Psyche
alle pijlers
Het leven na een zelfmoordpoging.
zaterdag 1 september 2018 om 14:32
Vorig jaar heb ik na veel ellendige jaren geprobeerd om een einde aan mijn leven te maken. Dit is niet gelukt en na de poging ben ik een jaar opgenomen geweest. In dat jaar werden er verschillende diagnoses gesteld; autisme, adhd, ernstige depressie, ptss en er zou sprake zijn van een borderline dynamiek. Ik heb moeite gehad met het accepteren van de diagnose, met name autisme vond ik lastig te accepteren (het idee dat het altijd zo ingewikkeld in mijn hoofd zou blijven en dat is blijkbaar geen fase was).
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
woensdag 9 januari 2019 om 22:01
Bedankt voor alle lieve berichtjes. Hier is het al even alleen maar overleven. Eten, drinken en slapen. En overdag op een stoel zitten. Vreselijk depressief.
Vanmorgen heb ik te horen gekregen dat ze mij niet met ontslag sturen maar ze willen dat ik direct vanuit hier doorga naar de vervolgplek, waar ik eerst op een gesloten afdeling kom. Ergens in maart ben ik daar aan de beurt. Spannend en eng wel.
Vanmorgen heb ik te horen gekregen dat ze mij niet met ontslag sturen maar ze willen dat ik direct vanuit hier doorga naar de vervolgplek, waar ik eerst op een gesloten afdeling kom. Ergens in maart ben ik daar aan de beurt. Spannend en eng wel.
zaterdag 12 januari 2019 om 18:03
Dat is wel spannend ja... Ik snap wel dat ze voor een gesloten afdeling kiezen. Maar ook daar kun je vrijheden krijgen.
Ik ben zelf nu voor een week opgenomen (crisisopname...) op een gesloten afdeling acute psychiatrie. Ik heb "wandelen onder begeleiding", dus kon vanmiddag met Kater naar het eetcafeetje hier op het terrein. Dat kun jij vast ook...
Ik ben zelf nu voor een week opgenomen (crisisopname...) op een gesloten afdeling acute psychiatrie. Ik heb "wandelen onder begeleiding", dus kon vanmiddag met Kater naar het eetcafeetje hier op het terrein. Dat kun jij vast ook...
dinsdag 22 januari 2019 om 21:33
Ik zit nu op een open afdeling en probeer elke dag wel even naar buiten te gaan. Soms even naar de winkel om iets lekkers te halen. Ik ben benieuwd hoe dat straks is, welke vrijheden ik dan krijg.
Fijn dat jij mag wandelen onder begeleiding, de week zit erop, ben je nu weer thuis? Ik hoop dat het beter met je gaat!
Hier is het zwaar, medicatie doet weer niets. Ik voelde me zwaar lullig van verpleegkundig specialist zei tegen een collega; “die medicatie werkt bij iedereen, het kan gewoon niet dat het bij haar niet werkt”. Nou, wel dus. Ik zou suuuuuper graag willen dat het werkte. Over twee weken heb ik de intake voor de vervolgplek, best spannend allemaal.
Fijn dat jij mag wandelen onder begeleiding, de week zit erop, ben je nu weer thuis? Ik hoop dat het beter met je gaat!
Hier is het zwaar, medicatie doet weer niets. Ik voelde me zwaar lullig van verpleegkundig specialist zei tegen een collega; “die medicatie werkt bij iedereen, het kan gewoon niet dat het bij haar niet werkt”. Nou, wel dus. Ik zou suuuuuper graag willen dat het werkte. Over twee weken heb ik de intake voor de vervolgplek, best spannend allemaal.
dinsdag 22 januari 2019 om 21:57
sterkte Mors , en wat jammer dat het bij jou niet aanslaat ....welk middel neem je nu?Morsmordre schreef: ↑22-01-2019 21:33Ik zit nu op een open afdeling en probeer elke dag wel even naar buiten te gaan. Soms even naar de winkel om iets lekkers te halen. Ik ben benieuwd hoe dat straks is, welke vrijheden ik dan krijg.
