Psyche
alle pijlers
Het onvermijdelijke komt toch hard aan.
donderdag 10 december 2015 om 18:11
Al ruim twee jaar leven we tussen hoop en vrees aangaande mijn moeder. Hier op het forum heb ik al enkele keren mijn hart mogen luchten over haar lange strijd om wat langer te mogen leven met de borstkanker die dus twee jaar geleden uitzaaide naar de longen.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
vrijdag 22 april 2016 om 21:11
Lieve Cenar,
Ik vind het zo moeilijk om de juiste woorden te vinden, juist omdat ik mede door wat jij nu meemaakt ook zo aan mijn moeder moet denken. Ik legde haar ook in de kist en het sluiten twee dagen later was zo raar.
Haal je kracht uit die orchidee, als je het wil zien dan is je moeder heel erg dichtbij. Ze geeft je nu de kracht om door te gaan.
Het afscheid morgen wordt ongetwijfeld prachtig en je kan het morgen gewoon, vertrouw op je oerkracht. En daarna ben je misschien wel opgelucht en wordt het nog even een soort van gezellig. En dat is goed.
En ik vind het heel verstandig van jullie om daarna even fysiek afstand te nemen en op te laden.
Cenar, ik ken je niet maar denk wel veel aan je. Sterkte morgen meisje, het komt zoals het komt
Ik vind het zo moeilijk om de juiste woorden te vinden, juist omdat ik mede door wat jij nu meemaakt ook zo aan mijn moeder moet denken. Ik legde haar ook in de kist en het sluiten twee dagen later was zo raar.
Haal je kracht uit die orchidee, als je het wil zien dan is je moeder heel erg dichtbij. Ze geeft je nu de kracht om door te gaan.
Het afscheid morgen wordt ongetwijfeld prachtig en je kan het morgen gewoon, vertrouw op je oerkracht. En daarna ben je misschien wel opgelucht en wordt het nog even een soort van gezellig. En dat is goed.
En ik vind het heel verstandig van jullie om daarna even fysiek afstand te nemen en op te laden.
Cenar, ik ken je niet maar denk wel veel aan je. Sterkte morgen meisje, het komt zoals het komt
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
zondag 24 april 2016 om 14:18
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen om mijn waardering uit te spreken. Is dankjewel genoeg? Jullie woorden doen mij zo goed. Ik voel me zooo gesteund door jullie. Dat kan ik niet vaak genoeg zeggen.
Het afscheid was echt prachtig. Wauw. De hele week heb ik kreupel gelegen van de buikpijn, maar gisteren was alles over. Mama was die nacht bij me op bezoek geweest, ik heb contact met haar gehad. Ze had het ook zwaar met het afscheid, maar o wat voelde het fijn om haar even bij me te hebben. Het gemis valt erg zwaar, maar ik houd me vast aan alle mooie en waardevolle dingen die wij samen nog hebben mogen meemaken.
De dienst vloog voorbij... De levensweg van mama werd besproken, mijn audio-opname werd afgespeeld, het gedicht namens haar kleinzoon, ingesproken door mijn vriend en mij, werd afgespeeld... Er werd prachtige muziek gedraaid. Echt, precies zoals mama het wilde.
Na de dienst ben ik mee geweest naar de kamer waar de oven staat. Tot de allerlaatste stap, had ik mama beloofd. Dan doe ik dat... Wat was het zwaar, maar wat voelde het goed om mama tot het allerlaatste moment te begeleiden.
Tijdens de koffietafel kregen we louter complimenten van familieleden. Een warm gevoel. Een fijn gevoel. Ik kon glimlachen, mijn verdriet werd voor even naar de achtergrond verdrongen. In plaats van verdrietig en teneergeslagen voelde ik mij voldaan en trots. Dat hebben we toch maar mooi gedaan.
Gisteravond zijn we met het gezin uit wezen eten en hebben we het leven van mama gevierd, geproost op mama. Nu ben ik enorm moe, voel ik me leeg... Ik ben begonnen aan een herinneringendoos van mama, met van alles van het laatste jaar erin. Dat geeft mij een goed gevoel en zo kan ik regelmatig nog eens terugkijken.
Verder hebben we gelukkig op het laatste moment nog een vingerafdruk van mama vast laten leggen. Zelf zou ik graag een kettinkje willen met de vingerafdruk van mama en voor haar kleinzoon ga ik een armbandje met een vingerafdruk laten maken, zodat oma altijd in de buurt is bij onze kleine man.
Het klinkt misschien raar, maar na de dienst is er een last van mijn schouders gevallen. Vanochtend hoefde ik voor het eerst in tijden geen wekker te zetten en werd ik wakker in mijn eigen bed. Ik ben een soort van opgelucht. Dat is niet zo gek, toch?
Anyway, ik zie dat ik alles een beetje door elkaar heb getypt. Hoewel ik erg moe ben, wilde ik jullie wel even een update geven, dus bij deze.
Het afscheid was echt prachtig. Wauw. De hele week heb ik kreupel gelegen van de buikpijn, maar gisteren was alles over. Mama was die nacht bij me op bezoek geweest, ik heb contact met haar gehad. Ze had het ook zwaar met het afscheid, maar o wat voelde het fijn om haar even bij me te hebben. Het gemis valt erg zwaar, maar ik houd me vast aan alle mooie en waardevolle dingen die wij samen nog hebben mogen meemaken.
