Psyche
alle pijlers
Het onvermijdelijke komt toch hard aan.
donderdag 10 december 2015 om 18:11
Al ruim twee jaar leven we tussen hoop en vrees aangaande mijn moeder. Hier op het forum heb ik al enkele keren mijn hart mogen luchten over haar lange strijd om wat langer te mogen leven met de borstkanker die dus twee jaar geleden uitzaaide naar de longen.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
dinsdag 19 april 2016 om 11:22
LIEF!
Vannacht zijn er drie zussen van mama bij ons gebleven, zodat wij enigszins aan wat nachtrust toe konden komen. Rond 1.15u werden we door mijn tante van ons bed gelicht. De ademhaling van mama was weer veranderd, haar grimas leek ook te veranderen... We zijn direct naar beneden gekomen. Na een uur was de situatie nog hetzelfde en ben ik weer naar boven gegaan.
Tot 4.40 uur... Mijn tante kwam de kamer op gestormd. Paniek. "Je moet nú komen, schiet op!!!" - foute boel. Ik zat meteen recht overeind, mijn hart ging tekeer. Ik trok m'n broek aan en ik vloog als eerste de trap af. Toen ik beneden in de deuropening stond en naar mama keek zag ik haar roerloos liggen. Te laat, dacht ik.... Maar toen ik naar haar toe liep opende ze haar ogen, keek me doordringend aan en zuchtte nog één keer. Dat maakte mij op dat moment intens gelukkig. Ik zei: "Mama, dankjewel. Dankjewel dat je zo op me hebt gewacht... Ga nu maar, het is goed. Ik ben zoooo trots op je." - mijn vader, broer en mijn vriend kwamen inmiddels beneden en zagen van een afstand dat mama voor de laatste keer zuchtte. Toen zij ook dichtbij kwamen maakte ik ruimte. Er volgden nog een paar kleine bewegingen met haar mond en ogen, maar om 4.50u was het echt voorbij. Goh, wat ben ik dankbaar. Mama is zoooooo dicht bij me. Ik voel me echt zo intens gelukkig dat ik dit met mama zo heb mogen delen...
Meteen daarna heb ik de HAP gebeld en binnen een half uur stond er een arts op de stoep om de dood vast te stellen. Mijn broer belde de begrafenisondernemer. Zij stonden om 6.00u op de stoep. Omdat ik mama heb beloofd om deze weg met haar te bewandelen tot de allerlaatste stap, heb ik meegeholpen met her verzorgen.
Ik heb mama's gezicht gewassen en haar favoriete crème gesmeerd. Ik heb haar pruik op gezet, haar kettinkje met goud van haar moeder om gedaan en haar lievelingsparfum op gespoten. De kleren die ik gisteren bij elkaar heb gezocht staan haar prachtig. Ze ligt er heel mooi en vredig bij. Met een ontspannen gezicht. Haar rood gelakte nagels matchen met de rode anjers die om haar heen liggen. Uit de luidsprekers schelt haar favoriete muziek. Naast haar staat een echofoto van haar kleinzoon, net als een foto van mij, m'n vriend en m'n broer. Goh, ondanks het gemis dat ik nu al voel vind ik het machtig mooi om het van zo dichtbij mee te kunnen maken. Ik weet zeker dat mama trots op me is.
Het gevecht is voorbij. Ze heeft gestreden en in onze ogen gewonnen. Wat een winnaarsmentaliteit had mama. Wat een strijdlust. Als moed een voornaam heeft, dan is het de hare. Ze is mijn grote voorbeeld...
Net is de huisarts nog even geweest en ze heeft haar bewondering naar ons uitgesproken. Hoe wij dit als gezin hebben opgevangen. Het is allemaal zo fijn gegaan... We gaan mama echt een prachtig afscheid geven aanstaande zaterdag.
