Psyche
alle pijlers
Het leven na een zelfmoordpoging.
zaterdag 1 september 2018 om 14:32
Vorig jaar heb ik na veel ellendige jaren geprobeerd om een einde aan mijn leven te maken. Dit is niet gelukt en na de poging ben ik een jaar opgenomen geweest. In dat jaar werden er verschillende diagnoses gesteld; autisme, adhd, ernstige depressie, ptss en er zou sprake zijn van een borderline dynamiek. Ik heb moeite gehad met het accepteren van de diagnose, met name autisme vond ik lastig te accepteren (het idee dat het altijd zo ingewikkeld in mijn hoofd zou blijven en dat is blijkbaar geen fase was).
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
donderdag 20 september 2018 om 21:06
ach mors......
het kan de medicatie zijn die het eerst erger maakt alvorens beter te worden!
Ik hoop zo hard voor je dat er snel wat licht mag gaan schijnen !!!!!
Heb je geen doelen in je leven momenteel? kleine of grote?
Gaande van ik wil daar iets lekkers gaan eten tot ik wil graag een partner vinden die me begrijpt ?
het kan de medicatie zijn die het eerst erger maakt alvorens beter te worden!
Ik hoop zo hard voor je dat er snel wat licht mag gaan schijnen !!!!!
Heb je geen doelen in je leven momenteel? kleine of grote?
Gaande van ik wil daar iets lekkers gaan eten tot ik wil graag een partner vinden die me begrijpt ?
vrijdag 21 september 2018 om 20:30
Ben je nu in de kliniek? En heb je dit al aangegeven bij de verpleging..? Ik ken het gevoel, de gedachte, de overtuiging dat het op is en het niets meer met je wordt... En dan volhouden! Misschien mag je om 20.30 al je avondmedicatie, en iets om te gaan slapen? De realiteit is helaas dat je er bént, ook al wil je dat niet. En je bent de avond al haast door. Hou vol... En hopelijk is het morgen allemaal net iets minder zwart. Nieuwe medicatie kan ook van alles doen he, vaak wordt het eerst erger voordat het beter wordt.
Veel sterkte.
Veel sterkte.
vrijdag 21 september 2018 om 22:52
.
Hou maar gewoon onze hand vast.
Geef aan de begeleiding aan dat je het zwaar hebt en maak samen een dagplanning.
Maak een wandeling buiten, haal een boodschap.
Je hebt het heel zwaar nu, dus wees trots op de dingen die wel lukken.
En stel je voor dat iedereen hier om je heen staat en de dag met je door te loopt. Je doet het niet alleen.
zaterdag 22 september 2018 om 22:17
Je schrijft over je ouders. Zijn er verder nog familieleden of bekenden in beeld? Vrienden?
In mijn opname-tijd en vlak daarna was het voor vrienden lastig omdat ik ver bij hun vandaan was. Ik was in mijn studentenstad ziek geworden en was in de woonplaats van mijn ouders opgenomen. Er was toen een buurvrouw van mijn ouders die voorstelde dat ik elke woensdagavond bij haar kwam. Zij masseerde dan mijn voeten en handen, als ik dat wilde en we keken Idols.
Dat gaf ook wat structuur. Vaak is het voor de ander een kleine moeite en zelfs ook wel fijn om te doen/bieden.
Ook had iemand aangeboden om af en toe met me te wandelen.
Weet natuurlijk niet of je veel mensen kent. Maar dan heb je iets minder het gevoel je ouders tot last te zijn, misschien
Wat staat er voor morgen op je planning?
Je kunt méér.
zaterdag 22 september 2018 om 22:42
mors , mss helpt het jou ....ik ken dat akkelige gevoel maar al te goed dat je zo ongelukkig bent dat je denkt dat het nooit meer beter kan worden , voorbije maanden heb ik dat ook zo erg gevoeld maar altijd blijven hopen.
Gisteren heb voor het eerst wat gewerkt met het gevoel dat ik er zin in had , was al zo lang geleden dat ik dat gevoel nog gevoeld had.
heb 6 weken niet gewerkt op aanraden van de dokter (ik werkte ervoor ook al heel weinig maar het ging gewoon echt niet meer)
Vandaag heb ik een date gehad en die was fantastisch , we gaan elkaar terug zien hebben we gelijk besproken.
Alles is niet gelijk rozegeur en manneschijn maar ik heb me de laatste 2 dagen met momenten gelukkig gevoeld , ervoor was het slecht of heel erg slecht en heel soms even neutraal .
Hoop dat je mss hieraan iets hebt.....weet dat je gevoel een gevoel van nu is en dat morgen een ander gevoel kan zijn .
Probeer met kleine beetjes plezier te vinden in kleine dingen die je doet .
Ik hoop dat de mensen hier en rondom jou je het gevoel kunnen geven dat ze om jou geven want dat is vast zo!
Als die van je houden kan je mss ook wat meer van jezelf gaan houden en word alles makkelijker denk ik.
Gisteren heb voor het eerst wat gewerkt met het gevoel dat ik er zin in had , was al zo lang geleden dat ik dat gevoel nog gevoeld had.
heb 6 weken niet gewerkt op aanraden van de dokter (ik werkte ervoor ook al heel weinig maar het ging gewoon echt niet meer)
Vandaag heb ik een date gehad en die was fantastisch , we gaan elkaar terug zien hebben we gelijk besproken.
