Psyche
alle pijlers
Het onvermijdelijke komt toch hard aan.
donderdag 10 december 2015 om 18:11
Al ruim twee jaar leven we tussen hoop en vrees aangaande mijn moeder. Hier op het forum heb ik al enkele keren mijn hart mogen luchten over haar lange strijd om wat langer te mogen leven met de borstkanker die dus twee jaar geleden uitzaaide naar de longen.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
vrijdag 23 september 2016 om 20:19
Van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon en wat een prachtige bevalling heb je gehad Cenar. En wat fijn dat de kleine man een normaal gewicht en lengte heeft.
Nu lekker genieten!
Ruteli, het verbaasd me niet je depressie. Het is nogal wat wat je allemaal hebt meegemaakt. Neem echt de tijd voor jezelf en voel je vooral niet schuldig. Het emmertje was overvol.
Nu lekker genieten!
Ruteli, het verbaasd me niet je depressie. Het is nogal wat wat je allemaal hebt meegemaakt. Neem echt de tijd voor jezelf en voel je vooral niet schuldig. Het emmertje was overvol.
zaterdag 24 september 2016 om 10:25
Bedankt Fluffybunny en Ruteli
Ruteli: je hoeft je er toch helemaal niet voor te schamen. Sterkte
Cenar: gefeliciteerd! Wat fijn dat de bevalling zo snel en goed is gegaan. Zijn jullie aan het genieten van de kraamtijd?
Met mama gaat het boven verwachting goed. Ze is de eerste week na de chemo wel moe geweest, maar verder voelt ze zich goed. Ze heeft zelfs een paar uur gewerkt.
Komende week weer onderzoeken (rontgenfoto en bloedonderzoek; ik verwacht daar niet iets belangrijks uit) en dan de nieuwe kuur. En daarna wordt het wel spannend, want in de derde week wordt de CT herhaald. Maar nu lijkt het alsof er niks aan de hand is en draait het leven even normaal door.
Ruteli: je hoeft je er toch helemaal niet voor te schamen. Sterkte
Cenar: gefeliciteerd! Wat fijn dat de bevalling zo snel en goed is gegaan. Zijn jullie aan het genieten van de kraamtijd?
Met mama gaat het boven verwachting goed. Ze is de eerste week na de chemo wel moe geweest, maar verder voelt ze zich goed. Ze heeft zelfs een paar uur gewerkt.
Komende week weer onderzoeken (rontgenfoto en bloedonderzoek; ik verwacht daar niet iets belangrijks uit) en dan de nieuwe kuur. En daarna wordt het wel spannend, want in de derde week wordt de CT herhaald. Maar nu lijkt het alsof er niks aan de hand is en draait het leven even normaal door.
donderdag 17 november 2016 om 21:41
Tijdje geleden dat hier iets is geschreven. Zie het topic steeds in mijn lijstje voorbij komen en vond het tijd om even iets te schrijven
Nes, hoe gaat het met mama?
Ik geniet optimaal van mijn zoontje. Wat een kanjer, wat een prachtexemplaar... als ik in zijn ogen kijk kan ik alle zorgen even vergeten. Hij geeft mij zoveel positieve energie. Ik ben een trotse mama...
Aan de andere kant ken ik ook mijn down momenten... ja, ik mis mama enorm. Ik zou zoveel willen vertellen, haar dingen willen vragen, gewoon willen kletsen... ik heb het ook moeilijk als er bezoek is. Of als een zus van mama glunderend mijn zoontje knuffelt. Dan denk ik: potverdorie, daar had mama moeten zitten. Alsof er een mes in mijn hart steekt, zo voelt dat.
Nu komen de feestdagen steeds dichterbij en ik vind het verschrikkelijk. Mama was altijd druk in de weer rond de feestdagen. Van haar kerstboom maakte ze een waar kunstwerk met alles erop en eraan. Het was altijd een ware publiekstrekker. Mama was zo creatief. Ik zet dit jaar geen kerstboom. Ik heb niks te vieren en bovendien doet me dat veel te veel aan mama denken. Een deel van de familie van mama's kant gaat altijd eerste Kerstdag samen uiteten... ik heb samen met mijn vriend besloten dat we dit jaar thuis blijven. Gewoon onder ons drietjes, samen koken. Het is goed zo...
Ik merk gewoon dat ik nu pas écht aan een stukje verwerking toe kom. Misschien dat ik daarom ook wel even wil schrijven hier.... eerst waren er al die zorgen over en voor mama. Toen de zwangerschap, de bevalling enzovoorts. Nu is er een stukje rust, heb ik mijn ritme gevonden en ben ik veel bezig met mama. Het hele ziekteproces, haar laatste weken en allerlaatste momenten, het schiet vaak op mijn netvlies voorbij. Misschien moet ik het maar gewoon de tijd gunnen.