Fijn dat jij mag wandelen onder begeleiding, de week zit erop, ben je nu weer thuis? Ik hoop dat het beter met je gaat!
Hier is het zwaar, medicatie doet weer niets. Ik voelde me zwaar lullig van verpleegkundig specialist zei tegen een collega; “die medicatie werkt bij iedereen, het kan gewoon niet dat het bij haar niet werkt”. Nou, wel dus. Ik zou suuuuuper graag willen dat het werkte. Over twee weken heb ik de intake voor de vervolgplek, best spannend allemaal.
Ik las onlangs dat amitriptyline het meest effectief is , kort daarna kwamen venlafaxine en cymbalta denk ik , mirtazapine staat ook ergens bovenaan .
Dat ze nog geen andere opties hebben laten proberen is wel zonde , denk dan aan TMS bijvoorbeeld
woensdag 23 januari 2019 om 09:54
Spannend Mors, een intake... Succes alvast!
Ik ben inmiddels weer thuis. Op de een of andere manier helpt bij mij een week crisisopname best goed. Niet dat alles helemaal weg is natuurlijk... maar ik heb niet meer zo'n haast.
Goed om elke dag even naar buiten te gaan. Misschien kun je er straks wel 2x van maken, in de ochtend en in de middag?
Misschien dat mijn EMDR huiswerk jou ook wel helpt. Een herinnering opschrijven waarin je je goed voelde. Ik heb ze van zelfvertrouwen, grenzen stellen en doorzetten. Allemaal tijdens paardrijden. Maar zo uitgebreid, wat je ziet en ruikt en voelt. Dan regelmatig proberen dat boven te halen. Zodat je wat kracht hebt wanneer je het moeilijk hebt.
Ik heb trouwens Amitriptyline, 150 mg. Bij mij werkt dat goed. Daardoor is het niet meer een groot zwart gat. Ik had het al in lage dosis tegen zenuwpijn en migraine, heb na de Grote crash gevraagd of die dan opgehoogd konden. Leek mij best logisch. Heb je die al gehad? Als het echt het effectiefst is...
Ik ben inmiddels weer thuis. Op de een of andere manier helpt bij mij een week crisisopname best goed. Niet dat alles helemaal weg is natuurlijk... maar ik heb niet meer zo'n haast.
Goed om elke dag even naar buiten te gaan. Misschien kun je er straks wel 2x van maken, in de ochtend en in de middag?
Misschien dat mijn EMDR huiswerk jou ook wel helpt. Een herinnering opschrijven waarin je je goed voelde. Ik heb ze van zelfvertrouwen, grenzen stellen en doorzetten. Allemaal tijdens paardrijden. Maar zo uitgebreid, wat je ziet en ruikt en voelt. Dan regelmatig proberen dat boven te halen. Zodat je wat kracht hebt wanneer je het moeilijk hebt.
Ik heb trouwens Amitriptyline, 150 mg. Bij mij werkt dat goed. Daardoor is het niet meer een groot zwart gat. Ik had het al in lage dosis tegen zenuwpijn en migraine, heb na de Grote crash gevraagd of die dan opgehoogd konden. Leek mij best logisch. Heb je die al gehad? Als het echt het effectiefst is...
vrijdag 8 februari 2019 om 19:38
Amitriptyline heb ik nooit gehad, maar de psychiater wil niets meer wisselen omdat ik in maart over ga naar de nieuwe behandelplek.
Ik heb daar afgelopen week intakegesprek gehad. De psychologe die erbij zat was heel aardig, ik voelde wel gelijk een klik en dat heb ik niet zo snel, dus dat is positief. Alleen hadden ze in september al toegezegd dat het om een opname ging met intensieve behandeling maar nu krabbelen ze een beetje terug. De situatie was toch wel heftig en de ptss was complex, dus ze willen eerst een proefopname. Hopelijk gaat die goed.
