Psyche
alle pijlers
Het leven na een zelfmoordpoging.
zaterdag 1 september 2018 om 14:32
Vorig jaar heb ik na veel ellendige jaren geprobeerd om een einde aan mijn leven te maken. Dit is niet gelukt en na de poging ben ik een jaar opgenomen geweest. In dat jaar werden er verschillende diagnoses gesteld; autisme, adhd, ernstige depressie, ptss en er zou sprake zijn van een borderline dynamiek. Ik heb moeite gehad met het accepteren van de diagnose, met name autisme vond ik lastig te accepteren (het idee dat het altijd zo ingewikkeld in mijn hoofd zou blijven en dat is blijkbaar geen fase was).
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
zaterdag 17 november 2018 om 20:26
Het is vast niet zo bedoeld, maar wat een deprimerend bericht... Ik zie ook regelmatig het nut van al dat vechten niet. En EMDR aangaan, tja, ik zal wel moeten. Het kan een tijdje goed gaan, tot er iets getriggerd wordt en dan gaat de ellende in mijn hoofd weer spelen. En dat trekt me behoorlijk uit balans. Ook met gebeurtenissen die vorig jaar bij EMDR hun lading hadden verloren.
Ik hoop dus maar dat het allemaal gaat helpen...
Ben je de dag een beetje doorgekomen, Mors? Ik wel, had een idee om "even" iets te doen (al mijn broeken passen om te zien welke veel te groot zijn), dat uitmondde in de hele dag bezig met foto's maken (ook van amper gedragen te grote lingerie) en op MP zetten. En dat "moet" dan af. ASS trekje, schijnbaar...
Ik hoop dus maar dat het allemaal gaat helpen...
Ben je de dag een beetje doorgekomen, Mors? Ik wel, had een idee om "even" iets te doen (al mijn broeken passen om te zien welke veel te groot zijn), dat uitmondde in de hele dag bezig met foto's maken (ook van amper gedragen te grote lingerie) en op MP zetten. En dat "moet" dan af. ASS trekje, schijnbaar...
zondag 18 november 2018 om 21:21
Ik weet het, van de structuur, het bewegen, het dingen doen...
Maar ik voel me gewoon zooo verschrikkelijk. Alsof ik verzuip. Ik kan het gewoon echt niet meer aan. Alles is zwart, ik val dieper en dieper. Ik krijg ook steeds meer last van lichamelijke klachten, heb een paar keer per week herbelevingen.
^ wat fijn dat je die dingen hebt kunnen doen. Geeft het een voldaan gevoel als het af is omdat het moet? Ik hoop voor jou ook dat de EMDR zijn werk doet.
Maar ik voel me gewoon zooo verschrikkelijk. Alsof ik verzuip. Ik kan het gewoon echt niet meer aan. Alles is zwart, ik val dieper en dieper. Ik krijg ook steeds meer last van lichamelijke klachten, heb een paar keer per week herbelevingen.
^ wat fijn dat je die dingen hebt kunnen doen. Geeft het een voldaan gevoel als het af is omdat het moet? Ik hoop voor jou ook dat de EMDR zijn werk doet.
woensdag 21 november 2018 om 21:22
woensdag 21 november 2018 om 21:57
Ik duim en bid dat de clomipramine aanslaat.
Weet je, ontslagen worden uit de kliniek na zo'n lange tijd is ontzettend eng maar gaat het nu niet zo slecht dat het eigenlijk alleen maar beter kan worden? Misschien in ieder geval het proberen waard toch? Ik zou me gaan concentreren op welke hulp je kan krijgen als je met ontslag gaat.
Weet je, ontslagen worden uit de kliniek na zo'n lange tijd is ontzettend eng maar gaat het nu niet zo slecht dat het eigenlijk alleen maar beter kan worden? Misschien in ieder geval het proberen waard toch? Ik zou me gaan concentreren op welke hulp je kan krijgen als je met ontslag gaat.
vrijdag 23 november 2018 om 15:06
Ja, qua hulp is het nu wachten op mijn vervolgplek, alle andere instanties vinden me te instabiel en willen de verantwoordelijkheid niet dragen.
