Psyche
alle pijlers
Het onvermijdelijke komt toch hard aan.
donderdag 10 december 2015 om 18:11
Al ruim twee jaar leven we tussen hoop en vrees aangaande mijn moeder. Hier op het forum heb ik al enkele keren mijn hart mogen luchten over haar lange strijd om wat langer te mogen leven met de borstkanker die dus twee jaar geleden uitzaaide naar de longen.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
woensdag 6 april 2016 om 14:39
cenar, ik heb een filmpje van mijn moeder, vlak voor haar overlijden. Ze zit dan met mijn kleintje op bed een liedje te zingen. Die bewegende beelden en haar stem, zijn nu zo waardevol. Ook bij mijn vader had ik dat gedaan. Ik vind het nog steeds lastig om die filmpjes terug te kijken maar ben zo blij dat ik die heb.
woensdag 6 april 2016 om 14:46
Knuffel voor je. Wat een zware periode maak je mee. Wat een liefde vloeit in dit Forum! Chapeau!!!!
Ik heb het sterven van mijn moeder ook meegemaakt, bijna drie jaar geleden. Het blijft moeilijk maar die laatste maand had ik verlof en heel intens alles mee kunnen maken. Daar denk ik vaak aan. Sterkte
Ik heb het sterven van mijn moeder ook meegemaakt, bijna drie jaar geleden. Het blijft moeilijk maar die laatste maand had ik verlof en heel intens alles mee kunnen maken. Daar denk ik vaak aan. Sterkte
woensdag 6 april 2016 om 15:27
Ach Cenar.. hoe naar de situatie ook, fijn dat je hebt kunnen regelen dat je moeder naar huis kan. En wat een top gynaecoloog heb je, zal pittig worden vanmiddag voor jullie. Ik heb verder geen tips, weet niet of je moeder nog in staat is om een boodschap op te nemen voor als je zoontje straks groot genoeg is. Kan er zelf verder niet te veel aan denken, merk dat mijn eigen verdriet toch nog te vers is en ik kan niet gaan zitten janken op mijn werk.
Sterkte, heel veel kracht en sterkte, knuffel
Sterkte, heel veel kracht en sterkte, knuffel
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
woensdag 6 april 2016 om 20:30
Ik lees al vanaf het begin mee en wens ieder van jullie veel sterkte met alles.. Heb soms kippenvel van wat jullie meemaken.
Cenar, zorg voor zover het kan, nog voor mooie foto's van je moeder. Toen mijn schoonmoeder is overleden bleken er achteraf bijna geen foto's te zijn waar ze nog op stond. Maak dus nog foto's voor zolang het kan. Mijn dochter, destijds 4 jaar, heeft die periode bewust mee gemaakt en vind zelf (wij ook) de foto's die er zijn van oma erg waardevol.
Cenar, zorg voor zover het kan, nog voor mooie foto's van je moeder. Toen mijn schoonmoeder is overleden bleken er achteraf bijna geen foto's te zijn waar ze nog op stond. Maak dus nog foto's voor zolang het kan. Mijn dochter, destijds 4 jaar, heeft die periode bewust mee gemaakt en vind zelf (wij ook) de foto's die er zijn van oma erg waardevol.
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd...
donderdag 7 april 2016 om 07:54
Cenar, hoe gaat het vandaag met je? Hoe was de echo? En is mama nu thuis?
Mijn telefoon is gisteren in het toilet gevallen en dus stuk... dus ik ben helaas via de app niet meer bereikbaar momenteel. Je mag me hier altijd een PB sturen als je me nodig hebt. Maar dan weet je dat, niet dat je denkt dat het me niet interesseert of dat ik je negeer.
Mijn telefoon is gisteren in het toilet gevallen en dus stuk... dus ik ben helaas via de app niet meer bereikbaar momenteel. Je mag me hier altijd een PB sturen als je me nodig hebt. Maar dan weet je dat, niet dat je denkt dat het me niet interesseert of dat ik je negeer.
donderdag 7 april 2016 om 19:42
Even kort... Bedankt voor alle liefdevolle reacties. Dat doet echt goed hoor... Iedere keer als ik zie dat er weer op dit topic is gereageerd krijg ik een heel fijn en warm gevoel.
