Psyche
alle pijlers
Help!pas een baby maar voel me zo rot..
woensdag 23 januari 2008 om 17:59
Hai,ik ben 2 weken geleden bevallen van een dochtertje,maar ik kan totaal niet blij zijn of van haar genieten.Ik heb alleen maar de hele tijd een gevoel van heimwee naar ons vrije makkelijke leventje van voor dat ze er was,huil veel en krijg geen hap door mn keel.
Ik ben zo bang dat dit gevoel spijt is.Zo van waar ben ik aan begonnen.Hoewel we wel voelden dat we een keer een kind van elkaar wilden,en ook allebei rond de 30 zijn,was de zwangerschap niet gepland.Maar ik dacht in de zwangerschap gegroeid te zijn in t ´moedergevoel,en dacht inmiddels wel klaar te zijn samen met mn vriend voor een nieuwe fase in ons leven.Maar nu kan ik alleen maar voelen dat ik noghelemaal die vorige ´fase´ niet af had willen sluiten.(we gingen er bv graag spontaan op uit,feestjes,weekenden doorhalen.)Of zou t een kwestie van wennen zijn,wat voor de 1 heftger is dan voor een ander?Mn vriend vind t ook wel wennen,maar is er relaxter onder dan ik.(scheelt ook wel iets natuurlijk dat hij niet opeens 7 dagen per week dag en nacht voor een baby hoeft te zorgen)
Herkent iemand dit...?Weet me echt geen raad met dit gevoel.
Ga morgen een afspraak maken met een psycholoog op aanraden vd huisarts..
Ik ben zo bang dat dit gevoel spijt is.Zo van waar ben ik aan begonnen.Hoewel we wel voelden dat we een keer een kind van elkaar wilden,en ook allebei rond de 30 zijn,was de zwangerschap niet gepland.Maar ik dacht in de zwangerschap gegroeid te zijn in t ´moedergevoel,en dacht inmiddels wel klaar te zijn samen met mn vriend voor een nieuwe fase in ons leven.Maar nu kan ik alleen maar voelen dat ik noghelemaal die vorige ´fase´ niet af had willen sluiten.(we gingen er bv graag spontaan op uit,feestjes,weekenden doorhalen.)Of zou t een kwestie van wennen zijn,wat voor de 1 heftger is dan voor een ander?Mn vriend vind t ook wel wennen,maar is er relaxter onder dan ik.(scheelt ook wel iets natuurlijk dat hij niet opeens 7 dagen per week dag en nacht voor een baby hoeft te zorgen)
Herkent iemand dit...?Weet me echt geen raad met dit gevoel.
Ga morgen een afspraak maken met een psycholoog op aanraden vd huisarts..
dinsdag 19 februari 2008 om 21:27
dinsdag 19 februari 2008 om 21:42
Nogmaals het is niet mijn bedoeling iemand een schuldgevoel aan te praten of wat dan ook... en als iemand echt heel diep in de put zit vind ik dat ook heel erg maar ik vind het gewoon moeilijk te begrijpen ( juist omdat wij al 2 jaar bezig zijn om zo'n hummeltje te krijgen ) dat mensen die zeggen dat het zwaar is zo'n babytje ( en nogmaals dan heb ik het niet over de depressieve mensen want die kunnen daar helmeaal niets aan doen!!! ) maar wel over de mensen die het vervelend vinden dat hun baby huilt of whatever, dat weet je toch voor je eraan begint... en tuurlijk kan ik ook niet zeggen hoe ik me voel mocht ik ooit bevallen... maar ik weet wel hoe het voelt als het zwanger worden niet lukt :D Dus mensen die echt depressief zijn voel je niet schuldig maar wel de mensen die het owww zo zwaar hebben omdat ze een nachtje niet hebben kunnen slapen, wnat ik zal er alles voor over hebben om 4 weken wakker te zijn om mn kindje te kunnen horen huilen :D
woensdag 20 februari 2008 om 09:29
Hoi Liaatje,
Ik begrijp je heel goed. Je hebt een aantal beslissingen genomen waarbij je je eigen behoeften enw ensen niet als uitgangspunt hebt genomen en nu denk je dat die kleine ervoor zorgt dat je je rot voelt. dat is niet zo! Je bent en blijft zelf verantwoordelijk voor je keuzes. leer grenzen stellen; eis een meer gelijke verdeling in de zorg voor je kleine en plan tijd voor jezelf in.
Onze dochter is nu anderhalf en we hebben een groot netwerk van enthousiaste vriendinnen die graag oppassen, lief en ik hebben het samen onderling goed geregeld en we gaan regelmatig lekker de deur uit met z'n tweeën. Je kleine wordt er alleen maar beter van als jij goed voor jezelf leert zorgen. Doe wat goed is voor je!
