Psyche
alle pijlers
Het leven na een zelfmoordpoging.
zaterdag 1 september 2018 om 14:32
Vorig jaar heb ik na veel ellendige jaren geprobeerd om een einde aan mijn leven te maken. Dit is niet gelukt en na de poging ben ik een jaar opgenomen geweest. In dat jaar werden er verschillende diagnoses gesteld; autisme, adhd, ernstige depressie, ptss en er zou sprake zijn van een borderline dynamiek. Ik heb moeite gehad met het accepteren van de diagnose, met name autisme vond ik lastig te accepteren (het idee dat het altijd zo ingewikkeld in mijn hoofd zou blijven en dat is blijkbaar geen fase was).
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
zondag 2 september 2018 om 10:44
Lief van je vader.
Weet je, een nieuw huis is altijd wennen en nu bij jou komt alles tegelijk. Laat je ouders maar even lief v je zijn.
Ik heb op mijn 35e weer 6 weken bij ouders gelogeerd. Het was dat of opname, het ging even niet alleen. Als je niet slaapt s nachts en overdag ook niks hoeft is vreselijk
Weet je, een nieuw huis is altijd wennen en nu bij jou komt alles tegelijk. Laat je ouders maar even lief v je zijn.
Ik heb op mijn 35e weer 6 weken bij ouders gelogeerd. Het was dat of opname, het ging even niet alleen. Als je niet slaapt s nachts en overdag ook niks hoeft is vreselijk
Je kunt méér.
zondag 2 september 2018 om 10:53
Herkenbaar.
Ik ben na 1 jaar opname, nu bijna 7 jaar terug, na aantal weken zelfstandig wonen weer bij mijn ouders gaan wonen. Ik kreeg het niet voor elkaar. Vervolgens weer opnames ingerold.
Diagnoses zijn hier ook ASS, recidiverende depressie en PTSS.
Inmiddels woon ik weer zelfstandig, maar ben aan het verdrinken en hulp is moeilijk te vinden al ik wel op papier bij een fact-team zit.
Maar na een opname horen zij toch je de volgende stap aan te bieden? Ze gooien je toch niet zomaar in het diepe? Resocialisatie ben je nu aan het doen, door het verlof steeds uit te breiden. Maar een ander team van psychologen moet de zorg overnemen.. Dat was toen bij mij in elk geval.
Ik ben na 1 jaar opname, nu bijna 7 jaar terug, na aantal weken zelfstandig wonen weer bij mijn ouders gaan wonen. Ik kreeg het niet voor elkaar. Vervolgens weer opnames ingerold.
Diagnoses zijn hier ook ASS, recidiverende depressie en PTSS.
Inmiddels woon ik weer zelfstandig, maar ben aan het verdrinken en hulp is moeilijk te vinden al ik wel op papier bij een fact-team zit.
Maar na een opname horen zij toch je de volgende stap aan te bieden? Ze gooien je toch niet zomaar in het diepe? Resocialisatie ben je nu aan het doen, door het verlof steeds uit te breiden. Maar een ander team van psychologen moet de zorg overnemen.. Dat was toen bij mij in elk geval.
zondag 2 september 2018 om 11:32
zondag 2 september 2018 om 12:11
Hoe slaap je als je op de opnamelocatie bent? Ook slapeloze nachten of gaat het daar beter?
En is je nieuwe huis al wel gezellig ingericht of is dat er nog niet van gekomen? Ik kan het me echt voorstellen, dat het helemaal niet prettig is in je eentje in een nieuw huis als je nog niet lekker in je vel zit.
Bij mij bij de opname, waren er continu mensen in de buurt. Ik deelde een kamer, er was nachtdienst aanwezig, hele dag door mensen, therapeuten, bezoek, etc. Dan is het heel raar als dat er opeens allemaal niet is en je ergens alleen bent.
Hopelijk heb je vandaag een redelijke dag.
Hier is het overigens wel allemaal over gegaan, ook de laatste dip. Dus het kan wel, alleen soms duurt het even.
En is je nieuwe huis al wel gezellig ingericht of is dat er nog niet van gekomen? Ik kan het me echt voorstellen, dat het helemaal niet prettig is in je eentje in een nieuw huis als je nog niet lekker in je vel zit.
Bij mij bij de opname, waren er continu mensen in de buurt. Ik deelde een kamer, er was nachtdienst aanwezig, hele dag door mensen, therapeuten, bezoek, etc. Dan is het heel raar als dat er opeens allemaal niet is en je ergens alleen bent.
Hopelijk heb je vandaag een redelijke dag.