De dienst vloog voorbij... De levensweg van mama werd besproken, mijn audio-opname werd afgespeeld, het gedicht namens haar kleinzoon, ingesproken door mijn vriend en mij, werd afgespeeld... Er werd prachtige muziek gedraaid. Echt, precies zoals mama het wilde.
Na de dienst ben ik mee geweest naar de kamer waar de oven staat. Tot de allerlaatste stap, had ik mama beloofd. Dan doe ik dat... Wat was het zwaar, maar wat voelde het goed om mama tot het allerlaatste moment te begeleiden.
Tijdens de koffietafel kregen we louter complimenten van familieleden. Een warm gevoel. Een fijn gevoel. Ik kon glimlachen, mijn verdriet werd voor even naar de achtergrond verdrongen. In plaats van verdrietig en teneergeslagen voelde ik mij voldaan en trots. Dat hebben we toch maar mooi gedaan.
Gisteravond zijn we met het gezin uit wezen eten en hebben we het leven van mama gevierd, geproost op mama. Nu ben ik enorm moe, voel ik me leeg... Ik ben begonnen aan een herinneringendoos van mama, met van alles van het laatste jaar erin. Dat geeft mij een goed gevoel en zo kan ik regelmatig nog eens terugkijken.
Verder hebben we gelukkig op het laatste moment nog een vingerafdruk van mama vast laten leggen. Zelf zou ik graag een kettinkje willen met de vingerafdruk van mama en voor haar kleinzoon ga ik een armbandje met een vingerafdruk laten maken, zodat oma altijd in de buurt is bij onze kleine man.
Het klinkt misschien raar, maar na de dienst is er een last van mijn schouders gevallen. Vanochtend hoefde ik voor het eerst in tijden geen wekker te zetten en werd ik wakker in mijn eigen bed. Ik ben een soort van opgelucht. Dat is niet zo gek, toch?
Anyway, ik zie dat ik alles een beetje door elkaar heb getypt. Hoewel ik erg moe ben, wilde ik jullie wel even een update geven, dus bij deze.
Don't let your dreams be dreams
maandag 25 april 2016 om 07:51
Wat een mooi en warm afscheid Cenar. En het is normaal dat je soort van opgelucht bent. Het is de afsluiting van een lang en zwaar pad.
En wees heel erg trots op jezelf, op jullie allemaal! Jullie hebben het samen gedaan, voor je moeder.
Ik wens je rust en dat je moeder in je gevoel dicht bij je zal blijven.
En wees heel erg trots op jezelf, op jullie allemaal! Jullie hebben het samen gedaan, voor je moeder.
Ik wens je rust en dat je moeder in je gevoel dicht bij je zal blijven.
maandag 25 april 2016 om 17:49
Het kan niet anders dan dat je moeder vol trots vanuit waar ze ook mag zijn op je neerkijkt. Je mag inderdaad heel erg trots zijn op jezelf Cenar! En die opluchting is zo herkenbaar en normaal, je hebt onder hoogspanning geleefd.
Ik ben blij voor jullie dat jullie even weg gaan. De komende tijd wordt nog zwaar genoeg en je hebt je krachten nodig, ook om straks jullie mannetje op de wereld te zetten.
Mooi dat je je moeder zo dichtbij voelt. Ik ken een mooi gedicht over de dood, het gaf mij troost... ik plaats het binnenkort nog wel hier.
Ik ben blij voor jullie dat jullie even weg gaan. De komende tijd wordt nog zwaar genoeg en je hebt je krachten nodig, ook om straks jullie mannetje op de wereld te zetten.
Mooi dat je je moeder zo dichtbij voelt. Ik ken een mooi gedicht over de dood, het gaf mij troost... ik plaats het binnenkort nog wel hier.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
maandag 25 april 2016 om 21:06
Lief, lief, lief!!
Nu ga ik even helemaal afschakelen... De koffers zijn gepakt, de vluchten zijn ingecheckt, ready to go. Ik neem ook even twee weken afstand van het forum, zodat ik echt alleen maar quality time heb met m'n hubby.
Tot gauw en héél erg bedankt voor alles...
Nu ga ik even helemaal afschakelen... De koffers zijn gepakt, de vluchten zijn ingecheckt, ready to go. Ik neem ook even twee weken afstand van het forum, zodat ik echt alleen maar quality time heb met m'n hubby.
Tot gauw en héél erg bedankt voor alles...
Don't let your dreams be dreams
donderdag 28 april 2016 om 13:54
Al lees je dit pas over twee weken, maar meid, ik ben echt trots op je. Wat heb je het super gedaan. Je mama zal vanuit haar plek ook glunderen van trots. Goh, zouden onze mama's elkaar misschien al ontmoet hebben daarboven?
Geniet heerlijk van die welverdiende vakantie. En wat een prachtig idee van dat sieraad! Zal vast een prachtig sieraad worden met een eveneens prachtige herinnering.
En ja, dat gevoel van opluchting is normaal. Ik vond het in het begin ook een gek gevoel, kon daar heel onzeker over zijn. Maar dat gevoel komt voort uit liefde. Je moeder hoeft die zware strijd niet meer te leveren, geen pijn meer te hebben, in onzekerheid te zitten. Ik mis mijn mam enorm, maar wetende dat ze rust heeft... Ja, dat doet mij goed. Ik weet dat ze bij haar ouders is, bij haar held, en dat ze geduldig wacht tot wij ons ook bij haar voegen.
