Psyche
alle pijlers
Herstellen na psychische klachten
maandag 1 mei 2023 om 16:18
Ik las in een ander topic dat iemand hier drie jaar bezig was met herstellen van een burnout. Eerst een jaar echt uitrusten maar daarna ook nog een jaar of twee weer opbouwen, nieuwe aanpassingen in het leven inbouwen, vallen en opstaan.
Ik vond dit wel een eyeopener (zie straks mijn eerste post) en vroeg me af hoe anderen hier zichzelf weer oppakken na (of tijdens) een periode van psychische klachten. Wat voor klachten houden er nog aan, hoe ga je daarmee om, wat heb je geleerd over jezelf, welke aanpassingen wil of moet je gaan maken, en hoe doe je dat? Wat hoop je nog te verbeteren en wat moet je accepteren? Welke hulp krijg je evt nog?
Zie straks mijn 1e post...
Ik vond dit wel een eyeopener (zie straks mijn eerste post) en vroeg me af hoe anderen hier zichzelf weer oppakken na (of tijdens) een periode van psychische klachten. Wat voor klachten houden er nog aan, hoe ga je daarmee om, wat heb je geleerd over jezelf, welke aanpassingen wil of moet je gaan maken, en hoe doe je dat? Wat hoop je nog te verbeteren en wat moet je accepteren? Welke hulp krijg je evt nog?
Zie straks mijn 1e post...
maandag 1 mei 2023 om 16:31
Ik heb na een aantal stressvolle, intense jaren (qua werk en priveleven) vorig jaar een gegeneraliseerde en paniekstoornis ontwikkeld. Toen meteen begonnen met therapie (mindfulness, CGT, meditatie) en nu alweer een stuk opgeknapt. Moest helaas stoppen met therapie, maar volgens mij therapeut ken ik inmiddels alle tools die voor mij werken en is het nu een kwestie van blijven toepassen en oefenen.
Ik heb een aantal veranderingen gemaakt: ik stop met mijn werk in het buitenland, ga dichterbij familie en vrienden wonen vanuit een hectische miljoenenstad naar het platteland. Ik ga in mijn nieuwe baan minder werken.
Verder heb ik geleerd dat ik niet perfect hoef te zijn, en dus mijn grenzen heb en mag aangeven. Ik hoef niet iemand te zijn die fulltime aan een vette carrière werkt, en daarnaast nog 4x per week 10km hardloopt, en het hele weekend allerlei sociale activiteiten heeft. Ik weet dat ik het heerlijk vind met mensen om me heen, maar ook gewoon snel overprikkeld raak dus daar kan ik nu rekening mee houden. Ik weet hoe ik met angst moet omgaan (en niet moet omgaan) en dat is nog moeilijk maar ik blijf door oefenen, en ik ben aan het accepteren dat angst bij mij snel op de loer ligt, dus dat ik tijdig moet ingrijpen.
Ik ben nog wel erg moe (vooral mentaal) en heb nog niet echt tijd gehad om echt uit te rusten (ik probeer mijn rust wel te pakken, maar er gebeurt momenteel even erg veel in ons leven), maar dat gaat binnenkort verbeteren. Verder blijf ik doorgaan met mediteren, meer rust nemen, meer ontspanning zoeken, meer naar buiten, meer lichamelijk bezig zijn maar dat niet overdrijven en mezelf uitputten.
Prikkels blijven nog lastig. Ik ben nu heel snel overprikkeld! Enerzijds weet ik dus dat dat deels mijn persoonlijkheid is en ik dat moet accepteren. Anderzijds hoop ik dat dat nog wel gaat verbeteren als mijn hersenen nog meer tot rust komen.
Dus ja, ik ben nog zoekende, maar op de goede weg. Ik vond het gewoon interessant om in een ander topic te lezen dat deze zoektocht eigenlijk ook nog bij het herstel hoort. En je dus niet ineens 'beter' bent en klaaarrr... !
Ik heb een aantal veranderingen gemaakt: ik stop met mijn werk in het buitenland, ga dichterbij familie en vrienden wonen vanuit een hectische miljoenenstad naar het platteland. Ik ga in mijn nieuwe baan minder werken.
Verder heb ik geleerd dat ik niet perfect hoef te zijn, en dus mijn grenzen heb en mag aangeven. Ik hoef niet iemand te zijn die fulltime aan een vette carrière werkt, en daarnaast nog 4x per week 10km hardloopt, en het hele weekend allerlei sociale activiteiten heeft. Ik weet dat ik het heerlijk vind met mensen om me heen, maar ook gewoon snel overprikkeld raak dus daar kan ik nu rekening mee houden. Ik weet hoe ik met angst moet omgaan (en niet moet omgaan) en dat is nog moeilijk maar ik blijf door oefenen, en ik ben aan het accepteren dat angst bij mij snel op de loer ligt, dus dat ik tijdig moet ingrijpen.
Ik ben nog wel erg moe (vooral mentaal) en heb nog niet echt tijd gehad om echt uit te rusten (ik probeer mijn rust wel te pakken, maar er gebeurt momenteel even erg veel in ons leven), maar dat gaat binnenkort verbeteren. Verder blijf ik doorgaan met mediteren, meer rust nemen, meer ontspanning zoeken, meer naar buiten, meer lichamelijk bezig zijn maar dat niet overdrijven en mezelf uitputten.
Prikkels blijven nog lastig. Ik ben nu heel snel overprikkeld! Enerzijds weet ik dus dat dat deels mijn persoonlijkheid is en ik dat moet accepteren. Anderzijds hoop ik dat dat nog wel gaat verbeteren als mijn hersenen nog meer tot rust komen.