Wat betreft mijn buikpijn: dat is zeer vervelend. Mijn buik is ook heel hard. Soms kan ik echt niet rechtop zitten en krimp ik wat in elkaar. Ik probeer mijn rust te pakken, maar op dit moment zijn er zaken die geregeld moeten worden. Ik neem daarin het voortouw. Tussendoor ga ik even plat. Net heb ik een lekker warm bad genomen... Dat was fijn, even 'me'-time. Morgenvroeg ga ik naar de verloskundige voor een extra check. Dat is wel even goed...
Vannacht zijn er drie zussen van mama bij ons gebleven, zodat wij enigszins aan wat nachtrust toe konden komen. Rond 1.15u werden we door mijn tante van ons bed gelicht. De ademhaling van mama was weer veranderd, haar grimas leek ook te veranderen... We zijn direct naar beneden gekomen. Na een uur was de situatie nog hetzelfde en ben ik weer naar boven gegaan.
Tot 4.40 uur... Mijn tante kwam de kamer op gestormd. Paniek. "Je moet nú komen, schiet op!!!" - foute boel. Ik zat meteen recht overeind, mijn hart ging tekeer. Ik trok m'n broek aan en ik vloog als eerste de trap af. Toen ik beneden in de deuropening stond en naar mama keek zag ik haar roerloos liggen. Te laat, dacht ik.... Maar toen ik naar haar toe liep opende ze haar ogen, keek me doordringend aan en zuchtte nog één keer. Dat maakte mij op dat moment intens gelukkig. Ik zei: "Mama, dankjewel. Dankjewel dat je zo op me hebt gewacht... Ga nu maar, het is goed. Ik ben zoooo trots op je." - mijn vader, broer en mijn vriend kwamen inmiddels beneden en zagen van een afstand dat mama voor de laatste keer zuchtte. Toen zij ook dichtbij kwamen maakte ik ruimte. Er volgden nog een paar kleine bewegingen met haar mond en ogen, maar om 4.50u was het echt voorbij. Goh, wat ben ik dankbaar. Mama is zoooooo dicht bij me. Ik voel me echt zo intens gelukkig dat ik dit met mama zo heb mogen delen...
Meteen daarna heb ik de HAP gebeld en binnen een half uur stond er een arts op de stoep om de dood vast te stellen. Mijn broer belde de begrafenisondernemer. Zij stonden om 6.00u op de stoep. Omdat ik mama heb beloofd om deze weg met haar te bewandelen tot de allerlaatste stap, heb ik meegeholpen met her verzorgen.
Ik heb mama's gezicht gewassen en haar favoriete crème gesmeerd. Ik heb haar pruik op gezet, haar kettinkje met goud van haar moeder om gedaan en haar lievelingsparfum op gespoten. De kleren die ik gisteren bij elkaar heb gezocht staan haar prachtig. Ze ligt er heel mooi en vredig bij. Met een ontspannen gezicht. Haar rood gelakte nagels matchen met de rode anjers die om haar heen liggen. Uit de luidsprekers schelt haar favoriete muziek. Naast haar staat een echofoto van haar kleinzoon, net als een foto van mij, m'n vriend en m'n broer. Goh, ondanks het gemis dat ik nu al voel vind ik het machtig mooi om het van zo dichtbij mee te kunnen maken. Ik weet zeker dat mama trots op me is.
Het gevecht is voorbij. Ze heeft gestreden en in onze ogen gewonnen. Wat een winnaarsmentaliteit had mama. Wat een strijdlust. Als moed een voornaam heeft, dan is het de hare. Ze is mijn grote voorbeeld...
Net is de huisarts nog even geweest en ze heeft haar bewondering naar ons uitgesproken. Hoe wij dit als gezin hebben opgevangen. Het is allemaal zo fijn gegaan... We gaan mama echt een prachtig afscheid geven aanstaande zaterdag.
Wat betreft mijn buikpijn: dat is zeer vervelend. Mijn buik is ook heel hard. Soms kan ik echt niet rechtop zitten en krimp ik wat in elkaar. Ik probeer mijn rust te pakken, maar op dit moment zijn er zaken die geregeld moeten worden. Ik neem daarin het voortouw. Tussendoor ga ik even plat. Net heb ik een lekker warm bad genomen... Dat was fijn, even 'me'-time. Morgenvroeg ga ik naar de verloskundige voor een extra check. Dat is wel even goed...