Hier is het overigens wel allemaal over gegaan, ook de laatste dip. Dus het kan wel, alleen soms duurt het even.
Je kunt méér.
zondag 2 september 2018 om 12:38
Op de opnamelocatie slaap ik wel beter, ook wel eens een slapeloze nacht maar over het algemeen slaap ik er goed. Ik herken het ook dat er continu mensen om je heen zijn. Er is altijd wel iemand met wie ik even kan praten als het teveel wordt in mijn hoofd. Overdag heb ik therapie en ‘s avonds komt er telkens visite.
Ik hoop dat het ooit beter wordt.
Ik hoop dat het ooit beter wordt.
zondag 2 september 2018 om 13:29
Dus afleiding helpt je. Zou het dan misschien een optie zijn om bij het wennen in je nieuwe huis voor afleiding te zorgen? Een luisterboek aan, de tv of de radio... dan hoor je die geluiden ook meteen minder.
Is je huis al ingericht? Zo niet: dat helpt niet. Door mijn nieuwe huis zelf in te richten, ging ik me er steeds meer thuis voelen.
Heb je trouwens al een wrap/signaleringsplan/terugvalpreventieplan? Dat kan enorm schelen.
Is je huis al ingericht? Zo niet: dat helpt niet. Door mijn nieuwe huis zelf in te richten, ging ik me er steeds meer thuis voelen.
Heb je trouwens al een wrap/signaleringsplan/terugvalpreventieplan? Dat kan enorm schelen.
zondag 2 september 2018 om 15:01
Ik heb het huis al ingericht, het is ook wel een mooi huis geworden. Het gevoel is er alleen niet, en het is in een flat dat voelt voor mij minder veilig.
Ik heb nu wel een signaleringsplan maar die is puur voor de opname, er is nog niets iets van een terugvalpreventieplan.
Ik ben vandaag naar een ander huis wezen kijken, maar ook daarbij weet ik niet wat ik voel/wil. Het maakt me zo in de war allemaal.
Ik heb nu wel een signaleringsplan maar die is puur voor de opname, er is nog niets iets van een terugvalpreventieplan.
Ik ben vandaag naar een ander huis wezen kijken, maar ook daarbij weet ik niet wat ik voel/wil. Het maakt me zo in de war allemaal.
zondag 2 september 2018 om 15:39
Weet je, het is heel lastig om aan een huis met een tuintje te komen als alleenstaande. Zeker als je afhankelijk bent van sociale huur.
Dus je kunt een paar dingen doen:
- je blijven verzetten tegen deze woning, focussen op hoe naar je je daar voelt en hoe onveilig het voelt.
- kijken naar hoe je deze (tijdelijke) woning toch fijn kunt maken. Helpt het bijvoorbeeld om je buren te leren kennen? Of om zo’n koptelefoon aan te schaffen? Helpt het om een huisdier in huis te halen? Een feestje te geven, of een film/serie-avond met je vriendinnen? Wat helpt jou?
Uiteraard kun je blijven zoeken naar een nieuwe of betere woning. Maar tot die tijd woon je hier.
Dus je kunt een paar dingen doen:
- je blijven verzetten tegen deze woning, focussen op hoe naar je je daar voelt en hoe onveilig het voelt.
- kijken naar hoe je deze (tijdelijke) woning toch fijn kunt maken. Helpt het bijvoorbeeld om je buren te leren kennen? Of om zo’n koptelefoon aan te schaffen? Helpt het om een huisdier in huis te halen? Een feestje te geven, of een film/serie-avond met je vriendinnen? Wat helpt jou?
Uiteraard kun je blijven zoeken naar een nieuwe of betere woning. Maar tot die tijd woon je hier.
maandag 3 september 2018 om 06:59
.Morsmordre schreef: ↑02-09-2018 11:32Ik heb een psycholoog die het overneemt, die zie ik nu alvast één keer per week. Verder is alles nog onzeker.
Vandaag ook maar kalmerende tabletten genomen en dan proberen om de komende twee weken opname nog meer te stabiliseren. Denk ik, het klinkt allemaal zo gemakkelijk.
Krijg je daarnaast ook nog de PMT, naast die psycholoog?
Heel naar dat je je zo slecht voelt, wat is dat toch een allesoverheersend gevoel
Een vraag over die zelfmoordgedachten en hoe je daarin staat. Is het, zelfmoord, ook een optie voor je?
Mooie, praktische tips Celaena_Aelin!
maandag 3 september 2018 om 09:11
Bedankt voor de tips, de WMO is iets aan het regelen maar dat duurt nog weken/maanden.
