Psyche
alle pijlers
Help!pas een baby maar voel me zo rot..
woensdag 23 januari 2008 om 17:59
Hai,ik ben 2 weken geleden bevallen van een dochtertje,maar ik kan totaal niet blij zijn of van haar genieten.Ik heb alleen maar de hele tijd een gevoel van heimwee naar ons vrije makkelijke leventje van voor dat ze er was,huil veel en krijg geen hap door mn keel.
Ik ben zo bang dat dit gevoel spijt is.Zo van waar ben ik aan begonnen.Hoewel we wel voelden dat we een keer een kind van elkaar wilden,en ook allebei rond de 30 zijn,was de zwangerschap niet gepland.Maar ik dacht in de zwangerschap gegroeid te zijn in t ´moedergevoel,en dacht inmiddels wel klaar te zijn samen met mn vriend voor een nieuwe fase in ons leven.Maar nu kan ik alleen maar voelen dat ik noghelemaal die vorige ´fase´ niet af had willen sluiten.(we gingen er bv graag spontaan op uit,feestjes,weekenden doorhalen.)Of zou t een kwestie van wennen zijn,wat voor de 1 heftger is dan voor een ander?Mn vriend vind t ook wel wennen,maar is er relaxter onder dan ik.(scheelt ook wel iets natuurlijk dat hij niet opeens 7 dagen per week dag en nacht voor een baby hoeft te zorgen)
Herkent iemand dit...?Weet me echt geen raad met dit gevoel.
Ga morgen een afspraak maken met een psycholoog op aanraden vd huisarts..
Ik ben zo bang dat dit gevoel spijt is.Zo van waar ben ik aan begonnen.Hoewel we wel voelden dat we een keer een kind van elkaar wilden,en ook allebei rond de 30 zijn,was de zwangerschap niet gepland.Maar ik dacht in de zwangerschap gegroeid te zijn in t ´moedergevoel,en dacht inmiddels wel klaar te zijn samen met mn vriend voor een nieuwe fase in ons leven.Maar nu kan ik alleen maar voelen dat ik noghelemaal die vorige ´fase´ niet af had willen sluiten.(we gingen er bv graag spontaan op uit,feestjes,weekenden doorhalen.)Of zou t een kwestie van wennen zijn,wat voor de 1 heftger is dan voor een ander?Mn vriend vind t ook wel wennen,maar is er relaxter onder dan ik.(scheelt ook wel iets natuurlijk dat hij niet opeens 7 dagen per week dag en nacht voor een baby hoeft te zorgen)
Herkent iemand dit...?Weet me echt geen raad met dit gevoel.
Ga morgen een afspraak maken met een psycholoog op aanraden vd huisarts..
maandag 4 februari 2008 om 20:16
En om erg eerlijk te zijn, ik had en heb in eerste instantie meestal ook niet zo'n zin om dochter weer op te halen na logeren of na een creche dag. Ik weet niet hoe andere moeders dat ervaren, misschien hebben de meesten dat wel?
Gelukkig niet zeg. Ik vind dit echt verschrikkelijk om te lezen, terwijl ik heel goed besef dat dit voor jou ook verschrikkelijk naar moet zijn. Maar sorry, normaal kan ik dit niet noemen. Eerlijk gezegd denk ik dat de meeste ouders blij zijn dat ze hun kind na een dag werken weer zien.
Gelukkig niet zeg. Ik vind dit echt verschrikkelijk om te lezen, terwijl ik heel goed besef dat dit voor jou ook verschrikkelijk naar moet zijn. Maar sorry, normaal kan ik dit niet noemen. Eerlijk gezegd denk ik dat de meeste ouders blij zijn dat ze hun kind na een dag werken weer zien.
dinsdag 5 februari 2008 om 01:31
Fleurtje, ik snap heel goed dat het rot moet zijn om te lezen. Maar kun je je voorstellen dat het nog rotter is om degene te zijn met dat gevoel? Dat je denkt niet normaal te zijn, dat je je schaamt, schuldig voelt naar je kind en dat je met al die negatieve gedachten over jezelf nog geen stap dichter bent gekomen bij genieten of het ten minste leuk vinden? Daarom opteer ik er dan inmiddels ook maar voor om de andere moeders die dat (mijn) gevoel niet herkennen, niet te sparen. In het eerste geval zat ik er in mijn eentje mee te worstelen. In het tweede geval geeft het misschien aanstoot, maar kan ik ook eerlijk mijn gevoel delen. Want als je dit op blijft potten en in je eentje zit te verwerken, wordt het alleen maar zwaarder. Tenzij je door je eerlijkheid misschien ook nog veroordeeld wordt. Tja, dan wordt het nog veel zwaarder. Je wilt geen negatief stempel nl. Ik niet ten minste en TO waarschijnlijk ook niet.