Don't let your dreams be dreams
dinsdag 19 april 2016 om 11:41
Lieve Cenar... pfoe, ik huil even met je mee. Wat heeft je dappere mama hard gestreden, wat een pracht van een vrouw, moeder en oma. Want dat is ze, ze zal iedere stap die je zoon maakt meemaken en zo ontzettend trots op hem zijn.
Ook fijn om te lezen dat jij er ook zo veel troost uit haalt om mama te hebben kunnen verzorgen en met haar die laatste weg te bewandelen. Ik denk er nu nog vaak aan terug en het bezorgt me nog altijd een warm gevoel, het is een herinnering die ik koester. Het was na haar sterven een moment voor ons samen, ook al had haar geest haar lichaam verlaten. Het is prachtig als je dat kunt doen als dochter, en zeker voor jullie, met jullie diepe vriendinnen band. Ze is zeker weten verdomde trots op je Cenar.
Let nu goed op jezelf. Pak je rust waar je kan, want het worden nog drukke dagen tot zaterdag. Ik vond het op sommige momenten heel moeilijk te handelen omdat je energie ook naar je baby uit gaat, dus wees daarvan bewust. Maar je redt het Cenar, je zoon zal straks geboren worden met een kei van een beschermengel die hem geen seconde uit het oog laat. En ze zal ook op jou passen, zeker deze tijd die nog komen gaat. Ze laat je niet alleen. Weet dat.
Ik wens je heel veel sterkte met de komende dagen, met het gemis, het verdriet. Je hebt het super gedaan meid.
Ook fijn om te lezen dat jij er ook zo veel troost uit haalt om mama te hebben kunnen verzorgen en met haar die laatste weg te bewandelen. Ik denk er nu nog vaak aan terug en het bezorgt me nog altijd een warm gevoel, het is een herinnering die ik koester. Het was na haar sterven een moment voor ons samen, ook al had haar geest haar lichaam verlaten. Het is prachtig als je dat kunt doen als dochter, en zeker voor jullie, met jullie diepe vriendinnen band. Ze is zeker weten verdomde trots op je Cenar.
Let nu goed op jezelf. Pak je rust waar je kan, want het worden nog drukke dagen tot zaterdag. Ik vond het op sommige momenten heel moeilijk te handelen omdat je energie ook naar je baby uit gaat, dus wees daarvan bewust. Maar je redt het Cenar, je zoon zal straks geboren worden met een kei van een beschermengel die hem geen seconde uit het oog laat. En ze zal ook op jou passen, zeker deze tijd die nog komen gaat. Ze laat je niet alleen. Weet dat.
Ik wens je heel veel sterkte met de komende dagen, met het gemis, het verdriet. Je hebt het super gedaan meid.
dinsdag 19 april 2016 om 11:54
Gecondoleerd lieve Cenar. Je moeder heeft op je gewacht, hoe bijzonder is dat. En sterven is een wonder.
Fijn dat je haar hebt verzorgd en ook fijn dat je dat nu hebt kunnen doen. Omdat mijn moeder in het ziekenhuis overleed kon ik haar toen alleen maar wassen. De volgende dag met aankleden en opmaken was ze al ijskoud.
Als je nog een foto van haar wil maken doe het dan nu, nu is je lieve mama nog zoals ze was.
Jij bent supersterk geweest maar je zit nu ook in de overleving. Let even goed op jezelf. Je pijn klinkt als een harde buik, echt wat rust nemen als het lukt.
Je moeder is nooit helemaal weg, ze woont in je hart en is daarom altijd dichtbij. Maar dat maakt je verdriet niet minder.
Heel veel sterkte
Fijn dat je haar hebt verzorgd en ook fijn dat je dat nu hebt kunnen doen. Omdat mijn moeder in het ziekenhuis overleed kon ik haar toen alleen maar wassen. De volgende dag met aankleden en opmaken was ze al ijskoud.
Als je nog een foto van haar wil maken doe het dan nu, nu is je lieve mama nog zoals ze was.
