Psyche
alle pijlers
Het onvermijdelijke komt toch hard aan.
donderdag 10 december 2015 om 18:11
Al ruim twee jaar leven we tussen hoop en vrees aangaande mijn moeder. Hier op het forum heb ik al enkele keren mijn hart mogen luchten over haar lange strijd om wat langer te mogen leven met de borstkanker die dus twee jaar geleden uitzaaide naar de longen.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
zaterdag 12 december 2015 om 10:48
Dat is ook niet niks Cenar, het is nog maar kort geleden dat je moeder dus het nieuws kreeg. Ik begrijp goed dat ze het dan nog moeilijk vindt om het te accepteren. Wel goed dat ze er nog voor wil gaan. Helaas is het zo moeilijk te zeggen hoeveel tijd het nog gaat opleveren. Wel fijn dat je ook zo veel begrip krijgt vanuit je werk, je hoort soms wel eens dat het anders is. Ik snap direct waarom je aan het werk wil blijven, de afleiding is toch wel fijn. En vaak probeert een begripvolle werkgever dan toch de stress er vanaf te houden, dat is dan ook prettig. Dat het net genoeg is om lekker bezig te blijven en je gedachten ergens anders op te kunnen richten.
Mijn moeder heeft gelukkig geen angst om dood te gaan, ik bewonder dat zo aan haar. Maar ze is wel heel strijdlustig geweest en nu nog, ze pakt nu nog de bestralingen aan om het toch nog even te rekken. Wat het meest aan haar knaagt is dat mijn vader alleen blijft. Om ons heeft ze nu al wat minder zorgen, ze ziet dat het mij goed afgaat met mijn dochter, mijn oudste broer woont fijn samen met zijn vrouw en willen wat van de wereld zien en mijn jongste broertje zit nu in Amsterdam en volgt zijn passie. Daar had ze eerder ook zorgen over, maar nu ze ziet hoe gelukkig hij is geeft het ook rust voor haar. Alleen mijn vader blijft dus alleen over en dat vindt ze zorgelijk. Maar we gaan goed voor hem zorgen en hij heeft door zijn werk veel sociale contacten (hij is eigen baas) waar hij vast wat aan heeft straks.
Momo, ik herken het zeker dat kinderen een goede afleiding zijn! Het geeft je een reden om niet bij de pakken neer te gaan zitten en nog wat te ondernemen inderdaad. Morgen gaan we even naar een Kerstmarkt in een nabij gelegen dorp en ik weet dat ze het heel leuk zal vinden (zeker als ze alles mag lopen en niet de buggy in hoeft ). Bedankt trouwens voor de tip over quality time, daar had ik eigenlijk nog niet aan gedacht. Ze kan niet zo veel meer door haar hernia en zal veel aanpassingen in huis krijgen, dus ik denk dat we zeker wel films kunnen kijken, en ze had me onlangs gevraagd wat haak garen mee te nemen, dus kan ze me het nog leren misschien.
Mijn moeder heeft gelukkig geen angst om dood te gaan, ik bewonder dat zo aan haar. Maar ze is wel heel strijdlustig geweest en nu nog, ze pakt nu nog de bestralingen aan om het toch nog even te rekken. Wat het meest aan haar knaagt is dat mijn vader alleen blijft. Om ons heeft ze nu al wat minder zorgen, ze ziet dat het mij goed afgaat met mijn dochter, mijn oudste broer woont fijn samen met zijn vrouw en willen wat van de wereld zien en mijn jongste broertje zit nu in Amsterdam en volgt zijn passie. Daar had ze eerder ook zorgen over, maar nu ze ziet hoe gelukkig hij is geeft het ook rust voor haar. Alleen mijn vader blijft dus alleen over en dat vindt ze zorgelijk. Maar we gaan goed voor hem zorgen en hij heeft door zijn werk veel sociale contacten (hij is eigen baas) waar hij vast wat aan heeft straks.
Momo, ik herken het zeker dat kinderen een goede afleiding zijn! Het geeft je een reden om niet bij de pakken neer te gaan zitten en nog wat te ondernemen inderdaad. Morgen gaan we even naar een Kerstmarkt in een nabij gelegen dorp en ik weet dat ze het heel leuk zal vinden (zeker als ze alles mag lopen en niet de buggy in hoeft ). Bedankt trouwens voor de tip over quality time, daar had ik eigenlijk nog niet aan gedacht. Ze kan niet zo veel meer door haar hernia en zal veel aanpassingen in huis krijgen, dus ik denk dat we zeker wel films kunnen kijken, en ze had me onlangs gevraagd wat haak garen mee te nemen, dus kan ze me het nog leren misschien.
zaterdag 12 december 2015 om 15:26
Oh, ik herken me zo in je situatie.... Mijn moeder vindt het ook verschrikkelijk om ons straks achter te moeten laten. "Ik had er graag nog veel langer voor jullie willen zijn...", zegt ze vaker. Gelukkig ziet ze ook bij ons (mijn broer en ik) dat we goed terecht zijn gekomen en dat stelt haar dan wel gerust. Mijn vader is echter een stuk meer afhankelijk en dat zal wel moeilijk worden. Samen sterk proberen te zijn....
Één van de moeilijkste dingen is het feit dat mijn moeder nooit meer oma zal worden. We waren er zo dichtbij (zijn een half jaar aan het proberen nu), mama en ik praatten er veel over en ik zag al helemaal voor me hoe ze later op haar kleinkind(eren) mocht gaan passen. Helaas zal dat nooit gebeuren en dat doet me ontzettend veel pijn...
Ik denk aan je... Je spookt al de hele dag door m'n hoofd en dan te bedenken dat er nog veel meer mensen zijn die in hetzelfde schuitje zitten.
Fijn dat we hier onze ervaringen kunnen delen. Emoties en verdriet worden hier begrepen en dat is heel erg fijn.
Één van de moeilijkste dingen is het feit dat mijn moeder nooit meer oma zal worden. We waren er zo dichtbij (zijn een half jaar aan het proberen nu), mama en ik praatten er veel over en ik zag al helemaal voor me hoe ze later op haar kleinkind(eren) mocht gaan passen. Helaas zal dat nooit gebeuren en dat doet me ontzettend veel pijn...
Ik denk aan je... Je spookt al de hele dag door m'n hoofd en dan te bedenken dat er nog veel meer mensen zijn die in hetzelfde schuitje zitten.
Fijn dat we hier onze ervaringen kunnen delen. Emoties en verdriet worden hier begrepen en dat is heel erg fijn.
Don't let your dreams be dreams
zondag 13 december 2015 om 07:21
Die zin breek echt je hart hè, je wil echt niets liever dan dat. Zijn jullie een hecht gezin Cenar?