De echo met mama was echt onvergetelijk. Hoewel ze niet heel veel heeft meegekregen naar mijn idee, heeft ze wel een aantal heldere momenten gehad waarop ze zichtbaar straalde. Toen we op weg waren naar de echo vroeg ik aan mama of ze wist wat we gingen doen. Toen zei ze: "een echo maken..." - yeah! Ze heeft een aantal blikken op het scherm geworpen naar haar kleinzoon. Zelfs in 3D gezien. Foto's gemaakt van mama met kleinzoon, kort filmpje opgenomen en de hele echo op DVD meegekregen als cadeautje van de afdeling. Keilief.
Nu is mama thuis. Voordat we naar huis gingen was er een zeer slechte overdracht. Geen pijnmedicatie geregeld en geen inco materiaal. Uiteraard was dit tien minuten later geregeld. Als je je mond maar open trekt. De thuiszorg komt drie keer per dag, 's nachts is er nachtzorg en vandaag heb ik gesproken met een vrijwilligerscoördinator die gaat regelen dat er dagelijks een paar uur een vrijwilliger aanwezig zal zijn.
Mama is suf, moe, reageert weinig, drinkt heel af en toe een slokje en eet niet meer. Morgenvroeg hebben we gesprek met de huisarts, o.a. over palliatieve sedatie. Kijken of mam nog haar goedkeuring kan geven en anders zal de HA op een gegeven moment die keuze maken in samenspraak met ons. Het is allemaal zo snel gegaan dat we dit eigenlijk niet eens meer hebben besproken onderling.
Qua bezoek en instanties is het op dit moment razend druk hier. Ik probeer me staande te houden in deze hectische tijd. Het is ook een uitdaging om papa in het gareel te houden want hij is helemaal 'aan'. Vanmiddag hebben mijn broer en ik hem naar boven gestuurd om even afstand te nemen. Hij was poepie moe.
De hond van mijn moeder blijft vanavond voor de tweede nacht op rij bij ons slapen. Aan liefde kom ik niets tekort.
Ik vond nog een mooi gedicht... Een gedicht dat precies omschrijft hoe ik me voel. Ik deel het graag. Misschien heeft iemand er nog iets aan.
Verdriet is als de golven van
een verraderlijke zee
soms, als je denkt te kunnen zwemmen
sleept weer een golf je mee
Er zijn wel betere momenten
dan denk je: Ik heb weer kracht
Je moet toch verder leven?
Maar dan voel je weer die macht
die "radeloosheid" heet
Die trekt je in een diepte
waarvan geen ander weet
Want zij die naast je leven
zien slechts wat zij zelf wensen
dat je doorzwemt en `t wel redt,
als de meeste andere mensen
Verdriet is als de golven van
een verraderlijke zee
vaak wil ik niet meer zwemmen
maar `t sleept me net niet mee
De echo met mama was echt onvergetelijk. Hoewel ze niet heel veel heeft meegekregen naar mijn idee, heeft ze wel een aantal heldere momenten gehad waarop ze zichtbaar straalde. Toen we op weg waren naar de echo vroeg ik aan mama of ze wist wat we gingen doen. Toen zei ze: "een echo maken..." - yeah! Ze heeft een aantal blikken op het scherm geworpen naar haar kleinzoon. Zelfs in 3D gezien. Foto's gemaakt van mama met kleinzoon, kort filmpje opgenomen en de hele echo op DVD meegekregen als cadeautje van de afdeling. Keilief.
Nu is mama thuis. Voordat we naar huis gingen was er een zeer slechte overdracht. Geen pijnmedicatie geregeld en geen inco materiaal. Uiteraard was dit tien minuten later geregeld. Als je je mond maar open trekt. De thuiszorg komt drie keer per dag, 's nachts is er nachtzorg en vandaag heb ik gesproken met een vrijwilligerscoördinator die gaat regelen dat er dagelijks een paar uur een vrijwilliger aanwezig zal zijn.
Mama is suf, moe, reageert weinig, drinkt heel af en toe een slokje en eet niet meer. Morgenvroeg hebben we gesprek met de huisarts, o.a. over palliatieve sedatie. Kijken of mam nog haar goedkeuring kan geven en anders zal de HA op een gegeven moment die keuze maken in samenspraak met ons. Het is allemaal zo snel gegaan dat we dit eigenlijk niet eens meer hebben besproken onderling.
