Psyche
alle pijlers
Het leven na een zelfmoordpoging.
zaterdag 1 september 2018 om 14:32
Vorig jaar heb ik na veel ellendige jaren geprobeerd om een einde aan mijn leven te maken. Dit is niet gelukt en na de poging ben ik een jaar opgenomen geweest. In dat jaar werden er verschillende diagnoses gesteld; autisme, adhd, ernstige depressie, ptss en er zou sprake zijn van een borderline dynamiek. Ik heb moeite gehad met het accepteren van de diagnose, met name autisme vond ik lastig te accepteren (het idee dat het altijd zo ingewikkeld in mijn hoofd zou blijven en dat is blijkbaar geen fase was).
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
zaterdag 1 september 2018 om 14:55
Ach morsmordre, wat ontzettend naar om te lezen.. Ik heb eerder meegeschreven in een topic van je en had zo gehoopt dat het beter met je zou gaan.
Ik hoop écht dat je de weg weer terug weet te vinden uit de deep dark pit of depression..
Geef je wel aan aan je behandelaars dat je er zo zwaar inzit? Het is namelijk haske leuk dat je psychiater vindt dat het minder slecht met je gaat maar als je dat zelf heel anders ervaart heb je daar natuurlijk niks aan..
Heel veel sterkte en een
Ik hoop écht dat je de weg weer terug weet te vinden uit de deep dark pit of depression..
Geef je wel aan aan je behandelaars dat je er zo zwaar inzit? Het is namelijk haske leuk dat je psychiater vindt dat het minder slecht met je gaat maar als je dat zelf heel anders ervaart heb je daar natuurlijk niks aan..
Heel veel sterkte en een
zaterdag 1 september 2018 om 15:06
Jeetje wat heftig! Kan het zijn dat je hooggevoelig bent? Sinds ik weet dat ik dat ben, heb ik veel kunnen plaatsen.
Ik ben snel overprikkeld, moe, zwaar depressief geweest ( lange weg eruit te komen, uiteindelijk iemand gevonden die goede richtlijnen gaf en mij goed begreep ), eenzaam, etc. Maar dit waren termen die bij heel veel hsp-ers voorkomen. Omdat ze veel sferen aanvoelen, de emoties van anderen en deze moeilijk loslaten. Ook vaak heel gecontroleerd en introvert.
Het is niet bedoeld om weer een label op te plakken. Ik ben zelfs best wel tegen labels, omdat het je een soort kan vasthouden. Ik kreeg add en bij verder onderzoek waarschijnlijk meer labels..maar dat ging mij niet helpen.
Nu word ik geholpen door iemand die niet met labels werkt en na 2 jaar uit die zware depressie gestapt. Je bent in ieder geval niet je label. Jij bent jij. En laat je niet vastzetten door bv een psychiater. Ik hoop dat je iemand kan vinden waar jij je veilig bij voelt en iemand die jou echt kan helpen.
Je mag altijd een pb sturen. Ik ken iemand in Texel en iemand in omgeving Den Haag.
Ik ben snel overprikkeld, moe, zwaar depressief geweest ( lange weg eruit te komen, uiteindelijk iemand gevonden die goede richtlijnen gaf en mij goed begreep ), eenzaam, etc. Maar dit waren termen die bij heel veel hsp-ers voorkomen. Omdat ze veel sferen aanvoelen, de emoties van anderen en deze moeilijk loslaten. Ook vaak heel gecontroleerd en introvert.
Het is niet bedoeld om weer een label op te plakken. Ik ben zelfs best wel tegen labels, omdat het je een soort kan vasthouden. Ik kreeg add en bij verder onderzoek waarschijnlijk meer labels..maar dat ging mij niet helpen.
Nu word ik geholpen door iemand die niet met labels werkt en na 2 jaar uit die zware depressie gestapt. Je bent in ieder geval niet je label. Jij bent jij. En laat je niet vastzetten door bv een psychiater. Ik hoop dat je iemand kan vinden waar jij je veilig bij voelt en iemand die jou echt kan helpen.