Wat moeilijk trouwens, dat je nog niet zwanger bent. Ik herken het wel, dat was destijds met mijn schoonmoeder zo. Mijn man heeft het er op heden nog moeilijk mee dat zijn moeder haar twee laatste kleinkinderen niet geboren heeft zien worden. Zij is intussen ruim drie jaar geleden overleden en het doet hem nog dagelijks veel pijn. Hij was de enige die nog geen kinderen had en die zijn moeder dus niet heeft kunnen ontmoeten.
Wij moeten mijn moeders aanwezigheid rondom de geboorte van onze tweede echt loslaten. Mijn vader denkt dat het een kwestie van weken is, hij is er echt bang voor dat ze de Kerst niet haalt. Ik ben er ook bang voor eigenlijk, en wat het teweeg gaat brengen na de geboorte van onze tweede. Of ik er dan van kan genieten en niet wéér een postnatale depressie krijg. Maar ik moet echt proberen te bedenken dat het ook een mooi gegeven is, na zoveel verdriet dat er ook iets moois gaat gebeuren.
Ik denk ook aan jou, stom om te zeggen misschien, maar het is fijn om met iemand te praten die in hetzelfde schuitje zit.
Wat moeilijk trouwens, dat je nog niet zwanger bent. Ik herken het wel, dat was destijds met mijn schoonmoeder zo. Mijn man heeft het er op heden nog moeilijk mee dat zijn moeder haar twee laatste kleinkinderen niet geboren heeft zien worden. Zij is intussen ruim drie jaar geleden overleden en het doet hem nog dagelijks veel pijn. Hij was de enige die nog geen kinderen had en die zijn moeder dus niet heeft kunnen ontmoeten.
Wij moeten mijn moeders aanwezigheid rondom de geboorte van onze tweede echt loslaten. Mijn vader denkt dat het een kwestie van weken is, hij is er echt bang voor dat ze de Kerst niet haalt. Ik ben er ook bang voor eigenlijk, en wat het teweeg gaat brengen na de geboorte van onze tweede. Of ik er dan van kan genieten en niet wéér een postnatale depressie krijg. Maar ik moet echt proberen te bedenken dat het ook een mooi gegeven is, na zoveel verdriet dat er ook iets moois gaat gebeuren.
Ik denk ook aan jou, stom om te zeggen misschien, maar het is fijn om met iemand te praten die in hetzelfde schuitje zit.
zondag 13 december 2015 om 07:32
quote:fleetfox schreef op 13 december 2015 @ 07:21:
Die zin breek echt je hart hè, je wil echt niets liever dan dat. Zijn jullie een hecht gezin Cenar?
Wat moeilijk trouwens, dat je nog niet zwanger bent. Ik herken het wel, dat was destijds met mijn schoonmoeder zo. Mijn man heeft het er op heden nog moeilijk mee dat zijn moeder haar twee laatste kleinkinderen niet geboren heeft zien worden. Zij is intussen ruim drie jaar geleden overleden en het doet hem nog dagelijks veel pijn. Hij was de enige die nog geen kinderen had en die zijn moeder dus niet heeft kunnen ontmoeten.
Wij moeten mijn moeders aanwezigheid rondom de geboorte van onze tweede echt loslaten. Mijn vader denkt dat het een kwestie van weken is, hij is er echt bang voor dat ze de Kerst niet haalt. Ik ben er ook bang voor eigenlijk, en wat het teweeg gaat brengen na de geboorte van onze tweede. Of ik er dan van kan genieten en niet wéér een postnatale depressie krijg. Maar ik moet echt proberen te bedenken dat het ook een mooi gegeven is, na zoveel verdriet dat er ook iets moois gaat gebeuren.
Ik denk ook aan jou, stom om te zeggen misschien, maar het is fijn om met iemand te praten die in hetzelfde schuitje zit. Ik las al dat je een goed gesprek had gehad met je verloskundige, maar geef dit bovenstaande ook aan. Ook dadelijk bij de kraamverzorgster die kunnen hier dan ook opletten zodat je eerder medicijnen of hulp kan krijgen.
Die zin breek echt je hart hè, je wil echt niets liever dan dat. Zijn jullie een hecht gezin Cenar?
Wat moeilijk trouwens, dat je nog niet zwanger bent. Ik herken het wel, dat was destijds met mijn schoonmoeder zo. Mijn man heeft het er op heden nog moeilijk mee dat zijn moeder haar twee laatste kleinkinderen niet geboren heeft zien worden. Zij is intussen ruim drie jaar geleden overleden en het doet hem nog dagelijks veel pijn. Hij was de enige die nog geen kinderen had en die zijn moeder dus niet heeft kunnen ontmoeten.
Wij moeten mijn moeders aanwezigheid rondom de geboorte van onze tweede echt loslaten. Mijn vader denkt dat het een kwestie van weken is, hij is er echt bang voor dat ze de Kerst niet haalt. Ik ben er ook bang voor eigenlijk, en wat het teweeg gaat brengen na de geboorte van onze tweede. Of ik er dan van kan genieten en niet wéér een postnatale depressie krijg. Maar ik moet echt proberen te bedenken dat het ook een mooi gegeven is, na zoveel verdriet dat er ook iets moois gaat gebeuren.
Ik denk ook aan jou, stom om te zeggen misschien, maar het is fijn om met iemand te praten die in hetzelfde schuitje zit. Ik las al dat je een goed gesprek had gehad met je verloskundige, maar geef dit bovenstaande ook aan. Ook dadelijk bij de kraamverzorgster die kunnen hier dan ook opletten zodat je eerder medicijnen of hulp kan krijgen.
zondag 13 december 2015 om 11:02
We waren als gezin nooit heel hecht... Met mijn moeder ben ik altijd erg close geweest. We hebben geen woorden nodig om elkaar te begrijpen. De laatste maanden zijn we als gezin wel veel hechter geworden gelukkig. Met mijn vader en vooral met m'n broer heb ik wel een betere band gekregen. Hoe is dat bij jou?
Eerst leefde ik nog in de droom (of beter gezegd de hoop) dat m'n moeder nog oma zou kunnen worden. Twee weken geleden heb ik die hoop volledig uit m'n hoofd moeten zetten. Dat is zó moeilijk. Je ziet je toekomstdroom zo in duigen vallen.
Ik hoop dat je nog een paar mooie momenten mag delen met je moeder. Het zijn vaak de kleine dingen die het doen, die juist zo betekenisvol zijn. Gisteravond heb ik samen met m'n moeder een Zweedse puzzel gemaakt en daarna hebben we samen haar oefeningen van de fysio gedaan. We hebben er samen om kunnen lachen. Da's fijn toch. Ik spreek ook iedere dag m'n bewondering voor haar uit. Ik vertel haar hoe trots ik op haar ben, dat ze een groot voorbeeld voor me is.
