Psyche
alle pijlers
Het leven na een zelfmoordpoging.
zaterdag 1 september 2018 om 14:32
Vorig jaar heb ik na veel ellendige jaren geprobeerd om een einde aan mijn leven te maken. Dit is niet gelukt en na de poging ben ik een jaar opgenomen geweest. In dat jaar werden er verschillende diagnoses gesteld; autisme, adhd, ernstige depressie, ptss en er zou sprake zijn van een borderline dynamiek. Ik heb moeite gehad met het accepteren van de diagnose, met name autisme vond ik lastig te accepteren (het idee dat het altijd zo ingewikkeld in mijn hoofd zou blijven en dat is blijkbaar geen fase was).
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
donderdag 13 september 2018 om 07:10
ingesleten denkpatronen.....Celaena_Aelin schreef: ↑12-09-2018 20:23Mijn ervaring (ass en depressies) is dat het zeker lichter kan worden.
Hoe oud ben je? Ik merk namelijk dat ik, sinds ik de 25 gepasseerd ben (en mijn hersenhelften aan elkaar gegroeid zijn) het ook stukken beter gaat.
Verder: een depressie kan ook een oorzaak hebben. Misschien is het een optie om daar eens naar te kijken. Een trauma of ingesleten (denk)patronen. Door die oorzaak aan te gaan pakken, kun je veel verder komen dan met alleen de depressie behandelen.
net men boek binnen exploring depsression and beating the blues , geschreven door een expert inzake autisme .
Ben nog maar enkele pagina's ver maar vind het enorm herkenbaar !
Al van kinds af probeer ik zaken die me moeilijk vallen te compenseren omzo "mee te draaien in de gewone wereld"
Dat vergt veel en uiteindelijk geeft dat een schuld en minderwaardigheidsgevoel .
Ben erg benieuwd naar het vervolg van het boek , ga er veel uit kunnen lerene denk ik!
donderdag 13 september 2018 om 14:32
Dankjewel, dit doet me écht goed!
Vanmorgen had ik een redelijke ochtend, lekker naar buiten geweest en even een boodschap gedaan. Daarna ging het mis en ik ben nog een beetje uit m’n doen de reactie van een verpleegkundige. Ik had mijn arm open gehaald en ze roste er met een handdoek overheen waarop ik ‘auw’ zei. Ze reageerde met; als jij je arm open kunt snijden hoef je nu ook niet te piepen. Ik heb er maar niets meer over gezegd, maar zoiets doe ik in een soort van waas/slechte bui. Ik weet ook wel dat het niet oké is.
donderdag 13 september 2018 om 15:18
donderdag 13 september 2018 om 15:46
niet van die rare dingen doen.
bepaal wat je WEL helpt ipv het rijtje diagnoses. Die zijn bedoeld voor de hulpverlening om geld los te krijgen.
Doet wat fijn VOELT. Dat merk je aan je emoties.
Cognitieve gedragstherapie vond ik verschrikkelijk, dat gaat vanuit je hoofd waarom het in je hoofd zo rommelig is. Bij mij werkt dat niet.
Doe iets simpels waarbij je je beter voelt, neem een hondje, ga bij een club(je) desnoods "volgjehart.nl", doe vrijwilligerswerk, of maak kunst, ga schilderen en verkoop via internet of een lokale pop up iets.
doe iets. Ook al ben je "ziek" vergeet dat nou eens
bepaal wat je WEL helpt ipv het rijtje diagnoses. Die zijn bedoeld voor de hulpverlening om geld los te krijgen.
Doet wat fijn VOELT. Dat merk je aan je emoties.
Cognitieve gedragstherapie vond ik verschrikkelijk, dat gaat vanuit je hoofd waarom het in je hoofd zo rommelig is. Bij mij werkt dat niet.
Doe iets simpels waarbij je je beter voelt, neem een hondje, ga bij een club(je) desnoods "volgjehart.nl", doe vrijwilligerswerk, of maak kunst, ga schilderen en verkoop via internet of een lokale pop up iets.
doe iets. Ook al ben je "ziek" vergeet dat nou eens
donderdag 13 september 2018 om 16:15
donderdag 13 september 2018 om 17:23
paardenkop schreef: ↑13-09-2018 15:46niet van die rare dingen doen.
bepaal wat je WEL helpt ipv het rijtje diagnoses. Die zijn bedoeld voor de hulpverlening om geld los te krijgen.