Dus ja, ik ben nog zoekende, maar op de goede weg. Ik vond het gewoon interessant om in een ander topic te lezen dat deze zoektocht eigenlijk ook nog bij het herstel hoort. En je dus niet ineens 'beter' bent en klaaarrr... !
maandag 1 mei 2023 om 16:36
Dat klopt wel, die jaren herstellen. Ik heb 1,5 jaar thuis gezeten vanwege ptss en een gegeneraliseerde angststoornis.
In die 1,5 jaar enorm veel therapie gehad, hulp van anderen etc. Na een jaar zag ik weer een lichtpuntje aan het eind vd tunnel. Na een half jaar rustig m’n werk opgepakt maar met een compleet andere kijk. Fuck m’n werk. Ik leefde er eerst voor. Nu werk ik om te leven. Tijd is tijd en dan gaat de deur dicht. Maak me ook na werktijd echt 0 druk mee over wat ik nog moet doen.
Ben nu ruim 2 jaar verder. En nog steeds herstellende. Door de stoornis heb ik ruim een half jaar amper/niet geslapen. Ben m’n hele ritme kwijt geraakt. Het komt heel, heel, heel langzaam terug. Ik start nu een traject bij een slaapcoach die mij hopelijk wat bij schaaft als het om slapen gaat. Want slaap is alles. Alleen helemaal ruk als piekeren daar roet in gooit.
In die 1,5 jaar enorm veel therapie gehad, hulp van anderen etc. Na een jaar zag ik weer een lichtpuntje aan het eind vd tunnel. Na een half jaar rustig m’n werk opgepakt maar met een compleet andere kijk. Fuck m’n werk. Ik leefde er eerst voor. Nu werk ik om te leven. Tijd is tijd en dan gaat de deur dicht. Maak me ook na werktijd echt 0 druk mee over wat ik nog moet doen.
Ben nu ruim 2 jaar verder. En nog steeds herstellende. Door de stoornis heb ik ruim een half jaar amper/niet geslapen. Ben m’n hele ritme kwijt geraakt. Het komt heel, heel, heel langzaam terug. Ik start nu een traject bij een slaapcoach die mij hopelijk wat bij schaaft als het om slapen gaat. Want slaap is alles. Alleen helemaal ruk als piekeren daar roet in gooit.
maandag 1 mei 2023 om 16:37
Oeh dat overprikkelde; heel!! Herkenbaar! Lijkt wel of ik geen filter meer heb en alles keihard aan komt. Ben bekaf na een sociaal iets.Mia schreef: ↑01-05-2023 16:31Ik heb na een aantal stressvolle, intense jaren (qua werk en priveleven) vorig jaar een gegeneraliseerde en paniekstoornis ontwikkeld. Toen meteen begonnen met therapie (mindfulness, CGT, meditatie) en nu alweer een stuk opgeknapt. Moest helaas stoppen met therapie, maar volgens mij therapeut ken ik inmiddels alle tools die voor mij werken en is het nu een kwestie van blijven toepassen en oefenen.
Ik heb een aantal veranderingen gemaakt: ik stop met mijn werk in het buitenland, ga dichterbij familie en vrienden wonen vanuit een hectische miljoenenstad naar het platteland. Ik ga in mijn nieuwe baan minder werken.
Verder heb ik geleerd dat ik niet perfect hoef te zijn, en dus mijn grenzen heb en mag aangeven. Ik hoef niet iemand te zijn die fulltime aan een vette carrière werkt, en daarnaast nog 4x per week 10km hardloopt, en het hele weekend allerlei sociale activiteiten heeft. Ik weet dat ik het heerlijk vind met mensen om me heen, maar ook gewoon snel overprikkeld raak dus daar kan ik nu rekening mee houden. Ik weet hoe ik met angst moet omgaan (en niet moet omgaan) en dat is nog moeilijk maar ik blijf door oefenen, en ik ben aan het accepteren dat angst bij mij snel op de loer ligt, dus dat ik tijdig moet ingrijpen.
Ik ben nog wel erg moe (vooral mentaal) en heb nog niet echt tijd gehad om echt uit te rusten (ik probeer mijn rust wel te pakken, maar er gebeurt momenteel even erg veel in ons leven), maar dat gaat binnenkort verbeteren. Verder blijf ik doorgaan met mediteren, meer rust nemen, meer ontspanning zoeken, meer naar buiten, meer lichamelijk bezig zijn maar dat niet overdrijven en mezelf uitputten.
Prikkels blijven nog lastig. Ik ben nu heel snel overprikkeld! Enerzijds weet ik dus dat dat deels mijn persoonlijkheid is en ik dat moet accepteren. Anderzijds hoop ik dat dat nog wel gaat verbeteren als mijn hersenen nog meer tot rust komen.
Dus ja, ik ben nog zoekende, maar op de goede weg. Ik vond het gewoon interessant om in een ander topic te lezen dat deze zoektocht eigenlijk ook nog bij het herstel hoort. En je dus niet ineens 'beter' bent en klaaarrr... !
maandag 1 mei 2023 om 17:08
Jeetje, ook al anderhalf jaar! Ik kan me voorstellen dat ptss een stuk heftiger is en de therapie ook. Ik vond alleen mijn angsttherapie al slopend, maar kon daarnaast nog wel (wat) werken.. Knap dat je weer opkrabbelt! En inderdaad: met mentale problemen (en lichamelijke waarschijnlijk ook) kom je erachter dat een tandje minder op het werk heus ook wel kan!
Mag ik vragen hoe je therapie er dan uitziet: krijg je eerst therapie voor bijvoorbeeld ptss en daarna voor je angst of gaat dat tegelijk op? Is er veel overlap? Je hoeft uiteraard niet de details te delen, maar vraag me af of je dan twee therapieën tegelijk doet...
