Psyche
alle pijlers
Help!pas een baby maar voel me zo rot..
woensdag 23 januari 2008 om 17:59
Hai,ik ben 2 weken geleden bevallen van een dochtertje,maar ik kan totaal niet blij zijn of van haar genieten.Ik heb alleen maar de hele tijd een gevoel van heimwee naar ons vrije makkelijke leventje van voor dat ze er was,huil veel en krijg geen hap door mn keel.
Ik ben zo bang dat dit gevoel spijt is.Zo van waar ben ik aan begonnen.Hoewel we wel voelden dat we een keer een kind van elkaar wilden,en ook allebei rond de 30 zijn,was de zwangerschap niet gepland.Maar ik dacht in de zwangerschap gegroeid te zijn in t ´moedergevoel,en dacht inmiddels wel klaar te zijn samen met mn vriend voor een nieuwe fase in ons leven.Maar nu kan ik alleen maar voelen dat ik noghelemaal die vorige ´fase´ niet af had willen sluiten.(we gingen er bv graag spontaan op uit,feestjes,weekenden doorhalen.)Of zou t een kwestie van wennen zijn,wat voor de 1 heftger is dan voor een ander?Mn vriend vind t ook wel wennen,maar is er relaxter onder dan ik.(scheelt ook wel iets natuurlijk dat hij niet opeens 7 dagen per week dag en nacht voor een baby hoeft te zorgen)
Herkent iemand dit...?Weet me echt geen raad met dit gevoel.
Ga morgen een afspraak maken met een psycholoog op aanraden vd huisarts..
Ik ben zo bang dat dit gevoel spijt is.Zo van waar ben ik aan begonnen.Hoewel we wel voelden dat we een keer een kind van elkaar wilden,en ook allebei rond de 30 zijn,was de zwangerschap niet gepland.Maar ik dacht in de zwangerschap gegroeid te zijn in t ´moedergevoel,en dacht inmiddels wel klaar te zijn samen met mn vriend voor een nieuwe fase in ons leven.Maar nu kan ik alleen maar voelen dat ik noghelemaal die vorige ´fase´ niet af had willen sluiten.(we gingen er bv graag spontaan op uit,feestjes,weekenden doorhalen.)Of zou t een kwestie van wennen zijn,wat voor de 1 heftger is dan voor een ander?Mn vriend vind t ook wel wennen,maar is er relaxter onder dan ik.(scheelt ook wel iets natuurlijk dat hij niet opeens 7 dagen per week dag en nacht voor een baby hoeft te zorgen)
Herkent iemand dit...?Weet me echt geen raad met dit gevoel.
Ga morgen een afspraak maken met een psycholoog op aanraden vd huisarts..
woensdag 23 januari 2008 om 18:08
Ik denk dat je huisarts je het juiste advies heeft gegeven.
Het kan zijn dat je inderdaad gewoon wat tijd nodig hebt om aan de nieuwe situatie te wennen. Dat is niet raar en komt vaker voor. Wat hulp om door die fase heen te komen, kan dan heel prettig zijn, zeker ook omdat er nu nog allemaal hormonen door je lijf heen gieren die je emotioneel sowieso wat instabieler zouden kunnen maken dan normaal het geval zou zijn.
Wat ook het geval kan zijn, is dat je last hebt van een post-natale depressie. Ook dat komt vrij vaak voor en is niets om voor je voor te schamen. Maar in dat geval is behandeling zeker een heel goed idee.
Probeer jezelf niet te veel kwalijk te nemen dat jij je voelt zoals jij je voelt. En voel je er ook niet schuldig over. Je kunt er niets aan doen dat jij nu dat nare gevoel hebt. En juist doordat jij dit nu onder ogen durft te zien, kun je er mee aan de slag gaan en er voor zorgen dat het weer over gaat.
Sterkte!
Het kan zijn dat je inderdaad gewoon wat tijd nodig hebt om aan de nieuwe situatie te wennen. Dat is niet raar en komt vaker voor. Wat hulp om door die fase heen te komen, kan dan heel prettig zijn, zeker ook omdat er nu nog allemaal hormonen door je lijf heen gieren die je emotioneel sowieso wat instabieler zouden kunnen maken dan normaal het geval zou zijn.
Wat ook het geval kan zijn, is dat je last hebt van een post-natale depressie. Ook dat komt vrij vaak voor en is niets om voor je voor te schamen. Maar in dat geval is behandeling zeker een heel goed idee.
Probeer jezelf niet te veel kwalijk te nemen dat jij je voelt zoals jij je voelt. En voel je er ook niet schuldig over. Je kunt er niets aan doen dat jij nu dat nare gevoel hebt. En juist doordat jij dit nu onder ogen durft te zien, kun je er mee aan de slag gaan en er voor zorgen dat het weer over gaat.
Sterkte!
woensdag 23 januari 2008 om 19:11
In het begin heeft je baby je nog veel nodig, maar heb je misschien familie of vrienden in de buurt die over een paar maanden kunnen gaan oppassen? Kan je misschien gezellig een dagje weg, en later ook wel een nachtje in een hotel.
Dus misschien helpt het als je gaat kijken of hier in de toekomst eventueel mogelijkheden voor zijn! Leuke plannen maken e.d.
Dus misschien helpt het als je gaat kijken of hier in de toekomst eventueel mogelijkheden voor zijn! Leuke plannen maken e.d.
woensdag 23 januari 2008 om 20:09
Heel herkenbaar!
Ik ben inmiddels moeder van twee kindjes (2 en 4 jaar) maar als ik jouw bericht lees komen de gevoelens van 2 jaar geleden weer helemaal naar boven.. Ik had het gevoel dat alle zekerheid onder me weggeslagen was. Ik heb toen vaak gedacht (en gezegd, wat je niet altijd in dank wordt afgenomen overigens) 'waar zijn we aan begonnen'. Ik kon ook niet genieten van mijn kindjes, was moe, had het gevoel zelf niet meer te bestaan en alleen maar in dienst van de kindjes te leven... Dat gevoel had ik na de komst van mijn 1e, maar na de geboorte van mijn 2e was het nog 10x zo erg. Ik heb bovenaan de trap gestaan met mijn zoon, heb serieus overwogen om m te laten vallen. Ik heb met mijn kindjes in de auto gezeten en erover gedacht om met volle snelheid tegen een boom te rijden. Ik heb een half jaar nauwelijks geslapen.. Maar echt, geloof me, HET GAAT OVER! Wanneer je je kindje wat beter kent en je dagen weer een bepaald ritme krijgen gaat het beter en ga je echt steeds meer van haar genieten. Achteraf denk ik trouwens dat ik een lichte vorm van postnatale depressie heb gehad. Heb nooit anti-depressiva geslikt, wel kalmeringstabletten en slaaptabletten. Ik denk dat het beter was geweest als ik wel een tijdje ad had geslikt, want ben door een heel diep dal gegaan (en met mij mijn man natuurlijk). Aan ad beginnen betekent trouwens niet dat je er voor altijd aan vastzit.. Een van mijn vriendinnen heeft dezelfde klachten gehad, is twee weken na de bevalling medicijnen gaan slikken en heeft ze afgebouwd toen haar zoontje drie maanden oud was (zonder dat ik daarbij wil zeggen dat medicijnen de oplossing voor alles zijn uiteraard). Gaat nu prima met haar en ze zegt ook dat die pillen veel voor haar gedaan hebben..
Heel veel succes bij de psycholoog morgen, ik denk dat het een goede zet is om met zo iemand te praten.
Tenslotte: onderschat je hormonen niet.. Ik ben best een stabiel mens normaal gesproken maar ben erg geschrokken van wat hormonen met je kunnen doen (in dit geval na de geboorte van je kind)..
Sterkte.. Komt goed, echt!!
PS gefeliciteerd trouwens, met de geboorte van je dochtertje....!