Doet wat fijn VOELT. Dat merk je aan je emoties.
Cognitieve gedragstherapie vond ik verschrikkelijk, dat gaat vanuit je hoofd waarom het in je hoofd zo rommelig is. Bij mij werkt dat niet.
Doe iets simpels waarbij je je beter voelt, neem een hondje, ga bij een club(je) desnoods "volgjehart.nl", doe vrijwilligerswerk, of maak kunst, ga schilderen en verkoop via internet of een lokale pop up iets.
doe iets. Ook al ben je "ziek" vergeet dat nou eens
Zeg je ook tegen iemand waarvan zijn benen geamputeerd zijn dat hij niet meer aan zijn handicap moet denken en gewoon gaan lopen? Of tegen een kankerpatiënt dat hij de pijn moet vergeten en gewoon door moet gaan met leven? Als het zo makkelijk was als jij hier beschrijft kon de GGZ wel opdoeken.
Waarom schrijf je ziek tussen haakjes?
anoniem_370089 wijzigde dit bericht op 13-09-2018 17:26
2.06% gewijzigd
donderdag 13 september 2018 om 17:25
Wat rot dat die verpleegkundige zo reageerde.... Van sommige mensen\ vraag ik me echt af waarom ze voor dit vak hebben gekozen.Morsmordre schreef: ↑13-09-2018 16:15Niet echt iets leuks gekocht, wel iets lekkers!
Het lastige is dat er bijna niets fijn voelt, ik doe mijn best om in ieder geval bezig te zijn, maar soms lukt me dat gewoon niet.
Ik ben best nerveus voor morgen, maar had er vanmorgen ook wel ‘zin’ in. Ik hoop zo dat ze me kunnen helpen.
Heb je netflix? Netflixen met wat lekkers vind ik heerlijk. Lang uit op de bank of ( en jou geval denk ik) op bed.
donderdag 13 september 2018 om 19:49
wat lekkers heb je gekocht ? (benieuwd nuMorsmordre schreef: ↑13-09-2018 16:15Niet echt iets leuks gekocht, wel iets lekkers!
Het lastige is dat er bijna niets fijn voelt, ik doe mijn best om in ieder geval bezig te zijn, maar soms lukt me dat gewoon niet.
Ik ben best nerveus voor morgen, maar had er vanmorgen ook wel ‘zin’ in. Ik hoop zo dat ze me kunnen helpen.
)Ik ken dat gevoel , vandaag was bij mij ook een mindere dag , zo erg dat ik enkele uren gaan slapen ben omdat ik me ongelukkig voelde en werkelijk nergens zin in had .
Maar het klopt wel , activering is wat zou moeten helpen , zeggen ze mij ook altijd , hoewel ik vaak ook gewoon te diep zit om iets te doen.
De momenten dat ik wel iets doe en het gaat me af zijn dan ook fijne herinneringen achteraf , zo moet het
succes morgen , hopelijk een positieve noot!
donderdag 13 september 2018 om 20:31
donderdag 13 september 2018 om 21:22
Morsmordre schreef: ↑13-09-2018 20:02Kitkat chunky!
Het gaat vanavond weer helemaal mis, het lijkt wel alsof het ‘s avonds erger is dan overdag (misschien door het gebrek aan activiteit).
hmmmm kitkat
da's bij mij anders maar ik ben dan ook eerder een avondmens , zal vast daar mee te maken hebben , ik voel me s'ochtends vaak belabberd en bijkomend heb ik het probleem dat ik vaak erge hoofdpijndagen heb , echt niet fijn:-(
s'avonds ben ik vaak het rustigst in mijn hoofd en het meest helder.
dingen doen in groep of gewoon met 1 iemand erbij helpen mij zeker , geeft me afleiding en dan voel ik me niet ongelukkig .
