Psyche
alle pijlers
Het onvermijdelijke komt toch hard aan.
donderdag 10 december 2015 om 18:11
Al ruim twee jaar leven we tussen hoop en vrees aangaande mijn moeder. Hier op het forum heb ik al enkele keren mijn hart mogen luchten over haar lange strijd om wat langer te mogen leven met de borstkanker die dus twee jaar geleden uitzaaide naar de longen.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
donderdag 10 december 2015 om 19:09
donderdag 10 december 2015 om 19:12
Wat vreselijk, heel veel sterkte. Ik heb geen tips, deze situatie gaat er bij ons helaas ook aankomen met een moeder met uitgezaaide darmkanker naar 3 andere plaatsen. Zorg dat je zoveel mogelijk tijd met je moeder hebt, dat je alles zegt wat je wilt doen, veel praten samen. Mooie herinneringen ophalen en eventueel nog maken. En ondertussen je op jezelf en je dochter richten. Andere dingen (huishouden, sociaal leven, werk) zijn nu echt ondergeschikt.
donderdag 10 december 2015 om 19:33
Heel veel sterkte.
Misschien een rare tip nu,in mijn omgeving hebben we iets soortgelijks mee gemaakt.
Dochter was zwanger en moeder zou snel overlijden.
Ze hebben toen foto's gemaakt van haar buik met oma haar handen er op(en nog veel meer foto's maar die is mij zo bijgebleven).
En de oma heeft de naam van het kindje mogen bedenken.
Misschien een rare tip nu,in mijn omgeving hebben we iets soortgelijks mee gemaakt.
Dochter was zwanger en moeder zou snel overlijden.
Ze hebben toen foto's gemaakt van haar buik met oma haar handen er op(en nog veel meer foto's maar die is mij zo bijgebleven).
En de oma heeft de naam van het kindje mogen bedenken.
donderdag 10 december 2015 om 19:41
Wat ontzettend verdrietig. Ik hoop dat je nog veel mooie momenten krijgt de komende tijd met je mama . T zou fijn zijn als ze jullie tweede kindje nog mag ontmoeten, hoe ver ben je?
The most exciting, challenging and significant relationship is the one with yourself. And if you can find someone to love the you you love that’s fabulous
donderdag 10 december 2015 om 19:55
Momo: ook al verschrikkelijk... jij ook ontzettend veel sterkte.
Leoni: helaas net al aan den levende lijve ondervonden, ik ging wat boodschappen doen en kreeg harde buiken en onderin de buik voelde het ook niet lekker. Tevens misselijk geworden, dus nu even op de bank gaan zitten en mezelf toch een beetje gedwongen wat te eten. Dus goede tip, ik ga het lekker rustig aan doen.
jillinada: wat mooi. Ik ga er eens over nadenken.
Carrie: ik ben nu bijna 28 weken ver, dus tja... moeilijk te zeggen. Het zal op de valreep gaan zijn denk ik.
Alle andere: heel erg bedankt voor de lieve knuffels en woorden, dat doet goed!
Leoni: helaas net al aan den levende lijve ondervonden, ik ging wat boodschappen doen en kreeg harde buiken en onderin de buik voelde het ook niet lekker. Tevens misselijk geworden, dus nu even op de bank gaan zitten en mezelf toch een beetje gedwongen wat te eten. Dus goede tip, ik ga het lekker rustig aan doen.
jillinada: wat mooi. Ik ga er eens over nadenken.
Carrie: ik ben nu bijna 28 weken ver, dus tja... moeilijk te zeggen. Het zal op de valreep gaan zijn denk ik.
Alle andere: heel erg bedankt voor de lieve knuffels en woorden, dat doet goed!
donderdag 10 december 2015 om 20:06
Dank je Fleetfox. Heb je lieve vriendinnen? Misschien kunnen zij af en toe eens een pannetje eten langsbrengen of iets met je dochter ondernemen, kan jij even rusten of naar je moeder. Wees eerlijk naar je omgeving over wat er speelt en hoe je je voelt. Accepteer hulp als die wordt aangeboden of vraag er anders om.
donderdag 10 december 2015 om 20:53
Afschuwelijk. Verschrikkelijk om mee te moeten maken. Ook nog zwanger en een kindje rond lopen. Ik krijg de indruk dat je wel op je man kunt rekenen, dat is wel heel erg fijn.