Mijn vriend en mijn zoon slepen me er doorheen. Vaak voel ik me ook goed, maar het is niet gek dat er momenten zijn dat ik verdrietig ben, toch...
Over vijf weken moet ik weer aan het werk, dus gelukkig heb ik nog even.
Hopelijk gaat het met de rest die hier schrijft ook goed...
Nes, hoe gaat het met mama?
Ik geniet optimaal van mijn zoontje. Wat een kanjer, wat een prachtexemplaar... als ik in zijn ogen kijk kan ik alle zorgen even vergeten. Hij geeft mij zoveel positieve energie. Ik ben een trotse mama...
Aan de andere kant ken ik ook mijn down momenten... ja, ik mis mama enorm. Ik zou zoveel willen vertellen, haar dingen willen vragen, gewoon willen kletsen... ik heb het ook moeilijk als er bezoek is. Of als een zus van mama glunderend mijn zoontje knuffelt. Dan denk ik: potverdorie, daar had mama moeten zitten. Alsof er een mes in mijn hart steekt, zo voelt dat.
Nu komen de feestdagen steeds dichterbij en ik vind het verschrikkelijk. Mama was altijd druk in de weer rond de feestdagen. Van haar kerstboom maakte ze een waar kunstwerk met alles erop en eraan. Het was altijd een ware publiekstrekker. Mama was zo creatief. Ik zet dit jaar geen kerstboom. Ik heb niks te vieren en bovendien doet me dat veel te veel aan mama denken. Een deel van de familie van mama's kant gaat altijd eerste Kerstdag samen uiteten... ik heb samen met mijn vriend besloten dat we dit jaar thuis blijven. Gewoon onder ons drietjes, samen koken. Het is goed zo...
Ik merk gewoon dat ik nu pas écht aan een stukje verwerking toe kom. Misschien dat ik daarom ook wel even wil schrijven hier.... eerst waren er al die zorgen over en voor mama. Toen de zwangerschap, de bevalling enzovoorts. Nu is er een stukje rust, heb ik mijn ritme gevonden en ben ik veel bezig met mama. Het hele ziekteproces, haar laatste weken en allerlaatste momenten, het schiet vaak op mijn netvlies voorbij. Misschien moet ik het maar gewoon de tijd gunnen.
Mijn vriend en mijn zoon slepen me er doorheen. Vaak voel ik me ook goed, maar het is niet gek dat er momenten zijn dat ik verdrietig ben, toch...
Over vijf weken moet ik weer aan het werk, dus gelukkig heb ik nog even.
Hopelijk gaat het met de rest die hier schrijft ook goed...
Don't let your dreams be dreams
vrijdag 18 november 2016 om 09:40
Lieve Cenar,
Er spreekt veel liefde uit je stukje. Fijn dat je zo kan bouwen op je vriend en dat je veel energie haalt uit je zoontje.
Neem echt de tijd om te rouwen. Jullie hebben groot gelijk om op deze manier kerst te vieren. De eerste kerst na het overlijden van mijn schoonmoeder hebben wij ook niet samen gevierd. Sinterklaas in tweeën gedeeld, schoonvader kon het niet om dit met z'n allen te doen. Onwille van de kleinkinderen wel apart gedaan.
Als het je nog niet lukt om over 5 weken te gaan werken geef dit dan ook aan jezelf toe hoor. Mijn man denderde maar door en had 3 jaar later een zware depressie te pakken.
Maar haal vooral energie uit de dingen die positief zijn.
Hier zitten we met onze 12 jarige dochter die oma heel erg mist. Brieven schrijft aan oma, waarvan zij niet weet dat ik het weet dat ze dat schrijft ivm haar privacy. Na een gesprek met ons heeft ze aangegeven weer met iemand te willen praten om dit een plekje te geven.. toen ze 8 was heeft ze hiervoor ook bij een psycholoog gelopen en EMDR therapie gehad. De psycholoog van toen gaf aan dat ze als 4 jarige een trauma heeft overgehouden aan het overlijden van oma. Best wel heftig. Wij kunnen veel maar op sommige vlakken staan wij echt te dichtbij.
De overige kleinkinderen, helaas, kennen oma niet anders dan van foto's en filmpjes.
Groetjes Rockmadam
Er spreekt veel liefde uit je stukje. Fijn dat je zo kan bouwen op je vriend en dat je veel energie haalt uit je zoontje.
