Psyche
alle pijlers
Het leven na een zelfmoordpoging.
zaterdag 1 september 2018 om 14:32
Vorig jaar heb ik na veel ellendige jaren geprobeerd om een einde aan mijn leven te maken. Dit is niet gelukt en na de poging ben ik een jaar opgenomen geweest. In dat jaar werden er verschillende diagnoses gesteld; autisme, adhd, ernstige depressie, ptss en er zou sprake zijn van een borderline dynamiek. Ik heb moeite gehad met het accepteren van de diagnose, met name autisme vond ik lastig te accepteren (het idee dat het altijd zo ingewikkeld in mijn hoofd zou blijven en dat is blijkbaar geen fase was).
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
zaterdag 5 oktober 2019 om 17:14
Een paar maanden verder en ik las mijn laatste bericht net, toen was ik nog best optimistisch.
Dinsdag is er een gesprek met al m’n behandelaren en mijn ouders. De behandeling slaat niet aan, de antidepressiva ook (alweer) niet. Ze zien geen vooruitgang en vinden dat de depressie niet minder wordt en de ptss klachten zien ze ook niet afnemen. Ik ben echt zo verdrietig. Ik had zoveel “hoop” gevestigd op deze behandeling. Ik móet gewoon van deze depressie af, het is niet leefbaar.
Ik heb wel een huisje, nieuwbouw. Daar was ik eerst wel blij mee maar ik heb deze week gehoord dat mijn werk me gaat ontslaan, ondanks dat ze zeiden dat ik na de behandeling terug kon komen. Het komt keihard aan, het was echt mijn droombaan en ik had er zonder twijfelen een contract getekend voor het leven. Mijn werk was ook het enige lichtpuntje dat ik nog had, iets waar ik naartoe werkte. Nu valt ook dat weg en lijkt alles zo zinloos of doelloos. Ik wil gewoon niet meer, ben op. Ik lijd, dagelijks.
Daarnaast is het nog de vraag of ik na deze behandeling naar mijn nieuwe huis kan, mijn uitkering is veel minder dan mijn salaris.
Dinsdag is er een gesprek met al m’n behandelaren en mijn ouders. De behandeling slaat niet aan, de antidepressiva ook (alweer) niet. Ze zien geen vooruitgang en vinden dat de depressie niet minder wordt en de ptss klachten zien ze ook niet afnemen. Ik ben echt zo verdrietig. Ik had zoveel “hoop” gevestigd op deze behandeling. Ik móet gewoon van deze depressie af, het is niet leefbaar.
Ik heb wel een huisje, nieuwbouw. Daar was ik eerst wel blij mee maar ik heb deze week gehoord dat mijn werk me gaat ontslaan, ondanks dat ze zeiden dat ik na de behandeling terug kon komen. Het komt keihard aan, het was echt mijn droombaan en ik had er zonder twijfelen een contract getekend voor het leven. Mijn werk was ook het enige lichtpuntje dat ik nog had, iets waar ik naartoe werkte. Nu valt ook dat weg en lijkt alles zo zinloos of doelloos. Ik wil gewoon niet meer, ben op. Ik lijd, dagelijks.
Daarnaast is het nog de vraag of ik na deze behandeling naar mijn nieuwe huis kan, mijn uitkering is veel minder dan mijn salaris.
zaterdag 5 oktober 2019 om 17:34
Wat een somber bericht Mors. Ik snap dat je werk als een soort genadeklap voor je voelt. Ik hoop dat je snapt dat het niet persoonlijk is, als bedrijf kan je soms ook niet anders als je lang ziek blijft.
Hoe staan je ouders er in? Heb je nog steun aan ze?
En ben je nog full time opgenomen, of soms ook thuis. Wat een lijdensweg moet het voor je zijn, ik vind het wel heel knap dat je zo strijdbaar bent, ook al voelt het misschien niet zo voor je.
Hoe staan je ouders er in? Heb je nog steun aan ze?
En ben je nog full time opgenomen, of soms ook thuis. Wat een lijdensweg moet het voor je zijn, ik vind het wel heel knap dat je zo strijdbaar bent, ook al voelt het misschien niet zo voor je.
vrijdag 11 oktober 2019 om 21:41
Mijn ouders steunen me in alles, maar ik merk dat ze ook een beetje ‘op’ zijn. Ze weten ook niet wat te doen nu het niet beter gaat.