Qua bezoek en instanties is het op dit moment razend druk hier. Ik probeer me staande te houden in deze hectische tijd. Het is ook een uitdaging om papa in het gareel te houden want hij is helemaal 'aan'. Vanmiddag hebben mijn broer en ik hem naar boven gestuurd om even afstand te nemen. Hij was poepie moe.
De hond van mijn moeder blijft vanavond voor de tweede nacht op rij bij ons slapen. Aan liefde kom ik niets tekort.
Ik vond nog een mooi gedicht... Een gedicht dat precies omschrijft hoe ik me voel. Ik deel het graag. Misschien heeft iemand er nog iets aan.
Verdriet is als de golven van
een verraderlijke zee
soms, als je denkt te kunnen zwemmen
sleept weer een golf je mee
Er zijn wel betere momenten
dan denk je: Ik heb weer kracht
Je moet toch verder leven?
Maar dan voel je weer die macht
die "radeloosheid" heet
Die trekt je in een diepte
waarvan geen ander weet
Want zij die naast je leven
zien slechts wat zij zelf wensen
dat je doorzwemt en `t wel redt,
als de meeste andere mensen
Verdriet is als de golven van
een verraderlijke zee
vaak wil ik niet meer zwemmen
maar `t sleept me net niet mee
Don't let your dreams be dreams
donderdag 7 april 2016 om 23:40
Wat een mooi gedicht Cenar. Ik ben kampioen in het verdringen van mijn tranen maar dit gedicht slaat de spijker op zijn kop. Ik bewaar 'm.
Wat mooi dat de echo onvergetelijk was, die herinnering neemt niemand je meer af!
En dan nu wat er komen gaat. Mijn moeder werd op het eind nog getroffen door hersenvliesontsteking, ze was al buiten bewustzijn toen we besloten de morfine te verhogen.
Hoe erg ik het ook vond haar kwijt te raken, het was mooi om erbij te zijn. Als een engeltje gleed ze weg uit mijn armen naar mijn vaders uitgestrekte armen. Er is nog een topic van mij van die nacht.
Wat ik wil zeggen, wees niet bang ondanks je verdriet..sterven is net zo'n groot wonder als geboren worden.
Wat mooi dat de echo onvergetelijk was, die herinnering neemt niemand je meer af!
En dan nu wat er komen gaat. Mijn moeder werd op het eind nog getroffen door hersenvliesontsteking, ze was al buiten bewustzijn toen we besloten de morfine te verhogen.
Hoe erg ik het ook vond haar kwijt te raken, het was mooi om erbij te zijn. Als een engeltje gleed ze weg uit mijn armen naar mijn vaders uitgestrekte armen. Er is nog een topic van mij van die nacht.
Wat ik wil zeggen, wees niet bang ondanks je verdriet..sterven is net zo'n groot wonder als geboren worden.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
vrijdag 8 april 2016 om 07:50
Lieve Cenar, wat ontzettend mooi dat jullie zo hebben kunnen genieten van de echo. Wat Felice al zegt, dat neemt niemand je meer af.
Ik vond deze dagen met mam heel erg dierbaar, hoe hectisch ze ook waren. Dat we nog gepraat hebben over het moederschap, en de pup - die mijn ouders af hebben moeten staan door de ziekte - die nog op bezoek kwam als een volgroeide, volwassen hond, dat mam zo rustig werd onder de sedatie als ze Elvis hoorde, of als we haar hand vastnamen. En de kat die ieder moment bij mam waakte, net als jullie hond. Vandaag precies drie maanden geleden.
Koester de momenten die jullie nog gaan hebben. Vraag haar alles, bespreek nog alles wat jullie nog te bespreken hebben. En maak gebruik van die thuiszorg, ze zijn er ook voor jullie. Praat met ze als je het nodig hebt. En mijn telefoon doet het ook weer, dus app me gerust als je me gebruiken kan.
Ik denk aan je lieve Cenar. Dat je mama maar rustig haar overtocht mag maken en het niet te lang hoeft te duren.
