Psyche
alle pijlers
help!! zo van mezelf geschrokken!!!
zondag 1 februari 2009 om 22:32
pfffff wat ben ik geschrokken van mezelf.
ik zou vanavond in bad en daarna eens vroeg op bed, is wel goed voor een keertje dacht ik.
ex was nog even langs geweest om iets te brengen en daarna ging ik lekker met een boekje en n borrel in bad.
nou do ik altijd mijn haar natmaken om te wasen gewoon onder water en toen ik zo met mijn hoofd in t bad lag dacht ik ineens: wat als ik zo blijf liggen....ben ikvan alle ellende af....
damn wat schrok ik van mezelf, ik heb nog nooit zoiets gedacht en wil ik ook niet ik heb verdorie drie kleine kinderen in bed liggen die afhankelijk van me zijn.
komt het nou doordat ik helemaal op ben nu, komt het door de pillen die ik slik (alprazolam) ik schrok me wild en kon ook niet meer rustig liggen, ben dr maar weer uitgegaan, me nog een borrel ingeschonken en de pc weer aangedaan.
een vriendin of mn moeder durf ik dit niet te vertellen maar moest even mijn verhaal kwijt vandaar dat ik t hier maar neertik.
vraag: kan je door die pillen zulke gedachten hebben?
heeft iemand dit ook wel eens gehad, zomaar zo'n gedachte terwijl je het echt niet wilt?
pfff ik ben dr even helemaal vanaf....
ik zou vanavond in bad en daarna eens vroeg op bed, is wel goed voor een keertje dacht ik.
ex was nog even langs geweest om iets te brengen en daarna ging ik lekker met een boekje en n borrel in bad.
nou do ik altijd mijn haar natmaken om te wasen gewoon onder water en toen ik zo met mijn hoofd in t bad lag dacht ik ineens: wat als ik zo blijf liggen....ben ikvan alle ellende af....
damn wat schrok ik van mezelf, ik heb nog nooit zoiets gedacht en wil ik ook niet ik heb verdorie drie kleine kinderen in bed liggen die afhankelijk van me zijn.
komt het nou doordat ik helemaal op ben nu, komt het door de pillen die ik slik (alprazolam) ik schrok me wild en kon ook niet meer rustig liggen, ben dr maar weer uitgegaan, me nog een borrel ingeschonken en de pc weer aangedaan.
een vriendin of mn moeder durf ik dit niet te vertellen maar moest even mijn verhaal kwijt vandaar dat ik t hier maar neertik.
vraag: kan je door die pillen zulke gedachten hebben?
heeft iemand dit ook wel eens gehad, zomaar zo'n gedachte terwijl je het echt niet wilt?
pfff ik ben dr even helemaal vanaf....
zondag 1 februari 2009 om 22:58
zondag 1 februari 2009 om 22:58
Mamalief, ik heb het ook gehad van die enge gedachten en ik vond het ook doodeng... en meer dan eng...
ik heb het nog best lang voor mezelf gehouden... ik vind het heel goed van je dat je er in ieder geval hier een topic over opent...
Je bent echt veel sterker dan je zelf denkt! (f)
Is praten met een psycholoog niet iets? Ik vond het een enorme stap voor mezelf maar ben blij dat ik het uiteindelijk toch gedaan heb.
ik heb het nog best lang voor mezelf gehouden... ik vind het heel goed van je dat je er in ieder geval hier een topic over opent...
Je bent echt veel sterker dan je zelf denkt! (f)
Is praten met een psycholoog niet iets? Ik vond het een enorme stap voor mezelf maar ben blij dat ik het uiteindelijk toch gedaan heb.
zondag 1 februari 2009 om 22:59
zondag 1 februari 2009 om 23:00
quote:Sensy12 schreef op 01 februari 2009 @ 22:54:
Ik weet niet waar je woont maar als je een keer even een kopje koffie wilt doen of iemand die de kleintjes bezighoudt, dan ben ik er voor je.
Heel veel sterkte Mamalief!
(f)
thanx sensy!
zo zijn er in mijn omgeving ook welmensen hoor die dat even willen doen,maar even helpt niet zoveel nu.
heb wel volgende week de hele week vrij genomen zodat ik iig onder schooltijd even rust en ijd voor mezelf heb.
hoop dat ik daar wat van opknap.