Ik voel me echt slechter dan aan het begin van de opname, de alledaagse dingen zijn nu ook een gigantische opgave, bijna niet te doen. Ik ben er ook letterlijk ziek van, koorts, flauwvallen, overgeven, diarree. Nog maar even volhouden denk ik.
Ik heb daar afgelopen week intakegesprek gehad. De psychologe die erbij zat was heel aardig, ik voelde wel gelijk een klik en dat heb ik niet zo snel, dus dat is positief. Alleen hadden ze in september al toegezegd dat het om een opname ging met intensieve behandeling maar nu krabbelen ze een beetje terug. De situatie was toch wel heftig en de ptss was complex, dus ze willen eerst een proefopname. Hopelijk gaat die goed.
Ik voel me echt slechter dan aan het begin van de opname, de alledaagse dingen zijn nu ook een gigantische opgave, bijna niet te doen. Ik ben er ook letterlijk ziek van, koorts, flauwvallen, overgeven, diarree. Nog maar even volhouden denk ik.
zaterdag 16 februari 2019 om 18:18
Ja, 25 maart, dus nog een paar weken hier. Naast mijn extreem sombere stemming ben ik ook heel verdrietig. Ik ben blij dat ik hier eindelijk weg kan, maar ga een verpleegkundige heel erg missen. Ze zei altijd voor de grap dat ze mijn tweede moeder was, maar dat voelde ook daadwerkelijk zo. Ze is er nu anderhalf jaar voor me geweest, bij elke huilbui, woedeuitbarsting etc. We deden spelletjes, ze ging met me wandelen en bracht me naar bed. Nu moet ik haar voor altijd gedag zeggen en dat vind ik heel moeilijk. Ik heb me teveel aan haar gehecht.
Ik zit er aan te denken om een notitieboekje te halen en de therapeuten en verpleegkundigen te vragen of ze er iets in willen schrijven, misschien dat ik de overgang naar de andere plek dan gemakkelijker kan maken. Is dit een gek of raar idee?
Ik zit er aan te denken om een notitieboekje te halen en de therapeuten en verpleegkundigen te vragen of ze er iets in willen schrijven, misschien dat ik de overgang naar de andere plek dan gemakkelijker kan maken. Is dit een gek of raar idee?
maandag 18 februari 2019 om 21:17
.Morsmordre schreef: ↑16-02-2019 18:18Ja, 25 maart, dus nog een paar weken hier. Naast mijn extreem sombere stemming ben ik ook heel verdrietig. Ik ben blij dat ik hier eindelijk weg kan, maar ga een verpleegkundige heel erg missen. Ze zei altijd voor de grap dat ze mijn tweede moeder was, maar dat voelde ook daadwerkelijk zo. Ze is er nu anderhalf jaar voor me geweest, bij elke huilbui, woedeuitbarsting etc. We deden spelletjes, ze ging met me wandelen en bracht me naar bed. Nu moet ik haar voor altijd gedag zeggen en dat vind ik heel moeilijk. Ik heb me teveel aan haar gehecht.
Ik zit er aan te denken om een notitieboekje te halen en de therapeuten en verpleegkundigen te vragen of ze er iets in willen schrijven, misschien dat ik de overgang naar de andere plek dan gemakkelijker kan maken. Is dit een gek of raar idee?
Lees het dikgedrukte maar eens mors. Je hebt je aan haar gehecht. Dat is niet zo gek toch, na anderhalf jaar? Je hebt een mooie band met haar opgebouwd. Ze betekent veel voor je. Je vindt haar lief en je gaat haar missen. Neem de tijd en ruimte voor het afscheid(sproces)!
En helemaal geen raar idee om en afscheidsboekje te maken.
dinsdag 19 februari 2019 om 12:48
vrijdag 1 maart 2019 om 16:46
Dankjeweltu1nhek schreef: ↑18-02-2019 21:17.
Lees het dikgedrukte maar eens mors. Je hebt je aan haar gehecht. Dat is niet zo gek toch, na anderhalf jaar? Je hebt een mooie band met haar opgebouwd. Ze betekent veel voor je. Je vindt haar lief en je gaat haar missen. Neem de tijd en ruimte voor het afscheid(sproces)!