Ik vond deze dagen met mam heel erg dierbaar, hoe hectisch ze ook waren. Dat we nog gepraat hebben over het moederschap, en de pup - die mijn ouders af hebben moeten staan door de ziekte - die nog op bezoek kwam als een volgroeide, volwassen hond, dat mam zo rustig werd onder de sedatie als ze Elvis hoorde, of als we haar hand vastnamen. En de kat die ieder moment bij mam waakte, net als jullie hond. Vandaag precies drie maanden geleden.
Koester de momenten die jullie nog gaan hebben. Vraag haar alles, bespreek nog alles wat jullie nog te bespreken hebben. En maak gebruik van die thuiszorg, ze zijn er ook voor jullie. Praat met ze als je het nodig hebt. En mijn telefoon doet het ook weer, dus app me gerust als je me gebruiken kan.
Ik denk aan je lieve Cenar. Dat je mama maar rustig haar overtocht mag maken en het niet te lang hoeft te duren.
vrijdag 8 april 2016 om 08:07
Dankjewel lieve Felice en Fleetfox... Jullie en vele anderen hier bieden mij troost.
Mama reageert bijna niet en is vooral 's nachts erg onrustig. Ik was er vanochtend alweer om half 8. Net had ik even een momentje voor mama en mij alleen.
Ik heb mijn afscheidsbrief voor tijdens de dienst ingesproken op mijn iPad. Deze heb ik vanochtend aan mama laten horen. Haar ogen waren meteen geopend toen ze mijn stem hoorde. Daarna hebben we samen naar 'ons' liedje geluisterd... Goh, wat vloeiden de tranen bij mij, maar goh, wat was dit ook een mooi en intiem moment voor mama en mij. Ze was rustig en is meteen daarna weg gedoezeld.
Verder heb ik in de afgelopen dagen alles gezegd wat ik per se wilde zeggen. Ze heeft mij nog aangegeven dat ze trots op me is, dat ze van me houdt en ze heeft me beloofd om me samen met oma op te komen zoeken vanaf de andere kant en ga zo maar door. Dat geeft me een gerust gevoel. Gisteren heb ik nog een hele kleine glimlach om haar lippen tevoorschijn weten te toveren... Zo fijn.
De hond van m'n moeder is afstand aan het nemen van mijn moeder. Normaal gesproken niet te scheiden, maar nu klampt de hond zich helemaal aan mij vast. 's Nachts ligt ze lekker bij me en kruipt ze heel dicht tegen mij aan. Dat biedt me ook troost. Ze voelt m'n verdriet... Maar ook zij heeft verdriet... Het liefst zou ik haar de hele dag tegen me aan willen houden.
De thuiszorg komt zo, daarna een oom en tante en daarna de huisarts, dus we hebben weer een drukke ochtend voor de boeg...
Bedankt voor alles...
Mama reageert bijna niet en is vooral 's nachts erg onrustig. Ik was er vanochtend alweer om half 8. Net had ik even een momentje voor mama en mij alleen.
Ik heb mijn afscheidsbrief voor tijdens de dienst ingesproken op mijn iPad. Deze heb ik vanochtend aan mama laten horen. Haar ogen waren meteen geopend toen ze mijn stem hoorde. Daarna hebben we samen naar 'ons' liedje geluisterd... Goh, wat vloeiden de tranen bij mij, maar goh, wat was dit ook een mooi en intiem moment voor mama en mij. Ze was rustig en is meteen daarna weg gedoezeld.
Verder heb ik in de afgelopen dagen alles gezegd wat ik per se wilde zeggen. Ze heeft mij nog aangegeven dat ze trots op me is, dat ze van me houdt en ze heeft me beloofd om me samen met oma op te komen zoeken vanaf de andere kant en ga zo maar door. Dat geeft me een gerust gevoel. Gisteren heb ik nog een hele kleine glimlach om haar lippen tevoorschijn weten te toveren... Zo fijn.
De hond van m'n moeder is afstand aan het nemen van mijn moeder. Normaal gesproken niet te scheiden, maar nu klampt de hond zich helemaal aan mij vast. 's Nachts ligt ze lekker bij me en kruipt ze heel dicht tegen mij aan. Dat biedt me ook troost. Ze voelt m'n verdriet... Maar ook zij heeft verdriet... Het liefst zou ik haar de hele dag tegen me aan willen houden.