Even een vraag aan diegenen die al verder zijn in het rouwproces... ervaren jullie ook dat jullie je moeder en/of vader, steeds meer gaan missen? Ik merk dat ik nu meer verdriet heb, en dat het steeds meer pijn lijkt te doen. Ik huil de laatste weken vaker en mis mam zó ontzettend veel. Ik merk ook dat ik deels opzie tegen Moederdag. Gewoon het besef dat het een dag is voor moeders, maar dat de mijne, mijn sterke, lieve mam er niet meer is.
Vanavond gaan we ook naar een voorstelling met vrienden, vrienden die ik het laatst zag toen mam nog leefde. Ik weet even niet hoe ik het trek vanavond als ze er naar vragen. Omdat het momenteel zó hoog zit, dat verdriet. Het is een eerste avond uit sinds... pfoe, al voordat mam haar laatste maand in ging denk ik? In ieder geval, het zou een fijne avond moeten zijn voor man en ik, even iets anders dan werk en de kinderen. Dus ik hoop dat ik vanavond iets beter in mijn vel zit...
Geniet heerlijk van die welverdiende vakantie. En wat een prachtig idee van dat sieraad! Zal vast een prachtig sieraad worden met een eveneens prachtige herinnering.
En ja, dat gevoel van opluchting is normaal. Ik vond het in het begin ook een gek gevoel, kon daar heel onzeker over zijn. Maar dat gevoel komt voort uit liefde. Je moeder hoeft die zware strijd niet meer te leveren, geen pijn meer te hebben, in onzekerheid te zitten. Ik mis mijn mam enorm, maar wetende dat ze rust heeft... Ja, dat doet mij goed. Ik weet dat ze bij haar ouders is, bij haar held, en dat ze geduldig wacht tot wij ons ook bij haar voegen.
Even een vraag aan diegenen die al verder zijn in het rouwproces... ervaren jullie ook dat jullie je moeder en/of vader, steeds meer gaan missen? Ik merk dat ik nu meer verdriet heb, en dat het steeds meer pijn lijkt te doen. Ik huil de laatste weken vaker en mis mam zó ontzettend veel. Ik merk ook dat ik deels opzie tegen Moederdag. Gewoon het besef dat het een dag is voor moeders, maar dat de mijne, mijn sterke, lieve mam er niet meer is.
Vanavond gaan we ook naar een voorstelling met vrienden, vrienden die ik het laatst zag toen mam nog leefde. Ik weet even niet hoe ik het trek vanavond als ze er naar vragen. Omdat het momenteel zó hoog zit, dat verdriet. Het is een eerste avond uit sinds... pfoe, al voordat mam haar laatste maand in ging denk ik? In ieder geval, het zou een fijne avond moeten zijn voor man en ik, even iets anders dan werk en de kinderen. Dus ik hoop dat ik vanavond iets beter in mijn vel zit...
donderdag 28 april 2016 om 14:30
cenar, heel veel plezier op vakantie! Even lekker uitrusten. Ook ik herken het gevoel van opluchting.
fleetfox, ik herken het gevoel van het meer gaan missen. Bij mijn vader werd het al maar erger en heb er erg veel pijn van gehad. Ik merk dat het bij mijn moeder nu ook meer begint te komen.
Sorry dat ik niet vaker schrijf, ik vind het moeilijk en confronterend. Ook zit ik in een hele heftige strijd om de nalatenschappen. Ik ben erg teleurgesteld in de mensen om me heen en heb daar heel erg veel verdriet van.
fleetfox, ik herken het gevoel van het meer gaan missen. Bij mijn vader werd het al maar erger en heb er erg veel pijn van gehad. Ik merk dat het bij mijn moeder nu ook meer begint te komen.
Sorry dat ik niet vaker schrijf, ik vind het moeilijk en confronterend. Ook zit ik in een hele heftige strijd om de nalatenschappen. Ik ben erg teleurgesteld in de mensen om me heen en heb daar heel erg veel verdriet van.
donderdag 28 april 2016 om 14:33
Bij ons is het bijna 8 jaar geleden dat mijn schoonmoeder plotseling overleed tijdens een complicatie toen ze geopereerd werd (ook die rotziekte met uitzaaiingen toen het vastgesteld werd).
Mijn man heeft nog steeds met vlagen dat het gevoel van haar missen erg sterk is. Hij vond het in het begin ook erg moeilijk dat mijn moeder nog wel leefde. Niet dat hij mij het niet gunt natuurlijk.
Vooral het missen bij de feestdagen of andere bijzondere dingen blijft toch altijd wel dubbel. Zeker omdat onze kinderen ouder worden, hun ontwikkeling doormaken. De band die ze met onze, destijds 4 jarige, dochter had. Zij is tevens de oudste van alle kleinkinderen. De anderen waren nog baby's.
Mijn man heeft nog steeds met vlagen dat het gevoel van haar missen erg sterk is. Hij vond het in het begin ook erg moeilijk dat mijn moeder nog wel leefde. Niet dat hij mij het niet gunt natuurlijk.