TO, wat je je goed moet beseffen is dat dit tijdelijk kan zijn en zeer waarschijnlijk zal zijn. Nogmaals, je bent een kraamvrouw en moet ontzwangeren. Echt, geloof me, ontzwangeren en wennen zijn voor 50% de truc. Die overige 50% weet ik niet en nogmaals, als het te zwaar valt, grijp dan hulp aan, want dat is het enige wat ik je dan nog kan adviseren.
Verder denk ik iets te lezen waar ik even op in wil gaan:
Ik krijg het gevoel uit je stukjes dat je niet achter je keuze staat van jullie babie. En wat mijn persoonlijke ervaring is in hoe je dingen ervaart (gewoon hoe de dingen in je koppie verwerkt wordt en waar iets een negatief, danwel positief stempel krijgt). En als je voor jezelf bepaalt dat je achter je keuze staat, kunnen dingen inene toch anders/lichter aanvoelen dan ervoor. Psychisch werken mensenhersenen nl. zo, dat het gevoel van invloed op je eigen leven hebben bijdraagt aan geluksfactor. Als mensen zich (willoos) slachtoffer voelen van hun omgeving, omstandigheden of wat dan ook, dan is ongeluks gevoel veel groter. So what, zul je misschien denken?
Probeer eens eerlijk naar jezelf te kijken en hoe jij nu je nieuwe heftige drastisch veranderde situatie ervaart? Voelt het alsof de wereld (je vriend bijvoorbeeld) keuzes voor je gemaakt heeft en dat je er maar mee te dealen hebt? Dat het je eigenlijk overkomen is en de werkelijkheid harder is gegaan dan jijzelf? Jij hebt keuzes gemaakt (die overigens tot op zekere hoogte beinvloedbaar zijn) en jij moet achter die keuzes gaan staan of er iets aan proberen te veranderen. Jij bent verhuisd (en hebt gekozen voor deze woning in deze woonplaats), jullie hebben gekozen voor een kind en jullie hebben gekozen voor de prioriteit van de opleiding van vriend. Als jij dingen anders wilt, dan moet JIJ kijken hoe ze anders kunnen. Jouw kind is er en daar kun je maar beter achter gaan staan. Ga er niet naast staan ("wat ik allemaal niet meer kan"), maar geef je over aan de gedachte dan dingen anders worden, dat je je kind leert kennen, dat je tzt stukjes van je leven terug krijgt. Eerst klein en later groot. Bedenk dat je geen oer moeder hoeft te zijn en dat liefde in vele vormen kan bestaan, dat liefde groeit en een band ontstaat. Neem jezelf voor om niet de beste moeder te zijn, maar wel een verdomd veilige en geef dat terug aan je kind. Zorg dat je alles uit de kast trekt om die veilige moeder te zijn: betrouwbaar, zorgzaam, affectie tonend, stimulerend etc. En bovenal door goed voor jezelf te zorgen (een vrouw dat goed zorgt voor zichzelf is al een 50% betere moeder). Dus ook als dat betekend hulp inroepen, huisarts bezoeken, psycholoog bezoeken en evt. medicatie indien dat nodig wordt geschat.
Even posten hoor
TO, wat je je goed moet beseffen is dat dit tijdelijk kan zijn en zeer waarschijnlijk zal zijn. Nogmaals, je bent een kraamvrouw en moet ontzwangeren. Echt, geloof me, ontzwangeren en wennen zijn voor 50% de truc. Die overige 50% weet ik niet en nogmaals, als het te zwaar valt, grijp dan hulp aan, want dat is het enige wat ik je dan nog kan adviseren.
