Psyche
alle pijlers
help!! zo van mezelf geschrokken!!!
zondag 1 februari 2009 om 22:32
pfffff wat ben ik geschrokken van mezelf.
ik zou vanavond in bad en daarna eens vroeg op bed, is wel goed voor een keertje dacht ik.
ex was nog even langs geweest om iets te brengen en daarna ging ik lekker met een boekje en n borrel in bad.
nou do ik altijd mijn haar natmaken om te wasen gewoon onder water en toen ik zo met mijn hoofd in t bad lag dacht ik ineens: wat als ik zo blijf liggen....ben ikvan alle ellende af....
damn wat schrok ik van mezelf, ik heb nog nooit zoiets gedacht en wil ik ook niet ik heb verdorie drie kleine kinderen in bed liggen die afhankelijk van me zijn.
komt het nou doordat ik helemaal op ben nu, komt het door de pillen die ik slik (alprazolam) ik schrok me wild en kon ook niet meer rustig liggen, ben dr maar weer uitgegaan, me nog een borrel ingeschonken en de pc weer aangedaan.
een vriendin of mn moeder durf ik dit niet te vertellen maar moest even mijn verhaal kwijt vandaar dat ik t hier maar neertik.
vraag: kan je door die pillen zulke gedachten hebben?
heeft iemand dit ook wel eens gehad, zomaar zo'n gedachte terwijl je het echt niet wilt?
pfff ik ben dr even helemaal vanaf....
ik zou vanavond in bad en daarna eens vroeg op bed, is wel goed voor een keertje dacht ik.
ex was nog even langs geweest om iets te brengen en daarna ging ik lekker met een boekje en n borrel in bad.
nou do ik altijd mijn haar natmaken om te wasen gewoon onder water en toen ik zo met mijn hoofd in t bad lag dacht ik ineens: wat als ik zo blijf liggen....ben ikvan alle ellende af....
damn wat schrok ik van mezelf, ik heb nog nooit zoiets gedacht en wil ik ook niet ik heb verdorie drie kleine kinderen in bed liggen die afhankelijk van me zijn.
komt het nou doordat ik helemaal op ben nu, komt het door de pillen die ik slik (alprazolam) ik schrok me wild en kon ook niet meer rustig liggen, ben dr maar weer uitgegaan, me nog een borrel ingeschonken en de pc weer aangedaan.
een vriendin of mn moeder durf ik dit niet te vertellen maar moest even mijn verhaal kwijt vandaar dat ik t hier maar neertik.
vraag: kan je door die pillen zulke gedachten hebben?
heeft iemand dit ook wel eens gehad, zomaar zo'n gedachte terwijl je het echt niet wilt?
pfff ik ben dr even helemaal vanaf....
maandag 2 februari 2009 om 11:03
Meid, wat kun je een deprimerende gedachten hebben he?
Maar zelfs hier op het forum laat je een indruk achter bij je medeforummers, willen die praten met je, kennen die in meer of mindere mate je verhaal, dus je doet er wel toe in dit leven en niet alleen voor de kinderen.
Hoe is het eigenlijk met je verdere netwerk? Heb je dat?
Zo niet, ik ook niet heel veel, tijd om er voorzichtig aan te gaan bouwen dan. Je hebt er nog een heel leven de tijd voor.
Hoog tijd om aan de slag te gaan met je depressie/stress/whatever.
Wat Intiem zegt klopt: je moet wel duidelijk aangeven dat het je echt boven het hoofd groeit nu. Dan zijn er mogelijkheden voor hulp zoals bijvoorbeeld gezinsverzorging en natuurlijk je eigen therapie. Duurt allemaal even, maar het kan. En voel je er niet te groot voor, je bent alleen en je hebt nog best wel jonge kinderen rondlopen.
Ook zijn jouw kinderen best in staat om te wennen aan laten we zeggen een avond per week oppas, of een dag per weekend (daar heb je meer aan). Zeker als het om een vertrouwd persoon gaat die ze graag zien. Ik denk dat je aan zo'n ritme ook meer hebt dan aan een weekje of een weekendje er tussenuit, want als je terugkomt valt de harde werkelijkheid weer net zo rauw op je dak.
Hoop dat je bij het nuchtere daglicht inderdaad een afspraak met de huisarts hebt gemaakt. En dat je die vertelt hoe ontzettend uitgeput je je nu voelt.
Maar zelfs hier op het forum laat je een indruk achter bij je medeforummers, willen die praten met je, kennen die in meer of mindere mate je verhaal, dus je doet er wel toe in dit leven en niet alleen voor de kinderen.
Hoe is het eigenlijk met je verdere netwerk? Heb je dat?
Zo niet, ik ook niet heel veel, tijd om er voorzichtig aan te gaan bouwen dan. Je hebt er nog een heel leven de tijd voor.
Hoog tijd om aan de slag te gaan met je depressie/stress/whatever.
Wat Intiem zegt klopt: je moet wel duidelijk aangeven dat het je echt boven het hoofd groeit nu. Dan zijn er mogelijkheden voor hulp zoals bijvoorbeeld gezinsverzorging en natuurlijk je eigen therapie. Duurt allemaal even, maar het kan. En voel je er niet te groot voor, je bent alleen en je hebt nog best wel jonge kinderen rondlopen.
Ook zijn jouw kinderen best in staat om te wennen aan laten we zeggen een avond per week oppas, of een dag per weekend (daar heb je meer aan). Zeker als het om een vertrouwd persoon gaat die ze graag zien. Ik denk dat je aan zo'n ritme ook meer hebt dan aan een weekje of een weekendje er tussenuit, want als je terugkomt valt de harde werkelijkheid weer net zo rauw op je dak.