Je mag altijd een pb sturen. Ik ken iemand in Texel en iemand in omgeving Den Haag.
zaterdag 1 september 2018 om 15:30
Kun je na je ontslag hulp krijgen? Hier in de regio kun je dan bij de RIBW terecht voor extra ondersteuning/hulp thuis.
Verder: kan het zijn dat je je ook ongemakkelijk voelt in die woning omdat je onzeker bent over de verandering? Dat je er enorm tegenop ziet om uit de opnamesetting te gaan? En dat je je daardoor eigenlijk in geen enkel huis thuis had gevoeld?
Verder: kan het zijn dat je je ook ongemakkelijk voelt in die woning omdat je onzeker bent over de verandering? Dat je er enorm tegenop ziet om uit de opnamesetting te gaan? En dat je je daardoor eigenlijk in geen enkel huis thuis had gevoeld?
zaterdag 1 september 2018 om 15:50
Ik zou ten eerste tegen de psychiater zeggen dat je je echt helemaal niet beter voelt en graag wil praten over de zelfmoord gedachten en over de medicatie zoals die nu is.
Voor je flat.... Koop een noisecanceling koptelefoon. Echt een verademing als je veel geluidsoverlast heb en overprikkelt bent. Wel een goede. Is de 150-300 euro echt waard.
En misschien niet meteen alleen naar de flat maar even nog bij ouders tot je je wat beter voelt?
Voor je flat.... Koop een noisecanceling koptelefoon. Echt een verademing als je veel geluidsoverlast heb en overprikkelt bent. Wel een goede. Is de 150-300 euro echt waard.
En misschien niet meteen alleen naar de flat maar even nog bij ouders tot je je wat beter voelt?
zaterdag 1 september 2018 om 17:59
Hé koffie ik heb het wel een de psychiater aangegeven en hij neemt me ook wel serieus heb ik het idee, maar vooralsnog wil hij zich aan deze medicatie houden.
Ik denk niet dat ik angst heb om vanuit de opnamesetting weer op mezelf te gaan, daar zie ik al heel lang naar uit. Het is echt het huis dat me dwars zit, de plek ook wel denk ik. Als ditzelfde huis gewoon ergens anders stond, niet in een flat, dan was het goed geweest.
Hulp is aangevraagd, maar daar gaan eerst nog een aantal weken overheen, dan pas worden we uitgenodigd voor een gesprek en daarna volgt een beoordeling of er zorg toegewezen wordt of niet. Ik sta daarnaast nog op de wachtlijst voor een kliniek (intern of ambulant) maar die wachtlijst was destijds meer dan een jaar, nu nog een aantal maanden dus.
En ik voel me zo slecht.
ik heb het wel een de psychiater aangegeven en hij neemt me ook wel serieus heb ik het idee, maar vooralsnog wil hij zich aan deze medicatie houden.Ik denk niet dat ik angst heb om vanuit de opnamesetting weer op mezelf te gaan, daar zie ik al heel lang naar uit. Het is echt het huis dat me dwars zit, de plek ook wel denk ik. Als ditzelfde huis gewoon ergens anders stond, niet in een flat, dan was het goed geweest.
Hulp is aangevraagd, maar daar gaan eerst nog een aantal weken overheen, dan pas worden we uitgenodigd voor een gesprek en daarna volgt een beoordeling of er zorg toegewezen wordt of niet. Ik sta daarnaast nog op de wachtlijst voor een kliniek (intern of ambulant) maar die wachtlijst was destijds meer dan een jaar, nu nog een aantal maanden dus.
En ik voel me zo slecht.
zaterdag 1 september 2018 om 18:52
Wat rot dat je je zo voelt.
Ik heb verschillende zelfmoordpogingen achter de rug en ook de nodige diagnoses. Ben ook lang opgenomen geweest en ondanks dat ik nog steeds zelfmoordgedachten had ontslagen. Ik woon nu op mezelf. Vond dat in het begin heel moeilijk maar na een aantal maanden gaat het iets beter, het begint nu meer mijn eigen plekje te worden.