Jij bent supersterk geweest maar je zit nu ook in de overleving. Let even goed op jezelf. Je pijn klinkt als een harde buik, echt wat rust nemen als het lukt.
Je moeder is nooit helemaal weg, ze woont in je hart en is daarom altijd dichtbij. Maar dat maakt je verdriet niet minder.
Heel veel sterkte
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
dinsdag 19 april 2016 om 12:33
Gecondoleerd Cenar, met het verlies van je mama.
Wat prachtig zoals je het overlijden van je moeder beschrijft. Heel fijn en waardevol dat het op deze manier is gegaan.
Super trots hoe jullie het hebben gedaan.
Ik hoop dat de komende dagen goed verlopen. Succes met de check morgen. Zorg goed voor jezelf en jullie (klein-)zoon.
Veel sterkte en een knuffel.
Wat prachtig zoals je het overlijden van je moeder beschrijft. Heel fijn en waardevol dat het op deze manier is gegaan.
Super trots hoe jullie het hebben gedaan.
Ik hoop dat de komende dagen goed verlopen. Succes met de check morgen. Zorg goed voor jezelf en jullie (klein-)zoon.
Veel sterkte en een knuffel.
dinsdag 19 april 2016 om 15:28
dinsdag 19 april 2016 om 15:40
Gecondoleerd Cenar. Je hebt gedaan wat je je moeder hebt beloofd, deze weg samen met haar gaan tot dat allerlaatste stapje, dat ze alleen moest nemen. Haar pad op aarde is klaar. Jullie pad gaat verder en het gaat een soms moeilijk maar ook mooie wandeling worden. Met de herinneringen aan je moeder altijd bij je en straks een kleine jongen naast je.
Pas goed op jezelf en op jullie. Neem ook je rust de komende dagen, meestal wordt je geleefd. Sterkte voor wat nu komt.
Pas goed op jezelf en op jullie. Neem ook je rust de komende dagen, meestal wordt je geleefd. Sterkte voor wat nu komt.
dinsdag 19 april 2016 om 21:22
donderdag 21 april 2016 om 08:25
donderdag 21 april 2016 om 10:31
Wat een steun, wat een warmte, wat een medeleven... Dank jullie wel allemaal!
@Fleetfox, het is inderdaad hectisch. Gisteren en eergisteren hebben we heel veel kunnen regelen. Ik ben blij dat we veel voorbereidingen al getroffen hadden. Gisteren hebben we de hele dienst in elkaar gezet. Er komen twee audio opnames. Eentje met een afscheidsbrief van mij die ik heb ingesproken en eentje met een gedichtje namens haar ongeboren kleinzoon, ingesproken door mijn vriend en mij. De begrafenisondernemer heeft dat gedichtje al gehoord en ze werd er helemaal stil van. Het wordt een prachtige dienst. Precies zoals mama het had gewild.
Vanmiddag komt de begrafenisondernemer langs om de laatste dingen door te nemen. Daarna heb ik eindelijk even rust, ben ik van het ergste geregel af.
Mijn moeder ligt er nog altijd prachtig bij. Ze heeft echt haar eigen gezicht weer terug. Ze ligt er zoals iedereen mama kende. 's Morgens groet ik haar en ik praat tegen haar in het voorbijgaan of als ik even alleen bij haar ben. Vannacht heb ik over haar gedroomd, ze is zooooo dicht bij mij. ??
We hebben veel steun aan onze familie. Mijn vader doet het wonderbaarlijk goed. Ik ben heel trots op hem.
Gisteren ben ik bij de verloskundige geweest. Met de kleine gaat gelukkig alles goed... Al moet ik het wel rustig aan gaan doen. Deze dagen is die buikpijn gewoon bijna niet te voorkomen. Met al die spanning, stress en al dat geregel is dat gewoonweg niet haalbaar. Als de harde en pijnlijke buiken na volgende week niet minder worden, moet ik aan de bel trekken en terug op controle. Even afwachten... Vannacht heb ik weer geen oog dicht gedaan. Continu een zeurende en soms stekende pijn. Op een zij draaien was alles behalve comfortabel. Vanochtend heb ik een warm bad genomen en dat deed wel even goed... Ik probeer goed op mezelf te passen.