Hier ook slaapproblemen. Ben mn hele leven al een slechte slaper (en ouders en zus ook) maar met stress is het 10x erger en slaaptekort maakt mijn angstklachten ook erger (hoewel mensen zonder psychische problemen dat ook wel hebben). Ik heb dan niet echt last van piekeren maar het voelt alsof mijn hersenen dan gewoon half aan blijven staan ofzo...
Ik hoop dat meer slaap en rust ons allebei wat minder gevoelig voor prikkels gaat maken.
Mag ik vragen hoe je therapie er dan uitziet: krijg je eerst therapie voor bijvoorbeeld ptss en daarna voor je angst of gaat dat tegelijk op? Is er veel overlap? Je hoeft uiteraard niet de details te delen, maar vraag me af of je dan twee therapieën tegelijk doet...
Hier ook slaapproblemen. Ben mn hele leven al een slechte slaper (en ouders en zus ook) maar met stress is het 10x erger en slaaptekort maakt mijn angstklachten ook erger (hoewel mensen zonder psychische problemen dat ook wel hebben). Ik heb dan niet echt last van piekeren maar het voelt alsof mijn hersenen dan gewoon half aan blijven staan ofzo...
Ik hoop dat meer slaap en rust ons allebei wat minder gevoelig voor prikkels gaat maken.
maandag 1 mei 2023 om 17:24
Heel herkenbaar. Ik zit inmiddels een jaar thuis met een burn out. Afgelopen jaren veel gespeeld in de privesituatie en werk is ook pittig geweest. Ik merk wel dat ik er beter bij zit dan een jaar geleden, maar werken voelt echt nog heel ver. Vooral die overprikkeling is lastig en daarbij dat ik nog steeds snel moe ben.
Ik heb voor mezelf veel meer rust ingebouwd, heb om hulp leren vragen en ook hulp leren accepteren. Ik ben de laatste tijd wel steeds meer aan het nadenken over hoe ik die overprikkeling beter kan krijgen. Aan de ene kant weet ik dat het ook tijd nodig heeft en dat het ook niet zomaar hersteld. Zeker niet omdat ik nog middenin een therapietraject zit.
Hoe lukt het je om te werken in combinatie met die overprikkeling?
Lastig die slaapproblemen. Ik heb er de ene keer meer last van dan de andere keer. Maar het is wel slopend. Gebruiken jullie daar ook medicatie voor? Ik heb wel slaapmedicatie maar die probeer ik zo min mogelijk te gebruiken en eerst het te proberen met slaapmeditaties etc. Dat heeft wisselend resultaat.
Ik heb voor mezelf veel meer rust ingebouwd, heb om hulp leren vragen en ook hulp leren accepteren. Ik ben de laatste tijd wel steeds meer aan het nadenken over hoe ik die overprikkeling beter kan krijgen. Aan de ene kant weet ik dat het ook tijd nodig heeft en dat het ook niet zomaar hersteld. Zeker niet omdat ik nog middenin een therapietraject zit.
Hoe lukt het je om te werken in combinatie met die overprikkeling?
Lastig die slaapproblemen. Ik heb er de ene keer meer last van dan de andere keer. Maar het is wel slopend. Gebruiken jullie daar ook medicatie voor? Ik heb wel slaapmedicatie maar die probeer ik zo min mogelijk te gebruiken en eerst het te proberen met slaapmeditaties etc. Dat heeft wisselend resultaat.
maandag 1 mei 2023 om 17:42
Je bent al goed bezig zo te lezen
Drie jaar herstellen kan dus ook, heftig zeg!
Ik hoop dat het niet lang hoeft te duren
. Ik zit deels thuis met burn-out?depressie? geen idee precies nog.
Ik wil heel graag doorwerken en niet helemaal thuis zitten als dat lukt.
Dat overprikkelde herken ik ook, ben benieuwd of dat inderdaad nog beter wordt.
Ben benieuwd of er nog wat hoopvolle verhalen te lezen zijn hier
.
Drie jaar herstellen kan dus ook, heftig zeg!
Ik hoop dat het niet lang hoeft te duren
. Ik zit deels thuis met burn-out?depressie? geen idee precies nog. Ik wil heel graag doorwerken en niet helemaal thuis zitten als dat lukt.
Dat overprikkelde herken ik ook, ben benieuwd of dat inderdaad nog beter wordt.
Ben benieuwd of er nog wat hoopvolle verhalen te lezen zijn hier
.
maandag 1 mei 2023 om 18:06
Ik werk thuis (voornamelijk) dus weinig prikkels. Ik heb ook geen burnout maar een angststoornis (hoewel ik ook wel overspannen ben), en werken geeft mij fijne afleiding van mijn gepieker. Dus voor mij is (thuis) werken niet een enorme belasting. Maar ik ben wel vaak moe, dus dan doe ik thuis een dutjeBupsie schreef: ↑01-05-2023 17:24Heel herkenbaar. Ik zit inmiddels een jaar thuis met een burn out. Afgelopen jaren veel gespeeld in de privesituatie en werk is ook pittig geweest. Ik merk wel dat ik er beter bij zit dan een jaar geleden, maar werken voelt echt nog heel ver. Vooral die overprikkeling is lastig en daarbij dat ik nog steeds snel moe ben.
Ik heb voor mezelf veel meer rust ingebouwd, heb om hulp leren vragen en ook hulp leren accepteren. Ik ben de laatste tijd wel steeds meer aan het nadenken over hoe ik die overprikkeling beter kan krijgen. Aan de ene kant weet ik dat het ook tijd nodig heeft en dat het ook niet zomaar hersteld. Zeker niet omdat ik nog middenin een therapietraject zit.
