Psyche
alle pijlers
Het leven na een zelfmoordpoging.
zaterdag 1 september 2018 om 14:32
Vorig jaar heb ik na veel ellendige jaren geprobeerd om een einde aan mijn leven te maken. Dit is niet gelukt en na de poging ben ik een jaar opgenomen geweest. In dat jaar werden er verschillende diagnoses gesteld; autisme, adhd, ernstige depressie, ptss en er zou sprake zijn van een borderline dynamiek. Ik heb moeite gehad met het accepteren van de diagnose, met name autisme vond ik lastig te accepteren (het idee dat het altijd zo ingewikkeld in mijn hoofd zou blijven en dat is blijkbaar geen fase was).
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
zaterdag 15 september 2018 om 17:26
Morsmordre schreef: ↑15-09-2018 17:23Zo heftig.
Ik wil niet van die suïcidale gedachten, het is zo zwaar
sterkte, het is niet makkelijk.
weet niet waar kruipen van de pijn pfff....
zondag 16 september 2018 om 20:20
Wat een positieve dingen afgelopen weekend! Die mag je ook best even benoemen he. Je bent er zo te lezen toch nog best aardig doorheen gekomen, ook al is het heel erg moeilijk voor je.
Mij noemen ze ook chronisch suïcidaal. Ik heb sinds 3 jaar maar weinig periodes (een paar weken...) waarin ik géén doodswens had. Vaak is het er gewoon, maar af en toe loopt het enorm op en dan ga ik ernaar handelen. Tot nu toe is het wel gelukt om dan (onder flinke druk van mijn vriend vaak) de crisisdienst te bellen. En soms moest ik dan worden opgenomen. Nu weer wat rustiger wat die gedachten betreft. Heb jij dat niet ook, dat het je soms minder bezighoudt en soms (veel) meer?
Ik kwam je eigenlijk even succes wensen met komende week. Je hebt belangrijke gespreksonderwerpen op de agenda staan. Onthou dat uiteindelijk iedereen het zo wil doen, dat jij er de meeste baat bij hebt. En daar mag je zelf dus ook een hoop in aangeven.
Mij noemen ze ook chronisch suïcidaal. Ik heb sinds 3 jaar maar weinig periodes (een paar weken...) waarin ik géén doodswens had. Vaak is het er gewoon, maar af en toe loopt het enorm op en dan ga ik ernaar handelen. Tot nu toe is het wel gelukt om dan (onder flinke druk van mijn vriend vaak) de crisisdienst te bellen. En soms moest ik dan worden opgenomen. Nu weer wat rustiger wat die gedachten betreft. Heb jij dat niet ook, dat het je soms minder bezighoudt en soms (veel) meer?
Ik kwam je eigenlijk even succes wensen met komende week. Je hebt belangrijke gespreksonderwerpen op de agenda staan. Onthou dat uiteindelijk iedereen het zo wil doen, dat jij er de meeste baat bij hebt. En daar mag je zelf dus ook een hoop in aangeven.
anoniem_35141 wijzigde dit bericht op 17-09-2018 12:14
0.05% gewijzigd
zondag 16 september 2018 om 22:02
doet me goed.
maandag 17 september 2018 om 10:29
Ik heb geen idee. Ik wil juist graag met ontslag omdat ik het hier wel gezien heb, heb nauwelijks vrijheden en de groep mensen wisselt voortdurend. Natuurlijk vind ik het ook wel spannend, na zo’n tijd opgenomen te zijn geweest. En het helpt niet mee dat ik de flat niet fijn vind, maar misschien ga ik tijdelijk bij mijn ouders wonen.
maandag 17 september 2018 om 11:12
Dat klinkt als veel onduidelijk en onzeker... Zou ik ook stress van krijgen.
Hoe laat heb je dat gesprek? Misschien handig om van tevoren wat dingen op te schrijven. Of jezelf te sms-en oid. Zie het als je kans om alles nog goed door te spreken. En de flat twijfels zou ik ook benoemen. Vooral: wat heb jij nodig om je rustig en veilig te kunnen voelen?
Hoe laat heb je dat gesprek? Misschien handig om van tevoren wat dingen op te schrijven. Of jezelf te sms-en oid. Zie het als je kans om alles nog goed door te spreken. En de flat twijfels zou ik ook benoemen. Vooral: wat heb jij nodig om je rustig en veilig te kunnen voelen?
maandag 17 september 2018 om 11:30
Wat ik bedoel is dat suïcidegedachten misschien jouw copingsmechanisme is. Zoals een anorect bij stress zich gaat focussen op gewicht/eten/nieteten/calorieën bij stress, of zoals Monica uit Friends dwangmatig gaat schoonmaken of plannen, om niet bezig te hoeven zijn met de stress (en de bijbehorende emoties).
maandag 17 september 2018 om 11:36
Ja, zoiets denk ik wel, dat werd toen ook tegen mij gezegd. Ik vond dat het slechter ging/voelde me slechter en suïcidaler, maar moest toch echt met ontslag.Celaena_Aelin schreef: ↑17-09-2018 11:30Wat ik bedoel is dat suïcidegedachten misschien jouw copingsmechanisme is. Zoals een anorect bij stress zich gaat focussen op gewicht/eten/nieteten/calorieën bij stress, of zoals Monica uit Friends dwangmatig gaat schoonmaken of plannen, om niet bezig te hoeven zijn met de stress (en de bijbehorende emoties).