Ik woon ook bij mijn ouders nog en ben ze zeer dankbaar dat ze er geen probleem van maken , het leven in huis helpt me echt wel ...
donderdag 13 september 2018 om 22:06
Ik heb het ook net andersom. Ik ben normaalgesproken een ochtend mens maar ik voel me nu al ruim een jaar in de ochtend juist heel slecht en s avonds beter.
Ik hoop dat je Kitkat toch gesmaakt heeft, sterkte! En anders gewoon je avond medicatie nemen en gaan slapen. ( als je tenminste een beetje goed slaapt, anders helpt het niet zoveel)
Ik hoop dat je Kitkat toch gesmaakt heeft, sterkte! En anders gewoon je avond medicatie nemen en gaan slapen. ( als je tenminste een beetje goed slaapt, anders helpt het niet zoveel)
donderdag 13 september 2018 om 22:18
.Morsmordre schreef: ↑13-09-2018 14:32Dankjewel, dit doet me écht goed!
Vanmorgen had ik een redelijke ochtend, lekker naar buiten geweest en even een boodschap gedaan. Daarna ging het mis en ik ben nog een beetje uit m’n doen de reactie van een verpleegkundige. Ik had mijn arm open gehaald en ze roste er met een handdoek overheen waarop ik ‘auw’ zei. Ze reageerde met; als jij je arm open kunt snijden hoef je nu ook niet te piepen. Ik heb er maar niets meer over gezegd, maar zoiets doe ik in een soort van waas/slechte bui. Ik weet ook wel dat het niet oké is.
Ja, daarom zei ik het, want dit is vaak heel belangrijk. Met depressie zit je heel vaak in je hoofd waar het een negatieve spiraal aan gedachten en gevoelens is. Je waardeert jezelf niet, dus je voelt je klote en dat kan je niet goed doorbreken. Het helpt vaak om waardevolle verbinding met anderen te maken. Maar dat doen we juist niet als we ons zo waardeloos voelen. Dus ook belangrijk dat je hier even goed die knuffel voelt.
Begrijp ik nu goed dat je arm open lag door automutilatie? Jammer dat ze zo reageerde. Hoewel ik de beredenering erachter wel denk te snappen en ook dat je zelf verantwoordelijkheid voor zulk gedrag moet nemen, zou het fijn zijn als daar met je aan gewerkt wordt in plaats van het over 'piepen' te hebben. Dezelfde boodschap (wat ze er ook mee bedoelde) kan ze vast ook op constructieve wijze geven. Als je automutileert en dat is niet de bedoeling in je behandelsetting dan is het toch het handigst als je daar ook een plan voor hebt, en dat je dat plan maakt met de mensen die daar werken/de behandeling doen.
Succes morgen met het gesprek!
vrijdag 14 september 2018 om 14:38
De behandeling waar ik voor op de wachtlijst sta duurt nog maanden tot een jaar. De gemeente wil geen ambulante begeleiding toekennen omdat ze de situatie niet stabiel genoeg vinden, zij verwezen me terug naar de opname. Verder is er een autismecoach aanbevolen maar die blijkt niet in mijn omgeving te werken.
Wat een rotgevoel.
vrijdag 14 september 2018 om 14:50
Jemig...
Is gaan wonen in een RIBW misschien een optie? Dan heb je meer ondersteuning dan met ambulante hulp, maar wel je eigen plekje en wat zelfstandiger dan opname. Kun je daar verder stabiliseren en verder zoeken naar een fijne huurwoning met ambulante hulp.
Andere tip, gezien je Nick: op Storytel staan diverse luisterboeken, oa die van Harry Potter. Misschien is dat een optie ter ontspanning?
Is gaan wonen in een RIBW misschien een optie? Dan heb je meer ondersteuning dan met ambulante hulp, maar wel je eigen plekje en wat zelfstandiger dan opname. Kun je daar verder stabiliseren en verder zoeken naar een fijne huurwoning met ambulante hulp.