Hoe lukt het je om te werken in combinatie met die overprikkeling?
Lastig die slaapproblemen. Ik heb er de ene keer meer last van dan de andere keer. Maar het is wel slopend. Gebruiken jullie daar ook medicatie voor? Ik heb wel slaapmedicatie maar die probeer ik zo min mogelijk te gebruiken en eerst het te proberen met slaapmeditaties etc. Dat heeft wisselend resultaat.
Voor slapen gebruik ik soms een oxazepam, maar niet vaker dan 1x per week want ik ben bang dat ze dan straks minder werken. Dus de rest van de tijd slaap ik vaak kut, soms goed, en soms ook gewoon een uurtje overdag.
Wel goed dat je meer rust inbouwt en hulp vraagt. Zie je dat als iets tijdelijks of iets permanents voor de rest van je leven?
maandag 1 mei 2023 om 18:06
Ik werk thuis (voornamelijk) dus weinig prikkels. Ik heb ook geen burnout maar een angststoornis (hoewel ik ook wel overspannen ben), en werken geeft mij fijne afleiding van mijn gepieker. Dus voor mij is (thuis) werken niet een enorme belasting. Maar ik ben wel vaak moe, dus dan doe ik thuis een dutjeBupsie schreef: ↑01-05-2023 17:24Heel herkenbaar. Ik zit inmiddels een jaar thuis met een burn out. Afgelopen jaren veel gespeeld in de privesituatie en werk is ook pittig geweest. Ik merk wel dat ik er beter bij zit dan een jaar geleden, maar werken voelt echt nog heel ver. Vooral die overprikkeling is lastig en daarbij dat ik nog steeds snel moe ben.
Ik heb voor mezelf veel meer rust ingebouwd, heb om hulp leren vragen en ook hulp leren accepteren. Ik ben de laatste tijd wel steeds meer aan het nadenken over hoe ik die overprikkeling beter kan krijgen. Aan de ene kant weet ik dat het ook tijd nodig heeft en dat het ook niet zomaar hersteld. Zeker niet omdat ik nog middenin een therapietraject zit.
Hoe lukt het je om te werken in combinatie met die overprikkeling?
Lastig die slaapproblemen. Ik heb er de ene keer meer last van dan de andere keer. Maar het is wel slopend. Gebruiken jullie daar ook medicatie voor? Ik heb wel slaapmedicatie maar die probeer ik zo min mogelijk te gebruiken en eerst het te proberen met slaapmeditaties etc. Dat heeft wisselend resultaat.
Voor slapen gebruik ik soms een oxazepam, maar niet vaker dan 1x per week want ik ben bang dat ze dan straks minder werken. Dus de rest van de tijd slaap ik vaak kut, soms goed, en soms ook gewoon een uurtje overdag.
Wel goed dat je meer rust inbouwt en hulp vraagt. Zie je dat als iets tijdelijks of iets permanents voor de rest van je leven?
maandag 1 mei 2023 om 18:10
Ik vind mijn verhaal best hoopvolMariannatuin schreef: ↑01-05-2023 17:42Je bent al goed bezig zo te lezen
Drie jaar herstellen kan dus ook, heftig zeg!
Ik hoop dat het niet lang hoeft te duren
Ik wil heel graag doorwerken en niet helemaal thuis zitten als dat lukt.
Dat overprikkelde herken ik ook, ben benieuwd of dat inderdaad nog beter wordt.
Ben benieuwd of er nog wat hoopvolle verhalen te lezen zijn hier
Als je me een halfjaar geleden gezien had! En ik geloof dat ik nu ook wel blijvende veranderingen heb gemaakt (althans, dat is aan mij natuurlijk): de extra rust die ik soms nodig heb, zie ik niet als iets dat ik nu nodig heb ivm mijn angsten, maar iets dat ik gewoon altijd nodig zal hebben. Ik heb een pittige baan en carrière en dat is prima, maar ik moet op andere vlakken inleveren. Dat wilde ik eerst niet, maar nu dus wel En die drie jaren dat anderen ermee bezig zijn, zijn niet allemaal dezelfde doffe ellende, natuurlijk! Dat gaat meestal heel langzaam beter met flink wat pieken en dalen...
maandag 1 mei 2023 om 18:22
Wat fijn dat het wel lukt om thuis te werken. En dan is het inderdaad ook een stuk makkelijker om wat rust in te bouwen en rekening te houden met de overprikkeling.
Ik zou ook graag weer willen werken, ook vanwege de afleiding van alle psychische problemen. Maar het lukt gewoon echt nog niet. Dat probeer ik maar zo veel mogelijk te accepteren.
Het is bij mij denk ik ook niet alleen een burn out. Er zit nog meer achter, maar dat zijn we nu een beetje aan het uitzoeken in de therapie. Ik ben al aardig wat wijzer geworden door alle therapie. Maar enige tijd geleden doorverwezen naar sggz en de start daar was wat moeizaam omdat ik een beetje vetrouwensissues heb. Dat gaat nu beter, maar nu gebeurt het regelmatig dat ik enorm overspoeld word door emotie en er dagenlang last van kan hebben. Veel onrust in mijn hoofd en lijf. Heel pittig allemaal.
Ik besef me goed dat het hulp vragen en meer rust voor mezelf essentieel zijn, ook op de lange termijn. Zeker als gescheiden moeder met twee jonge kinderen. Helaas heb ik niet heel flexibel werk, dus als de overprikkeling zo sterk aanwezig blijft en niet wat meer over zal gaan, zal ik misschien toch moeten overwegen om naar ander werk te gaan kijken.
