Psyche
alle pijlers
help!! zo van mezelf geschrokken!!!
zondag 1 februari 2009 om 22:32
pfffff wat ben ik geschrokken van mezelf.
ik zou vanavond in bad en daarna eens vroeg op bed, is wel goed voor een keertje dacht ik.
ex was nog even langs geweest om iets te brengen en daarna ging ik lekker met een boekje en n borrel in bad.
nou do ik altijd mijn haar natmaken om te wasen gewoon onder water en toen ik zo met mijn hoofd in t bad lag dacht ik ineens: wat als ik zo blijf liggen....ben ikvan alle ellende af....
damn wat schrok ik van mezelf, ik heb nog nooit zoiets gedacht en wil ik ook niet ik heb verdorie drie kleine kinderen in bed liggen die afhankelijk van me zijn.
komt het nou doordat ik helemaal op ben nu, komt het door de pillen die ik slik (alprazolam) ik schrok me wild en kon ook niet meer rustig liggen, ben dr maar weer uitgegaan, me nog een borrel ingeschonken en de pc weer aangedaan.
een vriendin of mn moeder durf ik dit niet te vertellen maar moest even mijn verhaal kwijt vandaar dat ik t hier maar neertik.
vraag: kan je door die pillen zulke gedachten hebben?
heeft iemand dit ook wel eens gehad, zomaar zo'n gedachte terwijl je het echt niet wilt?
pfff ik ben dr even helemaal vanaf....
ik zou vanavond in bad en daarna eens vroeg op bed, is wel goed voor een keertje dacht ik.
ex was nog even langs geweest om iets te brengen en daarna ging ik lekker met een boekje en n borrel in bad.
nou do ik altijd mijn haar natmaken om te wasen gewoon onder water en toen ik zo met mijn hoofd in t bad lag dacht ik ineens: wat als ik zo blijf liggen....ben ikvan alle ellende af....
damn wat schrok ik van mezelf, ik heb nog nooit zoiets gedacht en wil ik ook niet ik heb verdorie drie kleine kinderen in bed liggen die afhankelijk van me zijn.
komt het nou doordat ik helemaal op ben nu, komt het door de pillen die ik slik (alprazolam) ik schrok me wild en kon ook niet meer rustig liggen, ben dr maar weer uitgegaan, me nog een borrel ingeschonken en de pc weer aangedaan.
een vriendin of mn moeder durf ik dit niet te vertellen maar moest even mijn verhaal kwijt vandaar dat ik t hier maar neertik.
vraag: kan je door die pillen zulke gedachten hebben?
heeft iemand dit ook wel eens gehad, zomaar zo'n gedachte terwijl je het echt niet wilt?
pfff ik ben dr even helemaal vanaf....
zondag 1 februari 2009 om 23:51
buiten dat....ben ik gewoon een schijtluis die niet teveel in haar gedachten en gevoelens wil zitten wroeten uit angst wat er naar bovenkomt....
heb vanaf mijn 12e zoveel meegemaakt en weggestopt en ben bang dat als dat naar boven komt dat het zoveel tijd en pijn kost daar wil ik niet aan beginnen.
het systeem van de deksel op de beerput beviel me wel, alleen is nu de deksel op een kier gaan staan en ik wil m dichtschuiven maar dat lukt niet....
heb vanaf mijn 12e zoveel meegemaakt en weggestopt en ben bang dat als dat naar boven komt dat het zoveel tijd en pijn kost daar wil ik niet aan beginnen.
het systeem van de deksel op de beerput beviel me wel, alleen is nu de deksel op een kier gaan staan en ik wil m dichtschuiven maar dat lukt niet....
zondag 1 februari 2009 om 23:53
Hoe komt het dat pappa niet meer terugkomt? Ik ken je verhaal verder niet, maar dat is wel een essentiele vraag als het gaat om hoe je kinderen hier mee kunnen dealen. Is hun vader overleden?
Wat er ook gebeurd is, je kinderen en jij zullen een manier moeten vinden om daar mee om te gaan. Heb je daar hulp bij?