Ik ben inmiddels moeder van twee kindjes (2 en 4 jaar) maar als ik jouw bericht lees komen de gevoelens van 2 jaar geleden weer helemaal naar boven.. Ik had het gevoel dat alle zekerheid onder me weggeslagen was. Ik heb toen vaak gedacht (en gezegd, wat je niet altijd in dank wordt afgenomen overigens) 'waar zijn we aan begonnen'. Ik kon ook niet genieten van mijn kindjes, was moe, had het gevoel zelf niet meer te bestaan en alleen maar in dienst van de kindjes te leven... Dat gevoel had ik na de komst van mijn 1e, maar na de geboorte van mijn 2e was het nog 10x zo erg. Ik heb bovenaan de trap gestaan met mijn zoon, heb serieus overwogen om m te laten vallen. Ik heb met mijn kindjes in de auto gezeten en erover gedacht om met volle snelheid tegen een boom te rijden. Ik heb een half jaar nauwelijks geslapen.. Maar echt, geloof me, HET GAAT OVER! Wanneer je je kindje wat beter kent en je dagen weer een bepaald ritme krijgen gaat het beter en ga je echt steeds meer van haar genieten. Achteraf denk ik trouwens dat ik een lichte vorm van postnatale depressie heb gehad. Heb nooit anti-depressiva geslikt, wel kalmeringstabletten en slaaptabletten. Ik denk dat het beter was geweest als ik wel een tijdje ad had geslikt, want ben door een heel diep dal gegaan (en met mij mijn man natuurlijk). Aan ad beginnen betekent trouwens niet dat je er voor altijd aan vastzit.. Een van mijn vriendinnen heeft dezelfde klachten gehad, is twee weken na de bevalling medicijnen gaan slikken en heeft ze afgebouwd toen haar zoontje drie maanden oud was (zonder dat ik daarbij wil zeggen dat medicijnen de oplossing voor alles zijn uiteraard). Gaat nu prima met haar en ze zegt ook dat die pillen veel voor haar gedaan hebben..
Heel veel succes bij de psycholoog morgen, ik denk dat het een goede zet is om met zo iemand te praten.
Tenslotte: onderschat je hormonen niet.. Ik ben best een stabiel mens normaal gesproken maar ben erg geschrokken van wat hormonen met je kunnen doen (in dit geval na de geboorte van je kind)..
Sterkte.. Komt goed, echt!!
PS gefeliciteerd trouwens, met de geboorte van je dochtertje....!
Als je voor jezelf kiest, krijg je er altijd iets mooiers voor terug..
donderdag 24 januari 2008 om 01:05
ooo, wat herkenbaar..... Ik had dat ook, en volgens mij hebben heel veel kersverse moeders dat. Het betekent zeker niet dat je abnormaal bent en het hoeft ook niet te betekenen dat je depressief bent. Je hebt gewoon heel veel meegemaakt en daardoor kom je in een soort persoonlijke crisis. Je moet nog wennen aan alles,en dan wordt er ook nog van je verwacht dat je op een roze wolk loopt??? Moedergevoelens moeten groeien en dat kan pas als de baby er is. Maar geloof me het komt allemaal echt wel dik in orde. En misschien denk je wel eens bij jezelf, oei ik wou dat die baby er niet was dan kon ik lekker stappen. Gewoon lekker denken, dat is echt heel menselijk en normaal. Moeders zijn niet heilig, dat weten we allemaal best, maar door die achterlijke blaadjes als de "ouders van nu" moeten we geloven dat het hele land liefdevol en gelukkig schoon en uitgerust van het zondagsontbijt geniet. Nou de realiteit is heel anders.......
vrijdag 25 januari 2008 om 21:52
Hai meiden,
Heel erg bedankt voor jullie reacties!wat fijn om jullie herkenbare verhalen te horen,en niet alleen maar 'meid ga direct naar de dokter' reacties te krijgen..........Ik had al zo iets van:t zal bij mij eens normaal kunnen gaan zeg..snif..
Mijn vriend is vanavond de deur uit,een biertje drinken,en ik voel me er ook wel een beetje alleen voor staan.Zo van:voor jou is t lekker makkelijk,jouw leven gaat gewoon verder en de zorg voor ONZE kleine komt toch wel voornamelijk op mij neer..zo zou ik ook wel positief kunnen denken en t alleen maar leuk vinden ja..grr..(hoewel ik ook wel weet dat als ik morgenavond ff weg zou willen hij dat ook ok zou vinden hoor)
Ik ben van Brabant naar N-H verhuisd voor mijn vriend,dus heb ook nog eens niet mijn fam. en vriendinnen bij me in de buurt,dus niet zoveel afleiding als ik zou willen/nodig heb.
Daarnaast moet er nog van alles geregeld worden,zoals gastouder voor als weer ga werken,nieuw huis in t vooruitzicht,wordt over paar maanden opgeleverd,en allerlei financiele dingen..Dus echt rust in mn hoofd is er momenteel ook niet bij..
Ja idd,ongelooflijk inderdaad wat (oa.) hormonen met je kunnen doen..!!
Soyli,mocht je willen mailen(of voor wie dat nog meer wil natuurlijk,vind ik zelf ook makkelijker dan steeds t forum op moeten),mijn mailadres is:liaatje_5@hotmail.com
Groetjes Liaatje
Heel erg bedankt voor jullie reacties!wat fijn om jullie herkenbare verhalen te horen,en niet alleen maar 'meid ga direct naar de dokter' reacties te krijgen..........Ik had al zo iets van:t zal bij mij eens normaal kunnen gaan zeg..snif..
Mijn vriend is vanavond de deur uit,een biertje drinken,en ik voel me er ook wel een beetje alleen voor staan.Zo van:voor jou is t lekker makkelijk,jouw leven gaat gewoon verder en de zorg voor ONZE kleine komt toch wel voornamelijk op mij neer..zo zou ik ook wel positief kunnen denken en t alleen maar leuk vinden ja..grr..(hoewel ik ook wel weet dat als ik morgenavond ff weg zou willen hij dat ook ok zou vinden hoor)
Ik ben van Brabant naar N-H verhuisd voor mijn vriend,dus heb ook nog eens niet mijn fam. en vriendinnen bij me in de buurt,dus niet zoveel afleiding als ik zou willen/nodig heb.
Daarnaast moet er nog van alles geregeld worden,zoals gastouder voor als weer ga werken,nieuw huis in t vooruitzicht,wordt over paar maanden opgeleverd,en allerlei financiele dingen..Dus echt rust in mn hoofd is er momenteel ook niet bij..
Ja idd,ongelooflijk inderdaad wat (oa.) hormonen met je kunnen doen..!!
Soyli,mocht je willen mailen(of voor wie dat nog meer wil natuurlijk,vind ik zelf ook makkelijker dan steeds t forum op moeten),mijn mailadres is:liaatje_5@hotmail.com
Groetjes Liaatje
zaterdag 26 januari 2008 om 00:18
ik heb geen kinderen, maar ik kan me voorstellen dat je je behoorlijk rot voelt als niet gelijk gebeurt wat in alle tijdschriften staat, alleen maar geluk en pret met n baby. Je gaat dan denken dat t aan jou ligt en dat je anders bent dan anderen. Maar je ziet het als je maar durft te zeggen wat je voelt dat je gelijk meevoelers hebt. je bent niet de enige "abnormale", dat geeft vast al steun
maar bij al die anderen is het ook goedgekomen, gaat jou ook vast wel lukken
succes
maar bij al die anderen is het ook goedgekomen, gaat jou ook vast wel lukken
succes
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zaterdag 26 januari 2008 om 15:49
Het is ook gewoon moeilijk, die eerste tijd met je eerste baby, die je nog moet leren kennen, waarbij de hormonen door de lijf gieren, je leven dat compleet veranderd is, het lijkt erop alsof het nooit meer hetzelfde wordt allemaal. En daar kun je flink sip van worden 
En idd, al die tijdschriften en boeken geven een verdomd vertekend beeld van de werkelijkheid. Hoezo gelukkig in het kraambed? Die tepelkloven, doorwaakte nachten, ruzies met je partner, je lijf uit elkaar gerukt, je ziet er niet uit, baby die steeds huilt, 100 luiers per uur, kwijl, kots, weet ik het.