Hoe vaak ben jij bij je moeder? Wat doe je zoal?
En tsja, wat de rest hier op het forum ook zegt. Maak je gevoelens en emoties bespreekbaar mer de professionals om je heen. Geef op tijd aan als het niet gaat... Ik hoop oprecht dat de rest van de zwangerschap en zeker ook de periode erna 'prettig' mag verlopen. Weet je, eigenlijk kan ik de juiste woorden niet eens vinden. Het is gewoon zo onbegrijpelijk allemaal.
Vind je het niet erg dat ik ook m'n verhaal deel? Het is tenslotte jouw topic... Ik heb op dit moment even veel moeite om mijn hoofd boven water te houden, dus ik vind het fijn om hier met iemand te kunnen praten die hetzelfde meemaakt. Iemand die me echt begrijpt...
Dikke knuf
Eerst leefde ik nog in de droom (of beter gezegd de hoop) dat m'n moeder nog oma zou kunnen worden. Twee weken geleden heb ik die hoop volledig uit m'n hoofd moeten zetten. Dat is zó moeilijk. Je ziet je toekomstdroom zo in duigen vallen.
Ik hoop dat je nog een paar mooie momenten mag delen met je moeder. Het zijn vaak de kleine dingen die het doen, die juist zo betekenisvol zijn. Gisteravond heb ik samen met m'n moeder een Zweedse puzzel gemaakt en daarna hebben we samen haar oefeningen van de fysio gedaan. We hebben er samen om kunnen lachen. Da's fijn toch. Ik spreek ook iedere dag m'n bewondering voor haar uit. Ik vertel haar hoe trots ik op haar ben, dat ze een groot voorbeeld voor me is.
Hoe vaak ben jij bij je moeder? Wat doe je zoal?
En tsja, wat de rest hier op het forum ook zegt. Maak je gevoelens en emoties bespreekbaar mer de professionals om je heen. Geef op tijd aan als het niet gaat... Ik hoop oprecht dat de rest van de zwangerschap en zeker ook de periode erna 'prettig' mag verlopen. Weet je, eigenlijk kan ik de juiste woorden niet eens vinden. Het is gewoon zo onbegrijpelijk allemaal.
Vind je het niet erg dat ik ook m'n verhaal deel? Het is tenslotte jouw topic... Ik heb op dit moment even veel moeite om mijn hoofd boven water te houden, dus ik vind het fijn om hier met iemand te kunnen praten die hetzelfde meemaakt. Iemand die me echt begrijpt...
Dikke knuf
Don't let your dreams be dreams
maandag 14 december 2015 om 06:53
Leoni, zal ik zeker doen. Ik zie haar donderdag weer. Dank voor de tip.
Hallekie: bedankt.
Cenar: helemaal goed juist als jij je verhaal ook deelt. Het is allemaal al lastig genoeg. En ik vind het ook wel fijn om er met iemand te kunnen praten die het ook doormaakt.
Wel bijzonder dat zo'n periode het gezin dichter bij elkaar brengt. Maar wat erg dat je naast je moeder dus ook een goede vriendin gaat verliezen. Ik kan dan me goed voorstellen dat het extra zwaar weegt dat ze geen oma mag worden.
De band met mijn moeder is in mijn puberteit naar een dieptepunt gezakt, maar we zijn nu goed naar elkaar toe gegroeid sinds ik uit huis ben gegaan. En sinds ik zelf moeder ben geworden is er nog meer begrip naar elkaar gekomen dus voor mijn gevoel heb ik echt tijd tekort met haar gehad.
Ik kom normaal toch wel 1x per week bij mijn moeder, maar nu natuurlijk vaker. Als het goed is zal ze vandaag of morgen naar huis mogen en ik denk dat ik nog graag met haar naar Elvis materiaal wil kijken (ze is een grote Elvis fan). En ze houdt zo van Kerstmis en de Kerstboom is nog niet geheel opgetuigd. Daar trok ze normaal een dag voor uit. Nu wil ze toch nog wat aanwijzingen geven en misschien kan ze zelf nog wat helpen met het optuigen als ze in de rolstoel zit.
Moet je ook weer werken vandaag Cenar? Ik ben stiekem wel een beetje blij daarom, even afleiding. Al weet iedereen het op de zaak nu van mijn moeder dus het zal ook wel emotioneel worden. Hopelijk daarna over op de orde van de dag.
En ik weet niet hoe lang jouw moeder nog heeft? Mijn vader vraagt zich af of ze de Kerst nog gaat halen. Dat maakt me erg verdrietig, ik kan nu ook echt niet naar al die blije Kerst commercials kijken. Gek genoeg was dat een week geleden nog iets waardoor ik uitkeek naar de Kerst. Nu is het afwachten hoe die dagen zich gaan ontwikkelen. Het kon zomaar nog eens een dikke rot Kerstmis worden...
Hallekie: bedankt.
Cenar: helemaal goed juist als jij je verhaal ook deelt. Het is allemaal al lastig genoeg. En ik vind het ook wel fijn om er met iemand te kunnen praten die het ook doormaakt.
Wel bijzonder dat zo'n periode het gezin dichter bij elkaar brengt. Maar wat erg dat je naast je moeder dus ook een goede vriendin gaat verliezen. Ik kan dan me goed voorstellen dat het extra zwaar weegt dat ze geen oma mag worden.
De band met mijn moeder is in mijn puberteit naar een dieptepunt gezakt, maar we zijn nu goed naar elkaar toe gegroeid sinds ik uit huis ben gegaan. En sinds ik zelf moeder ben geworden is er nog meer begrip naar elkaar gekomen dus voor mijn gevoel heb ik echt tijd tekort met haar gehad.
Ik kom normaal toch wel 1x per week bij mijn moeder, maar nu natuurlijk vaker. Als het goed is zal ze vandaag of morgen naar huis mogen en ik denk dat ik nog graag met haar naar Elvis materiaal wil kijken (ze is een grote Elvis fan). En ze houdt zo van Kerstmis en de Kerstboom is nog niet geheel opgetuigd. Daar trok ze normaal een dag voor uit. Nu wil ze toch nog wat aanwijzingen geven en misschien kan ze zelf nog wat helpen met het optuigen als ze in de rolstoel zit.
Moet je ook weer werken vandaag Cenar? Ik ben stiekem wel een beetje blij daarom, even afleiding. Al weet iedereen het op de zaak nu van mijn moeder dus het zal ook wel emotioneel worden. Hopelijk daarna over op de orde van de dag.