Hoop dat je bij het nuchtere daglicht inderdaad een afspraak met de huisarts hebt gemaakt. En dat je die vertelt hoe ontzettend uitgeput je je nu voelt.
maandag 2 februari 2009 om 12:47
zo, maar weer even regeren.
ik heb de hele ochtend geslapen, deed me even goed.
ik ga straks om kwart over twee naar de huisarts, heb maar een dubbele afspraak gemaakt want ik denk dat ik wel even tijd nodig heb om alles te vertellen.
de tip van 1x per week tijd om te doen wat ik leuk vind is een goeie, denk dat ik ga proberen om dat in te voeren al is mijn leger aan oppassen niet zo groot.
eigenlijk alleen opa en oma aan papa's kant en die gaan ook al twee keer in de week mee naar zwemles dus die hebben het er al druk mee.
ik zal wel eens even om me heen gaan vragen, daar ben ik tegenwoordig ook beter in, mensen vragen opm hulp.
nou, ga even eten met de meiden en dan zo naar de dokter, ik kom straks wel er even terug!
liefs, mamalief
ik heb de hele ochtend geslapen, deed me even goed.
ik ga straks om kwart over twee naar de huisarts, heb maar een dubbele afspraak gemaakt want ik denk dat ik wel even tijd nodig heb om alles te vertellen.
de tip van 1x per week tijd om te doen wat ik leuk vind is een goeie, denk dat ik ga proberen om dat in te voeren al is mijn leger aan oppassen niet zo groot.
eigenlijk alleen opa en oma aan papa's kant en die gaan ook al twee keer in de week mee naar zwemles dus die hebben het er al druk mee.
ik zal wel eens even om me heen gaan vragen, daar ben ik tegenwoordig ook beter in, mensen vragen opm hulp.
nou, ga even eten met de meiden en dan zo naar de dokter, ik kom straks wel er even terug!
liefs, mamalief
anoniem_15696 wijzigde dit bericht op 02-02-2009 13:39
Reden: ja poes, zelfs zonder drank maak ik foutjes...
Reden: ja poes, zelfs zonder drank maak ik foutjes...
% gewijzigd
maandag 2 februari 2009 om 13:56
Lieve mamalief, wat fijn dat je zo open bent, heb namelijk ook wel eens hetzelfde gevoel..voel me ook verdrietig en heb ook van die nare gedachten dan (overigens meer last van in mijn maandelijkse periode) en herken wat jij zegt over je gevoel wegstoppen...heb altijd doorgeleefd, zorgen voor anderen, altijd de vrolijke meid, altijd opgewekt en positief, vooral doorgaan, maar het lukt me niet meer..ik laat mijn verdriet toe alleen dan kan ik verder en ben vorig jaar begonnen me EMDR therapie en dat heeft me wel geholpen met de verwerking van dingen..
even kort: ik was 12 toen mijn vader MS kreeg en 16 toen hij overleed, ik was 19 toen mijn moeder leukemie kreeg en 26 toen zij overleed en dus ineens wees, 2 jaar geleden zwaar auto ongeluk, gelukkig goed opgeknapt en nu is 9 maanden geleden mijn relatie na 10 jaar uitgegaan omdat mijn ex verliefd werd op een ander, verhuisd en nu dus een nieuwe relatie met weduwnaar met drie meiden (wel een schat van een man en geweldige meiden)...pfoee mijn leven lijkt soms wel eens een slechte soap en dat ik dat hier zo schrijf is al heel wat!
Ben heel benieuwd wat je huisarts zegt en ik wil je even een hele dikke knuffel geven!!
even kort: ik was 12 toen mijn vader MS kreeg en 16 toen hij overleed, ik was 19 toen mijn moeder leukemie kreeg en 26 toen zij overleed en dus ineens wees, 2 jaar geleden zwaar auto ongeluk, gelukkig goed opgeknapt en nu is 9 maanden geleden mijn relatie na 10 jaar uitgegaan omdat mijn ex verliefd werd op een ander, verhuisd en nu dus een nieuwe relatie met weduwnaar met drie meiden (wel een schat van een man en geweldige meiden)...pfoee mijn leven lijkt soms wel eens een slechte soap en dat ik dat hier zo schrijf is al heel wat!
Ben heel benieuwd wat je huisarts zegt en ik wil je even een hele dikke knuffel geven!!
maandag 2 februari 2009 om 18:12
quote:intiem schreef op 01 februari 2009 @ 23:07:
[...]
Ben dit niet echt met je eens. Maar goed, niet om er een discussie op na te houden hoor. Maar ik wil even vertellen dat ik dit zelf opvat als een pré suicidale gedachtengang.
Ik vind nl. dat er een groot verschil zit tussen uit een soort nieuwsgierigheid/dwangmatigheid (bij grote hoogte oid) denken over die 'magische grens' tussen leven en dood, de wat als vragen. De vragen over wie zullen er bij mijn begrafenis zijn. Het is een soort morbide gedachtengang die normaal en vast ook vaak voorkomt.
De gedachten zoals -ik denk dat- TO die heeft, gaan weer een stapje verder. Er kan nl. op een diep niveau best wel een kortdurend verlangen zijn naar niet meer willen leven. Of lathans, beter uitgelegd, niet meer willen leven met de stress, de omstandigheden, het gevecht dat je ertegen moet leveren, etc.
