Psyche
alle pijlers
Het gaat even helemaal niet goed
zondag 28 mei 2017 om 12:13
Het gaat helemaal verkeerd met me. Ik weet niet wat ik op het moment moet doen. Ik heb al medicatie op om te kalmeren, maar dat werkt niet.
Ik ben zo onrustig, kan niet goed ademen. Heb buiten een rondje gelopen, maar dat hielp niet. Ook de HAP gebeld vanmorgen, die bellen mij in de middag terug.
Ik weet niet wat ik moet doen en zou het heel fijn vinden als iemand me hiermee doorheen wil helpen.
Ik ben zo onrustig, kan niet goed ademen. Heb buiten een rondje gelopen, maar dat hielp niet. Ook de HAP gebeld vanmorgen, die bellen mij in de middag terug.
Ik weet niet wat ik moet doen en zou het heel fijn vinden als iemand me hiermee doorheen wil helpen.
zondag 28 mei 2017 om 12:57
Dan heb ik geen vrienden. Op zich niet heel verwonderlijk. Ik ben al heel wat langer 'ziek' dan dat ze me gezond hebben meegemaakt. 
Ik weet niet waarom ik niet vooruit kom. Hoe zou ik dat moeten weten? Als ik dat wist, had ik er wat aan gedaan.
Ik heb nu oxazepam geslikt, dat is alleen voor zulke situaties. En ik slik een AD.
Die begint nu overigens zijn werk te doen. Ademen gaat weer ok. Ik voel me al iets rustiger.
Ik weet niet waarom ik niet vooruit kom. Hoe zou ik dat moeten weten? Als ik dat wist, had ik er wat aan gedaan.
Ik heb nu oxazepam geslikt, dat is alleen voor zulke situaties. En ik slik een AD.
Die begint nu overigens zijn werk te doen. Ademen gaat weer ok. Ik voel me al iets rustiger.
zondag 28 mei 2017 om 13:01
Toen ik last had van hyperventilatie, hielp het me om dan maar zo te ademen zoals mijn lichaam dat wilde. Dus geen ademhalingsoefeningen doen, maar luister naar wat je lichaam wil, als dat oppervlakkig ademen is, doe dat dan. Bij mij werd het op die manier weer rustig.
Juist het forceren werkt averechts.
Juist het forceren werkt averechts.
zondag 28 mei 2017 om 13:01
De psycholoog met bureaudienst wil zeggen de achterwacht. Zij kan beslissen of er een interventie nodig is, en daar de juiste mensen voor aanwijzen.
Tip: bel morgen sowieso de huisarts, en doe je verhaal. Wellicht kan die ook nog wat betekenen met de wachtlijsten. Al is het maar overbrugging bij de POH.
Tip: bel morgen sowieso de huisarts, en doe je verhaal. Wellicht kan die ook nog wat betekenen met de wachtlijsten. Al is het maar overbrugging bij de POH.
zondag 28 mei 2017 om 13:03
Zelf heb ik mij ook een lange periode zo radeloos gevoeld en af en toe een hulplijn moeten bellen.
Niets leek echt te helpen of zelfs maar een beetje op te luchten totdat ik voor mezelf besloot dat ik mij niet schuldig hoefde te voelen.
Ik had er niet zelf voor gekozen dat ik mij zo rot wilde voelen besefte ik mij en ik erkende dat ik eenzaam was op dat moment.
Het is belangrijk mensen om je heen te hebben en een paar goede vrienden die je niet afrekenen op je psychische problemen.
Dat je er toch gewoon bij mag zijn.
Helaas voelde ik mezelf vaak tijdens die periode toch niet lekker in hun vriendelijke nabijheid.
Ik kon niet goed op 1 lijn komen met de anderen door de depressie.
Dat maakt extra eenzaam en ik had een jaar lang het gevoel er nooit meer uit te kunnen komen.
Maar toch is het uiteindelijk gelukt, ook al dacht ik van niet.
Door toch naar buiten te gaan, alleen of met een vriend of vriendin en bijvoorbeeld aan het water te gaan liggen in de zon.
Door toch te proberen te geloven dat het me zou lukken om nieuwe vrienden te maken.
En door de paniek eerst eens een keer helemaal toe te laten...dat hielp ook.
