Psyche
alle pijlers
Het onvermijdelijke komt toch hard aan.
donderdag 10 december 2015 om 18:11
Al ruim twee jaar leven we tussen hoop en vrees aangaande mijn moeder. Hier op het forum heb ik al enkele keren mijn hart mogen luchten over haar lange strijd om wat langer te mogen leven met de borstkanker die dus twee jaar geleden uitzaaide naar de longen.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
zaterdag 16 april 2016 om 13:35
Dank jullie wel allemaal... LIEF!
Bij mama is de kaars langzaam aan het doven... Heldere momenten wisselen zich af met suffe, afwezige momenten. Dat laatste wordt steeds meer.
Desalniettemin genieten we van de mooie momenten. Gisteravond heeft mama nog een frikandel met mayo gegeten. Toen ik vroeg of ik ook een stukje mocht, knikte ze venijnig nee, terwijl ik net een stukje in m'n mond had gestopt. Dit stukje heb ik er maar weer uit gehaald. Ik zag een glimlach om haar lippen verschijnen. Geweldig mooi.
Ik heb ook nog haar kookboek van de Huishoudschool (1968!) erbij gepakt. Dit kookboek had ze zelf aangevuld met eigen recepten. Een van haar favorieten is de zalmcocktail. Toen ik aanbood om dat vandaag op haar manier te gaan maken, zag ik haar ogen glinsteren.
Ze legde haar hand op m'n buik, ze raakt me aan, ze maakt contact en toen ik vroeg om een kus deed ze haar uiterste best om haar lippen te tuiten. Dat zijn echt geluksmomentjes voor me.
Soms loopt er een traan over haar wang. Dat gaat me door merg en been, doet me veel pijn. Ik zou er zoveel voor over hebben om erachter te komen wat er in haar hoofd omgaat... Echt verschrikkelijk.
Ik zie haar worstelen en strijden... Ze is op. Ik heb haar gezegd dat ze mag gaan... Dat het oké is, dat ik weet dat ze dicht bij mij zal blijven. En bij haar kleinzoon. Ze is er vol van... Mijn vader vertelt tegen al het bezoek dat mama de naam al weet. Als het bezoek dan hierover begint tegen mama, knikt ze geheimzinnig dat ze de naam weet, ja... Ik geniet daarvan. En mama ook.
Wat betreft papa. Zijn gedrag is erg aan het veranderen. Ik vrees dat het manisch depressieve weer naar boven komt. Onhandelbaar. Ik heb mijn zorgen uitgesproken maar hij zit zwaar in de ontkenning. Daarnaast gooit hij mij/ons allerlei verwijten naar het hoofd. Bovendien kan ik niet zo goed met hem een gesprek aangaan dus dat laat ik ook maar achterwege. M'n broer en ik hebben onze zorgen wel met de huisarts besproken en die heeft vanochtend een goed gesprek met papa gehad. De huisarts gaf ook aan zich zorgen te maken en ik ben blij dat ze het serieus opnemen. Dat geeft een goed gevoel.
Voor de rest wachten we maar weer af. Het is voor mij zo waardevol dat ik er alle zorgmomenten voor mama kan zijn. Ik heb haar een hele tijd geleden beloofd dat ik samen met haar het levenspad zal bewandelen, tot de allerlaatste stap...
Bij mama is de kaars langzaam aan het doven... Heldere momenten wisselen zich af met suffe, afwezige momenten. Dat laatste wordt steeds meer.
Desalniettemin genieten we van de mooie momenten. Gisteravond heeft mama nog een frikandel met mayo gegeten. Toen ik vroeg of ik ook een stukje mocht, knikte ze venijnig nee, terwijl ik net een stukje in m'n mond had gestopt. Dit stukje heb ik er maar weer uit gehaald. Ik zag een glimlach om haar lippen verschijnen. Geweldig mooi.