Vooral het missen bij de feestdagen of andere bijzondere dingen blijft toch altijd wel dubbel. Zeker omdat onze kinderen ouder worden, hun ontwikkeling doormaken. De band die ze met onze, destijds 4 jarige, dochter had. Zij is tevens de oudste van alle kleinkinderen. De anderen waren nog baby's.
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd...
donderdag 28 april 2016 om 15:30
Bij vlagen mis ik mijn moeder enorm, het kan me soms zo overvallen. Gisteren nog, terwijl ik met een tompouce naar Koningsdag keek op tv, dat deed zij ook zo graag en na afloop "evalueerden" we vaak even per telefoon. Of met mooi weer gingen we weg met de boot, daar genoot ze zo van. De boot gaat overmorgen vervangen worden door een heel mooi nieuw exemplaar. Eentje die zij nooit gezien heeft en dat is raar.
Ik was van plan om vandaag plantjes op haar graf te gaan zetten, maar zag er zo tegenop dat ik niet ben gegaan, met het slechte weer als slap excuus. Ik kan me soms niet voorstellen dat ze er niet meer is. Ik merk ook dat ik me best voor mijn verdriet afsluit, wil niet aan haar denken in de laatste periode, maar tegelijkertijd is de goede periode al zo verweg. Over drie maanden is ze al een jaar dood
Sterkte voor iedereen die het moeilijk heeft
Ik was van plan om vandaag plantjes op haar graf te gaan zetten, maar zag er zo tegenop dat ik niet ben gegaan, met het slechte weer als slap excuus. Ik kan me soms niet voorstellen dat ze er niet meer is. Ik merk ook dat ik me best voor mijn verdriet afsluit, wil niet aan haar denken in de laatste periode, maar tegelijkertijd is de goede periode al zo verweg. Over drie maanden is ze al een jaar dood
Sterkte voor iedereen die het moeilijk heeft
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
donderdag 28 april 2016 om 15:33
Death is nothing at all.
It does not count.
I have only slipped away into the next room.
Nothing has happened.
Everything remains exactly as it was.
I am I, and you are you,
and the old life that we lived so fondly together is untouched, unchanged.
Whatever we were to each other, that we are still.
Call me by the old familiar name.
Speak of me in the easy way which you always used.
Put no difference into your tone.
Wear no forced air of solemnity or sorrow.
Laugh as we always laughed at the little jokes that we enjoyed together.
Play, smile, think of me, pray for me.
Let my name be ever the household word that it always was.
Let it be spoken without an effort, without the ghost of a shadow upon it.
Life means all that it ever meant.
It is the same as it ever was.
There is absolute and unbroken continuity.
What is this death but a negligible accident?
Why should I be out of mind because I am out of sight?
I am but waiting for you, for an interval,
somewhere very near,
just round the corner.
All is well.
Nothing is hurt; nothing is lost.
One brief moment and all will be as it was before.
How we shall laugh at the trouble of parting when we meet again!
It does not count.
I have only slipped away into the next room.
Nothing has happened.
Everything remains exactly as it was.
I am I, and you are you,
and the old life that we lived so fondly together is untouched, unchanged.
Whatever we were to each other, that we are still.
Call me by the old familiar name.
Speak of me in the easy way which you always used.
Put no difference into your tone.
Wear no forced air of solemnity or sorrow.
Laugh as we always laughed at the little jokes that we enjoyed together.
Play, smile, think of me, pray for me.
Let my name be ever the household word that it always was.
Let it be spoken without an effort, without the ghost of a shadow upon it.
Life means all that it ever meant.
It is the same as it ever was.
There is absolute and unbroken continuity.
What is this death but a negligible accident?
Why should I be out of mind because I am out of sight?
I am but waiting for you, for an interval,
somewhere very near,
just round the corner.
All is well.
Nothing is hurt; nothing is lost.
One brief moment and all will be as it was before.
How we shall laugh at the trouble of parting when we meet again!
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
woensdag 11 mei 2016 om 06:45
Lieve Cenar, hoe was je vakantie? Heb je een beetje bij kunnen komen? Ik hoop al het goeds voor je.
Wij krijgen bezoek vandaag van de thuiszorg dame! Ze komt even naar ons meisje kijken. Ik vind het nog steeds zo bijzonder en zo lief en ongetwijfeld zullen de tranen gaan vloeien maar dat is helemaal okay.
En zondag is de grote dag, dan gaan we mama uitstrooien. Er wordt een grote happening van gemaakt, inclusief brunch en bij het afscheid iedereen een glas rode wijn, waar mam zo van hield. Zie er aan de ene kant tegenop, maar aan de andere kant ook veel rust. Dan heeft ze haar laatste plekje waar we haar altijd kunnen opzoeken, lekker vertrouwd thuis.
Wij krijgen bezoek vandaag van de thuiszorg dame! Ze komt even naar ons meisje kijken. Ik vind het nog steeds zo bijzonder en zo lief en ongetwijfeld zullen de tranen gaan vloeien maar dat is helemaal okay.
En zondag is de grote dag, dan gaan we mama uitstrooien. Er wordt een grote happening van gemaakt, inclusief brunch en bij het afscheid iedereen een glas rode wijn, waar mam zo van hield. Zie er aan de ene kant tegenop, maar aan de andere kant ook veel rust. Dan heeft ze haar laatste plekje waar we haar altijd kunnen opzoeken, lekker vertrouwd thuis.
woensdag 11 mei 2016 om 14:05
Dankjewel nog allemaal voor de berichtjes!