En helemaal geen raar idee om en afscheidsboekje te maken.
Het boekje gaat inmiddels rond onder de therapeuten en iedereen reageert heel positief. Ze vinden het tot nu toe allemaal een goed en leuk idee.
Ik heb twee weken geleden een rondleiding gehad op de vervolgplek, ook de slaapkamers gezien. Ik voelde me er zooo naar, zo donker. Het was net een gevangenis. Sinds die middag ben ik ook uit m’n doen, heel gespannen, slecht slapen en continu zelfmoordgedachten. Ik wil er niet heen, dat gaat ook continu door mijn hoofd. En dat terwijl ik weet dat dit nu even “moet” omdat niemand/nergens anders de behandeling aandurft. Kutgevoel, kutziekte
dinsdag 19 maart 2019 om 13:09
vrijdag 29 maart 2019 om 20:55
Ik ben er nu een week en ik vind het verschrikkelijk. Ik heb mijn ouders elke dag huilend opgebeld en bijna gesmeekt om me op te halen. Ik voel me hier heel onprettig. Ik mis aansluiting bij de rest van de groep, die niet zo heel groot is (7 mensen) en allemaal mensen betreft die écht vastlopen door hun autisme. Ik loop vooral echt vast door de depressie, het autisme en adhd zijn daarin wel lastig maar voeren niet de boventoon. Het therapieprogramma zit super vol, dat is aan de ene kant echt wennen en flink aanpoten, vooral fysiek, maar aan de andere kant is het wel fijn om weer bezig te zijn.
Al met al een beetje dubbel. Ik wil hier absoluut niet zijn, voel me alleen en mis de aansluiting. Maar ik weet dat ik de therapie nodig ga hebben. Vanaf volgende week gaan ze de intensiteit van de behandeling opschroeven, kijken of ik dan minder last had van het ‘naar huis’ willen. Maar dat deden ze nooit zeiden ze, dus het wordt een gok. Ik krijg vanaf volgende week traumatherapie, therapiegesprekken met een gz psycholoog, systeemtherapie, muziektherapie en individuele pmt er wekelijks bij, naast mn nu al volle programma. Spannend maar hard aan het werk.
Dinsdag is er tevens een loting voor woningen waar ik me voor in heb geschreven, er zijn zo’n 300 belangstellenden en er zijn maar 23 woningen. Dus de kans is best klein, niet superklein maar toch. Ik hoop zo dat ik het word. Ik weet zeker dat ik me dan eindelijk een stukje gelukkiger ga voelen!
Al met al een beetje dubbel. Ik wil hier absoluut niet zijn, voel me alleen en mis de aansluiting. Maar ik weet dat ik de therapie nodig ga hebben. Vanaf volgende week gaan ze de intensiteit van de behandeling opschroeven, kijken of ik dan minder last had van het ‘naar huis’ willen. Maar dat deden ze nooit zeiden ze, dus het wordt een gok. Ik krijg vanaf volgende week traumatherapie, therapiegesprekken met een gz psycholoog, systeemtherapie, muziektherapie en individuele pmt er wekelijks bij, naast mn nu al volle programma. Spannend maar hard aan het werk.
Dinsdag is er tevens een loting voor woningen waar ik me voor in heb geschreven, er zijn zo’n 300 belangstellenden en er zijn maar 23 woningen. Dus de kans is best klein, niet superklein maar toch. Ik hoop zo dat ik het word. Ik weet zeker dat ik me dan eindelijk een stukje gelukkiger ga voelen!
zaterdag 30 maart 2019 om 10:12
Pittig mors!
Spreek daar vooral uit dat je je alleen voelt en het lastig vindt. Geef aan welke momenten je moeilijk vindt. Bespreek het ook echt in de groep (niet alleen met personeel). En dan niet op een verwijtende manier, maar misschien meer van 'herkennen jullie dit ook?' 'hoe was voor jullie de beginperiode hier?' 'hoe zijn jullie met ... omgegaan?' 'ik loop hier tegenaan, hebben jullie tips?'
