Psyche
alle pijlers
Het onvermijdelijke komt toch hard aan.
donderdag 10 december 2015 om 18:11
Al ruim twee jaar leven we tussen hoop en vrees aangaande mijn moeder. Hier op het forum heb ik al enkele keren mijn hart mogen luchten over haar lange strijd om wat langer te mogen leven met de borstkanker die dus twee jaar geleden uitzaaide naar de longen.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
zondag 3 april 2016 om 12:23
Lieve, lieve Cenar, je post zorgt voor dikke tranen, het is voor mij even terug in de tijd. Wat herken ik die gevoelens en wat lijkt het allemaal veel op wat mijn moeder meegemaakt heeft. Precies hetzelfde, ook of een longontsteking, of de hersentumoren. Wat uiteindelijk toch hersentumoren bleken, zoals je weet. Verschrikkelijk Cenar, echt verschrikkelijk. Dit had je niet verwacht na al die goede momenten, die er tot voor zo kort er nog waren.
Ik hoop voor je moeder dat ze waardig afscheid van jullie mag nemen en dat het allemaal rustig mag verlopen. Je mag me altijd bellen of appen als je wil, afspreken ook, als je daar behoefte aan hebt. Voor vragen, of een luisterend oor, of als je je afvraagt hoe je dit allemaal door komt: ik ben er voor je.
Ik hoop voor je moeder dat ze waardig afscheid van jullie mag nemen en dat het allemaal rustig mag verlopen. Je mag me altijd bellen of appen als je wil, afspreken ook, als je daar behoefte aan hebt. Voor vragen, of een luisterend oor, of als je je afvraagt hoe je dit allemaal door komt: ik ben er voor je.
zondag 3 april 2016 om 19:23
Lieve lieve Cenar, het is verschrikkelijk om dit te zien en mee te moeten maken. Ik weet niet zo goed wat te schrijven. Zoals ik je lees denk ik dat je maar zoveel mogelijk in de buurt moet blijven. Voel mijn tranen branden. Sterkte en kracht meis
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
maandag 4 april 2016 om 11:42
Wat een super lieve reacties van jullie allemaal. Dat doet me goed, dat sterkt me...
Toen ik gisteren bij mama kwam had ze een wond op haar arm. Toen ik vroeg hoe ze daar aan kwam zei ze dat ze gevallen was op de wc. Ik heb meteen de zorg erbij gehaald en die wisten van niets en hadden ook niets gehoord / gezien. Mama staat wankel op de benen dus moet eigenlijk niet meer alleen uit bed komen. Gisteren zag ze dingen geschreven staan op mijn spijkerbroek en toen ik vroeg of ze de taart die ik een avond eerder voor haar had meegenomen op had gegeten, zei ze: "Nee, die zal wel in de lade liggen..." - Moeilijk, moeilijk. Samen hebben we een paar M&M's gegeten. Ik zei daarna: "drink maar wat om het goed weg te spoelen..." Ze nam een slok, maar hield het water in de mond. Ze begon hard door haar neus te ademen. "Mama, slik maar door", zei ik rustig. Op de een of andere manier lukte dit niet. Op een gegeven moment zei ik: "kom, spuug maar uit, asjeblieft, spuug uit!" Ze werd zichtbaar benauwd. Ik heb meteen de zorg en de dames van de voeding geïnformeerd dat ze bij haar moeten blijven bij maaltijden en drankrondes.
Net heb ik met de afdeling gebeld om te vragen naar het tijdstip voor het gesprek met de longarts vandaag. Guess what, het gesprek is morgen ingepland. Sinds mama is opgenomen is het weer een en al miscommunicatie. Vandaag zouden de uitslagen er zijn en vandaag zouden we een gesprek krijgen. Aan de telefoon kreeg ik niets geregeld dus ik ga straks maar weer 'stennis schoppen' in het ziekenhuis. We'll see.