Verder denk ik iets te lezen waar ik even op in wil gaan:
Ik krijg het gevoel uit je stukjes dat je niet achter je keuze staat van jullie babie. En wat mijn persoonlijke ervaring is in hoe je dingen ervaart (gewoon hoe de dingen in je koppie verwerkt wordt en waar iets een negatief, danwel positief stempel krijgt). En als je voor jezelf bepaalt dat je achter je keuze staat, kunnen dingen inene toch anders/lichter aanvoelen dan ervoor. Psychisch werken mensenhersenen nl. zo, dat het gevoel van invloed op je eigen leven hebben bijdraagt aan geluksfactor. Als mensen zich (willoos) slachtoffer voelen van hun omgeving, omstandigheden of wat dan ook, dan is ongeluks gevoel veel groter. So what, zul je misschien denken?
Probeer eens eerlijk naar jezelf te kijken en hoe jij nu je nieuwe heftige drastisch veranderde situatie ervaart? Voelt het alsof de wereld (je vriend bijvoorbeeld) keuzes voor je gemaakt heeft en dat je er maar mee te dealen hebt? Dat het je eigenlijk overkomen is en de werkelijkheid harder is gegaan dan jijzelf? Jij hebt keuzes gemaakt (die overigens tot op zekere hoogte beinvloedbaar zijn) en jij moet achter die keuzes gaan staan of er iets aan proberen te veranderen. Jij bent verhuisd (en hebt gekozen voor deze woning in deze woonplaats), jullie hebben gekozen voor een kind en jullie hebben gekozen voor de prioriteit van de opleiding van vriend. Als jij dingen anders wilt, dan moet JIJ kijken hoe ze anders kunnen. Jouw kind is er en daar kun je maar beter achter gaan staan. Ga er niet naast staan ("wat ik allemaal niet meer kan"), maar geef je over aan de gedachte dan dingen anders worden, dat je je kind leert kennen, dat je tzt stukjes van je leven terug krijgt. Eerst klein en later groot. Bedenk dat je geen oer moeder hoeft te zijn en dat liefde in vele vormen kan bestaan, dat liefde groeit en een band ontstaat. Neem jezelf voor om niet de beste moeder te zijn, maar wel een verdomd veilige en geef dat terug aan je kind. Zorg dat je alles uit de kast trekt om die veilige moeder te zijn: betrouwbaar, zorgzaam, affectie tonend, stimulerend etc. En bovenal door goed voor jezelf te zorgen (een vrouw dat goed zorgt voor zichzelf is al een 50% betere moeder). Dus ook als dat betekend hulp inroepen, huisarts bezoeken, psycholoog bezoeken en evt. medicatie indien dat nodig wordt geschat.
Even posten hoor
dinsdag 5 februari 2008 om 01:59
Vervolg: dus om even samen te vatten > achter je keuze gaan staan is mega belangrijk. En dat is ook wat ik heb gedaan. Ik kan wel blijven hangen in wat als dit, wat als dat, vroeger dit en vroeger dat. Terugverlangen naar hoe het ooit was, maakt dat ik niet open kan staan voor wat voor me ligt. Je verleden zoals het was, heb je gehad en neem je mee. Je kind en je vriend zijn echter de toekomst en je moet je leven langzaam gaan richten op dat wat NU is. Het is zinloos om te blijven hangen in vakantie hier en daar. Kijk naar wat een leuke vakantie zou kunnen zijn MET jullie kindje. En volgend jaar is dat al weer wat anders en het jaar daarop nog weer anders en misschien als kindlief 2 of 3 is, mag het wel een minivakantie mee met anderen en kunnen jij en vriend even wat wilds doen. Het jaar daarop kan het misschien al probleemloos een week bij opa/oma zijn en kunnen jullie een week (zonder kind) zwaar decadent naar Las Palmas bij wijze van. En als kind 4 is, zit het alle dagen op school en kun jij helemaal los met al die wilde dingen die je normaal doet. OK, 4 jaar klinkt misschien ver weg, maar je bent er zo (even vanuit gaande dat je niet een tweede telg op de wereld zet).
Nogmaals, ik zeg het niet om te bagatalisseren wat je nu voelt. Maar een deel van 'het probleem' zit ook in je denken en dat is wat ik iig heel erg bij mezelf heb proberen te sturen. En dat heeft denk ik ook gemaakt dat mijn (depressieve?) gevoelens mild te noemen waren en niet zwaar. Maakt het niet minder vervelend, maar het had nog veel vervelender gekund en dan krijg je echt onwenselijke ouder/kind situaties. Jouw kindje is compleet afhankelijk van jou, dus jij als ouder bent volledig verantwoordelijk voor het zo prettig en fijn mogelijk verlopen van deze fase. Dus, do what it takes.