Alles is niet gelijk rozegeur en manneschijn maar ik heb me de laatste 2 dagen met momenten gelukkig gevoeld , ervoor was het slecht of heel erg slecht en heel soms even neutraal .
Hoop dat je mss hieraan iets hebt.....weet dat je gevoel een gevoel van nu is en dat morgen een ander gevoel kan zijn .
Probeer met kleine beetjes plezier te vinden in kleine dingen die je doet .
Ik hoop dat de mensen hier en rondom jou je het gevoel kunnen geven dat ze om jou geven want dat is vast zo!
Als die van je houden kan je mss ook wat meer van jezelf gaan houden en word alles makkelijker denk ik.
zondag 23 september 2018 om 09:56
Bedenk dat je nu ook een enorme omschakeling moet maken. Je hebt erg lang in een andere omgeving gezeten. Verhuizen is niet voor niets een life event, en wat jij nu door maakt is natuurlijk nog een schepje er boven op.
Ik heb geen ervaring met het leven na een zelfmoord poging. Wel na iets anders heel erg ingrijpend en vreselijk. Geloof me, ik heb daar nog last van na 10 jaar. Maar intussen heb ik wel een leven (nou ja, niet optimaal maar eigen woonruimte, een baan). En ik had ook niet gedacht dat dat kon, en wilde ook dat ik 'het' nooit had overleefd en al die gevoelens niet voelen.
Kun je met je zelf af spreken dat dit een fase is die je door moet, en niet al je gevoelens blijvend zijn maar ook veel voort komen uit die omschakeling? En je vaste momenten uit kiest om naar je ouders te gaan?
Sterkte
Ik heb geen ervaring met het leven na een zelfmoord poging. Wel na iets anders heel erg ingrijpend en vreselijk. Geloof me, ik heb daar nog last van na 10 jaar. Maar intussen heb ik wel een leven (nou ja, niet optimaal maar eigen woonruimte, een baan). En ik had ook niet gedacht dat dat kon, en wilde ook dat ik 'het' nooit had overleefd en al die gevoelens niet voelen.
Kun je met je zelf af spreken dat dit een fase is die je door moet, en niet al je gevoelens blijvend zijn maar ook veel voort komen uit die omschakeling? En je vaste momenten uit kiest om naar je ouders te gaan?
Sterkte
zondag 23 september 2018 om 11:53
Mijn nacht was verschrikkelijk. Nachtmerries en de halve nacht liggen draaien. Vandaag heb ik niets op de planning, behalve voetbal kijken en koken.
Ik merk dat koken voor het hele gezin wel even voor afleiding zorgt, dus misschien dat ik dat vaker kan doen als ik tijdelijk bij mijn ouders woon.
Ik hoop zó dat dit een fase is. Dat de gedachten minder worden en ik me weer wat blijer voel.
Ik merk dat koken voor het hele gezin wel even voor afleiding zorgt, dus misschien dat ik dat vaker kan doen als ik tijdelijk bij mijn ouders woon.
Ik hoop zó dat dit een fase is. Dat de gedachten minder worden en ik me weer wat blijer voel.
zondag 23 september 2018 om 12:02
Ik hoop het erg met je mee Morsmordre , echt waar!
dat koken is idd een heel erg goed idee , jij bezig en dus afleiding , je hebt iets goeds gedaan voor je ouders .....
Het was eerder al aangegeven hier en ik weet niet of je daar voor openstaat of het mogelijk is maar een hond geeft vele mensen met depressie beterschap:
Mensen met een erge depressie zijn soms niet in staat zorg te dragen voor zichzelf maar blijven wel zorgen voor hun dier , eten geven , wandelen , etc..
dat geeft je tegelijk een bezigheid !
die nachtmerries kunnen te maken hebben met het AD maar dat zullen ze je al wel gezegd hebben denk ik?
dat koken is idd een heel erg goed idee , jij bezig en dus afleiding , je hebt iets goeds gedaan voor je ouders .....
Het was eerder al aangegeven hier en ik weet niet of je daar voor openstaat of het mogelijk is maar een hond geeft vele mensen met depressie beterschap:
Mensen met een erge depressie zijn soms niet in staat zorg te dragen voor zichzelf maar blijven wel zorgen voor hun dier , eten geven , wandelen , etc..
dat geeft je tegelijk een bezigheid !
die nachtmerries kunnen te maken hebben met het AD maar dat zullen ze je al wel gezegd hebben denk ik?
zondag 23 september 2018 om 14:38
Nee, hebben ze mij niet gezegd, maar sinds ik slaapmedicatie heb heb ik veel last van nachtmerries.
Een hond is geen optie omdat ik hoop op termijn weer terug te gaan naar mijn werk, en dan valt het moeilijk te combineren. Ik heb wel een konijn!
Vandaag voelt echt nutteloos, beetje gamen, tv kijken en koken. Meer niet.
Een hond is geen optie omdat ik hoop op termijn weer terug te gaan naar mijn werk, en dan valt het moeilijk te combineren. Ik heb wel een konijn!
Vandaag voelt echt nutteloos, beetje gamen, tv kijken en koken. Meer niet.