De thuiszorg komt zo, daarna een oom en tante en daarna de huisarts, dus we hebben weer een drukke ochtend voor de boeg...
Bedankt voor alles...
Don't let your dreams be dreams
vrijdag 8 april 2016 om 13:05
vrijdag 8 april 2016 om 15:33
Dank jullie wel...
Omdat ik dit forum voor mezelf ook als een soort dagboek zie dat ik later nog eens terug kan lezen, wil ik nog even iets delen wat ik net met mama heb meegemaakt.
Mijn tante en ik zaten bij mijn moeder en we kwamen op mijn zwangerschap uit. Ik trok mijn trui omhoog en zei: "jaja, er is alleen nog niks van te zien..." M'n moeders keek ineens helder en knikte en fluisterde 'nee', zo van 'inderdaad'. Daarna liet ik aan mijn moeder en tante een foto zien van haar en haar kleinzoon en van 'ons drietjes'. Van de echo van eergisteren. M'n tante werd erg emotioneel. Ik zei tegen mama: "straks kan onze kleine bandiet kennismaken met oma!" - M'n moeder begon een beetje te glunderen en zei heel helder: "jaa!" Onbetaalbaar. Dat ze samen op een foto staat met haar kleinzoon is echt super cool. Onze kleine jongen gaat echt de allermooiste beschermengel hebben.
Ik geniet zo van mijn tijd met mama. Vanochtend heb ik haar teennagels gelakt. Een paar dagen geleden gaf ze aan dat ze dit graag wilde. Dat moet dan ook gewoon geregeld worden.
Een paar uur terug zat ik heel even op de bank en mama keek naar mij. Ik zwaaide naar haar, ze tilde haar arm op en zwaaide terug. Tsjonge jonge, da's echt zoooo genieten. Even later was ik op diezelfde bank even met de was bezig en ze hield me goed in de gaten. Ik hoop dat ik de handdoeken op haar manier goed heb opgevouwen.
De zorg neem ik samen met de thuiszorg volledig op me. Ik help met het wassen, de toiletrondes, medicatie, drinken enz. Ik ben blij dat ik een achtergrond in de zorg heb en dus kritisch kan kijken naar alles. M'n mama verdient de allerbeste zorg die er is en ook al kan ik daar maar een klein beetje aan bijdragen, dan is dat gewoon goed.
Mama maakt echt nog contact met me, reageert op m'n stem, geeft in de meeste gevallen antwoord... Mama en ik zijn echt vier handen op een buik. Maatjes voor het leven en ver daarna...
Omdat ik dit forum voor mezelf ook als een soort dagboek zie dat ik later nog eens terug kan lezen, wil ik nog even iets delen wat ik net met mama heb meegemaakt.
Mijn tante en ik zaten bij mijn moeder en we kwamen op mijn zwangerschap uit. Ik trok mijn trui omhoog en zei: "jaja, er is alleen nog niks van te zien..." M'n moeders keek ineens helder en knikte en fluisterde 'nee', zo van 'inderdaad'. Daarna liet ik aan mijn moeder en tante een foto zien van haar en haar kleinzoon en van 'ons drietjes'. Van de echo van eergisteren. M'n tante werd erg emotioneel. Ik zei tegen mama: "straks kan onze kleine bandiet kennismaken met oma!" - M'n moeder begon een beetje te glunderen en zei heel helder: "jaa!" Onbetaalbaar. Dat ze samen op een foto staat met haar kleinzoon is echt super cool. Onze kleine jongen gaat echt de allermooiste beschermengel hebben.
Ik geniet zo van mijn tijd met mama. Vanochtend heb ik haar teennagels gelakt. Een paar dagen geleden gaf ze aan dat ze dit graag wilde. Dat moet dan ook gewoon geregeld worden.
Een paar uur terug zat ik heel even op de bank en mama keek naar mij. Ik zwaaide naar haar, ze tilde haar arm op en zwaaide terug. Tsjonge jonge, da's echt zoooo genieten. Even later was ik op diezelfde bank even met de was bezig en ze hield me goed in de gaten. Ik hoop dat ik de handdoeken op haar manier goed heb opgevouwen.