En door mezelf vervolgens opnieuw toe te staan om fouten te mogen maken en dat ik dan niet meteen slecht was of zoiets.
Je verschuilt jezelf vaak voor je eigen angsten, maar op een dag voelde ik die paniek en liet het maar eens helemaal gebeuren.
Daarna was ik moe maar enigszins opgelucht en ben ik gaan fietsen buiten in de zon.
Een man met 1 kunstarm kwam spontaan naast mij fietsen en maakte een gezellig praatje met mij.
Dat was de dag dat ik voelde dat mijn herstel was begonnen.
Ga de zon in zou ik dus willen adviseren en geloof dat het toch beter gaat op een dag.
Dat je vrienden hebt en dat het gezellig en fijn leven is voor jou, ondanks je psychische problemen.
Het hielp mij om mezelf dat telkens voor te blijven stellen.
Toe te staan om soms binnen te mogen blijven en door soms juist wel naar buiten te gaan.
Door af en toe te mogen praten over wat je moeilijk vindt, waarom zou dat klagen zijn? Misschien heb je inderdaad keihard aandacht nodig van je medemensen en waarom mag je daar niet om vragen?
Probeer dan niet dieper in de emotie te zakken terwijl je met hen praat over de zaken die je dwarszitten, maar probeer en met logica over te praten zodat het voor hen draaglijk is. Zodat het een vrij normaal gesprek is en probeer af en toe toch wat pure aandacht aan hen te geven, ook al zijn het maar een paar korte momenten...
Soms lukte mij dat niet en dan ben ik maar een spelletje met ze gaan doen, een puzzel maken samen kan ook leuk zijn.
Je bent dan toch samen met de ander, maar hoeft niet te praten. Je hoeft er ook niet vanuit te gaan dat je daarbij de hele tijd enthousiast moet zijn of grapjes moet maken...vaak hoef je er alleen maar te zijn en dat is goed genoeg.
Misschien schiet je tijdens het puzzelen toch ineens samen spontaan in de lach om iets stoms...bvb dat de ander ineens een klein beetje zever laat vallen...dat zijn genezende momenten volgens mij.
Misschien toch weer eens een oude vriend/kennis/vriendin opbellen?
Toen ik dat uiteindelijk deed was ik verbaasd dat ze me zo had gemist.
Het is erg lastig te geven tijdens een depressie en het gevoel wat je omschrijft van falen is voor mij erg herkenbaar.
Dat is nu juist het erge van zulke depressies, het zelfverwijt en gevoel van falen.
Trap er niet in, het is niet echt en je hebt er niets aan.
Falen bestaat niet, enkel blijven proberen en jezelf zien als iets moois, als een mooi wezen.
(misschien in de knoop en veel te gespannen en in de war op dit moment) Maar dat is voornamelijk heel rot voor jezelf en je hoeft er dus geen extra verwijten overheen te gooien.
Veel sterkte en liefs xx
Niets leek echt te helpen of zelfs maar een beetje op te luchten totdat ik voor mezelf besloot dat ik mij niet schuldig hoefde te voelen.
Ik had er niet zelf voor gekozen dat ik mij zo rot wilde voelen besefte ik mij en ik erkende dat ik eenzaam was op dat moment.
Het is belangrijk mensen om je heen te hebben en een paar goede vrienden die je niet afrekenen op je psychische problemen.
Dat je er toch gewoon bij mag zijn.
Helaas voelde ik mezelf vaak tijdens die periode toch niet lekker in hun vriendelijke nabijheid.
Ik kon niet goed op 1 lijn komen met de anderen door de depressie.
Dat maakt extra eenzaam en ik had een jaar lang het gevoel er nooit meer uit te kunnen komen.
Maar toch is het uiteindelijk gelukt, ook al dacht ik van niet.
Door toch naar buiten te gaan, alleen of met een vriend of vriendin en bijvoorbeeld aan het water te gaan liggen in de zon.
Door toch te proberen te geloven dat het me zou lukken om nieuwe vrienden te maken.
En door de paniek eerst eens een keer helemaal toe te laten...dat hielp ook.
En door mezelf vervolgens opnieuw toe te staan om fouten te mogen maken en dat ik dan niet meteen slecht was of zoiets.