En ik weet niet hoe lang jouw moeder nog heeft? Mijn vader vraagt zich af of ze de Kerst nog gaat halen. Dat maakt me erg verdrietig, ik kan nu ook echt niet naar al die blije Kerst commercials kijken. Gek genoeg was dat een week geleden nog iets waardoor ik uitkeek naar de Kerst. Nu is het afwachten hoe die dagen zich gaan ontwikkelen. Het kon zomaar nog eens een dikke rot Kerstmis worden...
maandag 14 december 2015 om 08:37
Fijn, dankjewel...
Mijn moeder is mijn alles. We hingen altijd minimaal 3x per dag aan de telefoon, ik kwam en kom er vrijwel dagelijks. Dit weekend ben ik echt even compleet ingestort. Mama en ik hebben samen voorbereidingen getroffen voor de uitvaart. Ook samen muziek uitgekozen. Ik brak compleet doormidden en ik weet even niet wat ik met mezelf aan moet. Vandaag ga ik de begrafenisondernemer bellen zodat we straks een draaiboek klaar hebben als het zover is.
Ik ga vandaag niet werken, maar heb ervoor gekozen om lekker bij mijn moeder te zijn. Ze begint vandaag weer aan een chemo. Ze wil het zelf. Knap... Ik ga met haar mee en ik wijk niet meer van haar zijde. Bovendien ben ik er nu even echt niet toe in staat.
Wat een goed idee om toch de Kerstboom op te tuigen met aanwijzingen van je moeder. Als ze daar altijd zo van genoten is, zal ze zich daar nu ook fijn bij voelen dat ze dat nog een keer mag meemaken. Mijn broer heeft de Kerstboom ook opgezet, nog voordat mijn moeder vorige week uit het ziekenhuis kwam. Ze geniet er wel van.
Niemand weet hoe lang mijn moeder nog beeft. Er zal veel af hangen van hoe ze deze week door gaat komen. Ik ben er echter bang voor want ze is echt verzwakt. Ik heb niet eens meer ergens zin in. Heb jij dat ook? Ik eet slecht, ben somber, misselijk enz.
Denk aan je.
Mijn moeder is mijn alles. We hingen altijd minimaal 3x per dag aan de telefoon, ik kwam en kom er vrijwel dagelijks. Dit weekend ben ik echt even compleet ingestort. Mama en ik hebben samen voorbereidingen getroffen voor de uitvaart. Ook samen muziek uitgekozen. Ik brak compleet doormidden en ik weet even niet wat ik met mezelf aan moet. Vandaag ga ik de begrafenisondernemer bellen zodat we straks een draaiboek klaar hebben als het zover is.
Ik ga vandaag niet werken, maar heb ervoor gekozen om lekker bij mijn moeder te zijn. Ze begint vandaag weer aan een chemo. Ze wil het zelf. Knap... Ik ga met haar mee en ik wijk niet meer van haar zijde. Bovendien ben ik er nu even echt niet toe in staat.
Wat een goed idee om toch de Kerstboom op te tuigen met aanwijzingen van je moeder. Als ze daar altijd zo van genoten is, zal ze zich daar nu ook fijn bij voelen dat ze dat nog een keer mag meemaken. Mijn broer heeft de Kerstboom ook opgezet, nog voordat mijn moeder vorige week uit het ziekenhuis kwam. Ze geniet er wel van.
Niemand weet hoe lang mijn moeder nog beeft. Er zal veel af hangen van hoe ze deze week door gaat komen. Ik ben er echter bang voor want ze is echt verzwakt. Ik heb niet eens meer ergens zin in. Heb jij dat ook? Ik eet slecht, ben somber, misselijk enz.
Denk aan je.
Don't let your dreams be dreams
maandag 14 december 2015 om 10:56
Ik snap het geheel dat je hoofd er niet naar staat. Ik werk hier samen met mijn broer en hij wilde eigenlijk ook niet gaan werken vandaag, maar wetende dat we met zijn tweetjes samen zouden zitten en er over kunnen praten, maakte dat hij toch kwam. Hoewel het werken wel gaat, merk ik vooral dat ik moe ben en wel uitstelgedrag vertoon. Het kost gewoon erg veel energie om overal aan te beginnen. Dus ik zie ook wel even hoe de week gaat. Ik eet nu echt wat ik maar naar binnen kan krijgen, het is vaak niet zo gezond en ik eet maar kleine beetjes, maar ik moet helaas. Anders zou ik het wel weten, dan maar even het minimale. En de somberheid, ook herkenbaar. Al zorgt muziek wel wat voor afleiding en mijn dochter ook. Dus ik kom de dagen een beetje slepend door. Zal voor jou ook wel zo voelen, denk ik.
Dus bij jullie is het ook zo onzeker. Hier gaat mijn moeder beginnen aan de bestralingen, maar ik herken het, mijn moeder is ook erg verzwakt en ook erg moe. Ik denk dat het (te) veel van haar gaat vragen en dat ze snel zal kiezen voor de sedatie. Hebben jullie daar ook al over gesproken?
Wel knap dat je moeder zich steeds oppept om te gaan, maar ik denk als jullie zo goed kunnen praten dat het haar ook wel sterkt. Hier kunnen we ook goed praten, soms heb ik in het ziekenhuis even een momentje alleen met haar en dan praten we er ook gewoon over. Of ze bang is, of wat ze nog wat graag wil, of dat ik nog iets kan doen. Ik merk dat ik het wel prettig vind om er over te praten, ik zou niet willen dat dingen onbesproken blijven. Het kost nu veel tranen, maar straks zal ik er fijne herinneringen aan hebben.
Dus bij jullie is het ook zo onzeker. Hier gaat mijn moeder beginnen aan de bestralingen, maar ik herken het, mijn moeder is ook erg verzwakt en ook erg moe. Ik denk dat het (te) veel van haar gaat vragen en dat ze snel zal kiezen voor de sedatie. Hebben jullie daar ook al over gesproken?
Wel knap dat je moeder zich steeds oppept om te gaan, maar ik denk als jullie zo goed kunnen praten dat het haar ook wel sterkt. Hier kunnen we ook goed praten, soms heb ik in het ziekenhuis even een momentje alleen met haar en dan praten we er ook gewoon over. Of ze bang is, of wat ze nog wat graag wil, of dat ik nog iets kan doen. Ik merk dat ik het wel prettig vind om er over te praten, ik zou niet willen dat dingen onbesproken blijven. Het kost nu veel tranen, maar straks zal ik er fijne herinneringen aan hebben.
maandag 14 december 2015 om 15:37
Ik herken het helemaal... We zitten echt in dezelfde situatie.