Ik heb ook nog haar kookboek van de Huishoudschool (1968!) erbij gepakt. Dit kookboek had ze zelf aangevuld met eigen recepten. Een van haar favorieten is de zalmcocktail. Toen ik aanbood om dat vandaag op haar manier te gaan maken, zag ik haar ogen glinsteren.
Ze legde haar hand op m'n buik, ze raakt me aan, ze maakt contact en toen ik vroeg om een kus deed ze haar uiterste best om haar lippen te tuiten. Dat zijn echt geluksmomentjes voor me.
Soms loopt er een traan over haar wang. Dat gaat me door merg en been, doet me veel pijn. Ik zou er zoveel voor over hebben om erachter te komen wat er in haar hoofd omgaat... Echt verschrikkelijk.
Ik zie haar worstelen en strijden... Ze is op. Ik heb haar gezegd dat ze mag gaan... Dat het oké is, dat ik weet dat ze dicht bij mij zal blijven. En bij haar kleinzoon. Ze is er vol van... Mijn vader vertelt tegen al het bezoek dat mama de naam al weet. Als het bezoek dan hierover begint tegen mama, knikt ze geheimzinnig dat ze de naam weet, ja... Ik geniet daarvan. En mama ook.
Wat betreft papa. Zijn gedrag is erg aan het veranderen. Ik vrees dat het manisch depressieve weer naar boven komt. Onhandelbaar. Ik heb mijn zorgen uitgesproken maar hij zit zwaar in de ontkenning. Daarnaast gooit hij mij/ons allerlei verwijten naar het hoofd. Bovendien kan ik niet zo goed met hem een gesprek aangaan dus dat laat ik ook maar achterwege. M'n broer en ik hebben onze zorgen wel met de huisarts besproken en die heeft vanochtend een goed gesprek met papa gehad. De huisarts gaf ook aan zich zorgen te maken en ik ben blij dat ze het serieus opnemen. Dat geeft een goed gevoel.
Voor de rest wachten we maar weer af. Het is voor mij zo waardevol dat ik er alle zorgmomenten voor mama kan zijn. Ik heb haar een hele tijd geleden beloofd dat ik samen met haar het levenspad zal bewandelen, tot de allerlaatste stap...
Don't let your dreams be dreams
zaterdag 16 april 2016 om 15:19
Zo mooi om te lezen Cenar... wat een prachtige, diepe band hebben jullie. De liefde voor je lieve mama straalt van mijn beeldscherm af. Geniet zoveel mogelijk van deze momenten.
Hebben jullie met de huisarts ook besproken wat te doen als het echt niet meer goed gaat met je mama? Excuses als ik deze vraag te vroeg stel Cenar, anders hoef je geen antwoord te geven.
Ik blijf aan jullie denken.
Hebben jullie met de huisarts ook besproken wat te doen als het echt niet meer goed gaat met je mama? Excuses als ik deze vraag te vroeg stel Cenar, anders hoef je geen antwoord te geven.
Ik blijf aan jullie denken.
zondag 17 april 2016 om 10:01
Bedankt Stonesour, Kirikou en Fleetfox...
@Fleetfox, mag je best vragen hoor... Met de huisarts is alles tot in detail besproken. We weten precies wat de mogelijkheden zijn en wat we gaan doen. De huisarts komt iedere dag bij ons langs om even te kijken hoe het met mama en met ons gaat.
Het gaat nu wel hard. Ze reageert nauwelijks en haar krachten lijken langzaam weg te vloeien.
Gistermiddag ben ik even met mijn vriend gaan lunchen. Ik had hem de hele week nauwelijks gezien omdat ik iedere dag van 's morgens vroeg tot 's avonds laat bij mama ben. Dat was wel even heel fijn... Daarna konden we het niet laten om een winkel binnen te lopen en een leuk setje voor onze kleine jongen te kopen. Bij thuiskomst heb ik dit meteen aan mama laten zien. Niet dat ze echt reageerde, maar ze keek wel... Toen ik haar later vroeg of ze het mooi vond, zuchtte ze zachtjes. Haar manier van communiceren op dit moment.