Einde opname is ontzettend veel verandering. En daar reageer je op met je eigen coping inderdaad.
Ik ben chronisch suïcidaal, maar die diagnose/conclusie kwam eigenlijk van psychiater nadat ik al aantal jaren alweer thuis was (en niet opname/crisisdienst in en opname/crisisdienst uit) en toch nog steeds constant aan suïcide denk/wil handelen. Dat is blijkbaar niet normaal.
Het is niet fijn nee, maar het hoort bij me.
En zolang ik niet actief suïcidaal ben, is er in feite weinig aan de hand. - Behalve dat het voor mezelf (en af en toe omgeving) heel erg vervelend is.
maandag 17 september 2018 om 16:22
Ik hoop dat deze gedachten tijdelijk zijn en met het naderende ontslag te maken hebben. Geen idee wanneer ik nu met ontslag ga, vanmorgen gehoord dat de arts de datum nog open wil laten.
Ik ben vorige week woensdag weer begonnen met een nieuwe antidrepressiva, hopelijk werkt die wel. De eerste bijwerkingen heb ik al wel, waaronder vreselijke jeuk over mijn hele lichaam.
Ik ben vorige week woensdag weer begonnen met een nieuwe antidrepressiva, hopelijk werkt die wel. De eerste bijwerkingen heb ik al wel, waaronder vreselijke jeuk over mijn hele lichaam.
maandag 17 september 2018 om 16:37
ik hoop dat het aanslaat he nieuwe medicijn , welk neem je?Morsmordre schreef: ↑17-09-2018 16:22Ik hoop dat deze gedachten tijdelijk zijn en met het naderende ontslag te maken hebben. Geen idee wanneer ik nu met ontslag ga, vanmorgen gehoord dat de arts de datum nog open wil laten.
Ik ben vorige week woensdag weer begonnen met een nieuwe antidrepressiva, hopelijk werkt die wel. De eerste bijwerkingen heb ik al wel, waaronder vreselijke jeuk over mijn hele lichaam.
ik heb wel een jeukende vingers en handen gehad van sipralexa maar nooit men hele lichaam .
een anti allergie pilletje werkte daar prima voor
maandag 17 september 2018 om 16:42
Ik hoop ook voor je dat die gedachten tijdelijk zijn.Morsmordre schreef: ↑17-09-2018 16:22Ik hoop dat deze gedachten tijdelijk zijn en met het naderende ontslag te maken hebben. Geen idee wanneer ik nu met ontslag ga, vanmorgen gehoord dat de arts de datum nog open wil laten.
Ik ben vorige week woensdag weer begonnen met een nieuwe antidrepressiva, hopelijk werkt die wel. De eerste bijwerkingen heb ik al wel, waaronder vreselijke jeuk over mijn hele lichaam.
maandag 17 september 2018 om 20:42
.Morsmordre schreef: ↑15-09-2018 15:56Ik zou willen dat al die gedachten eens weg gingen. Continu nadenken over de dood maakt me steeds zo somber. En moe. Maar die gedachten komen vanzelf naar boven, heb er vandaag ook veel last van.
Wat als doodgaan geen optie was?
Helemaal niks mis met mensen vermoorden op de playstation overigens!
maandag 17 september 2018 om 22:13
dat is hetzelfde als sipralexa
had ik idd ook jeukende handen van , anti allergie pilletje hielp voor mij sipralexa is een vrij licht middel , normaal geen te gekke bijwerkingen, ik hoop dat het werkt voor jou!
dinsdag 18 september 2018 om 10:27
Dat is het moeilijke, want doodgaan lijkt een hele fijne optie. Ik probeer niet zo te denken, maar mijn hoofd lijkt wel vergiftigd. Het is een beetje overleven, elke dag opnieuw.
dinsdag 18 september 2018 om 15:46
Vandaag weer een hele moeilijke dag. Vanmiddag hebben mijn ouders me even opgehaald maar eenmaal thuis brak ik gewoon en heb ik zo gehuild en gezegd dat ik gewoon niet meer wil. Mijn ouders reageren er niet op, ik weet zelf ook niet zo goed wat ze zouden kunnen zeggen. Ik weet dat het voor hen ook zwaar is.
dinsdag 18 september 2018 om 17:42
Ik snap dat het niet zo leuk was... maar misschien ook wel even prettig dat je je kon laten gaan en gezegd hebt hoe je je echt voelt?
Het is ook gewoon heel rot. Dan kun je wel gaan doen of het niet zo is, maar dan is een huilbui misschien ook wel ff goed.
Ben je nu weer op de afdeling? Kun je aan iemand vertellen hoe je dag geweest is?
Het is ook gewoon heel rot. Dan kun je wel gaan doen of het niet zo is, maar dan is een huilbui misschien ook wel ff goed.
Ben je nu weer op de afdeling? Kun je aan iemand vertellen hoe je dag geweest is?
Je kunt méér.