We hebben nog niet gesproken over palliatieve sedatie o.i.d.
Mama geeft zelf aan hoe ver ze gaat. Zij is de regisseur, zij beslist. We zien het wel. Vandaag heeft ze de eerste dag chemo weer gehad, nog 4 dagen te gaan.
Hoe ging het werken vandaag nog?
Ik voel me wel eens schuldig tegenover m'n werkgever, maar hij heeft al meerdere malen aangegeven dat dat echt niet nodig is. Hij kent me inmiddels en weet wat hij aan me heeft. Wel fijn hoor... Maar zal ook wel een beetje in de aard van het beestje zitten, dat drukmaken.
Ik ben vooral heel erg moe op dit moment. Liefst zou ik gewoon lekker op bed gaan liggen en even niks doen.
Sterkte met de bestralingen...
We hebben nog niet gesproken over palliatieve sedatie o.i.d.
Mama geeft zelf aan hoe ver ze gaat. Zij is de regisseur, zij beslist. We zien het wel. Vandaag heeft ze de eerste dag chemo weer gehad, nog 4 dagen te gaan.
Hoe ging het werken vandaag nog?
Ik voel me wel eens schuldig tegenover m'n werkgever, maar hij heeft al meerdere malen aangegeven dat dat echt niet nodig is. Hij kent me inmiddels en weet wat hij aan me heeft. Wel fijn hoor... Maar zal ook wel een beetje in de aard van het beestje zitten, dat drukmaken.
Ik ben vooral heel erg moe op dit moment. Liefst zou ik gewoon lekker op bed gaan liggen en even niks doen.
Sterkte met de bestralingen...
Don't let your dreams be dreams
maandag 14 december 2015 om 15:56
Cenar en Fleetfox, veel sterkte voor jullie allebei. Helaas herkenbaar (ook met een kleinkind dat werd geboren na overlijden oma) en het is heel verdrietig.
Waar ik zelf veel aan had in deze periode, was iemand met wie ik kon praten. Waar je alles mocht zeggen, alle angsten kon benoemen zonder dat je bang hoeft te zijn dat diegene er verdriet of last van krijgt. Ik had een psyscholoog met wie ik gesprekken had en die me ook hielp mijn hoofd te ordenen, prioriteiten te maken en helder te krijgen wat ik echt nog wilde doen. En ook de huisarts was heel fijn om mee te praten en vragen te stellen over het hele medische proces dat je doorloopt (ook bijvoorbeeld euthenasie of sedatie).
Er zijn ook van uit het ziekenhuis vaak mensen bij wie je terecht kunt en er zijn ook organisaties gericht op familieleden van kankerpatienten, zoals bijvoorbeeld de vruchtenburg in Rotterdam.
Alle sterkte gewenst en wees lief voor jezelf in deze periode.
Waar ik zelf veel aan had in deze periode, was iemand met wie ik kon praten. Waar je alles mocht zeggen, alle angsten kon benoemen zonder dat je bang hoeft te zijn dat diegene er verdriet of last van krijgt. Ik had een psyscholoog met wie ik gesprekken had en die me ook hielp mijn hoofd te ordenen, prioriteiten te maken en helder te krijgen wat ik echt nog wilde doen. En ook de huisarts was heel fijn om mee te praten en vragen te stellen over het hele medische proces dat je doorloopt (ook bijvoorbeeld euthenasie of sedatie).
Er zijn ook van uit het ziekenhuis vaak mensen bij wie je terecht kunt en er zijn ook organisaties gericht op familieleden van kankerpatienten, zoals bijvoorbeeld de vruchtenburg in Rotterdam.
Alle sterkte gewenst en wees lief voor jezelf in deze periode.
maandag 14 december 2015 om 22:54
@Grobbekuiken dankjewel!
@MarijeMarije thanks. Dankjewel voor je advies. Inderdaad heel belangrijk om met iemand te kunnen praten waar je je hart helemaal uit kan storten. Ik heb heel veel aan mijn vriend en hij is de enige bij wie ik op dit moment al mijn verdriet durf te laten zien. Omdat ik hem niet te veel wil belasten is het misschien goed om er ook eens mee verder te gaan. Aan mijn vriendinnen heb ik ook veel, maar tegenover die meiden probeer ik altijd sterk te zijn, terwijl dat niet eens hoeft....
Ik heb trouwens vandaag nog iets bijzonders kunnen regelen. Woensdagavond komt er een wensambulance voor mama. Samen een avond op padom haar wens uit te laten komen. De glimlach op haar gezicht toen ik het vertelde.... Onbetaalbaar! Een moment om te koesteren.
@MarijeMarije thanks. Dankjewel voor je advies. Inderdaad heel belangrijk om met iemand te kunnen praten waar je je hart helemaal uit kan storten. Ik heb heel veel aan mijn vriend en hij is de enige bij wie ik op dit moment al mijn verdriet durf te laten zien. Omdat ik hem niet te veel wil belasten is het misschien goed om er ook eens mee verder te gaan. Aan mijn vriendinnen heb ik ook veel, maar tegenover die meiden probeer ik altijd sterk te zijn, terwijl dat niet eens hoeft....
Ik heb trouwens vandaag nog iets bijzonders kunnen regelen. Woensdagavond komt er een wensambulance voor mama. Samen een avond op padom haar wens uit te laten komen. De glimlach op haar gezicht toen ik het vertelde.... Onbetaalbaar! Een moment om te koesteren.
Don't let your dreams be dreams
dinsdag 15 december 2015 om 06:48
Grob, dank je. Hoe gaat het nu met jou? Alles een beetje te boven gekomen?
Marije, jij ook bedankt. Mijn man vraagt me ook iedere dag hoe het nu gaat, hem kan ik ook alles zeggen maar ik merk dat ik hem er niet te veel in wil betrekken, omdat hij het al zo druk heeft en ook zo veel wil. Maar ik merk ook wel dat hij het lastig vind, alle emoties die bij mij alle kanten op vliegen en voor hem ook het verlies van een schoonmoeder en een oma voor zijn kinderen. Ik denk er soms ook aan om naar een psycholoog te gaan, maar het voelt nu nog niet als het moment om het te doen. Komt ongetwijfeld nog.
Cenar, wat lief dat je dat voor je moeder hebt kunnen doen. Dat gaat ze vast heel mooi vinden! Hier wil ik mijn moeder graag nog eens meenemen naar de Intratuin. Lijkt als niet veel bijzonders, maar ze heeft het er steeds over hoe jammer ze het vindt dat ze niet met haar kleindochter naar de Kerstafdeling heeft kunnen gaan. Dus ik hoop dat het er nog in zit haar met haar rolstoel even een fijne tijd te bezorgen.