Gisteravond ben ik met m'n vriend, m'n broer en zijn vriendin gaan bowlen. Mama had haar goedkeuring aan ons gegeven... Ze heeft me superkrachten meegegeven, want ik gooide als nooit tevoren. Twee tantes zijn de hele avond bij mama gebleven, dus ging ik enigszins met een gerust hart de deur uit. De afleiding deed wel even goed. Even iets anders...
Toen ik 's avonds laat weer bij mama kwam heb ik nog even tegen haar gepraat. Zachtjes, iets tussen mama en mij. Dat ik trots op haar ben, dat ze zoveel voor me betekent, dat ze een voorbeeld voor me is, dat ik het moeilijk vind om afscheid te nemen, maar dat ze het leven wel los mag laten. "Mama, ga maar, het is goed zo..." - ik red me wel, zeker met de gedachte dat je heel dicht bij me bent... Ze sloot langzaam haar ogen toen ik mijn hand op haar voorhoofd legde. Toen ik vroeg of ze had verstaan wat ik zei, zei ze: "ja..." - een fijne bevestiging.
Vannacht heb ik wel slecht geslapen. Ik heb mama zien sterven, ik heb haar losgelaten, ze was zo dicht bij me... Hoewel mijn hart gebroken is, weet ik dat het beter is zo.... God, wat doet dit pijn zeg. Maar ik zal sterk zijn...
Klein
Zijn mijn schouders
Maar ik kan je wel houden hoor
Mama
Als je moe bent
Of somber
Ik sleep je erdoor
Klein
Zijn mijn schouders
Maar toch zorg ik voor jou
Mama
Ik zie je tranen
En je pijn
In de stilte roep ik: 'ik hou van jou'
Groot
Zal ik ze maken
Mijn schouders
Want ik heb niet veel te kiezen
Groot
Zijn mijn schouders
En super sterk
Want ik wil je niet verliezen
Leun maar, steun maar
Ik wil je niet kwijt
Geeft niet dat je niet voor mij zorgt
Als je maar bij me blijft
Altijd
@Fleetfox, mag je best vragen hoor... Met de huisarts is alles tot in detail besproken. We weten precies wat de mogelijkheden zijn en wat we gaan doen. De huisarts komt iedere dag bij ons langs om even te kijken hoe het met mama en met ons gaat.
Het gaat nu wel hard. Ze reageert nauwelijks en haar krachten lijken langzaam weg te vloeien.
Gistermiddag ben ik even met mijn vriend gaan lunchen. Ik had hem de hele week nauwelijks gezien omdat ik iedere dag van 's morgens vroeg tot 's avonds laat bij mama ben. Dat was wel even heel fijn... Daarna konden we het niet laten om een winkel binnen te lopen en een leuk setje voor onze kleine jongen te kopen. Bij thuiskomst heb ik dit meteen aan mama laten zien. Niet dat ze echt reageerde, maar ze keek wel... Toen ik haar later vroeg of ze het mooi vond, zuchtte ze zachtjes. Haar manier van communiceren op dit moment.
Gisteravond ben ik met m'n vriend, m'n broer en zijn vriendin gaan bowlen. Mama had haar goedkeuring aan ons gegeven... Ze heeft me superkrachten meegegeven, want ik gooide als nooit tevoren. Twee tantes zijn de hele avond bij mama gebleven, dus ging ik enigszins met een gerust hart de deur uit. De afleiding deed wel even goed. Even iets anders...
Toen ik 's avonds laat weer bij mama kwam heb ik nog even tegen haar gepraat. Zachtjes, iets tussen mama en mij. Dat ik trots op haar ben, dat ze zoveel voor me betekent, dat ze een voorbeeld voor me is, dat ik het moeilijk vind om afscheid te nemen, maar dat ze het leven wel los mag laten. "Mama, ga maar, het is goed zo..." - ik red me wel, zeker met de gedachte dat je heel dicht bij me bent... Ze sloot langzaam haar ogen toen ik mijn hand op haar voorhoofd legde. Toen ik vroeg of ze had verstaan wat ik zei, zei ze: "ja..." - een fijne bevestiging.
