Psyche
alle pijlers
Het leven na een zelfmoordpoging.
zaterdag 1 september 2018 om 14:32
Vorig jaar heb ik na veel ellendige jaren geprobeerd om een einde aan mijn leven te maken. Dit is niet gelukt en na de poging ben ik een jaar opgenomen geweest. In dat jaar werden er verschillende diagnoses gesteld; autisme, adhd, ernstige depressie, ptss en er zou sprake zijn van een borderline dynamiek. Ik heb moeite gehad met het accepteren van de diagnose, met name autisme vond ik lastig te accepteren (het idee dat het altijd zo ingewikkeld in mijn hoofd zou blijven en dat is blijkbaar geen fase was).
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
woensdag 5 september 2018 om 17:13
Morsmordre schreef: ↑03-09-2018 09:11Bedankt voor de tips, de WMO is iets aan het regelen maar dat duurt nog weken/maanden.
De andere dingen zal ik in het spreekuur aan de psychiater voorleggen, misschien is dat wel iets voor mij. Ik wil in ieder geval ook vragen of er meer therapie kan, dat ik doordeweeks in ieder geval een beetje een dagprogramma heb.
Zelfmoord is een optie, daar ben ik af en toe bang voor en soms ben ik ervan overtuigd dat het de enige optie is. Nu heb ik gelukkig een verpleegkundige die direct doorheeft hoe het gaat, zij probeert me altijd bij te sturen qua gedachten en meestal lukt dat. Heel gek, maar het feit dat iemand al 30 jaar in de psychiatrie werkt zorgt er bij mij voor dat ik ze wel vertrouw.
Dat is balen, bij mij was dat snel geregeld maar dat zal per gemeente verschillen.
Wat klote dat je je zo voelt.Morsmordre schreef: ↑05-09-2018 16:06Ik gebruik af en toe luisterboeken om in slaap te komen, dat werkt wel heel goed.
Het contact met de verpleegkundige stopt als ik naar huis ga, sterker nog, ze werkt alleen morgen nog en dan gaat ze op vakantie. Ik vind het moeilijk om haar 'gedag' te zeggen, juist omdat er eindelijk iemand was die me heel goed begreep. Ik moet er maar op vertrouwen dat er meer van zulke mensen in 'hulpverleningsland' rondlopen.
Vandaag had ik gesprek met de psychiater maar dat was echt een heel slecht gesprek. Ik vertelde hoe slecht ik me voelde en welke gedachten er weer continu door mijn hoofd gingen. Hij zei dat het vast door de verhuizing komt en dat al die gedachten wel weer 'een keer' verdwijnen. Ik was hierdoor een beetje uit het veld geslagen, had het gevoel dat hij me óf niet serieus nam óf ik had niet duidelijk genoeg aangegeven hoe heftig het in mijn hoofd is. Door die onzekerheid ben ik ook vergeten te vragen of er iets van overbruggingstherapie mogelijk is. Gelukkig heb ik volgende week weer een gesprek en kan ik het dan nog vragen, wellicht dat ik dan ook nog even terug kom op zijn opmerking.
Ik ben de laatste twee weken vooral heel erg bang dat het nooit meer goed komt. Dat ik nooit meer ergens blij van zal worden. Dat gevoel maakt me heel angstig maar vooral heel verdrietig. Ik vind het fijn om hier een beetje van me af te schrijven.
Die opmerking van de psych is niet heel tactisch maar misschien zit er wel een kern van waarheid in. (…) Maar ik zou zeker volgende week vragen wat hij precies boelde met zijn opmerking.
Sterkte!