Ik ben overigens ook een dag thuis vandaag. Mijn rug wilde niet meewerken vanochtend, ik voelde me brak door slaaptekort omdat dochter lag te spoken en mijn hoofd zit nogal vol. Ik kon het even niet meer plaatsen vanochtend dus ben ik nu thuis. Maar nu zit ik me een partij schuldig te voelen (dus helemaal herkenbaar Cenar!) naar het werk en mijn man. Die bood aan dochter naar het KDV te brengen en dat is dochter natuurlijk niet gewend dus dat was huilen, brullen en niet mee willen gaan. Ik heb er even een potje mee gejankt. Ik wilde dat het even allemaal niet zo moeizaam ging op het moment. Nog even die waterpokken uitzitten en dan hoop ik dat ik mijn lieve, lachende meisje terug heb. Morgen eens met haar alleen op pad, even quality time met haar spenderen want dat heeft er niet bepaald veel ingezeten afgelopen week... Ik denk dat ze dat ook wel merkt en daarom een beetje dwars doet.
Marije, jij ook bedankt. Mijn man vraagt me ook iedere dag hoe het nu gaat, hem kan ik ook alles zeggen maar ik merk dat ik hem er niet te veel in wil betrekken, omdat hij het al zo druk heeft en ook zo veel wil. Maar ik merk ook wel dat hij het lastig vind, alle emoties die bij mij alle kanten op vliegen en voor hem ook het verlies van een schoonmoeder en een oma voor zijn kinderen. Ik denk er soms ook aan om naar een psycholoog te gaan, maar het voelt nu nog niet als het moment om het te doen. Komt ongetwijfeld nog.
Cenar, wat lief dat je dat voor je moeder hebt kunnen doen. Dat gaat ze vast heel mooi vinden! Hier wil ik mijn moeder graag nog eens meenemen naar de Intratuin. Lijkt als niet veel bijzonders, maar ze heeft het er steeds over hoe jammer ze het vindt dat ze niet met haar kleindochter naar de Kerstafdeling heeft kunnen gaan. Dus ik hoop dat het er nog in zit haar met haar rolstoel even een fijne tijd te bezorgen.
Ik ben overigens ook een dag thuis vandaag. Mijn rug wilde niet meewerken vanochtend, ik voelde me brak door slaaptekort omdat dochter lag te spoken en mijn hoofd zit nogal vol. Ik kon het even niet meer plaatsen vanochtend dus ben ik nu thuis. Maar nu zit ik me een partij schuldig te voelen (dus helemaal herkenbaar Cenar!) naar het werk en mijn man. Die bood aan dochter naar het KDV te brengen en dat is dochter natuurlijk niet gewend dus dat was huilen, brullen en niet mee willen gaan. Ik heb er even een potje mee gejankt. Ik wilde dat het even allemaal niet zo moeizaam ging op het moment. Nog even die waterpokken uitzitten en dan hoop ik dat ik mijn lieve, lachende meisje terug heb. Morgen eens met haar alleen op pad, even quality time met haar spenderen want dat heeft er niet bepaald veel ingezeten afgelopen week... Ik denk dat ze dat ook wel merkt en daarom een beetje dwars doet.
woensdag 16 december 2015 om 07:30
@Kirikou dankjewel...
Hoe is je dag gisteren nog verlopen, Fleetfox? Rot dat je je zo brak voelde, maar juist dan is het ook goed om eraan toe te geven... Hoe moeilijk dat ook is. Ik merk dat ik wat meer rust in me heb nu ik geen zware werkverplichtingen heb. Ik check wel dagelijks mijn werkmaatschappij en indien nodig beantwoord ik ze, maar meer even niet. Sowieso had ik na deze week 2 weken vakantie gepland dus dat komt wel fijn uit.
Vanmiddag ga ik ter afleiding een paar uurtjes vanuit huis werken.
Vanavond gaat de wens van m'n moeder uit komen. Met de wensambulance gaan we op pad. Het belooft een bijzondere, mooie maar ook emotionele avond te worden. Veel foto's en video's maken. En uiteindelijk zijn het de kleine dingen die het doen. Mocht je in de gelegenheid zijn om met je moeder naar de Intratuin te gaan: doen! Hopelijk kan ze dat nog een keer meemaken.
Gek is dat, hè... Wat voor mij tot voor enkele maanden allemaal vanzelfsprekend was, is dat nu allemaal niet meer. Dagjes uit met mama hebben plaatsgemaakt voor quality time in huis of dicht bij huis. Ik ben dingen veel meer gaan waarderen. Mijn ogen zijn wel geopend... En ik ben dan ook van plan om in de toekomst minder te gaan haasten en stressen, maar meer te gaan genieten met de mensen die ik liefheb. Niet dat ik dat nu niet doe, maar werk slokt wel veel energie op. Heb jij ook zo'n gevoel, Fleetfox?
Sterkte vandaag maar weer...
Hoe is je dag gisteren nog verlopen, Fleetfox? Rot dat je je zo brak voelde, maar juist dan is het ook goed om eraan toe te geven... Hoe moeilijk dat ook is. Ik merk dat ik wat meer rust in me heb nu ik geen zware werkverplichtingen heb. Ik check wel dagelijks mijn werkmaatschappij en indien nodig beantwoord ik ze, maar meer even niet. Sowieso had ik na deze week 2 weken vakantie gepland dus dat komt wel fijn uit.
Vanmiddag ga ik ter afleiding een paar uurtjes vanuit huis werken.
Vanavond gaat de wens van m'n moeder uit komen. Met de wensambulance gaan we op pad. Het belooft een bijzondere, mooie maar ook emotionele avond te worden. Veel foto's en video's maken. En uiteindelijk zijn het de kleine dingen die het doen. Mocht je in de gelegenheid zijn om met je moeder naar de Intratuin te gaan: doen! Hopelijk kan ze dat nog een keer meemaken.
Gek is dat, hè... Wat voor mij tot voor enkele maanden allemaal vanzelfsprekend was, is dat nu allemaal niet meer. Dagjes uit met mama hebben plaatsgemaakt voor quality time in huis of dicht bij huis. Ik ben dingen veel meer gaan waarderen. Mijn ogen zijn wel geopend... En ik ben dan ook van plan om in de toekomst minder te gaan haasten en stressen, maar meer te gaan genieten met de mensen die ik liefheb. Niet dat ik dat nu niet doe, maar werk slokt wel veel energie op. Heb jij ook zo'n gevoel, Fleetfox?
Sterkte vandaag maar weer...