@Fleetfox, het is inderdaad hectisch. Gisteren en eergisteren hebben we heel veel kunnen regelen. Ik ben blij dat we veel voorbereidingen al getroffen hadden. Gisteren hebben we de hele dienst in elkaar gezet. Er komen twee audio opnames. Eentje met een afscheidsbrief van mij die ik heb ingesproken en eentje met een gedichtje namens haar ongeboren kleinzoon, ingesproken door mijn vriend en mij. De begrafenisondernemer heeft dat gedichtje al gehoord en ze werd er helemaal stil van. Het wordt een prachtige dienst. Precies zoals mama het had gewild.
Vanmiddag komt de begrafenisondernemer langs om de laatste dingen door te nemen. Daarna heb ik eindelijk even rust, ben ik van het ergste geregel af.
Mijn moeder ligt er nog altijd prachtig bij. Ze heeft echt haar eigen gezicht weer terug. Ze ligt er zoals iedereen mama kende. 's Morgens groet ik haar en ik praat tegen haar in het voorbijgaan of als ik even alleen bij haar ben. Vannacht heb ik over haar gedroomd, ze is zooooo dicht bij mij. ??
We hebben veel steun aan onze familie. Mijn vader doet het wonderbaarlijk goed. Ik ben heel trots op hem.
Gisteren ben ik bij de verloskundige geweest. Met de kleine gaat gelukkig alles goed... Al moet ik het wel rustig aan gaan doen. Deze dagen is die buikpijn gewoon bijna niet te voorkomen. Met al die spanning, stress en al dat geregel is dat gewoonweg niet haalbaar. Als de harde en pijnlijke buiken na volgende week niet minder worden, moet ik aan de bel trekken en terug op controle. Even afwachten... Vannacht heb ik weer geen oog dicht gedaan. Continu een zeurende en soms stekende pijn. Op een zij draaien was alles behalve comfortabel. Vanochtend heb ik een warm bad genomen en dat deed wel even goed... Ik probeer goed op mezelf te passen.
Don't let your dreams be dreams
vrijdag 22 april 2016 om 08:26
Het bezorgd me een glimlach, zo herkenbaar wat je zegt over je mama. Ik ging ook iedere ochtend even goedemorgen tegen haar zeggen, haar nog even aanraken, er even bijzitten en nog even haar lichaam zien en nabij voelen.
Wat ontzettend fijn dat het je vader goed gaat. Dat is dan al een zorg minder. En inderdaad, pas goed op jezelf. Doe af en toe iets dat je ontspant of even wegneemt van de hectiek. Je kunt het niet helemaal alleen doen.
Ik moet zeggen Cenar, je berichten brengen we weer terug en de laatste paar dagen zit het verdriet ook weer hoog. Gisteren was mijn vader hier en troostte de jongste met haar krampjes... toen heb ik veel aan mam gedacht. Ik droom ook weer veel over haar. Het maakt wel wat los hoor Cenar...
Wat ontzettend fijn dat het je vader goed gaat. Dat is dan al een zorg minder. En inderdaad, pas goed op jezelf. Doe af en toe iets dat je ontspant of even wegneemt van de hectiek. Je kunt het niet helemaal alleen doen.
Ik moet zeggen Cenar, je berichten brengen we weer terug en de laatste paar dagen zit het verdriet ook weer hoog. Gisteren was mijn vader hier en troostte de jongste met haar krampjes... toen heb ik veel aan mam gedacht. Ik droom ook weer veel over haar. Het maakt wel wat los hoor Cenar...
vrijdag 22 april 2016 om 10:42
Het is bij jou ook nog zo vers Fleetfox. Logisch dat het veel losmaakt. Het duurt ook echt een tijd voordat het echt inzinkt dat nooit meer ook echt nooit meer is. En nooit meer is lang, heel lang.