Wat slordig dat de ambulante hulp nog niet op gang is als je naar huis gaat. Kun je niet ter overbrugging ergens anders terecht? Ik vond goede ambulante hulp waar je op terug kon vallen toch wel een grote voorwaarde van het naar huis gaan. Ik weet dat hier verschillende mogelijkheden zijn om ter overbrugging hulp te krijgen. Bijvoorbeeld Psychiatrische Crisiszorg Thuis, kort durende dagbehandeling of spits. Misschien kun je informeren of er bij de GGZ bij jou in de buurt ook iets mogelijk is.
Ik heb verschillende zelfmoordpogingen achter de rug en ook de nodige diagnoses. Ben ook lang opgenomen geweest en ondanks dat ik nog steeds zelfmoordgedachten had ontslagen. Ik woon nu op mezelf. Vond dat in het begin heel moeilijk maar na een aantal maanden gaat het iets beter, het begint nu meer mijn eigen plekje te worden.
Wat slordig dat de ambulante hulp nog niet op gang is als je naar huis gaat. Kun je niet ter overbrugging ergens anders terecht? Ik vond goede ambulante hulp waar je op terug kon vallen toch wel een grote voorwaarde van het naar huis gaan. Ik weet dat hier verschillende mogelijkheden zijn om ter overbrugging hulp te krijgen. Bijvoorbeeld Psychiatrische Crisiszorg Thuis, kort durende dagbehandeling of spits. Misschien kun je informeren of er bij de GGZ bij jou in de buurt ook iets mogelijk is.
zaterdag 1 september 2018 om 19:01
zaterdag 1 september 2018 om 19:22
Kan er iemand bij je slapen?Morsmordre schreef: ↑01-09-2018 19:01Ze hebben van alles geprobeerd ter overbrugging, maar er was niets mogelijk. Ja op PMT (therapie) na, dat krijg ik dan een keer in de week een uurtje.
Ik ben nu in het huis en de zelfmoordgedachten blijven maar komen. Ik besef me wel dat ik nog lang niet ‘beter’ ben.
zaterdag 1 september 2018 om 20:15
Wat ontzettend rot! En wat erg dat je zo lang moet wachten op hulp.Morsmordre schreef: ↑01-09-2018 17:59Hé koffie
Ik denk niet dat ik angst heb om vanuit de opnamesetting weer op mezelf te gaan, daar zie ik al heel lang naar uit. Het is echt het huis dat me dwars zit, de plek ook wel denk ik. Als ditzelfde huis gewoon ergens anders stond, niet in een flat, dan was het goed geweest.
Hulp is aangevraagd, maar daar gaan eerst nog een aantal weken overheen, dan pas worden we uitgenodigd voor een gesprek en daarna volgt een beoordeling of er zorg toegewezen wordt of niet. Ik sta daarnaast nog op de wachtlijst voor een kliniek (intern of ambulant) maar die wachtlijst was destijds meer dan een jaar, nu nog een aantal maanden dus.
En ik voel me zo slecht.
Mss heb je wat aan de tip van Lucifer over de koptelefoon. Ik heb er zelf een en vind het heel erg fijn. Even afsluiten van alle geluiden om me heen.
anoniem_370063 wijzigde dit bericht op 02-09-2018 22:36
3.39% gewijzigd
zaterdag 1 september 2018 om 20:17
Ik heb geleerd van de mensen die dichtbij me staan en zeggen dat je ze niet belast dat meestal ook echt niet zo vinden. Als het je te zwaar wordt zou ik echt even contact met ze opnemen.Morsmordre schreef: ↑01-09-2018 20:15Mijn ouders en een vriendin zijn er als vangnet, alleen vind ik het vervelend ze te belasten, maar ze doen het graag.
Voor vanavond heb ik kalmerende medicatie genomen en maar hopen dat het wat rustiger in mijn hoofd wordt.
Ik hoop dat de medicatie een beetje verlichting brengt in je hoofd.
zondag 2 september 2018 om 09:55
Jeetje Mors wat heftig allemaal. Het klinkt eigenlijk alsof je nog niet beter bent.