Wat er ook gebeurd is, je kinderen en jij zullen een manier moeten vinden om daar mee om te gaan. Heb je daar hulp bij?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 1 februari 2009 om 23:54
quote:Digitalis schreef op 01 februari 2009 @ 23:51:
Geef ze een collectief mobieltje. Schrijf je kids in een brief dat jij hen nooit zult verlaten. Ze zijn jouw verlengstuk. Je leeft voor hen.
dieg... mooie woorden
ik heb het gevoel dat ik nu overleef voor hen....ik leef niet echt.
als ik de meiden niet had gehad ging het nu een stuk slechter met me...dat weet ik zeker
Geef ze een collectief mobieltje. Schrijf je kids in een brief dat jij hen nooit zult verlaten. Ze zijn jouw verlengstuk. Je leeft voor hen.
dieg... mooie woorden
ik heb het gevoel dat ik nu overleef voor hen....ik leef niet echt.
als ik de meiden niet had gehad ging het nu een stuk slechter met me...dat weet ik zeker
zondag 1 februari 2009 om 23:55
quote:Poezewoes schreef op 01 februari 2009 @ 23:53:
Hoe komt het dat pappa niet meer terugkomt? Ik ken je verhaal verder niet, maar dat is wel een essentiele vraag als het gaat om hoe je kinderen hier mee kunnen dealen. Is hun vader overleden?
Wat er ook gebeurd is, je kinderen en jij zullen een manier moeten vinden om daar mee om te gaan. Heb je daar hulp bij?
hun vader is idd heel erg onverwacht overleden.
dat heeft bij hun zo'n impact gehad dat ze in het begin al in paniek waren als ik naar de wc ging zonder het te melden...
we hebben geen hulp, ben niet zo van de hulpverlening, maar denk dat t nu wel eens tijd wordt.....
Hoe komt het dat pappa niet meer terugkomt? Ik ken je verhaal verder niet, maar dat is wel een essentiele vraag als het gaat om hoe je kinderen hier mee kunnen dealen. Is hun vader overleden?
Wat er ook gebeurd is, je kinderen en jij zullen een manier moeten vinden om daar mee om te gaan. Heb je daar hulp bij?
hun vader is idd heel erg onverwacht overleden.
dat heeft bij hun zo'n impact gehad dat ze in het begin al in paniek waren als ik naar de wc ging zonder het te melden...
we hebben geen hulp, ben niet zo van de hulpverlening, maar denk dat t nu wel eens tijd wordt.....
zondag 1 februari 2009 om 23:58
quote:mamalief schreef op 01 februari 2009 @ 23:51:
buiten dat....ben ik gewoon een schijtluis die niet teveel in haar gedachten en gevoelens wil zitten wroeten uit angst wat er naar bovenkomt....
heb vanaf mijn 12e zoveel meegemaakt en weggestopt en ben bang dat als dat naar boven komt dat het zoveel tijd en pijn kost daar wil ik niet aan beginnen.
het systeem van de deksel op de beerput beviel me wel, alleen is nu de deksel op een kier gaan staan en ik wil m dichtschuiven maar dat lukt niet....
Heb je je wel eens laten informeren over dagbehandeling? Jouw angsten (voor die pijn en controle verlies etc.) zijn mij bekend en op dagbehandeling zéker!
Laat het balletje rollen (hulpverleningstraject). Je hoeft het vanaf dan niet meer alleen te doen en ook al die dingen waar je nu als berg tegeop zit vallen dan als een puzzelstukje in elkaar.
Maar je moet wel zelf de eerste zwengel geven.
Joh, ga lekker slapen zometeen (moet wel lukken toch met die alcohol en pilletjes) en morgen is weer een nieuwe dag (kijkt ook altijd anders dan de avond/nacht). Klim in de telefoon, schrijf op/print uit wat je zoekt (nav dit topic) en begin dat eerste gesprek met hulpverlening. Vanuit daar kan er veel gaan rollen en schuiven en dat kan een grote opluchting zijn (jij die het niet meer alleen hoeft te doen).
