Psyche
alle pijlers
Het onvermijdelijke komt toch hard aan.
donderdag 10 december 2015 om 18:11
Al ruim twee jaar leven we tussen hoop en vrees aangaande mijn moeder. Hier op het forum heb ik al enkele keren mijn hart mogen luchten over haar lange strijd om wat langer te mogen leven met de borstkanker die dus twee jaar geleden uitzaaide naar de longen.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
donderdag 10 december 2015 om 18:15
donderdag 10 december 2015 om 18:17
Dit nieuws heb ik 15 jaar gekregen, ging ineens ook heel snel. Laat het maar komen zoals het komt. Doe de dingen waar jij je goed bij voelt. Wij hadden een hele fijne wijkverpleegkundige die veel heeft gedaan. Net als een fijne vrouw van de mantelzorgorganisatie. Deze vrouw sliep 's nachts naast mijn moeder, zodat wij toch enigszins rust kregen. Dat is wel belangrijk, de emoties zijn slopend.
Kijk of je voor je dochter oppas kunt regelen, zodat jij meer bij je moeder kunt zijn. Je man kan de praktische zaken opvangen.
donderdag 10 december 2015 om 18:47
Heel veel sterkte
Het verlies van een ouder is vreselijk, al komt er ook een moment dat je beseft " het is goed zo". Probeer zoveel mogelijk tijd samen met elkaar door te brengen. Ik kan me ( nu zelf ook zwanger) maar al te goed voorstellen dat het hierdoor nog zwaarder is....
Hoe oud is je dochter?! Beseft zij ook dat oma heel erg ziek is of is ze daar nog te klein voor?
En wat de anderen ook zeggen; neem ook je rust, probeer praktische zaken waar mogelijk uit te besteden. Wat ik fijn vond in de tijd dat mijn vader zieker en zieker werd is om met hem en familie zaken te bespreken over het afscheid, dienst etc.
Het verlies van een ouder is vreselijk, al komt er ook een moment dat je beseft " het is goed zo". Probeer zoveel mogelijk tijd samen met elkaar door te brengen. Ik kan me ( nu zelf ook zwanger) maar al te goed voorstellen dat het hierdoor nog zwaarder is....
Hoe oud is je dochter?! Beseft zij ook dat oma heel erg ziek is of is ze daar nog te klein voor?
En wat de anderen ook zeggen; neem ook je rust, probeer praktische zaken waar mogelijk uit te besteden. Wat ik fijn vond in de tijd dat mijn vader zieker en zieker werd is om met hem en familie zaken te bespreken over het afscheid, dienst etc.