Don't let your dreams be dreams
woensdag 16 december 2015 om 09:45
Dank je Kirikou.
Ik ben heel benieuwd hoe vanavond voor jullie gaat zijn Cenar. Inderdaad vast wat je al benoemd, maar het zal ook echt onvergetelijk worden. Daar kun je straks nog lang op teren. Geniet er heerlijk van vanavond en laat de tranen gewoon komen als het moet.
Werk is wel een fijne afleiding, maar ik vind het ook wel fijn dat alles gewoon doorgaat en inderdaad die zware werkverplichting wegvalt. Zo ervaar ik het ook, fijn dat we beiden zo'n fijne werkgever hebben. Gisteren heeft me wel goed gedaan, ik heb twee keer een dutje gedaan en nog lekker geslapen vannacht ook nog (zover dat gaat met een dikke buik ). Duidelijk had ik het nodig. En vandaag ben ik ook met dochter thuis, dus als zij gaat slapen ga ik ook even liggen. Om vanmiddag even er helemaal voor haar te zijn, we gaan dan samen even de deur uit. Het is er niet veel van gekomen de afgelopen week en ik merk dat ze het nodig heeft.
En ja, ik herken het zeker wel. Al is het bij ons iets anders omdat we een kind hebben. Onze dagen zijn nu heel routinematig ingedeeld dus ik heb nu meer de behoefte om er gezellig op uit te gaan. Iets anders dan de dagelijkse dingen en lekker genieten, zeker nu met de Kerst op komst. Hopelijk kan ik mijn moeder snel een keer meenemen. Nu gaat ze vrijdag bestraald worden en blijft tot die tijd en tijdens die bestralingen gewoon in het ziekenhuis. Hopelijk put het haar niet te veel uit en heeft ze toch nog even tijd voor wat fijne dingen thuis.
Jij ook weer veel sterkte en veel plezier vanavond!
Ik ben heel benieuwd hoe vanavond voor jullie gaat zijn Cenar. Inderdaad vast wat je al benoemd, maar het zal ook echt onvergetelijk worden. Daar kun je straks nog lang op teren. Geniet er heerlijk van vanavond en laat de tranen gewoon komen als het moet.
Werk is wel een fijne afleiding, maar ik vind het ook wel fijn dat alles gewoon doorgaat en inderdaad die zware werkverplichting wegvalt. Zo ervaar ik het ook, fijn dat we beiden zo'n fijne werkgever hebben. Gisteren heeft me wel goed gedaan, ik heb twee keer een dutje gedaan en nog lekker geslapen vannacht ook nog (zover dat gaat met een dikke buik ). Duidelijk had ik het nodig. En vandaag ben ik ook met dochter thuis, dus als zij gaat slapen ga ik ook even liggen. Om vanmiddag even er helemaal voor haar te zijn, we gaan dan samen even de deur uit. Het is er niet veel van gekomen de afgelopen week en ik merk dat ze het nodig heeft.
En ja, ik herken het zeker wel. Al is het bij ons iets anders omdat we een kind hebben. Onze dagen zijn nu heel routinematig ingedeeld dus ik heb nu meer de behoefte om er gezellig op uit te gaan. Iets anders dan de dagelijkse dingen en lekker genieten, zeker nu met de Kerst op komst. Hopelijk kan ik mijn moeder snel een keer meenemen. Nu gaat ze vrijdag bestraald worden en blijft tot die tijd en tijdens die bestralingen gewoon in het ziekenhuis. Hopelijk put het haar niet te veel uit en heeft ze toch nog even tijd voor wat fijne dingen thuis.
Jij ook weer veel sterkte en veel plezier vanavond!
woensdag 16 december 2015 om 13:26
Fleetfox herken je verhaal. Was zelf 23 weken zwanger toen mijn zusje overleed na een ziekbed van 3 jaar. We hadden al twee kinderen die al wat ouder zijn en die kregen dus alles mee.
Heb mijn zusje wel nog de naam van ons kindje verteld. En nu denk ik vaker als ik naar ons meisje kijk: daar zit mijn zusje achter dat ze zo mooi en lief is geworden
En ik moet eerlijk zeggen dat zij wel een flinke afleiding is van het verdriet.
Sterkte.
Heb mijn zusje wel nog de naam van ons kindje verteld. En nu denk ik vaker als ik naar ons meisje kijk: daar zit mijn zusje achter dat ze zo mooi en lief is geworden
En ik moet eerlijk zeggen dat zij wel een flinke afleiding is van het verdriet.
Sterkte.
donderdag 17 december 2015 om 07:41
Cupcake, wat ontzettend verdrietig... Maar wat schrijf je dat mooi. En wat fijn om te lezen dat je zoveel aan je kleine meisje hebt gehad in die zware tijd. Ik ben soms bang dat ik er niet van kan genieten, daarom doet het me zo goed om het van je te lezen. Bedankt voor je lieve woorden.
Misschelsea: dank je.
Cenar: ik ben heel benieuwd hoe je avond is gegaan. Was het mooi en ook wat je er van verwacht had?
Dochter heeft hier gisteren wel voor wat afleiding gezorgd. We zijn naar de Intratuin geweest en even bij mijn moeder op bezoek geweest en daarna een dikke pannenkoek gaan eten in een restaurant, alleen wij tweetjes. Het was erg gezellig, zo gezellig dat ik dochter (van anderhalf die het dus nog bij lange na niet begrijpt) een dikke knuffel heb gegeven en haar heb bedankt voor de fijne dag.
Mijn moeder zei dat ze sprak met een vrouw die spirituele gesprekken voert met terminale patiënten. Ze heeft er veel aan. Ze heeft er nog geen vrede mee, maar dat ze bepaalde dingen met die vrouw kan bespreken doen haar wel goed. Wel echt niet van toeval: ze vroeg mijn moeder of ze iemand met een bepaalde naam kende, en bleek het de naam van onze kat te zijn. En die heeft niet bepaald een doorsnee naam. Ik vond het wel bijzonder, de kat is er ook echt niet goed van dat mijn moeder ziek is en rouwt echt om haar. Hij is ook al een oudje, dus ik denk dat ze samen, of kort na elkaar het pad gaan afleggen. Dat gevoel kreeg ik heel sterk nadat ze mij dat verhaal vertelde.
Ze mag trouwens morgen naar huis en zal ze 5 dagen opgehaald worden door een ambulance voor bestraling. Ik ben benieuwd hoe de kamer er uit zal zien met het bed er in. De rolstoel stond gisteren in het ziekenhuis al klaar, ik denk dat we toch een busje moeten gaan huren om haar nog naar buiten te krijgen. Ze had het gisteren nog over de Intratuin en de nieuwe Star Wars film. Dat gaan we dus voor haar realiseren. Zo snel mogelijk, want ze ziet nu in dat het niet lang meer gaat duren.