Heel erg veel sterkte, vergeet jezelf niet, je mag nu ook even extra lief voor jezelf zijn♡
Heel erg veel sterkte, vergeet jezelf niet, je mag nu ook even extra lief voor jezelf zijn♡
Laat los wie je denkt te moeten zijn.
donderdag 10 december 2015 om 20:56
vrijdag 11 december 2015 om 07:28
Doet me goed dames, al die knuffels.
Toverspiegel: dat haalt zeker de ergste spanning er af, dat mijn moeder niet bang is om te gaan. Ze maakt zich zorgen om mijn vader nu, ik denk dat er veel gepraat gaat worden over hoe straks verder, als ze er niet meer is. Ik weet dat ze gesproken hebben over dat hij maar een maatje moet zoeken en dat hij niet alleen moet blijven. Ik moedig het ook aan, ook al zou ik het respecteren als mijn vader dat straks anders zou willen. Hij is naast mijn moeder mijn grootste zorg momenteel, ze zijn zo hecht met elkaar, die kunnen elkaar eigenlijk niet missen.
Jessiee: ja, ik heb echt een lieve partner. Al moet hij ook door natuurlijk. Net bezig met het opstarten van een eigen bedrijf en het combineren van een gezin en zijn huidige werk. Vanavond heeft hij een feestje gepland staan van een oude werkgever en ik heb dan ook gezegd dat hij gewoon moet gaan. Op sommige gebieden gaat het leven gewoon verder, en ik wil dat hij zich ook goed voelt natuurlijk.
Vandaag bel ik even met de verloskundige. Na de geboorte van mijn dochter kreeg ik een postnatale depressie en sinds gisteren heb ik toch de angst dat ik er straks weer mee zit. Dus ik kaart het op tijd aan en hoor even aan wat ze er over te zeggen heeft. Ook krijg ik niet veel door mijn keel momenteel, heb net met moeite een stuk toast gegeten met een beetje melk. Als ik niet zwanger was had ik het even zo gelaten maar nu kan het niet anders natuurlijk.
Straks even weer naar mijn moeder toe, ik ben benieuwd naar hoe het bezoek van mijn tante (mijn moeders zus) is gegaan. Ze hebben mijn moeder net op de kamer gelegd waar haar man afgelopen april is gestorven, ook aan kanker. Ongelooflijk hoeveel verdriet je hebt voor anderen in deze situatie. Ik merk dat ik moeite heb het allemaal te dragen.
Toverspiegel: dat haalt zeker de ergste spanning er af, dat mijn moeder niet bang is om te gaan. Ze maakt zich zorgen om mijn vader nu, ik denk dat er veel gepraat gaat worden over hoe straks verder, als ze er niet meer is. Ik weet dat ze gesproken hebben over dat hij maar een maatje moet zoeken en dat hij niet alleen moet blijven. Ik moedig het ook aan, ook al zou ik het respecteren als mijn vader dat straks anders zou willen. Hij is naast mijn moeder mijn grootste zorg momenteel, ze zijn zo hecht met elkaar, die kunnen elkaar eigenlijk niet missen.
Jessiee: ja, ik heb echt een lieve partner. Al moet hij ook door natuurlijk. Net bezig met het opstarten van een eigen bedrijf en het combineren van een gezin en zijn huidige werk. Vanavond heeft hij een feestje gepland staan van een oude werkgever en ik heb dan ook gezegd dat hij gewoon moet gaan. Op sommige gebieden gaat het leven gewoon verder, en ik wil dat hij zich ook goed voelt natuurlijk.
Vandaag bel ik even met de verloskundige. Na de geboorte van mijn dochter kreeg ik een postnatale depressie en sinds gisteren heb ik toch de angst dat ik er straks weer mee zit. Dus ik kaart het op tijd aan en hoor even aan wat ze er over te zeggen heeft. Ook krijg ik niet veel door mijn keel momenteel, heb net met moeite een stuk toast gegeten met een beetje melk. Als ik niet zwanger was had ik het even zo gelaten maar nu kan het niet anders natuurlijk.
Straks even weer naar mijn moeder toe, ik ben benieuwd naar hoe het bezoek van mijn tante (mijn moeders zus) is gegaan. Ze hebben mijn moeder net op de kamer gelegd waar haar man afgelopen april is gestorven, ook aan kanker. Ongelooflijk hoeveel verdriet je hebt voor anderen in deze situatie. Ik merk dat ik moeite heb het allemaal te dragen.
vrijdag 11 december 2015 om 17:20
Wat erg, Fleetfox... Heel erg heftig.