Ik weet niet waar je woont maar als je een keer even een kopje koffie wilt doen of iemand die de kleintjes bezighoudt, dan ben ik er voor je.
Heel veel sterkte Mamalief!
(f)
thanx sensy!
zo zijn er in mijn omgeving ook welmensen hoor die dat even willen doen,maar even helpt niet zoveel nu.
heb wel volgende week de hele week vrij genomen zodat ik iig onder schooltijd even rust en ijd voor mezelf heb.
hoop dat ik daar wat van opknap.
zondag 1 februari 2009 om 23:00
Ja,ik heb die gedachte ook weleens gehad.
Ongeluk gehad,nog heel veel klachten,mn pijn in mijn schouder.
Bijna wekelijks post van mijn advocaat ,de tegenpartij was schuldig bevonden,maar probeerde het mij aan alle kanten moeilijk te maken.Ik ondervond heel veel problemen in mijn werk in de zorg.Mijn bedrijfsarts vond dat ik voor 100 % kon werkenMijn gezin leed eronder ,want alle energie die ik had ging naar mijn werk.
Op een avond na een late dienst reed ik op de snelweg,weer een slapeloze nacht tegemoed vanwege pijn en plotseling schoot het door mijn hoofd."Als ik nu mijn stuur omgooi,ben ik van alle ellende af"
Ik schrok,net als jij en heb de volgende ochtend de HA gebeld.
Een heel goed gesprek gehad.Ik had namelijk helemaal geen doodswens,maar wilde rust in mijn hoofd.
Ik heb daarna een aantal sessie met een psychiatrisch vpk gehad. (En wel een inslaapmiddel om normaal te kunnen slapen.)
Zij zei,het is niet zozeer wat je denkt,maar waarom je het denkt.Sta jezelf die gedachte toe,je ertegen verzetten heeft geen zin,daar verdwijnt het niet van.
Mammalief ,sta jezelf toe te voelen dat je leven "kut"is op dit moment,ondanks je prachtige kinderen.Rouw en huil om wat er niet meer is en niet zo heeft mogen zijn.Je hebt er recht op.
Ongeluk gehad,nog heel veel klachten,mn pijn in mijn schouder.
Bijna wekelijks post van mijn advocaat ,de tegenpartij was schuldig bevonden,maar probeerde het mij aan alle kanten moeilijk te maken.Ik ondervond heel veel problemen in mijn werk in de zorg.Mijn bedrijfsarts vond dat ik voor 100 % kon werkenMijn gezin leed eronder ,want alle energie die ik had ging naar mijn werk.
Op een avond na een late dienst reed ik op de snelweg,weer een slapeloze nacht tegemoed vanwege pijn en plotseling schoot het door mijn hoofd."Als ik nu mijn stuur omgooi,ben ik van alle ellende af"
Ik schrok,net als jij en heb de volgende ochtend de HA gebeld.
Een heel goed gesprek gehad.Ik had namelijk helemaal geen doodswens,maar wilde rust in mijn hoofd.
Ik heb daarna een aantal sessie met een psychiatrisch vpk gehad. (En wel een inslaapmiddel om normaal te kunnen slapen.)
Zij zei,het is niet zozeer wat je denkt,maar waarom je het denkt.Sta jezelf die gedachte toe,je ertegen verzetten heeft geen zin,daar verdwijnt het niet van.
Mammalief ,sta jezelf toe te voelen dat je leven "kut"is op dit moment,ondanks je prachtige kinderen.Rouw en huil om wat er niet meer is en niet zo heeft mogen zijn.Je hebt er recht op.
zondag 1 februari 2009 om 23:03
quote:mamzelle schreef op 01 februari 2009 @ 22:59:
Ik vergiste me met een andere forumster, heb jouw verhaal vanochtend niet gelezen.