Je vraagt of ik nog bepaalde gevoelens heb? Ja, die heb ik nog wel. Niet altijd, niet doorlopend, niet constant even dominant aanwezig. Maar in de basis heb ik die gevoelens nog wel en die kunnen nog vrij makkelijk boven komen drijven. Hoe beter het met mij gaat, hoe makkelijker ik die gevoelens op afstand kan houden. En onder 'beter' versta ik ook gedeeltelijk het toegeven aan wat kennelijk nodig is voor mij, nl veel afstand en rust en ruimte tov dochter. Als ik mijn stukje krijg, kan ik ook veel meer geven. Dus, geef mij en ik geef terug.
Daarom gaat dochter 3 dagen p.w. naar de creche (ondanks dat ik afgekeurd thuis ben -doe wel thuisstudie en vrijwilligerswerk) en zou ik theoretisch kunnen thuismoederen. Maar als je me ongelukkig wilt hebben (en dochter ook), dan moet je de creche van me afpakken.
En zelfs met de creche kan ik nog heel goed 'afstand' van haar doen hoor. Zelden moeite met logeerpartijtjes bijvoorbeeld en al snel opgebrand in ruimte voor haar.
Maar zoals vandaag had ik een erg gezellige dag met dochter, waar ik dan ook plezier van heb gehad. Tis en blijft niet mijn ding (met klein aandacht behoeftig kind een hele dag doorbrengen), maar er zijn veel momenten geweest vandaag dat ik geniet van haar. We hebben samen wat gedronken in de stad, zij lekker boekjes lezend en ik ook (ander boek). Lekker gekuierd met haar en kunnen lachen om haar gekke capriolen en gekke opmerkingen, dat het me gelukt is het huis schoon te maken op een prettige manier en dat het precies zo werkte zoals ik had gehoopt met haar op een bepaalde manier bezig te houden dat ik maximaal rendement had met schoonmaken. Dan denk ik YES, da's toch maar mooi gelukt zo en ben ik ook trots op mezelf dat ik veel heb kunnen doen en dochter onderwijl toch zo bezig heb kunnen houden dat zij ook lekker bezig was en ongemerkt lekker veel ruimte liet aan mij. Dan is dat net een puzzel wat ik goed heb opgelost (lees: multi tasken waar ik goed in ben geworden).
Dus ja en nee. Soms veel last, soms merk ik er niks van en soms hangt het er tussen in. Het blijft een prioriteit hoe ik ermee omga en het zal voorlopig niet vanzelfsprekend zijn dat mijn gevoel wat dat betreft goed zit. Maar dat heb ik kunnen accepteren tot op zekere hoogte. En nogmaals, ik heb mijn hoop toch ook wat ingezet op de latere nabije toekomst, als ze bijvoorbeeld naar school gaat. Dat zal toch weer een hele nieuwe fase met zich meebrengen met buitenspelen, bij vriendjes spelen of andersom, logeren, etc. Ik heb een vaag vermoeden dat ik het leuk ga vinden na 8 jaar haha.
Dan kom ik nog wel bij je terug Fleurtje ; )
Nogmaals, ik zeg het niet om te bagatalisseren wat je nu voelt. Maar een deel van 'het probleem' zit ook in je denken en dat is wat ik iig heel erg bij mezelf heb proberen te sturen. En dat heeft denk ik ook gemaakt dat mijn (depressieve?) gevoelens mild te noemen waren en niet zwaar. Maakt het niet minder vervelend, maar het had nog veel vervelender gekund en dan krijg je echt onwenselijke ouder/kind situaties. Jouw kindje is compleet afhankelijk van jou, dus jij als ouder bent volledig verantwoordelijk voor het zo prettig en fijn mogelijk verlopen van deze fase. Dus, do what it takes.
Je vraagt of ik nog bepaalde gevoelens heb? Ja, die heb ik nog wel. Niet altijd, niet doorlopend, niet constant even dominant aanwezig. Maar in de basis heb ik die gevoelens nog wel en die kunnen nog vrij makkelijk boven komen drijven. Hoe beter het met mij gaat, hoe makkelijker ik die gevoelens op afstand kan houden. En onder 'beter' versta ik ook gedeeltelijk het toegeven aan wat kennelijk nodig is voor mij, nl veel afstand en rust en ruimte tov dochter. Als ik mijn stukje krijg, kan ik ook veel meer geven. Dus, geef mij en ik geef terug.