Het blijft lastig he die slaapmedicatie. Ik ben ook een beetje bang voor het verslavende effect ervan, en inderdaad niet meer zonder kunnen of dat het straks niks meer doet.
Waarom moest je trouwens stoppen met therapie? Was dat op verzoek van de therapeut of had het een andere reden? En heb je nog wel andere begeleiding nu of doe je het helemaal zelf? Dat zal ook wel even een omschakeling zijn.
Ik zou ook graag weer willen werken, ook vanwege de afleiding van alle psychische problemen. Maar het lukt gewoon echt nog niet. Dat probeer ik maar zo veel mogelijk te accepteren.
Het is bij mij denk ik ook niet alleen een burn out. Er zit nog meer achter, maar dat zijn we nu een beetje aan het uitzoeken in de therapie. Ik ben al aardig wat wijzer geworden door alle therapie. Maar enige tijd geleden doorverwezen naar sggz en de start daar was wat moeizaam omdat ik een beetje vetrouwensissues heb. Dat gaat nu beter, maar nu gebeurt het regelmatig dat ik enorm overspoeld word door emotie en er dagenlang last van kan hebben. Veel onrust in mijn hoofd en lijf. Heel pittig allemaal.
Ik besef me goed dat het hulp vragen en meer rust voor mezelf essentieel zijn, ook op de lange termijn. Zeker als gescheiden moeder met twee jonge kinderen. Helaas heb ik niet heel flexibel werk, dus als de overprikkeling zo sterk aanwezig blijft en niet wat meer over zal gaan, zal ik misschien toch moeten overwegen om naar ander werk te gaan kijken.
Het blijft lastig he die slaapmedicatie. Ik ben ook een beetje bang voor het verslavende effect ervan, en inderdaad niet meer zonder kunnen of dat het straks niks meer doet.
Waarom moest je trouwens stoppen met therapie? Was dat op verzoek van de therapeut of had het een andere reden? En heb je nog wel andere begeleiding nu of doe je het helemaal zelf? Dat zal ook wel even een omschakeling zijn.
maandag 1 mei 2023 om 18:24
Ik ben op m’n 21e helemaal thuis komen te zitten. Meteen naar de dokter gegaan, doorverwijzingen gevraagd etc. Jaren geleden al de diagnose PTSS gehad en recent eindelijk de diagnose autisme. Als ik er op terug kijk had ik gewoon een dikke autisme burn out. Maar ik werd continue terug in de richting van persoonlijkheidsstoornissen gestuurd. Als ik dan braaf meewerkte aan dat onderzoek kwam er niks uit maar serieuze trauma therapie is nooit opgestart. Sta nu eindelijk op de wachtlijst voor traumatherapie (al 2+ jaar) en ben waarschijnlijk dit jaar nog niet aan de beurt. Vorige zomer ben ik wel met hulp van een jobcoach aan een werkervaringsstage begonnen, krijg binnenkort een betaald contract. Heb tot nu toe naar de 20 uur op kunnen bouwen. Aangezien ik nu 29 ben zijn we dus 8 jaar verder. En een heel stuk cynischer over de maatschappij geworden.
maandag 1 mei 2023 om 18:29
Jeetje Frambloos, klinkt ook wel als een heftig verhaal. Ik snap wel dat je dan het vertrouwen ook een beetje kwijtraakt. Bizar dat die wachttijden voor goede hulp zo lang zijn. Ruim twee jaar op een wachtlijst zou toch niet moeten kunnen!
Wel fijn dat het je nu gelukt is om wat werk te doen en dat je zelfs een contract hebt gekregen vanuit die ervaringsplek! Dat geeft in ieder geval weer wat hoop en moed denk ik!
Wel fijn dat het je nu gelukt is om wat werk te doen en dat je zelfs een contract hebt gekregen vanuit die ervaringsplek! Dat geeft in ieder geval weer wat hoop en moed denk ik!
maandag 1 mei 2023 om 18:39
Jaa het gaat gelukkig een stuk beter als de voorgaande jaren. Ben blij dat ik uiteindelijk überhaupt op een lijst gekomen ben. De ggz waar ik oorspronkelijk onder val, die weigeren me al vanaf het begin op intake voor mijn PTSS. Die bleven terug wijzen op persoonlijkheidsstoornissen ook al was er niks uit het onderzoek gekomen. Psyq geprobeerd maar daar was m’n eerste behandelaar zwanger, de tweede heb ik nooit gezien want langdurig ziek en de derde was gespecialiseerd in dwanghandelingen dus daar kon ik niks mee. Kleinere behandelaren durfde het niet aan met me omdat ze het risico te groot vonden en m’n huisarts had me zelfstandig gediagnosticeerd met borderline. Daar had hij zogenaamd geen vragenlijsten voor nodig. Overstappen van huisarts lukte ook niet vanwege overvolle huisartsen met nieuwe patiëntenstop. Heb het toen zelf ook voor een paar jaar gewoon opgegeven, heel veel tijd verloren alleen op de bank. Tot ik op een dag m’n maatschappelijk werkster van de gemeente mee naar hem toe heb genomen en recht in z’n gezicht gezegd heb dat ik een andere huisarts wilde en dat ik hem 0,0 vertrouwde meer. Toen ben ik dus elders gekomen die me hebben doorverwezen naar de grote ggz die grenst aan mijn gebied. Daar ben ik eindelijk serieus genomen, maar wel met gigantische wachtlijsten. De wachtlijst voor trauma behandeling is ook helemaal gesloten nu dus zelfs al heb je het nodig je komt niet meer op de wachtlijst.Bupsie schreef: ↑01-05-2023 18:29Jeetje Frambloos, klinkt ook wel als een heftig verhaal. Ik snap wel dat je dan het vertrouwen ook een beetje kwijtraakt. Bizar dat die wachttijden voor goede hulp zo lang zijn. Ruim twee jaar op een wachtlijst zou toch niet moeten kunnen!