Het is geen rozengeur en maneschijn. Maar zoals de anderen hier al zeggen: het wordt leuker! het gaat steeds beter! Je went steeds meer aan de nieuwe situatie. Echt waar.
Toch zou ik het wel een beetje in de gaten houden. Als deze bui te lang aanhoudt kan er ook wat anders aan de hand zijn (schildklier die niet goed werkt, ijzertekort, tekort aan omega 3 vetzuren, of zelfs postnatale depressie) Laat iid je bloed onderzoeken. En als dat in orde is kan het idd geen kwaad om eens met iemand te praten. Je hebt misschien idd wat teveel op je dak gehaald. En dan is het soms nodig dat iemand je helpt de lol en structuur weer terug te vinden in je leven.
Heel veel succes en sterkte in ieder geval!!
En idd, al die tijdschriften en boeken geven een verdomd vertekend beeld van de werkelijkheid. Hoezo gelukkig in het kraambed? Die tepelkloven, doorwaakte nachten, ruzies met je partner, je lijf uit elkaar gerukt, je ziet er niet uit, baby die steeds huilt, 100 luiers per uur, kwijl, kots, weet ik het.
Het is geen rozengeur en maneschijn. Maar zoals de anderen hier al zeggen: het wordt leuker! het gaat steeds beter! Je went steeds meer aan de nieuwe situatie. Echt waar.
Toch zou ik het wel een beetje in de gaten houden. Als deze bui te lang aanhoudt kan er ook wat anders aan de hand zijn (schildklier die niet goed werkt, ijzertekort, tekort aan omega 3 vetzuren, of zelfs postnatale depressie) Laat iid je bloed onderzoeken. En als dat in orde is kan het idd geen kwaad om eens met iemand te praten. Je hebt misschien idd wat teveel op je dak gehaald. En dan is het soms nodig dat iemand je helpt de lol en structuur weer terug te vinden in je leven.
Heel veel succes en sterkte in ieder geval!!
zondag 27 januari 2008 om 11:31
Gister weer een rotdag gehad,heb niet echt benul van dagen de afgelopen weken,en t weekend voelt dan ook niet zoals de weekenden eerst voelden.
Denk ik een paar goede dagen te hebben,dat ik denk;t gaat de goede kant op,begint ook Mila opeens een ander patroon,van vaak wakker en huilen,waardoor ik me weer rotter voel.Daarbij:herkent iemand t ook?:dat alles anders lijkt om je heen;de flat van mn vriend waarbij ik ben ingetrokken,waar ik me al meteen thuis voelde,lijkt anders,niet meer zo gezellig,en overal hangt een andere sfeer dan voorheen.Dat gevoel drukt me ieder monent met mn neus op t feit dat ons leventje niet meer is zolas t was,en vervolgens zit ik weer met die klem om mn hart..
Ik slik zowiezo knoflook-en-visoliecapsules,baat t niet dan schaadt t niet,wbt bloedprikken kan ik wellicht aankaarten bij de huisarts(is ie zelf niet over begonnen),maar ik ga eerst maar eens naar die afspraak met de psych..
Denk ik een paar goede dagen te hebben,dat ik denk;t gaat de goede kant op,begint ook Mila opeens een ander patroon,van vaak wakker en huilen,waardoor ik me weer rotter voel.Daarbij:herkent iemand t ook?:dat alles anders lijkt om je heen;de flat van mn vriend waarbij ik ben ingetrokken,waar ik me al meteen thuis voelde,lijkt anders,niet meer zo gezellig,en overal hangt een andere sfeer dan voorheen.Dat gevoel drukt me ieder monent met mn neus op t feit dat ons leventje niet meer is zolas t was,en vervolgens zit ik weer met die klem om mn hart..
Ik slik zowiezo knoflook-en-visoliecapsules,baat t niet dan schaadt t niet,wbt bloedprikken kan ik wellicht aankaarten bij de huisarts(is ie zelf niet over begonnen),maar ik ga eerst maar eens naar die afspraak met de psych..
zondag 27 januari 2008 om 11:58
Hai Liaatje, ik heb al eerder geschreven dat de eerste drie maanden per definitie hectisch en vermoeiend is voor elk nieuw ouderstel. Maar hectisch kan OK hectisch zijn of vervelend hectisch, dat is aan jou om te beslissen hoe je dat ervaart. Na die eerste slopende drie maanden keert het tij in die zin dat je de routine meer onder de knie hebt, dat je inene weer gaatjes begint te ontdekken dat je er even uit kunt, afspraken weer een beetje kunt gaan oppakken met anderen, etc. Voor die tijd bestaat je leven -lijkt het- vooral uit zorgen, zorgen, drinkschema's, kolven, steriliseren, verschonen en dan een uurtje wachten totdat je weer overnieuw kunt beginnen (ik vond er iig geen bal aan!).
Voor mij werd het practisch gezien beter na die eerste drie maanden, maar de lol erin bleef nog altijd ver te zoeken. Zelfs nu ervaar ik (dochter is 2,5 jaar) relatief weinig lol. Ja, voor korte perioden kan ik plezier maken en an sich vind ik het een rijk gegeven dat ik gezegend ben om een kleintje op te zien groeien. Maar een kind groot brengen is niet mijn ding, hoe ik het ook went of keer. Ik weet niet of dat aan mij ligt of dat er meerdere moeders zijn die dit ervaren. Maar stel dat blijkt dat je een beetje bent zoals ik, dan zullen jullie dat in de komende twee jaar gaan ervaren en dan zul je ongetwijfeld daar je leven op inrichten (bijvoorbeeld door geen thuisblijfmoeder te zijn). Hou voor jezelf in de gaten hoe je stemming zich ontwikkelt. Mocht dat te negatief gekleurd zijn, klop dan aan bij je huisarts oid. Ik wou dat ik dat toendertijd had gedaan, want ik weet niet of mijn gevoelens nu nog restjes zijn die afstammen van mijn opstart gevoelens t.ov. dochter. En dat is eeuwig zonde als je het kunt voorkomen. Want hoewel veel ouders een (klein) kind pittig vinden, hoor ik doorgaans erg positieve en blije verhalen. Die mis ik vaak bij mezelf. Dus ik weet dat het anders kan.
Over andere gevoelens over het huis. Tja, ik snap niet helemaal wat je bedoelt. Bedoel je dat je je een beetje vervreemd voelt? Ik voelde me heel erg vervreemd, maar dat was niet alleen thuis. De wereld kwam gek op mij over, alsof ik in een vertraagd afspelende film zat.
Sterkte Liaatje en echt, praat erover met je vriend. Want als je ergens steun van nodig hebt, dan is het wel van hem. Ik heb gelukkig erg veel steun gekregen van mijn vriend en hij heeft me bijgestaan en ontzien waar hij maar kon! Daardoor kon ik ook wat toegeven aan mijn verlangen om af en toe uit de situatie te stappen. Ook ging dochter vanaf 6 weken naar de creche (zodra het kon, want ik werd helemaal gek van mezelf) en ik gaf haar met liefde uit handen en dat gaf mij net dat stukje broodnodige rust en afstand. Misschien voor jou ook een tip?
Voor mij werd het practisch gezien beter na die eerste drie maanden, maar de lol erin bleef nog altijd ver te zoeken. Zelfs nu ervaar ik (dochter is 2,5 jaar) relatief weinig lol. Ja, voor korte perioden kan ik plezier maken en an sich vind ik het een rijk gegeven dat ik gezegend ben om een kleintje op te zien groeien. Maar een kind groot brengen is niet mijn ding, hoe ik het ook went of keer. Ik weet niet of dat aan mij ligt of dat er meerdere moeders zijn die dit ervaren. Maar stel dat blijkt dat je een beetje bent zoals ik, dan zullen jullie dat in de komende twee jaar gaan ervaren en dan zul je ongetwijfeld daar je leven op inrichten (bijvoorbeeld door geen thuisblijfmoeder te zijn). Hou voor jezelf in de gaten hoe je stemming zich ontwikkelt. Mocht dat te negatief gekleurd zijn, klop dan aan bij je huisarts oid. Ik wou dat ik dat toendertijd had gedaan, want ik weet niet of mijn gevoelens nu nog restjes zijn die afstammen van mijn opstart gevoelens t.ov. dochter. En dat is eeuwig zonde als je het kunt voorkomen. Want hoewel veel ouders een (klein) kind pittig vinden, hoor ik doorgaans erg positieve en blije verhalen. Die mis ik vaak bij mezelf. Dus ik weet dat het anders kan.