Daarom gaat dochter 3 dagen p.w. naar de creche (ondanks dat ik afgekeurd thuis ben -doe wel thuisstudie en vrijwilligerswerk) en zou ik theoretisch kunnen thuismoederen. Maar als je me ongelukkig wilt hebben (en dochter ook), dan moet je de creche van me afpakken.
En zelfs met de creche kan ik nog heel goed 'afstand' van haar doen hoor. Zelden moeite met logeerpartijtjes bijvoorbeeld en al snel opgebrand in ruimte voor haar.
Maar zoals vandaag had ik een erg gezellige dag met dochter, waar ik dan ook plezier van heb gehad. Tis en blijft niet mijn ding (met klein aandacht behoeftig kind een hele dag doorbrengen), maar er zijn veel momenten geweest vandaag dat ik geniet van haar. We hebben samen wat gedronken in de stad, zij lekker boekjes lezend en ik ook (ander boek). Lekker gekuierd met haar en kunnen lachen om haar gekke capriolen en gekke opmerkingen, dat het me gelukt is het huis schoon te maken op een prettige manier en dat het precies zo werkte zoals ik had gehoopt met haar op een bepaalde manier bezig te houden dat ik maximaal rendement had met schoonmaken. Dan denk ik YES, da's toch maar mooi gelukt zo en ben ik ook trots op mezelf dat ik veel heb kunnen doen en dochter onderwijl toch zo bezig heb kunnen houden dat zij ook lekker bezig was en ongemerkt lekker veel ruimte liet aan mij. Dan is dat net een puzzel wat ik goed heb opgelost (lees: multi tasken waar ik goed in ben geworden).
Dus ja en nee. Soms veel last, soms merk ik er niks van en soms hangt het er tussen in. Het blijft een prioriteit hoe ik ermee omga en het zal voorlopig niet vanzelfsprekend zijn dat mijn gevoel wat dat betreft goed zit. Maar dat heb ik kunnen accepteren tot op zekere hoogte. En nogmaals, ik heb mijn hoop toch ook wat ingezet op de latere nabije toekomst, als ze bijvoorbeeld naar school gaat. Dat zal toch weer een hele nieuwe fase met zich meebrengen met buitenspelen, bij vriendjes spelen of andersom, logeren, etc. Ik heb een vaag vermoeden dat ik het leuk ga vinden na 8 jaar haha.
Dan kom ik nog wel bij je terug Fleurtje ; )
dinsdag 5 februari 2008 om 21:27
Heb de laatste post van Intiem nog niet helemaal gelezen maar wil even reageren op de post van Fleurtje..
Fleurtje.. Ik heb heel veel respect voor onder meer Liaatje en Intiem. Dat ze schrijven wat ze voelen, ook al is dat voor andere moeders onbegrijpelijk!! Jij bent geen moeder begrijp ik, jij kunt je dan ook NIET inleven in hoe het voelt om die gevoelens te hebben (laat staan om daarover zogenaamde 'adviezen' te geven). Mijn tip: laat dit topic links liggen en reageer niet meer! Je helpt er niemand mee namelijk, en dat is waar Liaatje (en misschien Intiem of andere moeders ook) wel behoefte aan heeft op dit moment: dat luisterende oor of de verhalen van mensen die hetzelfde meegemaakt hebben. Het enige wat je in dit soort moeilijke tijden wil horen is dat het goed komt!! De berichten die jij post hebben totaal geen meerwaarde! Maar goed, het staat natuurlijk iedereen vrij om te reageren, als je dat blijft doen dan hoop ik alleen dat mensen zo verstandig zijn om er maar overheen te lezen...
Liaatje, dikke knuffel! Komt goed meis! Ik ga je morgen mailen!!
Intiem, jouw bericht lees ik morgen, ga nu mijn bedje in (grieperig)..