Het is een goede beslissing om je huisarts te bellen. Heb je ooit al wat extra hulp gehad? Nu zit je met acuut verdriet, maar er was een half jaar of een jaar geleden toch ook al dat je worstelde met jezelf?
ik worstel al jaren met mezelf,of nee, ik ga eigenlijk het gevecht met mezelf uit de weg, maar heb wel al jarenlang problemen.
meestal is het even slikkenen weerdoorgaan maar nu was dit denk ik druppel die de tsunami deed beginnen....den idd dat n alles loskomt watikal die jaren heb weggestopt
en ik weet ook waarom ik het heb weggestopt, ik kan r niet mee omgaan, met gevoel....
Ik vergiste me met een andere forumster, heb jouw verhaal vanochtend niet gelezen.
Het is een goede beslissing om je huisarts te bellen. Heb je ooit al wat extra hulp gehad? Nu zit je met acuut verdriet, maar er was een half jaar of een jaar geleden toch ook al dat je worstelde met jezelf?
ik worstel al jaren met mezelf,of nee, ik ga eigenlijk het gevecht met mezelf uit de weg, maar heb wel al jarenlang problemen.
meestal is het even slikkenen weerdoorgaan maar nu was dit denk ik druppel die de tsunami deed beginnen....den idd dat n alles loskomt watikal die jaren heb weggestopt
en ik weet ook waarom ik het heb weggestopt, ik kan r niet mee omgaan, met gevoel....
zondag 1 februari 2009 om 23:04
quote:Digitalis schreef op 01 februari 2009 @ 23:01:
Mamalief, als je ooit eens een weekendje wil uitrusten in een andere stad in een ander land, kom alsjeblieft hierheen, ok?
Hele dikke knuffel en voel je niet schuldig, nooit!!!zei jeal eerder dieg, lief van je en zou het graag doen maar ligt nogal lastig met de kinderen...
Mamalief, als je ooit eens een weekendje wil uitrusten in een andere stad in een ander land, kom alsjeblieft hierheen, ok?
Hele dikke knuffel en voel je niet schuldig, nooit!!!zei jeal eerder dieg, lief van je en zou het graag doen maar ligt nogal lastig met de kinderen...
zondag 1 februari 2009 om 23:07
Och Mama, ik herken het zo goed, dat weet je. Naja, het aanbod geldt in ieder geval onbeperkt en ik hoef er niets voor terug. Dus als je de behoefte hebt en je kunt je kindjes ergens laten logeren: mi casa es su casa.
Alprazolam heeft bij mij trouwens niet die bijwerking. Ik word er iets euforischer van.
Die gedachten heeft trouwens iedereen weleens, zoals uitgelegd op pagina 1. Maar als je al een kutperiode hebt, kunnen ze ook zeer reeel zijn. Dus bagatelliseren moeten we zeker niet doen.
Alprazolam heeft bij mij trouwens niet die bijwerking. Ik word er iets euforischer van.
Die gedachten heeft trouwens iedereen weleens, zoals uitgelegd op pagina 1. Maar als je al een kutperiode hebt, kunnen ze ook zeer reeel zijn. Dus bagatelliseren moeten we zeker niet doen.
zondag 1 februari 2009 om 23:07
quote:Espy schreef op 01 februari 2009 @ 22:58:
Dit soort gedachten noemen we in de psychologie "intrusies". Het is iets heel anders dan een suicidewens en komt bij bijna iedereen weleens (of zelfs regelmatig) voor. Het kan zelfs voorkomen bij mensen die op dat moment wel gelukkig zijn met hun leven. Gedachten die veel voorkomen bij mensen zijn idd "wat als ik naar beneden spring", "wat als ik ineens mijn stuur omgooi in de auto op de snelweg", maar een intrusie kan ook minder heftig zijn zoals "wat als ik nu (in gezelschap bijv) ineens heel hard een scheldwoord roep". Het zijn gedachtenflitsen van dingen die je eigenlijk niet wil en waarvan je geweten je dan weer even vertelt dat je dat ook echt niet wil.
Ben dit niet echt met je eens. Maar goed, niet om er een discussie op na te houden hoor. Maar ik wil even vertellen dat ik dit zelf opvat als een pré suicidale gedachtengang.
Ik vind nl. dat er een groot verschil zit tussen uit een soort nieuwsgierigheid/dwangmatigheid (bij grote hoogte oid) denken over die 'magische grens' tussen leven en dood, de wat als vragen. De vragen over wie zullen er bij mijn begrafenis zijn. Het is een soort morbide gedachtengang die normaal en vast ook vaak voorkomt.