Over andere gevoelens over het huis. Tja, ik snap niet helemaal wat je bedoelt. Bedoel je dat je je een beetje vervreemd voelt? Ik voelde me heel erg vervreemd, maar dat was niet alleen thuis. De wereld kwam gek op mij over, alsof ik in een vertraagd afspelende film zat.
Sterkte Liaatje en echt, praat erover met je vriend. Want als je ergens steun van nodig hebt, dan is het wel van hem. Ik heb gelukkig erg veel steun gekregen van mijn vriend en hij heeft me bijgestaan en ontzien waar hij maar kon! Daardoor kon ik ook wat toegeven aan mijn verlangen om af en toe uit de situatie te stappen. Ook ging dochter vanaf 6 weken naar de creche (zodra het kon, want ik werd helemaal gek van mezelf) en ik gaf haar met liefde uit handen en dat gaf mij net dat stukje broodnodige rust en afstand. Misschien voor jou ook een tip?
zondag 27 januari 2008 om 12:02
Oh ja, ik had trouwens een heel erg groot ijzertekort bleek na een aantal maanden (mijn hele ijzervoorraad was op, dus niet alleen HB was erg laag (ik geloof 5), maar dus ook ferro) en daar was ik ook erg moe van. Ik was duizelig, bekaf en voelde me gewoon depressieverig. Ik heb een ijzerkuur gekregen en daardoor voelde ik me fysiek wel weer ok. Mijn stemming veranderde jammer genoeg niet, maar dat je niet meer zo gesloopt moe bent (te moe om een glimlach op je mond te toveren) scheelt al wel een slok op de borrel.
Dus laat inderdaad je waarden even controleren, want dit kan ook veel met je doen.
Dus laat inderdaad je waarden even controleren, want dit kan ook veel met je doen.
zondag 27 januari 2008 om 13:12
Hee... Heel herkenbaar wat jullie schrijven!
Intiem, ik vind het ontzettend knap van je dat je 'durft' schrijven wat je schrijft. Er zijn maar weinig moeders die zo open durven en kunnen zijn over hoe ze het moederschap ervaren... Ik heb ook mijn ups en downs.. Heb twee kleintjes en vind het opvoeden, zorgen en altijd (maar dan ook altijd!) stand-by moeten zijn voor hun best zwaar. Het was en is geen roze wolk, maar ik probeer me vooral te concentreren op de periodes dat het wel heerlijk is (en die komen steeds meer nu ze wat minder afhankelijk van ons worden en wat meer zelf kunnen, denk aan zelf wat te drinken pakken, zelf naar toilet, bij een vriendinnetje spelen etc. Heb het dan uiteraard over mijn dochter, 4 jaar oud). Ik ben nou eenmaal geen kleine-kindjes-mama denk ik. Daarnaast inderdaad met beide kindjes een moeilijke start gehad maar ik denk dat dat losstaat van hoe ik me nu (bij tijd en wijlen) voel.
Liaatje, wat je schrijft is heel herkenbaar. Ook ik voelde me vreselijk 'alleen' in mijn huis destijds. Het voelde anders. Alles voelde anders. Het was alsof mijn hele basis, alle zekerheden, onder me vandaan waren geslagen. Ik sliep ook niet wat weer bijdroeg aan me heel erg slecht voelen. Ik weet nog toen mijn oudste 2 dagen oud was: ik realiseerde me dat ik vooral altijd 'aan haar vastzat' (zo voelde ik dat toen echt), dat ik niet meer terug kon en dat mijn leven nooit meer zo zou zijn zoals het was.. Als ik nu naar de foto's kijk van beide kraamperiodes zie ik een diep ongelukkig meisje met een baby.. Heel erg.. Maar echt, vertrouw erop dat het beetje bij beetje beter zal gaan.. Als je hormonen-storm een beetje is gaan liggen en jij je ritme weer vindt met je dochter en je man, dan zul je merken dat je iedere dag wat meer gaat genieten. Laat die roze wolk iig los, die bestaat niet (nou ja, er zullen mensen zijn die 'm wel zo ervaren ~heerlijk lijkt me dat, vooral van genieten!~ maar voor de meeste mama's is die kraamperiode in alle opzichten heftig). En wat Intiem ook al schrijft: bespreek je gevoelens met je vriend. Hopelijk begrijpt hij je en geeft ie je wat ruimte (zodat je af en toe ook weer gewoon 'vrouw' kunt zijn ipv moeder). Heel veel sterkte, hopelijk kan de psych je ook wat geruststellen.. Ik heb nu weinig tijd maar ga je van de week zeker mailen..
Kus
Soyli
Intiem, ik vind het ontzettend knap van je dat je 'durft' schrijven wat je schrijft. Er zijn maar weinig moeders die zo open durven en kunnen zijn over hoe ze het moederschap ervaren... Ik heb ook mijn ups en downs.. Heb twee kleintjes en vind het opvoeden, zorgen en altijd (maar dan ook altijd!) stand-by moeten zijn voor hun best zwaar. Het was en is geen roze wolk, maar ik probeer me vooral te concentreren op de periodes dat het wel heerlijk is (en die komen steeds meer nu ze wat minder afhankelijk van ons worden en wat meer zelf kunnen, denk aan zelf wat te drinken pakken, zelf naar toilet, bij een vriendinnetje spelen etc. Heb het dan uiteraard over mijn dochter, 4 jaar oud). Ik ben nou eenmaal geen kleine-kindjes-mama denk ik. Daarnaast inderdaad met beide kindjes een moeilijke start gehad maar ik denk dat dat losstaat van hoe ik me nu (bij tijd en wijlen) voel.
Liaatje, wat je schrijft is heel herkenbaar. Ook ik voelde me vreselijk 'alleen' in mijn huis destijds. Het voelde anders. Alles voelde anders. Het was alsof mijn hele basis, alle zekerheden, onder me vandaan waren geslagen. Ik sliep ook niet wat weer bijdroeg aan me heel erg slecht voelen. Ik weet nog toen mijn oudste 2 dagen oud was: ik realiseerde me dat ik vooral altijd 'aan haar vastzat' (zo voelde ik dat toen echt), dat ik niet meer terug kon en dat mijn leven nooit meer zo zou zijn zoals het was.. Als ik nu naar de foto's kijk van beide kraamperiodes zie ik een diep ongelukkig meisje met een baby.. Heel erg.. Maar echt, vertrouw erop dat het beetje bij beetje beter zal gaan.. Als je hormonen-storm een beetje is gaan liggen en jij je ritme weer vindt met je dochter en je man, dan zul je merken dat je iedere dag wat meer gaat genieten. Laat die roze wolk iig los, die bestaat niet (nou ja, er zullen mensen zijn die 'm wel zo ervaren ~heerlijk lijkt me dat, vooral van genieten!~ maar voor de meeste mama's is die kraamperiode in alle opzichten heftig). En wat Intiem ook al schrijft: bespreek je gevoelens met je vriend. Hopelijk begrijpt hij je en geeft ie je wat ruimte (zodat je af en toe ook weer gewoon 'vrouw' kunt zijn ipv moeder). Heel veel sterkte, hopelijk kan de psych je ook wat geruststellen.. Ik heb nu weinig tijd maar ga je van de week zeker mailen..