Ik zit een beetje in dezelfde situatie, al ben ik (nog) niet zwanger. Mijn moeder heeft longkanker met uitzaaiingen, o.a. ook naar de hersenen met een slechte prognose. Een slopende strijd en iedereen in de directe omgeving 'lijdt' mee. Verschrikkelijk... Ik weet hoe je je voelt.
Héél veel sterkte, kracht, moed en alles wat je nodig hebt.
Dikke knuffel
Ik zit een beetje in dezelfde situatie, al ben ik (nog) niet zwanger. Mijn moeder heeft longkanker met uitzaaiingen, o.a. ook naar de hersenen met een slechte prognose. Een slopende strijd en iedereen in de directe omgeving 'lijdt' mee. Verschrikkelijk... Ik weet hoe je je voelt.
Héél veel sterkte, kracht, moed en alles wat je nodig hebt.
Dikke knuffel
Don't let your dreams be dreams
vrijdag 11 december 2015 om 19:25
quote:fleetfox schreef op 11 december 2015 @ 07:28:
Ongelooflijk hoeveel verdriet je hebt voor anderen in deze situatie. Ik merk dat ik moeite heb het allemaal te dragen.
Dat hoeft ook niet. Je kunt je niet voor iedereen sterk houden, dat is zonde van je energie. Als je verdrietig bent, ben je verdrietig. Ik denk dat het helpt om dat maar gewoon even te voelen komende tijd.
Wat zei de VK over je zorgen mbt postnatale depressie? Kon ze je een beetje steunen?
Ongelooflijk hoeveel verdriet je hebt voor anderen in deze situatie. Ik merk dat ik moeite heb het allemaal te dragen.
Dat hoeft ook niet. Je kunt je niet voor iedereen sterk houden, dat is zonde van je energie. Als je verdrietig bent, ben je verdrietig. Ik denk dat het helpt om dat maar gewoon even te voelen komende tijd.
Wat zei de VK over je zorgen mbt postnatale depressie? Kon ze je een beetje steunen?
zaterdag 12 december 2015 om 06:20
Coetje, dank je.
Cenar, wat vreselijk. Ik wens jou ook alle sterkte en kracht. Hoe is je moeder er onder?
Toverspiegel: ik heb een fijn gesprek gehad met de VK. Ze gaf aan dat ik moest proberen om andere stressbronnen te vermijden. Dat is niet mijn werk, dat is juist een fijne afleiding, zeker nu met de Kerstviering komende vrijdag. Maar als ik bijvoorbeeld stress zou krijgen om het huishouden gedaan te krijgen door ook mijn moeder te bezoeken bijvoorbeeld, moest ik gaan kijken om vrij te gaan nemen om de stress daarover niet over te laten lopen. Ik bespreek het eens met mijn leidinggevende maandag, gelukkig is het een heel begripvolle man (ik kreeg gisteren nog een appje van hem dat ik hem altijd om steun kon vragen als ik het nodig had).
Ik weet nog niet zo goed wat wijsheid is, in ieder geval is thuis op de bank zitten geen optie voor me. Maar ik moet 21 december voor mijn rug naar de bedrijfsarts en daar kaart ik dit probleem ook nog even aan. Eens kijken wat hij of zij nog zegt. Maar ik zit redelijk dichtbij mijn verlof (nog 6 weken) dus ik kijk het per week even aan.
Vannacht heb ik redelijk geslapen. Ben gisteravond op de bank in slaap gevallen tot half 12 en toen naar bed gegaan maar daar duurde het even voor ik weer sliep. Gelukkig heeft dochter doorgeslapen tot half 6, ze heeft nu de waterpokken en ik ben echt goed verkouden. Man slaapt nu even uit want hij was pas om half één thuis, mag hij straks voor dochter zorgen en ik ga dan even iets voor mezelf doen. Ik denk even de stad in of zo. Vanavond ga ik dan even naar mijn moeder, dochter mag ik niet meenemen vanwege haar waterpokken namelijk.
Cenar, wat vreselijk. Ik wens jou ook alle sterkte en kracht. Hoe is je moeder er onder?
Toverspiegel: ik heb een fijn gesprek gehad met de VK. Ze gaf aan dat ik moest proberen om andere stressbronnen te vermijden. Dat is niet mijn werk, dat is juist een fijne afleiding, zeker nu met de Kerstviering komende vrijdag. Maar als ik bijvoorbeeld stress zou krijgen om het huishouden gedaan te krijgen door ook mijn moeder te bezoeken bijvoorbeeld, moest ik gaan kijken om vrij te gaan nemen om de stress daarover niet over te laten lopen. Ik bespreek het eens met mijn leidinggevende maandag, gelukkig is het een heel begripvolle man (ik kreeg gisteren nog een appje van hem dat ik hem altijd om steun kon vragen als ik het nodig had).