De gedachten zoals -ik denk dat- TO die heeft, gaan weer een stapje verder. Er kan nl. op een diep niveau best wel een kortdurend verlangen zijn naar niet meer willen leven. Of lathans, beter uitgelegd, niet meer willen leven met de stress, de omstandigheden, het gevecht dat je ertegen moet leveren, etc.
Ik vind jouw verklaring iets te luchtig. Niet om het zwaarder te maken dan het is, want dat hoeft ook weer niet. Maar ik vind het vaak wel een veelzeggende gedachte over iemands situatie. En dat vind ik het bij jouw uitleg niet.
Dit soort gedachten noemen we in de psychologie "intrusies". Het is iets heel anders dan een suicidewens en komt bij bijna iedereen weleens (of zelfs regelmatig) voor. Het kan zelfs voorkomen bij mensen die op dat moment wel gelukkig zijn met hun leven. Gedachten die veel voorkomen bij mensen zijn idd "wat als ik naar beneden spring", "wat als ik ineens mijn stuur omgooi in de auto op de snelweg", maar een intrusie kan ook minder heftig zijn zoals "wat als ik nu (in gezelschap bijv) ineens heel hard een scheldwoord roep". Het zijn gedachtenflitsen van dingen die je eigenlijk niet wil en waarvan je geweten je dan weer even vertelt dat je dat ook echt niet wil.
Ben dit niet echt met je eens. Maar goed, niet om er een discussie op na te houden hoor. Maar ik wil even vertellen dat ik dit zelf opvat als een pré suicidale gedachtengang.
Ik vind nl. dat er een groot verschil zit tussen uit een soort nieuwsgierigheid/dwangmatigheid (bij grote hoogte oid) denken over die 'magische grens' tussen leven en dood, de wat als vragen. De vragen over wie zullen er bij mijn begrafenis zijn. Het is een soort morbide gedachtengang die normaal en vast ook vaak voorkomt.
De gedachten zoals -ik denk dat- TO die heeft, gaan weer een stapje verder. Er kan nl. op een diep niveau best wel een kortdurend verlangen zijn naar niet meer willen leven. Of lathans, beter uitgelegd, niet meer willen leven met de stress, de omstandigheden, het gevecht dat je ertegen moet leveren, etc.
Ik vind jouw verklaring iets te luchtig. Niet om het zwaarder te maken dan het is, want dat hoeft ook weer niet. Maar ik vind het vaak wel een veelzeggende gedachte over iemands situatie. En dat vind ik het bij jouw uitleg niet.
zondag 1 februari 2009 om 23:11
dit scheef ikvandaag in mijn blog op een ander forum:
het liefst ging ik even weg hier
weg van dit huis
weg van mijn kinderen
weg van mijn familie
weg van mijn vrienden
weg van dit dorp
weg van alle bemoeienissen
weg van de dagelijkse sleur
weg van het huishouden
weg van mijn werk
weg van alle herinneringen
weg van de stapel administratie
weg van de huisdieren
weg van ex en buuf
weg van de pijn
weg van de zorgen
weg van alles....
even een week alleen naar t eiland
even een week alleen met mijn gedachten
maar zou dat de oplossing zijn?
wil ik niet gewoon even weg van mezelf?
denk idd dat mijn gedachte komt omdat ik zo'n behoefte heb aan rust.
het doet me goed om er hier even over te schrijven, ben al een beetje bekomen van de schrik.
het liefst ging ik even weg hier
weg van dit huis
weg van mijn kinderen
weg van mijn familie
weg van mijn vrienden
weg van dit dorp
weg van alle bemoeienissen
weg van de dagelijkse sleur
weg van het huishouden
weg van mijn werk
weg van alle herinneringen
weg van de stapel administratie
weg van de huisdieren
weg van ex en buuf
weg van de pijn
weg van de zorgen
weg van alles....
even een week alleen naar t eiland
even een week alleen met mijn gedachten
maar zou dat de oplossing zijn?
wil ik niet gewoon even weg van mezelf?
denk idd dat mijn gedachte komt omdat ik zo'n behoefte heb aan rust.
het doet me goed om er hier even over te schrijven, ben al een beetje bekomen van de schrik.
zondag 1 februari 2009 om 23:14
Heb ik ook hoor, elke ochtend als ik wakker word dan denk ik, getver, ik ben er nog, waar is dat goed voor, wie heeft verzonnen dat ik weer wakker moest worden. Maar als ik eenmaal opgestaan ben dan gaat het wel weer.