Wel fijn dat het je nu gelukt is om wat werk te doen en dat je zelfs een contract hebt gekregen vanuit die ervaringsplek! Dat geeft in ieder geval weer wat hoop en moed denk ik!
maandag 1 mei 2023 om 19:05
Sinds september thuis met een burn out.Mariannatuin schreef: ↑01-05-2023 17:42Je bent al goed bezig zo te lezen
Drie jaar herstellen kan dus ook, heftig zeg!
Ik hoop dat het niet lang hoeft te duren
Ik wil heel graag doorwerken en niet helemaal thuis zitten als dat lukt.
Dat overprikkelde herken ik ook, ben benieuwd of dat inderdaad nog beter wordt.
Ben benieuwd of er nog wat hoopvolle verhalen te lezen zijn hier
Per februari moest ik weer langzaam beginnen vd arbo.
Dat heb ik gedaan met lood in mijn schoenen. De eerste keer weer binnen kon ik alleen maar huilen. Nu hoop ik na de meivakantie op de helft van mijn uren te zitten.
Mijn klachten van vermoeidheid en ineens in paniek kunnen schieten zijn niet over. Maar ik hoop dat ik straks meer rust ervaar als er meer duidelijkheid komt.
Overprikkeling heb ik ook nog steeds. Ik verwacht dat dat ook niet over gaat.
snellie wijzigde dit bericht op 17-06-2023 20:55
19.83% gewijzigd
maandag 1 mei 2023 om 19:13
Ik woon in het buitenland maar verhuis, as we speak (ben nu op het vliegveld), terug naar Nederland. Daarom kan ik niet bij mijn huidige therapeut blijven, helaas, want zij was geweldig voor mij...Bupsie schreef: ↑01-05-2023 18:22Wat fijn dat het wel lukt om thuis te werken. En dan is het inderdaad ook een stuk makkelijker om wat rust in te bouwen en rekening te houden met de overprikkeling.
Ik zou ook graag weer willen werken, ook vanwege de afleiding van alle psychische problemen. Maar het lukt gewoon echt nog niet. Dat probeer ik maar zo veel mogelijk te accepteren.
Het is bij mij denk ik ook niet alleen een burn out. Er zit nog meer achter, maar dat zijn we nu een beetje aan het uitzoeken in de therapie. Ik ben al aardig wat wijzer geworden door alle therapie. Maar enige tijd geleden doorverwezen naar sggz en de start daar was wat moeizaam omdat ik een beetje vetrouwensissues heb. Dat gaat nu beter, maar nu gebeurt het regelmatig dat ik enorm overspoeld word door emotie en er dagenlang last van kan hebben. Veel onrust in mijn hoofd en lijf. Heel pittig allemaal.
Ik besef me goed dat het hulp vragen en meer rust voor mezelf essentieel zijn, ook op de lange termijn. Zeker als gescheiden moeder met twee jonge kinderen. Helaas heb ik niet heel flexibel werk, dus als de overprikkeling zo sterk aanwezig blijft en niet wat meer over zal gaan, zal ik misschien toch moeten overwegen om naar ander werk te gaan kijken.
Het blijft lastig he die slaapmedicatie. Ik ben ook een beetje bang voor het verslavende effect ervan, en inderdaad niet meer zonder kunnen of dat het straks niks meer doet.
Waarom moest je trouwens stoppen met therapie? Was dat op verzoek van de therapeut of had het een andere reden? En heb je nog wel andere begeleiding nu of doe je het helemaal zelf? Dat zal ook wel even een omschakeling zijn.
maandag 1 mei 2023 om 19:14
Ik heb sinds mijn jeugd veel last van spanning en stress gehad. Een aantal jaren geleden is de emmer overgelopen. Mijn overlevingsmethodiek werkte niet meer. Ik heb een aantal jaren (+5) thuis gezeten vanwege een depressie, Agorafobie en ptss. Mede door het ontbreken van erkenning en door rechtzaken heeft dit zo lang geduurd.
Om het schrijven van TO maar een beetje te volgen; Kwa veranderingen gaat het allemaal heel lastig. Ik had het idee dat ik allerlei dingen fout had gedaan door mn leven heen en probeerde verandering door te drukken (knop om). Ik ben er op een gegeven moment achter gekomen dat ik het leven niet zo serieus moet nemen. Door alle vermoeidheid kon ik moeilijk dingen rationaliseren. Ik heb vooral geleerd om voor mezelf op te komen (iets waarvan ik dacht dat ik er goed in was), en mezelf te accepteren voor wie ik ben en wat ik kan. Ik heb nog wel last van angsten, voornamelijk in de winterperiode, en van verlatingsangst. Ik kan mezelf accepteren als ik in de spiegel kijk, maar op foto's stel ik mezelf nog wel eens de vraag of ik dat echt ben. Ergens heb ik het idee dat ik faal als ik geen grote sociale kring heb. Ik probeer dat steeds meer los te laten en begin zelfs meer te dromen over een leven in de middle of nowhere. Vrienden ben ik grotendeels verloren toen ik thuis zat. Maarja, dan kun je misschien ook wel stellen dat het geen echte vrienden waren. Ik heb ook geaccepteerd dat ik nooit meer de oude zal worden en het altijd een worsteling zal blijven.