Ik ben nog steeds fulltime opgenomen en de therapieën worden de komende maanden nog intensiever. Ik heb veel moeite met hoop houden omdat het allemaal al zo lang duurt en maar niet beter wordt.
Depressie is echt verschrikkelijk.
Ik ben nog steeds fulltime opgenomen en de therapieën worden de komende maanden nog intensiever. Ik heb veel moeite met hoop houden omdat het allemaal al zo lang duurt en maar niet beter wordt.
Depressie is echt verschrikkelijk.
zondag 22 maart 2020 om 21:21
Lang niets laten horen... de laatste maanden van de behandeling waren verschrikkelijk. Ik weet niet wat er gebeurd is, het was gewoon op. Sommige dagen moesten ze gewoon kleding voor me klaar leggen en stap voor stap zeggen wat ik moest doen omdat er anders niets van kwam.
Nu ben ik ongeveer anderhalve maand thuis. Mijn psychiater heeft gezegd dat hij niet meer weet wat te doen, dat ze qua medicatie ook alles geprobeerd hebben. Het gekke is dat ik nu moet afbouwen met de antidepressiva die ik nu slik, oke, het werkte niet, maar afbouwen terwijl er verder geen therapie is? Mijn psycholoog spreek ik door de corona-crisis niet, zelfs niet telefonisch. Ik mis die gesprekken.
Ik krijg wel elke dag begeleiding thuis, wat zij doen is zorgen dat ik me ‘s ochtends aan kleed, mijn medicatie neem en iets eet en drink. Soms als er tijd is gaan we nog een stukje wandelen. Verder zit ik thuis en kom ik tot niets, terwijl ik ook heus weet dat ik iets moet proberen te doen. Het lukt niet, het is op.
Nu ben ik ongeveer anderhalve maand thuis. Mijn psychiater heeft gezegd dat hij niet meer weet wat te doen, dat ze qua medicatie ook alles geprobeerd hebben. Het gekke is dat ik nu moet afbouwen met de antidepressiva die ik nu slik, oke, het werkte niet, maar afbouwen terwijl er verder geen therapie is? Mijn psycholoog spreek ik door de corona-crisis niet, zelfs niet telefonisch. Ik mis die gesprekken.
Ik krijg wel elke dag begeleiding thuis, wat zij doen is zorgen dat ik me ‘s ochtends aan kleed, mijn medicatie neem en iets eet en drink. Soms als er tijd is gaan we nog een stukje wandelen. Verder zit ik thuis en kom ik tot niets, terwijl ik ook heus weet dat ik iets moet proberen te doen. Het lukt niet, het is op.
maandag 23 maart 2020 om 16:40
donderdag 26 maart 2020 om 00:52
Probeer goed te beseffen dat je donkere gedachten een symptoom zijn van je ziekte. Dit is tijdelijk en het zijn niet je échte gedachten. Je zal heus een even leuke baan vinden op een bepaald moment en daar gaan weer leuke onverwachte dingen uit voortvloeien die je niet had ontdekt als je nog op je oude plek zat.
Hoeveel uur slaap jij per nacht? Doe je iets van sport/wandelen? Slaap + bewegen in buitenlucht zijn ontzettend belangrijk bij een depressie.
Hoeveel uur slaap jij per nacht? Doe je iets van sport/wandelen? Slaap + bewegen in buitenlucht zijn ontzettend belangrijk bij een depressie.
donderdag 26 maart 2020 om 05:21
Dit herken ik ook van mijn (postnatale) depressie, het bed en de nacht zijn nog het fijnst. Maar jeetje, wat een marteling, dat is toch niet vol te houden.Morsmordre schreef: ↑25-03-2020 21:27Ik voel me de hele dag erg depressief. Eigenlijk kijk ik ‘s ochtends alweer uit naar de avond zodat ik naar bed kan, ondanks dat ik nauwelijks slaap zijn die uren in het donker en in mijn bed het ‘best’.