We zijn weer terug van vakantie... Hoewel het héérlijk was om letterlijk even afstand te nemen, is het gemis en het verdriet om mijn moeder niet minder. Ik heb absoluut genoten van 'quality time' met mijn vriend en onze laatste vakantie onder ons tweetjes. In New York voelde ik me goed, was ik vrolijk... Dat had vast te maken met het feit dat ik daar veel afleiding had. van 's Morgens vroeg tot 's avonds laat op pad om de stad te ontdekken. In Miami, onze rustweek aan het strand, had ik het zwaar. Nachtmerries, met vlagen huilbuien, verdriet... Ik voelde me met momenten echt leeg. Gisteren zijn we thuis gekomen. De koffers zijn opgeborgen, de wasjes draaien en de jetlag heeft z'n intrede gedaan... Goh, wat ben ik moe zeg!
Dit zijn zo'n momenten dat ik mijn moeder zo vreselijk mis. Dat ik haar niet even kan bellen om haar alles over de vakantie te vertellen. Dat ik niet mijn enthousiasme met haar kan delen. Dat ze niet meer achter het keukenraam staat als ik bij haar thuis kom. Dat ik nooit meer 'love you' uit haar mond zal horen. Het voelt gewoon leeg.
Volgende week ga ik het werk weer beetje bij beetje opbouwen. Afleiding zal goed doen, alles op z'n tijd en rustig aan. Morgen heb ik de 20-weken echo van onze kleine. Vrijdag ben ik al 22 weken zwanger. De tijd gaat ongelooflijk hard... Het nieuwe kleine leven dat in mijn buik groeit is iets waar ik me aan vast kan houden, iets wat mij kracht geeft voor de toekomst. En mama? Ja, die is er gewoon bij, dat weet ik zeker.
@FleetFox, wat bijzonder dat de mevrouw van de thuiszorg bij jullie langs komt. Laat de tranen maar vloeien... Laat je weten hoe het was? Ik kan me voorstellen dat er ook zondag weer de nodige emoties omhoog gaan komen. Weer een soort van afscheid. Mooi dat jullie er samen een prachtige dag van maken. Het klinkt weer lekker cliché, maar mama zou niet anders gewild hebben, toch? Hoe voel je je verder? Hoe gaat het met de kleine? Heb je het gevoel het leven weer een beetje op te kunnen pakken?
Mijn baas wil volgende week een gesprek met me. Daar kan ik me nu al druk om maken. Ik moet daar heel ver voor rijden (+200km), dus ik hoop dat ik er genoeg met m'n hoofd bij ben om die rit af te leggen. Aan de ene kant denk ik over dat gesprek: ach, laat maar gebeuren. Hij heeft destijds zijn goedkeuring gegeven en ook aangegeven dat ik geen enkel verlof kwijt raak. Ik voel me goed bij alles wat ik nog voor mama heb kunnen doen. Ik maak me druk omdat hij nogal kortaf in een berichtje was waarin hij 'eiste' dat ik op kantoor kom. We gaan het zien... nu ga ik nog genieten van een paar vrije dagen. Even tijd voor mezelf. Lekker alleen zijn. Die kans heb ik sinds het overlijden van mama nog nauwelijks gehad.
Hoe gaat het met de rest hier?
We zijn weer terug van vakantie... Hoewel het héérlijk was om letterlijk even afstand te nemen, is het gemis en het verdriet om mijn moeder niet minder. Ik heb absoluut genoten van 'quality time' met mijn vriend en onze laatste vakantie onder ons tweetjes. In New York voelde ik me goed, was ik vrolijk... Dat had vast te maken met het feit dat ik daar veel afleiding had. van 's Morgens vroeg tot 's avonds laat op pad om de stad te ontdekken. In Miami, onze rustweek aan het strand, had ik het zwaar. Nachtmerries, met vlagen huilbuien, verdriet... Ik voelde me met momenten echt leeg. Gisteren zijn we thuis gekomen. De koffers zijn opgeborgen, de wasjes draaien en de jetlag heeft z'n intrede gedaan... Goh, wat ben ik moe zeg!
Dit zijn zo'n momenten dat ik mijn moeder zo vreselijk mis. Dat ik haar niet even kan bellen om haar alles over de vakantie te vertellen. Dat ik niet mijn enthousiasme met haar kan delen. Dat ze niet meer achter het keukenraam staat als ik bij haar thuis kom. Dat ik nooit meer 'love you' uit haar mond zal horen. Het voelt gewoon leeg.
Volgende week ga ik het werk weer beetje bij beetje opbouwen. Afleiding zal goed doen, alles op z'n tijd en rustig aan. Morgen heb ik de 20-weken echo van onze kleine. Vrijdag ben ik al 22 weken zwanger. De tijd gaat ongelooflijk hard... Het nieuwe kleine leven dat in mijn buik groeit is iets waar ik me aan vast kan houden, iets wat mij kracht geeft voor de toekomst. En mama? Ja, die is er gewoon bij, dat weet ik zeker.