Misschelsea: dank je.
Cenar: ik ben heel benieuwd hoe je avond is gegaan. Was het mooi en ook wat je er van verwacht had?
Dochter heeft hier gisteren wel voor wat afleiding gezorgd. We zijn naar de Intratuin geweest en even bij mijn moeder op bezoek geweest en daarna een dikke pannenkoek gaan eten in een restaurant, alleen wij tweetjes. Het was erg gezellig, zo gezellig dat ik dochter (van anderhalf die het dus nog bij lange na niet begrijpt) een dikke knuffel heb gegeven en haar heb bedankt voor de fijne dag.
Mijn moeder zei dat ze sprak met een vrouw die spirituele gesprekken voert met terminale patiënten. Ze heeft er veel aan. Ze heeft er nog geen vrede mee, maar dat ze bepaalde dingen met die vrouw kan bespreken doen haar wel goed. Wel echt niet van toeval: ze vroeg mijn moeder of ze iemand met een bepaalde naam kende, en bleek het de naam van onze kat te zijn. En die heeft niet bepaald een doorsnee naam. Ik vond het wel bijzonder, de kat is er ook echt niet goed van dat mijn moeder ziek is en rouwt echt om haar. Hij is ook al een oudje, dus ik denk dat ze samen, of kort na elkaar het pad gaan afleggen. Dat gevoel kreeg ik heel sterk nadat ze mij dat verhaal vertelde.
Ze mag trouwens morgen naar huis en zal ze 5 dagen opgehaald worden door een ambulance voor bestraling. Ik ben benieuwd hoe de kamer er uit zal zien met het bed er in. De rolstoel stond gisteren in het ziekenhuis al klaar, ik denk dat we toch een busje moeten gaan huren om haar nog naar buiten te krijgen. Ze had het gisteren nog over de Intratuin en de nieuwe Star Wars film. Dat gaan we dus voor haar realiseren. Zo snel mogelijk, want ze ziet nu in dat het niet lang meer gaat duren.
donderdag 17 december 2015 om 16:26
Het was bijzonder, prachtig, emotioneel en onvergetelijk. De stralende ogen en de glimlach van m'n moeder, dat beeld blijft voor altijd bij me. De mensen van de wensambulance hebben het fantastisch georganiseerd. Wie weet is dat wel iets om je moeder voor aan te melden? Grote en kleine wensen, het maakt niet uit, maar deze vrijwilligers (werkzaam in de zorg, vaak als Verpleegkundige) laten wensen van ernstig zieke mensen uitkomen. Een absolute aanrader... Google maar eens. - wie weet is dat iets voor de Intratuin of de bios... Alles is mogelijk.
Wat fijn ook dat je moeder gesprekken heeft met die persoon. Vaak kan zoiets toch voor een klein stukje meer rust zorgen. Bijzonder ook het verhaal over de kat. Er is zoveel meer tussen hemel en aarde. Ik ben zelf ook spiritueel en zie wel eens dingen. Daarom hoop ik dat ik straks, ondanks het gemis van mama op aarde, mijn verdriet een plekje kan gaan geven.
Hoe kijkt je moeder tegen de bestralingen aan? Gelukkig is ze straks even thuis, haar vertrouwde plekje...
Wat fijn ook dat je moeder gesprekken heeft met die persoon. Vaak kan zoiets toch voor een klein stukje meer rust zorgen. Bijzonder ook het verhaal over de kat. Er is zoveel meer tussen hemel en aarde. Ik ben zelf ook spiritueel en zie wel eens dingen. Daarom hoop ik dat ik straks, ondanks het gemis van mama op aarde, mijn verdriet een plekje kan gaan geven.
Hoe kijkt je moeder tegen de bestralingen aan? Gelukkig is ze straks even thuis, haar vertrouwde plekje...
Don't let your dreams be dreams
vrijdag 18 december 2015 om 06:49
Cenar, wat vind ik dat fijn om te horen! Wat geweldig dat je moeder zo'n fijne avond heeft gehad. Daar ga je echt wat aan hebben, dat gaat een warme herinnering voor je zijn als ze er straks niet meer is.
Ik heb het trouwens al eens aangegeven bij mijn moeder, maar zolang ze in de rolstoel kan wil mijn vader haar overal naartoe brengen. De Intratuin en de bios zullen ook wel zo op kort mogelijke termijn gebeuren, aangezien mam toch veel pijn aan haar benen heeft (we hopen dat het met de bestralingen af gaat nemen). De bestralingen zijn voor haar echt een kans om meer tijd te krijgen, dus ze gaat er echt nog tot de laatste snik voor.
Zelf ben ik trouwens niet zo spiritueel aangelegd, maar als ik dat soort dingen hoor denk ik soms hetzelfde, dat er meer is tussen hemel en aarde. Maar het belangrijkste is dat mam er wat aan heeft en ze haalt er veel troost uit gelukkig.
Gisteren heb ik haar niet kunnen bezoeken en pfoe, dat heb ik wel gemerkt. Ik mis haar nu zo en heb er gisteren ook echt weer om moeten janken. Het idee dat ik haar straks echt niet meer zal zien, nooit meer... Vandaag heb ik de Kerstviering van ons werk en ga er ook naartoe, maar rijd daarna direct door naar mijn ouders.
Wat ga jij nog doen vandaag Cenar?
Ik heb het trouwens al eens aangegeven bij mijn moeder, maar zolang ze in de rolstoel kan wil mijn vader haar overal naartoe brengen. De Intratuin en de bios zullen ook wel zo op kort mogelijke termijn gebeuren, aangezien mam toch veel pijn aan haar benen heeft (we hopen dat het met de bestralingen af gaat nemen). De bestralingen zijn voor haar echt een kans om meer tijd te krijgen, dus ze gaat er echt nog tot de laatste snik voor.
Zelf ben ik trouwens niet zo spiritueel aangelegd, maar als ik dat soort dingen hoor denk ik soms hetzelfde, dat er meer is tussen hemel en aarde. Maar het belangrijkste is dat mam er wat aan heeft en ze haalt er veel troost uit gelukkig.
Gisteren heb ik haar niet kunnen bezoeken en pfoe, dat heb ik wel gemerkt. Ik mis haar nu zo en heb er gisteren ook echt weer om moeten janken. Het idee dat ik haar straks echt niet meer zal zien, nooit meer... Vandaag heb ik de Kerstviering van ons werk en ga er ook naartoe, maar rijd daarna direct door naar mijn ouders.
Wat ga jij nog doen vandaag Cenar?