Ik kreeg overigens een hele doos aan oxazepam en zware slaappillen mee om mij door de dag te helpen. Dan maar een zombie in plaats van je zo te voelen. Heb je geen slaapmedicatie?
donderdag 26 maart 2020 om 05:23
Dat snapt ze zelf ook wel, maar als je in langdurige opname jezelf niet eens kan aankleden zijn jouw tips echt een brug te ver. Niet negatief bedoeld naar Mors maar ik denk dat ze door dit soort berichten zich juist onbegrepen voelt.Farizia schreef: ↑26-03-2020 00:52Probeer goed te beseffen dat je donkere gedachten een symptoom zijn van je ziekte. Dit is tijdelijk en het zijn niet je échte gedachten. Je zal heus een even leuke baan vinden op een bepaald moment en daar gaan weer leuke onverwachte dingen uit voortvloeien die je niet had ontdekt als je nog op je oude plek zat.
Hoeveel uur slaap jij per nacht? Doe je iets van sport/wandelen? Slaap + bewegen in buitenlucht zijn ontzettend belangrijk bij een depressie.
zaterdag 28 maart 2020 om 22:38
Ik zit nu aan de maximale dosering qua slaapmedicatie, en nog slaap ik verschrikkelijk slecht. Ze hebben een slaaponderzoek voorgesteld maar daar moet ik nog even over nadenken, ik ben nu verschrikkelijk bang om naar het ziekenhuis te gaan.stokske schreef: ↑26-03-2020 05:21Dit herken ik ook van mijn (postnatale) depressie, het bed en de nacht zijn nog het fijnst. Maar jeetje, wat een marteling, dat is toch niet vol te houden.
Ik kreeg overigens een hele doos aan oxazepam en zware slaappillen mee om mij door de dag te helpen. Dan maar een zombie in plaats van je zo te voelen. Heb je geen slaapmedicatie?
Verder is het sporten bijvoorbeeld inderdaad wel een beetje een stap te ver denk ik. Ik denk niet dat ik het voor elkaar krijg. Ik ben nu meestal tot een uur of 13 bezig met opstaan, medicatie nemen, een beschuit eten en aankleden.
Ik snap wat je bedoelt met “het gaat voorbij”, maar helaas voel ik dit niet meer zo. Het is er nu al zo lang dat ik niet het gevoel heb dat het voorbij gaat.
Op mijn vorige opnameplek had ik de beste psycholoog ooit. Bij het afscheid nemen vroeg ik of ik nog ‘beter’ zou worden. Zij wist het niet (dat had ik ook wel kunnen bedenken maar was benieuwd wat zij dacht) maar ze zei wel dat het ook heel goed deze eindeloze strijd zou kunnen blijven. De behandeling die ze me gaven sloeg niet aan, dus ik ging er met heel tegenvallend “resultaat” weer weg.
Ik vind het zo lastig, want ik probeer alles zo goed mogelijk te doen. Maar waarvoor? Voor wie? Voor mij hoeft het allang niet meer. En dan zijn de dagen eigenlijk alleen maar zo goed mogelijk doorkomen/overleven. Dat is geen leven.
maandag 30 maart 2020 om 22:26
Ik zou je graag willen helpen, je verhaal klinkt zo moedeloos.
Ik wil je goed bedoelde dingen zeggen, maar tegelijk vind ik dat ook lastig omdat dingen misschien niet over komen zoals ze bedoeld zijn.
Daarbij ken ik je hele levensverhaal natuurlijk niet en ben ik geen alwetende.
Maar zoals het bij mij overkomt, is dat je misschien te veel therapie gehad hebt.
Is er iets waar je je aandacht naar kunt verleggen? Hoe gaat het met je huisje?
Ik wens voor jou dat je ergens een uitweg kunt vinden uit deze impasse. Dat positieve dingen leiden tot meer positieve dingen.
Ik wil je goed bedoelde dingen zeggen, maar tegelijk vind ik dat ook lastig omdat dingen misschien niet over komen zoals ze bedoeld zijn.
Daarbij ken ik je hele levensverhaal natuurlijk niet en ben ik geen alwetende.
Maar zoals het bij mij overkomt, is dat je misschien te veel therapie gehad hebt.
Is er iets waar je je aandacht naar kunt verleggen? Hoe gaat het met je huisje?