De andere dingen zal ik in het spreekuur aan de psychiater voorleggen, misschien is dat wel iets voor mij. Ik wil in ieder geval ook vragen of er meer therapie kan, dat ik doordeweeks in ieder geval een beetje een dagprogramma heb.
Zelfmoord is een optie, daar ben ik af en toe bang voor en soms ben ik ervan overtuigd dat het de enige optie is. Nu heb ik gelukkig een verpleegkundige die direct doorheeft hoe het gaat, zij probeert me altijd bij te sturen qua gedachten en meestal lukt dat. Heel gek, maar het feit dat iemand al 30 jaar in de psychiatrie werkt zorgt er bij mij voor dat ik ze wel vertrouw.
De andere dingen zal ik in het spreekuur aan de psychiater voorleggen, misschien is dat wel iets voor mij. Ik wil in ieder geval ook vragen of er meer therapie kan, dat ik doordeweeks in ieder geval een beetje een dagprogramma heb.
Zelfmoord is een optie, daar ben ik af en toe bang voor en soms ben ik ervan overtuigd dat het de enige optie is. Nu heb ik gelukkig een verpleegkundige die direct doorheeft hoe het gaat, zij probeert me altijd bij te sturen qua gedachten en meestal lukt dat. Heel gek, maar het feit dat iemand al 30 jaar in de psychiatrie werkt zorgt er bij mij voor dat ik ze wel vertrouw.
maandag 3 september 2018 om 09:14
Het is misschien iets wat nú niet werkt, als je je rustiger zou voelen zou je je huis wellicht anders ervaren.
Zaken die niet lekker gaan vergroten ook enorm uit als je in een depressie zit.
Ik kan me wel heel goed voorstellen dat een flat mbt je overprikkeling intens is, die noice canceling headphone is wel een goeie tip. Als het je dan teveel wordt kun je die gebruiken, evt met muziek die je kalmeert. Toen het met mij niet goed ging kon ik maar weinig muziek verdragen maar een paar genres/nummers/artiesten kalmeerden juist.
Goed dat je nu bij je ouders bent, na een jaar opname is alleen thuis ook wel echt heftig en klinkt mij als een paar bruggen te ver. Verlang niet teveel van jezelf. Babystapjes.
Zaken die niet lekker gaan vergroten ook enorm uit als je in een depressie zit.
Ik kan me wel heel goed voorstellen dat een flat mbt je overprikkeling intens is, die noice canceling headphone is wel een goeie tip. Als het je dan teveel wordt kun je die gebruiken, evt met muziek die je kalmeert. Toen het met mij niet goed ging kon ik maar weinig muziek verdragen maar een paar genres/nummers/artiesten kalmeerden juist.
Goed dat je nu bij je ouders bent, na een jaar opname is alleen thuis ook wel echt heftig en klinkt mij als een paar bruggen te ver. Verlang niet teveel van jezelf. Babystapjes.
maandag 3 september 2018 om 12:44
Muziek kan ik niet goed hebben, elk geluid is eigenlijk nog teveel. Ik heb wel een noise canceling koptelefoon, fijn voor in het openbaar vervoer.
Woensdag kan ik vragen of ze iets ter overbrugging kunnen regelen, dus dat ga ik ook doen.
Vandaag weer een slechte dag. Heel somber, nergens zin in. Het voelt op zulke dagen alsof ik me nooit meer beter ga voelen.
Woensdag kan ik vragen of ze iets ter overbrugging kunnen regelen, dus dat ga ik ook doen.
Vandaag weer een slechte dag. Heel somber, nergens zin in. Het voelt op zulke dagen alsof ik me nooit meer beter ga voelen.
dinsdag 4 september 2018 om 13:45
.Morsmordre schreef: ↑03-09-2018 09:11Zelfmoord is een optie, daar ben ik af en toe bang voor en soms ben ik ervan overtuigd dat het de enige optie is. Nu heb ik gelukkig een verpleegkundige die direct doorheeft hoe het gaat, zij probeert me altijd bij te sturen qua gedachten en meestal lukt dat. Heel gek, maar het feit dat iemand al 30 jaar in de psychiatrie werkt zorgt er bij mij voor dat ik ze wel vertrouw.
Dat is niet zo raar, toch? Ze heeft ervaring en blijkbaar hebben jullie een goede klik. Fijn dat zij betrouwbaar is voor jou! Maar stopt het contact met haar dus als je naar huis gaat?
