Het leven na een zelfmoordpoging.

Morsmordre schreef: ↑

18-09-2018 18:48

Ze zijn heel druk, dus er is niet echt tijd voor een gesprekje. Wel kort aangegeven dat ik me niet zo goed voel, heb extra medicatie gekregen maar het gaat nog steeds niet beter. Knokken weer vanavond.

sterkte!

Vind t sneu dat er nu geen tijd voor je is...

Vanaf hier dan een virtuele kop thee en knuffel.

Dat is vervelend. Kan gebeuren maar wel lastig als je een keer echt iemand nodig hebt.
Nog een paar uurtjes om door te komen...

voor mij werkt welbutrin wel (AD)

Het is anders dan de andere midellen en voor mij werkt het al na 1 dag !

ik neem cymbalta bij en dacht nu met welbutrin te kunnen stoppen maar ik merkte toch dat ik het weer heel erg moeilijk kreeg en diep wegzakte en niets deed.

het is geen wondermiddel maar ik heb zeker goede dagen gehad met welbutrin en vandaag merk ik het gelijk weer na gisteren en vandaag weer een pilletje genomen te hebben !
welbutrin werkt activerend , ik kan 20km stappen ern er gewoon niks van voelen echt bizar!

Mss moet je dit eens voorleggen aan je behandelende specialist Morsmordre ?
ik weet dat je recent met wat nieuws begonnen bent , maar kaart dit mss aan ? zo heb je nog iets om te proberen mocht het huidige niet of onvoldoende werken.

Morsmordre schreef: ↑

18-09-2018 10:27

Dat is het moeilijke, want doodgaan lijkt een hele fijne optie. Ik probeer niet zo te denken, maar mijn hoofd lijkt wel vergiftigd. Het is een beetje overleven, elke dag opnieuw.

.
Ja, dat snap ik heel goed! Maar mijn vraag was niet of de dood een fijne optie lijkt, maar wat als de dood geen optie ís?
Die twee kunnen naast elkaar bestaan en het kan je soms helpen om het piekeren over de dood wat te kaderen.

Sterkte deze week, leg de lat maar laag en 'vier' wat er wel lukt en blijf in contact met mensen. Ik weet, het klinkt als en druppel op een gloeiende plaat, maar vanaf het forum wordt er wel aan je gedacht

Geen zin en niet doen zijn 2 verschillende dingen natuurlijk... Als je de dag nou eens kon starten met (rond 10u ofzo) iets dat je leuk vindt, of bijv. koffiedrinken bij je ouders? (Als ze niet allebei werken oid natuurlijk...) Dan word je verwacht, dus je "moet" wel, maar je geeft jezelf wel nog wat tijd.
Ik heb echt een weekschema nodig. Die duidelijkheid en structuur. En de honden natuurlijk. Mocht jij ook van honden houden, er is vast in de buurt wel een oud vrouwtje dat niet al te ver kan lopen. Zoiets?

Morsmordre schreef: ↑

19-09-2018 15:21

Welbutrin heb ik geprobeerd, deed bij mij niets.

Ik probeer het te begrijpen Tuinhek, maar in mijn hoofd is de dood een optie. Of bedoel je dat je moet gaan denken dat het geen optie is? Dat het uit je gedachtengang moet?

Als ik weer terug naar huis ga moet ik sowieso een weekschema gaan maken, anders heb ik geen houvast en dan blijf ik in bed liggen. Afspraken met mensen lijkt me een goed idee, dan heb je iemand om ervoor uit te gaan. Dan moet je wel. Denk ik.

.
Allebei, met de aantekening dat je niks 'moet', maar dat er opties zijn om te overwegen in het bepalen van wat jou helpt in je herstel.

Maar allebei dus. Dat je gaat denken dat het geen optie is, ja. Maar niet dat het per se uit je gedachtengang moet. Dat lijkt me onmogelijk, want je voelt je zo ellendig dat de dood een verlossing lijkt. Hoe meer je dat uit je gedachtengang probeert te verbannen des te groter het verlangen wordt lijkt me.