Het vraagt tijd om zoiets een plek te geven. Je moeder is uniek en onvervangbaar. Iedereen die een liefhebbende moeder is verloren begrijpt jullie pijn.
Nadat mijn vader al was overleden was het ook mijn ergste nachtmerrie mijn moeder te verliezen. Als ik er alleen al aan dacht, kon ik wel huilen. En opeens, van de ene op de andere dag, zit het er totaal onverwacht aan te komen. Prognose: een paar weken, maximaal een paar maand. Het moeilijkste wat ik in mijn leven heb moeten doen is mijn moeder vertellen dat ze ongeneeselijk ziek was (door omstandigheden, te lang verhaal, hadden de doktoren het bij ons neergelegd of en hoe we het wilden vertellen). Ergens heb ik de kracht gehad dat te doen. En vervolgens hebben we haar niet meer alleen gelaten en zijn we tot het einde bij haar geweest.
Je leven wordt nooit meer zoals het was. Je bouwt verder op een gebroken fundament maar wel met de bouwstenen die je ouders je hebben meegegeven. En uiteindelijk heb je een huis dat wel anders is, maar ook goed. Wat je ouders je meegeven, hou je altijd dicht bij je.
Jullie zijn in mijn gedachten.
Het vraagt tijd om zoiets een plek te geven. Je moeder is uniek en onvervangbaar. Iedereen die een liefhebbende moeder is verloren begrijpt jullie pijn.
Nadat mijn vader al was overleden was het ook mijn ergste nachtmerrie mijn moeder te verliezen. Als ik er alleen al aan dacht, kon ik wel huilen. En opeens, van de ene op de andere dag, zit het er totaal onverwacht aan te komen. Prognose: een paar weken, maximaal een paar maand. Het moeilijkste wat ik in mijn leven heb moeten doen is mijn moeder vertellen dat ze ongeneeselijk ziek was (door omstandigheden, te lang verhaal, hadden de doktoren het bij ons neergelegd of en hoe we het wilden vertellen). Ergens heb ik de kracht gehad dat te doen. En vervolgens hebben we haar niet meer alleen gelaten en zijn we tot het einde bij haar geweest.
Je leven wordt nooit meer zoals het was. Je bouwt verder op een gebroken fundament maar wel met de bouwstenen die je ouders je hebben meegegeven. En uiteindelijk heb je een huis dat wel anders is, maar ook goed. Wat je ouders je meegeven, hou je altijd dicht bij je.
Jullie zijn in mijn gedachten.
vrijdag 22 april 2016 om 20:14
Goh, lieve Fleetfox... Wat kan ik mij je emoties goed voorstellen. Het is voor jou ook nog maar zo kort geleden. Alles wat ik nu meemaak en beschrijf... daar ben jij onlangs nog doorheen moeten gaan. Een rollercoaster van emoties. Van verdriet, boosheid en wanhoop tot dankbaarheid... Dikke, dikke knuffel.
@Ikbenanoniem, wat beschrijf je dat mooi, zeg... "Je leven wordt nooit meer zoals het was. Je bouwt verder op een gebroken fundament maar wel met de bouwstenen die je ouders je hebben meegegeven. En uiteindelijk heb je een huis dat wel anders is, maar ook goed. Wat je ouders je meegeven, hou je altijd dicht bij je." - prachtig. En je hebt helemaal gelijk.
En wat heb je ook veel meegemaakt zeg. Ongelooflijk... we hebben allemaal zo'n oerkracht in ons, die ons in staat brengt bijna 'bovenmenselijke' dingen te doen. Kracht te vinden om gesprekken te voeren, zaken te regelen en dingen te doen. Ook voor jou een dikke knuf
Bij ons was het vandaag een loodzware dag. Vanmiddag hebben we mama in de kist gelegd. Mijn belofte om met haar mee te lopen tot de allerlaatste stap houd ik nog altijd in stand. Bij de voeten heb ik haar vastgepakt en (be)geleid naar de kist. Op de deksel van de kist heb ik een boodschap van mijzelf en van haar kleinzoon geschreven. Van de begrafenisondernemer kreeg ik twee glow-in-the-dark-sterretjes. Eén om in de deksel te plakken en één om een bijzondere plek te geven in de babykamer... Zodat oma altijd dicht bij haar kleinzoon zal zijn. Een prachtig gebaar.