Ik wens voor jou dat je ergens een uitweg kunt vinden uit deze impasse. Dat positieve dingen leiden tot meer positieve dingen.
maandag 30 maart 2020 om 23:06
Morsmordre, ik lees je topic vanavond voor het eerst. Wat is het moeilijk voor je.
Hebben ze bij jou wel eens nagedacht over ECT? Bij veel mensen werkt het. Ik vond 2 x per week onder narcose en het eerste uur erna zwaar, verder merk je er niets van. Het Rijnstate ziekenhuis in Arnhem is erin gespecialiseerd. Misschien eens vragen?
Hebben ze bij jou wel eens nagedacht over ECT? Bij veel mensen werkt het. Ik vond 2 x per week onder narcose en het eerste uur erna zwaar, verder merk je er niets van. Het Rijnstate ziekenhuis in Arnhem is erin gespecialiseerd. Misschien eens vragen?
maandag 13 april 2020 om 12:29
McSteamy; ik zeg liever mijn regio niet i.v.m herkenbaarheid, sorry.
Jole; ja, ik weet het niet. Ze hadden allemaal ook gehoopt dat het vanzelf beter zou gaan als ik weer uit opname zou zijn en op mezelf zou wonen.
Lexie; thanks! Ik zal zo even updaten.
Ik krijg nu dagelijks meer begeleiding, maar het veranderd nog niet echt iets, behalve dat ik niet steeds zo alleen ben. Ben een risicogroep dus er komt verder niemand langs.
Heb afgelopen vrijdag telefonisch contact gehad met mijn behandelaar, ze hebben overleg gehad en gaan me doorsturen naar het ziekenhuis voor ECT. De psychiater daar moet dan bepalen of ik ervoor in aanmerking kom.
De afbouw van de antidepressiva ging wel heel pittig. Heb veel last van paniekaanvallen, soms het gevoel dat ik niet echt leef en dan weet ik niet meer wat echt of “nep” is. Dat is wel beangstigend.
Lig nu overdag ook vaker onder mijn zwaartedeken, dat kalmeert wel enigszins.
Jole; ja, ik weet het niet. Ze hadden allemaal ook gehoopt dat het vanzelf beter zou gaan als ik weer uit opname zou zijn en op mezelf zou wonen.
Lexie; thanks! Ik zal zo even updaten.
Ik krijg nu dagelijks meer begeleiding, maar het veranderd nog niet echt iets, behalve dat ik niet steeds zo alleen ben. Ben een risicogroep dus er komt verder niemand langs.
Heb afgelopen vrijdag telefonisch contact gehad met mijn behandelaar, ze hebben overleg gehad en gaan me doorsturen naar het ziekenhuis voor ECT. De psychiater daar moet dan bepalen of ik ervoor in aanmerking kom.
De afbouw van de antidepressiva ging wel heel pittig. Heb veel last van paniekaanvallen, soms het gevoel dat ik niet echt leef en dan weet ik niet meer wat echt of “nep” is. Dat is wel beangstigend.
Lig nu overdag ook vaker onder mijn zwaartedeken, dat kalmeert wel enigszins.
maandag 13 april 2020 om 17:52
Dat gevoel wat nou echt en nep is heb ik ook heel lang gehad. Ik herken het zelf als depersonalisatie. Eerder dacht ik echt dat ik de grip op de realiteit aan het verliezen was, later kon ik het beter plaatsen en het gevoel toe laten, Het was niks om bang voor te zijn.Morsmordre schreef: ↑13-04-2020 12:29McSteamy; ik zeg liever mijn regio niet i.v.m herkenbaarheid, sorry.
Jole; ja, ik weet het niet. Ze hadden allemaal ook gehoopt dat het vanzelf beter zou gaan als ik weer uit opname zou zijn en op mezelf zou wonen.
Lexie; thanks! Ik zal zo even updaten.
Ik krijg nu dagelijks meer begeleiding, maar het veranderd nog niet echt iets, behalve dat ik niet steeds zo alleen ben. Ben een risicogroep dus er komt verder niemand langs.
Heb afgelopen vrijdag telefonisch contact gehad met mijn behandelaar, ze hebben overleg gehad en gaan me doorsturen naar het ziekenhuis voor ECT. De psychiater daar moet dan bepalen of ik ervoor in aanmerking kom.