Je verschuilt jezelf vaak voor je eigen angsten, maar op een dag voelde ik die paniek en liet het maar eens helemaal gebeuren.
Daarna was ik moe maar enigszins opgelucht en ben ik gaan fietsen buiten in de zon.
Een man met 1 kunstarm kwam spontaan naast mij fietsen en maakte een gezellig praatje met mij.
Dat was de dag dat ik voelde dat mijn herstel was begonnen.
Ga de zon in zou ik dus willen adviseren en geloof dat het toch beter gaat op een dag.
Dat je vrienden hebt en dat het gezellig en fijn leven is voor jou, ondanks je psychische problemen.
Het hielp mij om mezelf dat telkens voor te blijven stellen.
Toe te staan om soms binnen te mogen blijven en door soms juist wel naar buiten te gaan.
Door af en toe te mogen praten over wat je moeilijk vindt, waarom zou dat klagen zijn? Misschien heb je inderdaad keihard aandacht nodig van je medemensen en waarom mag je daar niet om vragen?
Probeer dan niet dieper in de emotie te zakken terwijl je met hen praat over de zaken die je dwarszitten, maar probeer en met logica over te praten zodat het voor hen draaglijk is. Zodat het een vrij normaal gesprek is en probeer af en toe toch wat pure aandacht aan hen te geven, ook al zijn het maar een paar korte momenten...
Soms lukte mij dat niet en dan ben ik maar een spelletje met ze gaan doen, een puzzel maken samen kan ook leuk zijn.
Je bent dan toch samen met de ander, maar hoeft niet te praten. Je hoeft er ook niet vanuit te gaan dat je daarbij de hele tijd enthousiast moet zijn of grapjes moet maken...vaak hoef je er alleen maar te zijn en dat is goed genoeg.
Misschien schiet je tijdens het puzzelen toch ineens samen spontaan in de lach om iets stoms...bvb dat de ander ineens een klein beetje zever laat vallen...dat zijn genezende momenten volgens mij.
Misschien toch weer eens een oude vriend/kennis/vriendin opbellen?
Toen ik dat uiteindelijk deed was ik verbaasd dat ze me zo had gemist.
Het is erg lastig te geven tijdens een depressie en het gevoel wat je omschrijft van falen is voor mij erg herkenbaar.
Dat is nu juist het erge van zulke depressies, het zelfverwijt en gevoel van falen.
Trap er niet in, het is niet echt en je hebt er niets aan.
Falen bestaat niet, enkel blijven proberen en jezelf zien als iets moois, als een mooi wezen.
(misschien in de knoop en veel te gespannen en in de war op dit moment) Maar dat is voornamelijk heel rot voor jezelf en je hoeft er dus geen extra verwijten overheen te gooien.
Veel sterkte en liefs xx
zondag 28 mei 2017 om 13:07
Dat weet ik, ik heb vaker moeten bellen. Maar bedankt voor de info, wellicht dat anderen die dit topic hebben er ook wat aan hebben.blueeyes*3 schreef: ↑28-05-2017 13:01De psycholoog met bureaudienst wil zeggen de achterwacht. Zij kan beslissen of er een interventie nodig is, en daar de juiste mensen voor aanwijzen.
Tip: bel morgen sowieso de huisarts, en doe je verhaal. Wellicht kan die ook nog wat betekenen met de wachtlijsten. Al is het maar overbrugging bij de POH.
Mijn ervaring met dat tweede is dat huisartsen dat niet doen of kunnen. Ik heb eerder heel lang op een wachtlijst gestaan en daar deed de huisarts niets mee. De wachtlijst was er niet voor niets en ook urgentie zou heel lang duren.
zondag 28 mei 2017 om 13:11
Urgentie hoort niet lang te duren...rosanne12 schreef: ↑28-05-2017 13:07Dat weet ik, ik heb vaker moeten bellen. Maar bedankt voor de info, wellicht dat anderen die dit topic hebben er ook wat aan hebben.
Mijn ervaring met dat tweede is dat huisartsen dat niet doen of kunnen. Ik heb eerder heel lang op een wachtlijst gestaan en daar deed de huisarts niets mee. De wachtlijst was er niet voor niets en ook urgentie zou heel lang duren.