Fleurtje.. Ik heb heel veel respect voor onder meer Liaatje en Intiem. Dat ze schrijven wat ze voelen, ook al is dat voor andere moeders onbegrijpelijk!! Jij bent geen moeder begrijp ik, jij kunt je dan ook NIET inleven in hoe het voelt om die gevoelens te hebben (laat staan om daarover zogenaamde 'adviezen' te geven). Mijn tip: laat dit topic links liggen en reageer niet meer! Je helpt er niemand mee namelijk, en dat is waar Liaatje (en misschien Intiem of andere moeders ook) wel behoefte aan heeft op dit moment: dat luisterende oor of de verhalen van mensen die hetzelfde meegemaakt hebben. Het enige wat je in dit soort moeilijke tijden wil horen is dat het goed komt!! De berichten die jij post hebben totaal geen meerwaarde! Maar goed, het staat natuurlijk iedereen vrij om te reageren, als je dat blijft doen dan hoop ik alleen dat mensen zo verstandig zijn om er maar overheen te lezen...
Liaatje, dikke knuffel! Komt goed meis! Ik ga je morgen mailen!!
Intiem, jouw bericht lees ik morgen, ga nu mijn bedje in (grieperig)..
Als je voor jezelf kiest, krijg je er altijd iets mooiers voor terug..
dinsdag 5 februari 2008 om 21:43
Kon het toch niet laten. Heb je bericht gelezen intiem, wederom de spijker op zn kop denk ik. Ik vind het ontzettend knap hoe je het allemaal 'op papier' krijgt.. Ik herken me er in ieder geval in, en dan heb ik het over de Soyli van een 1,5 jaar geleden.. Ik denk dat Liaatje hier wat aan heeft, al zal ze misschien pas over een half jaar ofzo echt herkennen wat jij schrijft! En jij, jij komt er wel! Ondanks de moeilijke dagen (die ik ook heb hoor, ben gisteren een uur bij een vriendin wezen koffiedrinken omdat ik horendol werd van die twee kindjes van mij!! Gelukkig ziet manlief dat meestal aankomen en stuurt me dan een uurtje weg (ik laat me moeilijk wegsturen overigens maar zie op dat moment ook wel in dat dat voor iedereen het beste is). Na een uurtje gaat het dan wel weer en kan ik er wel weer tegenaan..). Ik ben trouwens een werkende mama; 24u p/w en zou nooit anders willen!! Mensen zeggen wel eens dat ze respect hebben voor mama's die werken.. Nou, ik heb respect voor thuisblijf-mama's of -papa's, ik zou het never nooit kunnen...
Als je voor jezelf kiest, krijg je er altijd iets mooiers voor terug..
dinsdag 5 februari 2008 om 22:36
Soyli, wat fijn om te lezen dat je deze gevoelens alweer anderhalf jaar achter je hetb liggen. Ben je dan nu wel een moeder geworden, zoals de vele moeders waar je over leest? Enne, mag ik je geheimpje ; )
Ik kom er zeker wel hoor Soyli. Er zijn vele mensen met mij die mij ondersteunen waar mogelijk (ik heb allerlei indicaties gekregen zoals creche) en die mij helpen om deze periode zo goed als mogelijk door te komen. En dat werpt absoluut zijn vruchten af. Ik heb overwegend een blije dochter die lekker in d'r velletje zit. Ik ben blij dat ik het vermogen heb om dingen aan te kaarten (en te omschrijven zoals jij benoemt), waardoor ik hulp krijg waar andere ouders in dit soort situaties misschien wel blijven doormodderen. En ik wil ook een werkende moeder zijn! Ik heb mijn pijlen gericht op de schoolperiode, zodat ik dan ook weer het gevoel krijg dat ik dingen kan combineren naast dochter, zonder daarbij zelf te verzuipen.
En verder wonen mijn vriend en ik niet samen. Wat in de praktijk zoveel betekend dat we op en neer reizen tussen onze huizen. Maar ik dus ook af en toe echt vrij ben van dochter, zoals vanavond. Daar leef ik op, daar geniet ik van en dat doet zoveel met mij! Dochter is nu in zeer goede handen bij mijn vriend. De afstand tussen ons maakt dat ik -juist- weer kan verlangen naar haar (morgen is vroeg genoeg hoor haha) en ik heb een heeeeeeeeerlijk computer niks doen tegen niemand hoeven praten veel domme boekjes lezen en -stiekem beetje te laat maken- fantastische avond. Een fantastische avond met niks, just me, myself and I.