Ik vind jouw verklaring iets te luchtig. Niet om het zwaarder te maken dan het is, want dat hoeft ook weer niet. Maar ik vind het vaak wel een veelzeggende gedachte over iemands situatie. En dat vind ik het bij jouw uitleg niet.daarom staat er dit ook nog achter....Maar...als je dit soort gedachten vaak hebt en het idee van de rust die het doodgaan zou geven je wel echt trekt, is het tijd om aan de bel te trekken. Hoewel regelmatige suicidegedachten nog niet direct een doodswens hoeven te betekenen en dit zelfs meestal ook niet zo is, is het wel een teken van een depressieve stemming. En je slikt natuurlijk niet voor niks al benzodiazepinen. Ik heb je andere topic niet gelezen, maar begrijp wel dat je het op het moment moeilijk hebt. Sterkte dus.
[...]
Ben dit niet echt met je eens. Maar goed, niet om er een discussie op na te houden hoor. Maar ik wil even vertellen dat ik dit zelf opvat als een pré suicidale gedachtengang.
Ik vind nl. dat er een groot verschil zit tussen uit een soort nieuwsgierigheid/dwangmatigheid (bij grote hoogte oid) denken over die 'magische grens' tussen leven en dood, de wat als vragen. De vragen over wie zullen er bij mijn begrafenis zijn. Het is een soort morbide gedachtengang die normaal en vast ook vaak voorkomt.
De gedachten zoals -ik denk dat- TO die heeft, gaan weer een stapje verder. Er kan nl. op een diep niveau best wel een kortdurend verlangen zijn naar niet meer willen leven. Of lathans, beter uitgelegd, niet meer willen leven met de stress, de omstandigheden, het gevecht dat je ertegen moet leveren, etc.
Ik vind jouw verklaring iets te luchtig. Niet om het zwaarder te maken dan het is, want dat hoeft ook weer niet. Maar ik vind het vaak wel een veelzeggende gedachte over iemands situatie. En dat vind ik het bij jouw uitleg niet.daarom staat er dit ook nog achter....Maar...als je dit soort gedachten vaak hebt en het idee van de rust die het doodgaan zou geven je wel echt trekt, is het tijd om aan de bel te trekken. Hoewel regelmatige suicidegedachten nog niet direct een doodswens hoeven te betekenen en dit zelfs meestal ook niet zo is, is het wel een teken van een depressieve stemming. En je slikt natuurlijk niet voor niks al benzodiazepinen. Ik heb je andere topic niet gelezen, maar begrijp wel dat je het op het moment moeilijk hebt. Sterkte dus.
maandag 2 februari 2009 om 18:21
ben bij de dokter geweest vanmiddag en het hele verhaal verteld, ik heb nu prozac gekregen ipv alprazolam.
hoop dat dat beter werkt en dat ik me gauw beter ga voelen.
verdere behandeling of therapie hoeft (nog) niet, als dit goed aanslaat komt de rest ook vanzelf goed.
als ik weer wat steviger in mijn schoenen sta kan ik alles weer goed aan en het systeem van de deksel weer op de beerput vondt ie nog niet zo gek, dat werkt beter bij mij dan praatsesseis bij een psych.
er is ook online GGZ dus zal dat misschien eens proberen als het toch te moeilijk wordt.
verder moest ik nu eerst vooral rust nemen en dingen voor mezelf aan doen.
en van me af blijven schrijven, dat deed ik al en helpt me echt.
(lees net in de bijsuiter dat er ook gewichtsverlies optreedt bij gebruik, kijk, elk nadeel heb z'n voordeel! )
hoop dat dat beter werkt en dat ik me gauw beter ga voelen.
verdere behandeling of therapie hoeft (nog) niet, als dit goed aanslaat komt de rest ook vanzelf goed.
als ik weer wat steviger in mijn schoenen sta kan ik alles weer goed aan en het systeem van de deksel weer op de beerput vondt ie nog niet zo gek, dat werkt beter bij mij dan praatsesseis bij een psych.
er is ook online GGZ dus zal dat misschien eens proberen als het toch te moeilijk wordt.
verder moest ik nu eerst vooral rust nemen en dingen voor mezelf aan doen.
en van me af blijven schrijven, dat deed ik al en helpt me echt.
(lees net in de bijsuiter dat er ook gewichtsverlies optreedt bij gebruik, kijk, elk nadeel heb z'n voordeel! )
maandag 2 februari 2009 om 18:31
~Sta echt met mijn bek vol tanden mamalief. Ja, zo krijg je de wereld wel aan de anti depressiva. Ik wil je niet blij maken met een dooie mus, want een groot deel van de mensen komt ongelooflijk aan, maar dat terzijde.
Ik zou dit niet slikken van een huisarts die zich gedraagt alsof hij psychiater is. Zo naar huis gestuurd worden met een AD waarvan je de bijwerkingen amper kent en met het kulverhaal dat je maar lekker moet blijven schrijven vooral de deksel erop moet houden. Echt, snap niet dat je daarmee akkoord gaat Mamalief! Ik zou acuut overstappen naar een andere huisarts waarschijnlijk. Zo ga je toch niet met mensen om GRRRRR
Ik zou dit niet slikken van een huisarts die zich gedraagt alsof hij psychiater is. Zo naar huis gestuurd worden met een AD waarvan je de bijwerkingen amper kent en met het kulverhaal dat je maar lekker moet blijven schrijven vooral de deksel erop moet houden. Echt, snap niet dat je daarmee akkoord gaat Mamalief! Ik zou acuut overstappen naar een andere huisarts waarschijnlijk. Zo ga je toch niet met mensen om GRRRRR
maandag 2 februari 2009 om 19:00
Tja, volgens mij zijn de richtlijnen bij psychische klachten tegenwoordig eerst paar weken afwachten, dan lichte interventies (cursussen e.d.) en pas als dat niets oplevert AD's maar dan wel in combi met therapie (Pillen en Praten)...