Een opname via de crisisdienst wordt niet door de ha geregeld maar door de psychiater.
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
zondag 28 mei 2017 om 13:16
Niet geschoten...rosanne12 schreef: ↑28-05-2017 13:07Dat weet ik, ik heb vaker moeten bellen. Maar bedankt voor de info, wellicht dat anderen die dit topic hebben er ook wat aan hebben.
Mijn ervaring met dat tweede is dat huisartsen dat niet doen of kunnen. Ik heb eerder heel lang op een wachtlijst gestaan en daar deed de huisarts niets mee. De wachtlijst was er niet voor niets en ook urgentie zou heel lang duren.
De POH GGZ kan wel wat overbrugging bieden!
zondag 28 mei 2017 om 13:22
Ja, de GGZ is 24 uur per dag, 7 dagen per week bereikbaar. Maar laat je niet afschepen, meid. Duidelijk aangeven dat het niet goedgaat. Wat zou je willen? Wil je iemand spreken? Niet alleen zijn? Weg van je huis? Wat zou nu helpen om je ietsje beter te voelen?
zondag 28 mei 2017 om 13:31
Hoi to wat naar. Ik ken dit een beetje van mijn broer. Gelukkig gaat het nu goed. Soms werd ik er ook radeloos door en heel eerlijk ik had er af en toe ook eventjes geen zin in. Maar ik nam altijd op en hij mocht altijd langskomen. Ook als hij dan heel down alleen op de bank zat te zitten. Niet de meest gezellige uren die we zo samen hebben doorgebracht. Maar ik dacht altijd daar ben je broer en zus voor. Dus probeer toch je zussen te bellen. Wie weet gaat het over een paar jaar beter en kan je net als mijn broer en ik nu ook weer gewoon gezellig de hort op.
Sterkte!
Sterkte!
zondag 28 mei 2017 om 13:47
Het is niet zo dat ik altijd denk: oh ik bel ze niet, want ik belast ze ermee. Ik doe dat wel. En ik ben er ook gewoon wel als ik ze niet nodig heb, maar gewoon om even iets te drinken. Of zoals jij zegt shisha, om in het park te liggen.
Maar wat betreft vrienden: ik zie hen veel minder dan zij elkaar zien, dus het verwatert gewoon heel snel. Je kunt over lang niet alles meepraten, hebt veel momenten gemist, dingen niet meegekregen etc en dat zorgt ervoor dat de band beetje bij beetje minder hecht wordt. Misschien herkennen anderen dat wel? Of juist niet? Ik denk dat het ook aan de leeftijd ligt. Ik heb deze vrienden gemaakt van mijn 17/18-20. En daarna ging het mis. Op die leeftijd zijn vrienden nog zo inwisselbaar heb ik het idee. Mijn vriendinnen zijn echt wel lief, maar degene die zijn afgehaakt hadden zelf nog nooit wat meegemaakt dus konden hier ook niets mee. Hun leven bestond vooral uit zorgeloosheid, feesten etc. Een vriendin die dan in het ziekenhuis ligt na een poging is dan nogal wat en echt niet iedereen kan daar mee dealen. Mijn ouders kunnen dat niet eens. Die zijn ook nooit langs gekomen toen.
Ik heb ook vriendinnen die zelf niet goed in hun vel zitten en die zijn er wel, omdat ze het begrijpen, maar hebben vaak al genoeg aan zichzelf. Dus een paar keer per jaar ga ik met iemand eten, naar het bos of drink ik een kop thee. Maar dat is het ook. Dat gebeurt niet maandelijks, laat staan wekelijks. En mijn zussen zijn ook heel erg bezig met hun eigen leven. Afstuderen, solliciteren, eerste echte banen, relaties, samenwonen, huizen kopen. Dat soort dingen. Ze zijn er wel voor me, maar hebben ook duidelijk aangegeven dat ze er niet altijd kunnen en willen zijn. En dat snap ik.
Shisha bedankt voor je lange en openhartige post. Heel mooi.