Als je veel bezig bent met "ik voel me zo ellendig, ik wil zó graag dood, kan ik dood? Hoe kan ik dood? Wanneer kan ik dood? Hoe kan ik dat realiseren? Kan het wel? Hoe kan ik dit voor elkaar krijgen? De dood is de enige verslossing van mijn lijden. Ik kan niet meer, ik kan niet anders dan doodgaan. De dood zou zo'n opluchting zijn. Hoe kan ik dit bereiken? Hoe kan ik om dit lastige vraagstuk heen werken? Ik wil dood, het enige wat me gaat helpen is als ik dood kan, er zijn geen andere opties meer. Dit is niet te verdragen, de dood is de oplossing...." dan kost dit énorm veel energie, je wordt ook nog verder de negativiteit ingezogen. Als drijfzand kom je steeds meer vast te zitten.

En natuurlijk ben je dan ook meer dan uitgeput, heb je beslist geen energie mer om je op iets anders te richten, want de dood....dat zou toch een fijne opluchting zijn, dát is waar de verslossing gaat zijn...en zo begint het riedeltje van voor af aan "hoe kan ik bij die oplossing komen, kan het eigenlijk wel, als dat mijn verlossing gaat zijn, hoe kan ik dat realiseren enz. enz. enz."

Als je dat riedeltje enigszins stop kan zetten of kaderen doordat de dood geen realistische oplossing is kan je ruimte en energie behouden om je te richten op wat je kan helpen om te (over)leven. Want natuurlijk ga je niet van suïcidaal naar springlevend in één stap. Het is een weg omhoog, een weg via overleven naar leven toe. Het gaat niet om het ontkennen van je lijden of het 'uit je gedachten zetten' van je lijden, want zoals gezegd wakkert dat het lijden vaak alleen maar aan. Juist erkennen is goed, maar ook het grenzen stellen in het praktisch uitvoeren van een doodswens om zo de beperkte ruimte en energie die je hebt in te kunnen zetten om jezelf te helpen in plaats van nog verder in het drijfzand weg te zakken.

En dan is het dus belangrijk om een bodem te hebben en handvatten te hebben waar je je wél op kan richten. Het is juist belangrijk om je ei kwijt te kunnen over hoe slecht je je voelt, over de (psychische) pijn die je voelt, het is óók belangrijk om cognitieve, praktische en sociale hulpmiddelen te hebben om je te helpen. Niet met de verwachting dat je je spontaan niet meer suïcidaal voelt, maar om je te helpen vol te houden op de weg naar (over)leven. Om je te helpen het nare te verdragen terwijl je beter wordt. Het is geen prettig proces, het is geen wondermiddel, dat is het nooit. Het is keihard werken, het is eng en pijnlijk. Maar het kan rust geven om in ieder geval het stuk 'piekeren over de dood' te kunnen kaderen.

Nogmaals, het is geen 'moeten', het is een optie die kan helpen. En het vraagt werk, want het is niet zo dat je denkt 'nee hoor, de dood is geen optie, dus daar denk ik niet meer aan en dan voel ik me beter'. Daarnaast is het ook niet meer dan een hulpmiddel, dus geen reddingsmiddel, het kan een schakel zijn in een keten van hulpmiddelen om je door deze fase(s) heen te slepen. Samen met therapie, met medicatie, met sociale contacten, met dagbesteding/werk/activiteiten enz. enz. enz. Ik lees ook veel hulpmiddelen in dit topic voorbij komen door mensen die ervaring hebben met depressie/suïcidaliteit en ander psychisch lijden. En die staan ook niet op zichzelf, maar zijn ook opties die onderdeel kunnen zijn van je 'hulpketen'.