Vannacht heb ik wel slecht geslapen. Ik heb mama zien sterven, ik heb haar losgelaten, ze was zo dicht bij me... Hoewel mijn hart gebroken is, weet ik dat het beter is zo.... God, wat doet dit pijn zeg. Maar ik zal sterk zijn...
Klein
Zijn mijn schouders
Maar ik kan je wel houden hoor
Mama
Als je moe bent
Of somber
Ik sleep je erdoor
Klein
Zijn mijn schouders
Maar toch zorg ik voor jou
Mama
Ik zie je tranen
En je pijn
In de stilte roep ik: 'ik hou van jou'
Groot
Zal ik ze maken
Mijn schouders
Want ik heb niet veel te kiezen
Groot
Zijn mijn schouders
En super sterk
Want ik wil je niet verliezen
Leun maar, steun maar
Ik wil je niet kwijt
Geeft niet dat je niet voor mij zorgt
Als je maar bij me blijft
Altijd
Don't let your dreams be dreams
zondag 17 april 2016 om 10:19
Tranen hier Cenar... Wat ontzettend mooi allemaal. Koester het, geniet nog even van elkaars nabijheid, houd haar nog even vast. Pak nu alles wat je nog pakken kan, je zal er geen spijt van hebben.
Wat goed dat er al wat is besproken met de HA, zal ook wel rust geven. En fijn dat je er ook even uit bent geweest, goed dat je ook aan jezelf denkt. Al is je lieve mama nooit uit je gedachten. Nu niet, maar ook straks niet.
Wat goed dat er al wat is besproken met de HA, zal ook wel rust geven. En fijn dat je er ook even uit bent geweest, goed dat je ook aan jezelf denkt. Al is je lieve mama nooit uit je gedachten. Nu niet, maar ook straks niet.
zondag 17 april 2016 om 16:16
Wat een mooi gedicht Cenar, ik moet er gewoon van huilen.
En wat ben je sterk, dit is je oerkracht. Onze vrouwelijke oerkracht waarmee we kinderen kunnen baren en waarmee we onze geliefden kunnen steunen op weg naar het einde op deze aarde. Hoe verdrietig alles ook is, je moeder heeft jou op de wereld gezet en jij begeleidt haar weer naar wat hierna komt. En daarmee is de cirkel rond.
Zoals ik je lees zal het vast niet zo lang meer duren. Hou haar hand vast zolang je kan, kus haar, voel haar nu ze er nog is. Wat ben jij een fantastische dochter!!
En wat ben je sterk, dit is je oerkracht. Onze vrouwelijke oerkracht waarmee we kinderen kunnen baren en waarmee we onze geliefden kunnen steunen op weg naar het einde op deze aarde. Hoe verdrietig alles ook is, je moeder heeft jou op de wereld gezet en jij begeleidt haar weer naar wat hierna komt. En daarmee is de cirkel rond.
Zoals ik je lees zal het vast niet zo lang meer duren. Hou haar hand vast zolang je kan, kus haar, voel haar nu ze er nog is. Wat ben jij een fantastische dochter!!
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
maandag 18 april 2016 om 16:24
Dankjewel allemaal... Het komt nu erg dichtbij allemaal... Vanmiddag is de palliatieve sedatie gestart. Ik heb nog even alleen met mama kunnen zijn om afscheid te nemen. Gezegd wat ik zeggen wilde...
Net heb ik de kleren die ze straks aan zal krijgen uitgezocht... Een echte outfit voor mama. Verder ga ik samen met m'n vriend een gedicht schrijven namens haar kleinzoon, voor tijdens de dienst.