@FleetFox, wat bijzonder dat de mevrouw van de thuiszorg bij jullie langs komt. Laat de tranen maar vloeien... Laat je weten hoe het was? Ik kan me voorstellen dat er ook zondag weer de nodige emoties omhoog gaan komen. Weer een soort van afscheid. Mooi dat jullie er samen een prachtige dag van maken. Het klinkt weer lekker cliché, maar mama zou niet anders gewild hebben, toch? Hoe voel je je verder? Hoe gaat het met de kleine? Heb je het gevoel het leven weer een beetje op te kunnen pakken?
Mijn baas wil volgende week een gesprek met me. Daar kan ik me nu al druk om maken. Ik moet daar heel ver voor rijden (+200km), dus ik hoop dat ik er genoeg met m'n hoofd bij ben om die rit af te leggen. Aan de ene kant denk ik over dat gesprek: ach, laat maar gebeuren. Hij heeft destijds zijn goedkeuring gegeven en ook aangegeven dat ik geen enkel verlof kwijt raak. Ik voel me goed bij alles wat ik nog voor mama heb kunnen doen. Ik maak me druk omdat hij nogal kortaf in een berichtje was waarin hij 'eiste' dat ik op kantoor kom. We gaan het zien... nu ga ik nog genieten van een paar vrije dagen. Even tijd voor mezelf. Lekker alleen zijn. Die kans heb ik sinds het overlijden van mama nog nauwelijks gehad.
Hoe gaat het met de rest hier?
Don't let your dreams be dreams
zaterdag 14 mei 2016 om 12:18
Ik moet even van me af schrijven.... Zit er helemaal doorheen. Het verdriet is zo groot, ik voel me zoooo leeg, moe. Afgelopen donderdag heb ik de 20-weken echo gehad. Hoe mooi het ook was om dat nieuwe leventje in mijn buik te zien, de gedachte dat mijn moeder er eigenlijk bij had moeten zijn bezorgde mij veel verdriet, ik heb veel gehuild die dag. Echt ontroostbaar.
Met mijn vader gaat het helemaal niet goed. Hij zegt tegen iedereen maar dat het 'erg goed' gaat, maar hij is hartstikke chaotisch, druk, fel, heel erg impulsief, hij liegt... Veel van huis, onnodige dingen kopen. Dat is een probleem, omgaan met geld... Ondanks slaapmedicatie maar een paar uur per nacht slapen. Ik zie zijn ziektebeeld weer omhoog komen, zie het compleet de verkeerde kant op gaan. Dat manische heeft de overhand nu. Hij rent weg voor de realiteit.
Ik wist dat hij gisteren een afspraak had met de huisarts. Zijn huisarts heef mij vaak op het hart gedrukt om contact op te nemen als ik me zorgen maak om mijn vader. Hij kan nogal manipulatief zijn en 'thuis' is de enige plek waar hij zijn echte ik laat zien. Donderdagmiddag heb ik zijn huisarts gesproken en ze was blij dat ik belde, dat ik mijn zorgen deelde. Ze zou gisteren het gesprek met hem aan gaan.
Wat daar precies uit is gekomen weet ik niet, dat is natuurlijk ook het medisch beroepsgeheim. Maakt mij verder niet uit, als ze mijn vader maar op het rechte pad probeert te houden. Toen pap terug kwam van de huisarts belde hij me op. BOOS was hij. Vrijwel dagelijks krijg ik een lading frustraties over me heen van hem, maar dit ging te ver. Hoe kon ik het in mijn hoofd halen om de huisarts te bellen, het gaat goed met hem, hij is altijd thuis (no way, want tantes gaan vaak langs en dan zit de hond urenlang alleen...), hij heeft alles in controle. Hij zei dat hij twintig jaar naar mensen heeft moeten luisteren, maar dat hij zich nu nergens meer toe laat dwingen. Ik heb niet gereageerd en de telefoon opgehangen.
Ik heb de hond opgehaald en heb een fijne dag quality time met haar gehad. Ik accepteer dit gedrag van mijn vader niet. No way dat ik iets te eten voor hem regel. Hij heeft al de hele week niet fatsoenlijk gegeten, want koken kan hij niet. Dan eet hij een ei of een boterham of gaat zich ergens een frietje eten. M'n tante had aangeboden om voor hem te koken maar dit sloeg hij af, want 'ik laat me nergens meer toe dwingen...' Hij gooit volledig zijn kont tegen de krib.
Toen ik de hond gisteravond terug bracht kreeg ik weer een vlaag van frustraties en scheldwoorden over me heen. Daarop begon de hond heel hard tegen m'n vader te blaffen en liep ze alweer richting mijn auto, zo van 'ik wil met je mee...' - hartverscheurend. Ik ben wederom niet op mijn vader in gegaan en ben vertrokken.
Ik mis mama zo erg en dan heb ik ook nog zoveel zorgen om het psychiatrische ziektebeeld van mijn vader. De hele dag heb ik hoofdpijn en buikpijn. Ik wil gewoon rust in mijn leven en toeleven naar onze kleine. Dat is wel iets waar ik mij aan vasthoud.
Komende week begin ik weer met werk. Ik zie er enorm tegen op. Hopelijk lukt het me, maar eigenlijk is werk op dit moment het laatste waar ik aan kan denken.
Wat ik met dit verhaal wil weet ik eigenlijk niet. Het moet even van me af... En misschien is hier iemand die mij een hart onder de riem kan steken...