Inmiddels ben ik mijn werkritme weer aan het opbouwen. Ik vraag me af of ik, hoe graag ik dat ook wil, ooit nog 40 uur zal kunnen werken.
Ik vind het jammer dat ondanks de vele berichtgeving er nog zo weinig aan preventie wordt gedaan. Ik ben van mening dat de samenleving nog steeds op springen staat, die globale houding moet er uit. Als je er individueel goed op gaat, prima. Ik lees en hoor nog steeds dat er mensen met bosjes omvallen en we lijken dat normaal te vinden.
Om het schrijven van TO maar een beetje te volgen; Kwa veranderingen gaat het allemaal heel lastig. Ik had het idee dat ik allerlei dingen fout had gedaan door mn leven heen en probeerde verandering door te drukken (knop om). Ik ben er op een gegeven moment achter gekomen dat ik het leven niet zo serieus moet nemen. Door alle vermoeidheid kon ik moeilijk dingen rationaliseren. Ik heb vooral geleerd om voor mezelf op te komen (iets waarvan ik dacht dat ik er goed in was), en mezelf te accepteren voor wie ik ben en wat ik kan. Ik heb nog wel last van angsten, voornamelijk in de winterperiode, en van verlatingsangst. Ik kan mezelf accepteren als ik in de spiegel kijk, maar op foto's stel ik mezelf nog wel eens de vraag of ik dat echt ben. Ergens heb ik het idee dat ik faal als ik geen grote sociale kring heb. Ik probeer dat steeds meer los te laten en begin zelfs meer te dromen over een leven in de middle of nowhere. Vrienden ben ik grotendeels verloren toen ik thuis zat. Maarja, dan kun je misschien ook wel stellen dat het geen echte vrienden waren. Ik heb ook geaccepteerd dat ik nooit meer de oude zal worden en het altijd een worsteling zal blijven.
Inmiddels ben ik mijn werkritme weer aan het opbouwen. Ik vraag me af of ik, hoe graag ik dat ook wil, ooit nog 40 uur zal kunnen werken.
Ik vind het jammer dat ondanks de vele berichtgeving er nog zo weinig aan preventie wordt gedaan. Ik ben van mening dat de samenleving nog steeds op springen staat, die globale houding moet er uit. Als je er individueel goed op gaat, prima. Ik lees en hoor nog steeds dat er mensen met bosjes omvallen en we lijken dat normaal te vinden.
maandag 1 mei 2023 om 19:20
Ja, lastig. Sommige dingen, zoals overprikkeling, moet je ook gewoon accepteren maar dat is zo moeilijk.Snellie schreef: ↑01-05-2023 19:05Sinds september thuis met een burn out.
Per februari moest ik weer langzaam beginnen vd arbo.
Dat heb ik gedaan met lood in mijn schoenen. De eerste keer weer binnen kon ik alleen maar huilen. Nu hoop ik na de meivakantie op de helft van mijn uren te zitten.
Ik ga mijn oude functie niet meer bekleden in het onderwijs. Ik blijf wel werkzaam in het onderwijs maar dan in een lagere functie. Al is het maar tijdelijk om te kijken of dat beter is voor mijn gezondheid. Ik heb deze beslissing weloverwogen genomen maar er ook wat moeite mee om na 22 jaar dat stuk af te sluiten.
Hiernaast ga ik voor mezelf beginnen. Kijken of dat lukt.
Mijn klachten van vermoeidheid en ineens in paniek kunnen schieten zijn niet over. Maar ik hoop dat ik straks meer rust ervaar als er meer duidelijkheid komt.
Overprikkeling heb ik ook nog steeds. Ik verwacht dat dat ook niet over gaat.
Ik heb ook nog steeds paniekaanvallen (vooral na stress of intense overprikkeling) en zal dat ook wel houden, maar ik heb toch niet echt een paniekstoornis meer. Ik weet dat ik het soms heb, wat ik dan moet doen en wat ik op de lange termijn kan doen op de kans op paniek te verkleinen. Maar het zal toch ook gewoon een beetje bij mij horen. Vermijden lukt dus (nog) niet echt (maar het gaat al veel beter) maar ik krijg steeds meer controle over mijn reactie erop, en dat is voor mij het belangrijkste.
maandag 1 mei 2023 om 19:20
Ja, lastig. Sommige dingen, zoals overprikkeling, moet je ook gewoon accepteren maar dat is zo moeilijk.Snellie schreef: ↑01-05-2023 19:05Sinds september thuis met een burn out.
Per februari moest ik weer langzaam beginnen vd arbo.
Dat heb ik gedaan met lood in mijn schoenen. De eerste keer weer binnen kon ik alleen maar huilen. Nu hoop ik na de meivakantie op de helft van mijn uren te zitten.
Ik ga mijn oude functie niet meer bekleden in het onderwijs. Ik blijf wel werkzaam in het onderwijs maar dan in een lagere functie. Al is het maar tijdelijk om te kijken of dat beter is voor mijn gezondheid. Ik heb deze beslissing weloverwogen genomen maar er ook wat moeite mee om na 22 jaar dat stuk af te sluiten.
Hiernaast ga ik voor mezelf beginnen. Kijken of dat lukt.
Mijn klachten van vermoeidheid en ineens in paniek kunnen schieten zijn niet over. Maar ik hoop dat ik straks meer rust ervaar als er meer duidelijkheid komt.
Overprikkeling heb ik ook nog steeds. Ik verwacht dat dat ook niet over gaat.