(ps. liever niet quoten, wil het misschien weer verwijderen als het gelezen is)
anoniem_370089 wijzigde dit bericht op 05-09-2018 20:16
15.18% gewijzigd
woensdag 5 september 2018 om 17:14
en dit, het kan toch niet dat ze je ontslaan zonder fatsoenlijk plan?tu1nhek schreef: ↑05-09-2018 16:59Ik begrijp (ook vanuit het werkveld) niet wat voor instelling een cliënt ontslaat zonder plan. Naar mijn ervaring is dit echt niet gebruikelijk en zeer zeker ook niet gewenst. Ik snap dus niet hoe dit kan! De overgang van opname naar thuis wonen is al enorm, laat staan als je helmaal wordt losgelaten. Bespreek dit met de dagelijkse begeleiding, hoe dit zit, want ergens lijkt er iets mis te gaan. Dat kan aan hun kant zijn of aan jouw kant.
Sterkte, ik lees dat je je heel naar voelt nu
woensdag 5 september 2018 om 19:35
Wat naar om te horen strontvlieg. Ik merk zelf ook wel dat ik niet beter ben geworden van de opname, het gaat nu slechter dan een jaar geleden.
Op dit moment voel ik me heel slecht. Ik ben zó leeg en vol tegelijk. Ik zou er echt alles voor over hebben om dit gevoel kwijt te raken, het is ondragelijk zo.
Op dit moment voel ik me heel slecht. Ik ben zó leeg en vol tegelijk. Ik zou er echt alles voor over hebben om dit gevoel kwijt te raken, het is ondragelijk zo.
woensdag 5 september 2018 om 20:15
woensdag 5 september 2018 om 20:20
Ik herken het ook wel, opname lijkt de oplossing maar is het niet. (is ook wetenschappelijk onderzoek naar geweest trouwens; daarom wordt je nu ook veel minder snel opgenomen + er zijn minder bedden beschikbaar doordat er minder geld is) Teveel verandering, teveel nieuwe mensen steeds, teveel wissels.
Ik heb ook autisme en trek dat slecht.
Ik genees sneller thuis, met rust/regelmaat/reinheid.
Aan het eind van mijn langste opname, had ik ook die terugslag die jij beschrijft. Het schijnt erbij te horen, er verandert opeens weer zoveel in je leven/leefomgeving.
Je hebt de kracht dit te overwinnen en weer zelfstandig te gaan wonen.
Ja, dat gaat moeilijk worden en ook daarna zullen moeilijke momenten komen als je stabiel bent. En weet je, dat is menselijk. Dat het op en neer gaat. Zolang je dat stabiele lijntje maar terug kan vinden samen met je hulpverlening.
Ik heb ook autisme en trek dat slecht.
Ik genees sneller thuis, met rust/regelmaat/reinheid.
Aan het eind van mijn langste opname, had ik ook die terugslag die jij beschrijft. Het schijnt erbij te horen, er verandert opeens weer zoveel in je leven/leefomgeving.
Je hebt de kracht dit te overwinnen en weer zelfstandig te gaan wonen.
Ja, dat gaat moeilijk worden en ook daarna zullen moeilijke momenten komen als je stabiel bent. En weet je, dat is menselijk. Dat het op en neer gaat. Zolang je dat stabiele lijntje maar terug kan vinden samen met je hulpverlening.
woensdag 5 september 2018 om 20:23
.Morsmordre schreef: ↑05-09-2018 19:35Op dit moment voel ik me heel slecht. Ik ben zó leeg en vol tegelijk. Ik zou er echt alles voor over hebben om dit gevoel kwijt te raken, het is ondragelijk zo.
Je bent nu nog opgenomen, toch? Praat met de begeleiding over je gevoel en over praktische dingen die helpend zijn voor het hier en nu.
woensdag 5 september 2018 om 21:31
Bedankt voor jullie reacties, het helpt me echt om de andere ervaringen en tips te lezen.
De verpleging die er vanavond was is niet echt van het praten (maakt overal een grapje van) maar we hebben wel even fijn gewandeld.
Dat basisplan is iets waar ik het met mijn psycholoog al even over heb gehad, vooral over wat ik kan gaan doen als ik geen therapie heb. Ik ga nu een paar weken meekijken/doen bij een sportclub, vond de eerste keer echt verschrikkelijk maar ik moet het van mezelf een kans geven.