Neem echt de tijd om te rouwen. Jullie hebben groot gelijk om op deze manier kerst te vieren. De eerste kerst na het overlijden van mijn schoonmoeder hebben wij ook niet samen gevierd. Sinterklaas in tweeën gedeeld, schoonvader kon het niet om dit met z'n allen te doen. Onwille van de kleinkinderen wel apart gedaan.
Als het je nog niet lukt om over 5 weken te gaan werken geef dit dan ook aan jezelf toe hoor. Mijn man denderde maar door en had 3 jaar later een zware depressie te pakken.
Maar haal vooral energie uit de dingen die positief zijn.
Hier zitten we met onze 12 jarige dochter die oma heel erg mist. Brieven schrijft aan oma, waarvan zij niet weet dat ik het weet dat ze dat schrijft ivm haar privacy. Na een gesprek met ons heeft ze aangegeven weer met iemand te willen praten om dit een plekje te geven.. toen ze 8 was heeft ze hiervoor ook bij een psycholoog gelopen en EMDR therapie gehad. De psycholoog van toen gaf aan dat ze als 4 jarige een trauma heeft overgehouden aan het overlijden van oma. Best wel heftig. Wij kunnen veel maar op sommige vlakken staan wij echt te dichtbij.
De overige kleinkinderen, helaas, kennen oma niet anders dan van foto's en filmpjes.
Groetjes Rockmadam
vrijdag 18 november 2016 om 09:52
Lieve Cenar, ik heb helemaal gemist dat je (al) bent bevallen! Alsnog van harte gefeliciteerd met je zoon. Wat een snelle bevalling!
Fijn dat je zo van hem geniet. En logisch dat het verdriet om je moeder nu keihard terug komt. Je hebt nu eindelijk "rust". Heel goed dat je de feestdagen op je eigen manier in gaat vullen. Ik hoop dat je toch een beetje van gaat genieten met z´n drieën
Fijn dat je zo van hem geniet. En logisch dat het verdriet om je moeder nu keihard terug komt. Je hebt nu eindelijk "rust". Heel goed dat je de feestdagen op je eigen manier in gaat vullen. Ik hoop dat je toch een beetje van gaat genieten met z´n drieën
woensdag 5 april 2017 om 20:50
Ohhh, ik heb nooit meer gereageerd op de reacties.... sorry... dankjewel voor de felicitaties...
Dit topic spookte al een paar dagen door mijn hoofd. Over twee weken is het een jaar geleden dat ik mama los moest laten. Het is een beetje moeilijk op het moment... er komen veel emoties en herinneringen naar boven. "Een jaar geleden werd ze voor het laatst opgenomen in het ziekenhuis. De uitzaaiingen in de hersenen bleken geëxplodeerd,,." - "een jaar geleden kreeg mama daardoor een delier en was ze volledig de weg kwijt.." - "een jaar geleden regelde het ziekenhuis een echo, zodat mama haar kleinzoon nog een keer kon zien. Daarna kwam ze naar huis om te sterven.." - beelden schieten steeds door mijn hoofd. Op mijn netvlies gebrand.
Twee jaar geleden was alles anders, was er geen vuiltje aan de lucht. Mama was vitaal, stond midden in het leven. We fantaseerden over de tijd dat ze ooit oma zou worden. Als we samen in de stad waren liepen we altijd langs een winkel waar ik iedere keer zei dat ik daar mijn kleren zou gaan kopen als ik zwanger zou zijn. We fantaseerden erover dat ze zou gaan oppassen op ons toen nog toekomstige kindje. We waren één samen, hadden geen woorden nodig om elkaar te begrijpen.
Hoe anders is het nu. Ik mis mama verschrikkelijk. Twee van haar zussen staan altijd voor me klaar, maar er is niemand die de pijn weg kan nemen en ook maar enigszins in de buurt van mama kan komen. Mama en ik hadden iets bijzonders samen. Ik mis het zo dat ik haar niet even kan bellen. Gewoon om te kletsen, om advies te vragen ("mama, hoe deed jij dat vroeger?"). Ik mis haar knuffels, bemoedigende woorden, liefde en vriendschap, Ik mis haar stem, haar geur, haar troostende blik en haar zachte handen. En er is niemand die ook maar enigszins in de buurt kan komen van wat mama voor mij betekende.
De band met mijn vader is vreselijk moeizaam. We zijn nooit elkaars beste vrienden geweest, maar momenteel ben ik zijn uitlaatklep van frustraties en emoties. Niet eerlijk en bovenal respectloos hoe hij met me omgaat, vinden ook anderen. Ik houd wat afstand. Mama was mijn vader en moeder in één. Mijn 'thuis' is nu geen thuis meer. Het is er leeg en kil.