Weltrusten!
buiten dat....ben ik gewoon een schijtluis die niet teveel in haar gedachten en gevoelens wil zitten wroeten uit angst wat er naar bovenkomt....
heb vanaf mijn 12e zoveel meegemaakt en weggestopt en ben bang dat als dat naar boven komt dat het zoveel tijd en pijn kost daar wil ik niet aan beginnen.
het systeem van de deksel op de beerput beviel me wel, alleen is nu de deksel op een kier gaan staan en ik wil m dichtschuiven maar dat lukt niet....
Heb je je wel eens laten informeren over dagbehandeling? Jouw angsten (voor die pijn en controle verlies etc.) zijn mij bekend en op dagbehandeling zéker!
Laat het balletje rollen (hulpverleningstraject). Je hoeft het vanaf dan niet meer alleen te doen en ook al die dingen waar je nu als berg tegeop zit vallen dan als een puzzelstukje in elkaar.
Maar je moet wel zelf de eerste zwengel geven.
Joh, ga lekker slapen zometeen (moet wel lukken toch met die alcohol en pilletjes) en morgen is weer een nieuwe dag (kijkt ook altijd anders dan de avond/nacht). Klim in de telefoon, schrijf op/print uit wat je zoekt (nav dit topic) en begin dat eerste gesprek met hulpverlening. Vanuit daar kan er veel gaan rollen en schuiven en dat kan een grote opluchting zijn (jij die het niet meer alleen hoeft te doen).
Weltrusten!
maandag 2 februari 2009 om 00:15
Falen? Hoe kom je daar nu bij! Als je hulp in kunt schakelen is dat juist een teken van kracht, van willen overleven, van die hand pakken die je wordt aangereikt! Gebruik maken van je mogelijkheden.
Moeders die zien dat ze het zelf even niet redden en dan vragen om hulp, zijn hele goede moeders. Want dan doe je toch wat goed is voor je kinderen?
Meisje, jij moet overeind blijven, je bent nodig. Niet alleen voor je kinderen, ook voor de wereld. De wereld is mooier met jou erin hoor. En als je zelf even niet overeind kan blijven dan vraag je anderen om je even te stutten. Familie, vrienden én professionele hulpverleners. Wat je maar nodig hebt. Daar zijn ze voor. Als je dat niet meer van elkaar mag vragen als mensen, dan kunnen we beter de hele maatschappij maar opdoeken toch?
Moeders die zien dat ze het zelf even niet redden en dan vragen om hulp, zijn hele goede moeders. Want dan doe je toch wat goed is voor je kinderen?
Meisje, jij moet overeind blijven, je bent nodig. Niet alleen voor je kinderen, ook voor de wereld. De wereld is mooier met jou erin hoor. En als je zelf even niet overeind kan blijven dan vraag je anderen om je even te stutten. Familie, vrienden én professionele hulpverleners. Wat je maar nodig hebt. Daar zijn ze voor. Als je dat niet meer van elkaar mag vragen als mensen, dan kunnen we beter de hele maatschappij maar opdoeken toch?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 2 februari 2009 om 01:47
lieve post poes maar de wereld mooier met mij?
ik heb het gevoel dat ik er alleen nog maar ben voor mijn kinderen, de rest kan wel zonder mij.
dat is ook het enige waarvoor ik door ga, mijn meiden.
als die er niet waren ging het heel anders met me.
ik weet wel dat t anders moet en dat ik hulp moet zoeken maar ik doe het nooit.
en als ik eens aan de bel trek zegt men dat t wel meevalt omdat ik zo goed kan toneelspelen, niemand weet hoe t echt met me gaat.
is iets wat ik heb overgehouden aan voeger, toen iedereen het slechter had dan ik en ik de sterkste dacht te moeten zijn, dat zit er zo in dat ik dat niet los kan laten.
eerst thuis was dat zo, toen later met mijn man met bps, ik ben altijd maar de sterke, zorgende partij.
dat zit erin en en het is moeilijk toe te geven dat ik ook wel eens zorg nodig heb.
ik heb het gevoel dat ik er alleen nog maar ben voor mijn kinderen, de rest kan wel zonder mij.