Kus
Soyli
Als je voor jezelf kiest, krijg je er altijd iets mooiers voor terug..
zondag 27 januari 2008 om 17:13
Voor mijzelf is dit absuluut niet herkenbaar, maar daar gaat het natuurlijk niet om. Eigenlijk wilde ik alleen zeggen dat ik het compleet absurd vind dat jouw vriend binnenkort voor langere tijd ergens anders gaat wonen voor zijn werk en dan alleen in de weekenden thuis is. Kan dáár niets aan gedaan worden....
zondag 27 januari 2008 om 17:38
Hoi Soyli, wat me altijd verbaasd aan verhalen zoals de jouwe, is dat er een tweede kindje is gekomen. Zelfs met die gevoelens die je al bij je eerste hebt. Mijn gevoel staat mijn wens voor een 2e kind echt danig in de weg. Terwijl ik er theoretisch graag een 2e bij wil en dan vooral voor mijn dochter (ik voel me een beetje slechte moeder dat ik haar die mogelijkheid ontneem tot een warme band zoals ik die met mijn zusje heb). Dat is echt een enorm struikelblok voor mij en vind het dan ook knap en moedig, maar ook wel vreemd dat er dan toch 2e of 3e kinderen bijkomen.
En tja, wat betreft eerlijkheid, ik ben inmiddels in een fase gekomen waarbij het me allemaal minder kan schelen wat anderen ervan denken. Ik heb alleen maar mezelf ermee als ik mooi weer speel. En ik wil het ook zeker niet erger maken dan het is, maar voor wie zou ik het mooier maken dan het is? Als zoveel moeders van de daken kunnen schreeuwen hoe verliefd ze zijn op hun kind(eren), dan denk ik geweldig, dat zou ik ook zo graag willen en een enkele keer lukt het ook wel hoor. Maar die gevoelens heb ik zo weinig, voor mij voelt het als het uitzitten van het echte moeder-moederen en ik heb mijn hoop gesteld op een tijd wanneer mijn dochter groter en zelfstandiger is en niet de hele tijd aan mijn broek hangt voor mijn gevoel. Tuurlijk doet ze dat niet letterlijk, want ze kan vaak erg goed zelf spelen. Maar wat je zegt, je moet altijd stand-by staan. Zo heb ik dit bericht getypt, terwijl ik honderd keer onderbroken wordt door haar, ze de hele tijd vanalles aan me vraagt en heel duidelijk aangeeft dat ze wil spelen (die verrekte zondagen soms) en zich verveelt. En zucht, mijn enige wens is met rust gelaten worden haha. Nog 1 dagje morgen en dan -grote zucht- is ze dinsdag weer lekker naar de creche.
En begrijp me niet verkeerd, ik hou echt onnoemelijk veel van mijn dochter en mijn hart breekt als ik me moet voorstellen dat ze er niet meer is en ik wil haar nooit meer kwijt. Ze is mijn kindje en mijn liefde, alleen die liefde is voor mij niet altijd even goed voelbaar, ook al weet ik dat het er wel is hoor. Maar weten zou ik ook wel eens willen inruilen voor voelen en genieten. Dat lijkt me geweldig.
Nou, ga nu mijn meisje maar een knufje geven, want zoiets typen voelt voor mij ook ergens heel scheef en onterecht naar haar toe, want ik gun haar ook een verliefde mama en dat gun ik mezelf ook : (
Ik zou juist minder last hebben van schuldgevoel als meer moeders/vaders zulke gevoelens zouden durven delen. Niet omdat ik de nadruk wil leggen op zwaar. Maar gewoon zodat je juist luchtiger ermee om kan gaan, omdat niks menselijks ons vreemd is en je je niet hoeft te verstoppen of schamen. Gewoon lekker uiten en dan weer door met je bezigheden. Zoiets.
En tja, wat betreft eerlijkheid, ik ben inmiddels in een fase gekomen waarbij het me allemaal minder kan schelen wat anderen ervan denken. Ik heb alleen maar mezelf ermee als ik mooi weer speel. En ik wil het ook zeker niet erger maken dan het is, maar voor wie zou ik het mooier maken dan het is? Als zoveel moeders van de daken kunnen schreeuwen hoe verliefd ze zijn op hun kind(eren), dan denk ik geweldig, dat zou ik ook zo graag willen en een enkele keer lukt het ook wel hoor. Maar die gevoelens heb ik zo weinig, voor mij voelt het als het uitzitten van het echte moeder-moederen en ik heb mijn hoop gesteld op een tijd wanneer mijn dochter groter en zelfstandiger is en niet de hele tijd aan mijn broek hangt voor mijn gevoel. Tuurlijk doet ze dat niet letterlijk, want ze kan vaak erg goed zelf spelen. Maar wat je zegt, je moet altijd stand-by staan. Zo heb ik dit bericht getypt, terwijl ik honderd keer onderbroken wordt door haar, ze de hele tijd vanalles aan me vraagt en heel duidelijk aangeeft dat ze wil spelen (die verrekte zondagen soms) en zich verveelt. En zucht, mijn enige wens is met rust gelaten worden haha. Nog 1 dagje morgen en dan -grote zucht- is ze dinsdag weer lekker naar de creche.
En begrijp me niet verkeerd, ik hou echt onnoemelijk veel van mijn dochter en mijn hart breekt als ik me moet voorstellen dat ze er niet meer is en ik wil haar nooit meer kwijt. Ze is mijn kindje en mijn liefde, alleen die liefde is voor mij niet altijd even goed voelbaar, ook al weet ik dat het er wel is hoor. Maar weten zou ik ook wel eens willen inruilen voor voelen en genieten. Dat lijkt me geweldig.
Nou, ga nu mijn meisje maar een knufje geven, want zoiets typen voelt voor mij ook ergens heel scheef en onterecht naar haar toe, want ik gun haar ook een verliefde mama en dat gun ik mezelf ook : (
Ik zou juist minder last hebben van schuldgevoel als meer moeders/vaders zulke gevoelens zouden durven delen. Niet omdat ik de nadruk wil leggen op zwaar. Maar gewoon zodat je juist luchtiger ermee om kan gaan, omdat niks menselijks ons vreemd is en je je niet hoeft te verstoppen of schamen. Gewoon lekker uiten en dan weer door met je bezigheden. Zoiets.
zondag 27 januari 2008 om 18:32
Intiem, even naar aanleiding van jouw vra(a)g(en) in de in de eerste alinea... Zoals ik eerder al schreef waren bij mij die depressieve gevoelens de eerste drie maanden het 'ergst'. Daarna ging ik steeds meer genieten van mijn dochter.. En voor ons voelde ons gezin niet compleet met 'maar' 1 kindje.. Ik hoopte ook dat ik de tweede keer een fijne kraamtijd zou hebben, maar dat bleek heel anders uit te pakken. Ik vond de overgang van 1 naar 2 kindjes nog groter dan van 0 naar 1.. Heb me vaak afgevraagd waar ik aan begonnen was (en nog soms).. Maarrrrrrr.. Bij mij overheersen nu de leuke momenten, de momenten dat ik ze kan opvreten en dat momenten dat ik met tranen in mijn ogen (van trots en ontroering!) naar mijn kindjes kijk naar hoe lief, ontdeugend, slim en mooi ze zijn... Maar daarnaast zijn er ook moeilijke dagen, en dat zijn meestal de dagen dat ik zelf niet lekker in mijn vel zit (slecht geslapen, ziekerig of gewoon een slechte dag). Want dat voelen ze feilloos aan.. Als ik er dan een goeie draai aan geef (wat heel moeilijk is vaak) dan zijn de kindjes ook een stuk makkelijker...
Tenslotte (want hier heeft er eentje gepoept ruik ik ha ha): als ik van mensen hoor dat ze zwanger zijn van een tweede kindje is mijn eerste gedachte 'oei oei wat gaan die een moeilijke periode tegemoet.. Tja..
En nu ga ik een luier verschonen.. Fijne avond!
Tenslotte (want hier heeft er eentje gepoept ruik ik ha ha): als ik van mensen hoor dat ze zwanger zijn van een tweede kindje is mijn eerste gedachte 'oei oei wat gaan die een moeilijke periode tegemoet.. Tja..
En nu ga ik een luier verschonen.. Fijne avond!