De afbouw van de antidepressiva ging wel heel pittig. Heb veel last van paniekaanvallen, soms het gevoel dat ik niet echt leef en dan weet ik niet meer wat echt of “nep” is. Dat is wel beangstigend.
Lig nu overdag ook vaker onder mijn zwaartedeken, dat kalmeert wel enigszins.
Ik vind het vreselijk naar voor je. Ik vind het trouwens knap hoe je hier je berichtjes post. Ze zijn juist heel nuchter en duidelijk.
dinsdag 28 april 2020 om 22:18
Dankjewel voor je reactie! Schrijven helpt me vaak wel om dingen op een rij te zetten die anders door mijn hoofd blijven spoken.
Ik heb depersonalisatie opgezocht en zo klinkt het inderdaad. Je ‘het was niks om bang voor te zijn’ houd ik mezelf nu ook voor op die momenten, dat lukt daarbij redelijk. Wel lijkt het of ik/mijn hoofd zichzelf nog meer uit balans maakt dan het al was. Ik heb heel veel paniekaanvallen, veel vanuit het idee dat mijn hart niet goed is. Ik meet het wel dertig keer per dag (met zo’n app) en daarnaast merk ik dat ik continu bij m’n hals controleer hoe mijn hart gaat. Elk ‘pijntje’ voel ik dan en denk; dit is mijn hart, dit is niet goed. Afgelopen weekend had ik bijvoorbeeld erg last van mijn linkerarm, nu is het bijna weg dus denk dat het gewoon een spiertje was ofzo. Maar ik was er heilig van overtuigd dat het mijn hart was. Daarnaast had ik gisteren iets heel engs, ik dacht ‘s avonds dat ik door zou draaien. Ik dacht mensen te horen gillen en sirenes te horen, maar die waren er niet. Wéér paniek. Ik vind het rot dat ik nu weer meer medicatie nodig heb om door die paniekaanvallen te komen, anders slaap ik helemaal niet. Overdag zit ik ze uit.
Mijn ambulante begeleiding gaat de zorg afbouwen, dat is ook wel een beetje een dingetje. Niet omdat dat beter zou zijn voor mij maar meer omdat ze het heel erg druk hebben. Ben benieuwd hoe dat gaat, merk dat ik nu vaak geactiveerd word of uit bed kom omdat zij er zijn. Dat moet ik zelf gaan doen. Pittig wel.
Ik heb depersonalisatie opgezocht en zo klinkt het inderdaad. Je ‘het was niks om bang voor te zijn’ houd ik mezelf nu ook voor op die momenten, dat lukt daarbij redelijk. Wel lijkt het of ik/mijn hoofd zichzelf nog meer uit balans maakt dan het al was. Ik heb heel veel paniekaanvallen, veel vanuit het idee dat mijn hart niet goed is. Ik meet het wel dertig keer per dag (met zo’n app) en daarnaast merk ik dat ik continu bij m’n hals controleer hoe mijn hart gaat. Elk ‘pijntje’ voel ik dan en denk; dit is mijn hart, dit is niet goed. Afgelopen weekend had ik bijvoorbeeld erg last van mijn linkerarm, nu is het bijna weg dus denk dat het gewoon een spiertje was ofzo. Maar ik was er heilig van overtuigd dat het mijn hart was. Daarnaast had ik gisteren iets heel engs, ik dacht ‘s avonds dat ik door zou draaien. Ik dacht mensen te horen gillen en sirenes te horen, maar die waren er niet. Wéér paniek. Ik vind het rot dat ik nu weer meer medicatie nodig heb om door die paniekaanvallen te komen, anders slaap ik helemaal niet. Overdag zit ik ze uit.
Mijn ambulante begeleiding gaat de zorg afbouwen, dat is ook wel een beetje een dingetje. Niet omdat dat beter zou zijn voor mij maar meer omdat ze het heel erg druk hebben. Ben benieuwd hoe dat gaat, merk dat ik nu vaak geactiveerd word of uit bed kom omdat zij er zijn. Dat moet ik zelf gaan doen. Pittig wel.
dinsdag 9 juni 2020 om 21:01
Wat is het leven verschrikkelijk zo. Het is niet leven maar overleven. De depressie is zó aanwezig continu.