Ik begrijp je heel goed. Je hebt een aantal beslissingen genomen waarbij je je eigen behoeften enw ensen niet als uitgangspunt hebt genomen en nu denk je dat die kleine ervoor zorgt dat je je rot voelt. dat is niet zo! Je bent en blijft zelf verantwoordelijk voor je keuzes. leer grenzen stellen; eis een meer gelijke verdeling in de zorg voor je kleine en plan tijd voor jezelf in.
Onze dochter is nu anderhalf en we hebben een groot netwerk van enthousiaste vriendinnen die graag oppassen, lief en ik hebben het samen onderling goed geregeld en we gaan regelmatig lekker de deur uit met z'n tweeën. Je kleine wordt er alleen maar beter van als jij goed voor jezelf leert zorgen. Doe wat goed is voor je!
woensdag 20 februari 2008 om 10:27
Lia,
Hoera, wat een geweldig nieuws lees ik.
De perioden met vreugde worden wat langer en de sombere gedachten verdwijnen wat meer naar de achtergrond.
Ik ben vreselijk blij voor jou en je kleine meid.
Het gaat zeer zeker de goede kant op met je.
En blijf vooral hier van je af schrijven mocht het even lekker tegen zitten.
het hoort er nou eenmaal bij.
Maar vergeet ons niet ook de bijzonder mooie momenten te vertellen.
Want tuurlijk vrouwen blijven vrouwen en deze vrouw is heel nieuwsgierig aangelegt.
Ik ben echt oprecht blij met je laatste posting.
Dikke dikke kus van mij voor jou en je moppie.
Hoera, wat een geweldig nieuws lees ik.
De perioden met vreugde worden wat langer en de sombere gedachten verdwijnen wat meer naar de achtergrond.
Ik ben vreselijk blij voor jou en je kleine meid.
Het gaat zeer zeker de goede kant op met je.
En blijf vooral hier van je af schrijven mocht het even lekker tegen zitten.
het hoort er nou eenmaal bij.
Maar vergeet ons niet ook de bijzonder mooie momenten te vertellen.
Want tuurlijk vrouwen blijven vrouwen en deze vrouw is heel nieuwsgierig aangelegt.
Ik ben echt oprecht blij met je laatste posting.
Dikke dikke kus van mij voor jou en je moppie.
woensdag 20 februari 2008 om 13:28
ja,voor mij is om 08:00 sochtends pas uit bed hoeven echt uitslapen!.Ze zijn nu eenmaal vroeg wakker de springveren haha! Voor je het weet rennen ze rond en helpen je mee met poetsen en boodschappen doen op hun alleronhandigst maar zo vreselijk schattig!! je zult zijn Liaatje dat je je rot zult gaan lachen (al lijkt het nu misschein niet zo!)
donderdag 21 februari 2008 om 19:52
Die eerste paar weken zijn ook niet echt het leukst, erg intensief en inderdaad een kwestie van wennen. Wat nou roze wolk en genieten van je kraamtijd? Ik heb ook wel eens gedacht waar zijn we aan begonnen? Maar dat is helemaal goed gekomen, kan niet meer zonder die kleine! Als het niet over gaat, klopt het natuurlijk niet en heb je misschien een postnatale depressie. In ieder geval goed dat je al naar de huisarts bent geweest. Sterkte!
vrijdag 22 februari 2008 om 01:17
Sorry? Dan mag jij het "eng" vinden dat er gebagataliseerd wordt, ik vind het eng dat jij iemand een depressie aanpraat. Ik zie de symptomen van TO niet als vreselijk ongewoon. Heb ze zelf ook ervaren en ik ben er weer bovenop gekomen. En kennelijk meerderen hier.
Ik begrijp dat jij ervaringsdeskundige bent, maar laat die diagnose "depressief" ajb aan de professionals over.
zaterdag 23 februari 2008 om 15:09
Vriendje thuisgekomen gisteravond,fijn...!!
Hoewel juist als hij thuis is ik ook wel steeds extra met mn neus op de feiten wordt gedrukt:ff samen naar de stad,ff samen dit,ff samen dat,oftwel zoals we t eerst deden:nee,dat kan niet,kleine ligt net op bed(daarvoor samen wekelijkse boodschappen met haar gedaan),dus is hij nu alleen even snel hier naar t winkelcentrum voor een cadeautje voor iemand vanavond.Dan heb ik weer zo'n baalmoment.
