Psyche
alle pijlers
Het leven na een zelfmoordpoging.
zaterdag 1 september 2018 om 14:32
Vorig jaar heb ik na veel ellendige jaren geprobeerd om een einde aan mijn leven te maken. Dit is niet gelukt en na de poging ben ik een jaar opgenomen geweest. In dat jaar werden er verschillende diagnoses gesteld; autisme, adhd, ernstige depressie, ptss en er zou sprake zijn van een borderline dynamiek. Ik heb moeite gehad met het accepteren van de diagnose, met name autisme vond ik lastig te accepteren (het idee dat het altijd zo ingewikkeld in mijn hoofd zou blijven en dat is blijkbaar geen fase was).
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
woensdag 10 juni 2020 om 18:58
Dat dat gevoel en geluiden weg zijn is fijn. Misschien kwam het ook doordat je thuis was en je zo moest wennen aan een andere omgeving en overprikkeld was.
Voor mij is het inmiddels al weer drie jaar geleden. Ik was net bevallen en het was een zware postnatale depressie. Het heeft anderhalf jaar geduurd maar inmiddels ben ik er weer bovenop. Natuurlijk blijf ik zwakke plekken houden en moet ik mij aan bepaalde leefregels houden maar het is stabiel.
Maar goed die tijd dat ik mij zo slecht voelde was al lang genoeg en daarom vind ik het ook zo onmenselijk dat jij al zo lang ellendig bent.
Voor mij is het inmiddels al weer drie jaar geleden. Ik was net bevallen en het was een zware postnatale depressie. Het heeft anderhalf jaar geduurd maar inmiddels ben ik er weer bovenop. Natuurlijk blijf ik zwakke plekken houden en moet ik mij aan bepaalde leefregels houden maar het is stabiel.
Maar goed die tijd dat ik mij zo slecht voelde was al lang genoeg en daarom vind ik het ook zo onmenselijk dat jij al zo lang ellendig bent.
vrijdag 12 juni 2020 om 21:50
Ik vind het ook heel moeilijk voor je dat je je al zo lang ellendig voelt.
Zijn er ergens lichtpuntjes?
Ik wou dat ik iets voor je kon doen, maar denk ook dat het moeilijk is voor te stellen hoe het voor jou is.
Ik ben ook niet onbekend met depressies, dat je denkt dat het nooit meer goed komt, maar de zon kan weer gaan schijnen.
Ik wil je in ieder geval een virtuele knuffel geven, bij deze dan
Zijn er ergens lichtpuntjes?
Ik wou dat ik iets voor je kon doen, maar denk ook dat het moeilijk is voor te stellen hoe het voor jou is.
Ik ben ook niet onbekend met depressies, dat je denkt dat het nooit meer goed komt, maar de zon kan weer gaan schijnen.
Ik wil je in ieder geval een virtuele knuffel geven, bij deze dan
zaterdag 13 juni 2020 om 11:46
Hej Stokske, wat fijn dat je er bovenop bent! Het blijft denk ik altijd wel een beetje een spannend/zwart punt dat je misschien weer terug zou kunnen vallen. Goed dat je je aan die leefregels houdt.
Hoi Jole, wat lief, dankjewel. Ik ben naar de kapper geweest en ik voel me daarna altijd wel goed, nu niet. Het is moeilijk dat er geen lichtpuntjes zijn, eerder had ik die nog wel in hele kleine dingen zoals een spelletje doen of een keer iets lekkers eten. Nu eet en drink ik bijvoorbeeld alleen wat ik nodig heb om te kunnen functioneren, maar niets smaakt, het lijkt alsof ik op karton aan het kauwen ben.
Ik krijg het ook niet “omgekeerd”. Al heel lang niet natuurlijk maar nu is het wel heel extreem. Ik heb wel mensen die langskomen ofzo, zodat ik niet helemaal afgezonderd ben.
Ik kan het niet uitleggen. Het voelt gewoon zo ellendig en leeg en zwart. Het is net alsof ik hele erge pijn heb en super verdrietig ben maar tegelijkertijd ook heel erg leeg. Het is niet echt leven ofzo.
Hoi Jole, wat lief, dankjewel. Ik ben naar de kapper geweest en ik voel me daarna altijd wel goed, nu niet. Het is moeilijk dat er geen lichtpuntjes zijn, eerder had ik die nog wel in hele kleine dingen zoals een spelletje doen of een keer iets lekkers eten. Nu eet en drink ik bijvoorbeeld alleen wat ik nodig heb om te kunnen functioneren, maar niets smaakt, het lijkt alsof ik op karton aan het kauwen ben.