De zorg neem ik samen met de thuiszorg volledig op me. Ik help met het wassen, de toiletrondes, medicatie, drinken enz. Ik ben blij dat ik een achtergrond in de zorg heb en dus kritisch kan kijken naar alles. M'n mama verdient de allerbeste zorg die er is en ook al kan ik daar maar een klein beetje aan bijdragen, dan is dat gewoon goed.
Mama maakt echt nog contact met me, reageert op m'n stem, geeft in de meeste gevallen antwoord... Mama en ik zijn echt vier handen op een buik. Maatjes voor het leven en ver daarna...
Don't let your dreams be dreams
vrijdag 8 april 2016 om 21:55
Deze herinneringen neem je de rest van je leven mee. Schrijf alles wat je wil op, ook hier. Mijn ervaring is dat na mijn moeders overlijden ik veel kwijt was en daarom ben ik heel blij dat ik naast het sterfbed van mijn moeder een topic heb geopend. Het is mijn houvast voor de rest van mijn herinneringen aan die nacht. Sterkte meisje!
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
dinsdag 12 april 2016 om 11:19
Zo, heel even een momentje voor mezelf en dus tijd om een update te plaatsen.
Mama is afgelopen zaterdag bediend. Ze heeft dit allemaal heel bewust meegekregen. De pastoor wist het mooi te brengen en bracht op een subtiele manier humor erin. Hij vroeg aan mijn moeder of hij haar bij de voornaam mocht aanspreken. Dit mocht van mama... Ik zei met een knipoog: "nou, toen mijn vriend hier voor het eerst kwam, moest hij je toch echt met mevrouw aanspreken!", waarop de pastoor zei, al wijzend naar zijn boord: "jaja, maar ik heb een streepje voor..." Mama moest lachen. Onvergetelijk.
Ze legt vaak haar hand op mijn buik. Mama maakt contact met haar kleinzoon, ik weet het zeker. Vrijwel iedere keer als ik haar iets te eten geef, ligt haar hand op m'n buik onder m'n t-shirt. Prachtig. Soms vraag ik: "zegt hij ook iets tegen je?" - "nee", knikt ze dan heel lief. Maar ze geniet. De echofoto staat bij haar. Wat een bijzonder kindje wordt dat...
Mama reageert heel goed op mij. We maken samen soms grapjes. Gisteravond was mijn vader aan de thuiszorg iets aan het vertellen over een crème die nog geleverd moest worden. Ik zat bij mama en zei: "hoor pap daar, die kent straks al die medicatie. Dokter (naam)." Mama kon een glimlach niet bedwingen. Geweldig mooi, haar reactie.
Afgelopen zondag was een mindere dag. Erg suf en slaperig, maar dit had te maken met het feit dat de nachtdienst een beetje had zitten knoeien met de medicatie en de afspraken van de huisarts aan haar laars had gelapt. Gelukkig heeft ze gisteren weer een goede dag gehad en ook vandaag gaat het best oké. Mijns inziens is de situatie redelijk stabiel nu.
Ze geniet van de kleine dingen. We hebben haar favoriete muziek opgezet. Ze eet soms een kommetje yoghurt met aardbeien, mijn tante heeft lekker ananasbavarois gemaakt, ze slurpt met een rietje van haar koffie... Ik geniet echt van de momenten die ik met haar heb en ik heb zo het gevoel dat ik nu even sterk in mijn schoenen sta. Het is zo dankbaar wat ik allemaal voor mama kan doen nu. Dat sterkt mij.
