Psyche
alle pijlers
Het leven na een zelfmoordpoging.
zaterdag 1 september 2018 om 14:32
Vorig jaar heb ik na veel ellendige jaren geprobeerd om een einde aan mijn leven te maken. Dit is niet gelukt en na de poging ben ik een jaar opgenomen geweest. In dat jaar werden er verschillende diagnoses gesteld; autisme, adhd, ernstige depressie, ptss en er zou sprake zijn van een borderline dynamiek. Ik heb moeite gehad met het accepteren van de diagnose, met name autisme vond ik lastig te accepteren (het idee dat het altijd zo ingewikkeld in mijn hoofd zou blijven en dat is blijkbaar geen fase was).
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
maandag 5 november 2018 om 15:41
Sterkte TO, ik hoop dat de AD aanslaat. Ik hoop dat je net als ik een omslag mag vinden. Ik bid voor je als je dat oke vind.
https://www.youtube.com/watch?v=XGTmboM ... 1&index=50
woensdag 7 november 2018 om 08:32
Succes vandaag bij de psychiater Mors.
Laatst schreef je dat je weer iets zou willen doen of langs je werk willen gaan. Dit topic begon met dat je thuis zou gaan wonen, maar dit toch niet haalbaar bleek. Hoe sta je daar nu in? Ik merk dat je namelijk steeds in een soort 'wachtstand' staat - je bent opgenomen waar je erg weinig omhanden hebt, maar je hebt ook geen echte therapie. Zo'n situatie kan ook echt bijdragen aan dat uitzichtloze en zinloze gevoel.
Er werd van alles in gang gezet wat betreft hulp/ondersteuning thuis, toch? Toen het idee was dat je thuis zou gaan wonen. Hoe staat dat er nu voor?
Deze eindeloze dagen zonder noemenswaardige invulling lijken mij alleen maar bij te dragen aan je gevoel van uitzichtloosheid. Krijg je wel eens de kans iets te doen waardoor je weer even, een klein beetje, ervaart dat je iets kán? Dat je iets betekent? Dat je bijdraagt? Kan je vanuit je opnameplek in de omgeving iets van laagdrempelige vrijwilligerswerk doen? Hoe zat het met langsgaan op het werk? Zijn daar kleine taken die je kan doen, al is het iets schoonmaken, opruimen, kopiëren, dingen ordenen, koffie zetten (ik heb geen idee wat je doet voor werk en hoe de werkomgeving dus is, dus ik roep maar wat).
Laatst schreef je dat je weer iets zou willen doen of langs je werk willen gaan. Dit topic begon met dat je thuis zou gaan wonen, maar dit toch niet haalbaar bleek. Hoe sta je daar nu in? Ik merk dat je namelijk steeds in een soort 'wachtstand' staat - je bent opgenomen waar je erg weinig omhanden hebt, maar je hebt ook geen echte therapie. Zo'n situatie kan ook echt bijdragen aan dat uitzichtloze en zinloze gevoel.
Er werd van alles in gang gezet wat betreft hulp/ondersteuning thuis, toch? Toen het idee was dat je thuis zou gaan wonen. Hoe staat dat er nu voor?
Deze eindeloze dagen zonder noemenswaardige invulling lijken mij alleen maar bij te dragen aan je gevoel van uitzichtloosheid. Krijg je wel eens de kans iets te doen waardoor je weer even, een klein beetje, ervaart dat je iets kán? Dat je iets betekent? Dat je bijdraagt? Kan je vanuit je opnameplek in de omgeving iets van laagdrempelige vrijwilligerswerk doen? Hoe zat het met langsgaan op het werk? Zijn daar kleine taken die je kan doen, al is het iets schoonmaken, opruimen, kopiëren, dingen ordenen, koffie zetten (ik heb geen idee wat je doet voor werk en hoe de werkomgeving dus is, dus ik roep maar wat).
zaterdag 10 november 2018 om 15:36
Ik ben echt een beetje radeloos, de psychiater wil dat ik wegga en m’n ouders denken niet dat ze mij zo depressief (gaat nu echt flink neerwaarts) in huis kunnen hebben. Ik zie ook echt niet hoe het ooit nog beter moet gaan worden. Ik voel me zo slecht.
Probeer nu wel met een dagprogramma de dingen te doen als gordijnen open, aankleden, douchen, eten en tandenpoetsen. Dat deed ik namelijk ook niet meer.
Probeer nu wel met een dagprogramma de dingen te doen als gordijnen open, aankleden, douchen, eten en tandenpoetsen. Dat deed ik namelijk ook niet meer.
zaterdag 10 november 2018 om 16:08
Wat heeft de psychiater verder gezegd dan over je medicatie?