M'n vriend zat er gisteravond helemaal doorheen. Begrijpelijk. Hij heeft het moeilijk met de situatie van mijn moeder en we waren beiden zó toe aan vakantie. Zijn 'Big American Dream' werd op het laatste moment bruut verstoord. Vanochtend is hij met zware tegenzin op de fiets gestapt richting het werk. Ik weet ook niet wat ik kan doen. Ik voel me ook kut. We moeten het samen zien te handelen, maar dat is moeilijk. Mijn moeder is ook zijn moeder. We zijn beiden verdrietig. Echt, soms zitten we op de bank als een soort lusteloze zoutzakken. Moe, toe aan rust, toe om de kop leeg te maken, toe om even samen te zijn en alles even los te laten. Ik probeer in huis zoveel mogelijk te doen. Voor mij staat het werk nu op een heel laag pitje (lees: ik ga voorlopig niet), dus dat geeft mij tijd en ruimte om ook thuis even wat zaken op orde te brengen.
We gaan zien hoe het gaat lopen. Ik houd jullie op de hoogte.
Toen ik gisteren bij mama kwam had ze een wond op haar arm. Toen ik vroeg hoe ze daar aan kwam zei ze dat ze gevallen was op de wc. Ik heb meteen de zorg erbij gehaald en die wisten van niets en hadden ook niets gehoord / gezien. Mama staat wankel op de benen dus moet eigenlijk niet meer alleen uit bed komen. Gisteren zag ze dingen geschreven staan op mijn spijkerbroek en toen ik vroeg of ze de taart die ik een avond eerder voor haar had meegenomen op had gegeten, zei ze: "Nee, die zal wel in de lade liggen..." - Moeilijk, moeilijk. Samen hebben we een paar M&M's gegeten. Ik zei daarna: "drink maar wat om het goed weg te spoelen..." Ze nam een slok, maar hield het water in de mond. Ze begon hard door haar neus te ademen. "Mama, slik maar door", zei ik rustig. Op de een of andere manier lukte dit niet. Op een gegeven moment zei ik: "kom, spuug maar uit, asjeblieft, spuug uit!" Ze werd zichtbaar benauwd. Ik heb meteen de zorg en de dames van de voeding geïnformeerd dat ze bij haar moeten blijven bij maaltijden en drankrondes.
Net heb ik met de afdeling gebeld om te vragen naar het tijdstip voor het gesprek met de longarts vandaag. Guess what, het gesprek is morgen ingepland. Sinds mama is opgenomen is het weer een en al miscommunicatie. Vandaag zouden de uitslagen er zijn en vandaag zouden we een gesprek krijgen. Aan de telefoon kreeg ik niets geregeld dus ik ga straks maar weer 'stennis schoppen' in het ziekenhuis. We'll see.
M'n vriend zat er gisteravond helemaal doorheen. Begrijpelijk. Hij heeft het moeilijk met de situatie van mijn moeder en we waren beiden zó toe aan vakantie. Zijn 'Big American Dream' werd op het laatste moment bruut verstoord. Vanochtend is hij met zware tegenzin op de fiets gestapt richting het werk. Ik weet ook niet wat ik kan doen. Ik voel me ook kut. We moeten het samen zien te handelen, maar dat is moeilijk. Mijn moeder is ook zijn moeder. We zijn beiden verdrietig. Echt, soms zitten we op de bank als een soort lusteloze zoutzakken. Moe, toe aan rust, toe om de kop leeg te maken, toe om even samen te zijn en alles even los te laten. Ik probeer in huis zoveel mogelijk te doen. Voor mij staat het werk nu op een heel laag pitje (lees: ik ga voorlopig niet), dus dat geeft mij tijd en ruimte om ook thuis even wat zaken op orde te brengen.
We gaan zien hoe het gaat lopen. Ik houd jullie op de hoogte.