Als je voor jezelf kiest, krijg je er altijd iets mooiers voor terug..
dinsdag 29 januari 2008 om 04:18
Hoi TO. Allereerst; je kind is pas 3 weken oud! Je kan echt niet verwachten dat je alweer helemaal op de rit bent met je hormonen. Zoals hier al eerder is geschreven; ik had ook geen idee wat die krengen (hormonen) met je kunnen doen. Crimineel gewoon. Je bent na de bevalling gewoon 1 grote wandelende hormoon. Onderschat dat niet!
En verder; ik heb een soortgelijk verhaal als veel dames hier. Ik had ook geen roze wolk. Nog steeds vaak niet. Ik hou heel veel van ze, maar ze kunnen vreselijk zeuren, klieren en ruzieen (ik heb er 3) en daar zie ik echt de charme niet van in, itt tot sommige moeders die overal vertederd over zijn. Ik ken er genoeg die altijd met opgewekt gemoed het geduld op kunnen brengen om puzzeltjes te maken, domme boekjes voor te lezen, verstoppertje te spelen en 1000 keer antwoord kunnen geven op de stomste vragen. Ik doe dat soort dingen ook, maar toch met minder lol.
Dus; sla jezelf niet in elkaar. Het wordt makkelijker, dat is zowiezo een feit. En misschien ben jij ook wel niet zo n oermoeder. Dan zou ik zeggen; join the club. We doen ons best, zal ik maar zeggen. :-)
Sterkte meid. *bloem*
En verder; ik heb een soortgelijk verhaal als veel dames hier. Ik had ook geen roze wolk. Nog steeds vaak niet. Ik hou heel veel van ze, maar ze kunnen vreselijk zeuren, klieren en ruzieen (ik heb er 3) en daar zie ik echt de charme niet van in, itt tot sommige moeders die overal vertederd over zijn. Ik ken er genoeg die altijd met opgewekt gemoed het geduld op kunnen brengen om puzzeltjes te maken, domme boekjes voor te lezen, verstoppertje te spelen en 1000 keer antwoord kunnen geven op de stomste vragen. Ik doe dat soort dingen ook, maar toch met minder lol.
Dus; sla jezelf niet in elkaar. Het wordt makkelijker, dat is zowiezo een feit. En misschien ben jij ook wel niet zo n oermoeder. Dan zou ik zeggen; join the club. We doen ons best, zal ik maar zeggen. :-)
Sterkte meid. *bloem*
vrijdag 1 februari 2008 om 12:59
Haihai,
Daar ben ik weer even,zoals jullie zien schiet t er bij in reglematig op t forum te zijn..En jullie ondertussen maar berichtjes plaatsen..
Het gaat redelijk met me,begin weer een beetje in een ritme te komen,zover Mila dat toelaat,en huil niet meer hele dagen..Maar iedere dag ervaar ik nog dat gevoel,die knoop in mn maag van:ik wil mijn(onze)vrijheid terug,ons makkelijke leventje..Zo rot...Wat jij schreef Soyli zo voel ik dat ook op die momenten;dat ik 'voor altijd aan haar vast zit'.Of als ik bv. iets zie of hoor over vakanties,bekruipt me sterk dat gevoel;dat kan niet meer.We wilden graag nog wat reizen,naar Thailand,China..Dan denk ik :waarom heb ik tmezelf zo moeilijk gemaakt terwijl ik t zo goed had????!!! Waaromheb ik mn gevoel niet gevolg,ik twijfelde altijd al ofik wel kinderen wilde,of ik wel een 'kinder-type' was.Moet ik daardan nu,zo,achter komen dat ik dat dus waarschijnelijk idd. niet ben?!
Buiten dit kan ik wel genieten als ik samen met mn vriend naar ons kleine meisje kijk,hoe wonderbaarlijk en lief en mooi zo'n klein mensje toch in elkaar steekt.Maar genieten vh verzorgen..van de gebroken dagen en nachten..van t feit dat dat lieve kleine mensje me mijn vrijheid afneemt,zoals dat nu voelt..?
Intiem,ik schrok wel een beetje van jouw bekentenis dat je nu vaak nog de lol niet inziet van een kind..idd vind ik t allereerst ook heel knap van je dat je dat als 1 vd weinige moeders denk ik,dat toe durft te geven!!maar t versterkt ook mijn angst dat ik me dus over jaren misschien nog wel zo kan voelen als nu,oftwel met een 'spijtgevoel' rondloop..Goed van je dat je je dochter al na 6 weken naar de creche hebt gebracht.Ik ben nu nog juist bang dat als ik haar nu wegbreng voor een dag of langer,dat ik haareigenlijk net zo lief niet meer terug wil ofzo..
Fleurtje,ik begrijp jouw reactie wel,ik vind t ook alles behalve leuk,en mijn vriend had zelf ook liever niet helemaal daar gezeten.Maar hij gaat bij de beroepsbrandweer,en zou voor z'n opleiding gewoon in Amsterdam zijn,maar laat nou UITGEREKEND ZIJN groepje naar Rotterdam Maasvlakte moeten ivm een verhuizing van t opleidingscentrum in A'dam..heen en weer rijden elke dag is niet te doen ivm files,dan zouie elke dag rond 05:00u de deur uitmoeten om de file voor te zijn om op tijd daar te zijn.Maar hij probeert 1 avond in de week wel naar huis te komen,hoop dat dat lukt..
Het is gewoon allemaal een vervelende samneloop van omstandigheden,waarin wel naast ons kleintje zijn opleiding ook erg belangrijk is..
Mila is momenteel erg verkouden,spuugt bijna al haar eten steeds weer uit(slijm,hoesten),en is vaker wakker.Extra vermoeiend dus.Het scheelt zoveel of je t met zn 2-un doet,dat ik er echt tegenop zie er vanaf maandag alleen voor te staan,vooral de avonden en nachten..
Ik zou nog wel ff door kunnen schrijven,maar Mila-Jane moet zo eten en daarna moeten we naar t consultatiebureau.
Meiden ik vind t super dat jullie allemaal er zo vooruit durven komen hoe een (menselijke)moeder zich ook kan voelen..We hadden ons allemaal graag niet zo gevoeld natuurlijk,en ik hoop ook zo dat mijn gevoel verandert..maar daarom is t goed en fijn te weten dat er velen met ons zijn,zeg maar..Op dit soort bekentenissen rust waarschijnelijk nog een groot taboe..
Ik probeer gauw weer even te schrijven,en anders gaat t bij mij toch makkelijker via mail omdat ik mn mailbox bijna iedere dag zowiezo open heb staan op mn laptop.. groetjes Xxx
Daar ben ik weer even,zoals jullie zien schiet t er bij in reglematig op t forum te zijn..En jullie ondertussen maar berichtjes plaatsen..
Het gaat redelijk met me,begin weer een beetje in een ritme te komen,zover Mila dat toelaat,en huil niet meer hele dagen..Maar iedere dag ervaar ik nog dat gevoel,die knoop in mn maag van:ik wil mijn(onze)vrijheid terug,ons makkelijke leventje..Zo rot...Wat jij schreef Soyli zo voel ik dat ook op die momenten;dat ik 'voor altijd aan haar vast zit'.Of als ik bv. iets zie of hoor over vakanties,bekruipt me sterk dat gevoel;dat kan niet meer.We wilden graag nog wat reizen,naar Thailand,China..Dan denk ik :waarom heb ik tmezelf zo moeilijk gemaakt terwijl ik t zo goed had????!!! Waaromheb ik mn gevoel niet gevolg,ik twijfelde altijd al ofik wel kinderen wilde,of ik wel een 'kinder-type' was.Moet ik daardan nu,zo,achter komen dat ik dat dus waarschijnelijk idd. niet ben?!
Buiten dit kan ik wel genieten als ik samen met mn vriend naar ons kleine meisje kijk,hoe wonderbaarlijk en lief en mooi zo'n klein mensje toch in elkaar steekt.Maar genieten vh verzorgen..van de gebroken dagen en nachten..van t feit dat dat lieve kleine mensje me mijn vrijheid afneemt,zoals dat nu voelt..?