Maar ik sla me er wel doorheen, wetende dat mama dicht bij mij is. Dicht bij mijn vriend en onze zoon. Ons zoontje, inmiddels een half jaar, brengt ons zoveel vreugde. Één glimlach van hem en mijn dag is weer goed. Geloof me: ik heb veel goede dagen, dankzij mijn zoontje en mijn vriend. Zij maken mij compleet. We maken het goed samen, gaan binnenkort op vakantie met zijn drietjes, genieten van elkaars aanwezigheid. Ja, we zijn blij en trots, maar het gemis van mama zal op de achtergrond altijd aanwezig blijven. Waar ik ook ga, ik neem haar mee....
Zo, dit lucht op... en dat is toch ook een beetje waar dit topic nog steeds voor bedoeld is?
Dit topic spookte al een paar dagen door mijn hoofd. Over twee weken is het een jaar geleden dat ik mama los moest laten. Het is een beetje moeilijk op het moment... er komen veel emoties en herinneringen naar boven. "Een jaar geleden werd ze voor het laatst opgenomen in het ziekenhuis. De uitzaaiingen in de hersenen bleken geëxplodeerd,,." - "een jaar geleden kreeg mama daardoor een delier en was ze volledig de weg kwijt.." - "een jaar geleden regelde het ziekenhuis een echo, zodat mama haar kleinzoon nog een keer kon zien. Daarna kwam ze naar huis om te sterven.." - beelden schieten steeds door mijn hoofd. Op mijn netvlies gebrand.
Twee jaar geleden was alles anders, was er geen vuiltje aan de lucht. Mama was vitaal, stond midden in het leven. We fantaseerden over de tijd dat ze ooit oma zou worden. Als we samen in de stad waren liepen we altijd langs een winkel waar ik iedere keer zei dat ik daar mijn kleren zou gaan kopen als ik zwanger zou zijn. We fantaseerden erover dat ze zou gaan oppassen op ons toen nog toekomstige kindje. We waren één samen, hadden geen woorden nodig om elkaar te begrijpen.
Hoe anders is het nu. Ik mis mama verschrikkelijk. Twee van haar zussen staan altijd voor me klaar, maar er is niemand die de pijn weg kan nemen en ook maar enigszins in de buurt van mama kan komen. Mama en ik hadden iets bijzonders samen. Ik mis het zo dat ik haar niet even kan bellen. Gewoon om te kletsen, om advies te vragen ("mama, hoe deed jij dat vroeger?"). Ik mis haar knuffels, bemoedigende woorden, liefde en vriendschap, Ik mis haar stem, haar geur, haar troostende blik en haar zachte handen. En er is niemand die ook maar enigszins in de buurt kan komen van wat mama voor mij betekende.
De band met mijn vader is vreselijk moeizaam. We zijn nooit elkaars beste vrienden geweest, maar momenteel ben ik zijn uitlaatklep van frustraties en emoties. Niet eerlijk en bovenal respectloos hoe hij met me omgaat, vinden ook anderen. Ik houd wat afstand. Mama was mijn vader en moeder in één. Mijn 'thuis' is nu geen thuis meer. Het is er leeg en kil.
Maar ik sla me er wel doorheen, wetende dat mama dicht bij mij is. Dicht bij mijn vriend en onze zoon. Ons zoontje, inmiddels een half jaar, brengt ons zoveel vreugde. Één glimlach van hem en mijn dag is weer goed. Geloof me: ik heb veel goede dagen, dankzij mijn zoontje en mijn vriend. Zij maken mij compleet. We maken het goed samen, gaan binnenkort op vakantie met zijn drietjes, genieten van elkaars aanwezigheid. Ja, we zijn blij en trots, maar het gemis van mama zal op de achtergrond altijd aanwezig blijven. Waar ik ook ga, ik neem haar mee....
Zo, dit lucht op... en dat is toch ook een beetje waar dit topic nog steeds voor bedoeld is?
Don't let your dreams be dreams
woensdag 5 april 2017 om 21:18
Wat is jouw gevoel voor je moeder mooi omschreven Cenar. En ook heel herkenbaar voor me... Over een maand is het voor mij een jaar geleden dat ik mijn moeder verloor. Ik heb ook nog erg veel verdriet en gemis. Maar ook een geweldig zoontje dat me gaande houd. Wat zou ik graag met haar willen delen hoe goed hij het doet!
Maar wat is het toch fijn dat we zo'n geweldige mama in ons leven hebben gehad hè?