Alleen het werk begint nu een beetje te bitchen. Ze weten dondersgoed hoe de vlag erbij hangt hier. Gisteren kreeg ik een mail van de baas dat hij vóór zaterdag een gesprek met me wil over de toekomst en dat het zakelijk 'natuurlijk' niet verantwoord is dat ik vrij heb nu???????? Ja dikke vinger, hij heeft me mondeling en schriftelijk toestemming gegeven en nu gaat hij zo beginnen. Ik kan het echt niet aan om nu te werken. Mijn moeder is volledig ADL-afhankelijk. Ik ben er met m'n kop totaal niet bij. Slaap weinig... Ben iedere dag van 7.00-22.00 hier bij mama... De hond gaat 's nachts mee naar ons toe. M'n vader moeten we in toom zien te houden gezien zijn bipolaire stoornis, er komt veel familie over de vloer die we een beetje gestructureerd en op vaste tijden willen laten komen. De telefoon gaat de godganselijke dag. De thuiszorg moet ik helpen tijdens zorgmomenten, daar de zorg echt niet alleen kan. Ik ben zo zwaar belast op dit moment. De mail van m'n baas heb ik nog niet beantwoord, ik zit nog even in mijn emotie. Zo erg dat ik denk: f*ck it!! Mijn moeder gaat nu vóór alles. Deze momenten krijg ik niet meer terug.... Ik wijk niet van haar zijde.... En ons kindje is ook belangrijk. Ik probeer af en toe even een half uurtje rust te pakken, maar dat is lastig. Anyway, ik krijg er een beetje onnodige stress bij op deze manier. Heb er slechte van geslapen vannacht.
Hoe gaat het met jullie allemaal?
Mama is afgelopen zaterdag bediend. Ze heeft dit allemaal heel bewust meegekregen. De pastoor wist het mooi te brengen en bracht op een subtiele manier humor erin. Hij vroeg aan mijn moeder of hij haar bij de voornaam mocht aanspreken. Dit mocht van mama... Ik zei met een knipoog: "nou, toen mijn vriend hier voor het eerst kwam, moest hij je toch echt met mevrouw aanspreken!", waarop de pastoor zei, al wijzend naar zijn boord: "jaja, maar ik heb een streepje voor..." Mama moest lachen. Onvergetelijk.
Ze legt vaak haar hand op mijn buik. Mama maakt contact met haar kleinzoon, ik weet het zeker. Vrijwel iedere keer als ik haar iets te eten geef, ligt haar hand op m'n buik onder m'n t-shirt. Prachtig. Soms vraag ik: "zegt hij ook iets tegen je?" - "nee", knikt ze dan heel lief. Maar ze geniet. De echofoto staat bij haar. Wat een bijzonder kindje wordt dat...
Mama reageert heel goed op mij. We maken samen soms grapjes. Gisteravond was mijn vader aan de thuiszorg iets aan het vertellen over een crème die nog geleverd moest worden. Ik zat bij mama en zei: "hoor pap daar, die kent straks al die medicatie. Dokter (naam)." Mama kon een glimlach niet bedwingen. Geweldig mooi, haar reactie.
Afgelopen zondag was een mindere dag. Erg suf en slaperig, maar dit had te maken met het feit dat de nachtdienst een beetje had zitten knoeien met de medicatie en de afspraken van de huisarts aan haar laars had gelapt. Gelukkig heeft ze gisteren weer een goede dag gehad en ook vandaag gaat het best oké. Mijns inziens is de situatie redelijk stabiel nu.
Ze geniet van de kleine dingen. We hebben haar favoriete muziek opgezet. Ze eet soms een kommetje yoghurt met aardbeien, mijn tante heeft lekker ananasbavarois gemaakt, ze slurpt met een rietje van haar koffie... Ik geniet echt van de momenten die ik met haar heb en ik heb zo het gevoel dat ik nu even sterk in mijn schoenen sta. Het is zo dankbaar wat ik allemaal voor mama kan doen nu. Dat sterkt mij.
Alleen het werk begint nu een beetje te bitchen. Ze weten dondersgoed hoe de vlag erbij hangt hier. Gisteren kreeg ik een mail van de baas dat hij vóór zaterdag een gesprek met me wil over de toekomst en dat het zakelijk 'natuurlijk' niet verantwoord is dat ik vrij heb nu???????? Ja dikke vinger, hij heeft me mondeling en schriftelijk toestemming gegeven en nu gaat hij zo beginnen. Ik kan het echt niet aan om nu te werken. Mijn moeder is volledig ADL-afhankelijk. Ik ben er met m'n kop totaal niet bij. Slaap weinig... Ben iedere dag van 7.00-22.00 hier bij mama... De hond gaat 's nachts mee naar ons toe. M'n vader moeten we in toom zien te houden gezien zijn bipolaire stoornis, er komt veel familie over de vloer die we een beetje gestructureerd en op vaste tijden willen laten komen. De telefoon gaat de godganselijke dag. De thuiszorg moet ik helpen tijdens zorgmomenten, daar de zorg echt niet alleen kan. Ik ben zo zwaar belast op dit moment. De mail van m'n baas heb ik nog niet beantwoord, ik zit nog even in mijn emotie. Zo erg dat ik denk: f*ck it!! Mijn moeder gaat nu vóór alles. Deze momenten krijg ik niet meer terug.... Ik wijk niet van haar zijde.... En ons kindje is ook belangrijk. Ik probeer af en toe even een half uurtje rust te pakken, maar dat is lastig. Anyway, ik krijg er een beetje onnodige stress bij op deze manier. Heb er slechte van geslapen vannacht.