Ik heb zelf ook wel die angst hoor. Dit is het moment waarop je vrienden maakt, als ik kijk naar mijn ouders stammen al hun vrienden uit deze leeftijdsperiode. Ik ben alleen mensen kwijt geraakt en heb er niemand bij gekregen. Ik ben 2/3 van mijn studentenperiode ziek geweest. Naast psychische problemen heb ik ook al sinds mijn 17e financiële problemen. Nu weer. Dat zorgt voor stress, maar ook voor minder mogelijkheden wat betreft sociaal contact. Een vriendin zien kost hoe dan ook geld, want ik moet met de trein. Ik ben net verhuisd en ken hier maar een paar mensen.
Nav_ wat ik zou willen? Ik vind dat heel moeilijk. Alleen zijn vind ik moeilijk, maar tegelijkertijd vind ik het ook lastig om nu iemand te zien. Toch ook schaamte en schuldgevoelens. Een opname wordt hier op het forum vaak aan mij gevraagd, maar is nog nooit ter sprake geweest bij mijn therapeut ofzo.
Wat ik heel graag zou willen, niet perse nu, maar in het algemeen: erkenning vanuit de zorg dat het niet goed met mij gaat. Dus intensievere therapie, ik zou graag dagbehandeling willen. En erkenning vanuit het UWV, zodat ik vrijgesteld wordt van sollicitatie en weer terug de ziektewet in mag ipv de bijstand. En mijn ouders die eindelijk eens inzien dat zij hier aan hebben bijgedragen door me op mijn 17e als een baksteen te laten vallen.
Voor nu: dit topic helpt al heel erg. Ik ben gewoon ontzettend eenzaam. En iedereen leeft maar door en mijn leven staat voor mijn gevoel al jaren stil. Ik heb jarenlang alles gedaan: elke dag bewegen, naar buiten, goed eten, werken, mijn opleiding behaald, contact gezocht met mensen. Het hele protocol heb ik gevolgd. Jarenlang. Maar in januari ben ik ingestort.
Maar wat betreft vrienden: ik zie hen veel minder dan zij elkaar zien, dus het verwatert gewoon heel snel. Je kunt over lang niet alles meepraten, hebt veel momenten gemist, dingen niet meegekregen etc en dat zorgt ervoor dat de band beetje bij beetje minder hecht wordt. Misschien herkennen anderen dat wel? Of juist niet? Ik denk dat het ook aan de leeftijd ligt. Ik heb deze vrienden gemaakt van mijn 17/18-20. En daarna ging het mis. Op die leeftijd zijn vrienden nog zo inwisselbaar heb ik het idee. Mijn vriendinnen zijn echt wel lief, maar degene die zijn afgehaakt hadden zelf nog nooit wat meegemaakt dus konden hier ook niets mee. Hun leven bestond vooral uit zorgeloosheid, feesten etc. Een vriendin die dan in het ziekenhuis ligt na een poging is dan nogal wat en echt niet iedereen kan daar mee dealen. Mijn ouders kunnen dat niet eens. Die zijn ook nooit langs gekomen toen.
Ik heb ook vriendinnen die zelf niet goed in hun vel zitten en die zijn er wel, omdat ze het begrijpen, maar hebben vaak al genoeg aan zichzelf. Dus een paar keer per jaar ga ik met iemand eten, naar het bos of drink ik een kop thee. Maar dat is het ook. Dat gebeurt niet maandelijks, laat staan wekelijks. En mijn zussen zijn ook heel erg bezig met hun eigen leven. Afstuderen, solliciteren, eerste echte banen, relaties, samenwonen, huizen kopen. Dat soort dingen. Ze zijn er wel voor me, maar hebben ook duidelijk aangegeven dat ze er niet altijd kunnen en willen zijn. En dat snap ik.
Shisha bedankt voor je lange en openhartige post. Heel mooi.
Ik heb zelf ook wel die angst hoor. Dit is het moment waarop je vrienden maakt, als ik kijk naar mijn ouders stammen al hun vrienden uit deze leeftijdsperiode. Ik ben alleen mensen kwijt geraakt en heb er niemand bij gekregen. Ik ben 2/3 van mijn studentenperiode ziek geweest. Naast psychische problemen heb ik ook al sinds mijn 17e financiële problemen. Nu weer. Dat zorgt voor stress, maar ook voor minder mogelijkheden wat betreft sociaal contact. Een vriendin zien kost hoe dan ook geld, want ik moet met de trein. Ik ben net verhuisd en ken hier maar een paar mensen.