Ik vond het heel moeilijk toen de begrafenisondernemer een prachtige tekst voor ging lezen. Over mama... over het loslaten van het leven... en over haar leven in het hiernamaals zonder pijn. Ik hield het écht niet droog. Daarna hebben we samen de deksel op de kist gedaan. "Hoije, mama, love you héél erg", zei ik. Het besef dat ik haar vanaf dat moment nooit meer zou 'zien' kwam even heel hard binnen. De kist werd 'dichtgeschroefd' en er werd nog een laatste tekst voorgelezen. Dat was het dan... Potverdikkeme, wat voel ik me leeg en wat ben ik moe. Emotioneel moe. Even later viel er nog een vaas met een orchidee (haar favoriete bloem) kapot op de grond. Het was precies díe orchidee die een of twee dagen voor haar overlijden al haar bloemen had verloren. Hoe symbolisch...
Ik zie enorm op tegen morgen. Echt, ik heb lood in de schoenen. Ik ben er nog niet eens aan toe gekomen om fatsoenlijke kleren uit te zoeken voor morgen. Eigenlijk wil ik er niet aan toegeven. Vanochtend heb ik met mama een paar liedjes die tijdens de dienst gedraaid worden geluisterd. Ontroostbaar was ik, maar wat was het fijn om even alleen met mama te zijn.
Ook de hond is sinds het overlijden van mama helemaal veranderd. Dat arme beestje voelt echt veel verdriet. Ik heb een paar keer samen met haar afscheid genomen van baasje. Ons 'knuffelkontje' is echt heel aanhankelijk. Je kan het verdriet van haar gezicht af lezen. Morgenavond komt ze weer bij ons logeren. Andere omgeving, wat meer positiviteit en lekker spelen. Hopelijk doet haar dat ook goed.
M'n vriend en ik zijn gisteren even naar het reisbureau geweest om naar een reis te kijken. Zo hadden we ook even afleiding. Normaal gesproken regelen we al onze reizen zelf en pluizen we alles zelf uit, maar nu hadden we daar even niet de energie voor en dus kozen we voor de makkelijke weg van het reisbureau. Na onze annulering van New York enkele weken geleden wilden we toch even verder kijken. We zijn er gewoon héél erg aan toe. We hebben gisteren een reis in optie laten zetten, waarna we vandaag de reis definitief bevestigd hebben. Komende week vertrekken we eerst voor 5 nachten naar New York, om vervolgens door te reizen naar Miami waar we er nog een weekje strand achteraan plakken. Hoog tijd om te ontspannen, om tijd in te halen met mijn vriend, om te genieten met ons tweetjes, om het dagelijks leven even compleet los te laten. Gewoon even helemaal weg zijn. Onze laatste vakantie met z'n tweetjes. Wat zal het ons goed doen. Samen onze vreugde en het verdriet delen. Mooie bijkomstigheid is dat ik precies 12 jaar geleden in deze periode ook met mijn moeder in New York en in Florida was... Alsof het zo moet zijn. Ze zal continu in mijn gedachten aanwezig zijn.
Vanavond even rustig aan en morgen vroeg op voor het definitieve afscheid van mama. Wat zal dat een moeilijke dag worden...
@Ikbenanoniem, wat beschrijf je dat mooi, zeg... "Je leven wordt nooit meer zoals het was. Je bouwt verder op een gebroken fundament maar wel met de bouwstenen die je ouders je hebben meegegeven. En uiteindelijk heb je een huis dat wel anders is, maar ook goed. Wat je ouders je meegeven, hou je altijd dicht bij je." - prachtig. En je hebt helemaal gelijk.