Don't let your dreams be dreams
woensdag 6 april 2016 om 11:16
Om een lang verhaal kort te maken: gisteren hebben we in een gesprek met de longarts te horen gekregen dat uit de recent gemaakte MRI blijkt dat de uitzaaiingen in de hersenen in aantal en in omvang fors zijn toegenomen. Dit verklaart het veranderde gedrag van mama, de verwardheid enzovoorts. Ik had het wel verwacht, ik voelde de boodschap aankomen, maar toch... Dit is keihard.
Gisteren ben ik om 17.00 uur naar bed gegaan. Huilen, huilen en nog eens huilen. Mijn vriend is zo lief geweest om mijn favoriete pastagerecht voor me te maken. En dat terwijl hij van binnen ook in 1000 stukken is gescheurd. In plaats van gaan sporten is hij de hele avond bij me gebleven en hebben we samen in bed gelegen. Gepraat, gehuild, geknuffeld. Elkaars aanwezigheid gevoeld. Elkaar gesteund. Ik heb mezelf in slaap gehuild. Wat een verdriet... Er flitste van alles door mijn gedachten.
Vanochtend om 9.30 uur hadden we een gesprek met de tranfserverpleegkundige die de thuiszorg op poten gaat zetten. We hebben alles geregeld. Mama krijgt nachtzorg en 3x per dag thuiszorg. Dit wordt nog aangevuld met vrijwilligers die ervaring hebben met terminale zorg, dus op die manier zijn we vrijwel de hele dag gedekt.
Papa vindt het allemaal maar niks. Dat zorgt voor spanningen tussen hem en mij, ik probeer er zoveel mogelijk afstand van te doen. Hij ziet mama liever naar een hospice gaan. Gisteren zei hij: "ik moet er ook tegen kunnen, hè, niet dat ik straks ergens opgenomen moet worden omdat ik het in mijn hoofd niet kan bolwerken..." (Lees: hij heeft een psychiatrisch verleden en het is allemaal loodzwaar voor hem). Hij ziet echter ook in dat dit mama's wens is en daarom gaan we er alles aan doen om dit te realiseren. Gelukkig krijgen we veel hulp van de thuiszorg. Bijkomende toevalligheid is dat mijn tante regiomanager is van de thuiszorgorganisatie waar wij voor hebben gekozen en dat de woonplaats van mijn ouders nog net onder die regio valt. Wat dat betreft hoeven we ons echt niet druk te maken over de kwaliteit van zorg.
De transferverpleegkundige wilde voor vandaag een ambulance gaan regelen. Ik viel haar in: "jaaa, fijn als mama naar huis komt, maar ik wil eigenlijk nog iets zien te regelen. Ik ben zwanger en mama wil dolgraag haar kleinzoon nog een keer op de echo zien. Hoe en waar zou ik dit kunnen regelen?" - De transferverpleegkundige raakte een beetje geëmotioneerd, feliciteerde me en zei dat ze meteen aan de slag ging om iets te gaan regelen. Tien minuten later kwam ze terug en had ze al een gesprekje gehad met de gynaecoloog. Die had gezegd: "dit móet geregeld worden in deze situatie."
Vanmiddag om 17.15 uur worden mama en ik verwacht voor een echo. Dan zal ze haar kleinzoon voor de laatste keer kunnen bewonderen. Goh, wat gaat dat loodzwaar worden, maar ook zo mooi. De tranen komen me alweer naar boven terwijl ik dit allemaal schrijf.
Na de echo gaat mama met de ambulance mee naar huis, alwaar we alles in gereedheid hebben gebracht om het haar zo comfortabel mogelijk te maken. Wat zal haar (knuffel)hond blij zijn om haar weer te zien...
Gisteren ben ik om 17.00 uur naar bed gegaan. Huilen, huilen en nog eens huilen. Mijn vriend is zo lief geweest om mijn favoriete pastagerecht voor me te maken. En dat terwijl hij van binnen ook in 1000 stukken is gescheurd. In plaats van gaan sporten is hij de hele avond bij me gebleven en hebben we samen in bed gelegen. Gepraat, gehuild, geknuffeld. Elkaars aanwezigheid gevoeld. Elkaar gesteund. Ik heb mezelf in slaap gehuild. Wat een verdriet... Er flitste van alles door mijn gedachten.