Ik kom er zeker wel hoor Soyli. Er zijn vele mensen met mij die mij ondersteunen waar mogelijk (ik heb allerlei indicaties gekregen zoals creche) en die mij helpen om deze periode zo goed als mogelijk door te komen. En dat werpt absoluut zijn vruchten af. Ik heb overwegend een blije dochter die lekker in d'r velletje zit. Ik ben blij dat ik het vermogen heb om dingen aan te kaarten (en te omschrijven zoals jij benoemt), waardoor ik hulp krijg waar andere ouders in dit soort situaties misschien wel blijven doormodderen. En ik wil ook een werkende moeder zijn! Ik heb mijn pijlen gericht op de schoolperiode, zodat ik dan ook weer het gevoel krijg dat ik dingen kan combineren naast dochter, zonder daarbij zelf te verzuipen.
En verder wonen mijn vriend en ik niet samen. Wat in de praktijk zoveel betekend dat we op en neer reizen tussen onze huizen. Maar ik dus ook af en toe echt vrij ben van dochter, zoals vanavond. Daar leef ik op, daar geniet ik van en dat doet zoveel met mij! Dochter is nu in zeer goede handen bij mijn vriend. De afstand tussen ons maakt dat ik -juist- weer kan verlangen naar haar (morgen is vroeg genoeg hoor haha) en ik heb een heeeeeeeeerlijk computer niks doen tegen niemand hoeven praten veel domme boekjes lezen en -stiekem beetje te laat maken- fantastische avond. Een fantastische avond met niks, just me, myself and I.
woensdag 6 februari 2008 om 10:56
Flikker jij nou snel even een eind op met je achterlijke 'jij bent geen moeder, begrijp ik'. Wat weet jij daarvan? Geen moer! Wat ik weet van depressies? Genoeg, geloof me! Een ding wat ik daar goed van onthouden heb: zoek zsm hulp, zeker als er kinderen in het spel zijn. Dat ben je verplicht. Klaar. Dat was dan ook mijn enige advies: doe er wat aan, zoek hulp. Als dat een achterlijk advies is, so be it. Zou niet weten wat voor ander advies je zou moeten geven. Had die moeder van de Bijekorf misschien ook wat aan gehad.
Mijn god, wat een simpelheid stel jij tentoon.
woensdag 6 februari 2008 om 11:20
Je reactie zegt genoeg fleurtje.......... ~negeer~
Liaatje, goed dat je naar de psych gaat! Ik hoop dat betere tijden voor je aanbreken!!
Imtiem, mijn 'geheim' is wat jij eerder beschreef.. De situatie accepteren, en weten dat de enige die voor mijn eigen geluk verantwoordelijk is, ikzelf ben! Als ik er het beste van maak, en me niet als 'slachtoffer-van' opstel voelt het allemaal een stuk beter.. Maar vooral: genieten van mijn kindjes! En als ik mindere dagen of uren heb, bewust stilstaan bij mijn rijkdom (want dat is het absoluut!!!!). Ik heb trouwens wel gemerkt dat het allemaal makkelijker wordt als ze 3 jaar en ouder zijn. Dan begrijpen ze dingen beter, en kun je dingen ook uitleggen (dat scheelde hier een heleboel driftbuien etc!!)..
Liaatje, goed dat je naar de psych gaat! Ik hoop dat betere tijden voor je aanbreken!!
Imtiem, mijn 'geheim' is wat jij eerder beschreef.. De situatie accepteren, en weten dat de enige die voor mijn eigen geluk verantwoordelijk is, ikzelf ben! Als ik er het beste van maak, en me niet als 'slachtoffer-van' opstel voelt het allemaal een stuk beter.. Maar vooral: genieten van mijn kindjes! En als ik mindere dagen of uren heb, bewust stilstaan bij mijn rijkdom (want dat is het absoluut!!!!). Ik heb trouwens wel gemerkt dat het allemaal makkelijker wordt als ze 3 jaar en ouder zijn. Dan begrijpen ze dingen beter, en kun je dingen ook uitleggen (dat scheelde hier een heleboel driftbuien etc!!)..
Als je voor jezelf kiest, krijg je er altijd iets mooiers voor terug..
woensdag 6 februari 2008 om 11:25
Ik kan het toch niet laten.. Is dit dan geen advies?? Tot 2x toe laat je Liaatje weten dat haar vriend dan maar een andere oplossing moet zoeken. Alsof dat de kern van 'het probleem' is.. Wie 'tentoonstelt hier nou haar simpelheid'????