Zou je zelfmoord ook uit kunnen sluiten als realistische optie? Wat niet betekent dat je gevoel verandert, en ook niet betekent dat je dan geen zelfmoofdwens hebt/mag hebben, maar enkel dat je er geen (zelfdodend) gedrag aan gaat koppelen/uitvoeren?
Heel goed dat je gaat vragen voor iets ter overbrugging. En natuurlijk ook de komende week juist dit bespreken, het is nogal een stap op uit de kliniek te gaan. Natuurlijk moet je daar op z'n minst een plan voor hebben! Je verpleegkundige klinkt als een fijn persoon met wie je een goed contact hebt, met haar ervaring heeft ze hier ook vast vaker mee te maken gehad. Kan zij jou helpen met je plan maken?
En nog een
goed dat je er woorden aan geeft en je gevoel deelt, het is natuurlijk heel zwaar om dit te dragen en je moet veel zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen.
woensdag 5 september 2018 om 16:06
Ik gebruik af en toe luisterboeken om in slaap te komen, dat werkt wel heel goed.
Het contact met de verpleegkundige stopt als ik naar huis ga, sterker nog, ze werkt alleen morgen nog en dan gaat ze op vakantie. Ik vind het moeilijk om haar 'gedag' te zeggen, juist omdat er eindelijk iemand was die me heel goed begreep. Ik moet er maar op vertrouwen dat er meer van zulke mensen in 'hulpverleningsland' rondlopen.
Vandaag had ik gesprek met de psychiater maar dat was echt een heel slecht gesprek. Ik vertelde hoe slecht ik me voelde en welke gedachten er weer continu door mijn hoofd gingen. Hij zei dat het vast door de verhuizing komt en dat al die gedachten wel weer 'een keer' verdwijnen. Ik was hierdoor een beetje uit het veld geslagen, had het gevoel dat hij me óf niet serieus nam óf ik had niet duidelijk genoeg aangegeven hoe heftig het in mijn hoofd is. Door die onzekerheid ben ik ook vergeten te vragen of er iets van overbruggingstherapie mogelijk is. Gelukkig heb ik volgende week weer een gesprek en kan ik het dan nog vragen, wellicht dat ik dan ook nog even terug kom op zijn opmerking.
Ik ben de laatste twee weken vooral heel erg bang dat het nooit meer goed komt. Dat ik nooit meer ergens blij van zal worden. Dat gevoel maakt me heel angstig maar vooral heel verdrietig. Ik vind het fijn om hier een beetje van me af te schrijven.
Het contact met de verpleegkundige stopt als ik naar huis ga, sterker nog, ze werkt alleen morgen nog en dan gaat ze op vakantie. Ik vind het moeilijk om haar 'gedag' te zeggen, juist omdat er eindelijk iemand was die me heel goed begreep. Ik moet er maar op vertrouwen dat er meer van zulke mensen in 'hulpverleningsland' rondlopen.
Vandaag had ik gesprek met de psychiater maar dat was echt een heel slecht gesprek. Ik vertelde hoe slecht ik me voelde en welke gedachten er weer continu door mijn hoofd gingen. Hij zei dat het vast door de verhuizing komt en dat al die gedachten wel weer 'een keer' verdwijnen. Ik was hierdoor een beetje uit het veld geslagen, had het gevoel dat hij me óf niet serieus nam óf ik had niet duidelijk genoeg aangegeven hoe heftig het in mijn hoofd is. Door die onzekerheid ben ik ook vergeten te vragen of er iets van overbruggingstherapie mogelijk is. Gelukkig heb ik volgende week weer een gesprek en kan ik het dan nog vragen, wellicht dat ik dan ook nog even terug kom op zijn opmerking.
Ik ben de laatste twee weken vooral heel erg bang dat het nooit meer goed komt. Dat ik nooit meer ergens blij van zal worden. Dat gevoel maakt me heel angstig maar vooral heel verdrietig. Ik vind het fijn om hier een beetje van me af te schrijven.
woensdag 5 september 2018 om 16:59
Ik begrijp (ook vanuit het werkveld) niet wat voor instelling een cliënt ontslaat zonder plan. Naar mijn ervaring is dit echt niet gebruikelijk en zeer zeker ook niet gewenst. Ik snap dus niet hoe dit kan! De overgang van opname naar thuis wonen is al enorm, laat staan als je helmaal wordt losgelaten. Bespreek dit met de dagelijkse begeleiding, hoe dit zit, want ergens lijkt er iets mis te gaan. Dat kan aan hun kant zijn of aan jouw kant.
Sterkte, ik lees dat je je heel naar voelt nu
Sterkte, ik lees dat je je heel naar voelt nu