Vanochtend om 9.30 uur hadden we een gesprek met de tranfserverpleegkundige die de thuiszorg op poten gaat zetten. We hebben alles geregeld. Mama krijgt nachtzorg en 3x per dag thuiszorg. Dit wordt nog aangevuld met vrijwilligers die ervaring hebben met terminale zorg, dus op die manier zijn we vrijwel de hele dag gedekt.
Papa vindt het allemaal maar niks. Dat zorgt voor spanningen tussen hem en mij, ik probeer er zoveel mogelijk afstand van te doen. Hij ziet mama liever naar een hospice gaan. Gisteren zei hij: "ik moet er ook tegen kunnen, hè, niet dat ik straks ergens opgenomen moet worden omdat ik het in mijn hoofd niet kan bolwerken..." (Lees: hij heeft een psychiatrisch verleden en het is allemaal loodzwaar voor hem). Hij ziet echter ook in dat dit mama's wens is en daarom gaan we er alles aan doen om dit te realiseren. Gelukkig krijgen we veel hulp van de thuiszorg. Bijkomende toevalligheid is dat mijn tante regiomanager is van de thuiszorgorganisatie waar wij voor hebben gekozen en dat de woonplaats van mijn ouders nog net onder die regio valt. Wat dat betreft hoeven we ons echt niet druk te maken over de kwaliteit van zorg.
De transferverpleegkundige wilde voor vandaag een ambulance gaan regelen. Ik viel haar in: "jaaa, fijn als mama naar huis komt, maar ik wil eigenlijk nog iets zien te regelen. Ik ben zwanger en mama wil dolgraag haar kleinzoon nog een keer op de echo zien. Hoe en waar zou ik dit kunnen regelen?" - De transferverpleegkundige raakte een beetje geëmotioneerd, feliciteerde me en zei dat ze meteen aan de slag ging om iets te gaan regelen. Tien minuten later kwam ze terug en had ze al een gesprekje gehad met de gynaecoloog. Die had gezegd: "dit móet geregeld worden in deze situatie."
Vanmiddag om 17.15 uur worden mama en ik verwacht voor een echo. Dan zal ze haar kleinzoon voor de laatste keer kunnen bewonderen. Goh, wat gaat dat loodzwaar worden, maar ook zo mooi. De tranen komen me alweer naar boven terwijl ik dit allemaal schrijf.
Na de echo gaat mama met de ambulance mee naar huis, alwaar we alles in gereedheid hebben gebracht om het haar zo comfortabel mogelijk te maken. Wat zal haar (knuffel)hond blij zijn om haar weer te zien...
Don't let your dreams be dreams
woensdag 6 april 2016 om 12:43
Ik herkende al wat je schreef over het verwarde gedrag van je moeder Cenar. Mijn vader had dat ook door de hersenuitzaaiingen.
Ik wens dat jullie samen, omringd door liefde en steun deze moeilijke weg kunnen volbrengen. Alle kracht toegewenst voor de komende periode.
En als het een "troost" voor je kan zijn en omdat je schrijft dat je hoopt dat het niet te lang duurt: bij mijn vader duurde het niet lang. Nog geen anderhalve week.
Ik wens dat jullie samen, omringd door liefde en steun deze moeilijke weg kunnen volbrengen. Alle kracht toegewenst voor de komende periode.
En als het een "troost" voor je kan zijn en omdat je schrijft dat je hoopt dat het niet te lang duurt: bij mijn vader duurde het niet lang. Nog geen anderhalve week.
woensdag 6 april 2016 om 13:33
Veel sterkte voor jou en je naasten voor de periode die komen gaat, Cenar. Koester de mooie momenten die jullie nog hebben.