dat is ook het enige waarvoor ik door ga, mijn meiden.
als die er niet waren ging het heel anders met me.
ik weet wel dat t anders moet en dat ik hulp moet zoeken maar ik doe het nooit.
en als ik eens aan de bel trek zegt men dat t wel meevalt omdat ik zo goed kan toneelspelen, niemand weet hoe t echt met me gaat.
is iets wat ik heb overgehouden aan voeger, toen iedereen het slechter had dan ik en ik de sterkste dacht te moeten zijn, dat zit er zo in dat ik dat niet los kan laten.
eerst thuis was dat zo, toen later met mijn man met bps, ik ben altijd maar de sterke, zorgende partij.
dat zit erin en en het is moeilijk toe te geven dat ik ook wel eens zorg nodig heb.
maandag 2 februari 2009 om 07:25
quote:extrahalo schreef op 01 februari 2009 @ 22:44:
Zowieso: heel veel mensen hebben bv als ze op een hoog gebouw staan "wat als ik er nou vanaf stap?" En dat betekent meestal niets behalve een gedachtenflits.
Maar omdat je medicijnen slikt (alprazolam=xanax=benzodiazepine=rustgever) zou ik het dus wel aankaarten zoals ik al zei.idd, zijn intrusies, die ieder mens heeft. gr suuz
Zowieso: heel veel mensen hebben bv als ze op een hoog gebouw staan "wat als ik er nou vanaf stap?" En dat betekent meestal niets behalve een gedachtenflits.
Maar omdat je medicijnen slikt (alprazolam=xanax=benzodiazepine=rustgever) zou ik het dus wel aankaarten zoals ik al zei.idd, zijn intrusies, die ieder mens heeft. gr suuz
maandag 2 februari 2009 om 07:40
maandag 2 februari 2009 om 08:58
Hé, Bad Ass Mom,
Ik heb niet de reacties gelezen, dus waarschijnlijk is dit een megaverpakking mosterd.
Hoef je niet van te schrikken. Ik heb dat soort gedachten wel vaker. Maar het is maar een gedachte, een soort fantasie. Net zo iets als, als ik de postcodeloterij win, ben ik van allle narigheid af.
Gewoon, moe van de stress en de druk van problemen die maar niet opgelost lijken te worden. Een mens kan soms zo ontzettend moe zijn van het leven. En dan fantaseren over het eeuwige niets.
Je schrok, dus, de kans dat je het ook echt wil is er niet. Kop op, alles gaat over, ook dit.
Ik heb niet de reacties gelezen, dus waarschijnlijk is dit een megaverpakking mosterd.
Hoef je niet van te schrikken. Ik heb dat soort gedachten wel vaker. Maar het is maar een gedachte, een soort fantasie. Net zo iets als, als ik de postcodeloterij win, ben ik van allle narigheid af.
Gewoon, moe van de stress en de druk van problemen die maar niet opgelost lijken te worden. Een mens kan soms zo ontzettend moe zijn van het leven. En dan fantaseren over het eeuwige niets.
Je schrok, dus, de kans dat je het ook echt wil is er niet. Kop op, alles gaat over, ook dit.
maandag 2 februari 2009 om 09:06
gedachten in je hoofd zijn vrij, je kan in je hoofd heel veel verschillende en soms ook hele vreemde of rare gedachten in je hoofd hebben...
Sta er maar niet te veel bij stil en schrik er maar niet te erg van.
Een mens maakt tegenwoordig in zijn of haar leven erg veel mee, en daardoor kan het soms komen dat je het allemaal even te veel wordt... iedereen heeft wel eens van die gedachten..
Je kan er rustig met een bekende van je over praten hoor, ik denk niet dat hun er vreemd van op zullen kijken.
Voel je maar niet alleen met je gedachten, ik denk dat er meer mensen herkenning van zullen hebben , dan dat jij verwacht!
het komt allemaal wel weer goed.
Misschien wel even oppassen met de combi drank en pillen.