De psych bij wie ik de eerste 2 gesprekjes heb gehad,vertelde dat ze in t 'groepsgesprek' met haar vrouwelijke collega's(onderling bespreken vd betreffende persoon,ik dus in dit geval,om er een conclusie uit te trekken hoe verder),er allerlei herkenbare verhalen en reacties boven tafel kwamen,bijna iedereen had wel een eigen verhaal,en vonden mijn situatie dan ook zeker herkenbaar.Dat vond ik wel fijn om te horen.(en ook een beetje grappig,ik zie ze allemaal al zitten,de hulpverleners,opeens t hoogste woord over hun 'sores'!).Ik krijg nu 5 gesprekken,als ik daar behoefte aan heb.Ik heb besloten iig wel te gaan.Baat t niet dan schaadt t niet,denk ik maar..
Dat een kleintje ook erg leuk en grappig is,besef ik zeker,denk nu ook wel s vooruit aan bepaalde fases die me leuk lijken,en t lijkt me erg bijzonder een kindje te hebben rondlopen,die op jou en/of partner lijkt,waar je mee kunt communiceren.Op een gegeven moment is je kind denk ik ook echt gezelschap,wat nu nog niet is,of in ieder geval nog niet zo voelt.
Dat er hier mensen op t forum zitten die geen begrip hebben voor hoe en waarom ik,en met mij dus ook velen anderen,me voel zoals ik me voel,wat je doormaakt in zo'n situatie,daar is gelukkig al heel goed een weerwoord op gegeven door andere forummers(bedankt!),en ik zou zeggen;laat iedereen in zn waarde,en richt je anders op een onderwerp wat beter in je straatje past,en waar je niemand misschien een nog rottiger gevoel geeft met onbegripvolle reacties.
Verder aan alle meiden hier nog maar s een keertje bedankt voor jullie herkenbare en hoopgevende verhalen en meelevende,lieve reacties!Dan weet je weer waar zo'n forum goed voor kan zijn.
Hoewel juist als hij thuis is ik ook wel steeds extra met mn neus op de feiten wordt gedrukt:ff samen naar de stad,ff samen dit,ff samen dat,oftwel zoals we t eerst deden:nee,dat kan niet,kleine ligt net op bed(daarvoor samen wekelijkse boodschappen met haar gedaan),dus is hij nu alleen even snel hier naar t winkelcentrum voor een cadeautje voor iemand vanavond.Dan heb ik weer zo'n baalmoment.
De psych bij wie ik de eerste 2 gesprekjes heb gehad,vertelde dat ze in t 'groepsgesprek' met haar vrouwelijke collega's(onderling bespreken vd betreffende persoon,ik dus in dit geval,om er een conclusie uit te trekken hoe verder),er allerlei herkenbare verhalen en reacties boven tafel kwamen,bijna iedereen had wel een eigen verhaal,en vonden mijn situatie dan ook zeker herkenbaar.Dat vond ik wel fijn om te horen.(en ook een beetje grappig,ik zie ze allemaal al zitten,de hulpverleners,opeens t hoogste woord over hun 'sores'!).Ik krijg nu 5 gesprekken,als ik daar behoefte aan heb.Ik heb besloten iig wel te gaan.Baat t niet dan schaadt t niet,denk ik maar..
Dat een kleintje ook erg leuk en grappig is,besef ik zeker,denk nu ook wel s vooruit aan bepaalde fases die me leuk lijken,en t lijkt me erg bijzonder een kindje te hebben rondlopen,die op jou en/of partner lijkt,waar je mee kunt communiceren.Op een gegeven moment is je kind denk ik ook echt gezelschap,wat nu nog niet is,of in ieder geval nog niet zo voelt.
Dat er hier mensen op t forum zitten die geen begrip hebben voor hoe en waarom ik,en met mij dus ook velen anderen,me voel zoals ik me voel,wat je doormaakt in zo'n situatie,daar is gelukkig al heel goed een weerwoord op gegeven door andere forummers(bedankt!),en ik zou zeggen;laat iedereen in zn waarde,en richt je anders op een onderwerp wat beter in je straatje past,en waar je niemand misschien een nog rottiger gevoel geeft met onbegripvolle reacties.
Verder aan alle meiden hier nog maar s een keertje bedankt voor jullie herkenbare en hoopgevende verhalen en meelevende,lieve reacties!Dan weet je weer waar zo'n forum goed voor kan zijn.
zaterdag 23 februari 2008 om 16:12
Liaatje, fijn om herkenning te horen he. Dat geeft iig het gevoel dat je niet raar bent. En zeker als daar ook nog eens bijkomt dat het voor de meesten ook weer overgaat. Dat biedt hoop voor de toekomst zeg maar.
En dat is ook wat ik me altijd maar voorhou als ik het eventjes te zwaar heb met een moeilijk moment: het gaat altijd weer voorbij. Dochter wordt altijd weer groter en ze worden vanzelf zelfstandiger etc.