Ik heb een nieuwe psychiater (de 12 in anderhalf/twee jaar tijd, ze zou voor vast komen, maar na het kennismakingsgesprek van tien minuten heb ik gehoord dat ook zij niet vast blijft). Daarnaast heb ik gehoord dat mijn psycholoog weg gaat. Ik kan alleen maar huilen. Ik ben zo verdrietig. En ik heb een nieuwe huisarts, die eigenlijk een beetje te druk is om me te spreken/kennis te maken.
De aanvraag van het ECT traject loopt nog steeds, er schijnen gigantische wachttijden te zijn. Ze willen ook informatie over mij (logisch), maar nu zit ik zonder m’n psycholoog, een psychiater die me niet kent en een huisarts die me niet kent. Ze hebben alleen een dossier. Een dossier dat vol staat met van alles van de gesloten opname, die dreef me tot waanzin dus die rapportages zijn niet heel positief.
Het is zo hard vechten elke dag.
Ik heb een nieuwe psychiater (de 12 in anderhalf/twee jaar tijd, ze zou voor vast komen, maar na het kennismakingsgesprek van tien minuten heb ik gehoord dat ook zij niet vast blijft). Daarnaast heb ik gehoord dat mijn psycholoog weg gaat. Ik kan alleen maar huilen. Ik ben zo verdrietig. En ik heb een nieuwe huisarts, die eigenlijk een beetje te druk is om me te spreken/kennis te maken.
De aanvraag van het ECT traject loopt nog steeds, er schijnen gigantische wachttijden te zijn. Ze willen ook informatie over mij (logisch), maar nu zit ik zonder m’n psycholoog, een psychiater die me niet kent en een huisarts die me niet kent. Ze hebben alleen een dossier. Een dossier dat vol staat met van alles van de gesloten opname, die dreef me tot waanzin dus die rapportages zijn niet heel positief.
Het is zo hard vechten elke dag.
woensdag 10 juni 2020 om 05:18
Oh Mors wat klote zeg. Wat een gevecht moet je leveren. En wat is de geestelijke gezondheidzorg in Nederland toch teleurstellend. Ik heb gesmeekt om hulp en kreeg alleen wat pammetjes mee naar huis. Heb mij nog nooit zo eenzaam gevoeld in mijn leven.
Hoe gaat het met je ‘vage gevoel’ of geluiden die je hoort?
Ik vind het heel erg voor je En inderdaad bijna onmenselijk dat je al zo lang lijd. Als ik je berichten lees ben je bijna altijd aan het wachten, op een nieuwe plek, een nieuwe psych, nieuwe medicijnen of een nieuw traject. En jij maar overleven in de tussentijd..
Hoe gaat het met je ‘vage gevoel’ of geluiden die je hoort?
Ik vind het heel erg voor je En inderdaad bijna onmenselijk dat je al zo lang lijd. Als ik je berichten lees ben je bijna altijd aan het wachten, op een nieuwe plek, een nieuwe psych, nieuwe medicijnen of een nieuw traject. En jij maar overleven in de tussentijd..
woensdag 10 juni 2020 om 17:04
Heej Stokske, jeetje, dat je dan alleen wat pammetjes mee krijgt. Echt slecht geregeld! Hoe gaat het nu met je? Laat je niet afschepen met die pammetjes hoor, dat heb ik ook een hele tijd laten doen.
Het vage gevoel en de geluiden zijn gelukkig weer weg. Ik slaap ook iets beter, nog steeds niet veel en nog steeds met medicatie, maar het is beter dan dat het was. Gelukkig.
Ja, het is inderdaad veel afwachten. Iedereen komt met een nieuw plan, maar alles is inmiddels geprobeerd en ik kom maar niet uit die somberheid en depressie. Het is een behoorlijke lijdensweg geworden en ik merk gewoon dat ik op ben geraakt.
Het vage gevoel en de geluiden zijn gelukkig weer weg. Ik slaap ook iets beter, nog steeds niet veel en nog steeds met medicatie, maar het is beter dan dat het was. Gelukkig.
Ja, het is inderdaad veel afwachten. Iedereen komt met een nieuw plan, maar alles is inmiddels geprobeerd en ik kom maar niet uit die somberheid en depressie. Het is een behoorlijke lijdensweg geworden en ik merk gewoon dat ik op ben geraakt.