Om aan te geven dat het slechts een optie is, voor anderen helpt het juist om de dood wél als optie te hebben. Daardoor hebben ze juist het gevoel iets 'achter de hand' te hebben en dat helpt ze om nog even door te gaan, want die dood kan altijd nog. Het verschil, of juist de overeenkomst, is wel hierbij dat optie openhouden deze mensen juist beschermt tegen dat eerdergenoemde drijfzand van gepieker. Dus het is ook kijken naar wat jou helpt, alleen zullen de meeste dingen niet vanzelf helpen en is het áltijd hard werken en verdragen, waar je dus ook vele stevige bij kan gebruiken.

Huh, wat een rare situatie dat jij dat kennelijk kon horen.

Zit je nu op een andere afdeling dan hiervoor? Misschien heb ik stukje gemist.

Pfff.... ik word plaatsvervangend een beetje boos.

Zelf afgelopen halfjaar wat breder gaan kijken dan GGZ. En heb achteraf ook wat vraagtekens bij mijn hele behandeling en de opname etc.

Zoiets als dat op kantoor zo'n gesprek gevoerd wordt terwijl dat gewoon letterlijk te volgen is, dat kan toch niet? Als het over jezelf gaat niet, maar over een andere client ook niet.

Werkt de psych nog na vijven?

Morsmordre schreef: ↑

19-09-2018 17:00

Net personeel horen praten, dat ze te druk zijn met mijn problematiek en dat er zomaar van alles naar binnengeslepen wordt.

Ik ben hier geplaatst, zij weten wat ze aannemen toch. Nu het gesprek, spannend. Ik lees straks je verhaal even.

.
Dit is niet netjes en kan je ze op aanspreken. Dit zou nooit moeten gebeuren en het is goed als de medewerkers zich hier bewust van worden. Heel slecht als je hiermee geconfronteerd wordt als cliënt.

Wat ik me kan voorstellen (voordeel van de twijfel en ervan uitgaand dat het in principe redelijk tot goede medewerkers zijn) is dat ze zich onmachtig voelen en zelf niet goed weten hoe je te helpen, dat ze druk voelen in hun eigen werk door omstandigheden binnen de organisatie - dus niet door jou persoonlijk. Het gebeurt heel veel dat mensen (cliënten) ergens geplaatst worden waar niet de middelen of expertise is om ze te helpen, simpelweg omdat er veel wachtlijsten zijn voor meer geschikte plekken of hulp. Hierdoor raken medewerkers overwerkt, wordt er niet de juiste zorg geleverd, ontstaat er frustratie bij medewerkers. Niet dat jij als cliënt hier een boodschap aan hebt hoor, dit is jouw probleem niet en zou je nóóit mee belast moeten worden. Maar even van een ander perspectief voor jou nu, dat de kans groot is dat het niet over jou persoonlijk gaat, maar bijvoorbeeld over hun eigen handelingsverlegenheid of druk/slecht geregeld/problemen binnen de organisatie. Of gewoon iemand die zelf een slechte dag heeft door allerlei persoonlijke omstandigheden en gewoon lekker wil klagen.

Ik heb dit zelf ook een tijdje gehad, gelukkig is dit nu wel weer een beetje weg. Wat mij heel erg geholpen heeft is gewoon mijn normale sociale leven leven. Het klinkt moeilijk, maar helpt in ieder geval voor mij wel. Ik maakte bijvoorbeeld iedere week een afspraak met een vriendin om iets te gaan drinken. Ging vaak naar de winkel enz. Ook hielp het voor mij om vaker naar gaan te gaan, even een rondje lopen en d fietsen en dan gewoon goed nadenken over alles.

Ik wens je veel sterkte en een dikke

Wat ontzettend onprofessioneel, dat gesprek..! Heb je uiteindelijk je afspraak nog gehad?
Waar ik zat hebben ze 2 afdelingen gesloten, omdat ze alle soorten personeel tekort kwamen en daardoor niet de zorg konden bieden zoals dat zou horen. Misschien komt dat ook wel uit zoiets voort. Maar dan nog, echt not done!