Wil hij je weg hebben in de zin van naar 'huis' ( waar dat voor jou ook is nu)? Is overplaatsing naar een andere kliniek misschien een optie. Ik weet niet in welke regio je woont maar in Groningen zit bijvoorbeeld het UCP ( onderdeel van het UMCG) en die zijn meer gespecialiseerd in depressie dan de andere klinieken in Groningen. In Dordrecht is ook een kliniek met een gevuld programma voor o.a. depressie, dat is wel een christelijke instelling. Ik vond de sfeer er fijn, niet opdringerig, christelijke onderdelen van het programma ben je vrij in om wel of niet te volgen.
Wil hij je weg hebben in de zin van naar 'huis' ( waar dat voor jou ook is nu)? Is overplaatsing naar een andere kliniek misschien een optie. Ik weet niet in welke regio je woont maar in Groningen zit bijvoorbeeld het UCP ( onderdeel van het UMCG) en die zijn meer gespecialiseerd in depressie dan de andere klinieken in Groningen. In Dordrecht is ook een kliniek met een gevuld programma voor o.a. depressie, dat is wel een christelijke instelling. Ik vond de sfeer er fijn, niet opdringerig, christelijke onderdelen van het programma ben je vrij in om wel of niet te volgen.
zaterdag 10 november 2018 om 17:54
Ja, hij wil dat ik naar huis ga, hij zegt dat ik zieker wordt door de omgeving waar ik nu in zit. Ik begrijp het wel, maar ik zie het helemaal niet zitten om nu naar huis heen te gaan. Ik ben echt aan het vechten dagelijks en ondertussen wacht ik op mijn vervolgbehandeling. De meest ideale oplossing is om vanuit hier door te gaan naar de vervolgplek, aangezien dat ook weer intern is.
Ik voel me echt radeloos.
Ik voel me echt radeloos.
zaterdag 10 november 2018 om 19:36
Wat naar voor je...
Ergens snap ik de gedachte wel. Je komt hier niet vooruit, waar je nu zit. Je voelt je diep ellendig en dat is al lange tijd zo. In een opname met behandeling zijn, is ook heel anders dan zonder. In een klinische behandeling heb je echt een dagprogramma. Dat geeft je veel te doen, maar is ook best zwaar. Heb je FACT, of IHT, of een ander soort team dat je thuis of bij je ouders nog kan ondersteunen? Zij zouden ook kunnen helpen met dagbesteding vinden...
Ergens snap ik de gedachte wel. Je komt hier niet vooruit, waar je nu zit. Je voelt je diep ellendig en dat is al lange tijd zo. In een opname met behandeling zijn, is ook heel anders dan zonder. In een klinische behandeling heb je echt een dagprogramma. Dat geeft je veel te doen, maar is ook best zwaar. Heb je FACT, of IHT, of een ander soort team dat je thuis of bij je ouders nog kan ondersteunen? Zij zouden ook kunnen helpen met dagbesteding vinden...
zaterdag 10 november 2018 om 20:53
Wat een rotgevoel is dat.Morsmordre schreef: ↑10-11-2018 17:54Ja, hij wil dat ik naar huis ga, hij zegt dat ik zieker wordt door de omgeving waar ik nu in zit. Ik begrijp het wel, maar ik zie het helemaal niet zitten om nu naar huis heen te gaan. Ik ben echt aan het vechten dagelijks en ondertussen wacht ik op mijn vervolgbehandeling. De meest ideale oplossing is om vanuit hier door te gaan naar de vervolgplek, aangezien dat ook weer intern is.
Ik voel me echt radeloos.
Ik heb in dezelfde situatie gezeten. Mocht niet meer in de kliniek blijven omdat ik alleen maar achteruit ging. Zelf wilde ik graag blijven tot mijn vervolg behandeling maar dat mocht niet. Ik ben toen naar huis gegaan en voor mij was dat op dat moment inderdaad beter, al was het, vooral in het begin, heel moeilijk.
Misschien kun je je inderdaad oriënteren op wat poesie zegt, begeleiding voor thuis. Misschien kun je je met de juiste begeleiding een beetje redden thuis, al is het maar om je een heel ietsje minder rot te voelen dan je nu doet.
zaterdag 10 november 2018 om 22:23
Vanavond ging echt compleet mis. Ik mocht niet naar bed en toen knapte er iets. Ik was zooo wanhopig. Slapen was de enige oplossing om van alle ellende en zelfmoordgedachten af te komen, alle spoken in mijn hoofd. Het is voor mij allemaal een waas wat er gebeurd is maar ik schijn met m’n hoofd tegen de muur gebonkt te hebben. Flinke bult op mijn hoofd. Ik weet nog wel dat ik daarna bijna twee uur non-stop hysterisch gehuild heb met hele tijd hyperventileren en braken. Echt zo overstuur ben ik lang niet geweest. Een lieve verpleegster heeft me met extra medicatie naar bed gebracht en daar lig ik nu. Compleet leeg en op, verdrietig, hoofdpijn en me afvragend waarom deze strijd zo ontzettend zwaar is.!
zondag 11 november 2018 om 08:10
Hier een stille meelezer. Ik ben een tijdje heel depressief geweest en constant de prikkel onderdrukken om uit het raam te springen oid is het ergste wat ik ooit heb gevoeld.