Met mijn vader gaat het helemaal niet goed. Hij zegt tegen iedereen maar dat het 'erg goed' gaat, maar hij is hartstikke chaotisch, druk, fel, heel erg impulsief, hij liegt... Veel van huis, onnodige dingen kopen. Dat is een probleem, omgaan met geld... Ondanks slaapmedicatie maar een paar uur per nacht slapen. Ik zie zijn ziektebeeld weer omhoog komen, zie het compleet de verkeerde kant op gaan. Dat manische heeft de overhand nu. Hij rent weg voor de realiteit.
Ik wist dat hij gisteren een afspraak had met de huisarts. Zijn huisarts heef mij vaak op het hart gedrukt om contact op te nemen als ik me zorgen maak om mijn vader. Hij kan nogal manipulatief zijn en 'thuis' is de enige plek waar hij zijn echte ik laat zien. Donderdagmiddag heb ik zijn huisarts gesproken en ze was blij dat ik belde, dat ik mijn zorgen deelde. Ze zou gisteren het gesprek met hem aan gaan.
Wat daar precies uit is gekomen weet ik niet, dat is natuurlijk ook het medisch beroepsgeheim. Maakt mij verder niet uit, als ze mijn vader maar op het rechte pad probeert te houden. Toen pap terug kwam van de huisarts belde hij me op. BOOS was hij. Vrijwel dagelijks krijg ik een lading frustraties over me heen van hem, maar dit ging te ver. Hoe kon ik het in mijn hoofd halen om de huisarts te bellen, het gaat goed met hem, hij is altijd thuis (no way, want tantes gaan vaak langs en dan zit de hond urenlang alleen...), hij heeft alles in controle. Hij zei dat hij twintig jaar naar mensen heeft moeten luisteren, maar dat hij zich nu nergens meer toe laat dwingen. Ik heb niet gereageerd en de telefoon opgehangen.
Ik heb de hond opgehaald en heb een fijne dag quality time met haar gehad. Ik accepteer dit gedrag van mijn vader niet. No way dat ik iets te eten voor hem regel. Hij heeft al de hele week niet fatsoenlijk gegeten, want koken kan hij niet. Dan eet hij een ei of een boterham of gaat zich ergens een frietje eten. M'n tante had aangeboden om voor hem te koken maar dit sloeg hij af, want 'ik laat me nergens meer toe dwingen...' Hij gooit volledig zijn kont tegen de krib.
Toen ik de hond gisteravond terug bracht kreeg ik weer een vlaag van frustraties en scheldwoorden over me heen. Daarop begon de hond heel hard tegen m'n vader te blaffen en liep ze alweer richting mijn auto, zo van 'ik wil met je mee...' - hartverscheurend. Ik ben wederom niet op mijn vader in gegaan en ben vertrokken.
Ik mis mama zo erg en dan heb ik ook nog zoveel zorgen om het psychiatrische ziektebeeld van mijn vader. De hele dag heb ik hoofdpijn en buikpijn. Ik wil gewoon rust in mijn leven en toeleven naar onze kleine. Dat is wel iets waar ik mij aan vasthoud.
Komende week begin ik weer met werk. Ik zie er enorm tegen op. Hopelijk lukt het me, maar eigenlijk is werk op dit moment het laatste waar ik aan kan denken.
Wat ik met dit verhaal wil weet ik eigenlijk niet. Het moet even van me af... En misschien is hier iemand die mij een hart onder de riem kan steken...
Don't let your dreams be dreams
zaterdag 14 mei 2016 om 12:28
Lekker van je af praten Cenar. Ik denk dat je weinig meer kunt doen dan je op dit moment al doet en dat is je eigen grenzen bewaken.
Misschien kun je met de huisarts van je vader afspreken dat ze jouw naam niet laat vallen als jij aan de bel hebt getrokken omtrent je vader?
Het lijkt er idd op dat je vader zich enorm aan het afzetten is en enorme moeite heeft met het verlies van je moeder. En geen idee heeft hoe het nu verder moet.
Wat je werk betreft zou ik het gewoon aankijken en als het niet gaat dan gaat het niet. Ik ben te lang over m'n grenzen heen gegaan en overspannen geweest. Laat het niet zover komen. En vlak niet uit wat er allemaal is gebeurd en dan daarnaast ben je ook nog zwanger wat al allerlei veranderingen met zich mee brengt.
Dikke knuffel voor je
Misschien kun je met de huisarts van je vader afspreken dat ze jouw naam niet laat vallen als jij aan de bel hebt getrokken omtrent je vader?
Het lijkt er idd op dat je vader zich enorm aan het afzetten is en enorme moeite heeft met het verlies van je moeder. En geen idee heeft hoe het nu verder moet.
Wat je werk betreft zou ik het gewoon aankijken en als het niet gaat dan gaat het niet. Ik ben te lang over m'n grenzen heen gegaan en overspannen geweest. Laat het niet zover komen. En vlak niet uit wat er allemaal is gebeurd en dan daarnaast ben je ook nog zwanger wat al allerlei veranderingen met zich mee brengt.
Dikke knuffel voor je
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd...
zaterdag 14 mei 2016 om 12:28
Natuurlijk Cenar, ik wil je wel een steuntje in de rug geven hoor .
Het is gewoon teveel voor je. Dat je na het verlies van je moeder nu ook nog eens verwijten van je vader krijgt is vreselijk voor je.