Ik weet nog niet zo goed wat wijsheid is, in ieder geval is thuis op de bank zitten geen optie voor me. Maar ik moet 21 december voor mijn rug naar de bedrijfsarts en daar kaart ik dit probleem ook nog even aan. Eens kijken wat hij of zij nog zegt. Maar ik zit redelijk dichtbij mijn verlof (nog 6 weken) dus ik kijk het per week even aan.
Vannacht heb ik redelijk geslapen. Ben gisteravond op de bank in slaap gevallen tot half 12 en toen naar bed gegaan maar daar duurde het even voor ik weer sliep. Gelukkig heeft dochter doorgeslapen tot half 6, ze heeft nu de waterpokken en ik ben echt goed verkouden. Man slaapt nu even uit want hij was pas om half één thuis, mag hij straks voor dochter zorgen en ik ga dan even iets voor mezelf doen. Ik denk even de stad in of zo. Vanavond ga ik dan even naar mijn moeder, dochter mag ik niet meenemen vanwege haar waterpokken namelijk.
zaterdag 12 december 2015 om 07:03
Dankjewel, Fleetfox! Mijn moeder kan het nog niet accepteren. Begin juni heeft ze de diagnose gekregen. Ze heeft pas twee maanden geleden chemo/bestralingen afgerond. De scans zagen er allemaal goed uit. Bijna drie weken geleden werd ze opgenomen in het ziekenhuis met een longontsteking en daarbij kwam ook aan het licht dat de ziekte in alle hevigheid is teruggekeerd. M'n moeder is strijdbaar, weet dat ze het gaat verliezen, maar nu wil ze dat nog niet. Daarom start ze komende maandag weer aan een chemo. Of ze het aan kan en hoeveel tijd het haar meer gaat opleveren, tsja, niemand die het weet. Ik heb ontzettend veel bewondering voor haar.
Hoe is jouw moeder eronder?
Goed dat je het bespreekbaar maakt op je werk. Medewerking vanuit je werkgever kan een hoop stress verminderen. Gelukkig krijg ik ook alle ruimte op dit moment. M'n baas heeft gezegd dat werk nu totaal niet belangrijk is en dat ik zoveel mogelijk 'quality time' met mijn moeder moet hebben. Voel me enorm gesteund hierdoor. Toch werk ik nog genoeg uren (kantoor aan huis en afspraken flexibel in te plannen) omdat ik het gewoon erg leuk vind en er genoeg afleiding in vind.
Hoe is jouw moeder eronder?
Goed dat je het bespreekbaar maakt op je werk. Medewerking vanuit je werkgever kan een hoop stress verminderen. Gelukkig krijg ik ook alle ruimte op dit moment. M'n baas heeft gezegd dat werk nu totaal niet belangrijk is en dat ik zoveel mogelijk 'quality time' met mijn moeder moet hebben. Voel me enorm gesteund hierdoor. Toch werk ik nog genoeg uren (kantoor aan huis en afspraken flexibel in te plannen) omdat ik het gewoon erg leuk vind en er genoeg afleiding in vind.
anoniem_252445 wijzigde dit bericht op 12-12-2015 07:04
Reden: Kleine aanvulling
Reden: Kleine aanvulling
% gewijzigd
Don't let your dreams be dreams
zaterdag 12 december 2015 om 07:22
Fleetfox, ook dat nog, een zieke dochter en zelf niet fit. Ik heb zo met je te doen. Wel heel fijn dat je leidinggevende zo meelevend is, dat scheelt echt! En goed van je om even iets voor jezelf te gaan doen. Het is belangrijk dat je goed voor jezelf zorgt. Thuis zitten zou ik inderdaad ook niet doen, als je het trekt om te werken. Veel te veel tijd om na te denken is echt niet goed. Kinderen zijn ook een goede afleiding, vind je niet? Voor mij de belangrijkste reden om toch elke dag weer sterk te zijn en toch leuke dingen te ondernemen. Ik probeer ook zoveel mogelijk 'quality time' met mijn moeder te hebben. Ik weet niet wat ze nog kan, maar samen een film kijken, een spelletje doen, haar even masseren of haar nagels doen. Ik zeg ook maar wat…. Sterkte!