Ik kan mij zo goed voorstellen dat er iets knapt als je niet mag gaan slapen. Ik snap dat je niet de hele dag in bed kan gaan liggen maar als je zo tegen gewerkt wordt, wat een frustratie.
Weet je wat je zelf het liefst zou willen als je naar huis moet, bij je ouders wonen?
Er wordt aan je gedacht..
Ik kan mij zo goed voorstellen dat er iets knapt als je niet mag gaan slapen. Ik snap dat je niet de hele dag in bed kan gaan liggen maar als je zo tegen gewerkt wordt, wat een frustratie.
Weet je wat je zelf het liefst zou willen als je naar huis moet, bij je ouders wonen?
Er wordt aan je gedacht..
zondag 11 november 2018 om 14:59
Ik snap de psychiater wel Mors, ik denk namelijk ook dat je in de omgeving waar je nu bent echt niet beter ervan wordt. Ik denk dat je echt doordraait in de uitzichtloosheid die daar heerst. Alleen moet er wel iets van ondersteuning zijn. Een SPV-er, iemand uit het GGZ-team dat een aantal keer per week over de vloer kan komen, een PIT team....iets. En er moet uiteraard een plan zijn, wat ga je met je dagen doen?
Sterkte deze dagen
Wil je delen in welke regio je woont?
Sterkte deze dagen
Wil je delen in welke regio je woont?
donderdag 15 november 2018 om 19:43
goh , zo erg ...
dat ze nu niets meer voor je kunnen doen....
ik heb ook een rotweek , vooral door hoofdpijn dan , lig ook heel veel in bed in de hoop het weg te kunnen slapen , enkel dinsdag was een "ok" dag .
kan je niet vragen achter meer ? ik volg nu die TMS en ga nog zien wat het oplevert , in het ziekenhuis is dat op de afdeling ECT (electroshock dus) daar zie ik veel mensen zitten .
Mij lijkt het dat dit nu voor jou toch wel moet kunnen , of TMS eerst mss?
Hebben ze je nog niks voorgelegd van dit dan?
knuffel mors
dat ze nu niets meer voor je kunnen doen....
ik heb ook een rotweek , vooral door hoofdpijn dan , lig ook heel veel in bed in de hoop het weg te kunnen slapen , enkel dinsdag was een "ok" dag .
kan je niet vragen achter meer ? ik volg nu die TMS en ga nog zien wat het oplevert , in het ziekenhuis is dat op de afdeling ECT (electroshock dus) daar zie ik veel mensen zitten .
Mij lijkt het dat dit nu voor jou toch wel moet kunnen , of TMS eerst mss?
Hebben ze je nog niks voorgelegd van dit dan?
knuffel mors
donderdag 15 november 2018 om 20:38
Hopelijk morgen dan wat duidelijkheid en wat vooruit kunnen kijken... Heb je al een plan gemaakt voor het weekend? Dan lijkt het misschien ook wat minder uitzichtloos, als je een dag op kunt delen in stukjes.
Ik heb deze week een lange lege zaterdag, zonder afspraken of wat dan ook. Zie er best wel tegenop, ook omdat ik nu weer EMDR heb en de bijbehorende herbelevingen
Ik heb deze week een lange lege zaterdag, zonder afspraken of wat dan ook. Zie er best wel tegenop, ook omdat ik nu weer EMDR heb en de bijbehorende herbelevingen
zaterdag 17 november 2018 om 13:04
Ik heb het al eerder gezegd, met ASS word je vaker zieker in opname dan beter. Dus ik snap de psychiater wel. Ik snap ook jouw reactie erop, daar krijg je gewoon een giga meltdown van en dat is wat je had. Het is nogal een vraag van de psychiater he.
Zo reageerde ik ook toentertijd. En nu ben ik al jaren thuis en ga ik nooit meer in opname want daar genees ik niet door mijn ASS.
Structuur, regelmaat, reinheid, ritme. Sporten/beweging, met mate leuke dingen om wel prikkels binnen te krijgen maar niet overprikkeld te raken. Daar moet je je aan vastklampen. En dat moet je leren. En kost een leven lang. Ik leer nog dagelijks en maak nog dagelijks fouten, maar heb wel het voordeel dat ik 's avonds in mijn eigen bed kan slapen met m'n ballendeken en geen verpleging roept dat ik niet mag slapen ofzo.
De rest is er ook, maar dat is allemaal misleiding in je hoofd, meer niet.
Het is leven is kut, maar je moet doorheen. Voor dat een momentje dat je een blad van de boom ziet vallen. Voor dat moment dat het water in de sloot rimpelt. Voor het moment dat de eerste sneeuw valt. Voor het moment dat je een knuffel krijgt van iemand van jou houdt. Enzovoort.
En buiten al die (kleine/minuscule) momenten is het roeien met de riemen die je hebt en dweilen met de kraan open.
Sterkte.