En wat heb je ook veel meegemaakt zeg. Ongelooflijk... we hebben allemaal zo'n oerkracht in ons, die ons in staat brengt bijna 'bovenmenselijke' dingen te doen. Kracht te vinden om gesprekken te voeren, zaken te regelen en dingen te doen. Ook voor jou een dikke knuf
Bij ons was het vandaag een loodzware dag. Vanmiddag hebben we mama in de kist gelegd. Mijn belofte om met haar mee te lopen tot de allerlaatste stap houd ik nog altijd in stand. Bij de voeten heb ik haar vastgepakt en (be)geleid naar de kist. Op de deksel van de kist heb ik een boodschap van mijzelf en van haar kleinzoon geschreven. Van de begrafenisondernemer kreeg ik twee glow-in-the-dark-sterretjes. Eén om in de deksel te plakken en één om een bijzondere plek te geven in de babykamer... Zodat oma altijd dicht bij haar kleinzoon zal zijn. Een prachtig gebaar.
Ik vond het heel moeilijk toen de begrafenisondernemer een prachtige tekst voor ging lezen. Over mama... over het loslaten van het leven... en over haar leven in het hiernamaals zonder pijn. Ik hield het écht niet droog. Daarna hebben we samen de deksel op de kist gedaan. "Hoije, mama, love you héél erg", zei ik. Het besef dat ik haar vanaf dat moment nooit meer zou 'zien' kwam even heel hard binnen. De kist werd 'dichtgeschroefd' en er werd nog een laatste tekst voorgelezen. Dat was het dan... Potverdikkeme, wat voel ik me leeg en wat ben ik moe. Emotioneel moe. Even later viel er nog een vaas met een orchidee (haar favoriete bloem) kapot op de grond. Het was precies díe orchidee die een of twee dagen voor haar overlijden al haar bloemen had verloren. Hoe symbolisch...
Ik zie enorm op tegen morgen. Echt, ik heb lood in de schoenen. Ik ben er nog niet eens aan toe gekomen om fatsoenlijke kleren uit te zoeken voor morgen. Eigenlijk wil ik er niet aan toegeven. Vanochtend heb ik met mama een paar liedjes die tijdens de dienst gedraaid worden geluisterd. Ontroostbaar was ik, maar wat was het fijn om even alleen met mama te zijn.
Ook de hond is sinds het overlijden van mama helemaal veranderd. Dat arme beestje voelt echt veel verdriet. Ik heb een paar keer samen met haar afscheid genomen van baasje. Ons 'knuffelkontje' is echt heel aanhankelijk. Je kan het verdriet van haar gezicht af lezen. Morgenavond komt ze weer bij ons logeren. Andere omgeving, wat meer positiviteit en lekker spelen. Hopelijk doet haar dat ook goed.
M'n vriend en ik zijn gisteren even naar het reisbureau geweest om naar een reis te kijken. Zo hadden we ook even afleiding. Normaal gesproken regelen we al onze reizen zelf en pluizen we alles zelf uit, maar nu hadden we daar even niet de energie voor en dus kozen we voor de makkelijke weg van het reisbureau. Na onze annulering van New York enkele weken geleden wilden we toch even verder kijken. We zijn er gewoon héél erg aan toe. We hebben gisteren een reis in optie laten zetten, waarna we vandaag de reis definitief bevestigd hebben. Komende week vertrekken we eerst voor 5 nachten naar New York, om vervolgens door te reizen naar Miami waar we er nog een weekje strand achteraan plakken. Hoog tijd om te ontspannen, om tijd in te halen met mijn vriend, om te genieten met ons tweetjes, om het dagelijks leven even compleet los te laten. Gewoon even helemaal weg zijn. Onze laatste vakantie met z'n tweetjes. Wat zal het ons goed doen. Samen onze vreugde en het verdriet delen. Mooie bijkomstigheid is dat ik precies 12 jaar geleden in deze periode ook met mijn moeder in New York en in Florida was... Alsof het zo moet zijn. Ze zal continu in mijn gedachten aanwezig zijn.
Vanavond even rustig aan en morgen vroeg op voor het definitieve afscheid van mama. Wat zal dat een moeilijke dag worden...
Don't let your dreams be dreams