Merk het practische aspect nu al hoor. Dochter wordt 3 in juni en slaapt nagenoeg altijd 's nachts door. In het weekend wil het soms ook wel na achten zijn dat ze wakker wordt, dus tergend vroeg eruit hoeft niet meer. Naarmate ze ouder wordt, kan ik haar ook langer even alleen laten en misschien over een jaartje of twee even snel naar de winkel vliegen voor dat vergeten pak melk (zonder kind bedoel ik)?
Bovendien, als je vriend klaar is met deze studie, kunnen jullie elkaar misschien ook beter afwisselen met dingen. En voor de echt samen momenten moeten jullie maar eens wat gaan plannen, lijkt je niet? Misschien is het fijn om iets in het vooruitzicht te hebben. Bijvoorbeeld een 1e nachtje dochterloos zijn als ze een paar maandjes is? Ik kon daar heel erg naar uitkijken en dat gaf ook wat kracht om de rest door te komen.
Kleine stapjes wordt het steeds wat makkelijker!
En ik vind inderdaad ook dat als dit soort topics frustreren omdat je zelf een situatie graag wilt wat (nog) niet lukt, dan is het weinig zinvol om hier te gaan vertellen dat je dankbaar moet zijn. Want dat weten we zelf natuurlijk ook wel . Maar daar gaat het nu even niet om.
En dat is ook wat ik me altijd maar voorhou als ik het eventjes te zwaar heb met een moeilijk moment: het gaat altijd weer voorbij. Dochter wordt altijd weer groter en ze worden vanzelf zelfstandiger etc.
Merk het practische aspect nu al hoor. Dochter wordt 3 in juni en slaapt nagenoeg altijd 's nachts door. In het weekend wil het soms ook wel na achten zijn dat ze wakker wordt, dus tergend vroeg eruit hoeft niet meer. Naarmate ze ouder wordt, kan ik haar ook langer even alleen laten en misschien over een jaartje of twee even snel naar de winkel vliegen voor dat vergeten pak melk (zonder kind bedoel ik)?
Bovendien, als je vriend klaar is met deze studie, kunnen jullie elkaar misschien ook beter afwisselen met dingen. En voor de echt samen momenten moeten jullie maar eens wat gaan plannen, lijkt je niet? Misschien is het fijn om iets in het vooruitzicht te hebben. Bijvoorbeeld een 1e nachtje dochterloos zijn als ze een paar maandjes is? Ik kon daar heel erg naar uitkijken en dat gaf ook wat kracht om de rest door te komen.
Kleine stapjes wordt het steeds wat makkelijker!
En ik vind inderdaad ook dat als dit soort topics frustreren omdat je zelf een situatie graag wilt wat (nog) niet lukt, dan is het weinig zinvol om hier te gaan vertellen dat je dankbaar moet zijn. Want dat weten we zelf natuurlijk ook wel . Maar daar gaat het nu even niet om.
zaterdag 1 maart 2008 om 00:10
Liaatje, ik heb zelf geen kinderen, ben ook nog jong. Maar ik kan me ongelooflijk goed voorstellen dat je je zo voelt en ik vind het echt vreselijk voor je. Zelf wil ik ook echt geen kinderen, maar dat heb ik altijd al gezegd.
Heel veel geluk en sterkte! En hopelijk kun je er snel wel van gaan genieten en komt alles goed. Ik hoop het!
Heel veel geluk en sterkte! En hopelijk kun je er snel wel van gaan genieten en komt alles goed. Ik hoop het!
vrijdag 7 maart 2008 om 21:52
Fleurtje, er zit ook nog een groot grijs gebeid tussen (zwaar) depressief zijn (met een PPD) en matig depressief zijn, net niet zwaar genoeg voor een pop poli (ik vul het maar even in hoor), maar ook zeker niet genoeg om zelf het karretje te trekken.
Juist dat soort depressies worden denk ik niet snel onderkend, omdat de vrouw in kwestie vaak ook denkt dat het aan haarzelf ligt of dat het tijdelijk is. En ondertussen ben je zo maanden verder met worstelen en modderen.
Dus hartstikke goed dat er een pop poli is, maar daarmee heb je lang niet alle depressieve kandidaten te pakken.
Juist dat soort depressies worden denk ik niet snel onderkend, omdat de vrouw in kwestie vaak ook denkt dat het aan haarzelf ligt of dat het tijdelijk is. En ondertussen ben je zo maanden verder met worstelen en modderen.
Dus hartstikke goed dat er een pop poli is, maar daarmee heb je lang niet alle depressieve kandidaten te pakken.
maandag 10 maart 2008 om 10:47