Ik kom net van m’n psycholoog, ze heeft nog steeds geen datum voor de vervolgplek en hoopt deze volgende week te krijgen. Wel heeft ze me gevraagd om het nog even vol te houden en straks te proberen op die plek, ze zei dat als het daar niet goed gaat dat ze zelf wel met me mee wil naar de levenseinde kliniek. Dat voelde fijn, iemand die echt begrijpt hoe slecht ik me voel.
Ik kom net van m’n psycholoog, ze heeft nog steeds geen datum voor de vervolgplek en hoopt deze volgende week te krijgen. Wel heeft ze me gevraagd om het nog even vol te houden en straks te proberen op die plek, ze zei dat als het daar niet goed gaat dat ze zelf wel met me mee wil naar de levenseinde kliniek. Dat voelde fijn, iemand die echt begrijpt hoe slecht ik me voel.
zaterdag 24 november 2018 om 14:52
Ik heb dit weekend niets gepland... en het regent hier, dus wandelen is helaas ook niet zo fijn nu. Ik vind het moeilijk om 'niets' te doen, dan ga ik alleen maar een beetje op mijn laptop zitten gamen. Morgen ga ik kerstkaarten schrijven, dan ben ik in ieder geval een beetje bezig.
Ik heb echt last van de bijwerkingen van de medicatie. Ontzettend droge mond, hoofdpijn, misselijk, duizelig en ik zie heel wazig. Hopelijk trekt dat snel weg allemaal.
Ik heb echt last van de bijwerkingen van de medicatie. Ontzettend droge mond, hoofdpijn, misselijk, duizelig en ik zie heel wazig. Hopelijk trekt dat snel weg allemaal.
zaterdag 24 november 2018 om 20:52
Zo begon bij mij de clomipramine ook, droge mond rotgevoel maar daarna sloeg het aan. Ik hoop zo dat het bij jou ook zo gaat, ik zou je kleren nog niet de deur uit doen want misschien pas je ze straks weer.. Ik ben wel aangekomen van de clomipramine.Morsmordre schreef: ↑24-11-2018 20:04Was alleen thuis vanmiddag, ging verkeerd. Heb een vriendin geappt voor afleiding, gelukkig hielp dat even tot mn moeder weer terug was. Nu verdrietig en gebroken in bed.
dinsdag 4 december 2018 om 20:23
Wat denk je zelf dat het beste voor je is? Volgens mij hebben ze gelijk dat je van deze opname niet beter wordt op het moment. Misschien kun je kijken met wat voor hulp jij en evt. je ouders het wel zien zitten om naar huis te gaan. Ik heb veel gehad aan de dagbehandeling waar ik 5 dagen in de week terecht kon. Dat was niet echt behandeling maar het aanwezig zijn, in de groep zijn, mensen om me heen hebben en een reden hebben om mijn bed uit te komen was goed voor mij. Eind van de middag ging ik weer naar mijn eigen huis, dit maakte dat ik wat meer verantwoordelijkheid over mezelf had dan tijdens de opname en dat was goed voor mij. Ik heb ook psychiatrische thuiszorg gehad, die kwamen regelmatig langs en ik kon ze bellen als het niet ging ( tot een uur of 21 geloof ik, daarna de crisisdienst maar die was toen ook goed op de hoogte van mijn situatie).
De eerste stappen naar huis zijn gewoon kut en doodeng, zeker na zo'n lange opname.
De eerste stappen naar huis zijn gewoon kut en doodeng, zeker na zo'n lange opname.
dinsdag 4 december 2018 om 21:36
Dit lijkt je inderdaad niet te helpen. Je wordt alleen maar erger, schrijf je steeds. Je hebt dus eigenlijk niets te verliezen. Ik neem aan dat ze je niet zomaar buiten zetten, maar eerst samen een goed plan willen maken. Dat is goed, want dan heb je meer eigen regie. Misschien is er wel PIT, IHT of FACT, een team dat bij je thuiskomt en je in de gaten houdt. En inderdaad wat Strontvliegje zegt, zinvolle daginvulling. Daar kun je misschien vanuit de kliniek aan beginnen..? Hoe dan ook, hou vol..! En hou ons op de hoogte...
maandag 10 december 2018 om 15:28
Wat een lieve berichten. Bedankt!