En hoewel ik praten ook niet heilig vind (bij mij hebben pillen altijd meer geholpen dan praten) vind ik dit inderdaad ook wel erg makkelijk van de huisarts.
AD zijn niet zomaar iets... maar soms helaas noodzakelijk.... Eigenlijk zou een psychiater ze moeten voorschrijven.. maar aangezien de gemiddelde wachttijd maanden is, en je vaak zolang niet kan wachten, snap ik dat huisartsen het ook wel voorschrijven. Maar dan verder helemaal niets???? Alleen een doosje pillen zonder een uitgebreid gesprek en goede voorlichting over die pillen????
En bovendien... is de diagnose depressie wel gesteld? Of is er voornamelijk sprake van overbelasting? AD's kunnen een goede steun in de rug zijn, maar sommige mensen hebben teveel last van bijwerkingen en dan is middel erger dan de kwaal.
Naast die AD moet er voor Mamalief in ieder geval heel veel rust en hersteltijd ingebouwd worden! En even geen alcohol hoor, tijdens de eerste weken van Prozac. Dat spul grijpt wel wat dieper in dan die kalmeringstabletjesen dan kun je er geen alcohol bij hebben.
Hou zelf ook van een borrel maar tijdens starten of ophogen AD, sta ik compleet droog!
Heeft de huisarts overigens wel verteld dat klachten eerste 2 weken kunnen toenemen?
En hoewel ik praten ook niet heilig vind (bij mij hebben pillen altijd meer geholpen dan praten) vind ik dit inderdaad ook wel erg makkelijk van de huisarts.
AD zijn niet zomaar iets... maar soms helaas noodzakelijk.... Eigenlijk zou een psychiater ze moeten voorschrijven.. maar aangezien de gemiddelde wachttijd maanden is, en je vaak zolang niet kan wachten, snap ik dat huisartsen het ook wel voorschrijven. Maar dan verder helemaal niets???? Alleen een doosje pillen zonder een uitgebreid gesprek en goede voorlichting over die pillen????
En bovendien... is de diagnose depressie wel gesteld? Of is er voornamelijk sprake van overbelasting? AD's kunnen een goede steun in de rug zijn, maar sommige mensen hebben teveel last van bijwerkingen en dan is middel erger dan de kwaal.
Naast die AD moet er voor Mamalief in ieder geval heel veel rust en hersteltijd ingebouwd worden! En even geen alcohol hoor, tijdens de eerste weken van Prozac. Dat spul grijpt wel wat dieper in dan die kalmeringstabletjesen dan kun je er geen alcohol bij hebben.
Hou zelf ook van een borrel maar tijdens starten of ophogen AD, sta ik compleet droog!
Heeft de huisarts overigens wel verteld dat klachten eerste 2 weken kunnen toenemen?
maandag 2 februari 2009 om 19:18
quote:intiem schreef op 02 februari 2009 @ 18:31:
~Sta echt met mijn bek vol tanden mamalief. Ja, zo krijg je de wereld wel aan de anti depressiva. Ik wil je niet blij maken met een dooie mus, want een groot deel van de mensen komt ongelooflijk aan, maar dat terzijde.
Ik zou dit niet slikken van een huisarts die zich gedraagt alsof hij psychiater is. Zo naar huis gestuurd worden met een AD waarvan je de bijwerkingen amper kent en met het kulverhaal dat je maar lekker moet blijven schrijven vooral de deksel erop moet houden. Echt, snap niet dat je daarmee akkoord gaat Mamalief! Ik zou acuut overstappen naar een andere huisarts waarschijnlijk. Zo ga je toch niet met mensen om GRRRRR
dit is juist een hele goede huisarts intiem,
hij kijkt naar wat voor iemand het beste helpt en dat is bij mij dus niet praten maar slikken.
we hebben samen besloten dat het zo het beste is, ik ben niet zomaar naar huis gestuurd met een doosje pilen hoor.
~Sta echt met mijn bek vol tanden mamalief. Ja, zo krijg je de wereld wel aan de anti depressiva. Ik wil je niet blij maken met een dooie mus, want een groot deel van de mensen komt ongelooflijk aan, maar dat terzijde.
Ik zou dit niet slikken van een huisarts die zich gedraagt alsof hij psychiater is. Zo naar huis gestuurd worden met een AD waarvan je de bijwerkingen amper kent en met het kulverhaal dat je maar lekker moet blijven schrijven vooral de deksel erop moet houden. Echt, snap niet dat je daarmee akkoord gaat Mamalief! Ik zou acuut overstappen naar een andere huisarts waarschijnlijk. Zo ga je toch niet met mensen om GRRRRR
dit is juist een hele goede huisarts intiem,
hij kijkt naar wat voor iemand het beste helpt en dat is bij mij dus niet praten maar slikken.
we hebben samen besloten dat het zo het beste is, ik ben niet zomaar naar huis gestuurd met een doosje pilen hoor.
maandag 2 februari 2009 om 19:21
Ook ik ben vrij geshockeerd door de actie van de ha. Pillen slikken en that's it? Raar. Ik heb zes jaar AD geslikt maar altijd in combinatie met gesprekken hoor. Anders heb je er toch niks aan?