Als je voor jezelf kiest, krijg je er altijd iets mooiers voor terug..
woensdag 6 februari 2008 om 11:27
Ik ben het deels eens met Soyli maar eigenlijk nog meer met fleurtje.
Zelf heb ik 2x een zeer zware ppd mogen beleven.
Tis vreselijk.
De hulp die er beschikbaar was waren mijn ad's en kalmeringstabletten.
Zoals ik het lees zit Lia helemaal niet goed in d'r vel en heeft ze inderdaad hulp nodig.
Een psych kan je helpen maar een uitlaatklep van al je positieve/negatieve gevoelens is vaak niet genoeg.
Lia, probeer niet verder weg te zakken.
Als de negatieve gevoelens zich blijven aandienen dan zou ik (maar das persoonlijk) toch kiezen voor een tijdelijk gebruik van ad.
Zelf heb ik 2x een zeer zware ppd mogen beleven.
Tis vreselijk.
De hulp die er beschikbaar was waren mijn ad's en kalmeringstabletten.
Zoals ik het lees zit Lia helemaal niet goed in d'r vel en heeft ze inderdaad hulp nodig.
Een psych kan je helpen maar een uitlaatklep van al je positieve/negatieve gevoelens is vaak niet genoeg.
Lia, probeer niet verder weg te zakken.
Als de negatieve gevoelens zich blijven aandienen dan zou ik (maar das persoonlijk) toch kiezen voor een tijdelijk gebruik van ad.
woensdag 6 februari 2008 om 11:27
En is dit een advies? Lijkt meer op een waardeoordeel'..
Moet toch eens op zoek gaan naar dat 'advies' over hulp zoeken, dat heb ik nog niet kunnen terugvinden. Of nee, dat doe ik niet, daar schiet niemand iets mee op verder!!! Ik houd het hierbij....
Als je voor jezelf kiest, krijg je er altijd iets mooiers voor terug..
woensdag 6 februari 2008 om 11:29
Dat haar vriend niet weg moet gaan is misschien geen oplossing, maar het zou voor de time being iig wel helpen. Of anders gezegd: door weg te gaan helpt hij haar iig níet!
Komt bij, ik kan gewoon niet begrijpen waarom hij überhaupt weg wíl. Maar met die wetenschap is Liaatje idd niet geholpen, nee. Maar dan kan je nog wel laten weten dat ze dat echt niet normaal hoeft te vinden.
Komt bij, ik kan gewoon niet begrijpen waarom hij überhaupt weg wíl. Maar met die wetenschap is Liaatje idd niet geholpen, nee. Maar dan kan je nog wel laten weten dat ze dat echt niet normaal hoeft te vinden.
woensdag 6 februari 2008 om 11:31
Voor de duidelijkheid allemaal: lees eens mijn eerste bericht! Daarin geef ik aan dat het goed is om hulp te zoeken, zelfs om een tijdje ad te slikken.. Maar ik ben ook van mening dat veel nieuwe moeders last hebben van dit soort baby-blues... Ik heb ze ook gehad! En ben er zonder professionele hulp bovenop gekomen (gelukkig had ik een partner, familie en veel vriendinnen die eindeloos naar me geluisterd hebben en me hebben laten uithuilen wanneer ik daar behoefte aan had). Achteraf denk ik dat ik eerder weer de oude was geweest als ik WEL professionele hulp had gezicht maar dat is achteraf....
Als je voor jezelf kiest, krijg je er altijd iets mooiers voor terug..
woensdag 6 februari 2008 om 11:36
woensdag 6 februari 2008 om 11:40
Fleurtje, ik zeg alleen dat ik heel veel herken van wat zowel Liaatje als Intiem schrijven. Lees mijn eerste bericht nog eens.. Ik heb bovenaan de trap gestaan met mijn zoon (en niet om lopend naar beneden te komen, geloof me). Ik heb met mijn kindjes in de auto gezeten en heb serieus overwogen om tegen een boom te rijden... En wat ik net ook schrijf, achteraf gezien had ik ook professionele hulp te moeten zoeken maar mijn huisarts deed het af met een paar kalmeringstabletten en een 'je komt er wel bovenop'. Dus mijn advies is ook: zoek hulp! Daarom schrijf ik ook dat het goed is dat ze hulpt zoekt en krijgt!
Als je voor jezelf kiest, krijg je er altijd iets mooiers voor terug..
woensdag 6 februari 2008 om 11:43