Ik krijg het ook niet “omgekeerd”. Al heel lang niet natuurlijk maar nu is het wel heel extreem. Ik heb wel mensen die langskomen ofzo, zodat ik niet helemaal afgezonderd ben.
Ik kan het niet uitleggen. Het voelt gewoon zo ellendig en leeg en zwart. Het is net alsof ik hele erge pijn heb en super verdrietig ben maar tegelijkertijd ook heel erg leeg. Het is niet echt leven ofzo.
donderdag 16 juli 2020 om 23:50
Nog steeds niets gehoord van de ECT verwijzing, tig keer achteraan geweest en deze week zou ik iets horen, nog niets gehoord. Misschien morgen.
Ik heb ook nog geen kennismaking gehad met de nieuwe psycholoog. Heb alleen gehoord dat ze m’n dossier heeft gelezen en het pittig vond en het liever met twee psychologen doet. Ik wil dat niet, dat gewissel steeds. Ben er helemaal zat van. Dit wordt de 8e psycholoog in 2/2,5 jaar tijd die zich met mij gaat bemoeien. En dan 12 psychiaters, echt hoor.
Ik ben twee keer een uur bij een soort daginvulling geweest, ik vond het verschrikkelijk maar ga er wel mee door. Anders kom ik mijn huis helemaal niet meer uit. Beetje jammer dat ik de afgelopen twee weken niet mocht (verkoudheid en hoesten) en ze nu vier weken gesloten zijn.
Ik vind het allemaal niet zo leuk.
Ik heb ook nog geen kennismaking gehad met de nieuwe psycholoog. Heb alleen gehoord dat ze m’n dossier heeft gelezen en het pittig vond en het liever met twee psychologen doet. Ik wil dat niet, dat gewissel steeds. Ben er helemaal zat van. Dit wordt de 8e psycholoog in 2/2,5 jaar tijd die zich met mij gaat bemoeien. En dan 12 psychiaters, echt hoor.
Ik ben twee keer een uur bij een soort daginvulling geweest, ik vond het verschrikkelijk maar ga er wel mee door. Anders kom ik mijn huis helemaal niet meer uit. Beetje jammer dat ik de afgelopen twee weken niet mocht (verkoudheid en hoesten) en ze nu vier weken gesloten zijn.
Ik vind het allemaal niet zo leuk.
zaterdag 18 juli 2020 om 09:25
Begrijp dat je het allemaal niet zo leuk vindt.
Ga je straks door met de daginvulling als ze weer open zijn? Vond je de daginvulling zelf verschrikkelijk of meer om er naar toe te gaan?
Als ik mezelf niet zo fijn voel, dan vind ik het moeilijk om me ergens toe te zetten, maar ik weet dat het me ook kan helpen.
Ga je straks door met de daginvulling als ze weer open zijn? Vond je de daginvulling zelf verschrikkelijk of meer om er naar toe te gaan?
Als ik mezelf niet zo fijn voel, dan vind ik het moeilijk om me ergens toe te zetten, maar ik weet dat het me ook kan helpen.
zaterdag 18 juli 2020 om 17:08
Hai TO, ik wilde hier niet lezen, maar deed het toch.
Er valt me een ding op en dat is het afbouwen van de AD. Zelfs de allergrootste blije eikel zou daar van door een hel gaan, inclusief het vele huilen. Begrijp dan ook niks van dit advies. Verder heb ik persoonlijk last van een zomerdepressie en herken het unheimisch gevoel van lichte lange dagen. Wat dat betreft gaan wij nu weer lekker de goeie kant op. Hou je daar aan vast.
ECT wilde ik ook voorstellen, ik hoor er goede verhalen over.
Weet je wat zo paradoxaal is, je bent blijkbaar toch bang om dood te gaan. Ergens zit er toch een sprankje levens lust.
Mijn advies; terug naar de psych, praten over de AD, wandelen en probeer iets leuks te vinden op Netflix, eet gezond.
Heel veel sterkte.
Er valt me een ding op en dat is het afbouwen van de AD. Zelfs de allergrootste blije eikel zou daar van door een hel gaan, inclusief het vele huilen. Begrijp dan ook niks van dit advies. Verder heb ik persoonlijk last van een zomerdepressie en herken het unheimisch gevoel van lichte lange dagen. Wat dat betreft gaan wij nu weer lekker de goeie kant op. Hou je daar aan vast.
ECT wilde ik ook voorstellen, ik hoor er goede verhalen over.
Weet je wat zo paradoxaal is, je bent blijkbaar toch bang om dood te gaan. Ergens zit er toch een sprankje levens lust.
Mijn advies; terug naar de psych, praten over de AD, wandelen en probeer iets leuks te vinden op Netflix, eet gezond.