Intiem,ik schrok wel een beetje van jouw bekentenis dat je nu vaak nog de lol niet inziet van een kind..idd vind ik t allereerst ook heel knap van je dat je dat als 1 vd weinige moeders denk ik,dat toe durft te geven!!maar t versterkt ook mijn angst dat ik me dus over jaren misschien nog wel zo kan voelen als nu,oftwel met een 'spijtgevoel' rondloop..Goed van je dat je je dochter al na 6 weken naar de creche hebt gebracht.Ik ben nu nog juist bang dat als ik haar nu wegbreng voor een dag of langer,dat ik haareigenlijk net zo lief niet meer terug wil ofzo..
Fleurtje,ik begrijp jouw reactie wel,ik vind t ook alles behalve leuk,en mijn vriend had zelf ook liever niet helemaal daar gezeten.Maar hij gaat bij de beroepsbrandweer,en zou voor z'n opleiding gewoon in Amsterdam zijn,maar laat nou UITGEREKEND ZIJN groepje naar Rotterdam Maasvlakte moeten ivm een verhuizing van t opleidingscentrum in A'dam..heen en weer rijden elke dag is niet te doen ivm files,dan zouie elke dag rond 05:00u de deur uitmoeten om de file voor te zijn om op tijd daar te zijn.Maar hij probeert 1 avond in de week wel naar huis te komen,hoop dat dat lukt..
Het is gewoon allemaal een vervelende samneloop van omstandigheden,waarin wel naast ons kleintje zijn opleiding ook erg belangrijk is..
Mila is momenteel erg verkouden,spuugt bijna al haar eten steeds weer uit(slijm,hoesten),en is vaker wakker.Extra vermoeiend dus.Het scheelt zoveel of je t met zn 2-un doet,dat ik er echt tegenop zie er vanaf maandag alleen voor te staan,vooral de avonden en nachten..
Ik zou nog wel ff door kunnen schrijven,maar Mila-Jane moet zo eten en daarna moeten we naar t consultatiebureau.
Meiden ik vind t super dat jullie allemaal er zo vooruit durven komen hoe een (menselijke)moeder zich ook kan voelen..We hadden ons allemaal graag niet zo gevoeld natuurlijk,en ik hoop ook zo dat mijn gevoel verandert..maar daarom is t goed en fijn te weten dat er velen met ons zijn,zeg maar..Op dit soort bekentenissen rust waarschijnelijk nog een groot taboe..
Ik probeer gauw weer even te schrijven,en anders gaat t bij mij toch makkelijker via mail omdat ik mn mailbox bijna iedere dag zowiezo open heb staan op mn laptop.. groetjes Xxx
vrijdag 1 februari 2008 om 23:48
Hai Liaatje, het zou wel erg verrassend zijn geweest als je er nu inene heel anders over zou denken, dus het verbaast me niet dat er nog relatief weinig anders is (zeker ook met het vertrek van je vriend voor de boeg). Ik kan je alleen maar adviseren dat jij/jullie die tijd zo goed als mogelijk doorkomen, door zoveel mogelijk hulp en aanspreekpunten te organiseren als nodig is. Vrienden of familie, als je maar fijne mensen ziet waar je af en toe ook over andere dingen mee kunt praten of juist over datgene wat je bezighoudt. Of gewoon voor de practische hulp, bijvoorbeeld eventjes in je eentje boodschappen kunnen doen zonder kind.
Enerzijds kan het misschien wel gunstig uitwerken, omdat je nu zoveel met je kindje te maken krijgt en je kindje zo afhankelijk van je is in die periode (want het heeft alleen maar mama), dat je op die manier gedwongen wordt een band op te bouwen, je zorginstinct bij je aangeboort wordt etc. Soms kan de alleen zorg dat nl. met mij wel doen hoor. Als dochter een groter beroep dan normaal op mijn doet met ziek zijn bijvoorbeeld. Als ik alleen ben met haar en ze is aangewezen op mij. Dat kunnen momenten zijn dat ik me heel verbonden voel en voor haar WIL zorgen, haar wil koesteren en beschermen ofzo.
Dus je hoeft an sich niet te schrikken dat er nooit zoiets als gevoel opbouwen bestaat, want zelfs met mijn bekentenis kan ik gelukkig zeggen dat het er periodiek wel is (die band, die zorgbehoefte, etc.)
Dus ik heb geen spijt van mijn dochter (hoewel ik wel eens echt grondig met mijn handen in mijn haar kan zitten -wie niet- en haar ook wel achter het behang kan plakken -wie niet-). Maar als ik hardop de vraag uitspreek of ik met alles wat ik nu weet weer diezelfde keuze zou maken, heel eerlijk gezegd weet ik dat niet. Niet omdat ik niet gek ben met mijn dochter, niet van haar hou en ik heb zeker geen spijt van haar. Maar moederschap valt mij zwaarder dan ik had verwacht, terwijl ik toch echt geen rozengeur en manenschijn had verwacht hoor. En vergis je niet, mijn dochter is nog jong (2,5 jaar) en wie weet hoe ik daar over 2 jaar insta. Als ze naar school is bijvoorbeeld. Misschien is dat net dat extraatje dat ik nodig heb om er wel meer van te kunnen genieten, nl. een iets zelfstandiger klein kleutertje dat al naar school gaat en me de dagen weer een beetje teruggeeft. Dus uitspraken die ik nu doe, geven geen garanties voor de toekomst ; )
Dat kan ik denk ik pas beoordelen als ze veilig en vertrouwd op zichzelf woont en haar eigen grote mensen leven begonnen is. Misschien kijk ik er dan wel op terug en is die beginfase maar een fractie van het hele opvoedgebeuren en ben ik dat allang weer vergeten.
Maar ik was juist blij om dochter te mogen uitbesteden. Pfff, gelukkig, dan viel er eventjes een last van me af. En om erg eerlijk te zijn, ik had en heb in eerste instantie meestal ook niet zo'n zin om dochter weer op te halen na logeren of na een creche dag. Ik weet niet hoe andere moeders dat ervaren, misschien hebben de meesten dat wel? Ik ben niet snel van slag als ik dochter 2 nachten moet missen. waarschijnlijk komt dat verlangen vanzelf wel op gang, maar dan pas na een week ofzo. Wil dus niet zeggen dat ik het niet heb, maar is dat misgedeelte niet zo snel van slag. Misschien duurt dat bij jou ook wel een dag of wat of moet dat nog groeien. Bij mij is dat nl. wel langzaam maar zeker gegroeid. In het begin kon ik haar zonder snik of krimp afstaan en als je haar twee weken mee zou hebben genomen had me dat niks uitgemaakt (ja, veel schuldgevoel, dat wel, dat ik zo'n ontaarde moeder was die haar kind helemaal niet miste).
Tja meid, ik weet niet wat het bij jou is. Je leven zal voor een groot deel wennen, je hormonen worden langzaam minder (je ontzwangert), je leven is practisch steeds beter in te delen, je vindt steeds meer en makkelijker manieren om toch enigzins te blijven doen wat je leuk vindt, etc. Je groeit erin, een band moet gewoon soms ontstaan, omdat jullie op elkaar zijn aangewezen. Tis nu mama en baby die het met elkaar moeten, nee, GAAN doen! Je leert elkaar echt wel beter kennen.
Maar het kan best zijn dat er een onderliggende depressie schuilgaat, dus hou dat goed in de gaten. En als dat je twijfel is, dan kun je er maar beter snel bij zijn, want een onbehandelde depressie heeft veel grotere gevolgen.
Oh ja, ik was trouwens -naast biologisch gezien schreeuwende en rammelende eierstokken- emotioneel en gevoelsmatig ook erg verward over of ik wel of geen kinderen wilde. Mijn lichaan schreeuwde het een, maar mijn hoofd zei hele andere dingen. Meer iig dan die standaard twijfel die elke nieuwe zwangere wel kan hebben. En dat had veel met mezelf als mens te maken, want voordat dochter geboren werd, was ik niet bepaald een stappen of altijd op reis type. Maar wel iemand die zichzelf rete goed wist te vermaken met allemaal andere projectachtige dingen (bijvoorbeeld het huis op z'n kop zetten en de boel schilderen of vaak vergaderen voor vrijwilligerswerk. Ik was altijd wel bezig met iets). Practisch gezien voelde ik me aan voeten en handen gebonden en kwamen de muren keihard op me af!
