuris zeulen.
Klinkt dit een beetje bekend?"
---------------------------
Dit gevoel heb ik vooral in het begin met mijn oudste erg gehad. Het vloog me naar de strot, die verantwoordelijkheid.
Maar dat gaat toch echt over. Je groeit in je rol als moeder, is mijn persoonlijke ervaring.
dinsdag 19 februari 2008 om 18:39
MissFine, ik kan me wel voorstellen dat dit voor jou zo voelt, maar in feite heeft jouw situatie er natuurlijk niet zoveel mee te maken, het kan iedereen overkomen. Sterker nog: statistisch gezien komt het vaker voor bij mensen in jóuw situatie die uiteindelijk toch nog een kind krijgen.
Hoewel ik erg goed bekend ben met depressies, kan ík me dít gevoel ook totaal niet voorstellen, maar het komt vaker voor dan je denkt (en dan heb ik het niet over de moeders die hier, maar ook elders, direct roepen: joh, dat heb ik ook gehad, dat heeft íedere nieuwe moeder, gaat wel weer over). Het gáát ook meestal over, maar niet zómaar. En door te zeggen dat elke moeder dit wel heeft, wordt de boel behoorlijk gebagatelliseerd en dat vind ik eng).
Hoewel ik erg goed bekend ben met depressies, kan ík me dít gevoel ook totaal niet voorstellen, maar het komt vaker voor dan je denkt (en dan heb ik het niet over de moeders die hier, maar ook elders, direct roepen: joh, dat heb ik ook gehad, dat heeft íedere nieuwe moeder, gaat wel weer over). Het gáát ook meestal over, maar niet zómaar. En door te zeggen dat elke moeder dit wel heeft, wordt de boel behoorlijk gebagatelliseerd en dat vind ik eng).
dinsdag 19 februari 2008 om 20:18
missfine, jouw situatie staat hier natuurlijk helemaal los van. Maar kun jij je dan wel voorstellen dat dit een hele zure appel te verteren is (juist omdat je dus graag een kind wilt) voor ouders die niks liever willen dan -net als de meeste- genieten van hun kindje. Je wilt per definitie niet die erge gevoelens hebben als het je kind betreft. Dus dit soort gevoelens roepen per definitie vaak ook nog erge schuldgevoelens op bij degene die ze heeft.
Ik weet niet of je bekend bent met depressies? En zoals TO schetst (hai Liaatje, ik begrijp dat het nog moeilijk voor je is bij vlagen. Maar dat je dus wel een stijgende lijn ziet bij jezelf, gelukkig maar. Dat moet toch ergens hoopgevend zijn?) is er bij haar waarschijnlijk en vooral gelukkig geen sprake van depressie.
Maar ik vergelijk het maar hiermee. Stel: je hebt een relatie met iemand waar je erg verliefd op bent. Maar er gebeuren allerlei dingen binnen die relatie (neem bijvoorbeeld stress, ernstige ziekte of wat dan ook wat een grote stempel drukt) die maken dat je erg veel ruzie hebt met elkaar en op een gegeven moment zelfs helemaal van de waps bent, omdat je je zo ongelukkig voelt. Zou jij dit niet kunnen snappen als dit een vriendin van je betreft? Ook al zijn de personen in kwestie lieve mensen die bij elkaar passen en ooit gelukkig waren met elkaar?
Een kind is niks anders dan een relatie. Je hebt een intense relatie met een ander mens. Daar bovenop is die relatie met dat andere mens ook een erg zorgbehoeftige relatie. Omdat die constant elk uur van de dag het grootste beroep op je doet wat je je maar kunt voorstellen. Daar bovenop heb je misschien ook nog eens de ergste vorm van PMS en chronisch slaapgebrek. Dan is het toch op z'n minst niet raar dat je -ondanks de grote kinderwens- hier niet altijd even vrolijk van wordt?
Een depressie is overigens nog tig keer erger en chronischer. Daar word je helemaal niet lollig van.
Ik weet niet of je bekend bent met depressies? En zoals TO schetst (hai Liaatje, ik begrijp dat het nog moeilijk voor je is bij vlagen. Maar dat je dus wel een stijgende lijn ziet bij jezelf, gelukkig maar. Dat moet toch ergens hoopgevend zijn?) is er bij haar waarschijnlijk en vooral gelukkig geen sprake van depressie.
Maar ik vergelijk het maar hiermee. Stel: je hebt een relatie met iemand waar je erg verliefd op bent. Maar er gebeuren allerlei dingen binnen die relatie (neem bijvoorbeeld stress, ernstige ziekte of wat dan ook wat een grote stempel drukt) die maken dat je erg veel ruzie hebt met elkaar en op een gegeven moment zelfs helemaal van de waps bent, omdat je je zo ongelukkig voelt. Zou jij dit niet kunnen snappen als dit een vriendin van je betreft? Ook al zijn de personen in kwestie lieve mensen die bij elkaar passen en ooit gelukkig waren met elkaar?
Een kind is niks anders dan een relatie. Je hebt een intense relatie met een ander mens. Daar bovenop is die relatie met dat andere mens ook een erg zorgbehoeftige relatie. Omdat die constant elk uur van de dag het grootste beroep op je doet wat je je maar kunt voorstellen. Daar bovenop heb je misschien ook nog eens de ergste vorm van PMS en chronisch slaapgebrek. Dan is het toch op z'n minst niet raar dat je -ondanks de grote kinderwens- hier niet altijd even vrolijk van wordt?
Een depressie is overigens nog tig keer erger en chronischer. Daar word je helemaal niet lollig van.
dinsdag 19 februari 2008 om 21:01
het heeft ook heel erg te maken met hormonen zei mijn kraamhulp,het is niet niks om ineens zo'n bom hormonen uit je lijf te verliezen!De ene vrouw is daar lichamelijk gevoeliger voor dan de andere. Het schijnt dat als je last hebt van pms,de kans groter is om na de bevalling in een soort dip te raken (soms is dat en postanatale depressie)het lijkt ook alsof je geen controle meer hebt over wat je voelt, is heel beangstigend want je WILT het niet voelen!!
het is dus zeker niet zo dat je jezelf weer vrolijk kunt praten ofzo,geef het de tijd en de ruimte die het nodig heeft,en hulp in de vorm van gesprekken waarin je o.a erkenning krijgt is nooit weg!
het is dus zeker niet zo dat je jezelf weer vrolijk kunt praten ofzo,geef het de tijd en de ruimte die het nodig heeft,en hulp in de vorm van gesprekken waarin je o.a erkenning krijgt is nooit weg!