Heel veel sterkte.
zondag 9 augustus 2020 om 11:43
Sorry, ik had een bericht staan, maar niet gepost. En net kwam ik hier en ging de pagina refreshen en was het weg.
Bedankt Stokske
Ik vond de daginvulling zelf niet zo leuk en er naartoe gaan ook niet. Ik ga wel weer beginnen over twee weken. Mensen zeggen dat ‘t goed is dus misschien geeft het iets structuur ofzo.
Ik heb begeleiding vanuit de WMO. Begeleid wonen zou kunnen denk ik als ik het aanvraag (al hebben ze me toen een paar keer afgewezen). Alleen de verhalen van hier uit de omgeving zijn niet heel positief; heel veel verschillende begeleiders, veel wisselingen. Het is gericht op zelf vragen om begeleidingsmomenten, dat doe ik niet/te weinig als het slecht gaat. Op zich is dit ook een soort begeleid wonen, mijn begeleiding komt nu dagelijks. Altijd dezelfde twee personen, dat is fijn en duidelijk.
Ik was doorgestuurd naar een nieuwe psycholoog, mijne is weg. Er werd gezegd dat er niemand op de afdeling bij mij past/aansluit dus ik moest naar een andere afdeling. Pittige en lange kennismaking gehad, ik moest direct mijn hele verhaal doen, dat vind ik moeilijk. Ze was wel aardig dus dat was fijn. Totdat ze een week later ‘s avonds belt met de mededeling dat ze toch geen tijd heeft om de behandeling te doen........ ze bieden nu een SPH’er aan waar ik mijn spanning bij kan uiten in gesprekken. Ik krijg dan geen verdere behandeling.
Van de ECT heb ik nog steeds niets gehoord, dus ook daar moeten we weer achteraan deze week. Voor de zoveelste keer. Ik ben aangemeld bij expertisecentrum voor euthanasie, dat ik in ieder geval op de wachtlijst kom en misschien het voortraject in kan. Ook dat is een optie namelijk.
Ik snap je bericht Utopia, maar als AD niet of onvoldoende werkt gaan ze afbouwen. Ze willen ook niets meer proberen omdat t allemaal geprobeerd is. De afbouw had mijn inziens wel zorgvuldiger gekund (en gemoeten?).
Ik weet niet of er een sprankje levenslust zit, er zit vooral “geen pijn en dit ondraaglijke” niet meer willen.
Alle dagen zijn pikzwart en hoe ik ook mijn best doe, het wordt niet kleurrijker.
Bedankt Stokske
Ik vond de daginvulling zelf niet zo leuk en er naartoe gaan ook niet. Ik ga wel weer beginnen over twee weken. Mensen zeggen dat ‘t goed is dus misschien geeft het iets structuur ofzo.
Ik heb begeleiding vanuit de WMO. Begeleid wonen zou kunnen denk ik als ik het aanvraag (al hebben ze me toen een paar keer afgewezen). Alleen de verhalen van hier uit de omgeving zijn niet heel positief; heel veel verschillende begeleiders, veel wisselingen. Het is gericht op zelf vragen om begeleidingsmomenten, dat doe ik niet/te weinig als het slecht gaat. Op zich is dit ook een soort begeleid wonen, mijn begeleiding komt nu dagelijks. Altijd dezelfde twee personen, dat is fijn en duidelijk.
Ik was doorgestuurd naar een nieuwe psycholoog, mijne is weg. Er werd gezegd dat er niemand op de afdeling bij mij past/aansluit dus ik moest naar een andere afdeling. Pittige en lange kennismaking gehad, ik moest direct mijn hele verhaal doen, dat vind ik moeilijk. Ze was wel aardig dus dat was fijn. Totdat ze een week later ‘s avonds belt met de mededeling dat ze toch geen tijd heeft om de behandeling te doen........ ze bieden nu een SPH’er aan waar ik mijn spanning bij kan uiten in gesprekken. Ik krijg dan geen verdere behandeling.
Van de ECT heb ik nog steeds niets gehoord, dus ook daar moeten we weer achteraan deze week. Voor de zoveelste keer. Ik ben aangemeld bij expertisecentrum voor euthanasie, dat ik in ieder geval op de wachtlijst kom en misschien het voortraject in kan. Ook dat is een optie namelijk.
Ik snap je bericht Utopia, maar als AD niet of onvoldoende werkt gaan ze afbouwen. Ze willen ook niets meer proberen omdat t allemaal geprobeerd is. De afbouw had mijn inziens wel zorgvuldiger gekund (en gemoeten?).
Ik weet niet of er een sprankje levenslust zit, er zit vooral “geen pijn en dit ondraaglijke” niet meer willen.
Alle dagen zijn pikzwart en hoe ik ook mijn best doe, het wordt niet kleurrijker.