Maar wat is het toch fijn dat we zo'n geweldige mama in ons leven hebben gehad hè?
donderdag 6 april 2017 om 21:22
Pff Fluffybunny, dan komt er bij jou ook weer veel naar boven. Het blijft moeilijk... Maar inderdaad, het is geweldig dat wij zo'n geweldige mama's hebben gehad. Het gemis is groot, maar ik weet zeker dat onze mama's trots toekijken naar hoe wij het doen. Extra sterkte in deze periode.
Don't let your dreams be dreams
vrijdag 7 april 2017 om 17:42
Dankjewel, voor jou ook heel veel sterkte
Dat terug denken aan een jaar eerder had ik vooral voor januari heel sterk. Wij kregen in januari 2016 te horen dat ze kanker had. En vóór januari 2017 spookte het steeds door mijn hoofd als een mantra: "een jaar geleden wisten we nog van niks.... "
Mijn zoontje was laatst erg ziek, ook met overgeven. En dan merk ik dat ik toch best getraumatiseerd ben geraakt door de ziekte periode van mijn moeder. Ook dat overgeven, en dat machteloze gevoel bij mij.
Verder heeft het overlijden van mijn moeder ook veel consequenties, onder andere dat we moeten verhuizen. Dan moet ik dus nog meer loslaten!
Wat jammer dat de band met je vader nog steeds zo moeizaam is... Ik hoop dat het je lukt om dat toch ook een beetje los te laten en je op dingen te richten die je positieve energie geven, zoals je gezin.
Dat terug denken aan een jaar eerder had ik vooral voor januari heel sterk. Wij kregen in januari 2016 te horen dat ze kanker had. En vóór januari 2017 spookte het steeds door mijn hoofd als een mantra: "een jaar geleden wisten we nog van niks.... "
Mijn zoontje was laatst erg ziek, ook met overgeven. En dan merk ik dat ik toch best getraumatiseerd ben geraakt door de ziekte periode van mijn moeder. Ook dat overgeven, en dat machteloze gevoel bij mij.
Verder heeft het overlijden van mijn moeder ook veel consequenties, onder andere dat we moeten verhuizen. Dan moet ik dus nog meer loslaten!
Wat jammer dat de band met je vader nog steeds zo moeizaam is... Ik hoop dat het je lukt om dat toch ook een beetje los te laten en je op dingen te richten die je positieve energie geven, zoals je gezin.
vrijdag 7 april 2017 om 23:49
Pfff, ja, begrijpelijk dat terugdenken. Dit gaat je echt niet in de koude kleren zitten. Wat naar dat je moet verhuizen en zo ook weer een stukje verleden los moet laten. Gaat dat op korte termijn gebeuren?
Sinds mama ons is ontvallen heb ik het gevoel een beetje onbevangenheid kwijt te zijn geraakt. Het is allemaal nog minder zorgeloos. Mama was er altijd... en juist dat is wat ik onder andere zo zeer mis. Ik hoefde maar te bellen of ze stond er. Ze luisterde naar me, altijd. Nu heb ik het gevoel mensen tot last te zijn als ik om dingen vraag. Terwijl ik zeker weet dat de twee zussen van mijn moeder mij écht niet als last zien. Weet je, sommige dingen wil je gewoon aan je eigen moeder vragen....
De band met mijn vader zal nooit meer echt iets worden. Hij is een moeilijke man, bipolair bovendien. De illusie om ooit een echte vader te hebben, heb ik al losgelaten. Ik ben blij met de mensen om me heen die van me houden en er voor me zijn. Dat geeft mij energie...
Fijn weekend en hou je taai
Sinds mama ons is ontvallen heb ik het gevoel een beetje onbevangenheid kwijt te zijn geraakt. Het is allemaal nog minder zorgeloos. Mama was er altijd... en juist dat is wat ik onder andere zo zeer mis. Ik hoefde maar te bellen of ze stond er. Ze luisterde naar me, altijd. Nu heb ik het gevoel mensen tot last te zijn als ik om dingen vraag. Terwijl ik zeker weet dat de twee zussen van mijn moeder mij écht niet als last zien. Weet je, sommige dingen wil je gewoon aan je eigen moeder vragen....
De band met mijn vader zal nooit meer echt iets worden. Hij is een moeilijke man, bipolair bovendien. De illusie om ooit een echte vader te hebben, heb ik al losgelaten. Ik ben blij met de mensen om me heen die van me houden en er voor me zijn. Dat geeft mij energie...
Fijn weekend en hou je taai
Don't let your dreams be dreams