Prozac is heel heftig spul en het duurt zes weken voor het doet wat het moet doen. Over twee weken beginnen de bijverschijnselen en dan kun je je nog rotter gaan voelen dan je je al voelde maar dat hoort er bij.
Je emoties vervlakken, zowel in de hoogte als in de laagte. Dun wordt je er niet van, mijn ervaring is dat je er van aankomt. Ik moet zeggen dat ik al 8 jaar van de AD af ben. Hopelijk is het veranderd in de tussentijd.
Hopelijk sta je wel onder controle van de huisarts. Tweewekelijks of zo.
Prozac is heel heftig spul en het duurt zes weken voor het doet wat het moet doen. Over twee weken beginnen de bijverschijnselen en dan kun je je nog rotter gaan voelen dan je je al voelde maar dat hoort er bij.
Je emoties vervlakken, zowel in de hoogte als in de laagte. Dun wordt je er niet van, mijn ervaring is dat je er van aankomt. Ik moet zeggen dat ik al 8 jaar van de AD af ben. Hopelijk is het veranderd in de tussentijd.
Hopelijk sta je wel onder controle van de huisarts. Tweewekelijks of zo.
maandag 2 februari 2009 om 19:36
ik heb ook geen depressie hoor, het is me gewoon even allemaal teveel, heb gevoelens waar ik niet mee om kan gaan en daarom krijg ik medicijnen.
de alprazolam daar werd ik lichamelijk heel erg moe van maar in mijn hoofd bleef het doormalen en dat moest nu net andersom zijn.
vandaar dat ik nu prozac heb gekregen, dat zou beter werken volgens de HA.
gesprekken hebben (nog) geen nut omdat ik daar niet aan toe ben, ik geef me ook niet bloot dan dus helpt het niks.
ik moet over vier weken weer terug komen bij de HA en als t niet goed gaat eerder.
de alprazolam daar werd ik lichamelijk heel erg moe van maar in mijn hoofd bleef het doormalen en dat moest nu net andersom zijn.
vandaar dat ik nu prozac heb gekregen, dat zou beter werken volgens de HA.
gesprekken hebben (nog) geen nut omdat ik daar niet aan toe ben, ik geef me ook niet bloot dan dus helpt het niks.
ik moet over vier weken weer terug komen bij de HA en als t niet goed gaat eerder.
maandag 2 februari 2009 om 19:47
Mamalief, ik blijf -ondanks je uitleg/cq. verdediging van je goede huisarts- versteld staan van zijn advies. Sorry, het zal vast een goede huisarts zijn op fysiek gebied. Maar dit is een advies van lik me vestje (en anders, leg het eens uit dan wat jullie hebben besproken).
Heb je voorlichting gehad over die medicijnen? Over de bijwerkingen, over de dosis, over het stoppen? Is er een diagnose gesteld? Wat wordt het beleid? Alleen maar pillen en geen practische hulp, terwijl je juist verlegen zit om rust. Hoe denk je die rust te gaan vinden als het de komende weken zelfs erger kan worden?
Ik vind het zelfs oprecht gevaarlijk dat hij dit zomaar voorschrijft. Weleens gehoord dat mensen juist suicidaal kunnen worden bij het slikken van AD.
Tja, jij staat er vierkant achter kennelijk. Ik kan je dan alleen maar succes wensen, want dan weet ik ook niet zo goed wat mijn toevoegingen zijn. Die gaan juist een hele andere kant op en jij doet de deksel d'rop theorie aanhangen. Dat mag, dat staat je vrij. Ik kan het zelfs begrijpen, omdat de diepte induiken juist heel eng kan zijn. Dat moet je ook niet 'zomaar' doen. Maar het radicaal afwijzen? Nee, dat begrijp ik niet.
Heb je voorlichting gehad over die medicijnen? Over de bijwerkingen, over de dosis, over het stoppen? Is er een diagnose gesteld? Wat wordt het beleid? Alleen maar pillen en geen practische hulp, terwijl je juist verlegen zit om rust. Hoe denk je die rust te gaan vinden als het de komende weken zelfs erger kan worden?
Ik vind het zelfs oprecht gevaarlijk dat hij dit zomaar voorschrijft. Weleens gehoord dat mensen juist suicidaal kunnen worden bij het slikken van AD.
Tja, jij staat er vierkant achter kennelijk. Ik kan je dan alleen maar succes wensen, want dan weet ik ook niet zo goed wat mijn toevoegingen zijn. Die gaan juist een hele andere kant op en jij doet de deksel d'rop theorie aanhangen. Dat mag, dat staat je vrij. Ik kan het zelfs begrijpen, omdat de diepte induiken juist heel eng kan zijn. Dat moet je ook niet 'zomaar' doen. Maar het radicaal afwijzen? Nee, dat begrijp ik niet.
maandag 2 februari 2009 om 19:53
Ik kijk er ook van op. Je geeft aan behoorlijk wat meegemaakt te hebben en niet alles verwerkt te hebben. Daardoor heb je het enorm zwaar en de kracht om verder te komen zit 'm dan juist in het verwerken van gevoelens en niet in het verstoppen van gevoelens (wat je met de pillen doet). Daarom vind ik het ook een erg slecht advies van de huisarts om niet ook verdere hulpverlening te zoeken.