De waarheid is overigens dat doodgaan meestal erg veel pijn doet en nooit gaat zoals men wil, dus ik laat de gedachten maar voor wat ze zijn. Ik zie wel hoe het loopt.
De waarheid is overigens dat doodgaan meestal erg veel pijn doet en nooit gaat zoals men wil, dus ik laat de gedachten maar voor wat ze zijn. Ik zie wel hoe het loopt.
zondag 1 februari 2009 om 23:18
Mamalief, sorry, dacht eerst effe dat je nick je Avatar was. Het zijn twee tegenstrijdige namen ; )
Qua uitrusten. Ik weet niet wat er in je mogelijkheden ligt. Maar ik weet dat er zorghotels bestaan. Die vallen onder de RIBW en herbergen gewone mensen zoals jij en ik. Maar wel mensen die het even niet (willen) trekken om voor zichzelf, het huishouden en de hele rataplan te zorgen.
Als je toch al onder behandeling (?) bent, zou je je behoefte aan rust kunnen bespreken. Als je jezelf goed/nadrukkelijk weet uit te leggen (met de nadruk op nadruk, want mijn ervaring is dat hulpverlening anders het niet zo serieus kan nemen), dan is het misschien best mogelijk dat ze met je mee gaan denken om te zien op welke vlakken je geholpen kan worden om aan die (tijdelijke) rust te komen. Ik kan nl. niet voor je inschatten hoe acuut en groot die behoefte is.
In mijn geval kon mijn vriend en de creche (met extra opvanguren) veel voor mij opvangen, waardoor ik zombie kon zijn. Maar of je zombie wilt zijn weet ik niet. Beter ergens waar wat positiefs om je heen gebeurt, anders kunnen dat soort gedachten meer vorm gaan krijgen en dat is niet wat je wilt.
Qua uitrusten. Ik weet niet wat er in je mogelijkheden ligt. Maar ik weet dat er zorghotels bestaan. Die vallen onder de RIBW en herbergen gewone mensen zoals jij en ik. Maar wel mensen die het even niet (willen) trekken om voor zichzelf, het huishouden en de hele rataplan te zorgen.
Als je toch al onder behandeling (?) bent, zou je je behoefte aan rust kunnen bespreken. Als je jezelf goed/nadrukkelijk weet uit te leggen (met de nadruk op nadruk, want mijn ervaring is dat hulpverlening anders het niet zo serieus kan nemen), dan is het misschien best mogelijk dat ze met je mee gaan denken om te zien op welke vlakken je geholpen kan worden om aan die (tijdelijke) rust te komen. Ik kan nl. niet voor je inschatten hoe acuut en groot die behoefte is.
In mijn geval kon mijn vriend en de creche (met extra opvanguren) veel voor mij opvangen, waardoor ik zombie kon zijn. Maar of je zombie wilt zijn weet ik niet. Beter ergens waar wat positiefs om je heen gebeurt, anders kunnen dat soort gedachten meer vorm gaan krijgen en dat is niet wat je wilt.
zondag 1 februari 2009 om 23:18
't Lijkt me zo lastig, Mamalief...ik voel je pijn. Je bent verantwoordelijk voor je kinderen maar het liefst ben je even weg van alles. Van alles dat je aandacht vraagt, van degenen die je pijn hebben gedaan, van de waarheid...
Helaas kun je niet vluchten van jezelf. Zodra ik heb uitgevonden hoe dat werkt, deel ik het geheim met je...
Helaas kun je niet vluchten van jezelf. Zodra ik heb uitgevonden hoe dat werkt, deel ik het geheim met je...
zondag 1 februari 2009 om 23:18
quote:Groll schreef op 01 februari 2009 @ 23:14:
Heb ik ook hoor, elke ochtend als ik wakker word dan denk ik, getver, ik ben er nog, waar is dat goed voor, wie heeft verzonnen dat ik weer wakker moest worden. Maar als ik eenmaal opgestaan ben dan gaat het wel weer.