De verpleging die er vanavond was is niet echt van het praten (maakt overal een grapje van) maar we hebben wel even fijn gewandeld.
Dat basisplan is iets waar ik het met mijn psycholoog al even over heb gehad, vooral over wat ik kan gaan doen als ik geen therapie heb. Ik ga nu een paar weken meekijken/doen bij een sportclub, vond de eerste keer echt verschrikkelijk maar ik moet het van mezelf een kans geven.
donderdag 6 september 2018 om 11:20
Is een hobbyclub misschien ook een idee? Een plek waar je samen met anderen bezig kunt zijn met je hobby. Dat kan een echte club of vereniging zijn, maar vaak zijn er in een wijk/buurt/stad ook officieuze clubjes. Hier in de wijk weet ik bijvoorbeeld een spelletjesavond, een bullet-journal-groepje, theatersport, een flinke hoeveelheid Pokémon-Go’ers, diverse yoga-groepjes, hardloopgroepjes en wandelgroepjes. De meesten zijn te vinden via Facebook, en tegenwoordig heeft bijna iedere buurt/wijk er wel 1.
Verder zou ik een bibliotheek-abonnement aanraden, mocht je dat nog niet hebben. Je kunt er boeken lenen, maar ook CDS, dvd’s, films, series en tijdschriften. Soms ook computerspellen. Daarnaast organiseren veel bibliotheken voor hun leden gratis activiteiten, waardoor je ook weer wat leuke dingen kunt ondernemen.
Verder zou ik een bibliotheek-abonnement aanraden, mocht je dat nog niet hebben. Je kunt er boeken lenen, maar ook CDS, dvd’s, films, series en tijdschriften. Soms ook computerspellen. Daarnaast organiseren veel bibliotheken voor hun leden gratis activiteiten, waardoor je ook weer wat leuke dingen kunt ondernemen.
vrijdag 7 september 2018 om 12:57
Een hobbyclub is zeker een idee, of ergens een cursus gaan volgen ofzo. Ik vind nieuwe mensen ontmoeten best eng, maar over die drempel zal ik heen moeten stappen.
Ik zit er ook over na te denken om het grafisch ontwerpen weer op te pakken. Als hobby en dan misschien een beetje ‘bijklussen’.
Vanmorgen is er een man opgenomen die ik al eerder heb gezien, hij lijkt op iemand waar ik nare dingen mee heb gemaakt en de vorige keer had ik elke nacht herbelevingen. Ik schrok en de verpleegkundige zag dit, ze gaan zorgen dat hij in ieder geval niet bij me aan tafel zit. Nu moet ik er zelf nog mee om leren gaan en hopen dat ik niet weer zoveel herbelevingen krijg.
Ik zit er ook over na te denken om het grafisch ontwerpen weer op te pakken. Als hobby en dan misschien een beetje ‘bijklussen’.
Vanmorgen is er een man opgenomen die ik al eerder heb gezien, hij lijkt op iemand waar ik nare dingen mee heb gemaakt en de vorige keer had ik elke nacht herbelevingen. Ik schrok en de verpleegkundige zag dit, ze gaan zorgen dat hij in ieder geval niet bij me aan tafel zit. Nu moet ik er zelf nog mee om leren gaan en hopen dat ik niet weer zoveel herbelevingen krijg.
zaterdag 8 september 2018 om 17:58
Dat is waar, ik denk dat je dat met cursussen ook wel een beetje hebt.
Als toppunt van deze slechte week kreeg ik vanmorgen een IBS beoordeling, gelukkig is er geen IBS uitgesproken en met een heleboel afspraken mocht ik toch op verlof. Ik voel me dan wel een beetje stom, dat ze tegen mijn zusje zeggen dat ik zo slecht in m’n vel zit dat ze zich ernstig zorgen maken en dat zij dus continu bij me in de buurt moet zijn.