De medicijnen helpen je misschien door je huidige moeilijke periode heen, maar het helpt de oorzaak niet wegnemen op lange termijn waardoor het ook weer terug kan komen. Alsjeblieft, neem in overweging om toch nog verdere hulp te zoeken. Probeer het gewoon een paar keer en mocht het echt helemaal niks zijn dan heb je het in ieder geval geprobeerd.
Wat je ook besluit te doen, heel erg veel sterkte en neem inderdaad regelmatig even die tijd helemaal alleen voor jezelf om iets leuks te doen!
De medicijnen helpen je misschien door je huidige moeilijke periode heen, maar het helpt de oorzaak niet wegnemen op lange termijn waardoor het ook weer terug kan komen. Alsjeblieft, neem in overweging om toch nog verdere hulp te zoeken. Probeer het gewoon een paar keer en mocht het echt helemaal niks zijn dan heb je het in ieder geval geprobeerd.
Wat je ook besluit te doen, heel erg veel sterkte en neem inderdaad regelmatig even die tijd helemaal alleen voor jezelf om iets leuks te doen!
maandag 2 februari 2009 om 19:59
Tja.... ik ben er het er wel mee eens dat op de langere termijn een AD veel meer (goeds) kan doen dan die alzolapram.
Ook kan ik begrijpen dat het wellicht nu niet het juiste moment voor therapie is... Therapie kan ook een boel onrust teweeg brengen en als je al zo uitgeput bent en overvol dan kan dat net teveel zijn.
Dus eerst stabiliseren en dan verder kijken hoeft op zich geen slecht idee te zijn.
Verergering van suicide gedachten kan een bijwerking zijn, maar komt gelukkig niet heel erg veel voor. het kan wat slechter gaan de eerste weken, maar als er eerst geen echte suicide gedachten zijn is kans op pogingen als bijwerking bij volwassenen volgens mij niet heel groot....
Ook kan ik begrijpen dat het wellicht nu niet het juiste moment voor therapie is... Therapie kan ook een boel onrust teweeg brengen en als je al zo uitgeput bent en overvol dan kan dat net teveel zijn.
Dus eerst stabiliseren en dan verder kijken hoeft op zich geen slecht idee te zijn.
Verergering van suicide gedachten kan een bijwerking zijn, maar komt gelukkig niet heel erg veel voor. het kan wat slechter gaan de eerste weken, maar als er eerst geen echte suicide gedachten zijn is kans op pogingen als bijwerking bij volwassenen volgens mij niet heel groot....
maandag 2 februari 2009 om 20:03
ik ben l verschillende keren bij verschillende hulpverleners geweest maar ik praat ze alleen maar naar de mond, weet precies wat ze horen willen en ja, dan helpt het niet he?
ik heb gewoon even een hulpmiddel nodig om deze heftige emoties te onderdrukken en dan gaat he twel weer goed.
zo is het altijd gegaan en zoiets als lefdesverdriet wat n de aanleiding is van waar ik nu inzit gaat mij er echt niet onderkrijgen, heb wel ergere dingen meegemaakt.
nu kwam alles ineens tegelijk, de tweede sterfdag van mijn man, verbroken relatie en ernstig zieke stiefvader. in 1 week tijd....
dat werd het me even teveel, heb geen depressie, geen trauma, alleen even teveel emoties in 1 keer.
zie ook niet in wat ik dan aan een therapeut heb, waar moet ik het over hebben dan met zo'n man/vrouw?
als ik straks weer rustig ben en mezelf weer onder controle heb gaat het wel weer goed.
ik heb gewoon even een hulpmiddel nodig om deze heftige emoties te onderdrukken en dan gaat he twel weer goed.
zo is het altijd gegaan en zoiets als lefdesverdriet wat n de aanleiding is van waar ik nu inzit gaat mij er echt niet onderkrijgen, heb wel ergere dingen meegemaakt.
nu kwam alles ineens tegelijk, de tweede sterfdag van mijn man, verbroken relatie en ernstig zieke stiefvader. in 1 week tijd....
dat werd het me even teveel, heb geen depressie, geen trauma, alleen even teveel emoties in 1 keer.
zie ook niet in wat ik dan aan een therapeut heb, waar moet ik het over hebben dan met zo'n man/vrouw?
als ik straks weer rustig ben en mezelf weer onder controle heb gaat het wel weer goed.
maandag 2 februari 2009 om 20:04
quote:hiltje schreef op 02 februari 2009 @ 19:59:
Tja.... ik ben er het er wel mee eens dat op de langere termijn een AD veel meer (goeds) kan doen dan die alzolapram.
Ook kan ik begrijpen dat het wellicht nu niet het juiste moment voor therapie is... Therapie kan ook een boel onrust teweeg brengen en als je al zo uitgeput bent en overvol dan kan dat net teveel zijn.Dus eerst stabiliseren en dan verder kijken hoeft op zich geen slecht idee te zijn.
Verergering van suicide gedachten kan een bijwerking zijn, maar komt gelukkig niet heel erg veel voor. het kan wat slechter gaan de eerste weken, maar als er eerst geen echte suicide gedachten zijn is kans op pogingen als bijwerking bij volwassenen volgens mij niet heel groot....dat ook ja, en als het dan ook nog niet echt nodig is wat zou ik me dan op de hals halen?
Tja.... ik ben er het er wel mee eens dat op de langere termijn een AD veel meer (goeds) kan doen dan die alzolapram.
Ook kan ik begrijpen dat het wellicht nu niet het juiste moment voor therapie is... Therapie kan ook een boel onrust teweeg brengen en als je al zo uitgeput bent en overvol dan kan dat net teveel zijn.Dus eerst stabiliseren en dan verder kijken hoeft op zich geen slecht idee te zijn.