Niet eens tijd voor een pilletje? Oprechte vraag btw!
Heb ik ook hoor, elke ochtend als ik wakker word dan denk ik, getver, ik ben er nog, waar is dat goed voor, wie heeft verzonnen dat ik weer wakker moest worden. Maar als ik eenmaal opgestaan ben dan gaat het wel weer.
Niet eens tijd voor een pilletje? Oprechte vraag btw!
zondag 1 februari 2009 om 23:21
Ach Mamalief, ik kan me goed voorstellen dat je ervan schrikt. En wat anderen ook schrijven, het geeft misschien niet aan dat je er echt een eind aan wil maken maar wél dat het nu allemaal teveel voor je is. Dat is iets om goed naar te luisteren, dus ik hoop dat je in de komende vrije week genoeg tijd voor jezelf kan nemen om datgene doen waar je behoefte aan hebt.
En om antwoord te geven op een vraag in je OP: voor mij zijn die gedachten herkenbaar en al jarenlang in periodes aanwezig, maar ik ben nooit bang geweest dat ik er naar zou handelen. Ik beschouw ze als een signaal dat aangeeft dat er iets 'moet' veranderen. Dat ik ver over grenzen ben gegaan en moet werken aan wat goed voor mij is, aan wat ik nodig heb.
Sterkte
En om antwoord te geven op een vraag in je OP: voor mij zijn die gedachten herkenbaar en al jarenlang in periodes aanwezig, maar ik ben nooit bang geweest dat ik er naar zou handelen. Ik beschouw ze als een signaal dat aangeeft dat er iets 'moet' veranderen. Dat ik ver over grenzen ben gegaan en moet werken aan wat goed voor mij is, aan wat ik nodig heb.
Sterkte
zondag 1 februari 2009 om 23:23
Lieve Mammalief, pas je een beetje op? Jouw postings hier zijn op dit moment taal- en typtechnisch niet wat ik van je gewend ben.
Dit is NIET rot bedoeld, maar misschien dat de pillen, in combi met alcohol, toch niet zo goed te hanteren zijn als je denkt.
Sterkte meid!
Dit is NIET rot bedoeld, maar misschien dat de pillen, in combi met alcohol, toch niet zo goed te hanteren zijn als je denkt.
Sterkte meid!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 1 februari 2009 om 23:32
Mamalief,
ik weet dat ik in tijden van stress vooral denk ik wat niet kan. Hoogoverspannen/burn out/depressief, maakt niet uit, zulke situaties voel ik vooral hoe verschrikkelijk vast ik zit (drijfzand) en hoe verschrikkelijk hard ik er vooral niet uit kan komen. En alle vormen van hulp die er bestaan of aangeboden worden, zie ik vooral als lief bedoelt, maar verder onmogelijk. De reden waarom het onmogelijk is, is de exacte reden waarom je behoefte aan rust zo groot is, want je ziet nergens een gaatje om die lucht te kunnen krijgen.
Weet wel dat als je over dat randje gaat, er inene het onmogelijke mogelijk is. Liever zou je jezelf dat omkiepen over dat randje besparen. Maar als het moet kan er ijzer met handen gebogen worden, zelfs in de meest onmogelijke situaties.
Dus ja, ook voor je kinderen is er een oplossing als de nood aan de man is. Ik kan alleen voor jou geen nood bepalen. Dat moet jijzelf en of hulpverlening.
ik weet dat ik in tijden van stress vooral denk ik wat niet kan. Hoogoverspannen/burn out/depressief, maakt niet uit, zulke situaties voel ik vooral hoe verschrikkelijk vast ik zit (drijfzand) en hoe verschrikkelijk hard ik er vooral niet uit kan komen. En alle vormen van hulp die er bestaan of aangeboden worden, zie ik vooral als lief bedoelt, maar verder onmogelijk. De reden waarom het onmogelijk is, is de exacte reden waarom je behoefte aan rust zo groot is, want je ziet nergens een gaatje om die lucht te kunnen krijgen.