Andere tip, gezien je Nick: op Storytel staan diverse luisterboeken, oa die van Harry Potter. Misschien is dat een optie ter ontspanning?
vrijdag 14 september 2018 om 15:39
Ja, ze vonden het allemaal nog te “heftig” voor ambulante begeleiding en willen die verantwoordelijkheid niet dragen.
Het RIBW waar ik voor in aanmerking kwam heeft hier ook een wachtlijst van maanden. Ze konden me zeker niet binnen een halfjaar plaatsen.
De luisterboeken van Harry Potter heb ik, gebruik ik vaak om in slaap te komen.
Echte tegenvaller dit.
Het RIBW waar ik voor in aanmerking kwam heeft hier ook een wachtlijst van maanden. Ze konden me zeker niet binnen een halfjaar plaatsen.
De luisterboeken van Harry Potter heb ik, gebruik ik vaak om in slaap te komen.
Echte tegenvaller dit.
vrijdag 14 september 2018 om 16:57
En als je het afwisselt? Dus in de flat voorzichtig opbouwen en verder bij je ouders?
Het is voor gezonde mensen al lastig om de tijd door te komen als je geen werk of dagbesteding hebt. Althans daar ga ik een beetje vanuit, dat je niet meteen hele dagen 'onder de pannen' bent.
Dan is het in je flat misschien nog erg wennen, alleen.
Zo'n MDO daar zit je zelf niet bij denk ik he?
Het is voor gezonde mensen al lastig om de tijd door te komen als je geen werk of dagbesteding hebt. Althans daar ga ik een beetje vanuit, dat je niet meteen hele dagen 'onder de pannen' bent.
Dan is het in je flat misschien nog erg wennen, alleen.
Zo'n MDO daar zit je zelf niet bij denk ik he?
Je kunt méér.
vrijdag 14 september 2018 om 17:52
Heeft de instelling waar jij zit geen ambulant team? IHT of FACT? Die kunnen vaak dat "risico" wel dragen en kunnen de zorg ook aanpassen aan wat jij op dat moment nodig hebt.
Ik sta er nu ook eindelijk voor aangemeld; vorig jaar kon dat niet omdat het hoofd van de poli niet wilde meewerken. Nu dus wel. Ze komen bij je thuis en kunnen samen met jou kijken hoe het gaat. De bedoeling is een opname te voorkomen. En dat lijkt me wenselijk voor iedereen...
Je zou nu ook aan een dag- en een weekprogramma kunnen werken voor thuis zodat je wat houvast hebt. De maaltijden en tussendoortjes en daar tussenin activiteiten of rust inbouwen. En ook regelmatig iets bij of met je ouders, bijvoorbeeld dat je bij hen eet of dat je moeder op de koffie komt. Mij helpt dat in ieder geval wel (ook ASS).
Ik sta er nu ook eindelijk voor aangemeld; vorig jaar kon dat niet omdat het hoofd van de poli niet wilde meewerken. Nu dus wel. Ze komen bij je thuis en kunnen samen met jou kijken hoe het gaat. De bedoeling is een opname te voorkomen. En dat lijkt me wenselijk voor iedereen...
Je zou nu ook aan een dag- en een weekprogramma kunnen werken voor thuis zodat je wat houvast hebt. De maaltijden en tussendoortjes en daar tussenin activiteiten of rust inbouwen. En ook regelmatig iets bij of met je ouders, bijvoorbeeld dat je bij hen eet of dat je moeder op de koffie komt. Mij helpt dat in ieder geval wel (ook ASS).
vrijdag 14 september 2018 om 19:04
Voorzichtig en langzaam opbouwen en afwisselen met bij je ouders zijn klinkt beter dan direct de hele tijd alleen in een flatje.
Ik zit ook bij een FACT en dat bevalt opzich goed. Ze komen inderdaad ook thuis en kijken en denken mee.
Ik hoop dat ze woensdag met een mooi plan komen, denk er zelf ook goed over na wat jij het liefst zou willen.
Ik zit ook bij een FACT en dat bevalt opzich goed. Ze komen inderdaad ook thuis en kijken en denken mee.
Ik hoop dat ze woensdag met een mooi plan komen, denk er zelf ook goed over na wat jij het liefst zou willen.