Is er de optie om een tijdje bij iemand te logeren, of iemand bij jou? Ik vind de overgang van een opname naar een nieuw/leeg huis in je eentje heel erg groot.
(Heb zelf ervaring met opname en dat naar huis gaan was ook bij mij niet fijn, ook al was er nog dagbehandeling. En onlangs een tijdje 'uit logeren' geweest omdat het even niet ging. Ik voel een beetje met je mee als ik het lees)
Is er de optie om een tijdje bij iemand te logeren, of iemand bij jou? Ik vind de overgang van een opname naar een nieuw/leeg huis in je eentje heel erg groot.
(Heb zelf ervaring met opname en dat naar huis gaan was ook bij mij niet fijn, ook al was er nog dagbehandeling. En onlangs een tijdje 'uit logeren' geweest omdat het even niet ging. Ik voel een beetje met je mee als ik het lees)
Je kunt méér.
zondag 2 september 2018 om 10:27
Dankje voor je reactie. 
Ik ben vanmorgen opgehaald door mijn vader, voelt als falen omdat ik dit verlofweekend alleen zou doorbrengen. Maar ik denk dat je gelijk hebt, ik ben nog niet ‘beter’ genoeg om deze stap te maken denk ik. Ik zit er zelf ook over na te denken om eerst een tijdje bij mijn ouders te logeren.
Het is zoveel allemaal, na alles wat er al gebeurd is. Vaak denk ik nog, ‘was het maar gewoon gelukt’. Zijn er mensen die daar ervaring mee hebben? Wordt het gevoel minder?
Ik ben vanmorgen opgehaald door mijn vader, voelt als falen omdat ik dit verlofweekend alleen zou doorbrengen. Maar ik denk dat je gelijk hebt, ik ben nog niet ‘beter’ genoeg om deze stap te maken denk ik. Ik zit er zelf ook over na te denken om eerst een tijdje bij mijn ouders te logeren.Het is zoveel allemaal, na alles wat er al gebeurd is. Vaak denk ik nog, ‘was het maar gewoon gelukt’. Zijn er mensen die daar ervaring mee hebben? Wordt het gevoel minder?
zondag 2 september 2018 om 10:30
Ja het wordt beter. Ik wilde in het begin ook het liefst steeds bij mijn ouders logeren, nu ben ik liever in mijn eigen huis.
Ik heb trouwens hulp via de WMO. Daar heb ik via de gemeente een indicatie voor gekregen, ze komen bij mij thuis. Misschien dat je zoiets kan aanvragen? Je moet wel een eigen bijdrage betalen.
Ik heb trouwens hulp via de WMO. Daar heb ik via de gemeente een indicatie voor gekregen, ze komen bij mij thuis. Misschien dat je zoiets kan aanvragen? Je moet wel een eigen bijdrage betalen.
zondag 2 september 2018 om 10:30
Oh lieverd tochMorsmordre schreef: ↑02-09-2018 09:47De nacht duurde vreselijk lang, ik kon niet slapen. Het is alsof alles zwart is en ik voel me steeds verder afdwalen van de mensen om me heen. Het is alsof ik vecht tegen iets waar ik al van verloren heb.
Goed dat je bij je ouders bent! Je hebt niet gefaald. Ik vind dat je juist heel goed handelt.Of het minder wordt, daar ga ik wel vanuit.
zondag 2 september 2018 om 10:36
Geen ervaring met de specifieke situatie die je beschrijft (ik ben nooit opgenomen geweest) maar wel met het echt niet meer zien zitten en daar ook naar willen handelen. Mijn eigen ervaring is dat het inderdaad minder kan worden. Met mij gaat het nu goed. Ik hoop dat dat voor jou ook zo gaat zijn.
Ik vind het juist dapper van je dat je niet alleen bent momenteel. Verantwoordelijkheid nemen als je merkt dat het toch niet gaat is juist goed, al voelt het misschien niet zo. Ik wens je veel sterkte.
Ik vind het juist dapper van je dat je niet alleen bent momenteel. Verantwoordelijkheid nemen als je merkt dat het toch niet gaat is juist goed, al voelt het misschien niet zo. Ik wens je veel sterkte.