Weet wel dat als je over dat randje gaat, er inene het onmogelijke mogelijk is. Liever zou je jezelf dat omkiepen over dat randje besparen. Maar als het moet kan er ijzer met handen gebogen worden, zelfs in de meest onmogelijke situaties.
Dus ja, ook voor je kinderen is er een oplossing als de nood aan de man is. Ik kan alleen voor jou geen nood bepalen. Dat moet jijzelf en of hulpverlening.
zondag 1 februari 2009 om 23:33
Als je dat ook maar eerlijk tegen jezelf kan zeggen, vind ik het goed.
Ik zie alleen een verschil in je postings nu, en die van vanmiddag (ander toetsenbord?). Je leeft nog na je doorzakken deze week in combi met de pillen, maar dat wil nog niet zeggen dat het dan niet slecht is.
Pas goed op jezelf, en op je drie kindertjes. Ze hebben je zó hard nodig.
Ik zie alleen een verschil in je postings nu, en die van vanmiddag (ander toetsenbord?). Je leeft nog na je doorzakken deze week in combi met de pillen, maar dat wil nog niet zeggen dat het dan niet slecht is.
Pas goed op jezelf, en op je drie kindertjes. Ze hebben je zó hard nodig.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 1 februari 2009 om 23:34
zondag 1 februari 2009 om 23:42
quote:mamalief schreef op 01 februari 2009 @ 23:23:
zorghotels, er even tussenuit, het klinkt mooi maar t is gewoon niet mogelijk om mijn kinderen voor een langere tijd achter te laten.
ze zijn al in paniek als ik een avond weg ben, laat staan een weekend of een wek....Mammalief, je kinderen hebben er nog minder aan als je echt afknapt en je ze zelf niet meer voor kan bereiden op een poosje zonder jou.
Zoek hulp, zoek iemand waar jij en je kinderen vertrouwd mee kunnen raken zodat ze met minder paniek een avond of een weekendje daar kunnen logeren. Het feit dat je kinderen in paniek zijn als je een avond weg bent, geeft aan dat er iets niet goed gaat meisje. Hoe oud zijn je kinderen?
zorghotels, er even tussenuit, het klinkt mooi maar t is gewoon niet mogelijk om mijn kinderen voor een langere tijd achter te laten.
ze zijn al in paniek als ik een avond weg ben, laat staan een weekend of een wek....Mammalief, je kinderen hebben er nog minder aan als je echt afknapt en je ze zelf niet meer voor kan bereiden op een poosje zonder jou.
Zoek hulp, zoek iemand waar jij en je kinderen vertrouwd mee kunnen raken zodat ze met minder paniek een avond of een weekendje daar kunnen logeren. Het feit dat je kinderen in paniek zijn als je een avond weg bent, geeft aan dat er iets niet goed gaat meisje. Hoe oud zijn je kinderen?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 1 februari 2009 om 23:42
quote:Digitalis schreef op 01 februari 2009 @ 23:34:
Mamalief, er is hier een topic "help je medeforummer" ofzo. Misschien dat iemand op je kindjes wil passen? Ik gun je zo een uitwaaimoment, of een kuuroord. En zelfs een weekende Digi in de hoofdstad van Europa
Als er iets is wat ik kan doen, mail me.dieg, er zijn zoveel mensen die wel op mijn kindjes willen passen maar ze willen/kunnen dat niet, af en toe een avond lukt nog wel, een weekend bij opa en oma ook nog maar niet te vaak, ze zijn zo bang dat ik ook niet meer terugkom net als papa...
Mamalief, er is hier een topic "help je medeforummer" ofzo. Misschien dat iemand op je kindjes wil passen? Ik gun je zo een uitwaaimoment, of een kuuroord. En zelfs een weekende Digi in de hoofdstad van Europa
Als er iets is wat ik kan doen, mail me.dieg, er zijn zoveel mensen die wel op mijn kindjes willen passen maar ze willen/kunnen dat niet, af en toe een avond lukt nog wel, een weekend bij opa en oma ook nog maar niet te vaak, ze zijn zo bang dat ik ook niet meer terugkom net als papa...