Probeer een beetje op een afstand van hem te blijven (letterlijk en figuurlijk), laat de professionals hun werk doen. Het is zo moeilijk om met iemand om te gaan die manisch is. Je weet dat dat niet aan jou ligt hè.
Nu is het belangrijk dat je tijd voor jezelf en je kindje neemt, sterkte hoor.
Het is gewoon teveel voor je. Dat je na het verlies van je moeder nu ook nog eens verwijten van je vader krijgt is vreselijk voor je.
Probeer een beetje op een afstand van hem te blijven (letterlijk en figuurlijk), laat de professionals hun werk doen. Het is zo moeilijk om met iemand om te gaan die manisch is. Je weet dat dat niet aan jou ligt hè.
Nu is het belangrijk dat je tijd voor jezelf en je kindje neemt, sterkte hoor.
zaterdag 14 mei 2016 om 12:31
quote:mary57 schreef op 14 mei 2016 @ 12:28:
Natuurlijk Cenar, ik wil je wel een steuntje in de rug geven hoor .
Het is gewoon teveel voor je. Dat je na het verlies van je moeder nu ook nog eens verwijten van je vader krijgt is vreselijk voor je.
Probeer een beetje op een afstand van hem te blijven (letterlijk en figuurlijk), laat de professionals hun werk doen. Het is zo moeilijk om met iemand om te gaan die manisch is. Je weet dat dat niet aan jou ligt hè.
Nu is het belangrijk dat je tijd voor jezelf en je kindje neemt, sterkte hoor.
Hier sluit ik me helemaal bij aan, mooi gezegd.
Natuurlijk Cenar, ik wil je wel een steuntje in de rug geven hoor .
Het is gewoon teveel voor je. Dat je na het verlies van je moeder nu ook nog eens verwijten van je vader krijgt is vreselijk voor je.
Probeer een beetje op een afstand van hem te blijven (letterlijk en figuurlijk), laat de professionals hun werk doen. Het is zo moeilijk om met iemand om te gaan die manisch is. Je weet dat dat niet aan jou ligt hè.
Nu is het belangrijk dat je tijd voor jezelf en je kindje neemt, sterkte hoor.
Hier sluit ik me helemaal bij aan, mooi gezegd.
zaterdag 14 mei 2016 om 13:53
Ach, lieve Cenar, wat zwaar allemaal. Geen idee of het een optie is, maar kun jij de hond niet in huis nemen? Lijkt me dat je vader nu niet in staat is voor het beestje te zorgen. Ik ben wel blij dat je een fijne reis hebt kunnen maken, ik hoop dat je ondanks alles er nog wat aan hebt.
Als je een keertje wil afspreken dan kan dat he Cenar.
Het bezoek was fijn, ze is uiteindelijk ruim twee uur gebleven en had voor ons alle drie wat meegenomen. Wat echt niet had gehoeven natuurlijk! We hebben nog gepraat over mam, over de dienst en over aankomende zondag. En het blijkt dat het team nog vaak aan ons moet denken. Zo hartelijk en zo lief, ongelooflijk. Het was heel fijn, een prettige afsluiter. Ik denk dat mam het ook echt prachtig had gevonden dat we elkaar nog gezien hebben.
Nu morgen nog, ik merk dat pap zich daar goed aan kan vasthouden, maar ben benieuwd hoe hij zich na morgen gaat voelen. Dan is er echt niets meer voor mama te doen en blijven alleen de herinneringen. Ik denk dat hij het daar moeilijk mee gaat krijgen. Gelukkig hangt hij zich enorm op aan de meisjes. Hij komt vaak na zijn werk even langs om ze weer even te zien. Ook zijn we onlangs begonnen met kaartavonden bij ons thuis, dan komt mijn broer, schoonzusje en vader langs en jokeren we een paar uurtjes samen. De kinderen hoeven nooit weggebracht te worden, die slapen dan bij die tijd al weer even en wij hebben onder ons een fijne avond. Merk dat pap dat ook leuk en prettig vindt.
Als je een keertje wil afspreken dan kan dat he Cenar.
Het bezoek was fijn, ze is uiteindelijk ruim twee uur gebleven en had voor ons alle drie wat meegenomen. Wat echt niet had gehoeven natuurlijk! We hebben nog gepraat over mam, over de dienst en over aankomende zondag. En het blijkt dat het team nog vaak aan ons moet denken. Zo hartelijk en zo lief, ongelooflijk. Het was heel fijn, een prettige afsluiter. Ik denk dat mam het ook echt prachtig had gevonden dat we elkaar nog gezien hebben.
Nu morgen nog, ik merk dat pap zich daar goed aan kan vasthouden, maar ben benieuwd hoe hij zich na morgen gaat voelen. Dan is er echt niets meer voor mama te doen en blijven alleen de herinneringen. Ik denk dat hij het daar moeilijk mee gaat krijgen. Gelukkig hangt hij zich enorm op aan de meisjes. Hij komt vaak na zijn werk even langs om ze weer even te zien. Ook zijn we onlangs begonnen met kaartavonden bij ons thuis, dan komt mijn broer, schoonzusje en vader langs en jokeren we een paar uurtjes samen. De kinderen hoeven nooit weggebracht te worden, die slapen dan bij die tijd al weer even en wij hebben onder ons een fijne avond. Merk dat pap dat ook leuk en prettig vindt.