Soms kunnen medicijnen wel bijwerkingen hebben, zoals nachtmerries of gedachten waar je niet altijd even blij van wordt.
groetjes!
Sta er maar niet te veel bij stil en schrik er maar niet te erg van.
Een mens maakt tegenwoordig in zijn of haar leven erg veel mee, en daardoor kan het soms komen dat je het allemaal even te veel wordt... iedereen heeft wel eens van die gedachten..
Je kan er rustig met een bekende van je over praten hoor, ik denk niet dat hun er vreemd van op zullen kijken.
Voel je maar niet alleen met je gedachten, ik denk dat er meer mensen herkenning van zullen hebben , dan dat jij verwacht!
het komt allemaal wel weer goed.
Misschien wel even oppassen met de combi drank en pillen.
Soms kunnen medicijnen wel bijwerkingen hebben, zoals nachtmerries of gedachten waar je niet altijd even blij van wordt.
groetjes!
maandag 2 februari 2009 om 09:14
maandag 2 februari 2009 om 09:16
Sorry, ook ik wijs de 'intrusie' theorie af in dit geval.
Ik ben zelf zes jaar lang depressief geweest en heb drie zelfmoordpogingen gedaan. Dat begon ook met gedachten aan rust en niet meer wakker worden en dat zijn heus geen gedachten als 'hoe zou het zijn om....' Dat is meer iets voor nu ik dolgelukkig ben, achterop een motor zit, 120 km per uur rijdt en denk 'als ik nu loslaat dan......'
Een heel verschil lijkt me.
Goed dat je naar een dokter gaat Mamalief. Ik ben het met je eens, het is tijd voor de hulpverlening.
Ik ben zelf zes jaar lang depressief geweest en heb drie zelfmoordpogingen gedaan. Dat begon ook met gedachten aan rust en niet meer wakker worden en dat zijn heus geen gedachten als 'hoe zou het zijn om....' Dat is meer iets voor nu ik dolgelukkig ben, achterop een motor zit, 120 km per uur rijdt en denk 'als ik nu loslaat dan......'
Een heel verschil lijkt me.
Goed dat je naar een dokter gaat Mamalief. Ik ben het met je eens, het is tijd voor de hulpverlening.
maandag 2 februari 2009 om 09:19
Mammalief,
je kan geen weken weg, maar kun je wel één keer in de week iets voor jezelf doen? Iets dat je leuk vindt?
Een cursus zingen, dansen, tekenen, fotograferen?
Hardlopen, sporten, fitness, vechtsport?
Iets om een uur in de week alleen aan jezelf te denken en je hersens op een andere manier te gebruiken dan zorgen.
je kan geen weken weg, maar kun je wel één keer in de week iets voor jezelf doen? Iets dat je leuk vindt?
Een cursus zingen, dansen, tekenen, fotograferen?
Hardlopen, sporten, fitness, vechtsport?
Iets om een uur in de week alleen aan jezelf te denken en je hersens op een andere manier te gebruiken dan zorgen.
maandag 2 februari 2009 om 09:46
inderdaad, dit zijn heel normale gedachten , waarschijnlijk mag je ze ook nog niet hebben van jezelf, waardoor je nog meer gaat malen. Iedereen denkt dit wel eens hoor! Maak je daar niet druk om. Dat je verder niet lekker zit, daarvoor moet je even kijken naar de oorzaak, maar maak je niet druk om die gedachten!!
maandag 2 februari 2009 om 09:55
quote:intiem schreef op 01 februari 2009 @ 23:07:
[...]
Ben dit niet echt met je eens. Maar goed, niet om er een discussie op na te houden hoor. Maar ik wil even vertellen dat ik dit zelf opvat als een pré suicidale gedachtengang.
Ik vind nl. dat er een groot verschil zit tussen uit een soort nieuwsgierigheid/dwangmatigheid (bij grote hoogte oid) denken over die 'magische grens' tussen leven en dood, de wat als vragen. De vragen over wie zullen er bij mijn begrafenis zijn. Het is een soort morbide gedachtengang die normaal en vast ook vaak voorkomt.