En geef jezelf de tijd om te wennen. In een week nog geen aansluiting voelen is niet gek!
Succes met de loting
Spreek daar vooral uit dat je je alleen voelt en het lastig vindt. Geef aan welke momenten je moeilijk vindt. Bespreek het ook echt in de groep (niet alleen met personeel). En dan niet op een verwijtende manier, maar misschien meer van 'herkennen jullie dit ook?' 'hoe was voor jullie de beginperiode hier?' 'hoe zijn jullie met ... omgegaan?' 'ik loop hier tegenaan, hebben jullie tips?'
En geef jezelf de tijd om te wennen. In een week nog geen aansluiting voelen is niet gek!
Succes met de loting
dinsdag 9 april 2019 om 11:55
Ik heb helaas geen huisje gekregen, dat was echt iets dat ik even moest “verwerken” want ik had er zó op gehoopt. Maargoed het is niet anders, nu weer verder zoeken.
Dit wordt pas mijn derde week van de behandeling, maar het is ZWAAR. Ik heb een stampvol therapieprogramma, de psycholoog vind dat ik minder blokken moet volgen maar ik wil graag iets te doen hebben. De traumatherapie start pas op het moment dat ik stabieler ben en beter met spanningen om kan gaan. Ik heb nu twee keer per week een gesprek met een psycholoog. Twee verschillende psychologen, de ene doet het stuk traumaverwerking en de andere werkt aan dingen als omgaan met spanningen etc. Daarnaast heb ik nog drie wandelblokken, twee sportblokken, een fitnessblok, creatief werken, textiel, muziek met youtube, dierenverzorging, muziektherapie, doelengesprekken en systeemtherapie... allemaal in één week! Ik merk dat ik door alle drukte overdag nauwelijks nog pieker, ik ben alleen maar bezig met alle blokken volgen dus daar gaat mijn volledige aandacht naartoe.
‘s Avonds heb ik het zwaar. Ik mis familie en vrienden en om 20:00 uur ben ik helemaal gesloopt en ga ik slapen. Contact met de rest van de groep heb ik niet echt, ik probeer het wel maar krijg weinig respons.
Dit wordt pas mijn derde week van de behandeling, maar het is ZWAAR. Ik heb een stampvol therapieprogramma, de psycholoog vind dat ik minder blokken moet volgen maar ik wil graag iets te doen hebben. De traumatherapie start pas op het moment dat ik stabieler ben en beter met spanningen om kan gaan. Ik heb nu twee keer per week een gesprek met een psycholoog. Twee verschillende psychologen, de ene doet het stuk traumaverwerking en de andere werkt aan dingen als omgaan met spanningen etc. Daarnaast heb ik nog drie wandelblokken, twee sportblokken, een fitnessblok, creatief werken, textiel, muziek met youtube, dierenverzorging, muziektherapie, doelengesprekken en systeemtherapie... allemaal in één week! Ik merk dat ik door alle drukte overdag nauwelijks nog pieker, ik ben alleen maar bezig met alle blokken volgen dus daar gaat mijn volledige aandacht naartoe.
‘s Avonds heb ik het zwaar. Ik mis familie en vrienden en om 20:00 uur ben ik helemaal gesloopt en ga ik slapen. Contact met de rest van de groep heb ik niet echt, ik probeer het wel maar krijg weinig respons.
dinsdag 9 april 2019 om 17:05
Goed om te lezen dat je ondanks dat je je verschrikkelijk voelt toch mee doet met allerlei activiteiten en ookcontact zoekt met anderen. Ja, misschien zijn het wat te veel blokken voor je, maar he; je mag een weg zoeken om je oke met de situatie te voelen toch? Ik herken wel het vluchten in bezigheden. Weet niet of jij dat ook zo ziet?
Ik hoop dat je een klik hebt met de psychologen en dat ze je goed kunnen helpen.