Mag ik je een tip geven voor de echo vanmiddag? Vraag of een van de aanwezigen foto's maakt van jou, je moeder en het echobeeld samen. Datzijn jammergenoeg de enige foto's die er van jullie drietjes samen zullen zijn, maar in de toekomst wellicht heel waardevol voor je zoontje! Hebben jullie al een naam voor jullie zoontje? Misschien kun je die naam al wel zachtjes in je moeders oor fluisteren..... Of heb je dan misschien al gedaan? Liefs van een meelezer
Mag ik je een tip geven voor de echo vanmiddag? Vraag of een van de aanwezigen foto's maakt van jou, je moeder en het echobeeld samen. Datzijn jammergenoeg de enige foto's die er van jullie drietjes samen zullen zijn, maar in de toekomst wellicht heel waardevol voor je zoontje! Hebben jullie al een naam voor jullie zoontje? Misschien kun je die naam al wel zachtjes in je moeders oor fluisteren..... Of heb je dan misschien al gedaan? Liefs van een meelezer
woensdag 6 april 2016 om 13:55
Wat heftig... mooi dat je moeder nog mee kan naar een echo. Hoop dat ze een beetje 'zichzelf' is en er daardoor ook echt van kan genieten. Fijn dat je moeder naar huis kan en dat er zorg is voor haar. Snap dat je haar niet kwijt wil, maar hoop dat ze niet te lang hoeft te lijden, en jullie ook niet, wat moet dit zwaar zijn...
woensdag 6 april 2016 om 14:31
Overweldigend dit... Dank jullie wel allemaal. Zoals ik al vaker heb gezegd: ik voel me gesteund. Er zijn (helaas) genoeg mensen die het ook van dichtbij hebben meegemaakt, maar dat kweekt wel begrip. Begrip dat ik soms in mijn directe omgeving niet vind. Dat kan ik niemand kwalijk nemen, maar het gevoel dat ik hier op het forum krijg is heel fijn. Bedankt voor het meeleven, meedenken en meevoelen... Dat is echt waardevol voor me.
Bedankt ook voor de tip, Balpen! Mijn vriend gaat mee om alles op beeld vast te leggen. Goed idee om (o)ma, ikzelf en de kleine op één foto te hebben. Wauw...
We zijn nog niet uit over de naam, maar hebben wel een lijstje en die hebben we met mama doorgenomen. Daarnaast zal de tweede doopnaam geïnspireerd zijn op mama's naam, in een iets andere versie. We willen die liever niet als roepnaam, omdat ik dan continu geconfronteerd wordt. Mama vindt het prachtig en begrijpt ook dat we dit niet als eerste naam willen hebben. Dat zou echt te veel emoties met zich meebrengen.
Mocht iemand nog ideeën hebben om herinneringen te maken die ik kan koesteren, ze zijn welkom.
Ik ben in ieder geval ook blij dat mama een deel heeft geschreven in het boek "Oma, vertel eens..."
Bedankt ook voor de tip, Balpen! Mijn vriend gaat mee om alles op beeld vast te leggen. Goed idee om (o)ma, ikzelf en de kleine op één foto te hebben. Wauw...
We zijn nog niet uit over de naam, maar hebben wel een lijstje en die hebben we met mama doorgenomen. Daarnaast zal de tweede doopnaam geïnspireerd zijn op mama's naam, in een iets andere versie. We willen die liever niet als roepnaam, omdat ik dan continu geconfronteerd wordt. Mama vindt het prachtig en begrijpt ook dat we dit niet als eerste naam willen hebben. Dat zou echt te veel emoties met zich meebrengen.
Mocht iemand nog ideeën hebben om herinneringen te maken die ik kan koesteren, ze zijn welkom.
Ik ben in ieder geval ook blij dat mama een deel heeft geschreven in het boek "Oma, vertel eens..."
Don't let your dreams be dreams