De gedachten zoals -ik denk dat- TO die heeft, gaan weer een stapje verder. Er kan nl. op een diep niveau best wel een (kortdurend) verlangen zijn naar niet meer willen leven. Of althans, beter uitgelegd, niet meer willen leven met de stress, de omstandigheden, het gevecht dat je ertegen moet leveren, etc.
Ik vind jouw verklaring iets te luchtig. Niet om het zwaarder te maken dan het is, want dat hoeft ook weer niet. Maar ik vind het vaak wel een veelzeggende gedachte over iemands situatie. En dat vind ik het bij jouw uitleg (intrusies) niet.
Ik up dit effe, want er wordt nogal vaak gerefereerd naar intrusies oid en dat vind ik gewoon niet kloppen.
Mamalief, ga je vandaag wel contact opnemen, ook al voelt het misschien een beetje overdreven hoe je er gister bijzat? Ten minste, dat kon ik mezelf heel lang wijsmaken. De avond (of vele avonden achter elkaar) ervoor de ogen uit mijn kop janken, het allemaal niet meer zien zitten, en alles wat erbij komt kijken en dan met de nuchterheid en de practische dingen van de dag -in jouw geval zeker met de zorg voor je kinderen- het maar weer aanstelleritis vinden van jezelf, terwijl je toch zo verschrikkelijk hard blijft vastlopen.
Dus wat je gister dacht en de beslissingen die je had genomen ook nu aan vast blijven houden hoor!
[...]
Ben dit niet echt met je eens. Maar goed, niet om er een discussie op na te houden hoor. Maar ik wil even vertellen dat ik dit zelf opvat als een pré suicidale gedachtengang.
Ik vind nl. dat er een groot verschil zit tussen uit een soort nieuwsgierigheid/dwangmatigheid (bij grote hoogte oid) denken over die 'magische grens' tussen leven en dood, de wat als vragen. De vragen over wie zullen er bij mijn begrafenis zijn. Het is een soort morbide gedachtengang die normaal en vast ook vaak voorkomt.
De gedachten zoals -ik denk dat- TO die heeft, gaan weer een stapje verder. Er kan nl. op een diep niveau best wel een (kortdurend) verlangen zijn naar niet meer willen leven. Of althans, beter uitgelegd, niet meer willen leven met de stress, de omstandigheden, het gevecht dat je ertegen moet leveren, etc.
Ik vind jouw verklaring iets te luchtig. Niet om het zwaarder te maken dan het is, want dat hoeft ook weer niet. Maar ik vind het vaak wel een veelzeggende gedachte over iemands situatie. En dat vind ik het bij jouw uitleg (intrusies) niet.
Ik up dit effe, want er wordt nogal vaak gerefereerd naar intrusies oid en dat vind ik gewoon niet kloppen.
Mamalief, ga je vandaag wel contact opnemen, ook al voelt het misschien een beetje overdreven hoe je er gister bijzat? Ten minste, dat kon ik mezelf heel lang wijsmaken. De avond (of vele avonden achter elkaar) ervoor de ogen uit mijn kop janken, het allemaal niet meer zien zitten, en alles wat erbij komt kijken en dan met de nuchterheid en de practische dingen van de dag -in jouw geval zeker met de zorg voor je kinderen- het maar weer aanstelleritis vinden van jezelf, terwijl je toch zo verschrikkelijk hard blijft vastlopen.
Dus wat je gister dacht en de beslissingen die je had genomen ook nu aan vast blijven houden hoor!
maandag 2 februari 2009 om 10:09
Ik heb ooit eens in psychologie magazine gelezen dat dit soort gedachtes vrij normaal zijn. Erge dingen die kunnen gebeuren schieten dan heel snel door je hoofd en daar schrik je vervolgens van. Dit schijnt, volgens het artikel in psychologie, je scherp te houden op wat wel en niet kan en je vooral ook te doen beseffen wat je hébt en wat je kan missen. Je test als het ware situaties in je hoofd en bedenkt je vervolgens dat dat toch wel heel erg naar zou zijn.