Nav_ wat ik zou willen? Ik vind dat heel moeilijk. Alleen zijn vind ik moeilijk, maar tegelijkertijd vind ik het ook lastig om nu iemand te zien. Toch ook schaamte en schuldgevoelens. Een opname wordt hier op het forum vaak aan mij gevraagd, maar is nog nooit ter sprake geweest bij mijn therapeut ofzo.
Wat ik heel graag zou willen, niet perse nu, maar in het algemeen: erkenning vanuit de zorg dat het niet goed met mij gaat. Dus intensievere therapie, ik zou graag dagbehandeling willen. En erkenning vanuit het UWV, zodat ik vrijgesteld wordt van sollicitatie en weer terug de ziektewet in mag ipv de bijstand. En mijn ouders die eindelijk eens inzien dat zij hier aan hebben bijgedragen door me op mijn 17e als een baksteen te laten vallen.
Voor nu: dit topic helpt al heel erg. Ik ben gewoon ontzettend eenzaam. En iedereen leeft maar door en mijn leven staat voor mijn gevoel al jaren stil. Ik heb jarenlang alles gedaan: elke dag bewegen, naar buiten, goed eten, werken, mijn opleiding behaald, contact gezocht met mensen. Het hele protocol heb ik gevolgd. Jarenlang. Maar in januari ben ik ingestort.
zondag 28 mei 2017 om 13:54
Ben je op dit moment suïcidaal?
Een opname kun je ook om vragen, of je hem krijgt is een tweede natuurlijk.
De dingen die je beschrijft die je wilt zijn natuurlijk niet vandaag allemaal te realiseren, bedenk wat je nu nodig hebt, wat gaat je vandaag vooruit helpen?
Is dat een gesprek? Nieuwe of extra medicatie? Een opname? Een telefoonnummer wat je kan bellen als je écht niet meer kunt? Wil je afleiding? Etc. Ik hoop voor je dat je zo gebeld wordt. En dat ze samen met jou een goede (hetzij tijdelijke) oplossing vinden om je vandaag door te helpen.
Een opname kun je ook om vragen, of je hem krijgt is een tweede natuurlijk.
De dingen die je beschrijft die je wilt zijn natuurlijk niet vandaag allemaal te realiseren, bedenk wat je nu nodig hebt, wat gaat je vandaag vooruit helpen?
Is dat een gesprek? Nieuwe of extra medicatie? Een opname? Een telefoonnummer wat je kan bellen als je écht niet meer kunt? Wil je afleiding? Etc. Ik hoop voor je dat je zo gebeld wordt. En dat ze samen met jou een goede (hetzij tijdelijke) oplossing vinden om je vandaag door te helpen.
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
zondag 28 mei 2017 om 13:58
Ik gaf al aan dat ik niet zo goed weet wat ik NU nodig heb. En dat dit topic al aardig helpend is.
Ik heb heel vaak dit soort momenten en ik zou willen dat ik wist wat me op zo'n moment zou helpen. Meestal neem ik 2 slaappillen en slaap ik. Maar om nu periodes lang slapend door te brengen is ook niet goed. Vandaar ook dat ik lichamelijk zo achteruit ben gegaan.
Ik weet oprecht niet wat mij nu helpt.
Ik heb heel vaak dit soort momenten en ik zou willen dat ik wist wat me op zo'n moment zou helpen. Meestal neem ik 2 slaappillen en slaap ik. Maar om nu periodes lang slapend door te brengen is ook niet goed. Vandaar ook dat ik lichamelijk zo achteruit ben gegaan.