Ik heb ook nog steeds paniekaanvallen (vooral na stress of intense overprikkeling) en zal dat ook wel houden, maar ik heb toch niet echt een paniekstoornis meer. Ik weet dat ik het soms heb, wat ik dan moet doen en wat ik op de lange termijn kan doen op de kans op paniek te verkleinen. Maar het zal toch ook gewoon een beetje bij mij horen. Vermijden lukt dus (nog) niet echt (maar het gaat al veel beter) maar ik krijg steeds meer controle over mijn reactie erop, en dat is voor mij het belangrijkste.
maandag 1 mei 2023 om 19:36
TO:
Over mijn therapie; het ging vrijwel vlekkeloos in elkaar over. Voor mijn ptss/angst heb ik eerst EMDR therapie gehad, wat een dikke vette aanrader is. Ik wil het geen wondermiddel noemen maar dat is het wel. Na 4 behandelingen verder gegaan met cognitieve gedragstherapie. Hoe kan ik mijn dagelijkse dingen blijven doen zonder er van in paniek te raken en hoe kan ik mijzelf uit een negatieve cirkel halen als ik in een angstmoment beland?
Dat heb ik in een behandeling of 15 geleerd. Inclusief schematherapie.
Daarnaast ben ik voor mijn slaapprobleem eerst aan de lichte slaappillen gegaan omdat ik écht niet meer kon functioneren overdag. Dat hielp mij er weer bovenop. Daarna met hulp van een slaapcoach er weer vanaf gekomen. Zij hielp mij aan oefeningen om goed te ontspannen en om rustmomenten in te bouwen en af te schakelen naarmate de dag vordert. De adrenaline raasde letterlijk door m’n lijf.
Een psychosomatisch fysiotherapeut heeft mij tot in detail uitgelegd hoe ons brein werkt en dat heeft mij zóveel herkenning gegeven. Er werden zelfs oude wonden vanuit mijn oma opengehaald (waar ik dus nog last van heb) en door die voorzichtig te “masseren”, werd ik rustiger en kon ik weer ademhalen zonder ademstops en hyperventilatie.
Psych: 20x geweest
Slaapcoach: 5x geweest
Fysio: 6x
Nieuw slaaptraject voor verbeteren van slaapkwaliteit: duurt 6 weken, start nu.
Over mijn therapie; het ging vrijwel vlekkeloos in elkaar over. Voor mijn ptss/angst heb ik eerst EMDR therapie gehad, wat een dikke vette aanrader is. Ik wil het geen wondermiddel noemen maar dat is het wel. Na 4 behandelingen verder gegaan met cognitieve gedragstherapie. Hoe kan ik mijn dagelijkse dingen blijven doen zonder er van in paniek te raken en hoe kan ik mijzelf uit een negatieve cirkel halen als ik in een angstmoment beland?
Dat heb ik in een behandeling of 15 geleerd. Inclusief schematherapie.
Daarnaast ben ik voor mijn slaapprobleem eerst aan de lichte slaappillen gegaan omdat ik écht niet meer kon functioneren overdag. Dat hielp mij er weer bovenop. Daarna met hulp van een slaapcoach er weer vanaf gekomen. Zij hielp mij aan oefeningen om goed te ontspannen en om rustmomenten in te bouwen en af te schakelen naarmate de dag vordert. De adrenaline raasde letterlijk door m’n lijf.
Een psychosomatisch fysiotherapeut heeft mij tot in detail uitgelegd hoe ons brein werkt en dat heeft mij zóveel herkenning gegeven. Er werden zelfs oude wonden vanuit mijn oma opengehaald (waar ik dus nog last van heb) en door die voorzichtig te “masseren”, werd ik rustiger en kon ik weer ademhalen zonder ademstops en hyperventilatie.
Psych: 20x geweest
Slaapcoach: 5x geweest
Fysio: 6x
Nieuw slaaptraject voor verbeteren van slaapkwaliteit: duurt 6 weken, start nu.
maandag 1 mei 2023 om 19:49
Frambloos, ik adviseer je om vooral eens te kijken naar PsyTrec voor de PTSS, ze zitten in Bilthoven en in Weert.
Ik zit al ruim vier jaar thuis met PTSS, al vier jaar therapie gehad, maar zonder gewenst resultaat. Uiteindelijk doorverwezen naar PsyTrec en hier in behandeling geweest. Het was ontzettend zwaar en afzien, maar het was het waard. Ik ben, helaas, nog niet PTSS vrij, maar vele zijn dat wel na behandeling.
Die overprikkeling is echt zo herkenbaar! Ik ben bang dat ik nooit meer zal kunnen werken, ik kan het gewoon niet aan. (En ben nog onder de 40).
Ik zit al ruim vier jaar thuis met PTSS, al vier jaar therapie gehad, maar zonder gewenst resultaat. Uiteindelijk doorverwezen naar PsyTrec en hier in behandeling geweest. Het was ontzettend zwaar en afzien, maar het was het waard. Ik ben, helaas, nog niet PTSS vrij, maar vele zijn dat wel na behandeling.
Die overprikkeling is echt zo herkenbaar! Ik ben bang dat ik nooit meer zal kunnen werken, ik kan het gewoon niet aan. (En ben nog onder de 40).
maandag 1 mei 2023 om 20:58
Met autisme verwerk je prikkels anders. Als ik terug kijk deed ik sowieso wel veel te veel tegelijk op dat moment (studie, werk, vrijwilligerswerk, fanatiek sporten, en een moeilijke relatie). Maar ik denk dat het wel extra zwaar was door hoe mijn brein dingen verwerkt.Mariannatuin schreef: ↑01-05-2023 19:06@Mia
Haha oeps zeker wel hoopvol jouw verhaal
Fijn dat je het zelf ook zo ziet!
@frambloos: waar zat het verschil in tussen een ‘gewone’ burn-out en autisme burn out?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