Is voor jou ook duidelijk wat “stabiel zijn” in houdt? Helpen ze je daarbij?
Verder wil ik nog zeggen dat ik je enorm dapper vind en respect voor je heb. Hoe je toch doorzet, ook al vind je het allemaal verschrikkelijk.. En ook al heb je tegenslagen te verwerken.
Dat dit huisje het niet mocht worden, betekend vast dat er iets beters op je pad komt..
Houd je taai! En fijn af en toe wat van je te horen, of dat nou positief of negatief is..
Ik hoop dat je een klik hebt met de psychologen en dat ze je goed kunnen helpen.
Is voor jou ook duidelijk wat “stabiel zijn” in houdt? Helpen ze je daarbij?
Verder wil ik nog zeggen dat ik je enorm dapper vind en respect voor je heb. Hoe je toch doorzet, ook al vind je het allemaal verschrikkelijk.. En ook al heb je tegenslagen te verwerken.
Dat dit huisje het niet mocht worden, betekend vast dat er iets beters op je pad komt..
Houd je taai! En fijn af en toe wat van je te horen, of dat nou positief of negatief is..
maandag 6 mei 2019 om 18:24
Blijkbaar betekent “stabiel zijn” dat ik niet continu automutileer bij spanning. Dat gaat nu redelijk goed, morgen heb ik de eerste EMDR sessie. Ik vind het echt heel erg spannend en zie er tegenop, al weet ik dat het ook echt helpend kan zijn (op den duur). We hebben eerst een traumatijdlijn gemaakt en sinds die gesprekken heb ik weer meer last van herbelevingen en slaap ik minder.
De dagen zijn ontzettend zwaar. Veel en fysiek zware therapieën. Ik mis echt de aansluiting met de groep, hoe ik het ook probeer. Ook dat is best zwaar want ik voel me hier vaak eenzaam.
Twee weken terug had ik veel zelfmoordgedachten en wilde ik ook weer een euthanasietraject, nu zijn die gedachten iets minder op de voorgrond. Dat geeft ruimte, lucht. Ik blijf keihard werken en mijn best doen om beter te worden, ook al voelt het alsof ik stil sta.
De dagen zijn ontzettend zwaar. Veel en fysiek zware therapieën. Ik mis echt de aansluiting met de groep, hoe ik het ook probeer. Ook dat is best zwaar want ik voel me hier vaak eenzaam.
Twee weken terug had ik veel zelfmoordgedachten en wilde ik ook weer een euthanasietraject, nu zijn die gedachten iets minder op de voorgrond. Dat geeft ruimte, lucht. Ik blijf keihard werken en mijn best doen om beter te worden, ook al voelt het alsof ik stil sta.
zondag 30 juni 2019 om 18:21
Het is bizar hoe de tijd hier voorbij vliegt. De therapieën zijn nog steeds even zwaar, maar wel leuker dan in het begin. Ik leer zelf kleding maken en piano spelen!
De EMDR is echt ontzettend heftig, de eerste dagen na de sessie heb ik heel veel last van herbelevingen, de dagen daarna heb ik last van paniekaanvallen omdat ik zo bang ben voor een volgende sessie. Ze gaan ook kijken of een pauze mogelijk is, omdat ik nu nauwelijks slaap, misschien twee uur per nacht.
De zelfmoordgedachten zijn helaas niet weg, de ene keer sterker aanwezig dan de andere keer. Ik probeer ze te negeren, hoe moeilijk ook.
De EMDR is echt ontzettend heftig, de eerste dagen na de sessie heb ik heel veel last van herbelevingen, de dagen daarna heb ik last van paniekaanvallen omdat ik zo bang ben voor een volgende sessie. Ze gaan ook kijken of een pauze mogelijk is, omdat ik nu nauwelijks slaap, misschien twee uur per nacht.
De zelfmoordgedachten zijn helaas niet weg, de ene keer sterker aanwezig dan de andere keer. Ik probeer ze te negeren, hoe moeilijk ook.
zondag 30 juni 2019 om 18:32