Ik weet oprecht niet wat mij nu helpt.
zondag 28 mei 2017 om 14:03
Wat naar. Ik heb ook paniekaanvallen gehad waarbij ik dacht spuit mij aub plat alles behalve dit. Ik ben niet suicidaal. Knap dat je idd actie onderneemt en bij de juiste instanties aan de bel trekt. Ik hoop dat je snel goede hulp krijgt.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 28 mei 2017 om 14:07
Oh even voor de duidelijkheid: ik heb geen paniekaanvallen. Het is meer een soort verlammende somberheid/onrust die me zo aangrijpt. Alles in mijn lijf schreeuwt dan dat ik er gewoon niet meer wil zijn om er vanaf te zijn. Het is geen paniek of hyperventilatie ofzo. Het is meer een ontzettend ongrijpbaar gevoel, enorme somberheid/verdriet, zo erg dat ik het niet verdragen kan. En dat maakt onrustig. Ik ga ijsberen, wrijven in mijn handen en over mijn benen, moeilijker ademen, huilen.
zondag 28 mei 2017 om 14:24
Update: Inmiddels gebeld en ze raden me aan nog een oxazepam te nemen. Een rondje te lopen en dan te gaan slapen. In eerste instantie wilden ze dat ik iemand belde, dus dat heb ik soort van gedaan.
Ik heb mijn zus een berichtje gestuurd en die belde me toen terug. Ze gaf aan wel even te kunnen bellen, maar niet naar mij toe te kunnen komen. Ik vind het dan ook fijn dat ze haar grenzen aangeeft.
Soms lijkt het of anderen een gigantische kring met mensen hebben die er voor hun zijn, die altijd energie hebben om langs te komen, mensen op te peppen en die nooit zelf ergens mee zitten of aan hun tax zitten. Dat is natuurlijk ABSOLUUT niet zo. Maar soms geeft dit forum me dat idee. In elk geval fijn dat mijn zus even wilde luisteren.
Met Pinksteren komt ze langs en ze neemt mijn andere zus mee om de boel hier schoon te maken en ze willen boodschappen met me doen. Heel lief.
En nog bedankt voor alle reacties hier! Het is overweldigend hoe lief en meedenkend de reacties hier op het forum vaak zijn.
Ik heb mijn zus een berichtje gestuurd en die belde me toen terug. Ze gaf aan wel even te kunnen bellen, maar niet naar mij toe te kunnen komen. Ik vind het dan ook fijn dat ze haar grenzen aangeeft.
Soms lijkt het of anderen een gigantische kring met mensen hebben die er voor hun zijn, die altijd energie hebben om langs te komen, mensen op te peppen en die nooit zelf ergens mee zitten of aan hun tax zitten. Dat is natuurlijk ABSOLUUT niet zo. Maar soms geeft dit forum me dat idee. In elk geval fijn dat mijn zus even wilde luisteren.
Met Pinksteren komt ze langs en ze neemt mijn andere zus mee om de boel hier schoon te maken en ze willen boodschappen met me doen. Heel lief.
En nog bedankt voor alle reacties hier! Het is overweldigend hoe lief en meedenkend de reacties hier op het forum vaak zijn.
zondag 28 mei 2017 om 15:26
Rosanne12, wat ontzettend naar zo'n dag! Ik herken echt heel veel in wat je zegt. Je zo somber voelen dat je er helemaal verlamd van bent en alleen maar weg wil van het hier en nu! Het lijkt me idd lastig als je bijna niemand hebt om te bellen, maar.... ik heb wel vrienden en ook ik zou niet weten wie ik moet bellen op zulke momenten. Echte goede vrienden die je ook op dat soort momenten er doorheen slepen, van je houden ondanks hoe jij je voelt en altijd tijd voor maken op zo'n moment, is gewoon helaas lastig 
Wat iemand hier boven zei, accepteer het dat het slecht gaat, weet ik uit ervaring dat dat echt helpt. Dit betekent niet dat je verder niet je best moet doen om er beter uit te komen. Probeer iets te doen wat op dit moment voor jou het veiligst en fijn voelt. Bij mij was dat gaan slapen, want dan was ik toch een soort van 'weg'. Probeer morgen als je je iets beter voelt hopelijk idd dingen te doen 'omdat ze goed zijn', zoek weer eens een contact met een oude vriendin of ga naar een groepsles van sporten? Ook al heb je er echt geen zin, uiteindelijk zul je zien dat die dingen je echt gaan helpen! Daarna kun je je zelf bijvoorbeeld belonen door iets te doen wat weer heel veilig voor jou voelt. Een soort compromis met je depressie!