Verergering van suicide gedachten kan een bijwerking zijn, maar komt gelukkig niet heel erg veel voor. het kan wat slechter gaan de eerste weken, maar als er eerst geen echte suicide gedachten zijn is kans op pogingen als bijwerking bij volwassenen volgens mij niet heel groot....dat ook ja, en als het dan ook nog niet echt nodig is wat zou ik me dan op de hals halen?
maandag 2 februari 2009 om 20:06
quote:mamalief schreef op 02 februari 2009 @ 20:03:
nu kwam alles ineens tegelijk, de tweede sterfdag van mijn man, verbroken relatie en ernstig zieke stiefvader. in 1 week tijd....
dat werd het me even teveel, heb geen depressie, geen trauma, alleen even teveel emoties in 1 keer.
Als je dit zo tegen de huisarts hebt verteld, begrijp ik niet dat je zulke sterke AD hebt gekregen...
Bij wat heftige emoties heb je aan een kalmeringstabletje namelijk wel genoeg.
Ongeloveloos.
nu kwam alles ineens tegelijk, de tweede sterfdag van mijn man, verbroken relatie en ernstig zieke stiefvader. in 1 week tijd....
dat werd het me even teveel, heb geen depressie, geen trauma, alleen even teveel emoties in 1 keer.
Als je dit zo tegen de huisarts hebt verteld, begrijp ik niet dat je zulke sterke AD hebt gekregen...
Bij wat heftige emoties heb je aan een kalmeringstabletje namelijk wel genoeg.
Ongeloveloos.
maandag 2 februari 2009 om 20:06
Hallo mamalief,
Medicatie kan helpen om jezelf weer op een soort 'basisniveau' te helpen waardoor je wat krachtiger wordt. Zo zie ik het. Want als je alleen maar in een zwart gat rondhangt, komt alles daar in terecht en hebben gesprekken, therapie, coaching, begeleiding etc. geen effect omdat je het niet kan koppelen aan je eigen kracht.
Zelf ben ik er wel voorstander van om ook medicatie te nemen onder begeleiding. Niet bij iedere psycholoog/coach hoef je op de bank om je verleden op te rakelen. Zelf ben ik coach en ik rocht me op het veranderen van patronen; dus eigenlijk jezelf helpen emotioneel volwassen te worden, de regie over je eigen leven in eigen hand te nemen. Toekomstgericht dus.
Dus kies een vorm van begeleiding die past bij jou en je behoeften. Het kan creatief zijn, lichaamsgericht, analytisch, diepgravend, helend, oplossingsgericht etc. Uiteindelijk gaat het erom dat je je eigen leven leidt en hier blij mee bent. Toch?
Medicatie kan helpen om jezelf weer op een soort 'basisniveau' te helpen waardoor je wat krachtiger wordt. Zo zie ik het. Want als je alleen maar in een zwart gat rondhangt, komt alles daar in terecht en hebben gesprekken, therapie, coaching, begeleiding etc. geen effect omdat je het niet kan koppelen aan je eigen kracht.
Zelf ben ik er wel voorstander van om ook medicatie te nemen onder begeleiding. Niet bij iedere psycholoog/coach hoef je op de bank om je verleden op te rakelen. Zelf ben ik coach en ik rocht me op het veranderen van patronen; dus eigenlijk jezelf helpen emotioneel volwassen te worden, de regie over je eigen leven in eigen hand te nemen. Toekomstgericht dus.
Dus kies een vorm van begeleiding die past bij jou en je behoeften. Het kan creatief zijn, lichaamsgericht, analytisch, diepgravend, helend, oplossingsgericht etc. Uiteindelijk gaat het erom dat je je eigen leven leidt en hier blij mee bent. Toch?
maandag 2 februari 2009 om 20:07
maandag 2 februari 2009 om 20:10
Mamalief, ik deel je mening wat betreft therapie. Wat ik nooit heb gedaan, maar wel zou willen, is lotgenotencontact. Niet opbieden tegen elkaar wie het zieligst is, maar gewoon, hoe mensen omgaan met bepaalde zaken, waar men tegenaan loopt, dat soort dingen.
Je weet dat ik BPS heb. Ik heb op fora rondgekeken, maar dat is vreselijk, ze bieden tegen elkaar op, geen greintje gevoel voor humor en zelfrelativering...not my cup of tea.
Zelfde met fora over automutilatie. Ze geven godverdegodver zelfs snijtips! Zien het als een identiteit. Daar word ik agressief van in ieder geval.
Kalmeringstabletjes kunnen wel eventjes helpen als je dreigt met je kop tegen de muur te lopen. Ik ben blij dat ik ze binnen handbereik heb (al doe ik soms maanden zonder). Soms moet er even een demper op een te heftige emotie. Helemaal niet gek, hoor.
Al is boksen misschien een beter idee
Je weet dat ik BPS heb. Ik heb op fora rondgekeken, maar dat is vreselijk, ze bieden tegen elkaar op, geen greintje gevoel voor humor en zelfrelativering...not my cup of tea.
Zelfde met fora over automutilatie. Ze geven godverdegodver zelfs snijtips! Zien het als een identiteit. Daar word ik agressief van in ieder geval.
Kalmeringstabletjes kunnen wel eventjes helpen als je dreigt met je kop tegen de muur te lopen. Ik ben blij dat ik ze binnen handbereik heb (al doe ik soms maanden zonder). Soms moet er even een demper op een te heftige emotie. Helemaal niet gek, hoor.