Andere bekende voorbeelden zijn: op een perron staan en dat het door je heen flitst dat je voor de trein springt of zelfs iemand anders voor de trein duwt, op een balkon staan en naar beneden de diepte in gluren, in een auto zitten en de vangrail even checken in gedachten. Was volgens het artikel allemaal vrij normaal hoor.
Andere bekende voorbeelden zijn: op een perron staan en dat het door je heen flitst dat je voor de trein springt of zelfs iemand anders voor de trein duwt, op een balkon staan en naar beneden de diepte in gluren, in een auto zitten en de vangrail even checken in gedachten. Was volgens het artikel allemaal vrij normaal hoor.
maandag 2 februari 2009 om 10:27
Ik denk dat het wel goed is (maar niet leuk, dat begrijp ik ) dat die deksel er niet meer op wil. Ik begrijp je wens maar aan de andere kant blijf je dan altijd het risico houden dat het verleden wakker wordt op onverwachte momenten waarop je het juist niet kunt gebruiken en het je weer in je kont bijt.
Het is geen falen om hulp te zoeken. Je hebt veel meegemaakt, het is pijnlijk en moeilijk om te beginnen met uitzoeken en opruimen. Maar tegelijkertijd bevrijdend. Je wordt er lichter en vrolijker van. Dat lijkt nu nog niet zo en dat snap ik. Maar het is echt zo.
Ik ken de gedachte die je had in bad. Maar al te goed. En het is idd een wake up call. Met moeite overleven kan veranderen in echt leven. En dan is het leven alsnog soms gewoon zwaar en kut (en ik denk nog steeds nog weleens: "Wat zou het heerlijk zijn om er gewoon even niet meer te zijn." maar het is nu van voorbijgaande aard en ik accepteer het maar gewoon, is niet zo gek wanneer het een flinke tijd zwaar en stressvol is). Maar het breekt me niet meer. Dat gun ik jou ook.
Weglopen van jezelf lukt op een gegeven moment niet meer. Dan kun je maar het beste met jezelf meelopen en kijken waar je uitkomt. En je hoeft het niet alleen te doen, ik zou zeker goede hulp erbij zoeken. Ik begrijp dat je juist niet meer wil "moeten". En dan moet je weer hulp zoeken en dingen regelen. Maar misschien helpt het om te denken: ik mag hulp zoeken. Ik hoef het niet langer alleen te doen. Ik hoef niet meer altijd sterk te zijn. Ik mag kwetsbaar en ellendig zijn. En ik kom er wel weer uit wanneer het de tijd daarvoor is.
Dikke .
Het is geen falen om hulp te zoeken. Je hebt veel meegemaakt, het is pijnlijk en moeilijk om te beginnen met uitzoeken en opruimen. Maar tegelijkertijd bevrijdend. Je wordt er lichter en vrolijker van. Dat lijkt nu nog niet zo en dat snap ik. Maar het is echt zo.
Ik ken de gedachte die je had in bad. Maar al te goed. En het is idd een wake up call. Met moeite overleven kan veranderen in echt leven. En dan is het leven alsnog soms gewoon zwaar en kut (en ik denk nog steeds nog weleens: "Wat zou het heerlijk zijn om er gewoon even niet meer te zijn." maar het is nu van voorbijgaande aard en ik accepteer het maar gewoon, is niet zo gek wanneer het een flinke tijd zwaar en stressvol is). Maar het breekt me niet meer. Dat gun ik jou ook.
Weglopen van jezelf lukt op een gegeven moment niet meer. Dan kun je maar het beste met jezelf meelopen en kijken waar je uitkomt. En je hoeft het niet alleen te doen, ik zou zeker goede hulp erbij zoeken. Ik begrijp dat je juist niet meer wil "moeten". En dan moet je weer hulp zoeken en dingen regelen. Maar misschien helpt het om te denken: ik mag hulp zoeken. Ik hoef het niet langer alleen te doen. Ik hoef niet meer altijd sterk te zijn. Ik mag kwetsbaar en ellendig zijn. En ik kom er wel weer uit wanneer het de tijd daarvoor is.
Dikke .