Ik hoop dat er snel een plekje voor je is bij een behandelaar. Die wachttijden zijn idd super vervelend! Ik houd over mijn depressie een blog bij: http://lachendmeisje.blogspot.nl . Misschien herken je dingen?
Veel sterkte!!
Wat iemand hier boven zei, accepteer het dat het slecht gaat, weet ik uit ervaring dat dat echt helpt. Dit betekent niet dat je verder niet je best moet doen om er beter uit te komen. Probeer iets te doen wat op dit moment voor jou het veiligst en fijn voelt. Bij mij was dat gaan slapen, want dan was ik toch een soort van 'weg'. Probeer morgen als je je iets beter voelt hopelijk idd dingen te doen 'omdat ze goed zijn', zoek weer eens een contact met een oude vriendin of ga naar een groepsles van sporten? Ook al heb je er echt geen zin, uiteindelijk zul je zien dat die dingen je echt gaan helpen! Daarna kun je je zelf bijvoorbeeld belonen door iets te doen wat weer heel veilig voor jou voelt. Een soort compromis met je depressie!
Ik hoop dat er snel een plekje voor je is bij een behandelaar. Die wachttijden zijn idd super vervelend! Ik houd over mijn depressie een blog bij: http://lachendmeisje.blogspot.nl . Misschien herken je dingen?
Veel sterkte!!
maandag 29 mei 2017 om 03:09
Hoi Rosanne,
Ik wou zeggen dat ik het altijd heel fijn vind om naar je foto te kijken van de rode papaver.
Hele mooie keuze!
Wat verder heel goed voor je: het forum
Het forum is eigenlijk heel bijzonder en het geeft ongelooflijk veel mogelijkheden.
Zie het misschien zelf ook zo. Als deel van jouw heling.
Voel je vrij om topics te openen! Zoveel als je nodig hebt.
Je bent een oprecht iemand.
Dikke warme knuffel, verbinder
Ik wou zeggen dat ik het altijd heel fijn vind om naar je foto te kijken van de rode papaver.
Hele mooie keuze!
Wat verder heel goed voor je: het forum
Het forum is eigenlijk heel bijzonder en het geeft ongelooflijk veel mogelijkheden.
Zie het misschien zelf ook zo. Als deel van jouw heling.
Voel je vrij om topics te openen! Zoveel als je nodig hebt.
Je bent een oprecht iemand.
Dikke warme knuffel, verbinder
maandag 29 mei 2017 om 03:36
En misschien dat andere forums je in de toekomst ook kunnen helpen.
Zodat je deelt met mensen die je begrijpen en jij kunt hun ook begrijpen en je hoeft er niet voor uit de deur.
En toch maak je zeg maar vrienden. Je bent een beetje onder de mensen maar wel op jouw manier, met jouw kunnen op dat moment.
http://www.depressief.nl/lotgenoten/
Zodat je deelt met mensen die je begrijpen en jij kunt hun ook begrijpen en je hoeft er niet voor uit de deur.
En toch maak je zeg maar vrienden. Je bent een beetje onder de mensen maar wel op jouw manier, met jouw kunnen op dat moment.
http://www.depressief.nl/lotgenoten/
maandag 29 mei 2017 om 06:33
Rot dat je je zo voelt. Sport je? Wandelen. Lopen? En dan zo stevig tot je echt heel moe bent. Je komt op mij over als iemand die niet zelfstandig is mentaal. Te jong op zichzelf is gegaan. En nu vastloopt. Niet goed in staat t zelf op te lossen allemaal. Hoe pak je jezelf aan. Hoe kom je vooruit. Wbt de ademhaling vind ik een goede tip. Dan maak je je zelf kalmer. En denk dat t wel goed komt ipv hulp van buitenaf nodig. De hele oplossing voor dit alles zit in jezelf. Maar je moet er wel open voor staan. Dat therapieën niet lukken zegt ook al wat. Zou het zo kunnen zijn dat je jezelf als een slachtoffer ziet van t leven, wat jou allemaal is overkomen?
Ik heb nergens voor geleerd en zeg dit omdat dit in mij opkomt als ik je lees. Wellicht herkenning van mij op 1 of andere manier.
Ik heb nergens voor geleerd en zeg dit omdat dit in mij opkomt als ik je lees. Wellicht herkenning van mij op 1 of andere manier.