Los van alle bijwerkingen doet de antidepressiva nog niets. Ja, mijn zelfmoordgedachten tienmaal versterken. Maar ook dat schijnt een bijwerking te zijn.
Ze zijn continu achter de vervolgplek aan het aanbellen, wanneer daar plek is. Volgens hun eerste uitspraken zou ik namelijk nu ongeveer aan de beurt zijn. Ik heb het vorige week pas opgezocht (zelf steeds uitgesteld, angst, luiheid, geen idee) en schrok wel toen ik zag dat ik naar een gesloten afdeling ga. Maar het is tijdelijk. Ik heb een intensieve behandeling nodig en zij kunnen die bieden. Dat is wat ik steeds voor mezelf herhaal in m’n hoofd, gewoon om er nog enigszins hoop in te houden. Want eigenlijk ben ik wel klaar met alles. Met het ziek zijn, slecht voelen, vechten, onduidelijkheid, wachten. Maar ik mag gewoon nog niet opgeven, niet voordat ik alles geprobeerd heb.
De dagen duren lang en ik heb momenteel echt meer hulp/sturing nodig dan een tijdje terug. Ook is het naar dat ik voor de tweede keer hier de kerstboom heb opgezet, dat maakte me verdrietig. Mijn moeder zegt dat ik met kerst sowieso nog hier ben, ze hebben nu op Facebook gevraagd of mensen een kaartje willen sturen. Echt wel heel lief!
Los van alle bijwerkingen doet de antidepressiva nog niets. Ja, mijn zelfmoordgedachten tienmaal versterken. Maar ook dat schijnt een bijwerking te zijn.
Ze zijn continu achter de vervolgplek aan het aanbellen, wanneer daar plek is. Volgens hun eerste uitspraken zou ik namelijk nu ongeveer aan de beurt zijn. Ik heb het vorige week pas opgezocht (zelf steeds uitgesteld, angst, luiheid, geen idee) en schrok wel toen ik zag dat ik naar een gesloten afdeling ga. Maar het is tijdelijk. Ik heb een intensieve behandeling nodig en zij kunnen die bieden. Dat is wat ik steeds voor mezelf herhaal in m’n hoofd, gewoon om er nog enigszins hoop in te houden. Want eigenlijk ben ik wel klaar met alles. Met het ziek zijn, slecht voelen, vechten, onduidelijkheid, wachten. Maar ik mag gewoon nog niet opgeven, niet voordat ik alles geprobeerd heb.
De dagen duren lang en ik heb momenteel echt meer hulp/sturing nodig dan een tijdje terug. Ook is het naar dat ik voor de tweede keer hier de kerstboom heb opgezet, dat maakte me verdrietig. Mijn moeder zegt dat ik met kerst sowieso nog hier ben, ze hebben nu op Facebook gevraagd of mensen een kaartje willen sturen. Echt wel heel lief!
zaterdag 15 december 2018 om 14:40
Ik mag één nacht naar huis, dus ben kerstavond en eerste kerstdag wel lekker bij m'n ouders. Volgende week krijg ik waarschijnlijk te horen wanneer ik naar de vervolgplek kan, ik moet wel naar de gesloten afdeling, dat was even slikken maar als het goed gaat ga ik naar de besloten afdeling.
Qua stemming gaat het heel slecht. Lijkt echt of ik weer keihard gevallen ben na de start van de nieuwe antidepressiva, heel veel zelfmoordgedachten. "Moet je even doorheen" is wat de psychiater en psycholoog zeiden.
Qua stemming gaat het heel slecht. Lijkt echt of ik weer keihard gevallen ben na de start van de nieuwe antidepressiva, heel veel zelfmoordgedachten. "Moet je even doorheen" is wat de psychiater en psycholoog zeiden.