Even posten, want internet doet wel eens raar
Enerzijds kan het misschien wel gunstig uitwerken, omdat je nu zoveel met je kindje te maken krijgt en je kindje zo afhankelijk van je is in die periode (want het heeft alleen maar mama), dat je op die manier gedwongen wordt een band op te bouwen, je zorginstinct bij je aangeboort wordt etc. Soms kan de alleen zorg dat nl. met mij wel doen hoor. Als dochter een groter beroep dan normaal op mijn doet met ziek zijn bijvoorbeeld. Als ik alleen ben met haar en ze is aangewezen op mij. Dat kunnen momenten zijn dat ik me heel verbonden voel en voor haar WIL zorgen, haar wil koesteren en beschermen ofzo.
Dus je hoeft an sich niet te schrikken dat er nooit zoiets als gevoel opbouwen bestaat, want zelfs met mijn bekentenis kan ik gelukkig zeggen dat het er periodiek wel is (die band, die zorgbehoefte, etc.)
Dus ik heb geen spijt van mijn dochter (hoewel ik wel eens echt grondig met mijn handen in mijn haar kan zitten -wie niet- en haar ook wel achter het behang kan plakken -wie niet-). Maar als ik hardop de vraag uitspreek of ik met alles wat ik nu weet weer diezelfde keuze zou maken, heel eerlijk gezegd weet ik dat niet. Niet omdat ik niet gek ben met mijn dochter, niet van haar hou en ik heb zeker geen spijt van haar. Maar moederschap valt mij zwaarder dan ik had verwacht, terwijl ik toch echt geen rozengeur en manenschijn had verwacht hoor. En vergis je niet, mijn dochter is nog jong (2,5 jaar) en wie weet hoe ik daar over 2 jaar insta. Als ze naar school is bijvoorbeeld. Misschien is dat net dat extraatje dat ik nodig heb om er wel meer van te kunnen genieten, nl. een iets zelfstandiger klein kleutertje dat al naar school gaat en me de dagen weer een beetje teruggeeft. Dus uitspraken die ik nu doe, geven geen garanties voor de toekomst ; )
Dat kan ik denk ik pas beoordelen als ze veilig en vertrouwd op zichzelf woont en haar eigen grote mensen leven begonnen is. Misschien kijk ik er dan wel op terug en is die beginfase maar een fractie van het hele opvoedgebeuren en ben ik dat allang weer vergeten.
Maar ik was juist blij om dochter te mogen uitbesteden. Pfff, gelukkig, dan viel er eventjes een last van me af. En om erg eerlijk te zijn, ik had en heb in eerste instantie meestal ook niet zo'n zin om dochter weer op te halen na logeren of na een creche dag. Ik weet niet hoe andere moeders dat ervaren, misschien hebben de meesten dat wel? Ik ben niet snel van slag als ik dochter 2 nachten moet missen. waarschijnlijk komt dat verlangen vanzelf wel op gang, maar dan pas na een week ofzo. Wil dus niet zeggen dat ik het niet heb, maar is dat misgedeelte niet zo snel van slag. Misschien duurt dat bij jou ook wel een dag of wat of moet dat nog groeien. Bij mij is dat nl. wel langzaam maar zeker gegroeid. In het begin kon ik haar zonder snik of krimp afstaan en als je haar twee weken mee zou hebben genomen had me dat niks uitgemaakt (ja, veel schuldgevoel, dat wel, dat ik zo'n ontaarde moeder was die haar kind helemaal niet miste).
Tja meid, ik weet niet wat het bij jou is. Je leven zal voor een groot deel wennen, je hormonen worden langzaam minder (je ontzwangert), je leven is practisch steeds beter in te delen, je vindt steeds meer en makkelijker manieren om toch enigzins te blijven doen wat je leuk vindt, etc. Je groeit erin, een band moet gewoon soms ontstaan, omdat jullie op elkaar zijn aangewezen. Tis nu mama en baby die het met elkaar moeten, nee, GAAN doen! Je leert elkaar echt wel beter kennen.
Maar het kan best zijn dat er een onderliggende depressie schuilgaat, dus hou dat goed in de gaten. En als dat je twijfel is, dan kun je er maar beter snel bij zijn, want een onbehandelde depressie heeft veel grotere gevolgen.
Oh ja, ik was trouwens -naast biologisch gezien schreeuwende en rammelende eierstokken- emotioneel en gevoelsmatig ook erg verward over of ik wel of geen kinderen wilde. Mijn lichaan schreeuwde het een, maar mijn hoofd zei hele andere dingen. Meer iig dan die standaard twijfel die elke nieuwe zwangere wel kan hebben. En dat had veel met mezelf als mens te maken, want voordat dochter geboren werd, was ik niet bepaald een stappen of altijd op reis type. Maar wel iemand die zichzelf rete goed wist te vermaken met allemaal andere projectachtige dingen (bijvoorbeeld het huis op z'n kop zetten en de boel schilderen of vaak vergaderen voor vrijwilligerswerk. Ik was altijd wel bezig met iets). Practisch gezien voelde ik me aan voeten en handen gebonden en kwamen de muren keihard op me af!
Even posten, want internet doet wel eens raar
maandag 4 februari 2008 om 18:19
Vandaag weer een dip..Mijn vriend is vanmorgen naar zn opleidingslocatie vertrokken,en daar zit ik dan;alleen,in ´zijn´ flat,met baby.Vanmiddag had ik t huis vol met meiden van mn werk uit Brabant,best gezellig dus.Maar de rest vd dag met een grote knoop in mn maag rondgelopen,en dus niet eens zozeer om t alleen zijn,maar om t gevoel dat ik de hele tijd heb;dat ik me vast minder rot had gevoeld als ik hier nu alleen had gezeten,zonder een baby,maar met mn vrijheid..Intiem,ik was ook altijd wel bezig met iets,al was t met niks,oftewel,ik verveelde me zelden.Daarnaast hield (houd) ik ook wel van een feestje op zn tijd,en dan de vakanties..Al met al reden genoeg zo voelt t,om,zoals jij ook schrijft,me nu ´aan handen en voeten gebonden´ te voelen.Ik moet steeds denken aan wat mn voormalige nagelstyliste (29jaar,lief zoontje van 8 maanden datalleen maar lacht) zei,dat ze het (voor 1000% volgens mij) alleen maar een verrijking vind.Dat wil ik ook voelen.
Wat je schrijft over dat je geen zin had je dochtertje weer op te halen(omdat je dus weer van je vrijheid geproeft en genoten hebt,lijkt mij),daar ben ik dus ook bang voor..lijkt me zo rot,wordt je nog s extra met je neus op de feiten gedrukt dat je,jammer maar helaas,NIET meer je vrijheid hebt.(en ook rot tegenover mn kleintje natuurlijk).Heb je dat nu niet meer dan,Intiem?Ik probeer ook echt wel veel te relativeren hoor,wat soms best even helpt,maar je merkt al gauw dat je zelf weinig invloed hebt op je gevoelens/gemoedstoestand.
Nou ja,volgens mij schrijf ik steeds zo´n beetje t zelfde..(maar heb ik t in ieder geval wel even van me afgeschreven..)
Ga nu even eten, X
Wat je schrijft over dat je geen zin had je dochtertje weer op te halen(omdat je dus weer van je vrijheid geproeft en genoten hebt,lijkt mij),daar ben ik dus ook bang voor..lijkt me zo rot,wordt je nog s extra met je neus op de feiten gedrukt dat je,jammer maar helaas,NIET meer je vrijheid hebt.(en ook rot tegenover mn kleintje natuurlijk).Heb je dat nu niet meer dan,Intiem?Ik probeer ook echt wel veel te relativeren hoor,wat soms best even helpt,maar je merkt al gauw dat je zelf weinig invloed hebt op je gevoelens/gemoedstoestand.
Nou ja,volgens mij schrijf ik steeds zo´n beetje t zelfde..(maar heb ik t in ieder geval wel even van me afgeschreven..)
Ga nu even eten, X