Ik heb een hele slechte nacht gehad. Bij mama in de woonkamer op een matras geslapen. Haar ademhaling stokte veel door de dormicum. Doodeng... Om half 2 kwam de nachtzorg mij vertellen dat de ademhaling veranderde. Ik zat rechtop overeind en was de rest van de nacht gefocust op de ademhaling van mama. Er zaten ademstops van wel 40 seconden tussen. Doodeng. Ik werd er letterlijk kotsmisselijk van.
Ik heb sinds gisternacht hele erge buikpijn. Onderin m'n buik... Volgens mij is de baby ook van slag. Ik overweeg de verloskundige te bellen voor een extra check, dit mocht ik altijd doen zei ze de vorige keer... Dus misschien doe ik dat maar.
Hoe gaat het eigenlijk met jullie? Ik ben zoveel met mezelf en de thuissituatie bezig dat ik dat niet meer eens aan jullie heb gevraagd... Sorry...
Net heb ik de kleren die ze straks aan zal krijgen uitgezocht... Een echte outfit voor mama. Verder ga ik samen met m'n vriend een gedicht schrijven namens haar kleinzoon, voor tijdens de dienst.
Ik heb een hele slechte nacht gehad. Bij mama in de woonkamer op een matras geslapen. Haar ademhaling stokte veel door de dormicum. Doodeng... Om half 2 kwam de nachtzorg mij vertellen dat de ademhaling veranderde. Ik zat rechtop overeind en was de rest van de nacht gefocust op de ademhaling van mama. Er zaten ademstops van wel 40 seconden tussen. Doodeng. Ik werd er letterlijk kotsmisselijk van.
Ik heb sinds gisternacht hele erge buikpijn. Onderin m'n buik... Volgens mij is de baby ook van slag. Ik overweeg de verloskundige te bellen voor een extra check, dit mocht ik altijd doen zei ze de vorige keer... Dus misschien doe ik dat maar.
Hoe gaat het eigenlijk met jullie? Ik ben zoveel met mezelf en de thuissituatie bezig dat ik dat niet meer eens aan jullie heb gevraagd... Sorry...
Don't let your dreams be dreams
maandag 18 april 2016 om 16:34
Ach Cenar, denk niet aan ons, wij denken juist heel veel aan jou. Zeker even een check bij de VK doen hoor, ik heb het destijds ook zo gevoeld en kreeg een extra echo.
En verder, meid, heftig... het einde in zicht. Wat mooi dat je al kleren voor je mama hebt uit kunnen zoeken en ik weet zeker dat het gedicht prachtig zal zijn. Zoals jij over je mama praat, met zoveel liefde... Dat kan niet anders. Ondanks dat het eng is, klink je zo sterk. Deels uit liefde voor je mama, deels moederinstinct. Dat weet ik zeker.
Als je nog vragen hebt, een luisterend oor of advies nodig hebt, je weet waar ik ben he. Dat je sterke, dappere mama snel haar rust mag vinden.
En verder, meid, heftig... het einde in zicht. Wat mooi dat je al kleren voor je mama hebt uit kunnen zoeken en ik weet zeker dat het gedicht prachtig zal zijn. Zoals jij over je mama praat, met zoveel liefde... Dat kan niet anders. Ondanks dat het eng is, klink je zo sterk. Deels uit liefde voor je mama, deels moederinstinct. Dat weet ik zeker.
Als je nog vragen hebt, een luisterend oor of advies nodig hebt, je weet waar ik ben he. Dat je sterke, dappere mama snel haar rust mag vinden.
maandag 18 april 2016 om 19:22
Die ademhaling is inderdaad naar Cenar, maar je moeder merkt er niks van. Ze is vast al heel diep in slaap.
Bel maar even naar de verloskundige, wellicht kan ze naar je toe komen, ze snapt vast dat je nu niet weg wil. Alleen zij kan nu je onzekerheid wegnemen. Misschien zijn het gewoon je darmen, deze spanning en stress doen veel met je lichaam maar checken is beter.