Vandaag ging het wel redelijk, had veel afleiding waardoor ik continu bezig was (wel moe nu). Maar als ik dan nu op de bank lig komen de gedachten in alle hevigheid terug en voel ik me gelijk weer heel slecht. Ik háát deze depressie.
Als toppunt van deze slechte week kreeg ik vanmorgen een IBS beoordeling, gelukkig is er geen IBS uitgesproken en met een heleboel afspraken mocht ik toch op verlof. Ik voel me dan wel een beetje stom, dat ze tegen mijn zusje zeggen dat ik zo slecht in m’n vel zit dat ze zich ernstig zorgen maken en dat zij dus continu bij me in de buurt moet zijn.
Vandaag ging het wel redelijk, had veel afleiding waardoor ik continu bezig was (wel moe nu). Maar als ik dan nu op de bank lig komen de gedachten in alle hevigheid terug en voel ik me gelijk weer heel slecht. Ik háát deze depressie.
zondag 9 september 2018 om 10:37
zondag 9 september 2018 om 15:55
.Celaena_Aelin schreef: ↑08-09-2018 19:26Wat ik dan niet snap is dat ze je dan wel zonder plan met ontslag willen laten gaan.
Snap er nu ook helemaal geen hol meer van.
zondag 9 september 2018 om 18:40
Ik heb net met mijn ouders gesproken en aangegeven dat ik de optie van een euthanasietraject wil bespreken met mijn psychiater. Ik weet dat het nog bijna niet gebeurd en dat echt alles geprobeerd moet zijn, maar ik wil de optie vast bespreekbaar maken. Dan is het ook duidelijk hoe ik erin sta.
Mijn ouders zeiden nauwelijks iets, dat begrijp ik wel maar vind ik ook heel moeilijk.
De hele situatie is gewoon moeilijk.
Mijn ouders zeiden nauwelijks iets, dat begrijp ik wel maar vind ik ook heel moeilijk.
De hele situatie is gewoon moeilijk.
zondag 9 september 2018 om 19:12
Probeer goed aan te geven hoe je je voelt als je het gesprek met de psychiater hebt. Mij helpt het altijd goed om dingen op te schrijven en dat voor te lezen of, als het echt niet gaat, het briefje te geven.
Ben benieuwd wat de psychiater vind van de optie euthanasie, meestal zijn ze daar niet zo happig op ( bij mij niet tenminste) maar dan heb je altijd de optie van de levenseindekliniek nog.
Ik ben ook aangemeld bij de levenseindekliniek maar heb het nog aan niemand verteld in mijn omgeving.
Sterkte TO!
Ben benieuwd wat de psychiater vind van de optie euthanasie, meestal zijn ze daar niet zo happig op ( bij mij niet tenminste) maar dan heb je altijd de optie van de levenseindekliniek nog.
Ik ben ook aangemeld bij de levenseindekliniek maar heb het nog aan niemand verteld in mijn omgeving.
Sterkte TO!
zondag 9 september 2018 om 21:27
Wat ellendig allemaal, TO... lastig met dat flatje. Je hebt inderdaad veel buren dan. Ik snap het probleem, dat je álles hoort. Ik heb dan een hoekje maar daarnaast is een parkeerplek en een heleboel woningen, dus een hoop "Doehoeeeei" "Gezellig ja leuk!"op tijden dat ik net sliep... Als je echt wilt wisselen, lijkt me jouw prikkel overgevoeligheid vanwege je ASS wel een goede reden. Maar dan moet je er gauw werk van maken. Dat de spanning oploopt is op zich niet vreemd. De psychiater zal dat ook zo zien, vrees ik, ivm de grote overgang.
Ik heb niet het antwoord voor je, wil je wel veel sterkte wensen...
Ik heb niet het antwoord voor je, wil je wel veel sterkte wensen...