Al is boksen misschien een beter idee
maandag 2 februari 2009 om 20:14
Oh en Prozac, kijk daar mee uit. Ik ben er op doorgedraaid, door in het ziekenhuis beland en maanden kwijtgeraakt uit m'n geheugen. Ik had het gevoel de aanleiding te zijn voor werkelijk al het leed op de wereld en kon er maar beter niet meer zijn.
Ik denk niet dat dat het goede middel is voor je. Sowieso, ik ben er op tegen dat een huisarts dat voorschrijft. Die missen een hoop kennis.
Mijn psychiater (eigen praktijk en geneesheer-directeur van een psychiatrisch ziekenhuis) vertelde me dat Prozac de ratio een beetje wegneemt en geschikt is voor mensen die veel te perfectionistisch zijn en workaholics.
Ik denk niet dat dat het goede middel is voor je. Sowieso, ik ben er op tegen dat een huisarts dat voorschrijft. Die missen een hoop kennis.
Mijn psychiater (eigen praktijk en geneesheer-directeur van een psychiatrisch ziekenhuis) vertelde me dat Prozac de ratio een beetje wegneemt en geschikt is voor mensen die veel te perfectionistisch zijn en workaholics.
maandag 2 februari 2009 om 20:15
hij koos hiervoor omdat het eigenlijk al twee jaar wat aanmoddert zo met nu dus een gigantische dip.
t is niet zo dat ik hiervoor fluitend door het leven ging zonder zorgen en nu ineens bij het eerste dipje zulke zware medicijnen krijg hoor.
heb al verschillende geslikt, met tussenpozen: citalopram, alprazolam, seroxat, en nog een giga hoeveelheid zelfgekochte middeltjes van de drogist.
dat hielp niet echt dus nu maar wat groffer geschut.
t is niet zo dat ik hiervoor fluitend door het leven ging zonder zorgen en nu ineens bij het eerste dipje zulke zware medicijnen krijg hoor.
heb al verschillende geslikt, met tussenpozen: citalopram, alprazolam, seroxat, en nog een giga hoeveelheid zelfgekochte middeltjes van de drogist.
dat hielp niet echt dus nu maar wat groffer geschut.
maandag 2 februari 2009 om 20:28
quote:mamalief schreef op 02 februari 2009 @ 20:15:
hij koos hiervoor omdat het eigenlijk al twee jaar wat aanmoddert zo met nu dus een gigantische dip.
t is niet zo dat ik hiervoor fluitend door het leven ging zonder zorgen en nu ineens bij het eerste dipje zulke zware medicijnen krijg hoor.
heb al verschillende geslikt, met tussenpozen: citalopram, alprazolam, seroxat, en nog een giga hoeveelheid zelfgekochte middeltjes van de drogist.
dat hielp niet echt dus nu maar wat groffer geschut.
Tja... Ik vind dat een huisarts dat niet zou moeten doen zonder contact met een psychiater. Maar aan de andere kant kijkt hj wellicht wel door je mooie praatjes heen en probeert je nu op een niveau te krijgen dat je hulp aanvaardt.
Prozac is alleen niet mis. Vind het gevaarlijk voor een vrouw alleen met kleine kinderen. Waak daar zelf dus voor door hulp aan je naaten te vragen.
hij koos hiervoor omdat het eigenlijk al twee jaar wat aanmoddert zo met nu dus een gigantische dip.
t is niet zo dat ik hiervoor fluitend door het leven ging zonder zorgen en nu ineens bij het eerste dipje zulke zware medicijnen krijg hoor.
heb al verschillende geslikt, met tussenpozen: citalopram, alprazolam, seroxat, en nog een giga hoeveelheid zelfgekochte middeltjes van de drogist.
dat hielp niet echt dus nu maar wat groffer geschut.
Tja... Ik vind dat een huisarts dat niet zou moeten doen zonder contact met een psychiater. Maar aan de andere kant kijkt hj wellicht wel door je mooie praatjes heen en probeert je nu op een niveau te krijgen dat je hulp aanvaardt.
Prozac is alleen niet mis. Vind het gevaarlijk voor een vrouw alleen met kleine kinderen. Waak daar zelf dus voor door hulp aan je naaten te vragen.
maandag 2 februari 2009 om 20:32
Zou je niet een verwijzing willen naar een psychiater? Dan kan je met behulp van een specialist je medicatie goed instellen/kiezen en tegelijkertijd bespreken hoe het (verder) met je gaat.
Misschien is het een dip voor even, en heb je wel ergere dingen meegemaakt (wat je schrijft), maar daarbij krijg ik een beetje de indruk dat je je nu weer ' groot' houdt en gewoon op dezelfde manier verder gaat. Niet dat dat erg is, je hebt kleine kinderen en moet op een bepaalde manier ook verder, maar waarom gun je jezelf niet wat extra steun? Door bijvoorbeeld af en toe een gesprek? Dan kan je na een bepaalde periode altijd nog besluiten of je daarmee verder wilt gaan of niet.
Misschien is het een dip voor even, en heb je wel ergere dingen meegemaakt (wat je schrijft), maar daarbij krijg ik een beetje de indruk dat je je nu weer ' groot' houdt en gewoon op dezelfde manier verder gaat. Niet dat dat erg is, je hebt kleine kinderen en moet op een bepaalde manier ook verder, maar waarom gun je jezelf niet wat extra steun? Door bijvoorbeeld af en toe een gesprek? Dan kan je na een bepaalde periode altijd nog besluiten of je daarmee verder wilt gaan of niet.