Verder weet ik niet zo goed wat te schrijven behalve dat ik aan je denk, hou je taai meisje
Bel maar even naar de verloskundige, wellicht kan ze naar je toe komen, ze snapt vast dat je nu niet weg wil. Alleen zij kan nu je onzekerheid wegnemen. Misschien zijn het gewoon je darmen, deze spanning en stress doen veel met je lichaam maar checken is beter.
Verder weet ik niet zo goed wat te schrijven behalve dat ik aan je denk, hou je taai meisje
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
maandag 18 april 2016 om 22:39
Wat zijn jullie een enorme steun voor mij... wat een liefde stroomt er door dit topic. Zomaar, van mensen die meeleven, van lotgenoten, van iedereen... het doet me zó goed om te zien dat er berichtjes en steunbetuigingen worden geplaatst. Het geeft me vertrouwen, kracht om verder te kijken richting de toekomst. Het geloof dat ik het aan zal kunnen... Er zijn mij (helaas) velen voorgegaan, maar ook zij laten zien dat het leven verder gaat en dat men het aan kan. Bijzonder dank aan iedereen in dit topic. Echt waar, dat doet me heel veel.
Net heb ik met m'n vriend een gedicht ingesproken namens haar ongeboren kleinzoon. Ook die zal tijdens de afscheidsdienst worden gedraaid. De kleren liggen klaar, de enveloppen van de rouwbrieven heb ik allemaal geschreven, de tekst voor het prentje zit in mijn hoofd. Het enige dat straks nog moet gebeuren is het afmaken van een PowerPoint-presentatie met foto's van mama's leven. Voor de rest is vrijwel alles geregeld.
De huisarts is vanavond nog langs geweest en heeft gezegd dat we de komende uren maar in de buurt moeten blijven. Mama begint te veranderen, haar ademhaling verandert, ze rochelt, de saturatie was stevig gedaald. Het is echt verschrikkelijk om mama zo te zien. Ik kan het bijna niet aanzien...
Daarom heb ik me nu even teruggetrokken op m'n kamer in het ouderlijk huis. Even alleen zijn, even lekker uithuilen.
Vanmiddag heb ik overigens toch nog de verloskundige gebeld. Woensdagochtend kan ik even langskomen voor een extra check. M'n buik is keihard en gespannen en ik heb de hele dag een zeurende pijn. Heel irritant en het maakt me soms misselijk. Fijn dat ik in ieder geval even een extra keer kan laten checken.
Jullie horen weer van mij... ik ga nu proberen even wat rust te pakken, want de afgelopen nacht heb ik ook grotendeels overgeslagen. Ik ben moe...
Net heb ik met m'n vriend een gedicht ingesproken namens haar ongeboren kleinzoon. Ook die zal tijdens de afscheidsdienst worden gedraaid. De kleren liggen klaar, de enveloppen van de rouwbrieven heb ik allemaal geschreven, de tekst voor het prentje zit in mijn hoofd. Het enige dat straks nog moet gebeuren is het afmaken van een PowerPoint-presentatie met foto's van mama's leven. Voor de rest is vrijwel alles geregeld.
De huisarts is vanavond nog langs geweest en heeft gezegd dat we de komende uren maar in de buurt moeten blijven. Mama begint te veranderen, haar ademhaling verandert, ze rochelt, de saturatie was stevig gedaald. Het is echt verschrikkelijk om mama zo te zien. Ik kan het bijna niet aanzien...
Daarom heb ik me nu even teruggetrokken op m'n kamer in het ouderlijk huis. Even alleen zijn, even lekker uithuilen.
Vanmiddag heb ik overigens toch nog de verloskundige gebeld. Woensdagochtend kan ik even langskomen voor een extra check. M'n buik is keihard en gespannen en ik heb de hele dag een zeurende pijn. Heel irritant en het maakt me soms misselijk. Fijn dat ik in ieder geval even een extra keer kan laten checken.
Jullie horen weer van mij... ik ga nu proberen even wat rust te pakken, want de afgelopen nacht heb ik ook grotendeels overgeslagen. Ik ben moe...
Don't let your dreams be dreams