Hoe gaat het nu met je? Nog maar een paar uurtjes avond he, hou vol..!

Morsmordre schreef: ↑

19-09-2018 19:39

Bedankt tuinhek, voor je uitgebreide uitleg. Daar kan ik wel iets mee denk ik, het toch ergens gaan kaderen.

De verpleging heb ik erop aangesproken en ze was het ermee eens dat ze zorgvuldiger dingen moeten bespreken.

Verder was er geen gesprek want mijn psychologe kwam niet opdagen, was ook niet te bereiken. Mijn psychiater is nu drie weken op vakantie dus het MDO kan pas daarna plaatsvinden. Dus nóg geen duidelijkheid, nóg geen ontslagdatum.
Ik voel me echt kut.

zonde ...
niks leuks op tv vanavond ofzo?

Lieve TO, ik heb je berichten gelezen en wil je alleen laten weten dat ik meeleef. Wat heb jij het zwaar. Ik kan je verder niet helpen maar kan alleen jou heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je nog kracht vindt om door te vechten. Want het is echt een gevecht. Ik lees dat je veel last hebt van gedachten, je wil die gedachten niet maar aan de andere kant bieden ze je misschien ook een uitvlucht uit je situatie. Ik begrijp dat je vecht tegen deze gedachten en dat je er bang voor bent. Je wil dat het ophoudt. Het enige wat ik je mee kan geven is dat je je misschien het best kunt richten op het hier en nu, de kleine wereld om je heen en daar steeds met je aandacht naar 1 ding te gaan, geen energie te steken in de gedachten die komen, ja ze komen wel, hoe hard je ze ook probeert niet te hebben. Accepteer dat ze er zijn, maar probeer er niet in mee te gaan. Bedenk: het is maar een gedachte, laat hem zijn en probeer je aandacht op iets anders, 'dagelijks' te richten bijvoorbeeld thee zetten. Zet je zintuigen open en kijk, ruik en zie wat er is: een kopje thee en neem met aandacht slokjes. Het helpt mij als ik vast zit in gedachten of als ik in paniek ben. Ik hoop dat je straks een tijdje bij je ouders kunt zijn en van daaruit misschien begeleid wonen met een vaste structuur?
Ik roep ook maar wat in mij opkomt, ik hoop dat je wat meer rust en licht in je hoofd krijgt. Sterkte vanavond en vannacht, er leven mensen met je mee, echt.

Nou ja zeg... zo'n MDO is zó belangrijk en dan wordt er zo mee omgegaan?!

Ik vond dat ook zo moeilijk tijdens opname. Dat je vaak pas heel laat hoorde of je die week naar huis mocht of moest blijven. Terwijl het toch een soort verhuizen is, ook als je van afdeling moet veranderen. Dan moet je gewoon ruim van tevoren weten wanneer.

Merk dat ik er weer bozig over word. Het is natuurlijk altijd een kwestie van hoeveel bedden, hoeveel personeel, etc etc. Maar er wordt vaak zo makkelijk over gedaan. Terwijl het voor jou nu een enorme stap is, wel of niet naar huis, en daarbij natuurlijk ook of je dan voor je ouders kiest of je nieuwe huis. En je weet nog niet wat je dan moet doen de hele dag....

Ik vind het heel rot. Ben zelf paar dagen niet online maar ik wens je veel sterkte

En ik vind het goed dat Tuinhek ook de andere kant belicht. Soms denk je daar als (ex)client niet zo over na.

Maar het blijft een kleine moeite om even de deur dicht te doen als je een overleg hebt...

Ik duim voor een goede nacht!

Zet hem op vandaag Morsmordre
Denk maar aan de steun die hier is als je moeite hebt op de dag, stel je maar voor dat iedereen hier om je heen staat terwijl je de dag door gaat