Hoe gaat het met jullie allemaal?
Don't let your dreams be dreams
dinsdag 12 april 2016 om 11:45
Hey Cenar, ik reageer even heel kort want ben aan het werk. Laat je niet te erg van slag brengen door je werk.
Het is logisch dat je hoofd er niet naar staat en dat snapt je baas vast ook.
Maar hij heeft wel de zorg over zijn bedrijf en jouw werk blijft liggen.
Ik denk dat hij gewoon met jou wil bespreken of hij wellicht vervanging moet regelen voor nu.
Maak het niet te groot meisje en focus je op wat belangrijk is
Het is logisch dat je hoofd er niet naar staat en dat snapt je baas vast ook.
Maar hij heeft wel de zorg over zijn bedrijf en jouw werk blijft liggen.
Ik denk dat hij gewoon met jou wil bespreken of hij wellicht vervanging moet regelen voor nu.
Maak het niet te groot meisje en focus je op wat belangrijk is
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
woensdag 13 april 2016 om 07:40
Dankje, Felice!
M'n werk is al volledig overgenomen door collega's, alles is uitgebreid overgedragen. Er blijft niets van mij liggen.
Ik krijg een naar gevoel bij zijn mail... ik heb 'm aan een paar andere mensen laten lezen en ook zij hebben zoiets van: huh?! Anyway, ik heb 'm zojuist beantwoord en zie wel weer. Ik heb gezegd dat ik er nu, ook emotioneel gezien, niet toe in staat ben om een zakelijk gesprek te voeren. Verder probeer ik me er niet te veel meer mee bezig te houden nu. De zorgen om mama stijgen mij boven het hoofd, dus daar heb ik al m'n energie voor nodig.
@Momo... fijn om met je 'gesproken' te hebben in dit topic en alle begrip dat je je terug trekt... Ook voor jou heel veel sterkte!!
M'n werk is al volledig overgenomen door collega's, alles is uitgebreid overgedragen. Er blijft niets van mij liggen.
Ik krijg een naar gevoel bij zijn mail... ik heb 'm aan een paar andere mensen laten lezen en ook zij hebben zoiets van: huh?! Anyway, ik heb 'm zojuist beantwoord en zie wel weer. Ik heb gezegd dat ik er nu, ook emotioneel gezien, niet toe in staat ben om een zakelijk gesprek te voeren. Verder probeer ik me er niet te veel meer mee bezig te houden nu. De zorgen om mama stijgen mij boven het hoofd, dus daar heb ik al m'n energie voor nodig.
@Momo... fijn om met je 'gesproken' te hebben in dit topic en alle begrip dat je je terug trekt... Ook voor jou heel veel sterkte!!
Don't let your dreams be dreams
woensdag 13 april 2016 om 08:22
woensdag 13 april 2016 om 08:39
Ach Cenar, die zorgen er ook nog bij... Wat een omslag van je leidinggevende. Wat Felice zegt, trek het je nu niet te veel aan. Pak die tijd met je mama en denk ook aan jezelf en je zoon.
Ik ben ook heel benieuwd hoe de nacht nog is gegaan. Ik denk aan je.
Momo, ik begrijp het volkomen.
Felice, je weet alles zo mooi en perfect te zeggen. Ik kan het allemaal alleen maar beamen.
Ik ben ook heel benieuwd hoe de nacht nog is gegaan. Ik denk aan je.
Momo, ik begrijp het volkomen.
Felice, je weet alles zo mooi en perfect te zeggen. Ik kan het allemaal alleen maar beamen.
